ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθ. Αρ.: 3904/2024

22 Ιουλίου, 2025

[Μ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

1.          E.A.M. εκ Καμερούν, ΧΧΧ

2.          Ν.Β.Β. η οποία ενάγεται ως το φυσικό τέκνο της Ε.Α.Μ. η οποία έχει την γονική μέριμνα της (D.O.B. 12.10.23)

Αιτητές

-και-

 

      Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

Καθ' ων η Αίτηση

Εμφανίσεις:

K. Κουπαρή (κα), Δικηγόρος για τους Αιτητές.

Λ. Γιάγκου (κα) για Ε. Ιωάννου (κα), Δικηγόρος για την Δημοκρατία, Δικηγόρος για τους Καθ' ων η Αίτηση.

Η Αιτήτριες Παρούσες

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, επιστολής ημερομηνίας 30/09/24, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της Αιτήτριας 1 για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας, ως άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε νόμιμου αποτελέσματος και/ή ζητά απόφαση του Δικαστηρίου για την παραχώρηση σε αυτήν καθεστώτος διεθνούς προστασίας και/ή οποιαδήποτε άλλη θεραπεία υπό τις περιστάσεις.

 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η Αιτήτρια υπέβαλε αίτηση για διεθνή προστασία στις 17/11/21, πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη της και η έκθεση/εισήγηση στις 11/09/24 και αποφασίστηκε στις 12/09/24 η απόρριψη της αίτησης, απόφαση που αποτελεί και το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.

 

ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ

Η συνήγορος της Αιτήτριας 1 προώθησε ως κύριο λόγο ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης το γεγονός ότι υπάρχει ανήλικο (Αιτήτρια 2) του οποίου το βέλτιστο συμφέρον του δεν έχει αξιολογηθεί. Υιοθέτησε την Γραπτή της Αγόρευση και περιόρισε τους ισχυρισμούς της μόνο στο ότι με βάση αποφάσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας δεν αξιολογήθηκε το βέλτιστο συμφέρον ανήλικου που αποτελεί ουσιώδης πλημμέλεια για να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη πράξη και/ή δεν μπορεί το Δικαστήριο να θεραπεύσει αυτήν την παράλειψη της αρμόδιας αρχής. Επίσης, παρέμεινε δε για εξέταση και ο λόγος ακύρωσης που αφορά τα Άρθρα 9 και 15 του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 έως 2023 (Ν. 6(Ι)/2000) σε σχέση με την ευαλωτότητα που αφορά μητέρα με ανήλικο τέκνο.

 

Οι Καθ΄ ων η αίτηση, δια της συνηγόρου τους, υιοθέτησαν το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου, την ένσταση, ως προς την δέουσα έρευνα παρέπεμψαν στην έκθεση/εισήγηση, ότι το συμφέρον του ανήλικου τέκνου αξιολογήθηκε δεόντως όπως και ο κίνδυνος σε περίπτωση επιστροφής τους (ερυθρά 51,52). Αξιολογήθηκε μαζί με το προφίλ της μητέρας η οποία στον δεύτερο ισχυρισμό αναφέρει ότι είναι οικονομικός μετανάστης στη Δημοκρατία.

 

ΚΑΤΑΛΗΞΗ

Προτού το Δικαστήριο προβεί σε εξέταση λόγων ακύρωσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένοι εκ των ισχυρισμών της Αιτήτριας 1 όπως αυτοί προβάλλονται μέσω της συνηγόρου της στο δικόγραφο της προσφυγής, δεν αναπτύσσονται επαρκώς στην Γραπτή Αγόρευση. Απλή επίκληση παραβίασης Νόμων και γενικών αρχών διοικητικού δικαίου, χωρίς οποιαδήποτε συγκεκριμενοποίηση δεν είναι αρκετή. Η αιτιολόγηση νομικών σημείων είναι απαραίτητη για την εξέταση λόγων ακύρωσης από το Δικαστήριο, οποιαδήποτε αοριστία ή ασάφεια, αναπόφευκτα επηρεάζει τη νομική τους βάση με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να κριθούν αναιτιολόγητοι και ανεπίδεκτοι δικαστικής εκτίμησης. Ούτε μπορούν να γίνουν αποδεκτοί ισχυρισμοί που δεν εξειδικεύονται ή δεν αιτιολογούνται, διότι με αυτό τον τρόπο το Δικαστήριο, παρόλο που ασκεί και έλεγχο ουσίας, θα οδηγείτο σε συζήτηση σχεδόν οιουδήποτε θέματος κατά παράβαση των δικονομικών διατάξεων και του ρόλου που διαδραματίζουν στον καθορισμό των επίδικων θεμάτων και της διεξαγωγής της διοικητικής δίκης. (Βλέπε Κανονισμό 7 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, που εφαρμόζεται κατ΄ αναλογία και από το παρόν Δικαστήριο - Κανονισμός 2 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας  Διαδικαστικών Κανονισμών του 2019 έως 2022 (3/2019), και των λεχθέντων στη  Δημοκρατία ν. Κουκκουρή(1993) 3 Α.Α.Δ. 598, Latomia Estate Ltd v. Δημοκρατίας (2001) 3 Α.Α.Δ. 672, Δημοκρατία ν. Σπύρου (2007) 3 Α.Α.Δ. 533, Δημοκρατία ν. Shalaeva (2010) 3 Α.Α.Δ. 598, επίσης - Ιωσηφίδης ν. Γενικού Εισαγγελέα (1990) 3 Α.Α.Δ. 4599, Kadivari ν. Δημοκρατίας (αρ. 2) (1992) 4 Α.Α.Δ. 2924). Σημειώνεται δε, ότι λόγοι ακύρωσης που καταγράφονται στην προσφυγή, αλλά δεν έχουν αναπτυχθεί μέσω της Γραπτής Αγόρευσης θεωρείται, με βάση την πάγια νομολογία, ότι έχουν εγκαταλειφθεί. Σημειώνεται, επίσης, ότι αριθμός λόγων που αναπτύσσονται στην Γραπτή Αγόρευση έχουν αποσυρθεί κατά την ακροαματική διαδικασία.

 

Ανεξάρτητα, όμως, της πιο πάνω διαπίστωσης αντλώντας τις εξουσίες που ορίζονται στο Άρθρο 11 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων του 2018 έως 2023 (Ν. 73(Ι)/2018), προχωρώ σε αξιολόγηση της ουσίας του αιτήματος της Αιτήτριας 1 σε συνάρτηση με τους ισχυρισμούς της για μη αξιολόγηση του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού της και επαρκής αξιολόγησης της ευαλωτότητας της μέσω των στοιχείων του διοικητικού φακέλου (στο εξής «ΔΦ»).

 

Αναφορικά με τον ισχυρισμό της Αιτήτριας 1 περί παράβασης των Άρθρων 9 και 15 του περί Προσφύγων Νόμου 2000 έως 2023 (Ν. 6(Ι)/2000), δεν γίνεται αποδεκτός. Το σχετικό Άρθρο 15 του περί Προσφύγων Νόμου για ιατρική και ψυχολογική εξέταση αιτούντα άσυλο αφορά στις περιπτώσεις όπου υπάρχουν: «(α) Ενδείξεις που ενδεχομένως υποδηλώνουν διώξεις ή σοβαρή βλάβη που υπέστη κατά το παρελθόν∙ και (β) συμπτώματα και ενδείξεις βασανιστηρίων ή άλλων σοβαρών πράξεων σωματικής ή ψυχολογικής βίας, περιλαμβανομένων των πράξεων σεξουαλικής βίας». Στην παρούσα περίπτωση, ο λειτουργός δεν έκρινε σκόπιμο η Αιτήτρια να παραπεμφθεί σε ειδική εξέταση σε ιατρό ή ψυχολόγο ούτε αυτό εμπόδισε τον Προϊστάμενο να λάβει απόφαση επί της αίτησης. Άλλωστε έγινε σχετική αξιολόγηση στη βάση του Άρθρου 9ΚΔ(3)(α) του περί Προσφύγων Νόμου 2000 έως 2023 (Ν. 6(Ι)/2000)  κατά την (αρχική) καταγραφή της Αιτήτριας 1, η οποία δεν υπέδειξε οιεσδήποτε ειδικές ανάγκες υποδοχής ή/και διαδικαστικές ανάγκες, ήτοι ευάλωτο πρόσωπο και/ή πρόσωπο που αντιμετωπίζει σοβαρά σωματικά προβλήματα και/ή ζητήματα ψυχικής υγείας (ερυθρά 6-5 ΔΦ) αλλά πρόσωπο που μπορεί να έχει υποστεί ψυχολογική/ σωματική/ ή σεξουαλική βία. Ακολούθως, όπως διαπιστώνεται από το περιεχόμενο της συνέντευξης (ερυθρό 30 ΔΦ) η Αιτήτρια 1 επιβεβαίωσε ότι οι μόνοι λόγοι που την οδήγησαν να εγκαταλείψει την χώρα της είναι για εργασιακούς και εκπαιδευτικούς λόγους και λόγω της κρίσης στο Καμερούν (όπως θα αναλυθεί κατωτέρω). Ούτε κατά το αρχικό στάδιο της συνέντευξής της, η Αιτήτρια 1 δήλωσε ότι αντιμετωπίζει οποιοδήποτε ιατρικό ζήτημα ή πρόβλημα με την υγεία της που την καθιστά ανίκανη να παρακολουθήσει την διαδικασία και/η ευάλωτη. Συνεπώς τα όσα προφορικά υποστήριξε η συνήγορος της για το ζήτημα ευαλωτότητας ουδόλως προκύπτουν από το φάκελο της Αιτήτριας 1 – η ύπαρξη ανήλικου τέκνου και μόνο (χωρίς άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες δεν την καθιστά αυτομάτως ευάλωτη).

 

Ως προκύπτει από την έκθεση/εισήγηση ο λειτουργός αποδέχθηκε τα προσωπικά στοιχεία και το προφίλ της Αιτήτριας 1 καθώς και την χώρα καταγωγής της.  Ο λειτουργός αποδέχθηκε, επίσης, τους άλλους δύο ισχυρισμούς της που αφορούν εργασιακούς λόγους και της αγγλόφωνης κρίσης που υπάρχει στην χώρα της. Δεδομένης της αποδοχής των ισχυρισμών της στο σύνολό τους ο λειτουργός προχώρησε στην αξιολόγηση μελλοντικού κινδύνου και κατέληξε σε συνάρτηση με το προφίλ της ότι δεν υπάρχει εύλογη πιθανότητα να υποστεί συμπεριφορά που να ισοδυναμεί με δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής της στο Καμερούν. Το Δικαστήριο, σε πλήρη σύμπνοια με τα συμπεράσματα του λειτουργού, διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει εύλογη αιτία να πιστεύεται πως σε περίπτωση επιστροφής της θα αντιμετωπίσει οποιοδήποτε ζήτημα και/ή δεν υπάρχει βάσιμος φόβος και/ή μελλοντοστραφής κίνδυνος και/ή οιανδήποτε μορφή δίωξης ή βλάβης. Σύμφωνα με το εγχειρίδιο EASO «Δικαστική Ανάλυση του (2018) Προϋποθέσεις Χορήγησης Διεθνούς Προστασίας (Οδηγία 95/2011/ΕΕ)», σελίδα 92:

 

«Ο όρος «βάσιμος φόβος» σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει έγκυρη αντικειμενική βάση για τον φόβο δίωξης του αιτούντος. Το συγκεκριμένο στοιχείο του ορισμού του πρόσφυγα αφορά τον κίνδυνο ή την πιθανότητα να υπο­στεί δίωξη. Ο φόβος θεωρείται βάσιμος, εάν διαπιστώνεται ότι υπάρχει «εύλογη» πιθανότητα να υλοποιηθεί στο μέλλον^[1]. Για τη διαπίστωση αυτή, είναι απαραίτητο να αξιολογούνται οι δηλώσεις του αιτούντος υπό το πρί­σμα όλων των σχετικών περιστάσεων της υπόθεσης [άρθρο 4 παράγραφος 3 της ΟΕΑΑ (αναδιατύπωση)^[2]] και να ελέγχονται οι περιστάσεις που επικρατούν στη χώρα καταγωγής του, καθώς και η συμπεριφορά των υπευθύνων δίωξης^[3]. Επομένως, η διαπίστωση του βάσιμου φόβου συνδέεται στενά με το καθήκον της αξιολόγησης των αποδεικτικών στοιχείων και της αξιοπιστίας που διέπεται πρωτίστως από το άρθρο 4 της ΟΕΑΑ (αναδιατύπωση). Η αξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης της αξιολόγησης της αξιοπιστίας, είναι το πρώτο στάδιο. Εάν τα αποδεικτικά στοιχεία που υπέβαλε ο αιτών γίνουν δεκτά ως αξιόπιστα, ο υπεύθυνος για τη λήψη της απόφασης προχωρά στο δεύτερο στάδιο και εξετάζει κατά πόσον τα γεγονότα και οι περιστάσεις που έγιναν δεκτά ισοδυναμούν με βάσιμο φόβο. Το ΔΕΕ ενέκρινε αυτή την προσέγγιση δύο σταδίων:

 

Στην πραγματικότητα, η «αξιολόγηση» αυτή γίνεται σε δύο αυτοτελή στάδια. Το πρώτο στάδιο αφορά τη διαπίστωση της συνδρομής των πραγματικών περιστατικών που αποδεικνύουν τη βασιμότητα της αιτή­σεως, ενώ το δεύτερο στάδιο αφορά τη νομική εκτίμηση των εν λόγω αποδεικτικών στοιχείων, προκει­μένου να αποφασισθεί αν πληρούνται, υπό το φως των πραγματικών περιστατικών της συγκεκριμένης υποθέσεως, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις που θέτουν τα άρθρα 9 και 10 ή 15 της οδηγίας 2004/83 για την παροχή διεθνούς προστασίας^[4].»

 

Σύμφωνα με το ίδιο εγχειρίδιο^[5]:

 

«Ο όρος «φόβος» αντικατοπτρίζει τη μελλοντοστραφή έμφαση των ορισμών της σύμβασης για τους πρόσφυγες και της ΟΕΑΑ. Η ΟΕΑΑ (αναδιατύπωση) επεκτείνει την προστασία όχι μόνο στα πρόσωπα που υπέστησαν πραγματικά δίωξη, αλλά και σε εκείνα που διατρέχουν κίνδυνο δίωξης^[6]. Αντικατοπτρίζει επίσης την αποδοχή της ιδέας ότι η απειλή δίωξης αρκεί για να διαπιστωθεί ύπαρξη δίωξης. Επομένως, ένα πρόσωπο δεν χρειάζεται να περιμένει να υποστεί διώξεις για να υποβάλει αίτηση παροχής διεθνούς προστασίας, αλλά μπορεί να «φοβάται» μελλοντική δίωξη.

 

Το ΔΕΕ τόνισε τον μελλοντοστραφή χαρακτήρα του βάσιμου φόβου στην απόφαση που εξέδωσε στην υπόθεση Y και Z, όπου αποφάνθηκε ότι:

 

[ο]σάκις οι αρμόδιες αρχές καλούνται να εκτιμήσουν, σύμφωνα με το άρθρο 2 στοιχείο γ) αυτής, αν ο αιτών διακατέχεται βασίμως από τον φόβο ότι θα διωχθεί, οφείλουν να διερευνήσουν αν οι στοιχειοθετημένες περιστάσεις συνιστούν ή όχι τέτοια απειλή, ώστε ο ενδιαφερόμενος να φοβείται βασίμως, λαμβανομένης υπόψη της εξατομικευμένης καταστάσεώς του, ότι αποτελεί πράγματι αντικείμενο πράξεων διώξεως^[7].»

 

(ο τονισμός δικός μου)

  

Βάσει της ανωτέρω ανάλυσης δεν διαπιστώνεται προσωπική δίωξή και/ή δεν προκύπτει να συντρέχουν στο πρόσωπο της εκείνα τα υποκειμενικά και αντικειμενικά κριτήρια που μπορούν να στοιχειοθετήσουν το γεγονός ότι εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής της και δεν επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτή λόγω δικαιολογημένου φόβου δίωξης (§37-38 του Εγχειριδίου για τις Διαδικασίες και τα Κριτήρια Καθορισμού του Καθεστώτος των Προσφύγων, του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών). Δεν πληρούνται σωρευτικά οι προϋποθέσεις για παραχώρηση σε αυτήν του καθεστώτος προσφυγά καθότι δεν πληρούνται τα κριτήρια μορφής δίωξης, του φορέα δίωξης αλλά ούτε τεκμηρίωσε ότι ανήκει σε οποιαδήποτε πολιτική, θρησκευτική, εθνική, στρατιωτική ή κοινωνική οργάνωση ή ομάδα στη χώρα καταγωγής του που να αντιμετωπίζει δίωξη (Βλέπε Άρθρα 3, 3Α και 3Β του περί Προσφύγων Νόμου 2000 έως 2023, (Ν.6(Ι)/2000). Θεωρώ, επιπρόσθετα επί των συμπερασμάτων του λειτουργού ότι δεν έχει τεκμηριωθεί επαρκώς ότι οι ισχυρισμοί της συνδέονται με πράξεις δίωξης στη χώρα της οι οποίες «[…] κατά την έννοια του άρθρου 1Α της Σύμβασης […] είναι αρκούντως σοβαρές λόγω της φύσης ή της επανάληψης τους ώστε να συνιστούν σοβαρή παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά των δικαιωμάτων από τα οποία δεν χωρεί παρέκκλιση, βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 2, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, ή (β) να αποτελούν σώρευση διαφόρων μέτρων συμπεριλαμβανομένων παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία να είναι αρκούντως σοβαρή, ούτως ώστε να θίγεται ένα άτομο κατά τρόπο αντίστοιχο με το αναφερόμενο στην παράγραφο (α).» Εξ ορισμού του Άρθρου 3Γ του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 έως 2023 (Ν6(Ι)/2000) και βάσει των προσωπικών περιστάσεων της δεν πληρούνται σωρευτικά οι προϋποθέσεις του ορισμού δίωξης και/ή δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του Άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου 2000 έως 2023, (Ν.6(Ι)/2000).

 

Ούτε, όμως, η περίπτωση της εμπίπτει στις προϋποθέσεις παροχής σε αυτήν καθεστώτος συμπληρωματικής προστασίας. Ο λειτουργός κατά την νομική ανάλυση και/ή κατά την υπαγωγή των προσωπικών του δεδομένων της Αιτήτριας 1 (αποδοχής του ισχυρισμού της για αγγλόφωνη κρίση) εξέτασε κατά πόσο θα υπόκειτο σε περίπτωση επιστροφής της στην χώρα καταγωγής σε οποιαδήποτε τέτοια σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη, καταλήγοντας ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υφίσταται. Ουδείς εκ των ισχυρισμών που πρόβαλε τεκμηριώνει την ύπαρξη ουσιωδών λόγων ώστε να πιστεύεται ότι η ίδια προσωπικά, σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του, θα υποβληθεί σε κίνδυνο θανατικής ποινής ή εκτέλεσης ή σε βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία. Ειδικά δε ως προς το σκέλος της διακινδύνευσης λόγω βίας ασκούμενης αδιακρίτως σε καταστάσεις ένοπλης σύρραξης, ο λειτουργός εξέτασε κατά την νομική ανάλυση σε συνάρτηση με τη περιοχή προηγούμενης διαμονής της ότι δεν θα επηρεαστεί προσωπικά λόγω ύπαρξης σοβαρής και προσωπικής απειλής κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου λόγω αδιάκριτης ασκήσεως βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης. Εξάλλου, η ύπαρξη «ένοπλης σύρραξης» στο έδαφος μιας χώρας ή μιας περιοχής της ή διάφορων περιοχών της, αν και αναγκαία, δεν είναι επαρκής προϋπόθεση από μόνη της για παραχώρηση συμπληρωματικής προστασίας. Από αναθεωρημένη έρευνα του Δικαστηρίου σύμφωνα με δεδομένα της βάσης ACLED, κατά την χρονική περίοδο από 13/07/24 – 11/07/25 καταγράφονται στην περιφέρεια  Littoral (στην οποία υπάγεται η Douala) 9 περιστατικά ασφαλείας εκ των οποίων προήλθαν  4 καταγεγραμμένες απώλειες, εξ’ αυτών των περιστατικών τα 2 κωδικοποιήθηκαν ως διαδηλώσεις (με  0 απώλειες), τα 3 ως εξεγέρσεις (με   2 απώλειες) και τα 4 ως βία κατά αμάχων (με  2 απώλειες).^[8] Επισημαίνεται πως ο πληθυσμός της Περιφέρειας Littoral εκτιμάται στους 3.355.000 κατοίκους^[9] και ο πληθυσμός της Douala εκτιμάται στους 2.768.400 σύμφωνα με εκτίμηση του 2015.^[10]  Επομένως, ο αριθμός των περιστατικών ασφαλείας στον τόπο επιστροφής δεν ικανοποιεί τα κριτήρια και/ή προϋποθέσεις αδιάκριτης βίας σε καταστάσεις εσωτερικής ή διεθνούς ένοπλης σύρραξης. Ούτε τα ατομικά χαρακτηριστικά και στοιχεία της Αιτήτριας 1 (πρόκειται για ενήλικη, μέσης ηλικίας, μορφωμένη, ικανή για εργασία, χωρίς στοιχεία ευαλωτότητας, με υποστηρικτικό δίκτυο) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι με την επιστροφή της στον τόπο διαμονής, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη.

 

Επί τούτου απορρίπτεται και ο συναφής ισχυρισμός της συνηγόρου της Αιτήτριας 1 ότι δεν έγινε αξιολόγηση και των περιστάσεων που αφορούν το ανήλικο τέκνο της (Αιτήτρια 2). Ο λειτουργός – εξεταστής προβαίνοντας σε αξιολόγηση κινδύνου επισήμανε πως ως ο τόπος επιστροφής της Αιτήτριας 1 στην χώρα καταγωγής της θεωρείται βάσει των δηλώσεων της η Douala της περιφέρειας Littoral, ότι απέκτησε μία κόρη (Αιτήτρια 2) στην Κύπρο με έναν ομοεθνή της και σε περίπτωση επιστροφής τους στο Καμερούν δήλωσε ότι η κόρη της θα μπορούσε να εγγραφεί ως υπήκοος της χώρας, γεγονός που επιβεβαίωσε μέσω εξωτερικών πηγών πληροφόρησης. Επιπλέον, λήφθηκε υπόψη, στο πλαίσιο της αρχής του βέλτιστου συμφέροντος του τέκνου (Αιτήτριας 2), το γεγονός ότι η Αιτήτρια, σε περίπτωση επιστροφής τους στη χώρα καταγωγής τους, εξέφρασε την πρόθεση τους να διαμείνουν στην Douala, δηλαδή σε περιοχή που δεν πλήττεται από ένοπλες συγκρούσεις. Ως εκ τούτου, στο πλαίσιο των ισχυρισμών που έγιναν αποδεκτοί και επί τη βάσει πληροφοριών από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στις γαλλόφωνες περιοχές, κρίθηκε πως δεν συντρέχει εύλογη πιθανότητα να υποστεί η Αιτήτρια 1 (συνακόλουθα και η Αιτήτρια 2 ως εξαρτώμενο τέκνο της) μεταχείριση που ισοδυναμεί με  δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής στις γαλλόφωνες περιοχές. Εξάλλου, δεν υποβλήθηκαν στοιχεία (πέραν του πιστοποιητικού γέννησης) που αφορούν συναφώς και/ή ειδικούς κινδύνους που τυχόν θα αντιμετωπίσει το ανήλικο τέκνο της με την επιστροφή τους. Ούτε δε προσκομίστηκαν στοιχεία είτε στην αίτηση διεθνούς προστασίας είτε μέσω της προσφυγής που να επηρεάζουν προσωπικά το βέλτιστο συμφέρον του ανήλικου παιδιού της Αιτήτριας 1. Συμπληρωματικά, όμως, για σκοπούς της παρούσας απόφασης το Δικαστήριο στα πλαίσια της ευρύτητας των εξουσιών του μετά από σχετική έρευνα μέσω εξωτερικών πηγών πληροφόρησης σε σχέση με παράγοντες που επηρεάζουν την ασφάλεια, υγεία, προστασία και εκπαίδευση του ανήλικου τέκνου (Αιτήτριας 2) της Αιτήτριας 1 διαπιστώνει: (α) ότι η πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παρόλες τις δυσχέρειες που υπάρχουν στις υποδομές στη χώρα καταγωγής αυτή είναι προσβάσιμη και/ή διαθέσιμη λαμβάνοντας δεόντως υπόψη την περιοχή συνήθους διαμονής της Αιτήτριας 1 και τις προσωπικές περιστάσεις της^[11], (β) η πρόσβαση στην εκπαίδευση παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στις αγγλόφωνες περιοχές και όχι στην περιοχή συνήθους διαμονής της Αιτήτριας 1 επίσης είναι και εφικτή και προσβάσιμη^[12]. Κρίνω, συνεπώς υπό τύπο σχολίου και επικουρικά ότι σε περίπτωση επιστροφής τους στη χώρα καταγωγής τους, λόγω της ηλικίας του ανήλικου, δεν υπάρχουν ενδείξεις οιονδήποτε δυσκολιών προσαρμογής που να επηρεάζουν αρνητικά την ανάπτυξη, εξέλιξη και ευημερία του ανηλίκου. Λόγω δε του νεαρού της ηλικίας του παιδιού, δεν έχουν δημιουργηθεί δεσμοί με τη χώρα υποδοχής στην οποία γεννήθηκε που να δυσχεραίνουν την μετακίνηση και εγκατάσταση τους στη χώρα καταγωγής. Συνεπώς, δεν αναμένεται να αντιμετωπίσει δυσκολίες σχετικά με την κοινωνική και πολιτισμική του ένταξη. Εξάλλου, οι όποιες δυσχέρειες που σχετίζονται με επαρκή εκπαίδευση, γενικά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια δεν αφορούν παράγοντες που από μόνοι τους μπορούν να οδηγήσουν σε αναγνώριση καθεστώτος διεθνούς προστασίας. Συμπληρωματικά σημειώνεται ότι ο πατέρας του ανήλικου τέκνου (Αιτήτρια 2) το έχει αναγνωρίσει, είναι αιτούντας άσυλο, είναι ομοεθνής της Αιτήτριας 1 και σε περίπτωση επιστροφής τους όπως η ίδια δήλωσε θα επέστρεφαν μαζί στην αδελφή της στην Douala για να ζήσουν.

 

Για όλους τους πιο πάνω λόγους, το Δικαστήριο μετά από έλεγχο νομιμότητας/ορθότητας και πραγματικό έλεγχο των περιστάσεων της Αιτήτριας 1 και του ανήλικου τέκνου της (Αιτήτρια 2), όπως αναλύεται ανωτέρω, καταλήγει στο ίδιο εύρημα ότι δηλαδή δεν μπορεί να τους αναγνωριστεί το καθεστώς του πρόσφυγα ή συμπληρωματικής προστασίας.

 

Η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται με €1300 έξοδα εναντίον της Αιτήτριας 1 και υπέρ των Καθ' ων η αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.

                          

 

 

                          Μ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.+