ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθεση Αρ.: 2506/23

7 Ιουλίου, 2025

[Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

S. B.

Αιτητού,

και

            Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Προϊσταμένου της Υπηρεσίας Ασύλου

Καθ' ων η αίτηση

Ο Αιτητής είναι παρών.

Χαραλαμπίδου Ν. (κα.), Δικηγόρος για τον Αιτητή

Βασιλείου Μ. (κα.), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Ο Aιτητής με την παρούσα προσφυγή αιτείται την έκδοση απόφασης από το παρόν Δικαστήριο με την οποία να κηρύσσεται άκυρη, παράνομη και στερούμενη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος, η απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 28.6.2023, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση του Αιτητή για διεθνή προστασία, καθότι κρίθηκε ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις των άρθρων 3 και 19 των περί Προσφύγων Νόμων του 2000 έως 2023 (στο εξής: ο περί Προσφύγων Νόμος).

Γεγονότα

1.             Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως ακολούθως: Ο Αιτητής κατάγεται από τη Γουινέα. Εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του το 2010 και εισήλθε παράτυπα στη Δημοκρατία μέσω των μη ελεγχόμενων από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχών, κατά τη δήλωσή του, το 2012. Περί τις 8.1.2013, υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας. Στις 12.3.2013 και 2.9.2015, πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις του Αιτητή από λειτουργό, ο οποίος στις 30.9.2015 υπέβαλε Έκθεση/Εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής: Προϊστάμενος) για απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή και την έκδοση απόφασης επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του. Η Έκθεση - Εισήγηση εγκρίθηκε από τον Προϊστάμενο στις 3.11.2015. Η εν λόγω απορριπτική απόφαση, κοινοποιήθηκε στον Αιτητή στις 7.6.2016. Αυθημερόν ο Αιτητής υπέβαλε διοικητική προσφυγή στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων (στο εξής: AAΠ) εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου. Στις 28.6.2023 αρμόδιος λειτουργός της Υπηρεσίας Ασύλου υπέβαλε Έκθεση/Εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής: Προϊστάμενος) για απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή και την έκδοση απόφασης επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του. Η Έκθεση - Εισήγηση εγκρίθηκε από τον Προϊστάμενο στις 28.6.2023. Η εν λόγω απορριπτική απόφαση, κοινοποιήθηκε στον Αιτητή στις 13.7.2023. Στις 2.8.2023 ο Αιτητής υπέβαλε προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας κατά της απορριπτικής απόφασης επί της αιτήσεώς του για διεθνή προστασία, η οποία αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.

Νομικοί Ισχυρισμοί

2.             Ο Αιτητής δια της συνηγόρου του προώθησε ως μόνο λόγο προσφυγής την έλλειψη δέουσας έρευνας επισημαίνοντας ότι δεν έγινε εκτενής έρευνα αναφορικά με τους ισχυρισμούς του Αιτητή αφού σε καμία εξατομικευμένη αξιολόγηση των βασικών ισχυρισμών του Αιτητή δεν προέβησαν οι Καθ’ ων η αίτηση, και ούτε έλαβαν υπόψη τους την δίωξη, την οποία ο Αιτητής έχει ήδη υποστεί προτού εγκαταλείψει τη Γουινέα.

3.             Από την πλευρά τους οι Καθ’ ων η αίτηση, υπεραμύνονται την ορθότητα της επίδικης απόφασης. Υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι αποτέλεσμα δέουσας έρευνας, δεόντως αιτιολογημένη, και ότι ορθώς κρίθηκε ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή του σε καθεστώς διεθνούς προστασίας.

 

Το νομικό πλαίσιο

4.             Η Σύμβαση περί του καθεστώτος των προσφύγων, η οποία υπογράφηκε στη Γενεύη στις 28 Ιουλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 22 Απριλίου 1954 [Recueil des traités des Nations unies, τόμος 189, σ. 150, αριθ. 2545 (1954)], όπως συμπληρώθηκε με το Πρωτόκολλο περί του καθεστώτος των προσφύγων, το οποίο συνήφθη στη Νέα Υόρκη στις 31 Ιανουαρίου 1967 και τέθηκε σε ισχύ στις 4 Οκτωβρίου 1967 (στο εξής: Σύμβαση της Γενεύης), ορίζει, στο άρθρο 1, τμήμα Α, σημείο 2, πρώτο εδάφιο, ότι ο όρος «πρόσφυγας» εφαρμόζεται επί παντός προσώπου το οποίο, «συνεπεία δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων, ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν δύναται ή, λόγω του φόβου τούτου, δεν επιθυμεί να απολαύη της προστασίας της χώρας ταύτης».

 

5.             Ο Κανονισμός 2 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2019 έχει ως ακολούθως:

«Ο Διαδικαστικός Κανονισμός του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, και οι περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικοί Κανονισμοί (Αρ.1) Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2015, τυγχάνουν εφαρμογής σε όλες τις προσφυγές που καταχωρούνται στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας από 18.6.2019, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις που αναφέρονται στη συνέχεια και κατ’ ανάλογη εφαρμογή των δικονομικών κανόνων και πρακτικής που ακολουθούνται και εφαρμόζονται στις ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου προσφυγές εκτός αν ήθελε άλλως ορίσει το Δικαστήριο.».

6.             Το άρθρο 11 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων του 2018 και 2020 (στο εξής: o περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμος) καθορίζει τη δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου.

 

7.             Το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου καθορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης προσώπου ως πρόσφυγα.

 

8.             Το άρθρο 16 του περί Προσφύγων Νόμου ορίζει τα εξής:

«Υποχρεώσεις Αιτητή κατά την εξέταση της αίτησης και συναφής υποχρέωση αρμόδιων αρχών

16.-(1) Κατά την εξέταση της αίτησής του, ο Αιτητής οφείλει να συνεργάζεται με την Υπηρεσία Ασύλου με σκοπό την εξακρίβωση της ταυτότητάς του και των υπόλοιπων στοιχείων που αναφέρονται στην παράγραφο (α) του εδαφίου (2).

(2) Ιδίως, ο Αιτητής οφείλει-

(α) να υποβάλει το συντομότερο δυνατό όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για την τεκμηρίωση της αίτησης, τα οποία στοιχεία συνίστανται σε δηλώσεις του Αιτητή και σε όλα τα έγγραφα που έχει ο Αιτητής στη διάθεσή του σχετικά με την ηλικία του, το προσωπικό του ιστορικό, καθώς και το ιστορικό των οικείων συγγενών του, την ταυτότητα, την ιθαγένεια, τη χώρα και το μέρος προηγούμενης διαμονής του, τις προηγούμενες αιτήσεις ασύλου, το δρομολόγιο που ακολούθησε, το δελτίο ταυτότητας και τα ταξιδιωτικά του έγγραφα και τους λόγους για τους οποίους ζητεί διεθνή προστασία∙ [...]».

(στο εξής: ο περί Προσφύγων Νόμος). (β) βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία του Αιτητή στη χώρα καταγωγής του, ή

(γ) σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης...».

 

9.             Το άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου καθορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης καθεστώτος συμπληρωματικής προστασίας.

 

Κατάληξη

 

10.          Ως προς τον προωθούμενο λόγο προσφυγής περί έλλειψης δέουσας έρευνας επισημαίνεται εκ προοιμίου ότι η δικαιοδοσία του παρόντος δικαστηρίου διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στο λυσιτελές της προβολής των λόγων προσφυγής. Ειδικότερα, το παρόν Δικαστήριο ως δικαστήριο ουσίας δικάζει την υπόθεση που άγεται ενώπιον του εξ υπαρχής, κατά το νόμο και κατά την ουσία, δεν περιορίζεται μόνο στην εξέταση της διαδικασίας και των στοιχείων κρίσης της διοικητικής αρχής που εξέδωσε την προσβαλλόμενη πράξη, αλλά προχωρεί παραπέρα και εξετάζει και την ουσιαστική ορθότητα της de novo και ex nunc (Βλ. Aπόφαση του ΔΕΕ της 3ης Απριλίου 2025, C-283/24 [Barouk], B. F. κατά Κυπριακής Δημοκρατίας, ECLI:EU:C:2025:236, απόφαση του ΔΕΕ ημερομηνίας 29 Ιουλίου 2019, Torubarov, C-556/17, EU:C:2019:626, σκέψεις 50 έως 53 (σύμφωνα με την οποία το δικαστήριο πραγματοποιεί «πλήρη και ex nunc εξέταση τόσο των πραγματικών όσο και των νομικών ζητημάτων, ιδίως, κατά περίπτωση, εξέταση των αναγκών διεθνούς προστασίας) Έφεση κατά Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Aρ. 107/2023, Δημοκρατία ν. Q.B.T., απόφαση ημερ. 11.2.2025, Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 17/2021 Janelidze ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 21.9.2021· Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 35/2023 Lubangamu ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 5.12.2024). Ο Αιτητής αναμένεται να προβάλει, στο πλαίσιο της διοικητικής ή και της παρούσας δικαστικής διαδικασίας, τέτοιους συγκεκριμένους και ειδικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι εν δυνάμει θα δικαιολογούσαν την υπαγωγή της στο καθεστώς διεθνούς προστασίας. Η πιο πάνω ανάλυση λόγω της έκτασης της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου καθιστά αλυσιτελή την προβολή υποπεριπτώσεων λόγων προσφυγής π.χ. έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας, πλάνη, ορισμένες διαδικαστικές πλημμέλειες κατά την έκδοση της επίδικης πράξης. Εν προκειμένω, ο Αιτητής εκπροσωπούμενος και δια συνηγόρου, έχει την ευκαιρία να εκθέσει τους ισχυρισμούς του και να λάβει όλα τα δέοντα δικονομικά μέσα προς τεκμηρίωσή τους [Βλ. «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου», Επαμεινώνδας Π. Σπηλιωτόπουλος, 14ης Έκδοση, Νομική Βιβλιοθήκη, σ. 260, υποσημ. 72, «Εισηγήσεις Διοικητικού Δικονομικού Δικαίου, Χαράλαμπος Χρυσανθάκης, 2η Έκδοση, Νομική Βιβλιοθήκη, σελ. 247 και Π.Δ. Δαγτόγλου, (Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο), σελ. 552]. Ως αλυσιτελής χαρακτηρίζεται ο λόγος προσφυγής, ο οποίος ακόμα και αν γίνει δεκτός δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης [Βλ. Η προβολή ισχυρισμών στις διοικητικές διαφορές ουσίας, Α. Αθ. Αρχοντάκη, Νομική Βιβλιοθήκη, σ. 100].

 

11.          Συναφές εν προκειμένω είναι και το άρθρο 16 του περί Προσφύγων Νόμου και ειδικότερα τα εδάφια (2) και (3) αυτού. Από τις εν λόγω διατάξεις απορρέει καταρχάς η υποχρέωση του Αιτητή να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προς τεκμηρίωση της αίτησης ασύλου του. Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Βλ. ενδεικτικώς, Υπόθ. Αρ. 1721/2011, Ηοοman & Mahiab Khanbabaie v. Aναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, ημερ. 30.6.2016, ECLI:CY:AD:2016:D320) αποτελεί υποχρέωση του Αιτητή ασύλου να επικαλεστεί έστω και χωρίς να προσκομίσει τυπικά αποδεικτικά στοιχεία, συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που του προκαλούν κατά τρόπο αντικειμενικώς αιτιολογημένο, φόβο δίωξης στη χώρα του για κάποιον από τους λόγους που αναφέρει το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου (Βλ. επίσης νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάσεις αρ. 1093/2008, 817/2009 και 459/2010). Εν συνεχεία ωστόσο, λόγω ακριβώς της δυσχέρειας του Αιτητή ασύλου να τεκμηριώσει με συγκεκριμένα στοιχεία την αίτησή του, γεννάται υποχρέωση της διοίκησης να συνδράμει τον Αιτητή σε αυτήν την προσπάθεια προβολής και τεκμηρίωσης των ισχυρισμών του (Βλ. Εγχειρίδιο για τις Διαδικασίες και τα Κριτήρια Καθορισμού του Καθεστώτος των Προσφύγων της Υπάτης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών παρ. 195 επ., Βλ. επίσης αναφορικά με την ενεργό συνεργασία Απόφαση του ΔΕΕ της 22ας Νοεμβρίου 2012, Υπόθεση C-277/11, M. M., ECLI: EU:C:2012:744, σκέψεις 63 έως 68).

 

12.          Προχωρώντας στην κατ’ ουσίαν εξέταση των ισχυρισμών του Αιτητή, παρατηρείται ότι κατά την καταγραφή της αίτησής του ενώπιον της Διοίκησης δήλωσε ότι τυγχάνει υπήκοος Γουινέας, εθνοτικής καταγωγής Peul, και ότι ομιλεί τη γαλλική γλώσσα. Στο αντίστοιχο πεδίο του εντύπου υποβολής του αιτήματος διεθνούς προστασίας (βλ. ερ. 6-4 και 13 του διοικητικού φακέλου, εφεξής «δ.φ.»), ο Αιτητής παρέθεσε εκτενώς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε, κατά τους ισχυρισμούς του, τη χώρα καταγωγής του. Ειδικότερα, ανέφερε ότι κατάγεται από το Μάλι και συγκεκριμένα από την πόλη Μπαμακό, όπου και διέμενε με τον πατέρα του. Υποστήριξε ότι ο πατέρας του υπηρετούσε ως στρατιώτης υπό τον Moussa Dadis Camara και ότι, όπως και άλλοι στρατιώτες, ήταν στενά προσδεδεμένος στο πρόσωπό του. Κατά τους ισχυρισμούς του, μετά την αποχώρηση του τελευταίου από την εξουσία, επήλθε ρήξη και αλληλοσπαραγμός μεταξύ των στρατιωτών, γεγονός που προκάλεσε ανασφάλεια στον πατέρα του, ο οποίος, για την προστασία του Αιτητή, τον ενθάρρυνε να εγκαταλείψει τη χώρα. Περαιτέρω, ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε από Ισλαμιστές, λόγω του ότι ήταν παντρεμένος με Χριστιανή και είχε ο ίδιος μεταστραφεί στον Χριστιανισμό, στοιχείο το οποίο κατά τον ίδιο αποτέλεσε και το πραγματικό κίνητρο της δολοφονίας του. Τέλος, ο Αιτητής ανέφερε ότι δεν έχει συγγενικά πρόσωπα στη Γουινέα, δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του και ότι διαβιούσε αποκλειστικά με τον πατέρα του.

 

13.          Κατά το κρίσιμο στάδιο της πρωτοβάθμιας συνέντευξής του ενώπιον της Διοίκησης, η οποία διεξήχθη στις 12.3.2013 και στις 2.9.2015, ο Αιτητής προέβη στις εξής δηλώσεις: ανέφερε ότι γεννήθηκε το 1996 στο Κόνακρι της Γουινέας, όπου και διέμενε, και ότι το έτος 2010 διέφυγε, συνοδευόμενος από τον πατέρα του, στην πόλη Τιμπουκτού του Μάλι, όπου παρέμειναν μέχρι το 2012. Δήλωσε ότι ο πατέρας του, ο οποίος ήταν στρατιωτικός, σκοτώθηκε το έτος 2012 από Ισλαμιστές ενόσω βρίσκονταν στο Μάλι. Ο ίδιος προσδιόρισε τον εαυτό του ως μουσουλμάνο, άγαμο και μέλος της εθνοτικής ομάδας Peul, προσθέτοντας ότι ουδέποτε γνώρισε τη μητέρα του και ότι δεν έχει αδέλφια (βλ. ερ. 24 δ.φ.). Όσον αφορά την εκπαίδευσή του, δήλωσε ότι ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και την πρώτη τάξη του Κολλεγίου, την οποία αναγκάστηκε να διακόψει λόγω της αδυναμίας του πατέρα του να τον μεταφέρει από και προς το σχολείο (βλ. ερ. 24 5χ και 23 δ.φ.). Δήλωσε ότι εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του το 2010, μετέβη στο Μάλι και στη συνέχεια εισήλθε παρανόμως στη Δημοκρατία το 2012, όντας τότε ανήλικος. Στις 8.1.2013 υπέβαλε αίτημα διεθνούς προστασίας.

 

14.          Αναφορικά με τους λόγους αναχώρησής του από τη Γουινέα, ο Αιτητής δήλωσε ότι αυτοί σχετίζονται με προβλήματα του πατέρα του με τον στρατό (βλ. ερ. 23 1χ δ.φ.). Τόνισε ότι υπέφερε από τη μοναξιά και την απουσία οικογενειακού περιβάλλοντος, καθώς, όπως υποστήριξε, δεν είχε γνωρίσει ούτε τη μητέρα του ούτε άλλα συγγενικά πρόσωπα πλην του πατέρα του (βλ. ερ. 23 4χ). Ερωτηθείς αν είχε υποστεί προσωπικά οποιοδήποτε περιστατικό στη Γουινέα, απάντησε αρνητικά. Αναφορικά με τους λόγους της αναχώρησής του, ανέφερε ότι ο πατέρας του δεν του εξήγησε συγκεκριμένα τον λόγο, πλην όμως ο ίδιος εικάζει ότι αυτός συνδεόταν με τα γεγονότα που εκτυλίσσονταν στη χώρα (βλ. ερ. 23 2χ–4χ). Επιβεβαίωσε ότι δεν είχε δεχθεί απειλές, προσθέτοντας ότι ο πατέρας του φοβόταν μήπως του συμβεί κάτι, χωρίς ωστόσο να του γνωστοποιήσει λεπτομέρειες (βλ. ερ. 22 1χ).

 

15.          Σε ερώτηση σχετικά με το επάγγελμα του πατέρα του, ο Αιτητής δήλωσε ότι αυτός ήταν στρατιωτικός, ο οποίος, αν και δεν συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις, είχε ως καθήκον τη στρατιωτική εκπαίδευση νεοσυλλέκτων (βλ. ερ. 53 3χ). Διευκρίνισε περαιτέρω ότι ο πατέρας του δεν συμμετείχε σε πολιτικές πράξεις και δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον Moussa Dadis Camara.

 

16.          Σε ερώτηση σχετική με το πραξικόπημα στη Γουινέα, ο Αιτητής δήλωσε ότι κατά την εν λόγω περίοδο δεν συνέβη οτιδήποτε προσωπικά στον ίδιο ή στον πατέρα του, καθόσον βρισκόταν ακόμη στη χώρα καταγωγής του (βλ. ερ. 52 3χ).

 

17.          Κληθείς να διευκρινίσει προηγούμενο ισχυρισμό του, σύμφωνα με τον οποίο ο πατέρας του δολοφονήθηκε επειδή είχε παντρευτεί Χριστιανή, ο Αιτητής απάντησε ότι το μόνο που γνωρίζει είναι ότι τον σκότωσαν αφότου παντρεύτηκε Χριστιανή, χωρίς να έχει περαιτέρω γνώση για τις συνθήκες της δολοφονίας (βλ. ερ. 21 1χ).

 

18.          Ο Αιτητής δήλωσε ότι ουδέποτε απειλήθηκε στη Γουινέα και ότι δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής του, διότι θα είναι μόνος, χωρίς οικογενειακή υποστήριξη. Υποστήριξε επίσης ότι η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι γενικώς προβληματική, επικαλούμενος μεταξύ άλλων την απουσία εκλογών (βλ. ερ. 22 4χ, 5χ). Προσέθεσε ότι υφίστανται πολιτικές αναταραχές και διαδηλώσεις, στις οποίες, όπως δήλωσε, συμμετέχουν και άτομα της φυλής του (βλ. ερ. 52 3χ).

 

19.          Κατά την αξιολόγηση των δηλώσεων του Αιτητή στο πλαίσιο της διοικητικής εξέτασης του αιτήματός του, οι Καθ’ ων η Αίτηση απέρριψαν το αίτημά του για διεθνή προστασία, κρίνοντας ότι δεν υφίσταται βάσιμος φόβος δίωξης κατά την έννοια του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου (βλ. ερ. 61 του δ.φ.). Ειδικότερα, επισημάνθηκε ότι κατά τη διαμονή του στη χώρα καταγωγής του, ήτοι τη Γουινέα, δεν έλαβε χώρα οποιοδήποτε προσωπικό περιστατικό δίωξης εις βάρος του Αιτητή. Ως προς δε τους λόγους για τους οποίους δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα του, αυτοί περιορίστηκαν στην απουσία οικογενειακού περιβάλλοντος, καθώς υποστήριξε ότι θα είναι μόνος.

 

20.           Στο πλαίσιο της εξέτασης της προσφυγής του Αιτητή ενώπιον της Αρχής Προσφυγών, οι Καθ’ ων η Αίτηση προέβησαν σε εκ νέου αξιολόγηση των ισχυρισμών του, απομονώνοντας δύο ουσιώδεις ισχυρισμούς. Ο πρώτος αφορά το προσωπικό του προφίλ και τις ιδιαίτερες ατομικές του συνθήκες, ενώ ο δεύτερος συνίσταται στον ισχυρισμό ότι εγκατέλειψε τη Γουινέα το έτος 2010, κατόπιν απόφασης του στρατιωτικού πατέρα του, λόγω εντάσεων που επικρατούσαν στον στρατό. Αμφότεροι οι ισχυρισμοί έγιναν αποδεκτοί από τους Καθ’ ων.

 

21.           Ειδικότερα, αναφορικά με τον δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό του Αιτητή, οι Καθ’ ων επισήμαναν ότι οι πληροφορίες που ήταν σε θέση να παραθέσει ήταν συνολικά περιορισμένες. Εντούτοις, εκτιμήθηκε ότι, παρά την περιορισμένη έκταση και το περιεχόμενο των πληροφοριών αυτών, το σύνολο των στοιχείων που παρασχέθηκαν κρίθηκε επαρκές για να θεμελιώσει την εσωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού του περί αναχώρησης από τη Γουινέα κατόπιν απόφασης του πατέρα του για λόγους ασφαλείας, λόγω των εντάσεων στο στράτευμα.

 

22.          Ωστόσο, κατά την περαιτέρω αξιολόγηση του ενδεχόμενου κινδύνου σε περίπτωση επιστροφής του Αιτητή στη χώρα καταγωγής του, στη βάση των ανωτέρω αποδεκτών ισχυρισμών, οι Καθ’ ων η Αίτηση κατέληξαν ότι δεν υφίσταται εύλογη πιθανότητα ο Αιτητής να κινδυνέψει, σε περίπτωση επιστροφής του στη Γουινέα.

 

23.          Στο πλαίσιο της νομικής ανάλυσης, οι Καθ’ ων η αίτηση έκριναν ότι δεν προέκυψε δικαιολογημένος φόβος δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, πολιτικών πεποιθήσεων ή συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, ούτε και κίνδυνος να υποστεί σοβαρή βλάβη που να δικαιολογεί την υπαγωγή του στο καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας.

 

24.          Κατά την ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου ακροαματική διαδικασία, δόθηκε η δυνατότητα υποβολής περαιτέρω διευκρινιστικών ερωτήσεων προς τον Αιτητή, όπου ο ίδιος επανέλαβε ισχυρισμούς ανάλογους με αυτούς της πρωτοβάθμιας διαδικασίας. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στον θάνατο του πατέρα του από Ισλαμιστές, ωστόσο ισχυρίστηκε και πάλι ότι δεν γνωρίζει τον λόγο που τον πυροβόλησαν, ενώ προσέθεσε ότι είχαν σκοτώσει πολλά άτομα. Ερωτηθείς σχετικά, δήλωσε ότι εγκατέλειψε το Μάλι, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Δήλωσε ότι σε περίπτωση επιστροφής του  στη χώρα του κινδυνεύει, διότι ο πατέρας του ήταν στρατιώτης του Moussa Dadis Camara, ενώ δεν υπάρχει ασφάλεια στην χώρα.

 

25.          Προχωρώντας στην de novo και ex nunc εξέταση των ενώπιόν μου δεδομένων, όπως υπαγορεύουν τα εδάφια (3) και (4) του άρθρου 11 του περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμου διαπιστώνονται τα κάτωθι.

 

26.          Ως προς τον πρώτο ουσιώδη ισχυρισμό συντάσσομαι με το εύρημα των Καθ’ ων η αίτηση περί αξιοπιστίας του για τους λόγους που εμπεριστατωμένα καταγράφονται στην έκθεση, η οποία αποτέλεσε την αιτιολογική βάση της επίδικης απόφασης. Οι δε αναφορές του επιβεβαιώνονται και από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, οι οποίες εντοπίζονται στο διοικητικό φάκελο και από το διαβατήριο που προσκόμισε.

 

27.          Ως προς τον δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό του Αιτητή, αναφορικά με το γεγονός ότι εγκατέλειψε τη Γουινέα το έτος 2010 κατόπιν απόφασης του πατέρα του, ο οποίος ήταν στρατιωτικός, κρίνεται ότι οι πληροφορίες που ήταν σε θέση να παραθέσει ο Αιτητής υπήρξαν περιορισμένες. Παρά ταύτα, το Δικαστήριο εκτιμά ότι οι σχετικές του δηλώσεις παρουσιάζουν εσωτερική συνοχή και αντανακλούν μία συνεπή αφηγηματική γραμμή, επαρκή για τη θεμελίωση της εσωτερικής αξιοπιστίας του συγκεκριμένου ισχυρισμού. Ειδικότερα, διαπιστώνεται ότι ο Αιτητής αδυνατούσε να παρέχει λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν στην αποχώρησή του από τη χώρα καταγωγής του, περιοριζόμενος σε γενικές αναφορές περί διαφωνιών εντός του στρατεύματος και αγώνα για τον έλεγχο της εξουσίας. Δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει επαρκώς το πώς ακριβώς συνδεόταν ο πατέρας του με τις εν λόγω εξελίξεις, πέραν της δήλωσης ότι ο τελευταίος δεν κατείχε υψηλόβαθμη θέση, δεν συμμετείχε σε πολιτικές πράξεις και ασχολείτο με την εκπαίδευση νεοσύλλεκτων. Το Δικαστήριο εκτιμά ότι η έλλειψη αυτών των γνώσεων δεν μειώνει κατ’ ανάγκην την αξιοπιστία του Αιτητή, δεδομένου ότι, κατά τον χρόνο επέλευσης των επίμαχων γεγονότων, αλλά και κατά τον χρόνο υποβολής της αίτησης και της συνέντευξής του, ήταν ανήλικος. Η περιορισμένη πληροφόρησή του σχετικά με το ιστορικό πλαίσιο και τους λόγους λήψης της απόφασης αναχώρησης από τη χώρα ερμηνεύεται, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, ως εύλογη συνέπεια της ηλικίας του και της περιορισμένης πρόσβασης που είχε, εκ των πραγμάτων, σε σχετικές πληροφορίες. Ενισχυτικά, αξιολογείται το γεγονός ότι, όπως ο ίδιος ανέφερε, ο πατέρας του δεν του εξηγούσε με σαφήνεια τι ακριβώς συνέβαινε, στοιχείο το οποίο κρίνεται πειστικό ενόψει της οικογενειακής δυναμικής και της προστατευτικής στάσης που συνήθως υιοθετούν οι γονείς έναντι των ανηλίκων τέκνων τους. Επιπρόσθετα, το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη ότι ο Αιτητής περιέγραψε πώς τα προβλήματα του πατέρα του αντανακλούσαν στη δική του καθημερινότητα, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι χρειάστηκε να διακόψει το σχολείο λόγω της αδυναμίας του πατέρα του να τον μεταφέρει από και προς αυτό, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει τη στενή αλληλεπίδραση των περιστάσεων της οικογένειάς του με τη δική του ζωή.

 

28.          Ως προς την εξωτερική πτυχή της αξιοπιστίας του, επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με έρευνά του παρόντος Δικαστηρίου σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης σχετικά με τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην χώρα το διάστημα 2009 - 2010 καθώς και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, προκύπτουν τα εξής.

 

29.          Σύμφωνα με έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η αναίμακτη πραξικοπηματική ενέργεια τον Δεκέμβριο του 2008 από μια ομάδα στρατιωτικών αξιωματικών, μετά τον θάνατο του προέδρου της Γουινέας, Lansana Conté, έφερε αρχικά ελπίδα για βελτίωση των χρόνιων προβλημάτων στη Γουινέα.^[1] Ωστόσο, αυτή η ελπίδα διαψεύστηκε, καθώς η στρατιωτική κυβέρνηση εδραίωσε τον έλεγχο στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας, απέτυχε να διεξαγάγει ελεύθερες και δίκαιες εκλογές όπως είχε αρχικά υποσχεθεί και σταδιακά και βίαια κατέστειλε την αντιπολίτευση, με αποκορύφωμα μια μεγάλης κλίμακας σφαγή περίπου 150 διαδηλωτών τον Σεπτέμβριο του 2009. Οι δράστες αυτών των παραβιάσεων απόλαυσαν σχεδόν πλήρη ατιμωρησία.^[2]

 

30.          Ειδικότερα, μια ομάδα Γουινέζων στρατιωτικών αξιωματικών, αποκαλούμενη Εθνικό Συμβούλιο για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη (CNDD), κατέλαβε την εξουσία μετά τον θάνατο, στις 22 Δεκεμβρίου 2008, του Lansana Conté, προέδρου της Γουινέας επί 24 χρόνια.[3] Οι ηγέτες του πραξικοπήματος, υπό την ηγεσία ενός αυτοανακηρυγμένου προέδρου, του λοχαγού Moussa Dadis Camara, ανέστειλαν γρήγορα το σύνταγμα της χώρας και υποσχέθηκαν να διεξαγάγουν εκλογές το 2009 και να παραδώσουν την εξουσία σε κυβέρνηση με πολιτική ηγεσία.

 

31.          Το CNDD δεσμεύτηκε να εξαλείψει τα υψηλά επίπεδα διαφθοράς και την εμπλοκή αξιωματούχων στο εμπόριο ναρκωτικών που ταλαιπωρούσαν τη χώρα επί χρόνια.[4] Ωστόσο, το CNDD έλαβε ελάχιστα μέτρα για τη διοργάνωση εκλογών. Ο Moussa Dadis Camara όρισε την 31η Ιανουαρίου 2010 ως ημερομηνία των προεδρικών εκλογών.

 

32.          Η αναμενόμενη υποψηφιότητα του Moussa Dadis Camara, ο διορισμός στρατιωτικών αξιωματικών σε όλες τις διοικητικές θέσεις σε ολόκληρη τη χώρα και ο έλεγχος του CNDD στις περισσότερες πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις του κράτους προκάλεσαν σημαντική ανησυχία, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, σχετικά με την πιθανότητα διεξαγωγής ελεύθερων και δίκαιων εκλογών.[5]

 

33.          Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, στρατιώτες ενεπλάκησαν σε τακτικές πράξεις κλοπής, εκβιασμού και βίας εις βάρος επιχειρηματιών και απλών πολιτών της Γουινέας.[6] Στρατιώτες σε ομάδες που έφταναν έως και τους 20 – σχεδόν όλοι βαριά οπλισμένοι και φορώντας κόκκινους μπερέδες – έκαναν επιδρομές σε καταστήματα, αποθήκες, ιατρικές κλινικές και κατοικίες, τόσο μέρα όσο και νύχτα. Οι στρατιώτες έκλεβαν αυτοκίνητα, υπολογιστές, γεννήτριες, φάρμακα, κοσμήματα, μετρητά, κινητά τηλέφωνα και μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων χονδρικής και λιανικής, μεταξύ άλλων, από τα θύματά τους, που περιλάμβαναν τόσο Γουινέζους όσο και ξένους.

 

34.          Τα θύματα συχνά απειλούνταν ή υφίσταντο σωματική επίθεση. Πολλές από αυτές τις καταχρήσεις διαπράχθηκαν στο πλαίσιο της καταστολής του CNDD κατά των εμπόρων ναρκωτικών και των φαινομένων διαφθοράς.

 

35.          Το CNDD δεν προέβη σε καμία ενέργεια για να διερευνήσει ή να λογοδοτήσουν οι στρατιώτες που ενεπλάκησαν σε αυτές τις σοβαρές παραβιάσεις. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Dadis Camara ανέστειλε γρήγορα το σύνταγμα της χώρας, διέλυσε το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση και κήρυξε απαγόρευση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Καθώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενίσχυαν τις προεκλογικές τους δραστηριότητες ενόψει των εκλογών, το CNDD περιόρισε τις ελευθερίες της πολιτικής έκφρασης και του συνέρχεσθαι μέσω εκφοβισμού και επιθέσεων.

 

36.          Κατά διαστήματα μέσα στο έτος, ο Moussa Dadis Camara ήρε και επανέφερε την απαγόρευση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Τον Δεκέμβριο, ο Πρόεδρος Καμαρά τραυματίστηκε σε απόπειρα δολοφονίας, το οποίο οδήγησε σε μια μεταβατική κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Sékouba Konaté στις αρχές του 2010.

 

37.          Σύμφωνα με αναφορές, άτομα εντός του CNDD επέβλεψαν τη στρατολόγηση και εκπαίδευση πολιτοφυλακών το 2009.^[7] Μαχητές πολιτοφυλακών, συμπεριλαμβανομένων πρώην μαχητών από γειτονικές συγκρούσεις, φέρονται να έλαβαν εκπαίδευση από ξένους μισθοφόρους και να συμμετείχαν στη βία του Σεπτεμβρίου 2009. Τον Ιανουάριο του 2010, ο Konaté διέταξε το κλείσιμο των στρατοπέδων εκπαίδευσης των πολιτοφυλακών και τη διάλυση των νεοσύλλεκτων. Ωστόσο, η τοποθεσία και το επίπεδο συνοχής των μαχητών της πολιτοφυλακής παραμένουν ασαφή, και θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ασφάλεια.^[8]

 

38.          Πλήθος πηγών αναφέρουν ότι ο Alpha Conte κυβέρνησε την Γουϊνέα μετά τις πρώτες από την ανεξαρτησία της χώρας δημοκρατικές εκλογές του 2010 και επανεκλέχθηκε το 2015. Όταν, τον Μάρτιο του 2020 προχώρησε σε τροποποίηση του Συντάγματος, ώστε να ανανεώσει για τρίτη φορά την θητεία του, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων από τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυρίως από το κόμμα UFDG. Ήδη το 2019 με τις σχετικές για τροποποίηση ανακοινώσεις, το FNDC (Front National pour la Défense de la Constitution), οργάνωσε πολλές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.^[9]

 

39.          Στις 5 Σεπτεμβρίου 2021 γίνεται στρατιωτικό πραξικόπημα από τον Mamady Doumbouya, συνταγματάρχη, τον οποίο είχε καλέσει ο ίδιος ο Alpha Conte το 2018. Ο Mamady Doumbouya κατηγόρησε τον Alpha Conte για διαφθορά, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κακή διαχείριση. Σχημάτισε την Εθνική Επιτροπή Συμφιλίωσης και Ανάπτυξης (National Committee of Reconciliation and Development), της οποίας προεδρεύει, όρισε πρωθυπουργό τον Mohamed Béavogui, διέταξε την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, επέτρεψε την επιστροφή εξόριστων πολιτικών αντιπάλων του Alpha Conte και ανακοίνωσε την έναρξη μιας 18μηνης περιόδου για την μετάβαση στη δημοκρατία. Έθεσε μάλιστα τον Alpha Conte σε ομηρία. Το UFDG, το FNDC και γενικότερα ο λαός καλωσόρισε τον Mamady Doumbouya και την αλλαγή του καθεστώτος. Το πραξικόπημα καταδικάστηκε από τον ΟΗΕ, Αφρικανική Ένωση και Δυτικοαφρικανική Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ECOWAS).^[10]

 

40.          Έκθεση της γερμανικής ΒΤΙ που δημοσιεύτηκε το 2024 και αφορά το 2023 σημειώνει ότι από το πραξικόπημα του Σεπτεμβρίου 2021, η χούντα έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό μονοπώλιο στη χρήση βίας. Το κράτος έχει θέσει εκτός νόμου τις διαδηλώσεις και το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής αντιπολίτευσης είτε είναι φυλακισμένο είτε εκτός της χώρας. Η πιθανότητα ενός αντιπραξικοπήματος από το εσωτερικό του στρατού είναι εύλογη. Ωστόσο, αυτό θα σήμαινε μόνο μια αλλαγή ηγεσίας, παρά μια αμφισβήτηση του μονοπωλίου ισχύος του στρατιωτικού κράτους σε ολόκληρη την επικράτεια.^[11]

 

41.          Στις 30.4.2022, ο στρατηγός Doumbouya ανακοίνωσε ότι η μεταβατική περίοδος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας θα διαρκούσε 39 μήνες, ενώ στις 11.5.2022, το διάστημα αυτό μειώθηκε στους 36 μήνες (3 χρόνια).^[12] Σημειώνεται ότι η ECOWAS είχε θέσει προθεσμία εντός της οποίας το στρατιωτικό καθεστώς θα έπρεπε να απαντήσει ως προς το χρονοδιάγραμμα για την άμεση αποκατάσταση της δημοκρατίας.^[13]

 

42.          Η στρατιωτική χούντα υπό την ηγεσία του Doumbouya ανακοίνωσε σχέδια για τη διεξαγωγή καθυστερημένων προεδρικών και βουλευτικών εκλογών το 2025. Η κίνηση αυτή έρχεται μετά την αποτυχία του στρατού να πραγματοποιήσει τις υποσχεθείσες εκλογές τον Δεκέμβριο του 2024.[14] Η στρατιωτική κυβέρνηση προγραμμάτισε δημοψήφισμα για το σύνταγμα στις 21 Σεπτεμβρίου 2025, σε μια κίνηση που θα μπορούσε να αποτελέσει βήμα προς την αποκατάσταση της πολιτικής διακυβέρνησης.[15]

 

43.          To 2024, το Δικαστήριο της Γουινέας καταδίκασε τον πρώην στρατιωτικό ηγέτη Moussa Dadis Camara για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.[16] Η ιστορική απόφαση για τη σφαγή του 2009 ‘σημαίνει το τέλος της ατιμωρησίας’, αλλά οι στρατιωτικοί ηγέτες συνεχίζουν να καταπιέζουν την αντιπολίτευση και τα μέσα ενημέρωσης. Σύμφωνα με την επιτροπή έρευνας που είχε εντολή από τα Ηνωμένα Έθνη, οι δυνάμεις του ηγέτη σκότωσαν τουλάχιστον 156 ανθρώπους και βίασαν 109 γυναίκες.

 

44.          Το δικαστήριο ανέφερε ότι οι κατηγορίες, οι οποίες περιλάμβαναν δολοφονία, βιασμό, βασανιστήρια και απαγωγή, επαναταξινομήθηκαν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επτά ακόμη κατηγορούμενοι στρατιωτικοί διοικητές κρίθηκαν ένοχοι για τα ίδια εγκλήματα στη δίκη.[17] Τέσσερις άλλοι αθωώθηκαν.

 

45.          Ο πρώην δικτάτορας της Γουινέας, Moussa Dadis Camara, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκιση για τη σφαγή του 2009, έλαβε χάρη για "λόγους υγείας" από τον επικεφαλής της χώρας, Mamadi Doumbouya.[18] Η απόφαση προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις από τα θύματα, τις οικογένειές τους και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[19] Η απόφαση να χορηγηθεί προεδρική χάρη, εγείρει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τον σεβασμό των προσωρινών αρχών στη δέουσα διαδικασία και το κράτος δικαίου, και αγνοεί τα δικαιώματα των θυμάτων για αποτελεσματικά ένδικα μέσα.[20] Η χάρη αυτή θα πρέπει να ακυρωθεί. Υπονομεύει τις εθνικές δικαστικές διαδικασίες και παραβιάζει τις αρχές του διεθνούς δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίες τονίζουν το δικαίωμα των θυμάτων σε αποτελεσματικά ένδικα μέσα και την υποχρέωση των κρατών να προστατεύουν και να διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να καταπολεμούν την ατιμωρησία.

 

46.          Περαιτέρω, ως προς την δίωξη στρατιωτικών και ιδίως μελών των οικογενειών τους, προκύπτουν τα εξής. Σε έκθεση του 2011, το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR) καταγράφει αναφορές για επιθέσεις εναντίον στελεχών των σωμάτων επιβολής του νόμου.[21] Το 2010, ορισμένοι πράκτορες της άμυνας και της ασφάλειας που μετέβησαν για να αποκαταστήσουν την τάξη σε ορισμένες περιοχές τραυματίστηκαν από εξοργισμένα πλήθη που έφεραν ματσέτες, μαχαίρια και πέτρες. Σύμφωνα με αναφορές, επιθέσεις δέχθηκαν επίσης οικογένειες και κατοικίες στρατιωτικού προσωπικού.[22] Δεν βρέθηκαν περαιτέρω πληροφορίες σύμφωνα με έρευνα στην ηλεκτρονική πλατφόρμα ‘ecoinet’ και στο ‘google’.

 

47.          Περαιτέρω, σε έκθεσή του το Human Rights Watch καταγράφει ότι η πρόσφατα ολοκληρωμένη δίκη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο πλαίσιο της σφαγής της 28ης Σεπτεμβρίου 2009 αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς τη δικαιοσύνη.[23] Ωστόσο, ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γουινέα δήλωσαν στο Human Rights Watch ότι είναι σημαντικό η δίκη αυτή να μη μείνει μια μεμονωμένη προσπάθεια απονομής δικαιοσύνης, αλλά να αποτελέσει την αρχή περαιτέρω ερευνών και διώξεων για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα.

 

48.          Η ανωτέρω ιστορική αναδρομή όπως προκύπτει από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης συντέμνεται με τις αναφορές του Αιτητή, ενισχύοντας την επιβεβαιωθείσα αξιοπιστία του συναφούς ισχυρισμού του.

 

49.          Προχωρώντας στην αξιολόγηση του κινδύνου που διατρέχει ο Αιτητής, έχοντας ενώπιόν μου τον διοικητικό φάκελο της υπόθεσης καθώς και την ίδια την επίδικη απόφαση, παρατηρώ επιπρόσθετα προς όσα καταγράφονται στην Εισηγητική Έκθεση τα εξής: Ως προς τη γενικότερη κατάσταση ασφαλείας στη χώρα καταγωγής του Αιτητή, σύμφωνα με το RULAC, μια πρωτοβουλία της «Geneva Academy of International Humanitarian Law and Human Rights» για τον προσδιορισμό και την καταγραφή των ενόπλων συγκρούσεων,  η Γουινέα δεν βρίσκεται υπό ένοπλη σύρραξη.[24]

 

50.          Περαιτέρω, κατά την εταιρία Crisis 24, η οποία εξειδικεύεται στην διαχείριση κινδύνου παρέχοντας σχετικές υπηρεσίες[25], «η Γουινέα θεωρείται ένας άξονας ασφαλείας [.] σε μία περιοχή όπου τρεις από τους γείτονές της, δηλαδή η Λιβερία, η Ακτή Ελεφαντοστού και η Σιέρρα Λεόνε επανέρχονται από εμφύλιες συγκρούσεις.»[26]. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι κοινωνικές αναταραχές, οδηγούμενες από αιτιάσεις ως προς την παροχή υπηρεσιών και τις υποδομές καθώς και από εθνοτικές-πολιτικές εντάσεις, λαμβάνουν συχνά χώρα, ιδίως κατά τη διάρκεια των εκλογικών περιόδων. Δεν υπάρχουν ενδείξεις τρομοκρατικών ομάδων οι οποίες δραστηριοποιούνται στη Γουινέα, αν και υπάρχουν γενικές ανησυχίες για την εξάπλωση ισλαμιστικής στρατιωτικής δραστηριότητας στην περιοχή[27].

 

51.          Σε άλλες γενικές αναφορές για την κατάσταση ασφαλείας συμπεριλαμβάνονται το ευκαιριακό έγκλημα στο δρόμο και τα τροχαία ατυχήματα, οι ανεπαρκώς ανεπτυγμένες υποδομές μεταφορών, επικοινωνιών και ενέργειας, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, οι ήδη περιορισμένες εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψής που επλήγησαν από τον ιό Έμπολα της Δυτικής Αφρικής το 2014 (EVD) και άλλες περιοδικές επιδημίες θανατηφόρων ασθενειών, οι εθνοπολιτικές εντάσεις, που συμβαίνουν συχνά στη Γουινέα, ειδικά κατά τις προεκλογικές περιόδους και οι γενικές ανησυχίες για την εξάπλωση της ισλαμιστικής μαχητικής δραστηριότητας στην περιοχή[28].

 

52.          Προσφάτως καταγεγραμμένα περιστατικά δεν καταδεικνύουν την ύπαρξη αδιακρίτως ασκούμενης βίας στη χώρα καταγωγής και δη στον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή. Σύμφωνα με τα δεδομένα της πηγής ACLED[29], στη περιφέρεια Conakry της Γουινέας, περιοχή στην οποία ανήκει και η ομώνυμη πρωτεύουσα, τόπος τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή, μεταξύ 27.6.2024 και 30.6.2025 καταγράφηκαν 30 περιστατικά ασφαλείας εκ των οποίων  προέκυψαν συνολικά 10 απώλειες αμάχων. Πιο αναλυτικά, 7 εξ αυτών καταγράφηκαν ως περιστατικά χρήσης βίας κατά αμάχων (με 2 απώλειες), 17 ως ταραχές (με 5 απώλειες), 2 ως περιστατικά εκρήξεων / απομακρυσμένης χρήσης βίας (με καμία απώλεια), 2 ως διαδηλώσεις (με 3 απώλειες), ενώ δεν καταγράφηκαν περιστατικά μάχης. Σημειωτέον δε ότι ο πληθυσμός της επαρχίας Conakry καταγράφεται στους κατοίκους 1,660,973, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση που έλαβε χώρα το έτος 2014.[30]

 

53.          Ως προς τις προσωπικές περιστάσεις του Αιτητή δεν προκύπτει οποιαδήποτε παράμετρος του προφίλ του, η οποία να επιτείνει με οποιοδήποτε τρόπο τον κίνδυνο που τυχόν αυτός διατρέχει ούτε και καθαυτό κάποιο στοιχείο του προφίλ του δίδει βάσιμο έρεισμα για δίωξή του.

 

54.          Ειδικότερα, αναφορικά με τη φυλετική καταγωγή του Αιτητή, ο οποίος ανήκει στη φυλή Peul (ή Fulani), το Δικαστήριο επισημαίνει ότι, μολονότι αυτός επικαλέστηκε γενικώς την ύπαρξη διακρίσεων και εντάσεων μεταξύ της φυλής του και άλλων εθνοτικών ομάδων, ουδεμία συγκεκριμένη αναφορά προέβη αναφορικά με προσωπικά βιώματα δίωξης ή απειλής εις βάρος του, ικανά να στοιχειοθετήσουν ατομικό κίνδυνο λόγω της εθνοτικής του καταγωγής. Η γενικόλογη αναφορά σε φυλετικές διαμάχες, χωρίς την παράθεση εξατομικευμένων περιστατικών που να αφορούν τον ίδιο, δεν επαρκεί για την τεκμηρίωση κινδύνου. Περαιτέρω, αν και από πληθώρα αξιόπιστων εξωτερικών πηγών προκύπτει ότι οι Peul αντιμετωπίζουν ιστορικά φαινόμενα πολιτικής περιθωριοποίησης, ιδιαίτερα υπό τις κυβερνήσεις των προέδρων Touré, Condé και της παρούσας στρατιωτικής χούντας, εντούτοις η εν λόγω περιθωριοποίηση συνδέεται με συστημικές μορφές αποκλεισμού και δεν ανάγεται άνευ ετέρου σε κίνδυνο δίωξης για κάθε μέλος της ομάδας. Παρότι καταγράφονται εντάσεις και περιστατικά διακρίσεων σε επίπεδο πρόσβασης στην απασχόληση, τη δημόσια διοίκηση και τη λήψη εγγράφων, δεν προκύπτει στοχοποίηση των μελών της εθνοτικής ομάδας Peul κατά τρόπο που να γεννά, in abstracto, ατομικό κίνδυνο δίωξης ή σοβαρής βλάβης. Το Δικαστήριο, συνεκτιμώντας την έλλειψη ατομικώς στοχευμένων βιωμάτων του Αιτητή και το ευρύτερο πολιτικο-κοινωνικό πλαίσιο των εντάσεων μεταξύ των Peul και άλλων εθνοτικών ομάδων, ιδίως των Malinké, κρίνει ότι δεν τεκμηριώνεται κίνδυνος για τον Αιτητή.

 

55.          Η φυλή Peul (ή Fula ή Fulani) κατοικεί κυρίως στην περιοχή Fouta Djallon και η γλώσσα τους ονομάζεται Pulaar.^[31]  Όσον αφορά την εθνοτική σύνθεση των κατοίκων της χώρας, από το 2018, το CIA World Factbook εκτιμά ότι οι Fulani (Peuhl) αποτελούν το 33,4 τοις εκατό, οι Malinke 29,4 τοις εκατό, οι Susu 21,2 τοις εκατό, οι Guerze 7,8 τοις εκατό, οι Kissi το 6,2 τοις εκατό και οι Toma 1 τοις εκατό.^[32] Υπάρχουν φυλετικές διαμάχες μεταξύ Peul και Malinke, οι οποίες επεκτείνονται και στην πολιτική καθώς οι περισσότεροι οπαδοί του UFDG είναι Peul ενώ του RPG (κόμμα του Alpha Conte) είναι Malinke. Αν και οι Peul είναι η πληθυσμιακά επικρατούσα φυλή και «εκπροσωπούν την κύρια πνευματική, οικονομική και θρησκευτική δύναμη», «η ομάδα εκλαμβάνεται ως απειλή από άλλες κοινότητες». Από την ανεξαρτησία το 1958, ο πρόεδρος ήταν είτε Malinke είτε Soussou. Ήδη κατά την θητεία του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου μετά την ανεξαρτησία της χώρας, Sekou Ahmed Touré, εφαρμόστηκε διακριτική πολιτική σε βάρος των Peul, που οδήγησε πολλούς να εγκαταλείψουν την χώρα. Αναφορές για διακρίσεις βάσει φυλής γίνονται σε σχέση με την εργασία και τον τόπο διαμονής, ενώ διακοινοτικές εντάσεις σημειώνονται κατά τις περιόδους εκλογών, σύμφωνα με πλήθος πηγών.^[33]

 

56.          Ως προς τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των Peul, η έκθεση της γερμανικής BTI του 2022 αναφέρει ότι υπάρχει ένα βαθύ, ιστορικά ριζωμένο αίσθημα πολιτικής περιθωριοποίησης  στους Peulh που έχει αυξηθεί τα τελευταία 10 χρόνια. Ο Alpha Condé έδωσε συμβολική έμφαση στη συμφιλίωση στην αρχή της προεδρίας του, αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να συνεργαστεί με τους πολιτικούς του αντιπάλους και ακολούθησε μια πολιτική διαίρει και βασίλευε. Κατά το έτος 2021, οι δυνάμεις ασφαλείας διέπραξαν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δεν διερευνήθηκαν. Πολλά χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης, που περιελάμβανε πιέσεις στους πολίτες να καταδίδουν τους γείτονες και τους συγγενείς τους, διάβρωσαν τις σχέσεις εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη έχει επίσης μειωθεί ως αποτέλεσμα των αυξανόμενων εθνοτικών εντάσεων, ειδικά μεταξύ Peulh και Malinké. Τα υψηλά επίπεδα φτώχειας σημαίνουν επίσης ότι πολλοί κάτοικοι της Γουινέας πρέπει να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για βασικά αγαθά. Η πρόσβαση στην ιθαγένεια και την πολιτογράφηση δεν απαγορεύεται σε συγκεκριμένες ομάδες. Ωστόσο, η πρόσβαση στα απαραίτητα έγγραφα μπορεί να είναι πιο δύσκολη ή να διαρκέσει περισσότερο για τα μέλη της εθνοτικής ομάδας Peulh ή/και την αντιπολίτευση.^[34]

 

57.          Η έκθεση της γερμανικής ΒΤΙ που δημοσιεύτηκε το 2024 και αφορά το έτος 2023 αναφέρει την υπερεκπροσώπηση των Maninka (Malinke) και την σχεδόν απουσία των Peuhl στην παρούσα κυβέρνηση. Οι Peuhl νιώθουν ότι περιθωριοποιούνται. Σύμφωνα με την ίδια αναφορά η διαμάχη μεταξύ των Maninka και Peuhl είναι αυτή που εντοπίζεται συχνότερα ωστόσο, η διαμάχη μεταξύ των Forestiers και του Koniyanke, μιας υποομάδας των Maninka, έχει προκαλέσει ακόμη περισσότερα θύματα, ειδικά στην περιοχή γύρω από το N'Zerekore. Οι Peuhl στη Γουινέα κάνουν λόγο για περιθωριοποίηση από την κυβέρνηση της χούντας, αν και δεν στοχοποιούνται με τόσο προφανείς τρόπους όπως υπό τις κυβερνήσεις Καμάρα και Κόντε. Οι επικείμενες εκλογές θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε άνοδο των διεθνών συγκρούσεων.^[35]

 

58.          Ως εκ τούτου, στην προκειμένη περίπτωση λαμβάνοντας υπόψη και το προσωπικό προφίλ του Αιτητή, ως αυτό έγινε αποδεκτό και ειδικότερα ότι ο Αιτητής είναι νεαρός, υγιής, χωρίς κάποια καταγεγραμμένη ευαλωτότητα, ικανός προς εργασία, χωρίς καμία δράση ή συμμετοχή σε αντιπολιτευτικές ή απελευθερωτικές δραστηριότητες, κρίνεται πως σε συνάρτηση με τις παρατεθείσες πληροφορίες από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, και το γεγονός ότι ο ίδιος δεν εμπλέκεται καθ' οιονδήποτε τρόπο με τα όσα διαδραματίζονται στο πλαίσια των ενόπλων συγκρούσεων που καταγράφονται, δεν πιθανολογείται ότι σε περίπτωση επιστροφής του εκεί, θα εκτεθεί σε κίνδυνο που να ισοδυναμεί με σοβαρή βλάβη ή δίωξη.

 

59.          Παρά την αποδοχή του δεύτερου ουσιώδους ισχυρισμού, ο οποίος αφορά την αναχώρηση του Αιτητή από τη χώρα καταγωγής του κατόπιν απόφασης του πατέρα του, ο οποίος ήταν στρατιωτικός, το Δικαστήριο εκτιμά ότι δεν προκύπτει ευλόγως εξατομικευμένος κίνδυνος σε περίπτωση επιστροφής του στη Γουινέα. Ο Αιτητής δεν ήταν σε θέση να παράσχει συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα η αποχώρησή του, περιοριζόμενος σε γενικές αναφορές περί διαφωνιών στον στρατό και παρακινήσεις του πατέρα του, χωρίς να δύναται να περιγράψει το παραμικρό περιστατικό που να συνδέει τον ίδιο με οποιοδήποτε φορέα ή συμβάν που να υποδηλώνει στοχοποίησή του.

 

60.          Περαιτέρω, από την παλαιά στρατιωτική ιδιότητα του αποβιώσαντος πατέρα του, ο οποίος δεν κατείχε υψηλόβαθμη θέση, δεν συμμετείχε σε πολιτικές πράξεις και απλώς εκπαίδευε νεοσύλλεκτους, δεν προκύπτει, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, οποιοδήποτε στοιχείο ικανό να θεμελιώσει διακινδύνευση του ίδιου του Αιτητή. Επιπλέον, η μακρόχρονη απουσία του Αιτητή από τη χώρα καταγωγής του, η οποία ανέρχεται σε περισσότερα από δώδεκα έτη, σε συνδυασμό με την πλήρη έλλειψη αναφορών ή ενδείξεων περί αναζήτησης ή στοχοποίησής του από τις κρατικές αρχές ή άλλους δρώντες, επιβεβαιώνει ότι δεν συντρέχει λόγος ενεργού ή παθητικού ενδιαφέροντος εις βάρος του. Τέλος, αν και η Γουινέα τελεί υπό στρατιωτική διακυβέρνηση από το 2021, και η εθνοτική ομάδα Peul, στην οποία ανήκει ο Αιτητής, φέρεται να υφίσταται μορφές πολιτικής και διοικητικής περιθωριοποίησης, εντούτοις, κατά την ελλείψει προσωπικών περιστατικών δίωξης και εξατομικευμένων ενδείξεων κινδύνου, δεν τεκμηριώνετα.

 

61.          Δεδομένης την ανωτέρω ανάλυσης κινδύνου και του αβασίμου του εκπεφρασμένου φόβου του Αιτητή, το Δικαστήριο καταλήγει, ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή του Αιτητή στο καθεστώς του πρόσφυγα καθώς δεν τεκμηριώθηκε η συνδρομή βάσιμου φόβου δίωξης για τους λόγους που εξαντλητικά αναφέρονται στο άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου. Φόβος δίωξης δεν προκύπτει καθαυτός ούτε από τα προσωπικά στοιχεία του Αιτητή τα οποία και έχουν γίνει αποδεκτά. Ούτε επίσης τεκμηριώνεται, επικουρικώς, η υπαγωγή του στο καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας (άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου), καθώς ο Αιτητής δεν τεκμηριώνει αλλά και από τα ενώπιόν μου στοιχεία δεν προκύπτει ότι εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη.

 

62.          Ειδικότερα, στην προκειμένη περίπτωση από το προαναφερόμενο ιστορικό και δεδομένου ότι ο Αιτητής δεν τεκμηρίωσε, ότι ενόψει των προσωπικών του περιστάσεων, πιθανολογείται να εκτεθεί σε κίνδυνο βλάβης συγκεκριμένης μορφής [βλ. απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94, Elgafaji, σκέψη 32)] δεν προκύπτει ότι αυτός διατρέχει κίνδυνο σοβαρής βλάβης, λόγω θανατικής καταδίκης ή εκτέλεσης, βασανιστηρίων, απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του [βλ άρθρο 19(2)(α) και (β)].

 

63.          Ούτε εξάλλου, προκύπτει ότι συντρέχει αδιακρίτως ασκούμενη βία στον τελευταίο τόπο διαμονής του Αιτητή, ο βαθμός της οποίας να είναι τόσο υψηλός, ώστε να υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμηθεί ότι ο προσφεύγων, ακόμα κι αν ήθελε υποτεθεί ότι θα επιστρέψει στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί στην εν λόγω απειλή (βλ. άρθρο 19(2)(γ) απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94 Elgafaji, σκέψη 43).

 

64.          Σημειώνεται συναφώς ότι «το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε Αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δε βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής». Ως «σοβαρή» ή «σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη» ορίζεται δυνάμει του άρθρου 19(2)(γ) ως «σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης».

 

65.          Ως προς τον όρο διεθνής ή εσωτερική ένοπλη σύρραξη, το ΔΕΕ, διευκρίνισε ότι της έννοιας της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως, η σημασία και το περιεχόμενο των όρων αυτών πρέπει να καθορίζονται, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το σύνηθες νόημά τους στην καθημερινή γλώσσα, λαμβανομένου υπόψη του πλαισίου εντός του οποίου αυτοί χρησιμοποιούνται και των σκοπών που επιδιώκει η ρύθμιση στην οποία εντάσσονται (αποφάσεις της 22ας Δεκεμβρίου 2008, C-549/07, Wallentin-Hermann, Συλλογή 2008, σ. I-11061, σκέψη 17, και της 22ας Νοεμβρίου 2012, C-119/12, Probst, σκέψη 20). Υπό το σύνηθες νόημά της στην καθημερινή γλώσσα, η έννοια της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως αφορά κατάσταση στην οποία οι τακτικές δυνάμεις ενός κράτους συγκρούονται με μία ή περισσότερες ένοπλες ομάδες ή στην οποία δύο ή περισσότερες ένοπλες ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους. (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψεις 27 και 28).

 

66.          Ακολούθως ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν κατά την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: το ΔΕΕ) επεσήμανε ότι λαμβάνονται υπόψη «[.]μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» (Βλ. C-901/19, ημερομηνίας 10.6.2021, CF, DN κατά Bundesrepublic Deutschland, σκέψη 43).

 

67.          Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο εξής: το ΕΔΔΑ) στην απόφασή του Sufi and Elmi (ΕΔΔΑ, απόφαση επί των προσφυγών 8319/07 and 11449/07, ημερομηνίας 28.11.2011) αξιολόγησε, διευκρινίζοντας ότι δεν κατονομάζονται εξαντλητικά, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

 

68.          Επιπλέον, όπως διευκρίνισε το ΔΕΕ «ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.» (απόφαση στην υπόθεση C-465/07, Meki Elgafaji, Noor Elgafaji κ. Staatssecretaris van Justitie, ημερ.17.2.2009). Ιδίως ως προς την εφαρμογή της αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας, το ΔΕΕ στην ως άνω απόφαση διευκρίνισε ότι «ότι όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

 

69.          Ενόψει των ανωτέρω ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών, ιδίως δε του χαμηλού βαθμού απομακρυσμένης βίας, η οποία είναι εκ φύσεως δυνατό να επιφέρει απώλειες αμάχων, καθώς και του σχετικά χαμηλού αριθμού μαχών και περιστατικών βίας κατά αμάχων, σε σχέση και με το συνολικό πληθυσμό της περιοχής, δεν είναι δυνατό η επικρατούσα κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Conakry στην Γουινέα να χαρακτηριστεί ως αδιάκριτη βία λόγω ένοπλης σύρραξης η οποία εξικνείται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Αιτητής μόνο λόγω της παρουσίας του εκεί να έρχεται αντιμέτωπος με πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης εντός του πλαισίου του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου. Tην ίδια στιγμή δεν προκύπτει οποιοσδήποτε παράγοντας επίτασης του κινδύνου στο πρόσωπο του Αιτητή, δεδομένου ότι αυτός είναι άρρεν, νεαρής ηλικίας, χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας, αρκούντως πεπαιδευμένος και ικανός προς εργασία. Επιπρόσθετα, λαμβανομένου υπόψη του μοναδικού ισχυρισμού που έγινε αποδεκτός, ήτοι της ταυτότητας και της χώρας προέλευσης του Αιτητή, δεν συνάγεται πως συντρέχουν στο πρόσωπό του ιδιότητες ή χαρακτηριστικά που θα επέτειναν τον κίνδυνο προσωπικής του στοχοποίησης και που είτε δεν εξετάστηκαν στο στάδιο έκδοσης της προσβαλλόμενης είτε προέκυψαν μεταγενέστερα.

 

Ως εκ τούτου, η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση τροποποιείται ως ανωτέρω, με €1000 έξοδα εναντίον του Αιτητή και υπέρ των Καθ' ων η αίτηση.

 

                             Κ.Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π