ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 

                                                                                      Υπόθεση αρ.2597/24

 

30 Ιουνίου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

N. Ο. Ε.

                                                                                                                        Αιτήτρια

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κος Μ. Παπαλοίζου, Δικηγόρος για Αιτήτρια

Κα Θ. Παπανικολάου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την προσφυγή η αιτήτρια αιτείται την ακύρωση της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία επιδόθηκε δια χειρός στις 13/06/24, δι’ επιστολής ίδιας ημερομηνίας, και δια της οποίας απορρίφθηκε η αίτηση διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης και στερούμενης νομικού αποτελέσματος (Αιτητικό  Α) και απόφαση δια της οποίας «να αναγνωρίζεται στην Αιτήτρια καθεστώς διεθνούς προστασίας» (Αιτητικό Β).

Ως εκτίθεται στην Ένσταση που καταχωρήθηκε από τους καθ' ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια των διευκρινήσεων, ο αιτητής κατάγεται από τη Νιγηρία, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές παρατύπως, μέσω κατεχομένων, στις 17/07/23 και υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας στις 28/07/23 (ερ.1-3, 39).  

Την 23/05/24 διεξήχθη συνέντευξη με την αιτήτρια από την Υπηρεσία όπου της δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, μεταξύ άλλων, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα της (ερ.32-39). Μετά το πέρας της συνέντευξης ετοιμάστηκε σχετική Έκθεση-Εισήγηση (ερ.48-56) και στις 23/05/24 η Υπηρεσία Ασύλου αποφάσισε να μην παραχωρηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας.

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης της αιτήτριας για την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία της επιδόθηκε στις 13/06/24, σε γλώσσα κατανοητή από αυτήν (ερ.57, 3).

Επί της αιτήσεως ασύλου η αιτήτρια καταγράφει ότι έφυγε από τη χώρα καταγωγής για να σπουδάσει στα κατεχόμενα αφού, ως αναφέρει, ο αδελφός της, που είναι ιερέας στο Ηνωμένο Βασίλειο, της έδωσε υποτροφία. Εντούτοις, όταν ο αδελφός της επέστρεψε στη Νιγηρία για να «γιορτάσει [την ίδρυση] πανεπιστημίου στη γη [τους]», που είναι η Biafra, αυτός απήχθη και η μητέρα της αιτήτριας πυροβολήθηκε. Έκτοτε, ως αναφέρει, η αιτήτρια δεν είχε νεότερα γι’ αυτούς και έτσι δεν έχει κανένα να τη συντηρήσει και γι’ αυτό δεν μπορεί να επιστρέψει και φοβάται.  

Στη συνέντευξη που διενεργήθηκε η αιτήτρια ανέφερε ότι γεννήθηκε και έζησε όλη της τη ζωή στην πολιτεία Imo, μαζί με τους γονείς της, οι οποίοι απεβίωσαν τον Νοέμβριο 2023, ο δε αδελφός της ζει στη Νιγηρία αλλά επικοινωνεί μαζί του μόνο δια μέσου φίλων της, καθώς δεν είναι καλά ψυχικά. Η αιτήτρια έχει και άλλους συγγενείς στον τόπο διαμονής της, εκ των οποίων μιλά μόνο με τον αδελφό της μητέρας της. Έχει τελειώσει το γυμνάσιο και σπούδασε αλλά διέκοψε τις σπουδές της. Ακολούθως, ερωτώμενη σχετικά, ανέφερε ότι το ταξίδι της στα κατεχόμενα το χρηματοδότησε ο αδελφός της.

Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής η αιτήτρια επανέλαβε τα όσα είχε καταγράψει στην επίδικη αίτηση (ανωτέρω), προσθέτοντας ότι αυτοί που έβλαψαν τον θείο της ήταν οι «τρομοκράτες Ebube Ago» και ανέφερε ότι δεν είχε αρκετά χρήματα για να συνεχίσει τις σπουδές της στα κατεχόμενα και έτσι ήρθε στις ελεύθερες περιοχές. Ερωτώμενη σχετικά ανέφερε ότι δεν συνέβη κάτι στην ίδια. Σε άλλες ερωτήσεις σχετικά με τα ως άνω η αιτήτρια ανέφερε ότι το περιστατικό με την απαγωγή του θείου της συνέβη το 2020-2021, χωρίς να θυμάται τον μήνα, η δε μητέρα της απεβίωσε τον Νοέμβριο 2023 Ερωτώμενη γιατί δεν μετοίκησε όταν συνέβη το περιστατικό με τον θείο της ανέφερε πως το έπραξε όμως, σε ακόλουθη ερώτηση, ανέφερε πως δεν θυμόταν πότε το έπραξε. Ερωτώμενη γιατί δεν έφυγε από το περιστατικό αυτό από τη χώρα αλλά το έπραξε δύο έτη αργότερα ανάφερε ότι δεν ήταν δυο χρόνια.

Οι καθ’ ων η αίτηση, εξετάζοντας τα όσα ανέφερε ο αιτητής εντόπισαν και αξιολόγησαν τρείς ουσιώδεις ισχυρισμούς, ως ακολούθως.

1.    Ταυτότητα, προφίλ, χώρα καταγωγής και τόπο διαμονής του αιτητή

2.    Για λόγους ακαδημαϊκού περιεχομένου

3.    Ήθελε να προστατεύσει τον εαυτό της από τους Ebube Ago.

Οι καθ’ ων η αίτηση αποδέχθηκαν τον 1^ο και 2^ο ισχυρισμό απέρριψαν δε τον 3^ο.

Αναφορικά με τον 3^ο ουσιώδη ισχυρισμό, κρίθηκε ότι στερείται εσωτερικής συνοχής ενόψει της αοριστίας, ασάφειας, έλλειψης συνέπειας, ευλογοφάνειας αλλά και γενικότητας των δηλώσεων της. Συγκεκριμένα, ως κρίθηκε, η αιτήτρια δεν μπορούσε να αναφέρει με ακρίβεια πότε έγινε το συμβάν όπου απήχθη ο θείος της, ουδόλως εξήγησε γιατί, ενώ το συμβάν έγινε το 2020-2021, αυτή έφυγε από τη χώρα τον Νοέμβριο 2022, δεν μπορούσε να αναφέρει πότε μετοίκησε μετά το συμβάν, αφού η μόνη απάντηση που έδωσε, ήτοι ότι μετοίκησε στο Owerri το 2015, στερείτο χρονικής και λογικής συνέπειας, και δεν ήταν σε θέση να αναφέρει την παραμικρή λεπτομέρεια ή βιωματικό στοιχείο αναφορικά με όλο το αφήγημα της.

Στα πλαίσια εξέτασης της εξωτερικής συνοχής των λεγόμενων της αιτήτριας η καθ’ ων η αίτηση δεν θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν έρευνα σε διαθέσιμες πληροφορίες (ΠΧΚ), ενόψει της αμιγώς προσωπικής φύσεως των ισχυρισμών, και κατέληξαν ότι, δεδομένης της τρωθείσας εσωτερικής συνοχής αυτός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός. 

Στη βάση των ως άνω ευρημάτων, δεδομένου του προφίλ της αιτήτριας, οι καθ’ ων η αίτηση κατέληξαν, κατόπιν έρευνας σε διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τη γενική κατάσταση ασφαλείας (πολιτεία Imo), ότι δεν υφίσταται εύλογος βαθμός πιθανότητας, να υποστεί δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής της. Αναφορικά ειδικώς με το αρ.19 (2) (γ) του Νόμου, ομοίως, κατέληξαν ότι δεν υφίσταται κίνδυνο να αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο κατά της ζωής ή της σωματικής της ακεραιότητας η αιτήτρια κατά την επιστροφή του.

Συνεπεία των ανωτέρω η επίδικη αίτηση απορρίφθηκε ως αβάσιμη και εκδόθηκε κατά της αιτήτριας απόφαση επιστροφής στη χώρα καταγωγής της.

Στην γραπτή της αγόρευση η αιτήτρια, κατόπιν παράθεσης του νομικού πλαισίου διεθνούς προστασίας,  αναφέρει ότι δεν έγιναν επαρκείς ερωτήσεις προκειμένου αυτή να αναφέρει ότι επιθυμούσε προς στήριξη του αιτήματος της, δεν της δόθηκε δυνατότητα επικοινωνίας με την UNHCR, δεν της παρείχαν το ευεργέτημα της αμφιβολίας, δεν έγινε δέουσα έρευνα, ούτε επί των ισχυρισμών της αλλά ούτε και σε ΠΧΚ σχετικά με τα όσα ανέφερε. Επί του τελευταίου παραθέτουν πηγές που αφορούν τη δράση της οργάνωσης Ebube Ago αλλά παραπέμπουν και στον οδηγό της EUAA «Nigeria – Country Focus», εκ των οποίων προκύπτει ότι η κατάσταση στη χώρα είναι επισφαλής και επιβεβαιώνεται η δράση της εν λόγω οργάνωσης. Συνεπώς, ως αναφέρει, τα ευρήματα των καθ’ ων η αίτηση, τόσο επί της αναξιοπιστίας του 3^ου ουσιώδους ισχυρισμού όσο και επί της μη ύπαρξης αναγκών διεθνούς προστασίας είναι εσφαλμένα.

Οι καθ' ων η αίτηση αντιτάσσουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθ' όλα νόμιμη και ορθή επί της ουσίας, ως και τα επιμέρους ευρήματα αναξιοπιστίας του 3^ου ουσιώδους ισχυρισμού της αιτήτριας.

Δεδομένου ότι άπαντες οι προωθούμενοι εν τέλει ισχυρισμοί των αιτητών άπτονται της μη δέουσας έρευνας και συμπλέκονται με την ορθότητα της προσβαλλόμενης δια της παρούσης απόφασης προχωρώ με επί της ουσίας εξέταση αυτής, η οποία και τελείται βεβαίως σε κάθε περίπτωση (βλ. Έφεση κατά απόφασης Δ.Δ.Δ.Π. Αρ.107/2023, Q. B. T. v. Κυπριακής Δημοκρατίας, ημ.11/02/25). Σημειώνω εδώ ότι τα όσα αναφέρονται επί της στέρησης κάποιου διαδικαστικού της δικαιώματος προβάλλονται αλυσιτελώς, αφού, ακόμα και αν γίνουν αποδεκτοί, δεν μπορούν να οδηγήσουν άνευ ετέρου σε ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης, δεδομένης της εξουσίας του Δικαστηρίου να εξετάσει επί της ουσίας αυτή. Συνεπώς προέχει η εξέταση της ουσίας της επίδικης απόφασης.

Προχωρώ λοιπόν με αξιολόγηση των ενώπιον μου στοιχείων και ισχυρισμών.

Στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», Δικαστική ανάλυση, 2018, αναφέρεται στην σελ.98, ότι «[...] απαιτείται ισορροπημένη και αντικειμενική αξιολόγηση του αν η αφήγηση του αιτούντος αντικατοπτρίζει την αφήγηση που αναμένεται από ένα πρόσωπο στην κατάσταση του αιτούντος το οποίο αφηγείται μια πραγματική προσωπική εμπειρία.». Στην σελ.102 του ιδίου εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «[…] οι δείκτες αξιοπιστίας είναι απλοί δείκτες και δεν συνιστούν αυστηρά κριτήρια ή προϋποθέσεις. Παρότι οι τέσσερις δείκτες που προσδιορίστηκαν ανωτέρω (εσωτερική και εξωτερική συνέπεια, επαρκώς λεπτομερείς πληροφορίες και ευλογοφάνεια) αποτυπώνουν τους δείκτες που εφαρμόζουν στην πράξη τα δικαστήρια, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστικός. Η σημασία τους από υπόθεση σε υπόθεση ποικίλλει σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η εξέταση του σωρευτικού τους αντίκτυπου ⁽³⁰⁵⁾.  […] Από την ανωτέρω ανάλυση προκύπτει ότι δεν υπάρχει απλή απάντηση στο ερώτημα που αφορά τον τρόπο αξιολόγησης της αξιοπιστίας σε υποθέσεις διεθνούς προστασίας. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η αξιολόγηση πρέπει να διενεργείται με βάση το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων, λαμβανομένων υπόψη των αρχών, των μεθόδων και των δεικτών που αναφέρονται στην παρούσα ανάλυση. Οι αρχές, οι μέθοδοι και οι δείκτες αυτοί θα πρέπει να εφαρμόζονται με προσοχή ⁽³⁰⁷⁾, αντικειμενικότητα και αμεροληψία, ώστε να αποφευχθεί τυχόν εσφαλμένη και απλοϊκή απόρριψη, ή αφελής και ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας συγκεκριμένης αφήγησης.»

Ενόψει των ως άνω θα συμφωνήσω με την κατάληξη τους επί της αξιοπιστίας του 3^ου ουσιώδους ισχυρισμού της αιτήτριας, καθώς τα όσα ολίγα και παντελώς ασυνάρτητα ανέφερε επί τούτου, ως και οι καθ’ ων η αίτηση καταγράφουν ενδελεχώς στην επίδικη έκθεση (ερ.51-52), στερούνταν επί πάσης πτυχής τους και όλης τους της έκτασης του παραμικρού ψήγματος εύλογα αναμενόμενης λεπτομέρειας ή και βιωματικού στοιχείου και έβριθαν κενών και ασαφειών. Σημειώνω ενδεικτικά ότι ουδέν μπορούσε να αναφέρει σχετικά με το πότε ακριβώς, πως και με ποιο τρόπο απήχθη ο θείος της, πως αντέδρασε η ίδια, που βρισκόταν, τι έγινε ακολούθως και γιατί έφυγε από τη χώρα δύο έτη αργότερα και όχι τότε. Σημειώνω περαιτέρω ότι στην επίδικη αίτηση ανέφερε ότι στο ίδιο συμβάν σκοτώθηκε η μητέρα της και στη θέση του θείου της είχε αναφέρει τον αδελφό της, τα οποία αναίρεσε κατά τη συνέντευξη.

Επί της εξωτερικής αξιοπιστίας των λεγομένων του αιτητή θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν θεωρώ ότι ήταν απαραίτητη, δεδομένης της παντελούς ελλείψεως εσωτερικής συνοχής του ισχυρισμού και ορθώς δεν έγινε, αφού, ως στο εγχειρίδιο EASO για την «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», σελ.132, αναφέρεται ότι η αναζήτηση πληροφοριών για τη χώρα καταγωγής (ΠΧΚ) «ενδέχεται να μην είναι απαραίτητ[η] σε περίπτωση αρνητικής διαπίστωσης περί της αξιοπιστίας βάσει καταφανούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής ή μη ικανοποιητικής επεξήγησης αποκλίσεων ή παραλλαγών σε ό,τι αφορά τα ουσιώδη στοιχεία μιας αίτησης ή, ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση απόρριψης προσφυγής ως απαράδεκτης.».

Αξίζει βεβαίως να σημειώσω ότι δεν παραγνωρίζω ότι οργάνωση με το όνομα Ebube Ago όντως δρα στην πολιτεία Imo. Ενδεικτικά σημειώνω τα εξής για σκοπούς πληρότητας.

Σύμφωνα με εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, οι κυβερνήτες των νοτιοανατολικών πολιτειών της Νιγηρίας προχώρησαν στη σύσταση της Ebube Agu, μιας περιφερειακής δύναμης ασφαλείας, με σκοπό την αντιμετώπιση των αυξημένων προκλήσεων ασφαλείας στην περιοχή.^[1] Η αποστολή της συγκεκριμένης δύναμης ήταν να συμπληρώνει το έργο της τακτικής αστυνομίας, ιδίως στον τομέα της καταπολέμησης των απαγωγών, της ένοπλης ληστείας και των συγκρούσεων μεταξύ αγροτών και κτηνοτρόφων. Ωστόσο, η έλλειψη εμπιστοσύνης και ο ανεπαρκής συντονισμός μεταξύ των εμπλεκόμενων αρχών έχουν περιορίσει σημαντικά την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα της εν λόγω οργάνωσης. Έχουν καταγραφεί σοβαρές καταγγελίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη της ομάδας, ιδίως στην Πολιτεία Imo.[2] Το Ομοσπονδιακό Ανώτερο Δικαστήριο στην Abakaliki, πρωτεύουσα της Πολιτείας Ebonyi, διέλυσε την δύναμη ασφαλείας, της Νοτιοανατολικής Νιγηρίας, Ebube Agu στην εν λόγω πολιτεία. Σύμφωνα με την εφημερίδα The PUNCH, η διάλυση αποφασίστηκε ως συνέπεια πολλαπλών καταγγελιών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκβιασμούς, παράνομες συλλήψεις και παράνομη χρήση πυροβόλων όπλων από μέλη της εν λόγω δύναμης ασφαλείας.[3]

Όμως η έλλειψη εσωτερικής συνοχής των ισχυρισμών της αιτήτριας, ως διαφαίνεται εξόφθαλμα μέσα από το πρακτικό της επίδικης συνέντευξης, είναι τέτοια που, στα πλαίσια συνολικής αξιολόγησης και αποτίμησης των στοιχείων που απαρτίζουν την υπόθεση, δεν μπορεί παρά να αποβεί μοιραία για τη γενική και συνολική αξιοπιστία των ισχυρισμών της, καθώς η μερική συμφωνία των όσων ανέφερε με διαθέσιμες πληροφορίες για τη χώρα καταγωγής δεν αρκεί, τη στιγμή που στερείται εσωτερικής συνοχής, για τους λόγους που λεπτομερώς ανωτέρω εξηγούνται, ενόψει και της συνολικής θεώρησης των δεικτών αξιοπιστίας. Τούτο γιατί αν η αξιολόγηση γινόταν στη βάση μόνο της εξωτερικής συνοχής, θα οδηγούσε σε αποδοχή ισχυρισμών για τούτο και μόνο τον λόγο, οι οποίοι στερούνται εσωτερικής συνοχής και θα οδηγούσε σε ανεπιφύλακτη αποδοχή, ενάντια σε κάθε εύλογη κριτική θεώρηση των λεγομένων του. Στα πλαίσια λοιπόν της συνολικής θεώρησης και αποτίμησης ενός αφηγήματος, οι ισχυρισμοί ενός αιτητή (εδώ αιτήτριας) και η εσωτερική συνοχή τους, δεν μπορεί παρά να παραμένει το πρωταρχικό σημείο αναφοράς. Άλλωστε, ως στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», σελ.97, αναφέρεται, «[…] είναι αναγκαία η επαγρύπνηση για καταστάσεις στις οποίες ορισμένοι αιτούντες μπορεί να προσαρμόσουν τους ισχυρισμούς τους ώστε να είναι συνεπείς με συναφείς ΠΧΚ, οι οποίες κατά την άποψή τους θα στηρίξουν την αίτησή τους.»

Στην απουσία εδώ περαιτέρω μαρτυρίας που θα συμπλήρωνε τα κενά, αντιφάσεις και ελλείψεις, ως και ανωτέρω καταγράφονται, είναι η κατάληξη μου ότι ο 3^ος ουσιώδης ισχυρισμός γίνεται αποδεκτός, καθότι οι καταφανέστατες ελλείψεις εσωτερικής συνοχής δεν αφήνουν περιθώριο για άλλη κατάληξη. Δεν έχω λοιπόν τίποτε να προσθέσω, τόσο επί του 3^ου ουσιώδους ισχυρισμού αλλά και του συνόλου των λεγομένων της αιτήτριας, στα όσα στην επίδικη έκθεση λεπτομερώς αναφέρονται, τα οποία καταγράφονται και πιο πάνω, στα πλαίσια της παρούσης, και τα οποία δεν θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω.

Ενόψει των ως άνω απομένει εν προκειμένω μια αποτίμηση της κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής της (πολιτεία Imo).

Σε αναφορά του ACLED για την περίοδο 16/12/23 ως 13/12/24, καταγράφηκαν στην πολιτεία Imo 100 περιστατικά ασφαλείας, στα οποία χάθηκαν 138 ανθρώπινες ζωές. Τα 100 περιστατικά αφορούσαν 3 ταραχές (riots), που είχαν ως αποτέλεσμα 2 ανθρώπινες απώλειες, 29 περιστατικά βίας κατά πολιτών (violence against civilians) τα οποία είχαν αποτέλεσμα 34 ανθρώπινες απώλειες, 49 μάχες (battles) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 102 ανθρώπινες απώλειες και 1 περιστατικό έκρηξης/απομακρυσμένης βίας, χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια και 18 περιστατικά διαμαρτυρίας (protests), επίσης χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια.^[4] Σημειώνεται η πολιτεία Imo έχει πληθυσμό περί των 5 ½ εκατομμυρίων κατοίκων.[5]

Είναι κατάληξη μου, αποτιμώντας τις ως άνω πληροφορίες, ότι δεν καταδεικνύεται εύλογη πιθανότητα η αιτήτρια να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή της κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στην περιοχή όπου διέμενε, και στην οποία εύλογα αναμένεται να επιστρέψει, δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας της στην περιοχή. Δεν μπορώ δε να εντοπίσω ιδιαίτερες περιστάσεις, δεδομένης της απόρριψης των ισχυρισμών της, που επιτείνουν τον κίνδυνο ειδικώς για την αιτήτρια σε σύγκρισή με τον γενικό πληθυσμό της περιοχής, στη βάση της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας» και λαμβανομένης υπόψη της φύσεως των περιστατικών που καταγράφηκαν, ως εκτίθενται πιο πάνω [6] (βλ. απόφαση ΔΕΕ, ημ.10/06/21, C-901/19, CF and DN και C-465/07, Elgafaji, ημ.17/02/09).

Έπεται λοιπόν ότι η αιτήτρια δεν κατάφερε να τεκμηριώσει βάσιμο φόβο «καταδίωξης [της] για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων» αλλά και ότι δεν υφίστανται «ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς [της], θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη», ως αυτές οι έννοιες ορίζονται στα αρ.3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου, αντίστοιχα. Σημειώνεται δε ότι η Νιγηρία έχει καθοριστεί στην Κ.Δ.Π. 145/2025, που εκδόθηκε δυνάμει του αρ.12Βτρις του Νόμου, ως ασφαλής χώρα ιθαγενείας και στην παρούσα ουδέν στοιχείο προσκομίστηκε στη βάση του οποίου θα μπορούσε να «θεωρηθεί ότι η χώρα αυτή δεν είναι ασφαλής […] στη συγκεκριμένη περίπτωσή», στη βάση των όσων διαλαμβάνονται από το αρ.12Βτρις (6).

Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με έξοδα €1000 υπέρ των καθ' ων η αίτηση και εναντίον της αιτήτριας.

 

Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.