ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθ. Αρ.: 4829/23

14 Αυγούστου, 2025

[Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΔΔΔΔΠ.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ

E. D. N. B.  

Αιτήτρια

-και-

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπουργείου Εσωτερικών, Υπηρεσίας Ασύλου

Καθ' ων η Αίτηση

 

Χρ. Παφίτη (κα) για Ελ. Μυριάνθους (κα), Δικηγόρος για την Αιτήτρια

Λ. Βελίκοβα (κα), Δικηγόρος για τους Καθ' ων η Αίτηση

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π:  Με την παρούσα προσφυγή η Αιτήτρια προσβάλλει την απόφαση των Καθ' ων η Αίτηση, ημερομηνίας 29/11/2023, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της για διεθνή προστασία ως άκυρη, αντισυνταγματική, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος.

 

Τα ουσιώδη γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, ως έχουν τεθεί στην Ένσταση των Καθ' ων η Αίτηση, έχουν ως ακολούθως:

 

Η Αιτήτρια είναι υπήκοος Καμερούν και εισήλθε παράνομα στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στις 15/03/2022 υπέβαλε αίτηση για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας.

 

Στις 27/11/2023 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη της Αιτήτριας ενώπιον αρμόδιου λειτουργού της Υπηρεσίας Ασύλου προς εξέταση του αιτήματος της για διεθνή προστασία. Μετά την συνέντευξη, ο αρμόδιος λειτουργός ετοίμασε Έκθεση-Εισήγηση ημερ. 28/11/2023 προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου. Εξουσιοδοτημένος από τον Υπουργό Εσωτερικών ως ο Νόμος ορίζει,  λειτουργός της Υπηρεσίας Ασύλου, ενέκρινε για λογαριασμό του Προϊσταμένου  την ανωτέρω εισήγηση στις 29/11/2023 και απέρριψε την αίτηση για διεθνή προστασία.

 

Στις 15/12/2023 ετοιμάστηκε επιστολή ενημέρωσης της Αιτήτριας για την απόφαση του Προϊστάμενου της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία της επιδόθηκε δια χειρός αυθημερόν.

 

Στις 22/12/2023 καταχωρήθηκε η υπό κρίση προσφυγή στο Δικαστήριο.

 

Η Αιτήτρια δια της γραπτής αγόρευσης της ευπαίδευτης συνηγόρου της, προώθησε τους ακόλουθους λόγους ακύρωσης: (α) η προσβαλλόμενη πράξη έχει ληφθεί χωρίς να διεξαχθεί η δέουσα έρευνα και/ή χωρίς να ληφθούν υπόψη όλα τα στοιχεία του φακέλου της υπόθεσης, (β) η πράξη και/ή απόφαση των Καθ΄ ων η Αίτηση στερείται επαρκούς και/ή δέουσας αιτιολογίας και/ή είναι ελλιπής και/ή στηρίζεται σε εσφαλμένη αιτιολογία.

 

Η συνήγορος των Καθ' ων η Αίτηση με την γραπτή της αγόρευση προβάλλει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση έχει ληφθεί νόμιμα και ορθά, σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος, των διεθνών Συμβάσεων, των  Νόμων και των Κανονισμών. Επιπλέον, προβάλλει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση λήφθηκε μετά από δέουσα έρευνα και ορθή ενάσκηση των εξουσιών που δίνει ο Νόμος στους Καθ' ων η Αίτηση και αφού λήφθηκαν υπόψη όλα τα σχετικά γεγονότα και περιστατικά της υπόθεσης, είναι δε επαρκώς και/ή δεόντως αιτιολογημένη. 

 

 

Δεδομένου του περιορισμού της υπό εξέταση προσφυγής στην έλλειψη δέουσας, ως δηλώθηκε από τη συνήγορο της Αιτήτριας κατά τις διευκρινήσεις και λαμβάνοντας υπόψιν ότι σύμφωνα με τον περί Ίδρυσης και Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμο του 2018 (Ν. 73(Ι)/2018), το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας έχει την εξουσία να εξετάσει την παρούσα υπόθεση και επί της ουσίας και όχι μόνο ως ακυρωτικό Δικαστήριο, προχωρώ στην εξέταση της επίδικης απόφασης σε συνάρτηση με τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, όπως προκύπτουν από τον διοικητικό φάκελο της υπόθεσης.

 

Περί τούτου, κρίνω σκόπιμη την παράθεση αρχικά των ισχυρισμών της Αιτήτριας ως αυτοί προβλήθηκαν καθ' όλη τη διαδικασία εξέτασης του αιτήματός της και οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου. 

 

Κατά το στάδιο υποβολής της αίτησης διεθνούς προστασίας η Αιτήτρια κλήθηκε να καταγράψει τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής της και τους λόγους για τους οποίους δεν επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτήν. Η Αιτήτρια δήλωσε (σε ελεύθερη μετάφραση): «Έφυγα από τη χώρα μου για το Ντουμπάι λόγω ενός αναγκαστικού γάμου με έναν ηλικιωμένο άνδρα. Από τότε που μεγάλωσα, ζούσα με τους γονείς μου. Κατάγομαι από μουσουλμανική οικογένεια, αλλά είμαι χριστιανή. Λόγω της πίεσης και της παρενόχλησης από αυτόν τον άνδρα, η ελευθερία μου απειλήθηκε με πολλούς τρόπους. Αφού έχασα τον πατέρα μου, τα πράγματα χειροτέρεψαν, οπότε αναγκάστηκα να αποχωρήσω για το Ντουμπάι με τη βοήθεια ενός φίλου που με βοήθησε με τα ταξιδιωτικά έγγραφά μου, ώστε να εργαστώ, αλλά όταν έφτασα εκεί, τα έγγραφά μου κατασχέθηκαν και με ανάγκασαν να κοιμάμαι με άντρες κατά διαστήματα, ενώ με βασάνιζαν όταν προσπαθούσα να αντισταθώ. Αυτό με ώθησε να φύγω από το Ντουμπάι για να έρθω στην Κύπρο, ώστε να αναζητήσω προστασία ως πρόσφυγας. Το μόνο που αναζητώ είναι προστασία ως πρόσφυγας, αφού δεν μπορώ να είμαι ασφαλής στη χώρα μου τόσο λόγω του αναγκαστικού γάμου όσο και της σεξουαλικής παρενόχλησης που υπέστηκα στο Ντουμπάι» (βλ. ερυθρό 1 του δ.φ.).

 

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης της για διεθνή προστασία, η Αιτήτρια δήλωσε ότι είναι υπήκοος Καμερούν,  αγγλόφωνη, και κατάγεται από την πόλη Limbe στην περιοχή Southwest. Είπε ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί, όπου διέμενε μέχρι το 2021, οπότε και εγκατέλειψε τη χώρα της. Κατόπιν, ανέφερε ότι από τον Σεπτέμβριο του 2021 έως τον Φεβρουάριο του 2022 έζησε στο Ντουμπάι και από εκεί ταξίδεψε στην Κύπρο. Περαιτέρω, δήλωσε ότι είναι άγαμη, καθολική χριστιανή και ότι ομιλεί την αγγλική γλώσσα. Όσον αφορά στο μορφωτικό της υπόβαθρο, δήλωσε ότι στην πατρίδα της ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην πόλη Limbe, αποφοιτώντας το 2011. Ως προς το επαγγελματικό της προφίλ, ανέφερε ότι δεν έχει εργαστεί ποτέ, αλλά είχε ξεκινήσει μαθήματα κομμωτικής, τα οποία όμως δεν κατάφερε να ολοκληρώσει. Όπως δήλωσε, ο πατέρας της τη στήριζε οικονομικά και ανέφερε ότι η οικονομική της κατάσταση ήταν καλή. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ο πατέρας της απεβίωσε το 2021, λόγω θεμάτων υγείας, ενώ η μητέρα της πέθανε κατά τη γέννησή της. Επίσης, δήλωσε ότι είναι μοναχοπαίδι και δεν έχει αδέλφια. Ανέφερε ότι έχει ένα παιδί, ηλικίας 7 μηνών, το οποίο διαμένει μαζί της στην Κύπρο και μέλη της ευρύτερης οικογένειας της βρίσκονται στο Καμερούν, όπως ο θείος της.

 

Ερωτηθείσα σχετικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής της, η Αιτήτρια κατά τη διάρκεια της αφήγησής της, ανέφερε ότι η μητέρα της πέθανε κατά τη γέννησή της και από τότε μεγάλωσε με τη μητριά της, η οποία είχε δύο δικά της παιδιά και είναι μουσουλμάνα. Ισχυρίστηκε ότι η μητριά της δεν την αγάπησε ποτέ και ότι, ενώ τα δικά της παιδιά φοιτούσαν σε ιδιωτικό σχολείο, η ίδια πήγαινε σε δημόσιο.  Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, όταν αποφοίτησε από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η μητριά της δεν της επέτρεψε να συνεχίσει τις σπουδές της και γι’ αυτό ξεκίνησε μαθήματα κομμωτικής. Ωστόσο, πριν καταφέρει να ολοκληρώσει τα μαθήματα κομμωτικής, η μητριά της έπεισε τον πατέρα της ότι η Αιτήτρια θα έπρεπε να παντρευτεί.

 

Πρόσθεσε πως λόγω της ασθένειας του πατέρα της, η μητριά κρατούσε τα χρήματά του για τον εαυτό της. Ανέφερε επίσης, πως ένας μουσουλμάνος φίλος της μητριάς της, που ζούσε στο ίδιο χωριό (Mawoh, περιοχή Southwest), πλήρωσε για το χειρουργείο του πατέρα της. Κατόπιν, όταν η υγεία του πατέρα της χειροτέρεψε, η Αιτήτρια συμφώνησε να παντρευτεί τον συγκεκριμένο άντρα και μετακόμισε στο σπίτι του, όπου έμενε μαζί με τις έξι άλλες συζύγους του. Η ίδια υποστήριξε ότι λόγω της νεαρής της ηλικίας, δεχόταν κακομεταχείριση από τις άλλες συζύγους του συγκεκριμένου άντρα.

 

Όταν ο πατέρας της πέθανε στις 01/05/2021, εγκατέλειψε το σπίτι του άντρα της και πήγε να ζήσει με τον θείο της. Αργότερα, όπως είπε, ο άντρας την αναζήτησε και απαίτησε από τη μητριά της να του επιστρέψει το ποσό που είχε πληρώσει για το χειρουργείο του πατέρα της. Σε διαφορετική περίπτωση, είπε, η Αιτήτρια θα έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι του. Η μητριά της δεν του έδωσε τα χρήματα, και έτσι η Αιτήτρια αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σπίτι του.

 

Εν συνεχεία, πρόσθεσε ότι γνώριζε μία πρώην συμμαθήτριά της που εργαζόταν στο Ντουμπάι και ήξερε την κατάστασή της και την προέτρεψε να πάει στο Ντουμπάι και να δουλέψει εκεί. Τότε το αφεντικό στη νέα της δουλειά φρόντισε για την έκδοση όλων των απαραίτητων εγγράφων, και έτσι η Αιτήτρια ταξίδεψε στο Ντουμπάι, όπου άρχισε να εργάζεται σε ένα κατάστημα αισθητικής. Αργότερα, συνειδητοποίησε ότι της ζητούσαν να παρέχει διαφορετικού είδους «υπηρεσίες» στους πελάτες, δηλαδή να συνευρίσκεται ερωτικά μαζί τους. Κατόπιν αυτού, ανέφερε ότι μια πελάτισσα τη βοήθησε να φύγει από το Ντουμπάι και, τελικά, ταξίδεψε στην Κύπρο, όπου και υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας.

 

Οι ισχυρισμοί της Αιτήτριας αξιολογήθηκαν από τον αρμόδιο λειτουργό ο οποίος εντόπισε στην Έκθεση - Εισήγησή του δύο (2) ουσιώδεις πραγματικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι προκύπτουν από τις δηλώσεις της Αιτήτριας:

 

1) Ταυτότητα, χώρα καταγωγής και προσωπικά στοιχεία/προφίλ της Αιτήτριας.

2) Λόγω εξαναγκαστικού γάμου.

 

Ο αρμόδιος λειτουργός έκανε αποδεκτό τον πρώτο ουσιώδη ισχυρισμό, αφού κρίθηκε ως αξιόπιστος στο σύνολό του, τόσο από πλευρά εσωτερικής όσο και εξωτερικής αξιοπιστίας.  Αντιθέτως, ο δεύτερος ισχυρισμός δεν έτυχε αποδοχής.  

 

Όσον αφορά στον δεύτερο ισχυρισμό, η Αιτήτρια κλήθηκε να δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη μητριά της αλλά η αφήγησή της δεν ήταν λεπτομερής. Ανέφερε ότι η μητριά της είχε στενή σχέση με τον πατέρα της και ότι εκείνος ήταν υπάκουος προς αυτήν, χωρίς ωστόσο να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες. Δεν γνώριζε πότε ακριβώς τη γνώρισε ο πατέρας της και όταν ρωτήθηκε αν ήταν παντρεμένοι, απάντησε με αβεβαιότητα λέγοντας «νομίζω ναι». Περαιτέρω, όσον αφορά την σχέση που είχε με την μηριά της, η Αιτήτρια ανέφερε ότι η σχέση τους ήταν κακή και ότι δεχόταν κακομεταχείριση από εκείνη. Όταν της ζητήθηκε να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό της, δεν παρείχε επαρκείς λεπτομέρειες, αναφέροντας μόνο ότι υπήρχε διάκριση ανάμεσα σε εκείνη και τα παιδιά της μητριάς της. Επίσης, ισχυρίστηκε ότι η μητριά της δεν της επέτρεψε να συνεχίσει τις σπουδές της, επικαλούμενη οικονομικούς λόγους, χωρίς όμως να τεκμηριώσει περαιτέρω τη δήλωσή της. Δήλωσε επίσης πως προσπάθησε να βελτιώσει τη σχέση της με τη μητριά της, αλλά εκείνη ήταν επιθετική και της ασκούσε σωματική βία. Ωστόσο, αυτός ο ισχυρισμός ήρθε σε αντίφαση με προηγούμενες δηλώσεις της, καθώς προηγουμένως δεν είχε αναφέρει σωματική βία όταν ρωτήθηκε πώς την κακομεταχειριζόταν η μητριά της. Όταν της ζητήθηκε να εξηγήσει την αντίφαση, δεν κατάφερε να στοιχειοθετήσει επαρκώς τα λεγόμενά της.

 

Περαιτέρω, είναι θέση των Καθ’ ων ότι παρά τον ισχυρισμό περί εξαναγκαστικού γάμου, η Αιτήτρια δεν παρουσίασε επαρκείς ή πειστικές λεπτομέρειες που να τεκμηριώνουν ότι ο γάμος ήταν πράγματι εξαναγκαστικός. Όταν της ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί χαρακτήρισε τον γάμο "εξαναγκαστικό", δεδομένου ότι η ίδια συμφώνησε να τον παντρευτεί για λόγους που σχετίζονταν με την υγεία του πατέρα της, δεν ήταν σε θέση να δώσει σαφείς ή ουσιαστικές απαντήσεις. Η αδυναμία της να τεκμηριώσει αυτή την προσωπική εμπειρία, η οποία παρουσιάστηκε ως η βασική αιτία φυγής της από τη χώρα καταγωγής της, δημιουργεί, σύμφωνα με τους Καθ΄ ων, αμφιβολίες για την αξιοπιστία του ισχυρισμού της.

 

Επίσης, ως προς τον γάμο της, είναι θέση των Καθ’ ων ότι η Αιτήτρια περιέγραψε τη διαδικασία του γάμου με ασαφείς και ελλιπείς πληροφορίες. Ανέφερε ότι ο άντρας μετέβη στο σπίτι της με άλλα πρόσωπα και έφερε υλικά αγαθά, χωρίς να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες για την τελετή ή το έθιμο, γεγονός που δεν υποδηλώνει προσωπική και βιωματική εμπειρία. Όταν δε ρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να τελεστεί ο γάμος παρόλο που εκείνη είναι χριστιανή και ο σύζυγός της μουσουλμάνος, η Αιτήτρια απάντησε γενικά ότι της επετράπη να παραμείνει χριστιανή, κάτι που δεν κρίθηκε ως ευλογοφανές, ιδίως σε σύγκριση με προηγούμενο ισχυρισμό της ότι ο πατέρας της αναγκάστηκε να μεταστραφεί στο Ισλάμ για να παντρευτεί τη μητριά της. Η Αιτήτρια, όπως σημειώνουν οι Καθ΄ ων, δεν μπόρεσε να εξηγήσει επαρκώς την αντίφαση αυτή, ούτε να τεκμηριώσει με σαφήνεια τις δηλώσεις της.

 

Ακολούθως, η Αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι ο σύζυγός της πρόσφερε χρηματικό ποσό για τη θεραπεία του πατέρα της, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει πώς το γνωρίζει αυτό. Ανέφερε πως μετακόμισε στο σπίτι του συζύγου της, αλλά η περιγραφή της περιόδου διαμονής της ήταν, σύμφωνα με τους Καθ’ ων, ασαφής και χωρίς επαρκείς λεπτομέρειες. Περιορίστηκε στο να δηλώσει ότι κοιμόταν μαζί του κάθε βράδυ, χωρίς να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό περί συμβίωσης. Επιπλέον, ανέφερε ότι οι άλλες σύζυγοι του άντρα της την κακομεταχειρίζονταν λόγω της ηλικίας της και την υποχρέωναν να κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Ωστόσο, σε ερώτηση να περιγράψει μια τυπική μέρα στο σπίτι, παρέμεινε γενική και αόριστη, λέγοντας μόνο ότι μαγείρευε και κοιμόταν με τον άντρα της όταν της το επέβαλλε. Η Αιτήτρια δήλωσε επίσης ότι υπέστη σωματική και λεκτική βία από τις άλλες γυναίκες του συζύγου, όμως στις αρχικές της καταθέσεις δεν είχε αναφέρει τέτοιες μορφές κακομεταχείρισης, γεγονός που κατά τους Καθ’ ων δημιουργεί αντίφαση. Όταν δε της ζητήθηκε να εξηγήσει την ασυνέπεια αυτή, δεν ήταν σε θέση να τεκμηριώσει επαρκώς τους ισχυρισμούς της.

 

Επιπρόσθετα, αναφορικά με την απόδραση από το σπίτι του συζύγου της οι Καθ΄ ων υποστηρίζουν ότι δεν ήταν σε θέση να δώσει επαρκείς λεπτομέρειες, περιοριζόμενη μόνο στο ότι «εκμεταλλεύτηκε εξωτερικές δουλειές» του σπιτιού. Ισχυρίστηκε επίσης ότι ο σύζυγός της την αναζητούσε στο πατρικό της και απαίτησε από τη μητριά της την επιστροφή των χρημάτων που είχε δώσει για τη θεραπεία του πατέρα της, απειλώντας ότι διαφορετικά η Αιτήτρια θα έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι του. Ωστόσο, όταν ρωτήθηκε, πώς γνωρίζει αυτές τις πληροφορίες, δεν κατάφερε να απαντήσει πειστικά. Η Αιτήτρια δήλωσε πως τελικά επέστρεψε στο σπίτι του συζύγου της έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο 2021, επειδή η μητριά της δεν είχε ξεπληρώσει το ποσό. Η ακολουθία των γεγονότων, όμως, όπως παρατηρούν οι Καθ’ ων, παρουσιάζει έλλειψη λογικής συνέπειας, καθώς «δεν είναι δυνατόν ο άντρας να την έψαχνε τον Μάιο 2021, απαιτώντας τα χρήματά του, και εκείνη να επέστρεψε σπίτι του ύστερα από 1 μήνα».

 

Κατόπιν, η Αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι μετέβη στο Ντουμπάι στις 28/09/2021, μετά από πρόταση φίλης της για εργασία, χωρίς όμως να παράσχει επαρκείς λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο απόδρασής της από το σπίτι του συζύγου της. Περιορίστηκε να αναφέρει ότι ένα αυτοκίνητο την περίμενε έξω από το σπίτι και ότι ταξίδεψε χωρίς αποσκευές. Επίσης, δήλωσε ότι ταξίδεψε με παλιό διαβατήριο, ενώ, σύμφωνα με τα έγγραφα που υπέβαλε, το διαβατήριο της εκδόθηκε στο Ντουμπάι τον Ιούλιο 2021, δηλαδή δύο μήνες πριν από την ημερομηνία που ανέφερε ως χρόνο άφιξής της εκεί. Η αντίφαση αυτή κατά τους Καθ’ ων αποδυναμώνει την αξιοπιστία της δήλωσής της. Όταν δε ρωτήθηκε σχετικά, η Αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι δεν γνωρίζει γιατί το διαβατήριο φέρει ως ημερομηνία έκδοσης τον Ιούλιο και ότι το αφεντικό της το είχε εκδώσει. Ωστόσο, δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς θα μπορούσε να έχει εκδοθεί διαβατήριο στο όνομά της χωρίς τη φυσική της παρουσία, γεγονός που υποδηλώνει έλλειψη πληροφόρησης.

 

Όσον αφορά στην σεξουαλική εκμετάλλευσή της στο Ντουμπάι, δεν ήταν σε θέση να παραθέσει συγκεκριμένες ή επαρκείς λεπτομέρειες. Παρά τον ισχυρισμό της για παροχή "διαφορετικών υπηρεσιών", είναι θέση των Καθ’ ων ότι η Αιτήτρια δεν παρουσίασε φόβο για την ασφάλειά της, ούτε κατέθεσε αν επιχείρησε να απομακρυνθεί από το εν λόγω περιβάλλον ή να αναζητήσει άλλη εργασία. Αντίθετα, ανέφερε ότι παρέμεινε εκεί λόγω οικονομικής υποχρέωσης απέναντι στο αφεντικό της, γεγονός που αποδυναμώνει τον ισχυρισμό περί εκμετάλλευσης.

 

Τέλος, αναφορικά με την διαφυγή της από το Ντουμπάι, η Αιτήτρια ανέφερε ότι μια πελάτισσα του καταστήματος τη βοήθησε να αποδράσει, αφού την είδε να κλαίει και της πρότεινε να φύγει για την Κύπρο. Ωστόσο, όπως επισημαίνουν οι Καθ’ ων, η Αιτήτρια δεν κατάφερε να τεκμηριώσει επαρκώς τον λόγο για τον οποίο η συγκεκριμένη πελάτισσα αποφάσισε να την βοηθήσει, ούτε να εξηγήσει τη φύση της σχέσης εμπιστοσύνης που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Παράλληλα -σημειώνουν- η Αιτήτρια είχε προηγουμένως ισχυριστεί ότι το διαβατήριό της βρισκόταν στην κατοχή του εργοδότη της. Όταν ρωτήθηκε πώς κατάφερε να το ανακτήσει για να ταξιδέψει, απάντησε πως της το παρέδωσαν προσωρινά για ιατρικές εξετάσεις. Παρόλα αυτά, οι Καθ΄ ων υποστηρίζουν πως δεν κατάφερε να εξηγήσει με σαφήνεια και ακρίβεια τη διαδικασία μέσω της οποίας εγκατέλειψε την εργασία της και μετέβη στην Κύπρο.

 

Δεδομένου ότι η συνολική της αφήγηση παρουσιάζει ασάφειες, ελλείψεις σε κρίσιμες λεπτομέρειες και αντιφάσεις που αποδυναμώνουν την αξιοπιστία των ισχυρισμών της, η εσωτερική αξιοπιστία του εν λόγω ισχυρισμού δεν θεμελιώθηκε.

 

Ως προς την εκτίμηση της εξωτερικής αξιοπιστίας, είναι θέση των Καθ’ ων ότι αν και υπάρχουν γενικές ενδείξεις μέσω έγκυρων πηγών ότι φαινόμενα πρόωρων και καταναγκαστικών γάμων εξακολουθούν να παρατηρούνται σε συγκεκριμένες περιοχές του Καμερούν, κυρίως στο βόρειο τμήμα και μεταξύ μουσουλμανικών κοινοτήτων, αυτό δεν αρκεί για να θεμελιωθεί η προσωπική εμπειρία της Αιτήτριας. Με παραπομπή σε πηγές, σημειώνουν ότι βάσει των ισχυουσών νομικών προβλέψεων της χώρας και σχετικών αναφορών, οι καταναγκαστικοί γάμοι παραμένουν ένα κοινωνικό φαινόμενο, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση δεν αποδεικνύεται ότι η Αιτήτρια ήταν θύμα τέτοιας πρακτικής, δεδομένου ότι η αφήγησή της χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, έλλειψη λεπτομερειών και ευλογοφάνειας. Συνεπώς, ο εν λόγω ισχυρισμός απορρίφθηκε στο σύνολό του.

 

Υπό το φως τον ανωτέρω, στη βάση του μοναδικού αποδεδειγμένου ισχυρισμού της Αιτήτριας σχετικά με το προφίλ και την χώρα καταγωγής της, και λαμβανομένων υπόψιν πληροφοριών από τη χώρα καταγωγής της σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στην Νοτιοδυτική Επαρχία (Sud - Ouest Region) του Καμερούν, όπου διέμενε η Αιτήτρια, διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν εύλογοι λόγοι να πιστεύεται ότι συντρέχει εύλογη πιθανότητα να αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης, σε περίπτωση επιστροφής της στην χώρα καταγωγής της και ειδικότερα στην πόλη Limbe στην Νοτιοδυτική περιοχή.

 

Ακολούθως, ο αρμόδιος λειτουργός προέβη σε αξιολόγηση του νομοθετικού πλαισίου για το προσφυγικό καθεστώς, καθώς επίσης και αυτό της συμπληρωματικής προστασίας, σε συνάρτηση με τους ισχυρισμούς της Αιτήτριας, προκειμένου να εξακριβωθεί εάν πληρούνταν οι προϋποθέσεις για την υπαγωγή της Αιτήτριας σε οιοδήποτε καθεστώς διεθνούς προστασίας.  Ως αναφέρεται στην έκθεση εισήγηση, βάσει των ισχυρισμών της Αιτήτριας, δεν τεκμηριώθηκε φόβος δίωξης για έναν από τους πέντε λόγους που προβλέπονται στο άρθρο 1Α(2) της Σύμβασης της Γενεύης, του άρθρου 2(δ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ (από τούδε και στο εξής, «η Οδηγία») και του άρθρου 3(1) του περί Προσφύγων Νόμου και ως εκ τούτου η Αιτήτρια δεν δικαιούταν να της χορηγηθεί το καθεστώς του πρόσφυγα.

 

Επιπλέον, κρίθηκε ότι βάσει των αποδεκτών πραγματικών περιστατικών δεν προέκυψε πραγματικός κίνδυνος θανατικής ποινής ή εκτέλεσης σύμφωνα με το άρθρο 15(α) της Οδηγίας, ούτε μπορούσε να θεωρηθεί ως πραγματικός κίνδυνος βασανιστηρίων ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας δυνάμει του άρθρου 15(β) της Οδηγίας.  Αναφορικά με το άρθρο 15(γ) της Οδηγίας, το οποίο αντιστοιχεί στο άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, ο αρμόδιος λειτουργός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, λαμβάνοντας υπόψη τις πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στις περιοχές του Βορειοδυτικού και Νοτιοδυτικού Καμερούν, καταδεικνύεται ότι δεν υφίσταται κίνδυνος σοβαρής και ατομικής απειλής για τη ζωή ή την ασφάλεια της Αιτήτριας, λόγω αδιάκριτης βίας απλώς και μόνο λόγω της παρουσίας της στις αγγλόφωνες περιοχές, καθώς λαμβάνοντας υπόψη ότι η Αιτήτρια δεν απέδειξε ότι οι προσωπικές της περιστάσεις  αυξάνουν τις πιθανότητες να διατρέξει πραγματικό κίνδυνο σοβαρής και ατομικής απειλής για τη ζωή ή την ασφάλειά της σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα της και συγκεκριμένα στην πόλη Limbe, στη νοτιοδυτική περιοχή του Καμερούν, λόγω αδιάκριτης βίας στο πλαίσιο εσωτερικής σύγκρουσης. Συγκεκριμένα, όπως σημειώνουν, πρόκειται για άμαχη πολίτη, ενήλικη και συγκεκριμένα γυναίκα νεαρής ηλικίας, χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας, η οποία έχει ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μιλάει αγγλικά, και είχε την οικονομική στήριξη της οικογένειάς της για περαιτέρω σπονδές (εν προκειμένω στην κομμωτική). Επομένως, η Αιτήτρια δεν πληροί τις προϋποθέσεις για καθεστώς επικουρικής προστασίας.

 

Υπό το φως των ανωτέρω σημείων που έχω αναλύσει, κρίνω ότι ορθά και εμπεριστατωμένα οι Καθ’ ων η Αίτηση αξιολόγησαν το αίτημα της Αιτήτριας και κατέληξαν στη μη υπαγωγή της σε προσφυγικό καθεστώς και στη συνέχεια στη μη παραχώρηση συμπληρωματικής προστασίας.   Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε ορθά και νόμιμα, και η αιτιολόγηση της συμπληρώνεται από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου (βλ. άρθρο 29 του Ν. 158(Ι)/1999, Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου κ.α. ν. Δημοκρατίας (1990) 3 Α.Α.Δ. 1171 και Διογένους ν. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 371 και Στέφανος Φράγκου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 270).  Η έρευνα που είχε προηγηθεί ήταν επαρκής και είχαν συλλεγεί και διερευνηθεί όλα τα ουσιώδη στοιχεία σε συνάρτηση πάντα με τους ισχυρισμούς που είχε προβάλει η Αιτήτρια, όπως αναλύεται ανωτέρω. Ούτε στο Δικαστήριο, μέσω της συνηγόρου της, η Αιτήτρια προσκόμισε οποιαδήποτε επιπρόσθετη μαρτυρία ώστε να ανατρέψει το εύρημα αναξιοπιστίας των Καθ’ων η Αίτηση ή έστω επεξήγησε τις αντιφάσεις και/ή ασάφειες των ισχυρισμών της όπως αυτές καταγράφηκαν από τους Καθ’ων η Αίτηση.

 

Κατά τα παραπάνω, δεν μπορεί να παραχωρηθεί στην Αιτήτρια ούτε καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας επί τη βάσει των άρθρων 19 (2) (α) και (β) του Περί Προσφύγων Νόμου, καθώς δεν έχει στοιχειοθετηθεί πραγματικός κίνδυνος σοβαρής βλάβης υπό τις εκεί προβλεπόμενες μορφές.

 

Αναφορικά με την υπαγωγή της Αιτήτριας σε καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας δυνάμει του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, το οποίο προϋποθέτει ουσιώδεις λόγους να πιστεύεται ότι η Αιτήτρια θα υποστεί σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής της ακεραιότητας, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, σε περίπτωση επιστροφής της στη χώρα καταγωγής της, υπάρχει ευρεία νομολογία τόσο του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κύπρου (βλ. Galina Bindioul v. Αναθεωρητική Αρχή Προσφύγων, Υποθ. Αρ. 685/2012, ημερομηνίας 23/04/13 και Mushegh Grigoryan κ.α. v. Κυπριακή Δημοκρατία, Υποθ. Αρ. 851/2012, ημερομηνίας 22/9/2015, ECLI:CY:AD:2015:D619) όσο και του ΔΕΕ (βλ. C-285/12, A. Diakité v. Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides, 30/01/2014, C-465/07, Meki Elgafaji and Noor Elgafaji v. Staatssecretaris van Justitie, 17/02/2009), καθώς επίσης και του ΕΔΔΑ (βλ. K.A.B. v. Sweden, 886/11, 05/09/2013 (final 17/02/2014), Sufi and Elmi v. the United Kingdom, 8319/07 and 11449/07, 28/11/2011) στις οποίες ερμηνεύεται η έννοια της αδιακρίτως ασκούμενης βίας και της ένοπλης σύρραξης και τίθενται κριτήρια ως προς τη σοβαρότητα του κινδύνου που προϋποτίθεται για την αξιολόγηση των περιπτώσεων στις οποίες εξετάζεται η πιθανότητα παραχώρησης συμπληρωματικής προστασίας δυνάμει του άρθρου 15(γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ, το οποίο αντιστοιχεί στο άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου.

 

Από επικαιροποιημένη έρευνα σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης στην οποία προέβη το Δικαστήριο, σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στο Καμερούν προκύπτουν τα ακόλουθα:

 

Ως προς τη γενικότερη κατάσταση ασφαλείας στο Καμερούν, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σε έκθεση αναφορικά με τις εξελίξεις στην κατάσταση ασφαλείας στην Κεντρική Αφρική, η οποία δημοσιεύτηκε στις 31 Μαΐου 2023 σημειώνει ότι στις Βορειοδυτικές και Νοτιοδυτικές Περιφέρειες του Καμερούν, συνέχισαν οι αναφορές και καταγγελίες για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχτηκαν από δυνάμεις ασφαλείας και άμυνας και ένοπλες αυτονομιστικές ομάδες εναντίον αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των δολοφονιών και της καταστροφής περιουσίας. Επιπλέον, η αναγκαστική απαγόρευση κυκλοφορίας, η χρήση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών και η απαγωγή αμάχων από ένοπλες ομάδες περιόρισαν την διανομή της απαραίτητης ανθρωπιστικής βοήθειας.^[1] 

 

Σύμφωνα με το Human Rights Watch σε έκθεση για την χώρα η οποία καλύπτει το έτος 2023, αναφέρεται πως το 2023, ένοπλες ομάδες και κυβερνητικές δυνάμεις συνέχισαν τη διάπραξη παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων παράνομων δολοφονιών, στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν και στην περιοχή του Άπω Βορρά. Η βία στις δύο αγγλόφωνες βορειοδυτικές και νοτιοδυτικές περιοχές συνεχίστηκε για έκτη χρονιά, παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Paul Biya  δήλωσε τον Ιανουάριο ότι πολλές ένοπλες αυτονομιστικές ομάδες είχαν παραδοθεί και ότι η απειλή που αποτελούσαν είχε μειωθεί σημαντικά. Μέχρι τα μέσα του έτους, υπήρχαν πάνω από 638.000 εσωτερικά εκτοπισμένοι στις αγγλόφωνες περιοχές και τουλάχιστον 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι χρειάστηκαν ανθρωπιστική βοήθεια. Άμαχοι αντιμετώπισαν δολοφονίες και απαγωγές από ένοπλες ισλαμιστικές ομάδες στην περιοχή του Άπω Βορρά, συμπεριλαμβανομένης της Μπόκο Χαράμ και του Ισλαμικού Κράτους στην επαρχία της Δυτικής Αφρικής (ISWAP). Οι αυτονομιστές μαχητές συνέχισαν να στοχεύουν αμάχους, αναγκάζοντας τους να μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και εξαπολύοντας επιθέσεις γύρω από μεγάλα γεγονότα, όπως των εκλογών καθώς και του ανοίγματος των σχολείων την περίοδο του Σεπτεμβρίου. Οι δυνάμεις ασφαλείας απάντησαν στις αυτονομιστικές επιθέσεις, αποτυχαίνοντας συχνά να προστατεύσουν τους αμάχους σε όλες τις αγγλόφωνες περιοχές»^[2].

 

Σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση για την χώρα στην ιστοσελίδα του ACAPS της χώρας αναφέρεται πως το Καμερούν βιώνει διάφορες κρίσεις στην χώρα. Οι μακροχρόνιες δυσαρέσκειες της αγγλόφωνης κοινότητας στις βορειοδυτικές και νοτιοδυτικές περιοχές, μετά από δεκαετίες περιθωριοποίησης των μειονοτικών αγγλόφωνων περιοχών από τη γαλλόφωνη Κυβέρνηση, κλιμακώθηκαν σε εκτεταμένες διαμαρτυρίες και απεργίες στα τέλη του 2016. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση διαφορετικών αυτονομιστικών να φωνάζουν/διαδηλώνουν υπέρ της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Ambazonias στα βορειοδυτικά και νοτιοδυτικά. Οι συγκρούσεις μεταξύ του στρατού και των αυτονομιστικών δυνάμεων έχουν εντείνει την ανασφάλεια στις ανωτέρω περιοχές, οδηγώντας 638.400 ανθρώπους σε εκτοπισμό  στο εσωτερικό της χώρας και 64.000 σε αναζήτηση καταφυγίου στη γειτονική Νιγηρία μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου 2024. Επίσης, η εξέγερση της Boko Haram  στα βορειοανατολικά της Νιγηρίας έχει επίσης εξαπλωθεί στην περιοχή του Άπω Βορρά (extreme Nord), όπου 120.869 Νιγηριανοί πρόσφυγες έχουν καταφύγει στον Άπω Βορρά του Καμερούν, ενώ η βία από την Μπόκο Χαράμ και το Ισλαμικό Κράτος έχει εκτοπίσει εσωτερικά περισσότερους από 453.600 ανθρώπους^[3].

 

Εν προκειμένω, αναφορικά με τον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, ήτοι την Νοτιοδυτική Επαρχία του Καμερούν, το Δικαστήριο προχώρησε σε επικαιροποιημένη έρευνα αναφορικά με τις επικρατούσες εκεί συνθήκες.

 

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων RULAC (Rule of Law in Armed Conflict) της Ακαδημίας της Γενεύης παρατηρείται ότι το  Καμερούν εμπλέκεται σε μη διεθνή ένοπλη σύρραξη με την Boko Haram στο Βορρά (περιοχή Far North)^[4] ενώ στις βορειοδυτικές και νοτιοδυτικές περιοχές (Northwest και Southwest ) αναφέρεται ότι αριθμός αγγλόφωνων αποσχιστικών ομάδων μάχεται έναντι της κυβέρνησης για την ανεξαρτησία των περιοχών. Ωστόσο, η βία δεν ισοδυναμεί με μη διεθνή ένοπλή σύρραξη.^[5]  

 

Στις περιοχές Βορειοδυτικού και Νοτιοδυτικού Καμερούν, γνωστές και ως Αγγλόφωνες περιοχές^[6], οι συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των αποσχιστών συνεχίζονται από το 2017, όταν οι αποσχιστές επιχείρησαν να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος^[7]. Το Armed Conflict Location & Event Data Project (ACLED) ανέφερε ότι το 2023, οι εσωτερικές διαφωνίες μεταξύ των ηγετών των αποσχιστών χώρισαν τις αυτοανακηρυχθείσες αγγλόφωνες κυβερνήσεις σε περισσότερες από 50 αποσχιστικές ομάδες, αποδυναμώνοντας τις πολιτικές τους απαιτήσεις και την ικανότητά τους να αντισταθούν στις κυβερνητικές επιθέσεις^[8]. Το ACLED περαιτέρω έδειξε ότι η συνεχιζόμενη σύγκρουση και οι ανταγωνιστικές εδαφικές διεκδικήσεις μεταξύ αυτονομιστικών ομάδων και της κεντρικής κυβέρνησης έχουν μετατρέψει τις αγγλόφωνες περιοχές σε ένα κατακερματισμένο σύστημα φορολογίας, ασφάλειας και δημόσιων υπηρεσιών, τις οποίες διαχειρίζονται διάφοροι ασυντόνιστοι παράγοντες, μεταξύ των οποίων αυτονομιστές, η κυβέρνηση, ιδιωτικές εταιρείες και ανθρωπιστικές οργανώσεις^[9].

 

Τον Ιανουάριο του 2024, το UNOCHA ανέφερε ότι οι πληθυσμοί στις περιοχές Βορειοδυτικού και Νοτιοδυτικού Καμερούν «συνεχίζουν να υφίστανται κακομεταχείριση, συμπεριλαμβανομένων των δολοφονιών, της καταστροφής περιουσιών, των απαγωγών για λύτρα, της παράνομης φορολόγησης, των αυθαίρετων συλλήψεων και των εκβιασμών»^[10]. Η κατάσταση ασφάλειας παρέμεινε «εξαιρετικά ασταθής» καθ' όλη τη διάρκεια του 2024^[11], με αύξηση της εγκληματικότητας, επιδρομές από NSAGs (Μη Κρατικές Ένοπλες Ομάδες) σε αστικά κέντρα, επιθέσεις στις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους, απειλές κατά των πολιτών και χρήση αυτοσχέδιων εκρηκτικών συσκευών (IEDs) από τις NSAGs^[12]. Σύμφωνα με το ACLED, «η σύγκρουση στην Αγγλόφωνη περιοχή αυξάνεται κάθε χρόνο, με τα βίαια περιστατικά να αυξάνονται κατά μέσο όρο 49% ετησίως από το 2020 έως το 2023»^[13]. Η ίδια πηγή ανέφερε ότι οι αποσχιστές επέβαλαν κλεισίματα και απεργίες στις σχολικές δραστηριότητες και ήταν υπεύθυνοι για το 89% των σχεδόν 50 βίαιων περιστατικών που στόχευαν δασκάλους το 2023^[14].

 

Στην επικαιροποιημένη της έκθεση που καλύπτει την περίοδο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 2024, η Global Protection Cluster ανέφερε αύξηση των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον Ιούλιο του 2024, με τις SSF (Δυνάμεις Ασφάλειας του Κράτους) να εκτελούν «επιχειρήσεις αποκλεισμού και έρευνας» που οδήγησαν σε επτά περιστατικά αυθαίρετων συλλήψεων, με 303 θύματα, ενώ οι NSAGs εγκαθίδρυσαν περισσότερα παράνομα σημεία ελέγχου για εκβιασμό χρημάτων και απαγωγή πολιτών για λύτρα^[15]. Οι πιο συχνές παραβιάσεις που καταγράφηκαν ήταν αυθαίρετες συλλήψεις και κρατήσεις, σωματικές επιθέσεις ή κακοποίηση και δολοφονίες^[16]. Ο μεγαλύτερος αριθμός παραβιάσεων μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου 2024 «καταγράφηκε στην Buea (457 θύματα) και την Muyuka (199 θύματα), και οι δύο στη νοτιοδυτική περιοχή του Fako, ακολουθούμενες από την Meme επίσης στη νοτιοδυτική περιοχή και έπειτα τη Mezam στην βορειοδυτική περιοχή»^[17].

 

Το Δανέζικο Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (DRC) διεξήγαγε μηνιαίες δραστηριότητες παρακολούθησης προστασίας στη νοτιοδυτική περιοχή μεταξύ Ιανουαρίου 2024 και Ιουνίου 2024 σε οκτώ κοινότητες των διαμερισμάτων Fako, Kupe Muanenguba και Meme^[18]. Σύμφωνα με πηγές που συμβουλεύτηκε το DRC, μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 2024, οι βασικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αναφέρθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό περιλάμβαναν αυθαίρετες συλλήψεις και παράνομες κρατήσεις, βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση, κλοπές, οικονομικές απαγωγές, trafficking, και έμφυλη βία (GBV)^[19]. Το DRC κατέγραψε 55 περιστατικά προστασίας και 428 θύματα μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου 2024^[20]. Οι παραβιάσεις που αναφέρθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό περιλάμβαναν αυθαίρετες συλλήψεις, δολοφονίες, επιθέσεις και κακοποίηση, βασανιστήρια / απάνθρωπη μεταχείριση και έμφυλη βία, που διαπράχθηκαν από τις SSF και τις NSAGs^[21].

 

Για την πληρότητα της έρευνας θα παρατεθούν τα πλέον πρόσφατα ποσοτικά δεδομένα για την ένταση της ένοπλης σύρραξης. Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων ACLED, κατά την χρονική περίοδο 13/07/2024 – 11/07/2025 στην συγκεκριμένη περιοχή καταγράφηκαν 417 περιστατικά ασφαλείας τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 455 ανθρώπινες απώλειες. Τα 5456 περιστατικά έχουν κατηγοριοποιηθεί ως ακολούθως: 235 περιστατικά βίας κατά πολιτών (violence against civilians) τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 83 ανθρώπινες απώλειες, 13 ταραχές (riots) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 2 ανθρώπινες απώλειες, 144 μάχες (battles) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 361 απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, 14 εκρήξεις/απομακρυσμένη βία (explosions/remote violence) οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα 9 ανθρώπινες απώλειες, και 11 διαμαρτυρίες (protests) χωρίς ανθρώπινες απώλειες.^[22] Σύμφωνα με την ίδια πηγή, στην πόλη Limbe, τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα καταγράφηκαν συνολικά 5 περιστατικά βίας (2 μάχες, 1 διαμαρτυρία, 1 ταραχή, 1 επίθεση κατά αμάχων) που είχαν ως αποτέλεσμα 3 ανθρώπινες απώλειες. Σημειώνεται, ότι ο πληθυσμός της Νοτιοδυτικής περιφέρειας (Southwest region) ανέρχεται στα 1, 534,232 (2015).^[23]

 

Από τις ανωτέρω πληροφορίες προκύπτει ότι στη Νοτιοδυτική Περιφέρεια του Καμερούν,  λαμβάνει χώρα εσωτερική ένοπλη σύρραξη μεταξύ των κρατικών δυνάμεων και των αυτονομιστών, που συμπαρασύρει τον άμαχο πληθυσμό, σημειώνοντας αρκετές απώλειες. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τα περιστατικά ασφαλείας για το τόπο συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, ως αναλύθηκαν ανωτέρω, συνάγεται ότι η ένοπλη σύρραξη που συντελείται, δεν επηρεάζει τη πόλη Limbe σε τέτοιο βαθμό ώστε μόνη η παρουσία κάποιου εκεί να τον εκθέτει από μόνη της σε κίνδυνο. Επικουρικά, λαμβάνοντας υπόψιν και τις ιδιαίτερες περιστάσεις της Αιτήτριας για την αξιολόγηση του προσωπικού κινδύνου που θα αντιμετωπίσει ως άμαχη αν επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της, ήτοι ότι είναι ενήλικη γυναίκα νεαρής ηλικίας χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας, η οποία έχει ολοκληρώσει δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η οποία διαβίωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο τόπο καταγωγής της, χωρίς να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα στο παρελθόν σύμφωνα με τις αποδεκτές δηλώσεις της, καταλήγω ότι δεν συντρέχουν ουσιώδεις λόγοι στο πρόσωπο της, ώστε να πιστεύεται ότι αν επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη.

 

Επομένως, με βάση το σύνολο των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον μου, καταλήγω ότι η Αιτήτρια δεν κατάφερε να αποδείξει ότι πάσχει η ορθότητα και νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης και ότι στο πρόσωπό της πληρούνται οι προϋποθέσεις για την υπαγωγή της στο καθεστώς του πρόσφυγα ή την παραχώρηση συμπληρωματικής προστασίας σύμφωνα με τις πρόνοιες του περί Προσφύγων Νόμου.

 

Ως εκ τούτου, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται.  Επιδικάζονται €800 έξοδα εναντίον της Αιτήτριας και υπέρ των Καθ' ων η Αίτηση. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται. 

 

Μ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π