ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθεση Αρ.:  1003/2024

30 Σεπτεμβρίου, 2025

[Ε. ΡΗΓΑ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

A.G.T.,

από Καμερούν

                                            Αιτητής

-και-

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

του Υπουργείου Εσωτερικών, Υπηρεσίας Ασύλου

 

Δικηγόρος για Αιτητή: Ρ. Μάρκου (κα) για Κ. Νικολάου (κα)

Δικηγόρος για Καθ' ων η αίτηση: Κ. Σάββα (κα) για Β. Θωμά (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας 

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

 Ε. ΡΗΓΑ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Με την υπό κρίση προσφυγή, ο Αιτητής προσβάλλει την απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 27.01.2024, με την οποίαν απορρίφθηκε το αίτημά του για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας, καθότι κρίθηκε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις των άρθρων 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου του 2000, Ν. 6(Ι)/2000, ως έχει τροποποιηθεί (στο εξής αναφερόμενος ως «ο περί Προσφύγων Νόμος»).

 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 

Προτού εξεταστούν οι εκατέρωθεν ισχυρισμοί, επιβάλλεται η σκιαγράφηση των γεγονότων που περιβάλλουν την υπό κρίση υπόθεση, όπως αυτά προκύπτουν από την αίτηση του Αιτητή, την ένσταση των Καθ' ων η αίτηση αλλά και από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου ο οποίος κατατέθηκε στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας και σημειώθηκε ως Τεκμήριο 1 (στο εξής αναφερόμενος ως «ο δ.φ.» ή «ο διοικητικός φάκελος»).

 

Ο Αιτητής κατάγεται από το Καμερούν, το οποίο εγκατέλειψε στις 14.10.2018 και αφίχθηκε στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές κάνοντας χρήση του διαβατηρίου του καθώς και άδεια εισόδου για σκοπούς φοίτησης (ερυθρό 17/1Χ του δ.φ.). Ακολούθως, στις 30.03.2022 εισήλθε παράτυπα στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές, υποβάλλοντας αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας στις 05.05.2022. Στις 23.01.2024 πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη του Αιτητή από αρμόδιο λειτουργό της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής αναφερόμενος ως «ο Λειτουργός»), ο οποίος υπέβαλε αυθημερόν Έκθεση/Εισήγηση προς  τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου εισηγούμενος την απόρριψη της υποβληθείσας αίτησης. Ακολούθως, ο ασκών καθήκοντα Προϊσταμένου λειτουργός της Υπηρεσίας Ασύλου ενέκρινε στις 27.01.2024 την εισήγηση, αποφασίζοντας την απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή, απόφαση η οποία κοινοποιήθηκε σε αυτόν στις 21.02.2024 μέσω σχετικής επιστολής της Υπηρεσίας Ασύλου της ίδιας ημερομηνίας. Τη νομιμότητα της απόφασης αυτής αμφισβητεί ο Αιτητής δια της υπό εξέταση προσφυγής.

 

ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ

 

Ο Αιτητής, μέσω της συνηγόρου του, επαναλαμβάνει με τη γραπτή του αγόρευση την πλειονότητα των νομικών σημείων που παρέθεσε στο εισαγωγικό δικόγραφο της διαδικασίας χωρίς ωστόσο να προβαίνει σε οποιανδήποτε εξειδίκευση αυτών.  Αναφέρει δε η συνήγορος του Αιτητή ότι αυτός εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του επειδή κινδυνεύει από τους Γαλλόφωνους, οι οποίοι έχουν τον απόλυτο έλεγχο της χώρας του και δολοφονούν όσους εναντιώνονται, ήτοι τους Αγγλόφωνους, ενώ στην περιφέρεια South – West Region υφίσταται εμπόλεμη κατάσταση από την οποία οι κάτοικοι κινδυνεύουν, ως διαφαίνεται και από τα συμπεράσματα της Υπηρεσίας Ασύλου. 

 

Από την πλευρά τους οι Καθ΄ ων η Αίτηση υπεραμύνονται της νομιμότητας της επίδικης πράξης. Κατ’ αρχάς, προωθούν τον ισχυρισμό ότι οι λόγοι ακύρωσης στο εισαγωγικό δικόγραφο εγείρονται κατά παράβαση του Κανονισμού 7 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, ενώ δεν υπάρχει οποιαδήποτε ανάπτυξη αυτών στην γραπτή αγόρευση του Αιτητή. Περαιτέρω, υποστηρίζουν ότι πρόκειται για οικονομικό μετανάστη. Περαιτέρω, ορθά κατέληξαν ότι στο πρόσωπο του Αιτητή δεν συντρέχουν τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία που να δικαιολογούν φόβο δίωξης σύμφωνα με το άρθρο 1Α της Σύμβασης της Γενεύης του 1951 και το άρθρο 3(1) του Περί Προσφύγων Νόμου (Ν 6(Ι) 2000). Έτι περαιτέρω, δεν δύναται να αναγνωριστεί στον Αιτητή καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας δυνάμει του Άρθρου 19 του Ν.6(Ι)/2000 καθ’ ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις προς τούτο. Ως προς το Άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου δε, εμμένουν στην θέση ότι ο Αιτητής δεν θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη  ως απόρροια της κατάστασης ασφαλείας στο Νοτιοδυτική Περιφέρεια του Καμερούν, λαμβάνοντας υπόψη το προσωπικό του προφίλ ως καταγράφηκε στην σχετική έκθεση - εισήγηση.

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ

 

Καταρχάς, μελετώντας την γραπτή αγόρευση του Αιτητή διαπιστώνεται η γενικόλογη, αόριστη και εν πολλοίς ρητορική αναφορά σε σειρά επιχειρημάτων, χωρίς ωστόσο να δίδονται οποιαδήποτε στοιχεία ή επιχειρήματα, που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς του αυτούς. Πράττει δε τούτο, αντίθετα με τα όσα επιτάσσει τόσο ο Κανονισμός 7 του Διαδικαστικού Κανονισμού του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962^[1], όσο και ο Κανονισμός 8 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικών Κανονισμών (Αρ.1) του 2015, κατά την επιταγή του οποίου η γραπτή αγόρευση οφείλει να παρουσιάζει συνοπτικά τον «σκελετό» των επιχειρημάτων (περίγραμμα επιχειρημάτων) στη βάση μόνο των νομικών σημείων που προτείνονται προς ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης.

Πέραν της ως άνω επισήμανσης, είναι με τέτοιο τρόπο διατυπωμένη η γραπτή αγόρευση του Αιτητή, που ο δικαστικός έλεγχος καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής. Δεν αποτελεί έργο του Δικαστηρίου η κατ' υπόθεση εξαγωγή των ισχυρισμών και των λόγων ακυρώσεως που επιδιώκεται να προωθηθούν. Ο Αιτητής οφείλει, δια της συνηγόρου του, να είναι σαφής τόσο ως προς τους λόγους ακυρώσεως που προωθεί με την προσφυγή του, όσο και ως προς την υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης στους λόγους που προωθούνται και στους κανόνες δικαίου που κατ' ισχυρισμό παραβιάζονται. Κατά συνέπεια, οι λόγοι ακυρώσεως ως αυτοί προωθήθηκαν με τη γραπτή αγόρευση του Αιτητή πάσχουν από προφανή αοριστία και ασάφεια και είναι, ως εκ τούτου ανεπίδεκτοι δικαστικής εξέτασης. Είναι διαχρονική η θέση της ημεδαπής νομολογίας ότι τα επίδικα θέματα στοιχειοθετούνται και προσδιορίζονται από τη δικογραφία^[2], ενώ ξεκάθαρη είναι η απαίτηση για αιτιολόγηση των νομικών σημείων της αίτησης ακυρώσεως, ούτως ώστε αυτά να μπορούν να τύχουν εξέτασης από το Δικαστήριο^[3].

 

Υπό το φως της πιο πάνω διαπίστωσης όλοι οι εγειρόμενοι λόγοι ακυρώσεως απορρίπτονται ως αλυσιτελείς και εξ αυτού απαράδεκτοι εξαιτίας και της γενικότητας με την οποία αυτοί εγείρονται, αφού ο Αιτητής δεν προβαίνει σε οποιαδήποτε εξειδίκευση αυτών σε συνάρτηση με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσής του, πολλώ μάλλον κατά τρόπο που να προκύπτει ο πυρήνας του αιτήματός του για άσυλο και να δικαιολογούν την υπαγωγή του σε καθεστώς διεθνούς προστασίας^[4].

 

Ανεξαρτήτως της ως άνω κατάληξης μου, ενόψει και της υποχρέωσης που έχει το παρόν Δικαστήριο να προβαίνει σε έλεγχο τόσο της νομιμότητας όσο και της ορθότητας κάθε προσβαλλόμενης απόφασης, εξετάζοντας πλήρως και από τούδε και στο εξής (ex nunc) τα γεγονότα και τα νομικά ζητήματα που τη διέπουν^[5], θα προχωρήσω στην εξέταση της ουσίας της υπόθεσης αυτής, υπό το πρίσμα όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιόν του Δικαστηρίου.

 

Επί της ουσίας της προσφυγής

 

Υπό το πρίσμα λοιπόν όλων των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιόν μου, διαφαίνεται ότι, σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος κατέγραψε στην αίτησή του, ο Αιτητής εγκατέλειψε το Καμερούν εξαιτίας της αγγλόφωνης κρίσης που επικρατεί στη χώρα και έχει προκαλέσει τον εκτοπισμό πολλών ανθρώπων, όπως και του ιδίου του Αιτητή.

 

Κατά το κρίσιμο στάδιο της συνέντευξής του, αναφορικά με τα προσωπικά του στοιχεία, ο Αιτητής επιβεβαίωσε πως προέρχεται από το χωριό Muea, της υποπεριφέρειας Buea, της περιφέρειας Fako, Νοτιο – Δυτική περιοχή, Καμερούν και έως ότου εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του διέμενε στην περιοχή Molyko, της υποπεριφέρειας Buea, της περιφέρειας Fako, στη Νοτιο – Δυτική περιοχή (ερυθρό 16/4Χ του δ.φ.). Αναφορικά με την οικογένεια του, ο Αιτητής δήλωσε ότι η μητέρα του απεβίωσε όταν αυτός ήταν έφηβος, ο πατέρας του ζει στην Buea και δεν εργάζεται πλέον λόγω προχωρημένης ηλικίας, ενώ τα υπόλοιπα επτά αδέλφια του δεν γνωρίζει που βρίσκονται καθ’ ότι όλοι προσπαθούσαν να μεταβούν σε ασφαλείς περιοχές της χώρας λόγω της κατάστασης (ερυθρό 17/3Χ του δ.φ.). Ως προς το εκπαιδευτικό του υπόβαθρο ισχυρίστηκε ότι έχει ολοκληρώσει προπτυχιακές σπουδές στο Καμερούν και ακολούθως στις μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας περιοχές φοιτούσε σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα (ερυθρό 17/2Χ του δ.φ.). Σε σχέση με το επαγγελματικό του προφίλ ισχυρίστηκε ότι εργαζόταν ως λογιστής και ως καθηγητής λογιστικής στην Buea προτού εγκαταλείψει την χώρα καταγωγής του, ενώ στις κατεχόμενες περιοχές της Δημοκρατίες εργαζόταν σε θέσεις ανειδίκευτης εργασίας (ερυθρό 17/3Χ του δ.φ.)

 

Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του, κατά τη διάρκεια της προφορικής του συνέντευξης και ειδικότερα στο πλαίσιο της ελεύθερης αφήγησης του, αναφέρθηκε στην επιθυμία του να σπουδάσει και να εργαστεί. Αναφέρθηκε επίσης στην γενική κρίση που επικρατεί στην χώρα καταγωγής του (ερυθρό 15/1Χ του δ.φ.).

 

Κληθείς να αναφέρει τις συνέπειες σε περίπτωση επιστροφής του, απάντησε ότι θα είναι επικίνδυνο για τον ίδιο λόγω της κρίσης που επικρατεί (ερυθρό 14/4Χ του δ.φ.).

 

Κατά την αξιολόγηση της αίτησης ασύλου του Αιτητή, ο Λειτουργός διέκρινε τρεις ουσιώδεις ισχυρισμούς: ο πρώτος αναφορικά με την ταυτότητα, το προφίλ και τη χώρα καταγωγής του, ο δεύτερος ότι εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του για να σπουδάσει και να εργαστεί και ο τρίτος αναφορικά με την γενική κατάσταση ανασφάλειας που επικρατεί στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν.

 

Ο πρώτος ισχυρισμός έγινε δεκτός καθότι παρέθεσε με ακρίβεια τους ισχυρισμούς του και κατέβαλε πραγματική προσπάθεια να παράσχει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτό το μέρος του αιτήματος του. Περαιτέρω, οι δηλώσεις του, υποστηρίζονται από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης.

 

Και ο δεύτερος ισχυρισμός, ομοίως, έτυχε αποδοχής. Ο Λειτουργός δεν προέβη σε οποιαδήποτε ανάλυση της εσωτερικής αξιοπιστίας του ισχυρισμού, ενώ ως προς την εξωτερική αξιοπιστία έκρινε ότι όσα ανέφερε ο Αιτητής στη συνέντευξη του αποτελούν το μοναδικό τεκμήριο προς υποστήριξη του αιτήματος του και δεν υπάρχουν εύλογοι λόγοι που να δικαιολογούν την οποιαδήποτε ανάλυση των εν λόγω δεδομένων μέσω άλλων πηγών πληροφόρησης.

  

Αξιολογώντας τον τρίτο ισχυρισμό του Αιτητή αναφορικά με την γενική κατάσταση ανασφάλειας που επικρατεί στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν, επίσης, έγινε αποδεκτός από τον Λειτουργό, δίχως οποιαδήποτε αξιολόγηση της εσωτερικής αξιοπιστίας των ισχυρισμών του Αιτητή. Σχετικά με την εξωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού, ο Λειτουργός ανέτρεξε σε πληροφορίες από την χώρα καταγωγής του Αιτητή και διαπίστωσε την ύπαρξη εσωτερικής ένοπλης σύρραξης στην περιφέρεια South – West, από όπου ο Αιτητής κατάγεται.

 

Προχωρώντας στην αξιολόγηση κινδύνου του Αιτητή σε περίπτωση επιστροφής του στο Καμερούν στην βάση των αποδεκτών ισχυρισμών του, o Λειτουργός παρέθεσε πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στη περιοχή Molyko, της υποπεριφέρειας Buea, της περιφέρειας Fako, Νοτιο – Δυτική περιοχή, τόπο συνήθους διαμονής του Aιτητή. Με βάση τις πληροφορίες αυτές κατέληξε ότι αναμένεται ευλόγως ο Aιτητής να υποστεί μεταχείριση η οποία ανάγεται σε σοβαρή βλάβη άμα τη επιστροφή του στη χώρα καταγωγής του. 

 

Ακολούθως, κατά τη νομική ανάλυση, ο Λειτουργός σημειώνει αρχικά ότι από τους προβαλλόμενους ισχυρισμούς του Αιτητή, το προφίλ του και την αξιολόγηση κινδύνου, διαφάνηκε ότι δε συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου για αναγνώρισή του ως πρόσφυγα. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ως προς την συνδρομή των προϋποθέσεων των παραγράφων (α) και (β) του άρθρου 15 της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ. Προχωρώντας στην εξέταση των προϋποθέσεων του άρθρου  15 παράγραφος (γ), ο Λειτουργός κατέληξε στο συμπέρασμα οι ιδιαίτερες περιστάσεις του Αιτητή, δεν δημιουργούν τις προυποθέσεις ότι σε περίπτωση που επιστρέψει στην περιφέρεια South – West Region, υπάρχουν εύλογοι λόγοι να πιστεύεται ότι θα υποστεί σοβαρή και προσωπική απειλή λόγω της παρουσίας του και μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή όπου αναμένεται να επιστρέψει. Οι προσωπικές περιστάσεις του Αιτητή κρίθηκαν ως ότι είναι άμαχος πολίτης, ο οποίος αναμένεται να επιστρέψει στην περιοχή Molyko, στην υποπεριφέρεια Buea, στην περιφέρεια Fako, στη Νοτιο – Δυτική περιοχή, ενήλικας, μορφωμένος, υγιής, χωρίς θέματα ευαλωτότητας και ομιλεί Αγγλικά και λίγα γαλλικά. Επιπλέον, εργαζόταν και διατηρεί συγγενικούς δεσμούς πρώτου βαθμού στην χώρα του και δεν διαπιστώθηκαν περιστατικά προηγούμενης δίωξης του. Ως εκ τούτου, o Λειτουργός εισηγήθηκε όπως απορριφθεί το αίτημα του Αιτητή και ως προς τη συμπληρωματική προστασία.

 

Η εκτίμηση του Δικαστηρίου

 

Για τους λόγους που εκτενώς αναλύονται στην εισηγητική έκθεση του Λειτουργού (βλ. ερυθρά 56-46 του δ.φ.), η οποία αποτελεί την αιτιολογική βάση της επίδικης απόφασης, κρίνω ότι ορθά ο πρώτος ουσιώδης ισχυρισμός του Αιτητή κρίθηκε αξιόπιστος, εύρημα για το οποίο το Δικαστήριο δεν εντοπίζει λόγο διαφοροποίησης.

 

Εξετάζοντας τον δεύτερο ισχυρισμό ισχυρισμό του Αιτητή, ότι δηλαδή εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του με σκοπό να σπουδάσει και να εργαστεί, συμφωνεί με την αξιολόγηση του Λειτουργού ως προς την εσωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού αυτού. Παρά το γεγονός ότι ο Λειτουργός δεν προέβη σε εκτενή ανάλυση των σχετικών παραμέτρων, από το περιεχόμενο της συνέντευξης του Αιτητή προκύπτει ότι οι δηλώσεις του ήταν σαφείς, συνεκτικές και στερούνταν αντιφάσεων. Η αναφορά του στην επιθυμία για συνέχιση σπουδών και επαγγελματική ανέλιξη συνάδει με το μορφωτικό του υπόβαθρο, το οποίο περιλαμβάνει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές, καθώς και με το επαγγελματικό του προφίλ, αφού ο ίδιος εργαζόταν ήδη ως λογιστής και καθηγητής λογιστικής. Υπό τα δεδομένα αυτά, το κίνητρο που επικαλέστηκε εμφανίζεται εύλογο και συμβατό με τη συνολική εικόνα του Αιτητή, ενισχύοντας την εσωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού του.

 

Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο καταλήγει ότι ο εν λόγω ισχυρισμός μπορεί να γίνει δεκτός ως αξιόπιστος και εσωτερικά τεκμηριωμένος.

 

Εξετάζοντας τον τρίτο ισχυρισμό του Αιτητή περί της γενικής κατάστασης ανασφάλειας που επικρατεί στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν, το Δικαστήριο συμφωνεί με την αξιολόγηση του Λειτουργού ως προς την εσωτερική αξιοπιστία του. Κατά τη συνέντευξή του, ο Αιτητής αναφέρθηκε με τρόπο σαφή και σταθερό στη γενικευμένη κρίση και στη βία που μαστίζει την περιοχή καταγωγής του, χωρίς να προκύπτουν αντιφάσεις ή υπερβολές στα λεγόμενά του. Η περιγραφή του είναι σύμφωνη με τις προσωπικές του εμπειρίες, όπως το γεγονός ότι η οικογένειά του διασκορπίστηκε σε διάφορες περιοχές αναζητώντας ασφάλεια, καθώς και με τις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή Molyko της υποπεριφέρειας Buea, όπου διέμενε.

 

Επιπλέον, το περιεχόμενο των δηλώσεών του δεν παρουσιάζει στοιχεία επινόησης ή κατασκευής, αλλά αντίθετα αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται και σε ανεξάρτητες εξωτερικές πηγές πληροφόρησης. Η αναφορά του στον κίνδυνο που θα αντιμετωπίσει σε περίπτωση επιστροφής είναι σε αρμονία με το γενικότερο πλαίσιο της ένοπλης σύρραξης στη South–West Region και αποδίδει με συνέπεια την προσωπική του ανησυχία.

Ωστόσο, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν αφορά την αναγνώριση προσφυγικού καθεστώτος, καθώς δεν σχετίζεται με δίωξη για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, πολιτικών πεποιθήσεων ή συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα. Αντιθέτως, η αξιολόγηση της γενικής κατάστασης ανασφάλειας ενδέχεται να σχετίζεται αποκλειστικά με τη συνδρομή ή μη των προϋποθέσεων για παροχή επικουρικής προστασίας, σύμφωνα με το άρθρο 15 της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ, η εξέταση των οποίων έπεται σε μετέπειτα σημείο της απόφασης.

 

Υπό το φως λοιπόν των προλεχθέντων και εξετάζοντας τις νομοθετημένες προϋποθέσεις, φρονώ καταρχάς  ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή του Αιτητή στο καθεστώς του πρόσφυγα, καθώς δεν διαπιστώνονται δείκτες κινδύνου έναντι της ζωής του, σε περίπτωση επιστροφής του στο Καμερούν, ιδιαιτέρως υπό τον ορισμό και προϋποθέσεις του προφίλ του πρόσφυγα, άρθρο 1Α της Συνθήκης της Γενεύης και άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου. 

 

Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα ανωτέρω αναπτύχθηκαν, ορθώς κρίθηκε και επί της ουσίας ότι ο Αιτητής δεν κατάφερε να αποδείξει βάσιμο φόβο δίωξης για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων και, περαιτέρω, ορθώς θεωρήθηκε ότι δεν κατάφερε να τεκμηριώσει ότι υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει δίωξη ή πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης, ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται από την οικεία νομοθεσία (άρθρα 3 (1) και 19 (2) (α) και (β) του περί Προσφύγων Νόμου).

 

Τουναντίον, ως μπορεί να συναχθεί από τα ίδια τα λεγόμενα του, ο Αιτητής, ο οποίος εγκατέλειψε τη χώρα του για να σπουδάσει και να εργαστεί με σκοπό να εξασφαλίσει ένα οικονομικά προσοδοφόρο μέλλον, είναι οικονομικός μετανάστης, σύμφωνα και με όσα κατατοπιστικά αναφέρονται και στο Εγχειρίδιο για τις Διαδικασίες και τα Κριτήρια Καθορισμού του Καθεστώτος των Προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ όπου, στην παράγραφο 62, διαλαμβάνεται ότι:

 

«Μετανάστης είναι το πρόσωπο που για λόγους διαφορετικούς από εκείνους που αναφέρονται στον ορισμό εγκαταλείπει οικειοθελώς τη χώρα του με σκοπό να εγκατασταθεί αλλού. Μπορεί δε να ωθείται από την επιθυμία για αλλαγή ή για περιπέτεια ή από οικογενειακούς ή άλλους προσωπικούς λόγους. Εάν ωθείται αποκλειστικά από οικονομικά κίνητρα, είναι οικονομικός μετανάστης και όχι πρόσφυγας.»

 

Όπως έχει κατ' επανάληψη νομολογηθεί, οι οικονομικοί μετανάστες δεν εμπίπτουν στην έννοια του πρόσφυγα[6].

 

Ερχόμενοι τώρα στην εξέταση του κατά πόσο υπάρχει δυνατότητα να υπαχθεί ο Αιτητής στο καθεστώς της συμπληρωματικής προστασίας, ως αυτό καθορίζεται στην εθνική νομοθεσία, το άρθρο 19(1) του περί Προσφύγων Νόμου διαλαμβάνει ότι: 

 

 «το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δεν βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής.» 

 

Ο ορισμός της «σοβαρής» ή «σοβαρής και αδικαιολόγητης βλάβης» καλύπτει δυνάμει του άρθρου 19(2) εξαντλητικά, τρεις διαφορετικές καταστάσεις, ήτοι:

 

(α) θανατική ποινή ή εκτέλεση, ή

(β) βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία του αιτητή στη χώρα καταγωγής του, ή

(γ) σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης.

 

Έχοντας υπόψη τις περιστάσεις της υπό κρίση υπόθεσης, ο Αιτητής δεν μπορεί να ενταχθεί στα υπό (α) και (β) ανωτέρω εδάφια.  Απομένει συνεπώς η εξέταση των προϋποθέσεων που θέτει το εδάφιο (γ) του άρθρου 19(2). Ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν αναφορικά με την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επεσήμανε  στην  απόφασή του C-901/19, CF, DN κατά Bundesrepublic, ημερομηνίας 10.06.2021 στη σκέψη 43 ότι αυτοί είναι:

 

 «(...) μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (πρβλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C‑285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» 

 

Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην απόφασή του στην υπόθεση Sufi and Elmi κατά Ηνωμ. Βασιλείου, ημερ. 28.11.2011, αξιολόγησε, κατά τρόπο μη εξαντλητικό, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης. 

 

Όπως διευκρίνησε το ΔΕΕ στην υπόθεση Meki Elgafaji, Noor Elgafaji  v. Staatssecretaris van Justitie, ημερομηνίας 17.02.2009 :

 

«34. Συγκεκριμένα, η βλάβη αυτή αφορά, ευρύτερα, «απειλή [.]κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας» αμάχου και όχι συγκεκριμένες πράξεις βίας. Επιπροσθέτως, η απειλή αυτή είναι συμφυής με μια γενική κατάσταση «διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης». Τέλος, η βία από την οποία προέρχεται η εν λόγω απειλή χαρακτηρίζεται ως «αδιακρίτως» ασκούμενη, όρος που σημαίνει ότι μπορεί να επεκταθεί σε άτομα ανεξαρτήτως των προσωπικών περιστάσεών τους.

 

35.  Στο πλαίσιο αυτό, ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.

 

36.Η ερμηνεία αυτή, η οποία δύναται να διασφαλίσει ένα αυτοτελές πεδίο εφαρμογής στο άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, δεν αναιρείται  από το γράμμα της εικοστής έκτης αιτιολογικής σκέψης, κατά το οποίο «οι κίνδυνοι στους οποίους εκτίθεται εν γένει ο πληθυσμός ή τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας δεν συνιστούν συνήθως, αυτοί καθαυτοί, προσωπική απειλή που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σοβαρή βλάβη».

 

37.  Συγκεκριμένα, μολονότι η αιτιολογική αυτή σκέψη σημαίνει ότι η απλή αντικειμενική διαπίστωση κινδύνου απορρέοντος από τη γενική κατάσταση μιας χώρας δεν αρκεί, καταρχήν, για να γίνει δεκτό ότι οι προϋποθέσεις του άρθρου 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, συντρέχουν ως προς συγκεκριμένο πρόσωπο, εντούτοις, καθόσον η αιτιολογική αυτή σκέψη χρησιμοποιεί τον όρο «συνήθως», αναγνωρίζει το ενδεχόμενο υπάρξεως μιας εξαιρετικής καταστάσεως, χαρακτηριζομένης από έναν τόσο υψηλό βαθμό κινδύνου, ώστε να υπάρχουν σοβαροί λόγοι να εκτιμάται ότι το πρόσωπο αυτό θα εκτεθεί ατομικώς στον επίμαχο κίνδυνο.

 

38.  Ο εξαιρετικός χαρακτήρας της καταστάσεως αυτής επιρρωννύεται, επίσης, από το γεγονός ότι η οικεία προστασία είναι επικουρική, καθώς και από την οικονομία του άρθρου 15 της οδηγίας, καθόσον η βλάβη, της οποίας τον ορισμό δίνει το άρθρο αυτό υπό τα στοιχεία α΄ και β΄, πρέπει να εξατομικεύεται σαφώς. Μολονότι είναι αληθές ότι στοιχεία που αφορούν το σύνολο του πληθυσμού αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την εφαρμογή του άρθρου 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, υπό την έννοια ότι σε περίπτωση διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης ο ενδιαφερόμενος, όπως και άλλα πρόσωπα, εντάσσεται στον κύκλο των δυνητικών θυμάτων μιας αδιακρίτως ασκούμενης βίας, εντούτοις, η ερμηνεία της εν λόγω διατάξεως πρέπει να γίνεται λαμβανομένου υπόψη του συστήματος στο οποίο εντάσσεται, δηλαδή σε σχέση με τις λοιπές δύο περιπτώσεις που προβλέπει το άρθρο 15 και, επομένως, να ερμηνεύεται σε στενή συνάρτηση με την εξατομίκευση αυτή.

 

39. Συναφώς, πρέπει να διευκρινισθεί ότι όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

 

Στη βάση της ως άνω νομολογίας, προς τον σκοπό εξέτασης των προϋποθέσεων που διαλαμβάνει το άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, ως αυτός ενσωματώνει το άρθρο 15(γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από την πρωτοβάθμια εξέταση της αίτησής του Αιτητή, κρίνεται σκόπιμη η έρευνα σε διεθνείς πηγές πληροφόρησης αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στη νοτιοδυτική περιοχή του Καμερούν , που αποτελεί τόπο καταγωγής και συνήθους διαμονής του Αιτητή, από την οποία διαφάνηκαν τα ακόλουθα: 

 

·         Κατόπιν σωρείας διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν το 2016 από δικηγόρους και δασκάλους, εξαιτίας των αισθημάτων περιθωριοποίησης της αγγλόφωνης κοινότητας στις αγγλόφωνες περιοχές, ήτοι το νοτιο - δυτικό και βορειο - δυτικό τμήμα του Καμερούν, πλέον υφίσταται σύγκρουση ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και τις Αγγλόφωνες αυτονομιστικές οργανώσεις,^[7] ήτοι τους Ambazonians.  Από το 2017, η ένοπλη βία είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο, με εξάρσεις γύρω από γεγονότα - σύμβολα όπως τις εκλογές, την έναρξη της σχολικής χρονιάς, την εθνική εορτή του Καμερούν, την επέτειο της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της περιοχής «Ambazonia» και τις αθλητικές εκδηλώσεις. Τέτοια γεγονότα οδηγούν σε ιδιαίτερα θανατηφόρα επεισόδια.^[8]

 

·         Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, τον Ιανουάριο του 2024, το United Nations Offices for Coordination of Humanitarian Affairs (UNOCHA) ανέφερε ότι οι πληθυσμοί στις βορειο - δυτικές και νοτιο – δυτικές περιοχές «συνέχιζαν να υποφέρουν από παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως δολοφονίες, καταστροφή περιουσιών, απαγωγές για λύτρα, παράνομη φορολογία, αυθαίρετες συλλήψεις και εκβιασμούς».[9] Έτερη πηγή χαρακτήρισε την κατάσταση ασφαλείας ως «εξαιρετικά ασταθή»[10] καθ’ όλη τη διάρκεια του 2024, με αύξηση της εγκληματικότητας, επιθέσεις από μη – κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις σε αστικά κέντρα, επιθέσεις στις δυνάμεις ασφαλείας του κράτους, απειλές κατά των πολιτών και τη χρήση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών.[11] Σύμφωνα με το ACLED, «η σύγκρουση στην Αγγλόφωνη περιοχή αυξάνεται κάθε χρόνο, με τα βίαια γεγονότα να αυξάνονται κατά μέσο όρο 49% ετησίως από το 2020 έως το 2023».[12] Η ίδια πηγή ανέφερε ότι οι αποσχιστές επέβαλαν κλεισίματα και lockdowns στις σχολικές δραστηριότητες και ήταν υπεύθυνοι για το 89% σχεδόν 50 βίαιων περιστατικών που στόχευαν δασκάλους το 2023.[13] Σύμφωνα με πληροφορίες από τοπικούς μη – κυβερνητικούς οργανισμούς, η παρουσία και η επιρροή των αυτονομιστικών ομάδων είναι εντονότερη στις αγροτικές περιοχές, καθότι ο τακτικός στρατός διατηρεί τον έλεγχο / έχει εντονότερη παρουσία στις μεγάλες πόλεις. Έτερος οργανισμός αναφέρει ότι η στρατιωτική παρουσία δεν αρκεί για να προστατεύσει πραγματικά τις αστικές περιοχές.^[14] 

 

·         Σύμφωνα με το Global Protection Cluster την περίοδο Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2024, σημειώθηκε μια αύξηση στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον Ιούλιο του 2024, με τις κυβερνητικές δυνάμεις ασφαλείας να πραγματοποιούν «επιχειρήσεις σάρωσης», οι οποίες οδήγησαν σε επτά περιστατικά αυθαίρετων συλλήψεων που επηρέασαν 303 θύματα, ενώ μη κυβερνητικές ένοπλες οργανώσεις προβαίνουν σε παράνομους ελέγχους αμάχων για να αποσπάσουν χρήματα και να απαγάγουν πολίτες για λύτρα.^[15]

 

·         Ο οργανισμός Danish Refugee Council (DRC) πραγματοποίησε μηνιαίες δραστηριότητες παρακολούθησης προστασίας στη νοτιο – δυτική περιοχή μεταξύ Ιανουαρίου 2024 και Ιουνίου 2024 σε οκτώ κοινότητες των υποδιαμερισμάτων του Fako, Kupe Muanenguba, και Meme.^[16] Σύμφωνα με πηγές που συμβουλεύτηκε το DRC, μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 2024, οι κύριες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αναφέρθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό περιλάμβαναν αυθαίρετες συλλήψεις και παράνομες κρατήσεις, βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση, κλοπές, οικονομικές απαγωγές και διακίνηση, καθώς και έμφυλη βία (GBV).^[17] Το DRC κατέγραψε 55 περιστατικά προστασίας και 428 θύματα μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου 2024.^[18] Οι παραβιάσεις που αναφέρθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό περιλάμβαναν αυθαίρετες συλλήψεις, δολοφονίες, επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια/απάνθρωπη μεταχείριση και έμφυλη βία, τα οποία διαπράχθηκαν από τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας και τις μη κυβερνητικές ένοπλες ομάδες.^[19]

 

·         Σημειώνεται ότι το United States Department of State στην έκθεση για την κατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Καμερούν για το 2024, αναφέρει ότι υπήρχε πτώση στις απώλειες αμάχων καθ’ ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις επέδειξαν μεγαλύτερο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. [20]

 

·         Η βία οδήγησε στον εκτοπισμό 628.000 ανθρώπων σε άλλες περιοχές της χώρας και 87.000 ανθρώπων στη γειτονική Νιγηρία,^[21] ποσοστό που αντιπροσωπεύει το 20% του συνολικού πληθυσμού των δύο αγγλόφωνων περιοχών, σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2023.^[22] Σε έκθεση της για τον Σεπτέμβριο του 2024, η UNOCHA ανέφερε ότι περίπου 5.567 άτομα εκτοπίστηκαν εντός των βορειο – δυτικών και νοτιο – δυτικών περιοχών, ιδιαίτερα στις περιοχές Mezam (βορειο – δυτική περιοχή) και Manyu (νοτιο – δυτική περιοχή).^[23] Παρόμοια με τις προηγούμενες αναφορές, πολλοί από αυτούς τους εκτοπισμούς ήταν προσωρινοί, με πολίτες να φεύγουν για ασφαλέστερες περιοχές κατά τη διάρκεια περιόδων βίας και να επιστρέφουν στα σπίτια τους μόλις η κατάσταση σταθεροποιήθηκε.^[24]

 

·         Σχετικά δε με τον τομέα της υγείας, γίνονται αναφορές από διάφορες πηγές σε επιθέσεις σε νοσοκομεία και προσωπικό τόσο στις βορειο – δυτικές όσο και στις νοτιο – δυτικές περιοχές. Το United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs αναφέρει τον Μάιο του 2023: « Αναφορές για την κατάληψη νοσοκομείων και κέντρων υγείας από δυνάμεις ασφαλείας, ένοπλες επιδρομές από δυνάμεις ασφαλείας σε νοσοκομεία, απαγωγές εργαζομένων στον τομέα της υγείας από Ένοπλους Μη Κρατικούς Φορείς, επιθέσεις και απειλές προς το υγειονομικό προσωπικό, καθώς και η κράτηση εργαζομένων στον τομέα της υγείας συνεχίζουν να καταγράφονται τακτικά.»^[25] Συνολικά, αναφέρθηκαν 24 περιστατικά βίας κατά ή παρεμπόδισης της υγειονομικής περίθαλψης στις αγγλόφωνες περιοχές το 2023, αριθμός παρόμοιος με το 2022. Τα περισσότερα περιστατικά συνέβησαν στις νότιες περιοχές Mezam και Momo της Βόρειας Δυτικής ζώνης και στην παρακείμενη επαρχία Manyu στη Νοτιοδυτική ζώνη. Οι αυτονομιστές και άγνωστοι επιτιθέμενοι απήγαγαν εργαζομένους στον τομέα της υγείας, ενώ οι δυνάμεις CAF επιτέθηκαν σε νοσοκομεία, τραυματίζοντας και συλλαμβάνοντας εργαζομένους στον τομέα της υγείας και ασθενείς που υποπτεύονταν ότι είχαν σχέσεις με αντιπολιτευόμενες ομάδες.^[26] Στις 11 Αυγούστου 2024, αποσχιστές απήγαγαν μια καλόγρια στην περιοχή Ngo - Ketunjia, βορειο – δυτική περιοχή, με αποτέλεσμα το κλείσιμο ενός κέντρου υγείας λόγω των συνεχιζόμενων απειλών προς το ιατρικό προσωπικό.[27]

 

·         Η νοτιο-δυτική περιφέρεια σύμφωνα με προβλέψεις έχει πληθυσμό 1.5 εκατομμύρια κατοίκους^[28] και καλύπτει 24,571 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης.^[29]

 

·         Σύμφωνα με τα πρόσφατα δεδομένα της βάσης δεδομένων ACLED (The Armed Conflict Location & Event Data Project), κατά το τελευταίο έτος (με ημερομηνία τελευταίας ενημέρωσης την 22.08.2025), στην νοτιοδυτική περιφέρεια καταγράφηκαν 393 περιστατικά πολιτικής βίας (“Political violence”, που περιλαμβάνει περιστατικά βίας κατά αμάχων, εκρήξεις/απομακρυσμένη βία, μάχες, εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες), από τα οποία προκλήθηκαν 348 θάνατοι.[30]

 

Όπως διαφάνηκε από τις πρόσφατες διεθνείς πηγές πληροφόρησης, οι νοτιοδυτικές και βορειοδυτικές περιοχές του Καμερούν παραμένουν πεδία σύρραξης μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των αγγλόφωνων αυτονομιστικών ομάδων. Η ένταση των συγκρούσεων είναι εμφανής τόσο από τον αριθμό των περιστατικών βίας (393 περιστατικά πολιτικής βίας το τελευταίο έτος με 348 θανάτους) όσο και από τη φύση τους, που περιλαμβάνει στοχοποίηση αμάχων, χρήση εκρηκτικών μηχανισμών, εκτεταμένες αυθαίρετες συλλήψεις και βασανιστήρια, απαγωγές για λύτρα, επιθέσεις κατά εκπαιδευτικών και ιατρικού προσωπικού, καθώς και κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων. Τα περιστατικά αυτά συνάδουν με τα κριτήρια που έχουν τεθεί από το ΔΕΕ και το ΕΔΔΑ, τα οποία αναγνωρίζουν ως κρίσιμους παράγοντες για την ύπαρξη κατάστασης αδιάκριτης βίας, την έκταση και διάρκεια της σύρραξης, την τακτική των εμπλεκόμενων μερών και τον αριθμό των αμάχων θυμάτων.

Παρά ταύτα, η κρίσιμη νομική παράμετρος δεν εξαντλείται στη διαπίστωση της γενικής βίας, αλλά αφορά στο κατά πόσο το επίπεδο αυτής της βίας είναι τέτοιο, ώστε η απλή παρουσία ενός αμάχου στην περιοχή να συνεπάγεται πραγματικό και προσωπικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης. Όπως διευκρινίστηκε από το ΔΕΕ στην υπόθεση Elgafaji, το άρθρο 15(γ) έχει αυτοτελές πεδίο εφαρμογής, αλλά απαιτεί να υφίσταται ένας «εξαιρετικός» βαθμός έντασης της βίας, ώστε κάθε άμαχος, λόγω και μόνο της παρουσίας του στην περιοχή, να βρίσκεται εκτεθειμένος σε σοβαρό κίνδυνο.

 

Στην παρούσα υπόθεση, παρότι η νοτιοδυτική περιφέρεια χαρακτηρίζεται από συρράξεις με σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκτεταμένες απώλειες αμάχων, οι διαθέσιμες πηγές υποδεικνύουν διαφοροποίηση της έντασης μεταξύ αγροτικών και αστικών περιοχών. Στις αγροτικές περιοχές η επιρροή των αυτονομιστών είναι εντονότερη, ενώ οι αστικές περιοχές, όπως η Buea και ειδικότερα η συνοικία Molyko όπου διέμενε ο Αιτητής, βρίσκονται μεν υπό αυξημένη πίεση, αλλά εξακολουθούν να διατηρούν σχετικό έλεγχο από τις κρατικές δυνάμεις. Επιπλέον, αναφέρεται πτώση στις απώλειες αμάχων σε σχέση με παλαιότερα έτη, γεγονός που συνηγορεί υπέρ μιας συγκρατημένης προσέγγισης ως προς το επίπεδο γενικευμένης βίας που επικρατεί στην εν λόγω περιοχή.

 

Λαμβάνοντας υπόψη τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Αιτητή (ενήλικας, υγιής, μορφωμένος και με προηγούμενη εργασιακή εμπειρία στη χώρα καταγωγής του), καθώς και την απουσία προηγούμενης στοχοποίησης ή ατομικής δίωξης εις βάρος του, δεν διαπιστώνεται ότι πληροί τις προϋποθέσεις ώστε η επιστροφή του στη νοτιοδυτική περιφέρεια να συνεπάγεται αυτόματα και αναπόφευκτα πραγματικό κίνδυνο σοβαρής προσωπικής βλάβης λόγω της παρουσίας του και μόνο στην περιοχή.

 

Υπό τα δεδομένα αυτά, το Δικαστήριο κρίνει ότι, αν και η κατάσταση στο νοτιοδυτικό Καμερούν παραμένει εξαιρετικά ασταθής και χαρακτηρίζεται από σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ανέρχεται σε εκείνο το «εξαιρετικό» επίπεδο έντασης που απαιτείται από το άρθρο 19(2)(γ) του Νόμου και το άρθρο 15(γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι δεν εγείρονται ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι ο Αιτητής θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του και στον τόπο συνήθους διαμονής του και συνεπώς ο ο Αιτητής δεν εμπίπτει στο καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας.

 

ΚΑΤΑΛΗΞΗ 

 

Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα ανωτέρω αναπτύχθηκαν, είναι η κατάληξη μου ότι ορθώς και επί της ουσίας κρίθηκε ότι ο Αιτητής δεν κατάφερε να αποδείξει βάσιμο φόβο δίωξης για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεών του. Περαιτέρω, ορθώς θεωρήθηκε ότι δεν κατάφερε να τεκμηριώσει την ύπαρξη ουσιωδών λόγων να πιστεύεται ότι εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη, ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται από την οικεία νομοθεσία (άρθρα 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου). 

 

Με βάση το σύνολο των ενώπιόν μου δεδομένων, όπως έχω αναλύσει ανωτέρω, η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση  επικυρώνεται, με έξοδα €1000 υπέρ των Καθ' ων η Αίτηση, και εναντίον του Αιτητή. 

 

 

 

 

Ε. Ρήγα,  Δ.Δ.Δ.Δ.Π.