ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθεση Αρ.: 636/24

 

14 Αυγούστου, 2025

 

[Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

 

Μεταξύ:

                                                  O. G.

Αιτήτριας

και

 

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Προϊσταμένου της Υπηρεσίας Ασύλου

 

Καθ' ων η αίτηση

 .........

 

 

Η Αιτήτρια εμφανίζεται αυτοπροσώπως

 

Α. Δημητριάδου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση

 

Ρ. Ευαγγέλου (κος) για διερμηνεία από την αγγλική στην ελληνική και αντίστροφα

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Η Αιτήτρια με την παρούσα προσφυγή στρέφεται κατά της απόφασης των Καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 31.01.2024 και της επακόλουθης απόφασης επιστροφής στη χώρα καταγωγής της.

Γεγονότα

1.             Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως ακολούθως: Η Αιτήτρια κατάγεται από τη Δημοκρατία της Νιγηρίας. Περί τις 17.3.2023 υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας. Την 21.9.2023 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη της Αιτήτριας από λειτουργό, ο οποίος υπέβαλε Έκθεση-Εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής: Προϊστάμενος) για απόρριψη της αίτησης ασύλου της Αιτήτριας. Η Εισήγηση εγκρίθηκε από τον Προϊστάμενο στις 31.1.2024. Η εν λόγω απορριπτική απόφαση και η συνακόλουθη απόφαση επιστροφής, η οποία κοινοποιήθηκε στην Αιτήτρια στις 22.2.2024, αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.

 

Νομικοί Ισχυρισμοί

2.             Με το εισαγωγικό δικόγραφο, η Αιτήτρια ζητεί την προσβολή της επίδικης απόφασης, προβάλλοντας ότι δεν δύναται να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της, καθόσον διατρέχει κίνδυνο να εξαναγκαστεί σε γάμο με πρόσωπο της επιλογής του πατέρα της, καθώς και να υποστεί κακοποίηση από τον ίδιο και τα αδέλφια της. Περαιτέρω, ισχυρίζεται ότι έχει υποστεί ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων στη χώρα καταγωγής της.

 

3.             Στο πλαίσιο της γραπτής αγόρευσής της, η Αιτήτρια ισχυρίστηκε ότι ο άνδρας με τον οποίο επιχειρήθηκε να εξαναγκαστεί σε γάμο έχει ήδη συνάψει πέντε γάμους. Επισήμανε δε ότι, σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες έλαβε κατά τη διάρκεια συνομιλίας με τη μητέρα της, ο εν λόγω άνδρας ακολουθεί μια ιδιαίτερα επιβλαβή πρακτική, σύμφωνα με την οποία υποβάλλει τις νεόνυμφες συζύγους του σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων ως “τελετουργική” πράξη καλωσορίσματος στο σπίτι του. Η Αιτήτρια εκφράζει τον φόβο ότι, σε περίπτωση που επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της και εξαναγκαστεί να τελέσει γάμο με τον εν λόγω άνδρα, θα υποστεί την ίδια κακοποιητική μεταχείριση. Ανησυχεί ότι σε περίπτωση που επιστρέψει στη χώρα της ο πατέρας της θα την εντοπίσει, εξαναγκάζοντάς την να παντρευτεί. Αναφέρει τέλος ότι ο πατέρας της δεν ενδιαφέρεται για την ίδια την μητέρα και την αδελφή της διότι είναι γυναίκες και ότι θα αποτελούσε μεγάλο ψυχικό τραύμα για την ίδια τυχόν επιστροφή της στη χώρα της.

 

4.              Από την πλευρά τους οι Καθ’ ων η αίτηση, υπεραμύνονται την ορθότητα της επίδικης απόφασης. Υποστηρίζουν ότι η απόφαση είναι αποτέλεσμα δέουσας έρευνας, δεόντως αιτιολογημένη, και ότι ορθώς κρίθηκε ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή της σε καθεστώς διεθνούς προστασίας, για τους λόγους που καταγράφονται στην έκθεση εισήγηση, στην ανάλυση της οποίας παραπέμπουν.

 

Νομικό Πλαίσιο

5.             Η Σύμβαση περί του καθεστώτος των προσφύγων, η οποία υπογράφηκε στη Γενεύη στις 28 Ιουλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 22 Απριλίου 1954 [Recueil des traités des Nations unies, τόμος 189, σ. 150, αριθ. 2545 (1954)], όπως συμπληρώθηκε με το Πρωτόκολλο περί του καθεστώτος των προσφύγων, το οποίο συνήφθη στη Νέα Υόρκη στις 31 Ιανουαρίου 1967 και τέθηκε σε ισχύ στις 4 Οκτωβρίου 1967 (στο εξής: Σύμβαση της Γενεύης), ορίζει, στο άρθρο 1, τμήμα Α, σημείο 2, πρώτο εδάφιο, ότι ο όρος «πρόσφυγας» εφαρμόζεται επί παντός προσώπου το οποίο, «συνεπεία δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων, ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν δύναται ή, λόγω του φόβου τούτου, δεν επιθυμεί να απολαύει της προστασίας της χώρας ταύτης».

 

6.             Ο Κανονισμός 2 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2019 έχει ως ακολούθως:

«Ο Διαδικαστικός Κανονισμός του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, και οι περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου (Αρ.1) Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2015, τυγχάνουν εφαρμογής σε όλες τις προσφυγές που καταχωρούνται στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας από 18.6.2019, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις που αναφέρονται στη συνέχεια και κατ’ ανάλογη εφαρμογή των δικονομικών κανόνων και πρακτικής που ακολουθούνται και εφαρμόζονται στις ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου προσφυγές εκτός αν ήθελε άλλως ορίσει το Δικαστήριο.».

 

7.             Το άρθρο 11 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων του 2018 και 2020 (Ο περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμος) καθορίζει τη δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου.

 

8.             Το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου καθορίζει την έννοια του όρου πρόσφυγας και τις προϋποθέσεις υπαγωγής σε αυτόν τον ορισμό. 

 

9.             Το άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου προβλέπει τις περιπτώσεις, όπου χορηγείται το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας.

 

Κατάληξη

10.          Είναι κρίσιμο να σημειωθεί εκ προοιμίου ότι το παρόν Δικαστήριο ως δικαστήριο ουσίας δικάζει την υπόθεση που άγεται ενώπιον του εξ υπαρχής και δεν περιορίζεται μόνο στην εξέταση της διαδικασίας και των στοιχείων κρίσης της διοικητικής αρχής που εξέδωσε την προσβαλλόμενη πράξη, αλλά εξετάζει την ουσιαστική της ορθότητα της de novo και ex nunc (Βλ. Aπόφαση του ΔΕΕ της 3ης Απριλίου 2025, C‑283/24 [Barouk], B. F. κατά Κυπριακής Δημοκρατίας, ECLI:EU:C:2025:236, απόφαση του ΔΕΕ ημερομηνίας 29 Ιουλίου 2019, Torubarov, C-556/17, EU:C:2019:626, σκέψεις 50 έως 53 (σύμφωνα με την οποία το δικαστήριο πραγματοποιεί «πλήρη και ex nunc εξέταση τόσο των πραγματικών όσο και των νομικών ζητημάτων, ιδίως, κατά περίπτωση, εξέταση των αναγκών διεθνούς προστασίας) Έφεση κατά Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Aρ. 107/2023, Δημοκρατία ν. Q.B.T., απόφαση ημερ. 11.2.2025, Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 17/2021 Janelidze ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 21.9.2021· Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 35/2023 Lubangamu ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 5.12.2024). Ο εκάστοτε αιτητής αναμένεται να προβάλει, στο πλαίσιο της διοικητικής ή και της παρούσας δικαστικής διαδικασίας, τέτοιους συγκεκριμένους και ειδικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι εν δυνάμει θα δικαιολογούσαν την υπαγωγή της στο καθεστώς διεθνούς προστασίας.

 

11.          Προχωρώντας στην εξέταση της ουσίας των ισχυρισμών της Αιτήτριας, επισημαίνονται συναφώς τα ακόλουθα: Κατά την καταγραφή της αίτησής της, η Αιτήτρια δήλωσε ότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής της εξαιτίας κακοποίησης που υπέστη από τους ετεροθαλείς αδελφούς της. Προσέθεσε ότι ο πατέρας της έχει τρεις συζύγους, η μητέρα της είναι η δεύτερη εξ αυτών, και η τελευταία έχει τρεις κόρες. Ο πατέρας της δεν ενδιαφέρεται για αυτές διότι είναι γυναίκες.

 

12.          Της συνέντευξης της Αιτήτριας προηγήθηκε αξιολόγηση ευαλωτότητας της Αιτήτριας όπου επανέλαβε τα περί κακοποιητικής συμπεριφοράς των ετεροθαλών αδελφών της με την ανοχή του πατέρα της και στην πρόταση του πατέρα της να παντρευτεί ένα άνδρα, ο οποίος διέθετε ήδη τέσσερις γυναίκες.

 

13.          Κατά το κρίσιμο στάδιο της συνέντευξης, η Αιτήτρια δήλωσε ότι γεννήθηκε το 1990 στην περιοχή Iguobazowa, στην πολιτεία Edo της Νιγηρίας. Σε ηλικία τριών ετών μετοίκησε στην πόλη Benin της πολιτείας Edo, όπου διέμεινε μέχρι την εγκατάλειψη της χώρας καταγωγής της. Περαιτέρω, ανέφερε ότι κατά το διάστημα 2018–2020 διέμενε στην Ινδία για λόγους σπουδών. Ως προς το θρήσκευμα, δήλωσε Χριστιανή, ανήκουσα στην εθνοτική ομάδα Edo. Αναφορικά με την οικογενειακή της κατάσταση, δήλωσε ότι είναι άγαμη και άτεκνη· οι γονείς της διαμένουν στην πόλη Benin της πολιτείας Edo και έχει μία αμφιθαλή αδελφή καθώς και δώδεκα ετεροθαλή αδέλφια. Προσέθεσε ότι ο πατέρας της έχει τρεις συζύγους και ότι η μητέρα της είναι η δεύτερη. Ως προς το εκπαιδευτικό της υπόβαθρο, ανέφερε ότι είναι απόφοιτη δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ότι σπούδασε επί διετία στο Πανεπιστήμιο Delhi στην Ινδία, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές της λόγω οικονομικών δυσχερειών, και ότι ομιλεί την Edo και την αγγλική γλώσσα. Τέλος, ως προς την επαγγελματική της πείρα, δήλωσε ότι ουδέποτε εργάστηκε στη χώρα καταγωγής της.

 

14.          Αναφορικά με τον λόγο εγκατάλειψης της χώρας καταγωγής, η Αιτήτρια, κατά την ελεύθερη αφήγησή της, δήλωσε ότι ανεχώρησε λόγω μακροχρόνιας κακομεταχείρισης και κινδύνου αναγκαστικού γάμου. Ειδικότερα, ανέφερε ότι προέρχεται από πολυγαμική οικογένεια, με τρεις συζύγους του πατέρα της. Η μητέρα της ήταν η δεύτερη σύζυγος και απέκτησε δύο θυγατέρες, την Αιτήτρια και τη νεότερη αδελφή της. Κατά τα λεγόμενά της, ο πατέρας της θεωρούσε ότι δεν άξιζε να δαπανά χρήματα για τις κόρες του. Περαιτέρω, δήλωσε ότι τα ετεροθαλή αδέλφια της κακοποιούσαν την ίδια και τη μητέρα της, ενώ ο πατέρας της δεν προέβαινε σε καμία ενέργεια προστασίας.

 

15.          Ανέφερε ότι η επιχείρηση της μητέρας της, με την οποία στήριζε οικονομικά την ίδια και την αδελφή της, ανεστάλη λόγω περιστατικού κλοπής. Προσέθεσε ότι, κατά την περίοδο των αγροτικών εργασιών, ο πατέρας της την πίεσε να τελέσει γάμο με άνδρα 70 ετών, ο οποίος είχε ήδη και άλλες συζύγους. Τότε, η Αιτήτρια εμπιστεύθηκε φίλη της, στην οποία εκμυστηρεύθηκε όσα υφίστατο και ότι δεν επιθυμούσε να παντρευτεί τον εν λόγω άνδρα ούτε οποιονδήποτε άλλο εκείνη την περίοδο. Η φίλη της τής σύστησε άνδρα που τη βοήθησε να αναχωρήσει από τη χώρα και να μεταβεί στη Δημοκρατία . Δήλωσε ότι τούτο συνέβη μετά την επιστροφή της από την Ινδία. Τέλος, ανέφερε ότι υπέστη κακοποίηση «για όσο μπορεί να θυμάται».

 

16.          Ερωτηθείσα αν υπήρξε συγκεκριμένο γεγονός που την οδήγησε στην εγκατάλειψη της χώρας, απάντησε ότι αιτία ήταν ο αναγκαστικός γάμος. Σε ερώτηση τι πιστεύει ότι θα συμβεί εάν επιστρέψει στη χώρα καταγωγής, απάντησε ότι η κακοποίηση θα επαναληφθεί, επειδή η μητέρα της εξακολουθεί να διαμένει εκεί και θα πρέπει να συγκατοικήσει με την οικογένεια. Ανέφερε, επίσης, ότι το ζήτημα του γάμου παραμένει άλυτο. Ερωτηθείσα γιατί θεωρεί ότι τα ανωτέρω θα συμβούν, απάντησε: «Γιατί ξέρω τον πατέρα μου, δεν με φροντίζει».

 

17.          Σε ερώτηση αν, μετά την αναχώρησή της από τη χώρα καταγωγής, συνέβη κάτι που να ενισχύει την πεποίθησή της ότι εξακολουθεί να διατρέχει κίνδυνο, απάντησε καταφατικά, εξηγώντας ότι η μητέρα της εξακολουθεί να ζει εκεί· διευκρίνισε, ωστόσο, ότι δεν υφίσταται κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Σε ερώτηση για τον λόγο στοχοποίησης της ίδιας και της οικογένειάς της, απάντησε ότι κακοποιούσαν την ίδια και τη μητέρα της. Αναφορικά με τη νεότερη αδελφή της και τις λοιπές αδελφές, δήλωσε ότι η αδελφή της είναι επτά ετών, ενώ τα άλλα τέκνα τα φροντίζει ο πατέρας της, επειδή οι μητέρες τους έχουν γεννήσει και άρρενα τέκνα. Σε ερώτηση πού διαμένουν οι λοιπές σύζυγοι, απάντησε ότι διαμένουν όλοι μαζί.

 

18.          Ερωτηθείσα αν απευθύνθηκε στις αρχές της χώρας καταγωγής για προστασία, απάντησε αρνητικά, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για οικογενειακό ζήτημα. Ως προς την κακοποίηση από τα ετεροθαλή αδέλφια της, δήλωσε ότι άρχισε όταν ήταν σε μικρή ηλικία και λάμβανε χώρα περίπου δύο φορές την εβδομάδα. Κατά τα λεγόμενά της, η μητέρα της προσπαθούσε να τους αποτρέψει από το να τη χτυπούν, όμως εκείνοι την απέπεμπαν. Ερωτηθείσα αν είχε σκεφθεί να εγκαταλείψει την οικία, δήλωσε ότι το ήθελε αλλά δεν γνώριζε πού να μεταβεί.

 

19.           Αναφορικά με τον αναγκαστικό γάμο, δήλωσε ότι ο πατέρας της δεν είχε επιβάλει κάτι ανάλογο στις λοιπές κόρες του, παρά μόνον στην ίδια. Κατά τα λεγόμενά της, ο άνδρας με τον οποίο της ζητήθηκε να παντρευτεί ήταν, κατά την πεποίθησή της, φίλος του πατέρα της και γνώριζε την ταυτότητά του, καθόσον τον είχε αντικρίσει ορισμένες φορές. Ως προς το επάγγελμα του εν λόγω άνδρα, δήλωσε ότι είναι διευθυντής σχολείου. Για τον τρόπο ανακοίνωσης της απόφασης του πατέρα της, ανέφερε ότι της το είπε όταν βρισκόταν στην οικία, εξηγώντας ότι δεν επρόκειτο να δαπανήσει άλλα χρήματα για εκείνη και ότι όφειλε να παντρευτεί και να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια. Ερωτηθείσα ποια ήταν η αντίδραση του πατέρα της όταν του δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τον γάμο, απάντησε ότι εκείνος απλώς επέμενε να τον τελέσει. Κληθείσα να περιγράψει την κατάσταση μέχρι την αναχώρησή της από τη χώρα, δήλωσε ότι ήταν «κανονική» και ότι η κακοποίηση συνεχιζόταν.

 

20.          Ως προς τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων, δήλωσε ότι έλαβε χώρα όταν ήταν δύο μηνών και ότι πρόκειται για συνήθη πρακτική της φυλής της. Ερωτηθείσα περί των συνεπειών ως προς την ίδια, ανέφερε ότι δεν διαπίστωσε κάτι.

 

21.          Αναφορικά με τις οικονομικές δυσχέρειες στη χώρα καταγωγής, δήλωσε ότι η μητέρα και η αδελφή της δεν βιώνουν υπό καλές συνθήκες. Κατά την τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία, η μητέρα της τής ανέφερε ότι φίλη της τους παρέχει τρόφιμα. Ερωτηθείσα αν στην οικία όπου διαμένουν υπάρχουν τρόφιμα μόνο για δύο άτομα, απάντησε καταφατικά, διευκρινίζοντας ότι οι λοιποί έχουν τρόφιμα αλλά δεν τα μοιράζονται. Ερωτηθείσα αν η μητέρα της διατηρεί καλές σχέσεις με τις λοιπές συζύγους του πατέρα της, απάντησε αρνητικά. Ανέφερε, επίσης, ότι η μητέρα της έχει σκεφθεί να εγκαταλείψει την οικία, πλην όμως δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα. Σε ερώτηση ποιος άλλος εργάζεται στην οικογένεια, απάντησε ότι εργάζεται ο πατέρας της. Σε ερώτηση αν είχε πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες δωρεάν στη χώρα καταγωγής, απάντησε αρνητικά. Επίσης, ανέφερε ότι δεν ελάμβανε κρατική στήριξη ή οικονομικό βοήθημα.

 

22.          Ερωτηθείσα τέλος αν δύναται να εγκατασταθεί σε άλλη πολιτεία στη χώρα καταγωγής, απάντησε θετικά, υπό την προϋπόθεση ότι ο πατέρας της θα παύσει να την ενοχλεί και ότι θα δύναται να ανταποκριθεί οικονομικά.

 

23.          Αξιολογώντας τις ανωτέρω δηλώσεις της Αιτήτριας, οι Καθ’ ων η αίτηση απομόνωσαν πέντε ουσιώδεις ισχυρισμούς: (i) αναφορικά με την ταυτότητα, τη χώρα καταγωγής και τα προσωπικά στοιχεία της Αιτήτριας, (ii) ότι οι ετεροθαλείς αδελφοί της την κακοποιούσαν, (iii) ότι ο πατέρας της επιδίωξε να την παντρέψει με μεγαλύτερο άνδρα, (iv) ότι αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες στη Νιγηρία και (v) ότι υπέστη ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών της οργάνων (στο εξής: ΑΓΓΟ) όταν ήταν βρέφος.

 

24.          Ο πρώτος ισχυρισμός της Αιτήτριας έγινε αποδεκτός, καθόσον κρίθηκε ότι ήταν σε θέση να παράσχει συνεκτικές και σαφείς απαντήσεις ως προς την καταγωγή και τον τόπο διαμονής της, καθώς και το οικογενειακό, εθνοτικό, θρησκευτικό και εκπαιδευτικό της υπόβαθρο. Ομοίως, έγινε αποδεκτός ο πέμπτος ισχυρισμός της Αιτήτριας περί ΑΓΓΟ στη Νιγηρία, κατά το στάδιο της βρεφικής της ηλικίας.

 

25.          Αντιθέτως, ο δεύτερος ισχυρισμός της Αιτήτριας έτυχε απόρριψης, καθόσον οι δηλώσεις της κρίθηκαν γενικόλογες και αόριστες. Ειδικότερα, μολονότι εξωτερικές πηγές καταδεικνύουν ότι υπάρχει η ενδοοικογενειακή βία στη Νιγηρία, ενόψει της εξαιρετικά ασυνάρτητης και μη λεπτομερούς αφήγησής της, η εσωτερική της αξιοπιστία δεν θεμελιώνεται.

 

26.          Ομοίως, ο τρίτος ισχυρισμός της Αιτήτριας έτυχε απόρριψης, καθότι οι δηλώσεις της κρίθηκαν γενικόλογες και αόριστες. Κρίθηκε ότι η Αιτήτρια περιέγραψε χωρίς λεπτομέρειες ότι ο πατέρας της τής ζήτησε, τον Ιούλιο 2021, να τελέσει γάμο με φίλο του, όταν η ίδια ήταν 21 ετών, ο οποίος είχε ήδη τέσσερις συζύγους και υπηρετούσε ως διευθυντής σχολείου, επικαλούμενος ότι δεν μπορούσε να καλύπτει τα έξοδά της. Εξωτερικές πηγές, ωστόσο επιβεβαιώνουν περιστατικά αναγκαστικού γάμου στη Νιγηρία, ενόψει της μη συνεκτικής αφήγησής της, ο ισχυρισμός δεν έγινε αποδεκτός.

 

27.          Ομοίως, ο τέταρτος ισχυρισμός της Αιτήτριας έτυχε απόρριψης, καθότι οι δηλώσεις της κρίθηκαν γενικόλογες και αόριστες. Κρίθηκε ότι, παρά τις πλείστες ερωτήσεις που ετέθησαν σχετικά με την οικονομική της κατάσταση, η Αιτήτρια δεν ήταν σε θέση να παράσχει συγκεκριμένες λεπτομέρειες.

 

28.          Αξιολογώντας τον κίνδυνο που διατρέχει η Αιτήτρια σε περίπτωση επιστροφής της στην πολιτεία Edo, δεδομένων των λοιπών προσωπικών της στοιχείων, όπως αυτά έγιναν αποδεκτά στο πλαίσιο του πρώτου ουσιώδους ισχυρισμούς και του γεγονότος ότι αυτή έχει υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών της οργάνων, ισχυρισμός ο οποίος έγινε αποδεκτός, κρίθηκε ότι δεν συντρέχουν εύλογοι λόγοι να πιστεύεται πως αυτή θα αντιμετωπίσει ευλόγως στο μέλλον κάποιο κίνδυνο. Τέλος, κατά τη νομική ανάλυση κρίθηκε ότι δεν προκύπτει δικαιολογημένος φόβος δίωξης της Αιτήτριας δυνάμει του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου αλλά ούτε και κίνδυνος σοβαρής βλάβης δυνάμει του άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου.

 

29.          Κατά την ακροαματική διαδικασία ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου της 2.4.2025, η Αιτήτρια δήλωσε ότι η πραγματική ημερομηνία γέννησής της είναι η 14.2.1998. Ερωτηθείσα ως προς την οικογενειακή της κατάσταση, ανέφερε ότι οι γονείς της, η αδελφή της και τα ετεροθαλή αδέλφια της διαμένουν στην Πολιτεία Edo της Νιγηρίας.

 

30.          Επί της ουσίας του αιτήματος, η Αιτήτρια επανέλαβε ότι εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής της διότι ο πατέρας της επιχείρησε να την εξαναγκάσει σε γάμο με άνδρα ο οποίος είχε ήδη πέντε συζύγους. Συμπλήρωσε ότι, κατά τη γνώση της, ο εν λόγω άνδρας υπέβαλε προσφάτως μία από τις συζύγους του σε ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων.

 

31.          Σε ερώτηση του Δικαστηρίου ως προς τον χρόνο κατά τον οποίο της προτάθηκε ο γάμος, ανέφερε ότι τούτο συνέβη στις αρχές του έτους 2021, χωρίς να προσδιορίσει ακριβή ημερομηνία. Ερωτηθείσα σχετικώς, δήλωσε ότι αρνήθηκε την πρόταση, επικαλούμενη ότι έχει ήδη υποστεί ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ότι, για τον λόγο αυτό, δεν επιθυμεί να τελέσει γάμο.

 

32.          Επί παρατηρήσεως του Δικαστηρίου ότι, κατά τη συνέντευξή της ενώπιον της Υπηρεσίας Ασύλου, είχε αναφέρει πως η ως άνω πρακτική έλαβε χώρα όταν ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς να προκύπτει ότι είχε εκφράσει φόβο επανάληψής της σε περίπτωση τελέσεως γάμου με τον συγκεκριμένο άνδρα, η Αιτήτρια απάντησε ότι ο βασικός λόγος της φυγής της ήταν η άρνησή της να παντρευτεί το εν λόγω πρόσωπο, όπως επιθυμούσε ο πατέρας της. Σημείωσε ότι ο ισχυρισμός περί ενδεχόμενου κινδύνου εκ νέου ακρωτηριασμού περιλαμβάνεται στη γραπτή αγόρευσή της.

 

33.          Περαιτέρω, δήλωσε ότι δεν γνωρίζει εάν θα εξαναγκαζόταν εκ νέου στην ως άνω πρακτική, σε περίπτωση που επέλεγε να παντρευτεί πρόσωπο της δικής της επιλογής. Σε ερώτηση του Δικαστηρίου σχετικά με τη δυνατότητα εσωτερικής μετεγκατάστασης σε άλλη πολιτεία της Νιγηρίας, όπως το Lagos, υποστήριξε ότι και εκεί ο πατέρας της θα μπορούσε να την εντοπίσει.

 

34.          Ερωτηθείσα τι μεσολάβησε από την άρνησή της να τελέσει τον εν λόγω γάμο (στις αρχές του έτους) έως τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους, οπότε και ανεχώρησε από τη χώρα καταγωγής της, ανέφερε ότι δεχόταν πίεση από τον πατέρα της. Ως προς την αντίδραση αυτού μετά την αναχώρησή της, δήλωσε ότι δεν γνωρίζει. Τέλος, αναφορικά με την κακοποίηση από τα ετεροθαλή αδέλφια της, ανέφερε ότι δεν δύναται να προσδιορίσει επακριβώς την ηλικία της κατά τα επίμαχα περιστατικά, πλην πιστεύει ότι ήταν ανήλικη.

 

35.          Προχωρώντας σε de novo και ex nunc εξέταση των ενώπιόν μου δεδομένων, όπως υπαγορεύουν τα εδάφια (3) και (4) του άρθρου 11 του περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμου, με βάση τα ενώπιον μου δεδομένα, αρχικά συντάσσομαι με το εύρημα των Καθ’ ων η αίτηση περί αξιοπιστίας του πρώτου ουσιώδους ισχυρισμού για τους λόγους που καταγράφονται στην εισηγητική έκθεση, η οποία αποτελεί και την αιτιολογική βάση της επίδικης απόφασης.  Ειδικότερα ως προς την ηλικία της Αιτήτριας, αυτή δήλωσε ενώπιον του Δικαστηρίου ότι γεννήθηκε το 1998, ενώ στο διαβατήριό της αναγράφεται το έτος 1990, χωρίς να παράσχει ικανοποιητικές εξηγήσεις για την εσφαλμένη, κατά τους ισχυρισμούς της, καταγραφή σε επίσημο έγγραφο. Περαιτέρω, κατά τη συνέντευξή της ανέφερε ότι ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 2011 (ερ. 54 του δ.φ.). Εάν ως έτος γέννησης ίσχυε το 1998, θα προέκυπτε ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε ηλικία μόλις 13 ετών, γεγονός μη ευλογοφανές· αντιθέτως, με το αναγραφόμενο στο διαβατήριο έτος 1990, προκύπτει ολοκλήρωση περί τα 20 έτη, ηλικία ευλόγως αναμενόμενη.

 

36.          Ως προς τις συνθήκες έκδοσης του διαβατηρίου, οι δηλώσεις της Αιτήτριας δεν υπήρξαν συνεκτικές: κατά τη διοικητική διαδικασία ανέφερε ότι το διαβατήριό της εκδόθηκε στην Ινδία λόγω απώλειας του προηγούμενου, ενώ ενώπιον του Δικαστηρίου δήλωσε ότι απλώς αποφάσισε να εκδώσει διαβατήριο, χωρίς μνεία της προγενέστερης απώλειας. Επιπλέον, ερωτηθείσα για τον λόγο αναγραφής διαφορετικού έτους γέννησης, απάντησε—μη ευλογοφανώς—ότι της ζητήθηκε να δηλώσει μεγαλύτερη ηλικία για άγνωστους σε αυτήν λόγους. Οι ανωτέρω αποκρίσεις δεν κρίνονται εύλογες και η παράλειψη αναφοράς του κρίσιμου γεγονότος της απώλειας του προηγούμενου διαβατηρίου αποδυναμώνει την εσωτερική της αξιοπιστία ειδικώς ως προς το ζήτημα της ηλικίας. Συνεκτιμώμενων των ανωτέρω, καθώς και της αποδεικτικής ισχύος του διαβατηρίου ως επίσημου εγγράφου, κρίνεται ότι το ορθό έτος γέννησης της Αιτήτριας είναι το 1990. Η εν λόγω διαπίστωση δεν αναιρεί την αποδοχή του πρώτου ισχυρισμού ως προς τα λοιπά στοιχεία ταυτότητας και προσωπικού προφίλ.

 

37.           Ως προς τον δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό της Αιτήτριας, αναφορικά με τη φερόμενη κακοποίησή της από τους ετεροθαλείς αδελφούς της, παρατηρείται κατ’ αρχάς ότι σχετική μνεία έγινε σε όλα τα στάδια εξέτασης της αίτησης, από την καταγραφή έως και την ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασία. Εντούτοις, οι αναφορές της στις συνθήκες της φερόμενης κακοποίησης υπήρξαν λακωνικές, με απουσία βιωματικής φύσεως λεπτομερειών. Σε ερώτηση πότε άρχισε η κακοποίηση, απάντησε ότι ξεκίνησε σε μικρή ηλικία, όταν ήταν ακόμη παιδί· κατά δε τη συνέντευξή της δήλωσε ότι η ως άνω συμπεριφορά συνεχίστηκε και μετά την επιστροφή της από την Ινδία. Πλην όμως, ενώπιον του Δικαστηρίου ανέφερε ότι η κακοποιητική συμπεριφορά έλαβε χώρα όταν ήταν σε μικρή ηλικία και όχι ως ενήλικη, χωρίς να είναι σε θέση να προσδιορίσει το χρονικό σημείο παύσης της. Περαιτέρω, κατά την αξιολόγηση ευαλωτότητας, ανέφερε ότι η κακοποιητική συμπεριφορά των ετεροθαλών αδελφών της έπαυσε όταν εγκατέλειψε τη χώρα (βλ. ερ. 25 του διοικητικού φακέλου), στοιχείο το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις δηλώσεις της ενώπιον του Δικαστηρίου. Επίσης, κατά την καταγραφή της αίτησής της, η κακοποιητική συμπεριφορά των ετεροθαλών αδελφών της καταγράφεται ως κύριος λόγος εγκατάλειψης της χώρας, σε συνάρτηση με τη γενικότερη αδιάφορη στάση του πατέρα της έναντι της ίδιας, της αδελφής και της μητέρας της. Κληθείσα να είναι συγκεκριμένη και να περιγράψει περιστατικά που θυμάται, απάντησε ότι η κακοποίηση συνέβαινε πολύ συχνά, περίπου δύο φορές την εβδομάδα· χωρίς να δύναται να ανακαλέσει συγκεκριμένα επεισόδια, δήλωσε ότι τη χτυπούσαν και ότι μία φορά χρησιμοποιήθηκε σίδερο, καθώς και ότι τοποθετήθηκε βελόνα στην καρέκλα της. Παρά ταύτα, τόσο κατά τη συνέντευξη όσο και ενώπιον του Δικαστηρίου, όταν ζητήθηκε να είναι περιγραφική και ακριβής και να δώσει περισσότερες πληροφορίες, δεν ήταν σε θέση να επεκταθεί περαιτέρω στις εμπειρίες της.

 

38.           Ερωτηθείσα αν ανέφερε ποτέ τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στις αρχές ή αν σκέφθηκε να αποχωρήσει από την οικία και να ζήσει ανεξάρτητα, απάντησε αρνητικά, επικαλούμενη ότι δεν είχε πού να πάει. Κληθείσα να επεξηγήσει περαιτέρω, δοθέντος ότι μετέβη στην Ινδία για σπουδές, δεν παρείχε πρόσθετες λεπτομέρειες, πέραν του ότι δεν είχε πού να καταφύγει και ότι ήταν η μητέρα της που την έστειλε να σπουδάσει. Σε ερώτηση για την αντίδραση των αδελφών της ως προς τη μετάβασή της στην Ινδία, απάντησε ότι δεν υπήρξε αντίδραση, επιδεικνύοντας αδιαφορία· δεχόμενη δε ότι, μετά από δύο έτη (2018–2020) στην Ινδία, επέστρεψε στην οικία όπου «η κατάσταση ήταν η ίδια», χωρίς όμως να παράσχει λεπτομέρειες. Ενόψει των αντιφάσεων στο αφήγημά της ως προς τον χρόνο και τη συχνότητα της κακοποίησης, της έλλειψης βιωματικών περιγραφών και λαμβανομένου υπόψη και του μορφωτικού της επιπέδου, κρίνεται ότι η Αιτήτρια δεν θεμελιώνει την εσωτερική της αξιοπιστία, καθόσον ούτε για περιφερειακά στοιχεία του γεγονότος ήταν σε θέση να δώσει επαρκείς και σαφείς λεπτομέρειες. Αν και ζήτημα που άπτεται της αξιολόγησης κινδύνου, επικουρικώς επισημαίνεται ότι σε κάθε περίπτωση, ακόμη και σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις της, κατά τις οποίες δεν υφίστατο κακοποίηση ως ενήλικη, ακόμη και αν γινόταν δεκτή η ενδεχόμενη παρελθούσα κακοποιητική συμπεριφορά των ανωτέρω προσώπων, δεν προκύπτει ότι, ως ενήλικη τριάντα και πλέον ετών, διατρέχει στο μέλλον κίνδυνο από την εν λόγω συμπεριφορά. Επίσης, κατά την αξιολόγηση της ευαλωτότητας, η Αιτήτρια προέβαλε ότι τα ετεροθαλή αδέλφια της επέδειξαν ανάλογη κακοποιητική συμπεριφορά και έναντι της νεότερης αδελφής της. Τον ισχυρισμό αυτόν τον διαφοροποίησε σε μεταγενέστερο στάδιο της διαδικασίας, και ειδικότερα κατά τη συνέντευξή της, όπου δήλωσε ρητώς ότι δεν κακοποιούσαν την αδελφή της αλλά τη μητέρα της (βλ. ερ. 25 και ερ. 47 και 48 του διοικητικού φακέλου).

 

39.           Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι ο υπό κρίση ισχυρισμός δεν πληροί τα κριτήρια εσωτερικής αξιοπιστίας. Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του εν λόγω ισχυρισμού, δεν καθίσταται ευλόγως δυνατή η ανεύρεση συναφών εξωτερικών πηγών, εφόσον πρόκειται για γεγονότα που, κατά τους ισχυρισμούς, έλαβαν χώρα σε ιδιωτικό περιβάλλον.

 

40.           Παρά ταύτα, ως προς επιμέρους εκφάνσεις των δηλώσεων, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε πληροφορίες για περιστατικά σεξουαλικής και ενδοοικογενειακής βίας στη Νιγηρία, από τις οποίες προκύπτουν τα κατωτέρω.

 

41.          Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για το Άσυλο (EUAA)^[1], η οποία δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2024, η σεξουαλική και βασισμένη στο φύλο βία (SGBV) παρέμεινε «διαδεδομένη» στη Νιγηρία. Σύμφωνα με το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό (UNFPA), η επικράτηση των γυναικών που έχουν βιώσει σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών είναι υψηλότερη στις περιοχές Βορειοανατολικά, Βορειοκεντρικά και Νοτιοανατολικά. Η κυβέρνηση της Νιγηρίας διαθέτει έναν «εθνικό πίνακα ελέγχου βίας λόγω φύλου», ο οποίος παρακολουθεί τις περιπτώσεις έμφυλης βίας σε πραγματικό χρόνο σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία (AI), η Υπουργός Γυναικείων Υποθέσεων ανέφερε ότι υπήρξαν 24.720 αναφορές σεξουαλικής και βασισμένης στο φύλο βίας το 2023, συμπεριλαμβανομένων 975 θανάτων.^[2]

 

42.          Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ^[3], η οποία αφορά στο διάστημα Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 2024, η έμφυλη βία, κατά την υπό εξέταση περίοδο, ήταν το πιο αναφερόμενο περιστατικό και παραμένει μείζον ζήτημα για τον πληγέντα πληθυσμό, με αυξανόμενα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, βίας από οικείο σύντροφο και ψυχολογικής βίας που διαπράττονται από μέλη της οικογένειας και μη κρατικές ένοπλες ομάδες (NSAGs). Τα περιστατικά προστασίας συνεχίζουν να επιδεινώνουν τις ανάγκες του πληγέντος πληθυσμού. Σύμφωνα με έκθεση του “Freedom House” για το 2024, παρά την ύπαρξη αυστηρών νόμων κατά του βιασμού, της ενδοοικογενειακής βίας, του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM) και του γάμου ανηλίκων, αυτά τα εγκλήματα παραμένουν διαδεδομένα, με χαμηλά ποσοστά αναφοράς και δίωξης.^[4]

 

43.          Περαιτέρω, σύμφωνα με την απάντηση σε ερώτημα που ετοίμασε η EUAA και δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2023 για την ενδοοικογενειακή βία στη Νιγηρία^[5], τα αδικήματα βιασμού και ενδοοικογενειακής βίας «παραμένουν ευρέως διαδεδομένα, με χαμηλά ποσοστά αναφοράς και δίωξης».^[6] Το Υπουργείο Ηνωμένων Πολιτειών (USDOS) και η Εθνική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Νιγηρίας επιβεβαίωσαν περαιτέρω ότι η ενδοοικογενειακή βία ήταν ευρέως διαδεδομένη και θεωρήθηκε κοινωνικά αποδεκτή.[7] Ο σύζυγος είναι ελεύθερος να «πειθαρχήσει τη σύζυγο» με οποιαδήποτε βιαιοπραγία, που μπορεί να λάβει τη μορφή ξυλοδαρμού ή κάποιου είδους στέρησης.^[8] Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας (AI) του 2022 για τη Νιγηρία περιέγραφε ότι η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών παρέμενε «ενδημική» και ότι υπήρχαν «αυξημένες αναφορές ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας».^[9] Σύμφωνα με έκθεση της πρωτοβουλίας “Spotlight”, του έτους 2022, τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας θεωρούνται «υψηλά», με σχεδόν δύο στις δέκα παντρεμένες γυναίκες και κορίτσια (16%) να αναφέρουν ότι έχουν βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία από τους συζύγους ή τους συντρόφους τους.^[10]

 

44.          Παρά τα ανωτέρω ευρήματα, τα οποία συνάδουν με τις αναφορές της Αιτήτριας περί ύπαρξης περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και της γενικώς ανεπαρκούς αντιμετώπισής τους από τις κρατικές αρχές, ενόψει της μη θεμελίωσης της εσωτερικής αξιοπιστίας της, ο συναφής ισχυρισμός απορρίπτεται στο σύνολό του.

 

45.          Ως προς τον τρίτο ουσιώδη ισχυρισμό, αναφορικά με τον εξαναγκασμό της Αιτήτριας σε γάμο με μεγαλύτερο άνδρα: η Αιτήτρια ανέφερε ότι εντός του 2021 ο πατέρας της τής πρότεινε να παντρευτεί γνωστό του πρόσωπο· εκείνη αρνήθηκε και, κατά τα λεγόμενά της, ο πατέρας της θύμωσε και είπε στη μητέρα της ότι, εάν δεν παντρευτεί, θα πρέπει να αποχωρήσει από την οικία. Παρατηρείται, καταρχάς, ότι κατά την καταγραφή της αίτησης δεν έγινε μνεία της εν λόγω απόπειρας· για πρώτη φορά αναφέρθηκε κατά την αξιολόγηση ευαλωτότητας, οπότε και παρουσιάστηκε ως βασικός λόγος εγκατάλειψης της χώρας, με αναφορά ότι ο προτεινόμενος σύζυγος είχε ήδη τέσσερις συζύγους. Ο ισχυρισμός επαναλήφθηκε κατά τη συνέντευξη και ενώπιον του Δικαστηρίου. Εντούτοις, το αφήγημα εμφανίζει ουσιώδεις αντιφάσεις: (α) ως προς τον χρόνο της πρότασης, στη συνέντευξη τοποθετείται περί τον Ιούνιο/Ιούλιο 2021 (βλ. ερ. 49 και 47 διοικ. φακ.), ενώ ενώπιον του Δικαστηρίου (2.4.2025) αναφέρεται «στις αρχές του έτους», γεγονός κρίσιμο, δοθέντος ότι η αναχώρηση έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο 2021 και αφορά στον κύριο λόγο εγκατάλειψης της χώρας της· (β) ως προς το επάγγελμα του προτεινόμενου συζύγου, στη συνέντευξη δηλώθηκε ότι ήταν διευθυντής σχολείου (ερ. 47), ενώ ενώπιον του Δικαστηρίου δηλώθηκε άγνοια· (γ) ως προς το κίνητρο του πατέρα, στη συνέντευξη προκρίνεται η απαλλαγή του από τη συντήρησή της, με ρητή απειλή απομάκρυνσης από την οικία σε περίπτωση άρνησης (ερ. 47 και 46), ενώ μεταγενέστερα  και κατά την ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασία ο ισχυρισμός ανασκευάζεται/μετατοπίζεται στη δήλωση ότι, σε περίπτωση επιστροφής, ο πατέρας θα επιδιώξει υποχρεωτικό γάμο με το ίδιο πρόσωπο και ότι θα την αναζητήσει· (δ) νέα παράμετρος εισάγεται για πρώτη φορά στη γραπτή αγόρευση και επαναλαμβάνεται ακολούθως ενώπιον του Δικαστηρίου, ήτοι ότι ο υποψήφιος σύζυγος υποβάλλει τις συζύγους του σε πρακτική ΑΓΓΟ, γεγονός «γνωστό» στην περιοχή και στη μητέρα της· η επίκληση της γνώσης αυτής, ενώ αγνοούνται βασικότερα στοιχεία της ταυτότητάς του, δεν παρίσταται ευλογοφανής και, επιπλέον, η χρονική καθυστέρηση εισαγωγής της (περί τα τρία έτη μετά την αίτηση για διεθνή προστασία) αποδυναμώνει την αξιοπιστία· (ε) σημειώνεται, έστω μη κρίσιμο καθ’ εαυτό, ότι ο αριθμός των συζύγων του προσώπου αυτού αναφέρεται αρχικά ως τέσσερις (ευαλωτότητα/συνέντευξη) και εν συνεχεία ως πέντε (γραπτή αγόρευση/ακροαματική διαδικασία). Περαιτέρω, πέραν της αρχικής αντίδρασης του πατέρα, δεν παρασχέθηκαν βιωματικές λεπτομέρειες για το περιεχόμενο των μεταξύ τους συζητήσεων και τη στάση του καθ’ όλο το διάστημα που η Αιτήτρια παρέμεινε στην οικία μέχρι την αναχώρηση. Να σημειωθεί ότι η Αιτήτρια παρέμεινε για σημαντικό χρονικό διάστημα στην οικία της μετά την αρχική πρόταση χωρίς να υπάρξει γάμος. Ενόψει των ανωτέρω αντιφάσεων, ελλείψεων και όψιμων προσθηκών, ο τρίτος ισχυρισμός στερείται εσωτερικής αξιοπιστίας. Επικουρικώς σημειώνεται (άνευ προκατάληψης της κατωτέρω ανάλυσης κινδύνου) ότι, ακόμη και υπό την εκδοχή απειλής απομάκρυνσης από την οικία, λαμβανομένου υπόψη του προφίλ της Αιτήτριας (νεαρή, ικανή προς εργασία, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, κοινωνικο-οικογενειακό δίκτυο στήριξης στη Νιγηρία) και του γενικότερου πλαισίου, δεν τεκμαίρεται ευλόγως κίνδυνος βλάβης εκ της άρνησης του γάμου.

 

49. Παρεμπιπτόντως, πλην κρίσιμα για τη γενική αξιολόγηση αξιοπιστίας της Αιτήτριας, οι δηλώσεις της ως προς το πρόσωπο που τη συνέδραμε να εγκαταλείψει τη χώρα είναι αντιφατικές: κατά την αξιολόγηση ευαλωτότητας ανέφερε ότι, μετά την πρόταση γάμου, με βοήθεια φίλης της ήλθε σε επαφή με γυναίκα που θα τη συνέδραμε να εισέλθει στη Δημοκρατία και να εξεύρει εργασία (ερ. 24)· κατά τη συνέντευξη δήλωσε ότι φίλη της την συνέστησε σε άνδρα (γίνεται χρήση της προσωπικής αντωνυμίας «him») που της δάνεισε χρήματα (ερ. 50)· ενώ κατά τη δικάσιμο της 2.4.2025 ανέφερε ότι τη συνέδραμε οικονομικά φίλη της μητέρας της. Υπό τα ανωτέρω ευρήματα, δεν θεμελιώνεται η εσωτερική αξιοπιστία της Αιτήτριας ως προς το εν λόγω σκέλος, γεγονός που επιβαρύνει και τη συνολική της αξιοπιστία.

 

46.          Σε σχέση με την εξωτερική αξιοπιστία του υπό κρίση ισχυρισμού, δεν είναι εύλογο να εντοπιστούν σχετικές εξωτερικές πηγές, καθώς πρόκειται για γεγονός το οποίο βίωσε σε ιδιωτικό επίπεδο η Αιτήτρια. Ωστόσο, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε πληροφορίες αναφορικά με τα περιστατικά αναγκαστικού γάμου στην Νιγηρία, από τα οποία προκύπτουν τα εξής. Ο γάμος στη Νιγηρία πραγματοποιείται υπό τρία νομικά συστήματα (Center for Reproductive Rights 2003, 83): Ισλαμικό, αστικό και εθιμικό (φυλετικό/παραδοσιακό δίκαιο). Γενικά, οι γάμοι στο βόρειο τμήμα της χώρας τελούνται σύμφωνα με το Iσλαμικό δίκαιο, ενώ εκείνοι στο νότιο σύμφωνα με το θεσμικό νόμο. Μια δημοσίευση του 2003 από το Women's Advocates Research and Documentation Centre (WARDC) και το Women's Aid Collective (WACOL) σημείωσε ότι το εθιμικό δίκαιο έχει «ενθαρρύνει» πολιτισμικές αντιλήψεις σχετικά με τον παιδικό ή αναγκαστικό γάμο στη Νιγηρία (2003, 69). Οι λόγοι που αναφέρονται προς υποστήριξη αυτής της πολιτισμικής πρακτικής περιλαμβάνουν τη «μείωση της ανηθικότητας, την κοινωνική ενσωμάτωση και ευημερία, και τη θρησκευτική ευλογία». Οι υποψήφιοι σύζυγοι επιλέγονται βάσει κοινωνικών, θρησκευτικών και οικονομικών παραγόντων, ενώ η ηλικία δεν θεωρείται κριτήριο. Ως αποτέλεσμα, ο σύζυγος είναι συχνά μεγαλύτερος από τη νύφη.[11]

 

47.          Δεν εντοπίστηκαν πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητα αναγκαστικών γάμων μεταξύ χριστιανών στις αστικές περιοχές της Πολιτείας Έντο (Edo State). Ωστόσο, οι ακόλουθες πληροφορίες ενδέχεται να παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Αναφέρεται ότι ο αναγκαστικός γάμος είναι «ιδιαίτερα συνηθισμένος» στο βόρειο τμήμα της Νιγηρίας. Ωστόσο, όπως αναφέρεται σε κοινή έκθεση αποστολής εύρεσης στοιχείων της Βρετανίας και της Δανίας, η οργάνωση BAOBAB for Women's Human Rights δηλώνει ότι είχε λάβει αναφορές για πολλές νεαρές γυναίκες που διέφυγαν από αναγκαστικούς γάμους τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο τμήμα της χώρας. Η βόρεια Νιγηρία είναι κατά κύριο λόγο μουσουλμανική, ενώ η νότια Νιγηρία κυρίως χριστιανική.[12]

 

48.          Ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο SabiLaw,[13] έναν πάροχο υπηρεσιών πληροφόρησης που εστιάζει σε νομικά, επιχειρηματικά και ζητήματα του τομέα της δικαιοσύνης, ανέφερε ότι στη Νιγηρία, «ο αναγκαστικός γάμος δεν περιορίζεται στα παιδιά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ακόμη και ενήλικες εξαναγκάζονται σε γάμο», σημειώνοντας ότι μπορεί να εξαναγκαστούν, να εξαπατηθούν ή να πειστούν με πίεση να παντρευτούν παρά τη θέλησή τους, βάσει του εθιμικού και του ισλαμικού δικαίου. Η ίδια πηγή ανέφερε επίσης ότι «δεν είναι αδύνατον να συναντήσει κανείς περιπτώσεις ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν σε γάμο βάσει του αγγλικού δικαίου· τα πρόσωπα αυτά ενδέχεται να έδωσαν τη συγκατάθεσή τους υπό καθεστώς πίεσης ή εξαναγκασμού».

 

49.          Σε πρόσφατη έκθεση της EUAA, αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Νιγηρία κατά την περίοδο από 1 Ιανουαρίου 2023 έως 31 Μαρτίου 2024, αναγράφονται τα εξής. Η «ανασφάλεια, η απαγωγή και/ή η ομηρία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στους πρόωρους ή/και αναγκαστικούς γάμους» στη Νιγηρία. Η έκθεση του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR) αναφέρει επίσης ότι η έλλειψη ασφάλειας και η «οικογενειακή τιμή» αποτελούν βασικούς παράγοντες του παιδικού γάμου. Πηγές ανέφεραν ότι στη βορειοανατολική περιοχή της Νιγηρίας, η οργάνωση Μπόκο Χαράμ και άλλες ένοπλες ομάδες εξανάγκασαν πολλές γυναίκες και κορίτσια σε γάμο. Για παράδειγμα, η Διεθνής Αμνηστία ανέφερε τον Απρίλιο του 2024 ότι 82 από τα 276 κορίτσια που είχαν απαχθεί από μαχητές της Μπόκο Χαράμ το 2014, κατά την επίθεση στο χωριό Τσίμποκ, εξακολουθούν να κρατούνται αιχμάλωτα, και κάλεσε τις αρχές της Νιγηρίας να ερευνήσουν τις καταγγελίες για αναγκαστικό γάμο 20 εξ αυτών. Η Human Rights Watch επεσήμανε ότι πολλά σχολεία αναγκάστηκαν να κλείσουν λόγω της απειλής επιθέσεων, γεγονός που αύξησε τον κίνδυνο παιδικού γάμου για τα κορίτσια στις συγκεκριμένες περιοχές.[14]

 

50.          Σε άρθρο του The Guardian στις 16 Μαΐου 2024, περισσότερα από εκατό κορίτσια που έμειναν ορφανά εξαιτίας απαγωγών από Ισλαμιστές αναμένεται να υποβληθούν σε γάμους που οργανώνονται από πολιτικούς και άνδρες θρησκευτικούς ηγέτες στη βόρεια Νιγηρία. Το Φόρουμ Ιμάμηδων της Πολιτείας Νίγηρα έχει προγραμματίσει τον μαζικό γάμο για τα τέλη Μαΐου 2024. Εκφράζονται φόβοι ότι πολλά από τα κορίτσια είναι ανήλικα. Εκστρατεία για την ακύρωση του μαζικού γάμου έχει ξεκινήσει από ακτιβιστές.[15]

 

51.          Σύμφωνα με έτερο άρθρο τα κορίτσια στη Νιγηρία εξακολουθούν να υφίστανται διάφορες μορφές παραβίασης των δικαιωμάτων του παιδιού, όπως αναγκαστικούς γάμους, ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM) και περιορισμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με ευρήματα της Διάσκεψης για την Κατάσταση των Κοριτσιών στη Νιγηρία (State of Nigerian Girls Summit – SONGS).[16]

 

52.          Στο πλαίσιο της συνολικής προσέγγισης του Οργανισμού CWSI για την ενδυνάμωση των γυναικών και των κοριτσιών και την αντιμετώπιση προκλήσεων που σχετίζονται με τη φτώχεια, ο οργανισμός δεσμεύτηκε για την εξάλειψη των παιδικών, πρόωρων και αναγκαστικών γάμων, οι οποίοι συχνά υποκινούνται από κοινωνικοοικονομικές δυσκολίες στις Πολιτείες Cross River και Jigawa.[17] Οι γάμοι αυτοί είναι διαδεδομένοι στην περιοχή λόγω πολιτισμικών πρακτικών που προωθούν την ένωση κοριτσιών κατά τη νεαρή ηλικία τους — ή ακόμη και κατά τη βρεφική τους ηλικία — με το πρόσχημα της εξασφάλισης του μέλλοντός τους.

 

53.          Στη βάση όλων των ανωτέρω στοιχείων, καίτοι γίνεται αποδεκτό ότι πραγματοποιούνται αναγκαστικοί γάμοι στη Νιγηρία, φαίνεται να αποτελεί συνηθισμένη πρακτική στο βόρειο τμήμα της Νιγηρίας και κατά κύριο λόγο στη μουσουλμανική κοινότητα. Λαμβάνοντας υπόψη, ότι η Αιτήτρια είναι χριστιανή, κατάγεται από τη πολιτεία Edo, η οποία εντάσσεται στο Νότιο τμήμα της χώρας, και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αναφορές ότι και στο νότιο τμήμα της Νιγηρίας πραγματοποιούνται αναγκαστικοί γάμοι, η εσωτερική αξιοπιστία των λεγομένων της Αιτήτριας δεν κατέστη δυνατό να τεκμηριωθεί και συνεπώς το σύνολο του ισχυρισμού της απορρίπτεται.

 

54.          Ως προς τον τέταρτο ισχυρισμό της Αιτήτριας, ότι εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής της για οικονομικούς λόγους, σημειώνονται τα ακόλουθα. Η Αιτήτρια αναφέρθηκε με γενικούς όρους στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ίδια και η μητέρα της, ιδίως μετά από περιστατικό κλοπής στην επιχείρηση της τελευταίας. Συναφώς, ανέφερε ότι ο πατέρας της, μολονότι δημόσιος υπάλληλος και σε καλή οικονομική κατάσταση, παραμελούσε την ίδια, την αδελφή και τη μητέρα της. Επισήμανε ότι, όσο λειτουργούσε η επιχείρηση της μητέρας της, σπούδασε επί διετία στην Ινδία, πλην όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές της λόγω έλλειψης πόρων. Δήλωσε, επίσης, ότι η εξεύρεση εργασίας στη χώρα καταγωγής της με ικανοποιητικές απολαβές είναι δυσχερής και ότι το ταξίδι της χρηματοδοτήθηκε με οικονομική συνδρομή τρίτου προσώπου. Παρότι οι αναφορές της στις οικονομικές δυσχέρειες διατυπώθηκαν γενικώς, από το αφήγημά της προκύπτει ότι αυτές συνιστούν βασικό λόγο εγκατάλειψης της χώρας· οι σχετικές δηλώσεις της κρίνονται συνοπτικές, πλην όμως συνεκτικές και συνεπείς. Ως εκ τούτου, ο υπό εξέταση ισχυρισμός γίνεται δεκτός ως προς την εσωτερική πτυχή της αξιοπιστίας της Αιτήτριας.

 

55.          Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του υπό κρίση ισχυρισμού, από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης προέκυψαν τα εξής: Σύμφωνα με έκθεση του UK Home Office, η οικονομία της Νιγηρίας παρουσιάζει ανάπτυξη από το 2016 και εντεύθεν· πλην όμως, το ανθρώπινο κεφάλαιο παραμένει αδύναμο και περίπου 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Επιπλέον, η οικονομική δραστηριότητα επηρεάστηκε αρνητικά από τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν κατά την πανδημία COVID-19, ενώ τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας καταγράφονται στις ηλικίες 15–34 ετών. Περαιτέρω, κατά την έκθεση του Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Κυβέρνησης της Αυστραλίας (DFAT), το ποσοστό ανεργίας στη Νιγηρία ανέρχεται σε 21,1%, κατάσταση η οποία επιδεινώθηκε μετά την έναρξη της πανδημίας^[18].

 

56.          Η αυστραλιανή DFAT σημείωσε το 2020 ότι αντί να επιτρέπει στις γυναίκες να συνεισφέρουν στην οικονομία, η Νιγηρία εξακολουθεί να έχει αρκετούς νόμους που εμποδίζουν τις γυναίκες να εργάζονται. Για παράδειγμα, η νομοθεσία της Νιγηρίας δεν επιβάλλει την απαγόρευση των διακρίσεων στην απασχόληση με βάση το φύλο, ούτε την ίση αμοιβή για εργασία ίσης αξίας. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται καν να εργάζονται στις ίδιες βιομηχανίες ή να εκτελούν τα ίδια καθήκοντα στη δουλειά, όπως οι άνδρες. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, είναι παράνομο για τις γυναίκες να εργάζονται τη νύχτα σε χειρωνακτική εργασία. Οι γυναίκες που υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία δεν έχουν πρόσβαση σε ένδικα μέσα. Σύμφωνα με τον Δείκτη ισότητας στο χώρο εργασίας των γυναικών του Προγράμματος Γυναικών και Εξωτερικής Πολιτικής—που απεικονίζει δεδομένα από την Παγκόσμια Τράπεζα και κατατάσσει 189 χώρες σχετικά με το πόσο ισότιμοι είναι οι νομικοί όροι ανταγωνισμού για τις γυναίκες στο εργατικό δυναμικό—η Νιγηρία βρίσκεται στην 87η θέση στην παγκόσμια κατάταξή της. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει δυσανάλογα τις γυναίκες και τα κορίτσια της Νιγηρίας. Τα κορίτσια είναι λιγότερο πιθανό από τα αγόρια να φοιτήσουν στο σχολείο και είναι πιο πιθανό να είναι αναλφάβητα. Στις φτωχότερες περιοχές της χώρας, το 75 τοις εκατό των κοριτσιών είναι εκτός σχολείου και σε ορισμένες περιοχές, το ποσοστό των μη εγγεγραμμένων κοριτσιών είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό των αγοριών. Οι γυναίκες έχουν επίσης χαμηλότερη πρόσβαση σε υγειονομικές και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και είναι πιο πιθανό να εργάζονται ατύπως. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, μόνο το 50 τοις εκατό των γυναικών της Νιγηρίας συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό, σε σύγκριση με σχεδόν το 60 τοις εκατό των ανδρών.[19]

 

57.          Τα ανωτέρω ενισχύουν την αξιοπιστία της Αιτήτριας περί του ισχυρισμού οικονομικών δυσχερειών.

 

58.          Τέλος, ως προς τον πέμπτο ουσιώδη ισχυρισμό της Αιτήτριας, περί εφαρμογής σε αυτήν της πρακτικής του ΑΓΓΟ κατά τη βρεφική ηλικία, κρίνεται ότι, λόγω του τότε νεαρού της ηλικίας, δεν θα ήταν εύλογη η παράθεση περαιτέρω λεπτομερειών. Παρά ταύτα, οι συναφείς αναφορές της υπήρξαν συνεκτικές. Η Αιτήτρια δήλωσε ότι η εν λόγω πρακτική αποτελεί έθιμο της φυλής της, πλην όμως αγνοεί τις ειδικότερες παραμέτρους της. Ανέφερε, επίσης, ότι πληροφορήθηκε από τη μητέρα της πως η ίδια πρακτική εφαρμόστηκε και στην αδελφή της, χωρίς να γνωρίζει τις περιστάσεις υπό τις οποίες εκείνη υποβλήθηκε σε αυτήν. Επιπλέον, δήλωσε ότι η ίδια δεν αντιλαμβάνεται σήμερα συνέπειες από την πρακτική. Παρατηρείται ότι ο εν λόγω ισχυρισμός έγινε αποδεκτός από τους Καθ’ ων η αίτηση χωρίς να έχει προηγηθεί ιατρική εξέταση. Με βάση τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία, δεν κρίνεται σκόπιμη η παραπομπή της Αιτήτριας σε ιατρική εξέταση στο παρόν στάδιο, καθόσον ο ισχυρισμός γίνεται δεκτός ως προς την εσωτερική του αξιοπιστία, ενόψει της φύσεώς του και της αντικειμενικά δικαιολογημένης έλλειψης γνώσεων εκ μέρους της Αιτήτριας για τις προσωπικές περιστάσεις τέλεσης της πρακτικής, καθώς και ενόψει της κατωτέρω αναλυόμενης αξιολόγησης κινδύνου.

 

59.          Προχωρώντας στην αξιολόγηση του τυχόν κινδύνου που διατρέχει η Αιτήτρια, στη βάση των αποδεκτών ισχυρισμών της, γίνεται καταρχάς αποδεκτό ότι αυτή συνιστά νεαρή γυναίκα, μη συζευγμένη, με υποστηρικτικό δίκτυο στη χώρα καταγωγής της, υγιή, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ικανή προς εργασία, χριστιανή, εθνοτικής καταγωγής Edo και η οποία υποβλήθηκε σε βρεφική ηλικία στην πρακτική ΑΓΓΟ.

 

60.          Ως προς τη θέση της στην κοινωνία ως γυναίκα, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε πληροφορίες από την χώρα καταγωγής σχετικά με την δυνατότητα κρατικής προστασίας σε περιστατικά έμφυλης βίας/ενδοοικογενειακής βίας, από τις οποίες προκύπτουν τα εξής.

 

61.          Η Νιγηρία έχει αυστηρούς νόμους για τον βιασμό και την ενδοοικογενειακή βία.^[20] Η ολλανδική έκθεση περιέγραψε ότι «ο ομοσπονδιακός νόμος Violence Against Persons (Prohibition) Act απαγορεύει τη βία κατά γυναικών και κοριτσιών». Ο νόμος έχει επίσης διατάξεις για την προστασία της ταυτότητας της επιζήσασας. Παρόλα αυτά, δεν έχουν υιοθετήσει όλες οι πολιτείες τον νόμο.^[21] Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, από τον Μάρτιο του 2023, 35 από τις 36 πολιτείες στη Νιγηρία υπερψήφισαν τον νόμο VAPP. Το VAPP, στην ενότητα 19, απαγορεύει την ελαφριά σωματική βλάβη (spousal battery) και δηλώνει ότι οποιοσδήποτε διαπράττει το αδίκημα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει τα τρία χρόνια ή πρόστιμο που δεν υπερβαίνει τα 200.000 Nairas (περίπου 243 ευρώ) ή και τα δύο.^[22]

 

62.          Η έκθεση του 2022 του Bertelsmann Stiftung's Transformation Index (BTI) για τη Νιγηρία, περιέγραψε ότι το κράτος δεν είναι πρόθυμο και ικανό να προστατεύει τις γυναίκες, ιδιαίτερα τις γυναίκες με χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, από πράξεις βίας, συμπεριλαμβανομένου του βιασμού και της συζυγικής κακοποίησης. Ωστόσο, η ίδια πηγή κατέδειξε ότι τα θεσμοθετημένα δικαιώματα των γυναικών έχουν «ελαφρώς βελτιωθεί».^[23]

 

63.          Σύμφωνα με έτερη έκθεση της Schweizerische Flüchtlingshilfe του Νοεμβρίου 2021, οι νόμοι που διευκολύνουν την άσκηση ελαφριάς σωματικής βλάβης κατά της συζύγου στη Νιγηρία είναι οι εξής: Το άρθρο 34 παράγραφος 1 του Συντάγματος της Νιγηρίας απονέμει τον «ατομικό σεβασμό της αξιοπρέπειας του ατόμου». Ωστόσο, μια πληθώρα νόμων ενθαρρύνει τη βαρβαρότητα των συζύγων στη Νιγηρία. Εκτός από το Άρθρο 55 του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με την υποενότητα 10, δεν είναι αδίκημα μια πράξη που δεν ισοδυναμεί με πρόκληση βαριάς βλάβης σε άτομο και το οποίο γίνεται από έναν σύζυγο με σκοπό τη διόρθωση της συζύγου του. Έτσι, σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, ο σύζυγος μπορεί να χτυπήσει τη γυναίκα του στο βαθμό που αυτό δεν οδηγεί σε σοβαρούς τραυματισμούς ή σοβαρή βλάβη. Ουσιαστικά, ο Ποινικός Κώδικας συγχωρεί την ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών. Σύμφωνα με το άρθρο 241 του Ποινικού Κώδικα, «οι βαριές βλάβες περιλαμβάνουν μόνιμη απώλεια όρασης, ικανότητα ακοής ή ομιλίας, στέρηση μέλους ή άρθρωσης, καταστροφή ή μόνιμη βλάβη των δυνάμεων οποιουδήποτε μέλους ή άρθρωσης, παραμόρφωση του προσώπου, κάταγμα οστού ή εξάρθρωση και εξαγωγή των δοντιών». Παρόμοιες διατάξεις που επιτρέπουν την ελαφριά σωματική βλάβη της γυναίκας υπάρχουν στους Κώδικες της Σαρία. Στη βόρεια Νιγηρία, ο ξυλοδαρμός της γυναίκας δεν αποτελεί έγκλημα, εφόσον δεν προκαλεί σοβαρή σωματική βλάβη στη γυναίκα. Αυτή η διάταξη είναι αρχαϊκή και αποτελεί παράδειγμα κρατικής βαρβαρότητας κατά των γυναικών. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πολλές γυναίκες αρνούνται να καταγγείλουν επιθέσεις των συζύγων τους στα δικαστήρια της Νιγηρίας.^[24]

 

64.          Ο βιασμός έχει οριστεί νομικά ως σοβαρό έγκλημα σε όλη τη Νιγηρία και οι γυναίκες μπορούν πλέον να οδηγήσουν τους συζύγους τους στο δικαστήριο για εγκληματική επίθεση. Ωστόσο, σύμφωνα με το BTI, οι Νιγηριανές που δεν είναι «μέλη των ελίτ στρωμάτων» θα αποτύγχαναν εάν επρόκειτο να επιδιώξουν επανόρθωση για παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους μέσω δικαστικών διαδικασιών.^[25] Ο συζυγικός βιασμός δεν ποινικοποιείται.^[26] Επιπλέον, το USDOS ανέφερε ότι οι ποινές για βιασμό και σεξουαλική επίθεση σύμφωνα με την ομοσπονδιακή νομοθεσία κυμαίνονται από 12 έτη έως ισόβια κάθειρξη για παραβάτες άνω των 14 ετών. Το USDOS περιέγραψε αυτές τις ποινές ως «ασυνεπείς και ήσσονος σημασίας». Ως ομοσπονδιακός νόμος δεν έχει υιοθετηθεί από όλα τα κράτη και οι ποινές εξακολουθούσαν να υπαγορεύονται σε κρατικό επίπεδο, το οποίο «επιτρέπει μικρότερες ποινές». Κυρίως, οι πολιτείες της νότιας Νιγηρίας έχουν υιοθετήσει νόμους που απαγορεύουν ορισμένες μορφές βίας λόγω φύλου και θέλησαν να διαφυλάξουν ορισμένα δικαιώματα, αλλά «οι περισσότερες πολιτείες δεν είχαν τέτοια νομοθεσία» και οι επιζήσασες δεν μπορούσαν σχεδόν ποτέ να προσφύγουν στη δικαιοσύνη.^[27] Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η αστυνομία συχνά αρνιόταν να παρέμβει σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ή κατηγορούσε την επιζήσασα ότι προκάλεσε την κακοποίηση. Στις αγροτικές περιοχές, τα δικαστήρια και η αστυνομία ήταν απρόθυμα να παρέμβουν για να προστατεύσουν τις γυναίκες που κατηγορούσαν επίσημα τους συζύγους τους για κακοποίηση, εάν το επίπεδο της φερόμενης κακοποίησης δεν υπερέβαινε τα τοπικά έθιμα και κανόνες.^[28]

 

65.          Περαιτέρω, σύμφωνα με την ως άνω απάντηση σε ερώτημα που ετοίμασε η EUAA και δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2023 για την ενδοοικογενειακή βία στη Νιγηρία δεν υπάρχει ομοιομορφία σε ολόκληρη τη Νιγηρία όσον αφορά την προστασία των γυναικών και των κοριτσιών και των ατόμων από τη βία λόγω φύλου, συμπεριλαμβανομένης της ενδοοικογενειακής βίας.^[29] Σύμφωνα με τη Γενική Έκθεση Πληροφοριών Χώρας 2023 για τη Νιγηρία από το Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ολλανδίας, η οποία επικαλείται πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων εμπιστευτικών πηγών, η ενδοοικογενειακή βία θεωρήθηκε «οικογενειακό ζήτημα» και οι αστυνομικοί «αρνήθηκαν να εμπλακούν, ειδικά εάν η φερόμενη κατάχρηση δεν ήταν ασυμβίβαστη με τους τοπικούς εθιμικούς κανόνες».

 

66.          Περαιτέρω, σύμφωνα με έκθεση του “Freedom House” για το 2024, παρά την ύπαρξη αυστηρών νόμων κατά του βιασμού, της ενδοοικογενειακής βίας, του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM) και του γάμου ανηλίκων, αυτά τα εγκλήματα παραμένουν διαδεδομένα, με χαμηλά ποσοστά αναφοράς και δίωξης.^[30]

 

67.          Περαιτέρω, το Δικαστήριο προχώρησε σε έρευνα σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης σχετικά με την πρακτική του ΑΓΓΟ από τα οποία προκύπτουν τα εξής. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας  έχει ταξινομήσει 4 τύπους ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων:

 

·                     Τύπος 1 «περιτομή Σούνα»: μερική ή ολική αφαίρεση της κλειτορίδας.
Αυτό που γίνεται συνήθως είναι το κόψιμο της άκρης ή και όλης της κλειτορίδας με ξυράφι.

·                     Τύπος 2: μερική ή ολική αφαίρεση της κλειτορίδας των εσωτερικών (μικρών) χειλέων του αιδοίου, με ή χωρίς παράλληλη εκτομή των μεγάλων αιδοιικών χειλέων.

·                     Τύπος 3 «αγκτηριασμός», «φαραωνική περιτομή» ή « σουδανική περιτομή» : στένωση του στομίου του κόλπου με τομή και επανατοποθέτηση των εσωτερικών(μικρών) ή/και των εξωτερικών (μεγάλων) χειλέων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός επικαλυπτικού ιστού που σφραγίζει τη περιοχή. Έτσι, το μόνο που απομένει, είναι μια μικρή οπή, από την οποία διαφεύγουν τα ούρα και το αίμα κατά την έμμηνο ρύση. Την πρώτη νύχτα του γάμου, ο άνδρας χρειάζεται συχνά να ανοίξει με μαχαίρι την είσοδο του γυναικείου κόλπου, ώστε να είναι εφικτή η διείσδυση.

·                     Τύπος 4: διάφοροι τρόποι διάτρησης, καυτηριασμού ή τραυματισμού της κλειτορίδας, των έσω και έξω γεννητικών οργάνων. ^[31]

68.          Ανεξαρτήτως τύπου, ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM) δεν έχει καμία ιατρική ωφέλεια. Αντιθέτως, προκαλεί σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, όπως υπερβολική αιμορραγία, λοιμώξεις, προβλήματα ούρησης και χρόνιο πόνο. Οι μακροπρόθεσμες επιπλοκές περιλαμβάνουν επώδυνη σεξουαλική επαφή, στειρότητα, επιπλοκές κατά τον τοκετό και αυξημένα ποσοστά μητρικής και νεογνικής θνησιμότητας. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις—που κυμαίνονται από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) και άγχος έως κατάθλιψη και βαθύ αίσθημα παραβίασης—αναδεικνύουν περαιτέρω το τραύμα που υφίστανται οι επιζώσες.[32]

 

69.          Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Freedom House για τη Νιγηρία το 2023, παρά τους αυστηρούς νόμους για τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων (FGM), ο ακρωτηριασμός παρέμενε "ευρέως διαδεδομένος".[33] Το 15,1 % των γυναικών ηλικίας 15-49 ετών ανέφεραν ότι έχουν υποβληθεί σε οποιαδήποτε μορφή FGM σύμφωνα με έρευνα  Multiple Indicator Cluster Survey που εκπονήθηκε από Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (NBS) και τη UNICEF.[34] Επιπλέον, η έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών των Κάτω Χωρών για τη Νιγηρία του 2023, επικαλούμενη πολυάριθμες πηγές, ανέφερε ότι το FGM συνέβαινε, με τα υψηλότερα ποσοστά στις νότιες περιοχές.[35] Το FGM ήταν συνηθέστερο στην εθνοτική ομάδα των Yoruba, με ποσοστό 33,7 %, και ακολουθούν οι Edo με ποσοστό 32,6 % και οι Igbo με ποσοστό 22.4 %.[36] Η Daily Independent τον Φεβρουάριο του 2024 αναφέρει ότι: «...η επικράτηση του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων στη Νιγηρία είναι ανησυχητικά υψηλός, με τη νοτιοανατολική περιοχή να προηγείται, ακολουθούμενη από τη νοτιοδυτική περιοχή».[37] Υπάρχει σαφής μείωση του ΑΓΓΟ κυρίως μεταξύ των γυναικών ηλικίας 15-49 ετών που σημειώθηκε στις νότιες ζώνες μεταξύ 2013 και 2018, από το 49,0% σε 35,0% στη νοτιοανατολική ζώνη, από 47,5% σε 30,0% στη νοτιοδυτική ζώνη και από 25,8% σε 17,7% στη νότια νότια ζώνη.[38]

 

70.          Σύμφωνα με την έκθεση 2023 για τη Νιγηρία του Υπουργείου Εξωτερικών των Κάτω Χωρών, η οποία επικαλείται εμπιστευτικές πηγές, η απόφαση για την κλειτοριδεκτομή λαμβάνεται από τους γονείς, καθώς οι περισσότερες κλειτοριδεκτομές πραγματοποιούνται πριν το κορίτσι φτάσει στην ηλικία των πέντε ετών. Η ίδια πηγή περιέγραψε περαιτέρω ότι οι παράγοντες για τη μη περιτομή των κοριτσιών και των γυναικών ήταν "η ευαισθητοποίηση των γονέων και της κοινότητας σχετικά με τους κινδύνους του FGM, η απομάκρυνση από την κοινότητα, η επιβολή του νόμου και η θρησκευτική παρέμβαση". Οι γονείς, οι παραδοσιακοί άρχοντες και ο επικεφαλής της οικογένειας ήταν "οι βασικοί άνθρωποι" που θα μπορούσαν να αποτρέψουν το FGM.[39] Επιπλέον, μια εμπιστευτική πηγή που αναφέρεται στην ίδια έκθεση πρόσθεσε ότι για τα μεγαλύτερα κορίτσια είναι δυνατόν να ξεφύγουν από το FGM, ιδίως με τη βοήθεια των ανθρώπων με επιρροή στην κοινότητα καθώς και ότι τα κορίτσια και οι γυναίκες μπορούν να ξεφύγουν από το FGM με το να εγκατασταθούν σε μια περιοχή όπου δεν πραγματοποιείται FGM.[40]

 

71.          Τα βασικά ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τη Νιγηρία της FGM/C Research Initiative, από τον Μάρτιο του 2023, περιγράφουν ότι οι κοινωνικές επιταγές ως "κινητήριος μοχλός" του FGM στη Νιγηρία, "υπερτερούν των παραγόντων που συνδέονται με τη θρησκεία, την αγνότητα ή την υγιεινή". Επιπλέον, οι γυναίκες υποβάλλονταν σε FGM λόγω κοινωνικής πίεσης από τις μητέρες, τις πεθερές και τις γιαγιάδες τους, οι οποίες αναφέρονται ως προστάτιδες της παράδοσης αυτής της πρακτικής. Οι γυναίκες με χαμηλότερο μορφωτικό και κοινωνικοοικονομικό επίπεδο είχαν "λιγότερες δυνατότητες" να "αντισταθούν σε αυτή την κοινωνική πίεση" λόγω των "συνεπειών" που μπορεί να αντιμετωπίσουν.[41]

 

72.          Πηγές σε έκθεσή του Landinfo του 2023 σχετικά με το FGM στη Νιγηρία, αναφορικά με το αν οι γονείς και οι γυναίκες έχουν περιθώριο στην απόφαση για το αν θα πραγματοποιήσουν ακρωτηριασμό των γυναικείων γενετικών οργάνων, περιέγραψαν τα εξής:  "[ανεπίσημη μετάφραση] Παρόλο που τα μέλη της ίδιας οικογένειας συχνά μοιράζονται το ίδιο εθνοτικό υπόβαθρο και βασικά τις ίδιες παραδόσεις, δεν είναι ασυνήθιστο να υπάρχουν μερικές φορές μεγάλες διαφορές εντός των οικογενειών όσον αφορά το επίπεδο εκπαίδευσης, την προσέγγιση των "σύγχρονων αξιών" και τις απόψεις για τις τοπικές παραδόσεις. Επιπλέον, η γνώση που έχουν οι άνθρωποι για τις βλαβερές πρακτικές του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων ποικίλλει. Έτσι, θα υπάρξουν γονείς που θα αντιμετωπίσουν πίεση από διάφορα μέλη της οικογένειας να εκθέσουν τις κόρες τους σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσαν επίσης να βρουν υποστήριξη από άλλα μέλη της οικογένειας για (μια απόφαση να) μην το κάνουν.[42]

 

73.          Σύμφωνα με το Landinfo, "η εναντίωση στην κοινωνική πίεση μπορεί να είναι δύσκολη για τα άτομα με λίγους πόρους, καθώς υπάρχουν περιορισμένες επιλογές για υποστήριξη και καταφύγια".[43] Στην ίδια έκθεση του Landinfo αναφέρεται ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με παραδείγματα όπου γονείς ή γυναίκες που απέφευγαν να εκθέσουν τις κόρες τους σε FGM να υφίστανται βία ή απειλές.[44] Η έκθεση 2023 για τη Νιγηρία του Υπουργείου Εξωτερικών των Κάτω Χωρών ανέφερε ότι "οι μη περιτομημένες γυναίκες συχνά αντιμετωπίζουν χλευασμό, έλλειψη σεβασμού, κοινωνική αποδοκιμασία και μειωμένες προοπτικές γάμου" σε κοινότητες όπου το FGM θεωρείται σημαντικός κοινωνικός κανόνας.[45] Ένα άρθρο του 2022 από το Institute for War & Peace Reporting (IWPR) περιγράφει μια γυναίκα από τη Νιγηρία που "χλευάζεται από τους συνομηλίκους της, οι οποίοι χρησιμοποιούν υποτιμητικές λέξεις για να την περιγράψουν", λόγω της άρνησης των γονιών της να υποβληθεί σε FGM.[46]

 

74.          Αναφορικά με τη δυνατότητα κρατικής προστασίας, ο νόμος VAPP (Violence against Persons [Prohibition] Act), ένας ομοσπονδιακός νόμος που τέθηκε σε ισχύ το 2015, απαγορεύει το FGM και ορίζει ότι όποιος εκτελεί ή εμπλέκει άλλον στη διενέργεια FGM μπορεί να αντιμετωπίσει ποινή φυλάκισης που δεν υπερβαίνει τα τέσσερα έτη ή πρόστιμο που δεν υπερβαίνει τα 200.000 Nairas ή και τα δύο.[47] Το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (USDOS) στην ετήσια έκθεσή του για το 2022 επιβεβαίωσε περαιτέρω ότι κάθε άτομο που διαπράττει FGM θα τιμωρείται από το νόμο, αλλά πρόσθεσε ότι "η εφαρμογή του νόμου είναι σπάνια". Ωστόσο, το USDOS δεν ανέφερε ρητά τον νόμο.[48] Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Freedom House για τη Νιγηρία το 2023, αν και υπήρχαν αυστηροί νόμοι για το FGM, υπήρχαν "χαμηλά ποσοστά καταγγελιών και διώξεων".[49] Η έκθεση των Κάτω Χωρών, ωστόσο, ανέφερε ότι η εισαγωγή του νόμου VAPP (Violence against Persons [Prohibition] Act) και τα κυβερνητικά μέτρα "συνέβαλαν στη μείωση του FGM στη Νιγηρία.[50]

 

75.          Η πολιτεία Edo έχει θεσπίσει πολιτειακό νόμο που αφορά την ποινικοποίηση της πρακτικής του ΑΓΓΟ, «Prohibition of Female Genital Mutilation Law (1999)», όπου ορίζει ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών ετών για εκτέλεση ΑΓΓΟ ή πρόστιμο τουλάχιστον 3.000 Νάιρα ή και τις δυο ποινές.[51]

 

76.          Σύμφωνα με την έκθεση 2023 για τη Νιγηρία του Υπουργείου Εξωτερικών των Κάτω Χωρών, είναι σπάνιο για τις γυναίκες που έχουν ήδη υποστεί ΑΓΓΟ να υποβληθούν δεύτερη φορά σε πιο σοβαρή μορφή.[52]

 

77.          Όσον αφορά στη θρησκεία της Αιτήτριας, ήτοι χριστιανή, στην έκθεση Landinfo του 2023, αναφέρεται ότι δεν έχουν εντοπιστεί παραδείγματα ατόμων που να ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανικό καθήκον να γίνεται περιτομή στις γυναίκες, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έχουν γενικά αρνητική άποψη για το ΑΓΓΟ και όταν χριστιανοί ασκούν ΑΓΓΟ, το πράττουν παρά τη θρησκευτική τους ταυτότητα και όχι εξαιτίας αυτής.[53] Περαιτέρω, στην ίδια έκθεση γίνεται αναφορά σε έρευνα MICS του 2021, σε σχέση με τα ποσοστά υποβολής σε ΑΓΓΟ σε γυναίκες με καταγωγή Edo, όπως εν προκειμένω η Αιτήτρια, σύμφωνα με την οποία το 32,6 % των γυναικών ηλικίας 15 έως 49 ετών ανέφεραν ότι είχαν υποβληθεί σε περιτομή. Το 43,3 % από αυτές δήλωσαν ότι είχαν υποβληθεί σε συρραφή. Από τα κορίτσια ηλικίας 0 έως 14 ετών με καταγωγή Edo, ανέφεραν ότι είχαν υποβληθεί σε περιτομή, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να εξαχθεί συμπέρασμα σχετικά με το πόσο συχνή ήταν η συρραφή σε σύγκριση με άλλους τύπους γυναικείας γεννητικής ακρωτηριασμού. Το 8 % των γυναικών από νοικοκυριά Edo δήλωσαν ότι το ΑΓΓΟ είναι ένα έθιμο που πρέπει να διατηρηθεί, το 83,6 % δήλωσαν ότι δεν πρέπει να διατηρηθεί και το 8 % δήλωσαν ότι εξαρτάται από την κατάσταση.[54]

 

78.          Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω πηγών, οι οποίες επιβεβαιώνουν την εφαρμογή της επίμαχης πρακτικής στη Νιγηρία και δη στην Πολιτεία Edo και στην ομώνυμη φυλή, επισημαίνεται ότι, εν προκειμένω, η Αιτήτρια έχει ήδη υποβληθεί σε αυτήν, χωρίς να δύναται να ανακαλέσει σχετικές μνήμες, λόγω του πρόωρου χρόνου τέλεσης, ενώ είναι σπάνιο για τις γυναίκες που έχουν ήδη υποστεί να υποβληθούν δεύτερη φορά σε πιο σοβαρή μορφή · επιπλέον, τα σχετικά ποσοστά καταγράφονται χαμηλά στις χριστιανικές κοινότητες, στις οποίες ανήκει και η Αιτήτρια. Συνυπολογίζεται, επίσης, ότι η Αιτήτρια είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, άγαμη, και δεν αιτιολόγησε πώς θα μπορούσε, μελλοντοστραφώς, να επηρεαστεί από την ύπαρξη της πρακτικής, δοθέντος ότι έχει ήδη υποβληθεί σε αυτήν. Δεν αναφέρεται σε οποιαδήποτε προσωπική εμπειρία αναφορικά με την εν λόγω πρακτική μετά από τη βρεφική της ηλικία ή κάποια υπόνοια ως προς το ενδεχόμενο επανάληψής της.

 

79.          Περαιτέρω, λαμβανομένου υπόψη του προφίλ της Αιτήτριας και των απορριφθέντων ισχυρισμών της, παρά τα γενικά δεδομένα ως προς τη θέση της γυναίκας, κρίνεται ότι η ίδια, ως μορφωμένο και υγιές άτομο, εξοικειωμένο με το περιβάλλον στο οποίο ανετράφη, με υποστηρικτικό δίκτυο στη χώρα της -κοινωνικό και οικογενειακό- δεν διατρέχει ευλόγως κίνδυνο άμα τη επιστροφή της στη χώρα καταγωγής. Τούτο ιδίως ενόψει της δυνατότητάς της —όπως προκύπτει από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία— να διαμείνει εκτός της πατρικής οικίας, ως ενήλικη γυναίκα ήδη 35 ετών.

 

80.          Ως  προς τη γενικότερη κατάσταση ασφαλείας στη χώρα καταγωγής της Αιτήτριας, διαπιστώθηκαν τα κάτωθι: Σύμφωνα με το Portal RULAC (Rule of Law in Armed Conflict) της Ακαδημίας της Γενεύης, η Νιγηρία είναι αναμεμειγμένη σε δύο παράλληλες μη διεθνείς ένοπλες συρράξεις ενάντια στις μη κρατικές ένοπλες ομάδες Boko Haram και ISWAP (Islamic State in West Africa Province).[55]

 

81.          Η Boko Haram δρα στις πολιτείες Borno, Yobe, και Adamawa. Το 2019, παρατηρήθηκε  αναζωπύρωση και κλιμάκωση της κρίσης της Boko Haram σε ολόκληρη τη βορειοανατολική Νιγηρία και από το 2019 επεκτάθηκε  στη βορειοδυτική Νιγηρία με επιθέσεις που έλαβαν χώρα στην Kaduna, Katsina, Sokoto και Zamfara.[56] Ο στρατιωτικός εξοπλισμός και ο οπλισμός της Boko Haram περιλαμβάνει AK47, αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς, χειροβομβίδες, όλμους, βόμβες βενζίνης και οχήματα Hilux.  Επιπλέον, έχει αναφερθεί ότι χρησιμοποιεί χειροβομβίδες με ρουκέτες και ενδέχεται να έχει τη δυνατότητα κατασκευής όπλων.[57] Οι εν λόγω συγκρούσεις περιορίζονται στις εν λόγω περιοχές της χώρας και δεν εκτείνονται στον τόπο προηγούμενης συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, την πολιτεία Edo.

 

82.          H έρευνα που εξέδωσε για τη Νιγηρία η EUAA τον Ιούλιο του 2024 αναφέρει ότι «η Νιγηρία αντιμετωπίζει συμπίπτουσες κρίσεις ασφαλείας για πάνω από μια δεκαετία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέφερε ότι το «άνευ προηγουμένου κύμα διαφορετικών και αλληλοεπικαλυπτόμενων κρίσεων ασφαλείας» περιλάμβανε ληστείες, εγκλήματα και απαγωγές, εξεγέρσεις, αναταραχές από αυτονομιστές, τρομοκρατία και συγκρούσεις αγροτών/κτηνοτρόφων, τονίζοντας ότι το μεγαλύτερο μέρος της Νιγηρίας επηρεάστηκε από τη βία και το έγκλημα. Το 2023, στα βορειοδυτικά, συμμορίες ληστών κατηγορήθηκαν για απαγωγές, σεξουαλική βία και λεηλασίες, ενώ στα Βορειοανατολικά, υπήρξε μια αναζωπύρωση της δράσης του Ισλαμικού Κράτους (ISWAP) στη Δυτική Αφρική. Επιπλέον, στη Μέση Ζώνη και στη Βόρεια-Κεντρική περιοχή, συνεχίστηκε η διακοινοτική σύγκρουση μεταξύ γεωργών και κτηνοτρόφων, με αναφορές για θύματα. Οι δυνάμεις ασφαλείας της Νιγηρίας κατηγορήθηκαν για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών επιδρομών αδιακρίτως. Το North-Central, μαζί με το North-West, ήταν οι δύο γεωπολιτικές ζώνες που επηρεάστηκαν κυρίως από ληστείες».[58].

 

83.          Στη πολιτεία Edo , τόπος καταγωγής και συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, οι κύριοι παράγοντες των συγκρούσεων και των ζητημάτων ασφάλειας είναι η εγκληματική βία, οι συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών/αδελφοτήτων, οι συγκρούσεις μεταξύ κτηνοτρόφων και αγροτών για διαφορές γης, η αυτοδικία από πολιτοφυλακές επαγρύπνησης/εκδίκησης, οι αναταραχές που λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες όχλου, οι βίαιες διαμαρτυρίες/διαδηλώσεις και οι επιχειρήσεις καταστολής των διαδηλώσεων που είναι γνωστές ως #EndSars, σύμφωνα με πλήθος πηγών μεταξύ των οποίων και η International Crisis Group.[59]

 

84.          Η απάντηση που ετοίμασε η EUAA σε ερώτημα αναφορικά με τη δράση εγκληματικών ομάδων και ομάδων επαγρύπνησης στην Πολιτεία Edo το διάστημα Ιανουαρίου 2016 έως τον Σεπτέμβριο του 2023 αναφέρει τα εξής: «Μια εργασία για τις ομάδες επαγρύπνησης στη Νιγηρία από τον Δρ. Felix Oyosoro, ερευνητή στο Τμήμα Ιστορίας και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Veritas, στην Abuja,προσδιόρισε τις ομάδες επαγρύπνησης ως σημαντικούς μη κρατικούς παράγοντες στη χώρα. Ο Δρ Oyosoro περιέγραψε τις ομάδες επαγρύπνησης ως «εγγενώς αδόμητες, μονοεθνικές, μη στρωματοποιημένες και [έχουν] συχνά την ίδια πολιτική ιδεολογία». Οι ομάδες επαγρύπνησης στη Νιγηρία δημιουργήθηκαν για την καταπολέμηση του εγκλήματος, συμπεριλαμβανομένης της ληστείας και του εξτρεμισμού, και απολαμβάνουν ποικίλης υποστήριξης από τις αρχές σε όλη τη χώρα. Ορισμένες ομάδες επαγρύπνησης έχουν συμβόλαιο με τις τοπικές κυβερνήσεις, άλλες με ιδιώτες, ενώ άλλες αποτελούνται από εθελοντές. Άρθρο που δημοσιεύτηκε από την International Crisis Group σημείωσε ότι οι ομάδες επαγρύπνησης στη Νιγηρία «κυμαίνονται από την φρούρηση της γειτονιάς έως τη δράση σε όλη τη χώρα». Οι ομάδες επαγρύπνησης πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια καθώς η κατάσταση ασφαλείας επιδεινώθηκε». Σύμφωνα με μια έκθεση για την επαγρύπνηση στη Νιγηρία από την International Crisis Group που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2022, υπάρχουν «χιλιάδες» ομάδες επαγρύπνησης σε ολόκληρη τη χώρα και δεν υπάρχει καμία βάση δεδομένων, καθιστώντας δυνατό να γνωρίζουμε ποιος είναι ο ακριβής αριθμός τους. Είναι διαφορετικοί και έχουν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και σχέση με τις αρχές.[60]

 

85.          Η ως άνω έκθεση συνεχίζει επισημαίνοντας ότι: «Πηγές ανέφεραν ότι η επίσημα αναγνωρισμένη ομάδα επαγρύπνησης στην πολιτεία Edo ονομάζεται Edo State Security Vigilante Network (ESSVN[61]).  Επιπλέον, μια ερευνητική εργασία για τις ομάδες επαγρύπνησης στη Νιγηρία από τον Δρ. Oyosoro σημείωσε την «Ενσωματωμένη υπηρεσία επαγρύπνησης του Edo State» ή ESIVS, ως έναν μη κρατικό παράγοντα υπεύθυνο για την διατήρηση της ασφάλειας στην πολιτεία Edo που υποστηρίζεται από την κυβέρνηση και την «Vigilante Group of Nigeria» ή VGN, μια ομάδα που είναι παρούσα στην πολιτεία Edo που χρηματοδοτείται από ιδιώτες[62].  Ωστόσο, η ίδια πηγή σημείωσε ότι «ομάδες επαγρύπνησης ξεπηδούν όπου υπάρχει ανάγκη από τις κοινότητες. Ως εκ τούτου, υπάρχουν άτυπες ομάδες επαγρύπνησης που δεν είναι εγγεγραμμένες στην Ομάδα Επαγρύπνησης της Νιγηρίας^[63]. Το VGN δραστηριοποιείται σε όλη τη Νιγηρία, συμπεριλαμβανομένου του νότου»[64].

 

86.          Ως προς την διαθέσιμη προστασία, η ίδια ως άνω πηγή συνεχίζει: Τον Ιανουάριο του 2023, το The Guardian Nigeria News ανέφερε ότι «η κυβέρνηση της πολιτείας Edo έχει αναθέσει στους πράκτορες του State Security Vigilante Network να διασφαλίσουν την προστασία της ζωής και της ιδιοκτησίας, να αποφύγουν τη βία και να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους στο πλαίσιο των νόμων»[65].  Τον Αύγουστο του 2023, 1.500 μέλη των ομάδων επαγρύπνησης έλαβαν εκπαίδευση στην Αστυνομική Ακαδημία του Μπενίν[66]. Μετά την εκπαίδευση, τα εκπαιδευμένα μέλη του ESSVN αναμενόταν να εργαστούν στη «συγκέντρωση πληροφοριών και την κοινοτική αστυνόμευση»[67].  Στις 31 Αυγούστου 2023, το Punch ανέφερε ότι η ESSVN έλαβε 150 μοτοσικλέτες από την κυβέρνηση της πολιτείας Edo για να «ενισχύει τις δραστηριότητές της για τη διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών και περιουσιών σε ολόκληρη την πολιτεία»[68].

 

87.          Όσον αφορά στην επαρχία Edo, σύμφωνα με την βάση δεδομένων ACLED, κατά το τελευταίο έτος (με ημερομηνία τελευταίας ενημέρωσης την 18/07/2025), καταγράφηκαν 150 περιστατικά ασφαλείας πολιτικής βίας (“Political violence”, που περιλαμβάνει περιστατικά βίας κατά αμάχων, εκρήξεις/απομακρυσμένη βία, μάχες, εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες), από τα οποία προκλήθηκαν 152 θάνατοι.[69] Από τα εν λόγω περιστατικά σημειώνεται ότι 45 έλαβαν χώρα στην περιοχή Benin, από τα οποία προκλήθηκαν 39 θάνατοι. Σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις που έλαβαν χώρα το έτος 2022, ο συνολικός πληθυσμός της πολιτείας Edo ανέρχεται σε 4.777.000 κατοίκους και της πόλης Benin σε 1.680.000 κατοίκους.[70]

 

88.          Ως εκ τούτου, δεν διαπιστώνεται οποιοσδήποτε κίνδυνος ένεκα ένοπλης σύρραξης ή απορρέων από την κατάσταση ασφαλείας στο τελευταίο τόπο συνήθους διαμονής της Αιτήτριας.

 

89.          Ειδικώς ως προς το θρησκευτικό της προφίλ ως χριστιανής δεν προκύπτει κάποιος κίνδυνος. Σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για τη Θρησκευτική Ελευθερία στη Νιγηρία για το 2023, o χριστιανισμός είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη θρησκεία συνολικά στη χώρα με ποσοστό 48,1% και αποτελεί σημαντική πλειοψηφία στα Νότια-Νότια της Νιγηρίας[71], όπου συμπεριλαμβάνεται η πολιτεία Edo, τόπος καταγωγής και συνήθους διαμονής της Αιτήτριας. Ούτε, επίσης, προκύπτει κίνδυνος λόγω της εθνοτικής καταγωγής της Αιτήτριας, καθώς σύμφωνα με έτερη εξωτερική πηγή, η φυλή της Αιτήτριας (Edo), είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα στην πολιτεία Edo.[72]

 

90.          Δεδομένης την ανωτέρω ανάλυσης κινδύνου και του αβασίμου του εκπεφρασμένου φόβου της Αιτήτριας, το Δικαστήριο καταλήγει ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή της στο καθεστώς του πρόσφυγα καθώς δεν προβλήθηκε ισχυρισμός και κατ΄ επέκταση δεν τεκμηριώθηκε η συνδρομή βάσιμου φόβου δίωξης για κάποιον από τους λόγους που εξαντλητικά αναφέρονται στο άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου.

 

91.          Ούτε επίσης τεκμηριώνεται υπαγωγή της στο καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας (άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου), καθώς η Αιτήτρια δεν επικαλείται κατά βάσιμο τρόπο, αλλά και από τα ενώπιόν μου στοιχεία δεν προκύπτει ότι εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς της, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη. 

 

92.          Ειδικότερα, στην προκειμένη περίπτωση από το προαναφερόμενο ιστορικό και δεδομένου ότι η Αιτήτρια δεν τεκμηρίωσε, ότι ενόψει των προσωπικών της περιστάσεων, πιθανολογείται να εκτεθεί σε κίνδυνο βλάβης συγκεκριμένης μορφής [βλ. απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94, Elgafaji, σκέψη 32)] δεν προκύπτει ότι αυτή διατρέχει κίνδυνο σοβαρής βλάβης, λόγω θανατικής καταδίκης ή εκτέλεσης, βασανιστηρίων, απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής της [βλ άρθρο 19(2)(α) και (β)].

 

93.          Ούτε εξάλλου, προκύπτει ότι συντρέχει αδιακρίτως ασκούμενη βία στον τελευταίο τόπο διαμονής της Αιτήτριας, ήτοι στη πόλη Benin της πολιτείας Edo, ο βαθμός της οποίας να είναι τόσο υψηλός, ώστε να υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμηθεί ότι η προσφεύγουσα , ακόμα κι αν ήθελε υποτεθεί ότι θα επιστρέψει στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας τηςκαι μόνον στο έδαφος αυτής της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί στην εν λόγω απειλή (βλ. άρθρο 19(2)(γ) απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94 Elgafaji, σκέψη 43).

 

94.          Σημειώνεται συναφώς ότι «το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε Αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δε βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής». Ως «σοβαρή» ή «σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη» ορίζεται δυνάμει του άρθρου 19(2)(γ) ως «σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης».

 

95.          Ως προς τον όρο διεθνής ή εσωτερική ένοπλη σύρραξη, το ΔΕΕ, διευκρίνισε ότι της έννοιας της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως, η σημασία και το περιεχόμενο των όρων αυτών πρέπει να καθορίζονται, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το σύνηθες νόημά τους στην καθημερινή γλώσσα, λαμβανομένου υπόψη του πλαισίου εντός του οποίου αυτοί χρησιμοποιούνται και των σκοπών που επιδιώκει η ρύθμιση στην οποία εντάσσονται (αποφάσεις της 22ας Δεκεμβρίου 2008, C-549/07, Wallentin-Hermann, Συλλογή 2008, σ. I-11061, σκέψη 17, και της 22ας Νοεμβρίου 2012, C-119/12, Probst, σκέψη 20). Υπό το σύνηθες νόημά της στην καθημερινή γλώσσα, η έννοια της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως αφορά κατάσταση στην οποία οι τακτικές δυνάμεις ενός κράτους συγκρούονται με μία ή περισσότερες ένοπλες ομάδες ή στην οποία δύο ή περισσότερες ένοπλες ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους. (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψεις 27 και 28).

 

96.          Ακολούθως ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν κατά την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: το ΔΕΕ) επεσήμανε ότι λαμβάνονται υπόψη «[.]μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» (Βλ. C-901/19, ημερομηνίας 10.6.2021, CF, DN κατά Bundesrepublic Deutschland, σκέψη 43).

 

97.          Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο εξής: το ΕΔΔΑ) στην απόφασή του Sufi and Elmi (ΕΔΔΑ, απόφαση επί των προσφυγών 8319/07 and 11449/07, ημερομηνίας 28.11.2011) αξιολόγησε, διευκρινίζοντας ότι δεν κατονομάζονται εξαντλητικά, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

 

98.          Επιπλέον, όπως διευκρίνισε το ΔΕΕ «ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.» (απόφαση στην υπόθεση C-465/07, Meki Elgafaji, Noor Elgafaji κ. Staatssecretaris van Justitie, ημερ.17.2.2009). Ιδίως ως προς την εφαρμογή της αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας, το ΔΕΕ στην ως άνω απόφαση διευκρίνισε ότι «ότι όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

 

99.          Ενόψει των ανωτέρω ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών, όπως αναλύθηκαν ανωτέρω, δεν είναι δυνατό η επικρατούσα κατάσταση στον τόπο συνήθους διαμονής της Αιτήτριας, ήτοι την πόλη της Benin, να χαρακτηριστεί ως αδιάκριτη βία λόγω ένοπλης σύρραξης η οποία εξικνείται σε τέτοιο βαθμό ώστε η Αιτήτρια μόνο λόγω της παρουσίας της εκεί να έρχεται αντιμέτωπη με πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης εντός του πλαισίου του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου. Tην ίδια στιγμή δεν προκύπτει οποιοσδήποτε παράγοντας επίτασης του κινδύνου στο πρόσωπο της Αιτήτριας (ΔΕΕ, C-285/12, Diakité, ημερ. 30/01/2014, σκ. 27-28). Ενόψει της έλλειψης της ουσιώδους αυτής προϋπόθεσης εφαρμογής του άρθρου 19(2)(γ) του Περί Προσφύγων Νόμου, δεν παρίσταται δυνατή η υπαγωγή της Αιτήτριας στο αντίστοιχο καθεστώς.

 

100.        Αλλά και όλως επικουρικώς των ανωτέρω, δεν εντοπίζω οποιοδήποτε παράγοντα επίτασης κινδύνου εξετάζοντας τις προσωπικές περιστάσεις της Αιτήτριας, διαπιστώνοντας ότι αυτή είναι, σε κάθε περίπτωση, νέα,  ενήλικη γυναίκα, μη συζευγμένη, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ικανή προς εργασία, η οποία έχει διαβιώσει για μακρό διάστημα στις εν λόγω περιοχές, κατέχοντας συνεπώς επαρκής γνώση επ' αυτής. Να σημειωθεί πως η Αιτήτρια διαθέτει υποστηρικτικό/οικογενειακό δίκτυο στη χώρα καταγωγής της.

 

101.        Παράλληλα, η Αιτήτρια δεν προβάλλει και από τα ενώπιόν μου στοιχεία δεν προκύπτει οτιδήποτε που να συναρτάται με την επικείμενη επιστροφή της να οδηγεί σε παράβαση της αρχής της μη επαναπροώθησης, πέραν των όσων ήδη εξετάστηκαν στο πλαίσιο της αίτησής της για διεθνή προστασία.

 

Ως εκ τούτου, η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση τροποποιείται ως ανωτέρω, με €300 έξοδα εναντίον της Αιτήτριας και υπέρ των Καθ' ων η αίτηση.

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.