ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

                                                                                   Υπόθεση αρ. Τ137/25

 

17 Οκτωβρίου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

B. A. G.

                                                                                                                        Αιτητής

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κκ Πιερίδης & Πιερίδης, δικηγόροι για Αιτητή

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την τροποποιημένη προσφυγή ο αιτητής, αιτείται την ακύρωση της απόφασης της Υπηρεσίας που κοινοποιήθηκε με επιστολή ημ.07/03/25, δια της οποίας απορρίφθηκε η μεταγενέστερη αίτησή διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης, παράνομης και στερούμενης νομικού αποτελέσματος (Αιτητικό Α) και «δήλωση και/ή διάταγμα […] που να ανακυρήττει τον αιτητή ως πολιτικό πρόσφυγα και/ή δικαιούχο του καθεστώτος της συμπληρωματικής προστασίας […]» (Αιτητικό Β).

Ως εκτίθεται στο Υπόμνημα που καταχωρήθηκε από τους καθ’ ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής, ο αιτητής κατάγεται από την Ακτή Ελεφαντοστού, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές μέσω κατεχομένων την 01/02/19 και υπέβαλε 1^η αίτηση για παροχή διεθνούς προστασίας την ίδια μέρα (ερ.1-4, 17-19, 56).

Στις 06/10/21 και 18/10/21 έγιναν συνεντεύξεις με τον αιτητή από την Υπηρεσία προς εξέταση του αιτήματός του για διεθνή προστασία όπου του δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, μεταξύ άλλων, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα του (ερ.40-56, 58-74). Με το πέρας της συνέντευξης, ετοιμάστηκε σχετική Έκθεση και στις 26/11/21 απορρίφθηκε η αίτηση για διεθνή προστασία (ερ.95-107).

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση της Υπηρεσίας, η οποία του δόθηκε δια χειρός στην αγγλική στις 21/12/21 και μεταφράστηκε στη γαλλική (ερ.112).

Στις 23/12/21 ο αιτητής καταχώρησε στο Δικαστήριο την προσφυγή αρ.8850/21 κατά της ως άνω απόφασης, η οποία απορρίφθηκε στις 23/08/24 (ερ.118-121, η απόφαση έχει δημοσιευτεί στον ιστότοπο www.cylaw.org).

Στις 03/10/24 ο αιτητής υπέβαλε μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας, η οποία και απορρίφθηκε αυθημερόν ως απαράδεκτη στη βάση του αρ.16 (Δ) του περί Προσφύγων Νόμου (ερ.122-144, 149-153) και ετοιμάστηκε επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την ως άνω απόφαση των καθ’ ων η αίτηση, η οποία επιδόθηκε δια χειρός στον αιτητή στις 03/10/24 και του μεταφράστηκε στη γαλλική (ερ.154).

Στις 14/10/24 ο αιτητής καταχώρησε στο Δικαστήριο την προσφυγή αρ.Τ1070/24 κατά της ως άνω απόφασης, η οποία απορρίφθηκε την 01/11/24 (ερ.165-176).

Στις 23/12/24 ο αιτητής υπέβαλε την εδώ επίδικη 2^η μεταγενέστερη αίτηση, η οποία και απορρίφθηκε στις 07/03/25 ως απαράδεκτη στη βάση του αρ.16 (Δ) του περί Προσφύγων Νόμου (ερ.177-198, 203-207) και ετοιμάστηκε επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση των καθ’ ων η αίτηση, που δόθηκε δια χειρός στον αιτητή στις 07/03/25 και του μεταφράστηκε στη γαλλική (ερ.201).

Το ιστορικό των ισχυρισμών του αιτητή έχει ως ακολούθως

Στα πλαίσια της 1^ης αιτήσεως ασύλου ο αιτητής κατέγραψε ότι έφυγε από τη χώρα καταγωγής λόγω φτώχειας, καθώς, ως αναφέρει, ο πατέρας του εγκατέλειψε (τον ίδιο και) την μητέρα του όταν ο αιτητής ήταν μικρός, με αποτέλεσμα (ο αιτητής) να αναζητεί λωτούς για να βρει κάτι να φάει, σημειώνοντας ότι υποφέρει από «σοβαρή ασθένεια».

Στις συνεντεύξεις που ακολούθησαν ο αιτητής ανέφερε ότι τη χώρα καταγωγής του λόγω του ότι τον ψάχνει μεγαλέμπορος ναρκωτικών στην κοινότητα Abobo, ο οποίος τους καθοδηγούσε να κλέβουν με τη χρήση ματσέτων (machetes), με τις οποίες χτυπούσαν  ανθρώπους για να τους κλέψουν κινητά και υπολογιστές. Ο κόσμος αποκαλούσε την εγκληματική ομάδα στην οποία μετείχε ο αιτητής “Microbes”, λόγω του φόβου που ένιωθε, και συνήθιζαν να δραστηριοποιούνται σε διάφορες περιοχές της πρωτεύουσας Abidjan, όπως Adjame, Youpougon, Plateau, Agnama, και Atekoube. Όταν ένα άτομο ήθελε να παραιτηθεί από τις συγκεκριμένες δραστηριότητες, το αφεντικό τον αποκεφάλιζε, έβαζε το κεφάλι του σε κουτί και το έστελνε στην οικογένεια  του και ο αιτητής τον έχει δει, ως ανέφερε, να σκοτώνει τους φίλους του και ως εκ τούτου, αποφάσισε να φύγει, ψάχνοντας τρόπο να εγκαταλείψει τη χώρα. Όταν έφυγε, αυτός άρχισε να ρωτά τη μητέρα του που βρίσκεται. Η μητέρα του τον συμβούλευσε να μην επιστρέψει γιατί αν τον βρει ο αρχηγός της εγκληματικής ομάδας από την οποία ο αιτητής αποχώρησε, θα τον σκοτώσει.

Οι καθ’ ων η αίτηση αποδέχθηκαν τους ισχυρισμούς του αιτητή που αφορούν το προφίλ και τόπο διαμονής του αιτητή αλλά και ότι μετείχε στην εγκληματική ομάδα Microbes, τα οποία, ως κρίθηκε, διατηρούσαν τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική συνοχή, δεδομένου ότι – σύμφωνα με διαθέσιμες πληροφορίες που εντόπισαν – επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και ο χώρος δράσης της ομάδας Microbes και αυτά συνάδουν με τους ισχυρισμούς του, όμως απορρίφθηκε ο 3^ος, 4^ος και 5^ος ισχυρισμοί, οι οποίοι συμπλέκονται μεταξύ τους, αφού, ως κρίθηκε, τα λεγόμενα του αιτητή σχετικά στερούνταν εσωτερικής συνοχής και, περαιτέρω, δεν εντοπίστηκαν πληροφορίες που να επιβεβαιώνουν τα όσα ανέφερε ο αιτητής περί του ότι τα μέλη της ομάδας που αποχωρούν δολοφονούνται δι’ αποκεφαλισμού από τον ηγέτη της ομάδας ή ότι η ομάδα ενοχλεί ή απειλεί τις οικογένειες των μελών της.

Συνεπεία των ως άνω οι καθ’ ων η αίτηση κατέληξαν, αφού εξέτασαν την κατάσταση ασφαλείας στον τόπο διαμονής του (Abidjan), σε συνάρτηση με το προφίλ του, ότι δεν υφίσταται πιθανότητα ο αιτητής να εκτεθεί σε δίωξη ή σοβαρή βλάβη, και συνεπώς η 1^η αίτηση απορρίφθηκε ως αβάσιμη και εκδόθηκε εναντίον του αιτητή απόφαση επιστροφής στη χώρα καταγωγής.

Η προσφυγή κατά της ως άνω απόφασης των καθ’ ων η αίτηση απορρίφθηκε εξεταζόμενη επί της ουσίας.

Στην 1^η μεταγενέστερη αίτηση ο αιτητής ανέφερε ότι απειλείται η οικογένεια του και ότι υποσχέθηκαν στην οικογένεια του ότι θα βρουν και τον ίδιο και, σύμφωνα με τα όσα αυτός καταγράφει, προσκόμισε δέσμη φωτογραφιών που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του.

Η ως άνω αίτηση απορρίφθηκε καθώς, ως κρίθηκε, τα όσα ο αιτητής κατέγραψε επ’ αυτής δεν αποτελούσαν νέα στοιχεία, αφού τα όσα αναφέρει περί απειλών προς την οικογένεια του και τον ίδιο τα είχε αναφέρει στην 1^η αίτηση που υπέβαλε. Αναφορικά δε με τη δέσμη φωτογραφιών που προσκόμισε (ερ.122-131), κρίθηκε ότι, δεδομένου ότι το μόνο που σ’ αυτές απεικονίζεται είναι ένα άτομο που κρατά φωτογραφίες δύο ατόμων και διάφορες φωτογραφίες από οικιακά σκεύη, χωρίς τελικά να εξηγείται τι απεικονίζεται ακριβώς και πως αυτά συνδέονται με τους ισχυρισμούς του, δεν αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα να δοθεί διεθνής προστασίας. Για τους λόγους αυτούς η 1^η μεταγενέστερη αίτηση που ο αιτητής υπέβαλε απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.

Η προσφυγή κατά της ως άνω απόφασης των καθ’ ων η αίτηση απορρίφθηκε στη βάση του κ.12Α του Δικαστηρίου.

Στην επίδικη μεταγενέστερη αίτηση ο αιτητής και επανέλαβε τα όσα είχε αναφέρει ήδη από την 1^η αίτηση του (και είχε ήδη επαναλάβει – χωρίς εντούτοις να συνδέει τις απειλές που δέχεται η οικογένεια του με το αφήγημα στην 1^η αίτηση – και στην 1^η μεταγενέστερη αίτηση) περί του ότι τον αναζητούν για να τον βλάψουν και ότι η οικογένεια του λαμβάνει απειλές θανάτου κατ’ αυτών και του ιδίου. Στα πλαίσια δε της επίδικης μεταγενέστερης αίτησης ο αιτητής προσκόμισε εκ νέου τις φωτογραφίες που είχε ήδη προσκομίσει στην 1^η μεταγενέστερη αίτηση του.

Η επίδικη 2^η μεταγενέστερη αίτηση απορρίφθηκε καθώς, ως κρίθηκε, τα όσα κατέγραψε επ’ αυτής ο αιτητής περί απειλών εναντίον του και της οικογένειας του δεν αποτελούν νέα στοιχεία, οι δε φωτογραφίες που προσκόμισε δεν απεικονίζουν κάτι που θα μπορούσε να συνδεθεί με τους ισχυρισμούς του αιτητή και δεν αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες να χορηγηθεί διεθνής προστασίας.

Συνεπεία των ως άνω η επίδικη μεταγενέστερη αίτηση κρίθηκε απαράδεκτη.

Στην τροποποιημένη προσφυγή (είχε καταχωρηθεί προσωπικά από τον αιτητή, ο οποίος αργότερα διόρισε δικηγόρο που αιτήθηκε και εγκρίθηκε η τροποποίηση της) παρατίθεται πλήθος νομικών σημείων, κατά δε την προφορική τοποθέτηση του κατά την ακρόαση της παρούσης ο ευπαίδευτος συνήγορος του εισηγήθηκε ότι προσκομίστηκαν φωτογραφίες στα πλαίσια της επίδικης αίτησης, οι οποίες δεν εξετάστηκαν, χωρίς να εξεταστεί το αν ο αιτητής είχε πρόσβαση σ’ αυτές και αν μπορούσε να τις βρει προηγουμένως και χωρίς να κληθεί ο αιτητής να τις αναλύσει. Συνεπώς κακώς θεωρήθηκε – ως εισηγήθηκε – ότι δεν έχουν σχέση με τους ισχυρισμούς του αιτητή.

Προχωρώ να εξετάσω τα ενώπιον μου στοιχεία σε συνάρτηση με τους προωθούμενους εκ του αιτητή ως άνω ισχυρισμούς.

Αναφορικά με το νομικό πλαίσιο σημειώνω τα εξής.

Στα πλαίσια μεταγενέστερης αίτησης, αυτό που ερευνάται είναι, πρώτα, το κατά πόσο «[…] υποβλήθηκαν από τον αιτητή νέα στοιχεία ή πορίσματα τα οποία ο Προϊστάμενος δεν έλαβε υπόψη κατά την έκδοση της εκδοθείσας απόφασής  […]» [αρ.16Δ (3) (α)] του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 (6(I)/2000]) και, εφόσον διαπιστωθεί τούτο, προχωρά σε εξέταση του αν «[τ]α εν λόγω στοιχεία ή πορίσματα αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες χορήγησης στον/στην αιτητή διεθνούς προστασίας […]» [αρ.16Δ (3) (β) (i)] και του κατά πόσο «ικανοποιείται πως ο αιτητής, άνευ δικής του υπαιτιότητας, αδυνατούσε να υποβάλει τα εν λόγω στοιχεία ή πορίσματα κατά την προηγούμενη διαδικασία» [αρ.16Δ (3) (β) (i)], [βλ. και αρ.40 (2),(3) και (4) Οδηγία 2013/32/ΕΕ].

Στην απόφαση του ΔΕΕ στην C-921/19, LH, ημ.10/06/21 λέχθηκαν τα εξής:

«34     Επομένως, το άρθρο 40, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2013/32 προβλέπει την εξέταση των μεταγενέστερων αιτήσεων σε δύο στάδια. Το πρώτο στάδιο, προκαταρκτικής φύσεως, έχει ως αντικείμενο τον έλεγχο του παραδεκτού των αιτήσεων αυτών, ενώ το δεύτερο στάδιο αφορά την επί της ουσίας εξέταση των εν λόγω αιτήσεων.

35      Το πρώτο αυτό στάδιο πραγματοποιείται επίσης σε δύο στάδια, καθένα από τα οποία οδηγεί στην εξακρίβωση των διαφορετικών προϋποθέσεων παραδεκτού που θέτουν οι ίδιες αυτές διατάξεις.

36      Επομένως, πρώτον, το άρθρο 40, παράγραφος 2, της οδηγίας 2013/32 ορίζει ότι, προκειμένου να ληφθεί απόφαση σχετικά με το παραδεκτό αίτησης για διεθνή προστασία δυνάμει του άρθρου 33, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, της οδηγίας αυτής, η μεταγενέστερη αίτηση για διεθνή προστασία υποβάλλεται κατ' αρχάς σε προκαταρκτική εξέταση, προκειμένου να καθοριστεί εάν προέκυψαν ή υποβλήθηκαν από τον αιτούντα νέα στοιχεία ή πορίσματα σχετικά με την εξέταση του εάν ο αιτών πληροί τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να χαρακτηρισθεί ως δικαιούχος διεθνούς προστασίας δυνάμει της οδηγίας 2011/95.

37      Η εξέταση του παραδεκτού της μεταγενέστερης αίτησης συνεχίζεται, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 40, παράγραφος 3, της οδηγίας αυτής, μόνον όταν πράγματι υφίστανται τέτοια νέα στοιχεία ή πορίσματα σε σχέση με την πρώτη αίτηση για διεθνή προστασία, προκειμένου να εξακριβωθεί αν τα νέα αυτά στοιχεία και πορίσματα αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα να πληροί ο αιτών τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για να του αναγνωρισθεί το καθεστώς αυτό.

38      Κατά συνέπεια, οι δύο αυτές προϋποθέσεις παραδεκτού, μολονότι πρέπει αμφότερες να πληρούνται για να συνεχιστεί η εξέταση της μεταγενέστερης αίτησης, σύμφωνα με το άρθρο 40, παράγραφος 3, της εν λόγω οδηγίας, εντούτοις είναι διακριτές και δεν πρέπει να συγχέονται.»

Στην Ε.Δ.Δ.Δ.Π. αρ.66/2022, Deepak Kumar ν. Δημοκρατίας, ημ.30/10/24, εξετάζοντας την έκταση της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου επί μεταγενέστερων αιτήσεων, ως εν προκειμένω, αναφέρθηκε ότι «η νομολογία επιτρέπει στο πρωτόδικο Δικαστήριο να διενεργεί έλεγχο νομιμότητας και ορθότητας μόνο επί του παραδεκτού της μεταγενέστερης αίτησης διεθνούς προστασίας (όταν η ενώπιόν του Προσφυγή προσβάλλει απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου που απορρίπτει τέτοια αίτηση ως απαράδεκτη […].». Τα ανωτέρω επιβεβαιωθήκαν και στην πολύ πρόσφατη Ε.Δ.Δ.Δ.Π. αρ.24/2024, Milon Kumar Pal ν. Δημοκρατίας, ημ.17/07/25, όπου λέχθηκε ότι «λυσιτελείς ισχυρισμοί θα ήταν μόνο ισχυρισμοί που βάλλουν κατά της κρίσης περί απαραδέκτου της μεταγενέστερης αίτησης (περί της έκτασης και τα όρια του πρωτόδικου δικαστικού ελέγχου σε τέτοιες περιπτώσεις βλ. […] Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας DEEPAK KUMAR v. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΣΥΛΟΥ.).».

Σημειώνεται ότι η Δημοκρατία – ως είχε δικαίωμα στη βάση του αρ.40 (4) της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ («[τα] κράτη μέλη μπορούν να προβλέπουν ότι η αίτηση εξετάζεται περαιτέρω μόνο εάν ο συγκεκριμένος αιτών, χωρίς υπαιτιότητά του, δεν μπόρεσε να επικαλεσθεί τα στοιχεία που αναφέρονται στις παραγράφους 2 και 3 του παρόντος άρθρου κατά την προηγούμενη διαδικασία») – συμπεριέλαβε στην οικεία νομοθεσία το αρ.16Δ (3) (β) (ii), βάσει του οποίου, προκειμένου μεταγενέστερη αίτηση να γίνει παραδεκτή και να προχωρήσει σε επί της ουσίας εξέταση της, θα πρέπει να «ικανοποιείται πως ο αιτητής, άνευ δικής του υπαιτιότητας, αδυνατούσε να υποβάλει τα εν λόγω στοιχεία ή πορίσματα κατά την προηγούμενη διαδικασία και ιδίως μέσω της προσφυγής στο Διοικητικό Δικαστήριο δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος». Είναι δε σαφές εκ της χρήσης στο αρ.40 (4) της Οδηγίας του λεκτικού «η αίτηση εξετάζεται περαιτέρω μόνο εάν», ότι η εξέταση του κατά πόσο ο αιτών φέρει υπαιτιότητα για την μη προηγούμενη επίκληση ή προσαγωγή των νέων στοιχείων εντάσσεται στα πλαίσια του δεύτερου σταδίου (βλ. C-921/19, ανωτέρω) προκαταρτικής εξέτασης της μεταγενέστερης αίτησης. Άλλωστε και στην σκέψη 38 της ως άνω απόφασης γίνεται αναφορά στις «δύο αυτές προϋποθέσεις παραδεκτού».

Συνεπώς, ο σκοπός της προκαταρτικής έρευνας, η οποία κατέληξε στην προσβαλλόμενη δια της παρούσης απόφαση, είναι ο έλεγχος του κατά πόσο πληρούνται οι ως άνω εκ της νομοθεσίας τιθέμενες προϋποθέσεις, οι οποίες θα δικαιολογούσαν περαιτέρω εξέταση της απορριφθείσας μεταγενέστερης αίτησης και όχι η επί της ουσίας εξέταση αυτής, ως να επρόκειτο για πρώτη αίτηση ασύλου. Δεδομένου δε ότι η C-921/19 (ανωτέρω) κάνει λόγο για δύο διακριτά στάδια εξέτασης του παραδεκτού μεταγενέστερης αίτηση, θεωρώ ότι, για κράτη μέλη τα οποία έκαναν χρήση της δυνατότητας να προσθέσουν ως λόγο απαραδέκτου μεταγενέστερης αίτησης τυχόν υπαιτιότητα του αιτητή σχετικά με την μη προσκόμιση στοιχείων ή εγγράφων σε προηγούμενη αίτηση, αυτή δεν μπορεί παρά να εξετάζεται στα πλαίσια του εξέτασης του παραδεκτού της αιτήσεως, στο 2^ο στάδιο της εξέτασης αυτής, ως στη εν λόγω απόφαση διευκρινίζεται.

Επανερχόμενος στην επίδικη αίτηση είναι κατάληξη μου, ενόψει και κατ’ εφαρμογή της ως άνω νομολογίας και οικείας νομοθεσίας ότι ορθώς αυτή απορρίφθηκε.

Εξηγώ.

Κατ’ αρχή σημειώνω ότι συμφωνώ και υιοθετώ τα όσα αναφέρουν οι καθ’ ων η αίτηση περί του ότι τα όσα επί της επίδικης μεταγενέστερης αίτησης καταγράφει ο αιτητής σχετικά με τις κατ’ ισχυρισμό απειλές που δέχεται η οικογένεια του (και ο ίδιος, μέσω αυτής) δεν αποτελούν νέα στοιχεία αφού (παντελώς πανομοιότυπους) ισχυρισμούς ανέφερε στην 1^η μεταγενέστερη αίτηση που υπέβαλε αλλά και στην 1^η αίτηση του (πολύ πιο πλούσιους σε έκταση).

Αναφορικά τώρα με τις φωτογραφίες που προσκόμισε θα συμφωνήσω και πάλι με τους καθ’ ων η αίτηση, καθώς, δεδομένου ότι ουδέν προκύπτει από το περιεχόμενο τους που να συνδέεται με τους ισχυρισμούς του αιτητή, αφού οι πλείστες απεικονίζουν οικιακά σκεύη, οι δε φωτογραφίες που απεικονίζουν πρόσωπο που κρατά φωτογραφίες άλλων προσώπων ουδόλως θα μπορούσαν – σε κάθε περίπτωση – να στοιχειοθετήσουν ή και να ενισχύσουν τους κατά τ’ άλλα ίδιους και παντελώς γενικούς ισχυρισμούς του περί των απειλών που δέχεται η οικογένεια του αιτητή.

Όμως – ανεξαρτήτως αλλά και επιπροσθέτως των ως άνω - εδώ υπάρχει λόγος μη αποδοχής της δέσμης φωτογραφιών, ο οποίος προηγείται αυτού που αναφέρουν οι καθ’ ων η αίτηση και οδηγεί – ομοίως - στην απόρριψη της επίδικης μεταγενέστερης αίτησης ως απαράδεκτης. Εν προκειμένω – πολύ απλά – δεδομένου ότι οι φωτογραφίες αυτές είχαν προσκομιστεί στα πλαίσια της προηγούμενης 1^ης μεταγενέστερης αίτησης του, και δεδομένου ότι ο αιτητής είχε κάθε δυνατότητα να προσφύγει στο Δικαστήριο κατά της απόφασης επί της εν λόγω 1^ης μεταγενέστερης αίτησης του (το έπραξε και η προσφυγή υπ’ αρ.Τ1070/24 απορρίφθηκε δυνάμει του κ.12Α), δεν μπορεί παρά να γίνει δεκτό ότι οι φωτογραφίες αυτές δεν συνιστούν (πλέον, στα πλαίσια της εδώ επίδικης μεταγενέστερης αίτησης) νέα στοιχεία. Συνεπώς θεωρώ ότι θα πρέπει να απορριφθούν, πρωτίστως, στη βάση αυτή. Σημειώνω ότι, δεδομένης βεβαίως της έκτασης και φύσης της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου η ως άνω επιπρόσθετη αιτιολογία μπορεί να προστεθεί από το ίδιο το Δικαστήριο, το οποίο κέκτηται της εξουσίας να «διαπλάσει το ίδιο […] την πράξη που η Διοίκηση παράνομα εξέδωσε», στα πλαίσια της οποίας αυτό μπορεί να συμπληρώσει «νομικό κενό με τη δική του κρίση, ασκώντας θετική δικαιοπλαστική εξουσία» (βλ. Ε.Δ.Δ.Δ.Π. αρ.41/2024, Μ. Α. ν. Δημοκρατίας, ημ.29/05/25.

Σημειώνεται και τονίζεται επί των ως άνω ότι στο αρ.16Δ (2) & (3) (α) αναφέρεται ρητώς ότι «[ο] Προϊστάμενος λαμβάνει υπόψη όλα τα στοιχεία των προαναφερόμενων περαιτέρω διαβημάτων χωρίς να πραγματοποιηθεί συνέντευξη» και, περαιτέρω, ότι, «[…] σε περίπτωση που […] ο αιτητής  δεν έχει προσκομίσει νέα στοιχεία ή πορίσματα, η μεταγενέστερη αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη, με βάση την αρχή του δεδικασμένου, χωρίς να πραγματοποιηθεί συνέντευξη.». Αυτό απαντά και στις αιτιάσεις του αιτητή που αφορούν την μη διενέργεια εδώ συνέντευξης με τον αιτητή.

Συνεπεία των ως άνω, παρότι διαφωνώ – μερικώς - με την πορεία εξέτασης της επίδικης αίτησης και την αιτιολόγηση που έδωσαν οι καθ’ ων η αίτηση αναφορικά με την απόρριψη των φωτογραφιών που προσκόμισε ο αιτητής, ως αυτή στην έκθεση καταγράφεται, καθότι – ως ανωτέρω αναφέρω – εν προκειμένω θα αρκούσε η μη αποδοχή τους και η απόρριψη της αίτησης (χωρίς να πραγματοποιηθεί συνέντευξη) στη βάση του ότι η δέσμη αυτή δεν συνιστά νέο στοιχείο, η κατάληξη παραμένει η ίδια, ήτοι ότι η επίδικη αίτηση απορρίπτεται ως απαράδεκτη για τους λόγους αυτούς.

Ουδέν λοιπόν ετέθη ενώπιον μου που να καθιστά ακυρωτέα την επίδικη απόφαση, ενόψει του ότι η ορθή (ή πρόσθετη) αιτιολογία δίδεται από το Δικαστήριο ανωτέρω.

Για σκοπούς πληρότητας της παρούσης παραθέτω και επικαιροποιημένη επισκόπηση της γενικής κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής του αιτητή (Abidjan).

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων ACLED, στην πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού Abidjan κατά το τελευταίο έτος (τελευταία ενημέρωση την 26/09/25), καταγράφηκαν 9 περιστατικά πολιτικής βίας[1] τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 5 απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.^[2] Ο πληθυσμός της πρωτεύουσας Abidjan είναι περί τα 6 εκατομμύρια κατοίκων.[3]

Δεν καταδεικνύεται εδώ λοιπόν εύλογη πιθανότητα ο αιτητής να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή του κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στον τόπο διαμονής δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας του εκεί, δεδομένου και του πληθυσμού της περιοχής. Δεν μπορώ δε να εντοπίσω ιδιαίτερες περιστάσεις που επιτείνουν τον κίνδυνο ειδικώς για τον αιτητή, σε σύγκρισή με τον γενικό πληθυσμό στη βάση της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας» [4] (βλ. αποφάσεις ΔΕΕ, C-901/19 CF and DN και C-465/07, Elgafaji).  

Η προσφυγή απορρίπτεται.

Δεδομένου του ότι εν προκειμένω κατέστη αναγκαίο να επέμβει στην αιτιολόγηση της εδώ επίδικης απόφασης το Δικαστήριο, δια της προσθήκης αιτιολογίας αναφορικά με τη δέσμη φωτογραφιών και τους λόγους μη αποδοχής τους, δεν επιδικάζονται έξοδα.

 

                                                                                        Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.