ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθεση Αρ.:  4233/2023

10 Νοεμβρίου, 2025

[Ε.ΡΗΓΑ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

Αναφορικά με το άρθρο 146 Συντάγματος

Μεταξύ:

U.C.O.,

από Νιγηρία

                                                                         Αιτητής

-και-

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω

Υπηρεσίας Ασύλου

 

Δικηγόρος για Αιτητή: Μ. Μπαγιαζίδου (κα)

Δικηγόρος για Καθ' ων η αίτηση: Ε. Χατζηγιάννη (κα), για Α. Φιλίππου (κος) για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Ε. ΡΗΓΑ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Με την υπό κρίση προσφυγή, ο Αιτητής στρέφεται εναντίον της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου ημερομηνίας 31.08.2023, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για άσυλο, καθότι κρίθηκε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις των άρθρων 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου του 2000, Ν. 6(Ι)/2000, ως έχει τροποποιηθεί (στο εξής αναφερόμενος ως «ο περί Προσφύγων Νόμος»).

 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 

Προτού εξεταστούν οι εκατέρωθεν ισχυρισμοί, επιβάλλεται η σκιαγράφηση των γεγονότων που περιβάλλουν την υπό κρίση υπόθεση, όπως αυτά προκύπτουν από την αίτηση του Αιτητή, την ένσταση των Καθ' ων η αίτηση αλλά και από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου που κατατέθηκε στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας και σημειώθηκε ως Τεκμήριο 1 (στο εξής αναφερόμενος ως «ο δ.φ.» ή «ο διοικητικός φάκελος»).

 

Ο Αιτητής κατάγεται από τη Νιγηρία, την οποία εγκατέλειψε στις 28.03.2022 και εισήλθε στις ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία περιοχές χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, δια μέσου των μη ελεγχόμενων περιοχών, υποβάλλοντας αίτηση ασύλου στις 31.05.2022. Στις 20.07.2023, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη του Αιτητή από λειτουργό της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής αναφερόμενος ως «ο Λειτουργός»), ο οποίος υπέβαλε την 30.08.2023 Έκθεση/Εισήγηση προς  τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου εισηγούμενος την απόρριψη της υποβληθείσας αίτησης.  Ακολούθως, ο ασκών καθήκοντα Προϊσταμένου λειτουργός της Υπηρεσίας Ασύλου ενέκρινε στις 31.08.2023 την εισήγηση, αποφασίζοντας την απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή, απόφαση η οποία κοινοποιήθηκε σε αυτόν στις 23.10.2023 μέσω σχετικής επιστολής της Υπηρεσίας Ασύλου που έφερε την ίδια ημερομηνία. Την απόφαση αυτή αμφισβητεί ο Αιτητής μέσω της υπό εξέταση προσφυγής του.

 

ΝΟΜΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ

 

Ο Αιτητής, μέσω της συνηγόρου του, ήγειρε κατά το εισαγωγικό δικόγραφο πλείονες λόγους ακυρώσεως. Στο πλαίσιο της γραπτής του αγόρευσης, η συνήγορος του Αιτητή προβάλει ότι η προσβαλλόμενη πράξη ελήφθη από αναρμόδιο πρόσωπο, χωρίς τη λήψη της απαιτούμενης εξουσιοδότησης από τον Υπουργό Εσωτερικών. Πρόσθετα, θεωρεί ότι  η προσβαλλόμενη πράξη ελήφθη χωρίς να διεξαχθεί η δέουσα έρευνα και/ή δεν λήφθηκαν υπόψη όλα τα στοιχεία του φακέλου της υπόθεσης, εφόσον οι Καθ’ων η Αίτηση δεν έθεσαν τις κατάλληλες ερωτήσεις ούτως ώστε ο Αιτητής να περιγράψει με λεπτομέρεια τους ισχυρισμούς του. Σε κάθε περίπτωση, είναι η θέση της συνηγόρου του Αιτητή ότι παρά τα ευρήματα των Καθ’ων η αίτηση, ο ίδιος παρουσιάστηκε σαφής και λεπτομερής στις αναφορές του. Επιπρόσθετα, προβάλει τον ισχυρισμό ότι ο Λειτουργός δεν προέβη σε ανεξάρτητη και εξατομικευμένη έρευνα ως προς τη χώρα καταγωγής του Αιτητή. Προωθεί, τέλος τη θέση, ότι η απόφαση πάσχει λόγω ελλιπούς αιτιολογίας.

 

Από την πλευρά τους οι Καθ΄ ων η αίτηση, υπεραμύνονται της νομιμότητας της επίδικης πράξης. Αρχικά, υποστηρίζουν ότι οι ισχυρισμοί του Αιτητή δεν στοιχειοθετούν οποιοδήποτε λόγο ακυρότητας ούτε θεμελιώνουν βάσιμο φόβο δίωξης ή πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης. Εμμένουν δε στην θέση ότι ο Αιτητής ήταν αναξιόπιστος καθώς θα αναμενόταν από τον ίδιο να παράσχει περισσότερες λεπτομέρειες, ενώ οι ισχυρισμοί του δεν αποσείουν το βάρος απόδειξης το οποίο βαραίνει τον ίδιο. Ως προς το θέμα της αρμοδιότητας οργάνου, προβάλλουν ότι απαιτείται, κατ’ αρχάς, η δέουσα δικογράφηση του ισχυρισμού, και, ακολούθως ότι επιφυλάσσουν το δικαίωμα προσκόμισης σχετικής βεβαίωσης ενώπιον του Δικαστηρίου αναφορικά με το καθεστώς του υπό κρίση λειτουργού. Προσθέτουν ότι η απόφαση λήφθηκε κατόπιν ενδελεχούς έρευνας όλων των σχετικών περιστατικών της υπόθεσης, εύλογα και εντός των ορίων της διακριτικής τους ευχέρειας, εφαρμόζοντας το Νόμο και καταλήγουν αναφέροντας ότι αυτή είναι δεόντως αιτιολογημένη.  

 

Κατά το στάδιο των διευκρινήσεων, ενόψει και της προσκόμισης σχετικής βεβαίωσης από τους Καθ’ ων η αίτηση (βλ. Τεκμήριο 2) η ευπαίδευτη συνήγορος που εκπροσωπεί τον Αιτητή ανέφερε ότι αποσύρει τον νομικό ισχυρισμό περί αναρμοδιότητας του οργάνου που έλαβε την προσβαλλόμενη απόφαση και ότι κατά λοιπά προωθεί τους υπόλοιπους ισχυρισμούς που προβάλλονται στη γραπτή του αγόρευση.

 
Αξιολόγηση εκατέρωθεν ισχυρισμών και καταληκτικά συμπεράσματα

 

Καταρχάς, μελετώντας την γραπτή αγόρευση του Αιτητή, παρατηρώ ότι τα εγειρόμενα νομικά σημεία σε συνάρτηση με τους ειδικούς ισχυρισμούς που εγείρει καθώς και τα γεγονότα που προβάλλει αναφορικά με τον πυρήνα του αιτήματός του για άσυλο, αποτελούν (στην πλειονότητα τους τουλάχιστον) επαρκή εξειδίκευση των νομικών σημείων που προωθεί ο Αιτητής. Περαιτέρω, παραθέτει επαρκή επιχειρηματολογία προς υποστήριξη εκάστου νομικού λόγου, με παραπομπή και σε σχετική νομολογία, ενώ, δομικά, η αγόρευσή του συνάδει και με την επιταγή του Κανονισμού 8 του περί της Λειτουργίας του  Διοικητικού  Δικαστηρίου  Διαδικαστικού  Κανονισμού (Αρ.1) του 2015[3], ως προς τη συνοπτική παρουσίαση του «σκελετού» των επιχειρημάτων στη βάση των νομικών σημείων που προσδιορίζονται στο δικόγραφο της προσφυγής του.

 

Σε κάθε περίπτωση, ενόψει της υποχρέωσης που έχει το παρόν Δικαστήριο να προβαίνει σε έλεγχο τόσο της νομιμότητας όσο και της ορθότητας κάθε προσβαλλόμενης απόφασης, εξετάζοντας πλήρως και από τούδε και στο εξής (ex nunc) τα γεγονότα και τα νομικά ζητήματα που τη διέπουν^[1], θα προχωρήσω να εξετάσω την ουσία της υπόθεσης αυτή, σε συνάρτηση και με τους ισχυρισμούς που προωθούνται από τον Αιτητή. Επισημαίνω ότι, ενόψει του γεγονότος ότι οι ισχυρισμοί του αφορούν στην ουσία του αιτήματός του, αυτοί θα εξεταστούν ενιαία.

 

Επί της ουσίας της προσφυγής σε συνάρτηση και με τους λόγους ακυρώσεως που προωθούνται από τον Αιτητή

 

Ως εκ τούτου, προσέγγισα το θέμα με βάση τα ενώπιόν μου στοιχεία και το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου.

 

Στο πλαίσιο της υποβληθείσας αίτησής του για διεθνή προστασία και ως προς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής επικαλέστηκε διαφορές που είχε με τον θείο του αναφορικά με την περιουσία του αποβιώσαντος πατέρα του. Ειδικότερα, ο Αιτητής δήλωσε ότι ο θείος του, όντας πλούσιος, άρχισε να περιφράσσει την κληροδοτηθείσα γη και ο Αιτητής αντέδρασε αφαιρώντας την περίφραξη. Ακολούθως, ο θείος του άρχισε να τον απειλεί με αποτέλεσμα ο Αιτητής να εγκαταλείψει την χώρα καταγωγής του.

 

Κατά το κρίσιμο στάδιο της συνέντευξης, ο Αιτητής ανέφερε, αναφορικά με τα προσωπικά του δεδομένα, ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή Mboma Alike της πολιτείας Imo, όπου και διέμενε συνεχώς έως και την αναχώρησή του από τη χώρα καταγωγής του (βλ. ερ. 28 του δ.φ.). Όσον αφορά στην οικογενειακή του κατάσταση, δήλωσε ότι είναι άγαμος και μοναχοπαίδι, ότι ο πατέρας του έχει αποβιώσει, ενώ η μητέρα του εξακολουθεί να κατοικεί στο χωριό τους στη Νιγηρία, με την οποία και διατηρεί επικοινωνία (βλ. ερ. 27 του δ.φ.). Σχετικά με το μορφωτικό του επίπεδο, ανέφερε ότι είναι απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ ως προς την επαγγελματική του δραστηριότητα υποστήριξε ότι είχε λάβει σχετική επαγγελματική κατάρτιση και εργαζόταν ως σχεδιαστής μόδας, διατηρώντας ίδια επιχείρηση ένδυσης (βλ. ερ. 26-27 του δ.φ.).

 

Ως προς την ουσία του αιτήματός του, ο Αιτητής επανέλαβε τα όσα κατέγραψε στην αίτησή του για διεθνή προστασία. 

 

Κατά τη διερεύνηση των ισχυρισμών του μέσω περαιτέρω ερωτήσεων από τον Λειτουργό, ο Αιτητής ανέφερε ότι ο πατέρας του απεβίωσε όταν εκείνος ήταν 10 ετών και ότι ο θείος του προέβη στην τοποθέτηση φράκτη επί της επίμαχης γης περί τον Ιανουάριο του 2022 (βλ. ερ. 25 του δ.φ.). Κληθείς να περιγράψει το περιστατικό, δήλωσε ότι ενημερώθηκε από φίλο του, ο οποίος τον επισκέφθηκε στο κατάστημά του, ότι στην ιδιοκτησία του τοποθετείται φράκτης. Μεταβαίνοντας επί τόπου, είδε εργάτες να προβαίνουν στην τοποθέτηση, τους ζήτησε να διακόψουν τις εργασίες, και εκείνοι, όπως ανέφερε, επικοινώνησαν με τον θείο του για οδηγίες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο θείος του τούς ζήτησε να συνεχίσουν την εργασία. Ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι μίλησε και ο ίδιος με τον θείο του, ο οποίος τον απείλησε με θανάτωση. Κατόπιν τούτου, ο Αιτητής, ευρισκόμενος σε έντονη συναισθηματική φόρτιση, έλαβε ένα σφυρί και άρχισε να καταστρέφει τον φράκτη. Οι εργάτες, κατά δήλωσή του, ενημέρωσαν εκ νέου τον θείο του, ο οποίος τότε κατευθύνθηκε προς το σημείο. Πριν την άφιξή του, ο Αιτητής διέφυγε και μετέβη στο γειτονικό χωριό Amuzi, όπου κρύφτηκε επί τρεις ημέρες, προτού μεταβεί στο Lagos (βλ. ερ. 25 του δ.φ.). Στη συνέχεια, δήλωσε ότι μετέβη στην Abuja προκειμένου να προετοιμαστεί για την αναχώρησή του από τη Νιγηρία (βλ. ερ. 24 του δ.φ.).

 

Κληθείς να αναφέρει τι φοβάται ότι θα του συμβεί σε περίπτωση που επιστρέψει στην χώρα καταγωγής του, ισχυρίστηκε ότι ο θείος του θα τον απειλήσει και δεν θα ήθελε να πεθάνει νέος (ερυθρό 25 του δ.φ.).

 

Ακολούθως, ερωτηθείς εάν κατήγγειλε οτιδήποτε στην Αστυνομία απάντησε αρνητικά καθ’ ότι, όπως ανέφερε, κανείς για να αποταθεί στις αρχές χρειάζεται χρήματα, τα οποία δεν είχε. Κληθείς στην συνέχεια να αναφέρει εάν αντιμετώπισε οποιεσδήποτε απειλές, απάντησε ότι κάποιοι άνθρωποι τον είχαν επισκεφθεί στο κατάστημα που διατηρούσε καλώντας τον να τους ακολουθήσει στα γραφεία της Αστυνομίας. Ωστόσο, ο Αιτητής τους έδιωξε φωνάζοντας του επειδή δεν γνώριζε ποιοι ήταν (ερυθρό 24 του δ.φ.). Πρόσθετα, θεώρησε ότι κάποιοι πελάτες του τον είχαν επισκεφθεί στο κατάστημα του ήταν παρακινούμενοι από τον θείο του. Ερωτηθείς σχετικά από τον Λειτουργό, ανέφερε ότι δεν του συνέβη οτιδήποτε στο Lagos, ούτε στην Abuja αλλά ούτε και στην μητέρα του που παραμένει στο χωριό του (ερυθρό 23 του δ.φ.). 

 

Η αξιολόγηση των ισχυρισμών του Αιτητή από τους Καθ' ων η αίτηση

 

Προχωρώντας τώρα στην αξιολόγηση που διενεργήθηκε, επί των όσων ο Αιτητής παρέθεσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, παρατηρώ ότι ο Λειτουργός διαχώρισε τους ισχυρισμούς του Αιτητή σε δύο ουσιώδεις ισχυρισμούς:

 

Ο πρώτος ισχυρισμός αφορούσε την ταυτότητα, το προφίλ και τη χώρα καταγωγής του Αιτητή, ισχυρισμός ο οποίος έγινε αποδεκτός από τον Λειτουργό  καθώς, ως κρίθηκε, στοιχειοθετήθηκε η εσωτερική και η εξωτερική του αξιοπιστία.

 

Ο δεύτερος ισχυρισμός αφορούσε στον ισχυρισμό του Αιτητή ότι ο θείος του από την πλευρά του πατέρα του περιέφραξε την γη του Αιτητή περί τον Ιανουάριο του 2022 και ότι ο θείος του τον απείλησε. Ο ισχυρισμός αυτός κρίθηκε από τον Λειτουργού ως εσωτερικά αναξιόπιστος. Ειδικότερα, ως ο κρίθηκε, ο Αιτητής εμφανίστηκε γενικός και αόριστος ως προς την περιγραφή των περιστάσεων που οδήγησαν στην περίφραξη της γης, ενώ, σύμφωνα με την αξιολόγηση του Λειτουργού, από το 2009 (έτος θανάτου του πατέρα του) έως τον Ιανουάριο του 2022, ο Αιτητής φαίνεται να διήγαγε μία κανονική και αδιάλειπτη καθημερινότητα (βλ. ερ. 25, 26, 27 του δ.φ.). Επιπλέον, κατά τον Λειτουργό, ο Αιτητής δεν παρείχε επαρκείς και συγκεκριμένες λεπτομέρειες για το περιστατικό της περίφραξης, ούτε ήταν σε θέση να προσδιορίσει με ακρίβεια τον χρόνο κατά τον οποίο αυτό έλαβε χώρα (βλ. ερ. 25 του δ.φ.). Περαιτέρω, σύμφωνα με τη σχετική κρίση του Λειτουργού, οι περιγραφές του Αιτητή σχετικά με τα γεγονότα που ακολούθησαν τη φυγή του μετά το περιστατικό ήταν ελλιπείς, ενώ δεν αιτιολόγησε επαρκώς τους λόγους για τους οποίους δεν απευθύνθηκε στις αρμόδιες αρχές ή δεν υπέβαλε σχετική καταγγελία (βλ. ερ. 26 του δ.φ.). Αντίστοιχα, οι αναφορές του ως προς το περιστατικό της επίσκεψης τριών ανδρών στην επιχείρησή του κρίθηκαν επίσης γενικές και ατεκμηρίωτες, καθόσον δεν κατέστη δυνατό να συναχθεί σχέση του συμβάντος με τον θείο του (βλ. ερ. 24 του δ.φ.). Παράλληλα, κατά την εκτίμηση του Λειτουργού, οι ισχυρισμοί του Αιτητή εμφάνισαν αντιφάσεις: συγκεκριμένα, αρχικά ανέφερε ότι μετά το περιστατικό με τον φράκτη κρύφτηκε στο Amuzi και στη συνέχεια μετέβη απευθείας στο Lagos, ενώ σε μεταγενέστερη φάση υποστήριξε ότι επέστρεψε στο χωριό του πριν αναχωρήσει. Επιπλέον, διαπιστώθηκε αντίφαση στο ότι, ενώ δήλωσε πως φοβόταν τον θείο του, εντούτοις επέστρεψε στο χωριό προκειμένου να εξυπηρετήσει πελάτες. Τέλος, ο Λειτουργός σημείωσε ότι, βάσει των όσων ο ίδιος ο Αιτητής ανέφερε, δεν προέκυψε οποιοδήποτε μεταγενέστερο περιστατικό εις βάρος του μετά την επίσκεψη των τριών ανδρών στο κατάστημά του, ούτε καταγράφηκε οποιαδήποτε ενέργεια από τον θείο του, ούτε προέκυψε κάποια βλάβη στη μητέρα του (βλ. ερ. 23 του δ.φ.).

Top of Form

 

Bottom of Form

Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού, ο Λειτουργός σημείωσε ότι λόγω της υποκειμενικής φύσεως του ισχυρισμού του Αιτητή δεν ήταν εφικτή η αναζήτηση πληροφοριών από εξωτερικές πηγές. (βλ. ερ. 45 δ.φ.)

 

Προχωρώντας στην αξιολόγηση κινδύνου του Αιτητή σε περίπτωση επιστροφής του στη Νιγηρία στη βάση του ισχυρισμού περί των προσωπικών του στοιχείων, που αποτελούσε και τον μοναδικό ισχυρισμό που έγινε αποδεκτός, ο Λειτουργός ασύλου επεσήμανε ότι δεν συνέτρεχαν εύλογοι λόγοι να γινόταν αποδεκτό ότι ο Αιτητής σε περίπτωση επιστροφής του, θα κινδύνευε με δίωξη ή με πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης. Επισημάνθηκε ότι επρόκειτο για άτομο που είναι μονήρης, απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και που εργαζόταν σε δική του επιχείρηση μέχρι που εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του. Συνεπώς, κρίθηκε ως άτομο που δύναται να εργαστεί στην χώρα καταγωγής του. Αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στην πολιτεία Imo, στην οποία αναμενόταν να επέστρεφε, κατά τον Λειτουργό, οι πληροφορίες από την χώρα καταγωγής επιβεβαιώνουν την απουσία πραγματικού φόβου επιστροφής του Αιτητή. Κρίθηκε συνεπώς ότι ο Αιτητής κατά την εκεί επιστροφή του, δεν θα αντιμετώπιζε δίωξη η πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης (βλ .ερ. 45-44 του δ.φ.).

 

Κατά τη Νομική Ανάλυση, ο Λειτουργός έκρινε ότι ο Αιτητής δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για υπαγωγή στο καθεστώς του πρόσφυγα σύμφωνα με το Άρθρο 1Α 2 της συνθήκης της Γενεύης και του Άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου 2000 αφού δεν συνέτρεχαν στο πρόσωπο του Αιτητή τα υποκειμενικά και αντικειμενικά στοιχεία που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν βάσιμο και δικαιολογημένο φόβο δίωξης σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του. Όσον αφορά την υπαγωγή του στο καθεστώς της συμπληρωματικής προστασίας ο Λειτουργός ανέφερε ότι δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του Άρθρου 19 (2) (α), (β) και (γ) του περί Προσφύγων Νόμου 2000 καθώς ο Αιτητής εάν επέστρεφε στη χώρα καταγωγής του δεν θα αντιμετώπιζε πραγματικό κίνδυνο να υφίστατο θανατική ποινή ή εκτέλεση σύμφωνα με το άρθρο 19 (2) (α) ή να υφίστατο βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία σύμφωνα με το άρθρο 19 (2) (β).  Κρίθηκε περαιτέρω αναφορικά με το άρθρο 19 (2) (γ), ότι ο Αιτητής επιστρέφοντας στη χώρα καταγωγής του δεν θα αντιμετώπιζε πραγματικό κίνδυνο να υφίστατο σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου λόγω αδιάκριτής άσκησης βίας σε συνθήκες ένοπλης σύρραξης.  (βλ. ερ. 43 - 42 δ.φ.), εφόσον η Νιγηρία δεν βρίσκεται σε κατάσταση διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης.

 

Η εκτίμηση του Δικαστηρίου

 

Αξιολογώντας λοιπόν τα όσα έχουν ανωτέρω αναφερθεί υπό το φως και των νομοθετημένων προνοιών και μελετώντας επισταμένως τόσο την Εισηγητική Έκθεση του Λειτουργού όσο και τους λοιπούς ισχυρισμούς του Αιτητή ως αυτοί παρουσιάστηκαν τόσο κατά την διοικητική διαδικασία όσο και κατά την ενώπιόν μου δικαστική διαδικασία, καταλήγω στα εξής:

 

Καταρχάς, συμφωνώ και συντάσσομαι με την κρίση των Καθ' ων η αίτηση ως προς την αξιοπιστία του πρώτου ουσιώδους ισχυρισμού τον οποίον και αποδέχομαι.

 

Αναφορικά με το δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό, ήτοι ότι ο Αιτητής εγκατέλειψε τη Νιγηρία επειδή o πατρικός του θείος, περιέφραξε τη γη του Αιτητή τον Ιανουάριο του 2022 και ότι στη συνέχεια τον απειλούσε, φρονώ πως ο Λειτουργός ορθά έκρινε ότι ο ισχυρισμός αυτός στερείτο τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικής αξιοπιστίας.  Πράγματι, έχοντας μελετήσει ενδελεχώς τα όσα ο Αιτητής δήλωσε κατά τη συνέντευξή του, φρονώ πως η αφήγηση του χαρακτηρίζεται από ουσιώδεις ασάφειες, γενικόλογες αναφορές και μη ευλογοφανείς απαντήσεις, γεγονός που καθιστά αδύνατο τον σχηματισμό πεποίθησης ως προς την αληθοφάνεια των γεγονότων που επικαλείται.

 

Πέραν των σημείων που ανέδειξε ο Λειτουργός Ασύλου, θεωρώ σκόπιμο να επισημάνω ορισμένες επιπρόσθετες ελλείψεις που εντόπισα στο αφήγημα του Αιτητή, οι οποίες ενισχύουν την εκτίμηση περί αναξιοπιστίας του εν λόγω ισχυρισμού. Συγκεκριμένα, παρατηρώ ότι ο Αιτητής δεν παρουσίασε πειστική εξήγηση για την επιλογή του να εγκαταλείψει οριστικά τη χώρα καταγωγής του αντί να αναζητήσει προστασία εντός αυτής. Σύμφωνα με την ίδια την κατάθεσή του, δεν προέβη σε καταγγελία προς την Αστυνομία ούτε αναζήτησε βοήθεια από οποιαδήποτε άλλη τοπική ή κοινοτική αρχή, επικαλούμενος έλλειψη χρημάτων. Ωστόσο, η γενική και αόριστη αυτή αναφορά δεν δύναται να δικαιολογήσει την πλήρη απουσία κάθε προσπάθειας προστασίας, ιδιαίτερα όταν διακυβεύεται – κατά τους ισχυρισμούς του – η ίδια του η ζωή. Η στάση αυτή δεν είναι συμβατή με την συμπεριφορά προσώπου που πράγματι τελεί υπό άμεσο και σοβαρό κίνδυνο.

 

Πρόσθετα, παρατηρείται έλλειψη συνέπειας και λογικής συνοχής ως προς την μετακίνησή του εντός της Νιγηρίας πριν την αναχώρησή του. Ενώ ισχυρίζεται ότι διέτρεχε σοβαρό κίνδυνο εξαιτίας των απειλών, παρέμεινε επί ημέρες σε περιοχές σχετικά κοντά στο χωριό του, δεν έλαβε μέτρα απόκρυψης, ούτε ανέφερε οποιοδήποτε περιστατικό καταδίωξης ή αναζήτησής του από τον θείο του ή τρίτους εντολοδόχους του. Επιπλέον, η επιστροφή του στο χωριό προκειμένου να εξυπηρετήσει πελάτες αντιστρατεύεται τον κεντρικό ισχυρισμό περί φόβου για τη ζωή του.

 

Επιπλέον, η αξιοσημείωτη απουσία οποιασδήποτε συνέπειας εις βάρος της μητέρας του – πρόσωπο άμεσα συνδεδεμένο μαζί του και εγκατεστημένο στην επίμαχη περιοχή – λειτουργεί απομειωτικά στην ένταση και τον χαρακτήρα της απειλής που επικαλείται ο Αιτητής. Εάν πράγματι ο θείος του επιδίωκε σοβαρά την βλάβη του, θα αναμενόταν, υπό το πρίσμα της ίδιας της αφήγησης, ο κίνδυνος να εκδηλωθεί και προς άλλα οικεία σε αυτόν πρόσωπα.

 

Συνολικά, οι παραπάνω παρατηρήσεις ενισχύουν το συμπέρασμα ότι ο δεύτερος ουσιώδης ισχυρισμός του Αιτητή στερείται της αναγκαίας εσωτερικής αξιοπιστίας και συνοχής.

 

Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του δεύτερου ισχυρισμού, ορθώς ο Λειτουργός διαπίστωσε ότι, ως γεγονός που εδράζεται στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής του Αιτητή, το εν λόγω περιστατικό δεν είναι επιδεκτικό επαλήθευσης μέσω εξωτερικών πηγών πληροφόρησης.  Η αδυναμία εξωτερικής τεκμηρίωσης καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη ο Αιτητής να προσκομίσει έναν πειστικό, συνεκτικό και απαλλαγμένο αντιφάσεων ισχυρισμό, βάσει του οποίου να δύναται να στηριχθεί ευλόγως η πεποίθηση περί της πραγματικής τέλεσης των αναφερόμενων γεγονότων. Εν προκειμένω, ο Αιτητής δεν κατόρθωσε να προσφέρει τέτοιο αφήγημα·

 

Δεδομένης λοιπόν της παντελούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής του ισχυρισμού αυτού εκ της αοριστίας, της γενικότητας, της μη ευλογοφάνειας και της αντιφατικότητας που χαρακτηρίζει το αφήγημα του Αιτητή δεν προκύπτει ανάγκη για εξέταση της εξωτερικής τους συνοχής, με αναφορά σε αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης. Επί τούτου, σχετικά είναι τα όσα καταγράφονται στο εγχειρίδιο της EASO (νυν EUAA), Evidence and credibility assessment in the context of the Common European Asylum System,[2] σελ.169 όπου διαλαμβάνονται συγκεκριμένα τα ακόλουθα:

 

«This will be necessary insofar as the rationale of the judgment relies on the appreciation of conditions prevailing in the country of origin. This would not be the case in all situations. For example, it may well be unnecessary in respect of a negative credibility finding based on a blatant lack of internal consistency or on unsatisfactorily explained discrepancies and variations on the essential elements of a claim, nor a fortiori if an appeal is rejected on inadmissibility grounds.»

 

Βλέπε σχετικώς και τα όσα αναφέρθηκαν επί του ζητήματος τούτου στην   πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην FERDINARD EBELLE  EWELUKWA .[3]

 

Ενόψει των πιο πάνω, ο  δεύτερος ισχυρισμός του Αιτητή απορρίπτεται ως εσωτερικά και εξωτερικά αναξιόπιστος.

 

Υπό το φως των προλεχθέντων και του μοναδικού ισχυρισμού περί των προσωπικών στοιχείων του Αιτητή που έγινε αποδεκτός από το παρόν Δικαστήριο, κρίνω ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή του Αιτητή στο καθεστώς του πρόσφυγα, καθώς δεν διαπιστώνονται δείκτες κινδύνου έναντι της ζωής του, σε περίπτωση επιστροφής του στη Νιγηρία, ιδιαιτέρως υπό τον ορισμό και προϋποθέσεις του προφίλ του πρόσφυγα, άρθρο 1Α της Συνθήκης της Γενεύης και άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου.

 

Ως εκ τούτου, απομένει να εξεταστεί το κατά πόσο υπάρχει δυνατότητα να υπαχθεί ο Αιτητής στο καθεστώς της επικουρικής προστασίας, ή αλλιώς συμπληρωματικής προστασίας, ως αυτό καθορίζεται στην εθνική μας νομοθεσία.  Ειδικότερα, το άρθρο 19(1) του περί Προσφύγων Νόμου διαλαμβάνει ότι:

 

«το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δεν βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής.»

 

Ο ορισμός της «σοβαρής» ή «σοβαρής και αδικαιολόγητης βλάβη» καλύπτει δυνάμει του άρθρου 19(2) εξαντλητικά, τρεις διαφορετικές καταστάσεις, ήτοι :

 

(α) θανατική ποινή ή εκτέλεση, ή

 

(β) βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία του αιτητή στη χώρα καταγωγής του, ή

 

(γ) σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης.

 

Έχοντας υπόψη τις περιστάσεις που διαλαμβάνονται στην υπό κρίση υπόθεση, ο Αιτητής δεν μπορεί να ενταχθεί στα υπό (α) και (β) ανωτέρω εδάφια. Εξέτασης συνεπώς χρήζει το εδάφιο (γ) του άρθρου 19(2).

 

Ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν αναφορικά την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επεσήμανε στην απόφαση του CF, DN  κατά   του  Bundesrepublic Deutschland[4] ότι συνιστούν:

 

«(.) μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (πρβλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C‑285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» (βλ. σκέψη 43 της απόφασης)

 

Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην απόφασή του Sufi and Elmι,[5] αξιολόγησε, διευκρινίζοντας ότι δεν κατονομάζονται εξαντλητικά, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

 

Όπως επίσης διευκρίνισε το ΔΕΕ στην υπόθεση Meki Elgafaji, Noor Elgafaji v. Staatssecretaris van Justitie[6] :

 

 «33. Αντιθέτως, η κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας βλάβη, καθόσον συνίσταται σε «σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας» του αιτούντος, αναφέρεται σε ένα γενικότερο κίνδυνο βλάβης.

 

34. Συγκεκριμένα, η βλάβη αυτή αφορά, ευρύτερα, «απειλή [.]κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας» αμάχου και όχι συγκεκριμένες πράξεις βίας. Επιπροσθέτως, η απειλή αυτή είναι συμφυής με μια γενική κατάσταση «διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης». Τέλος, η βία από την οποία προέρχεται η εν λόγω απειλή χαρακτηρίζεται ως «αδιακρίτως» ασκούμενη, όρος που σημαίνει ότι μπορεί να επεκταθεί σε άτομα ανεξαρτήτως των προσωπικών περιστάσεών τους.

 

35. Στο πλαίσιο αυτό, ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.

 

36. Η ερμηνεία αυτή, η οποία δύναται να διασφαλίσει ένα αυτοτελές πεδίο εφαρμογής στο άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, δεν αναιρείται από το γράμμα της εικοστής έκτης αιτιολογικής σκέψης, κατά το οποίο «οι κίνδυνοι στους οποίους εκτίθεται εν γένει ο πληθυσμός ή τμήμα του πληθυσμού μιας χώρας δεν συνιστούν συνήθως, αυτοί καθαυτοί, προσωπική απειλή που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σοβαρή βλάβη».

 

37. Συγκεκριμένα, μολονότι η αιτιολογική αυτή σκέψη σημαίνει ότι η απλή αντικειμενική διαπίστωση κινδύνου απορρέοντος από τη γενική κατάσταση μιας χώρας δεν αρκεί, καταρχήν, για να γίνει δεκτό ότι οι προϋποθέσεις του άρθρου 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, συντρέχουν ως προς συγκεκριμένο πρόσωπο, εντούτοις, καθόσον η αιτιολογική αυτή σκέψη χρησιμοποιεί τον όρο «συνήθως», αναγνωρίζει το ενδεχόμενο υπάρξεως μιας εξαιρετικής καταστάσεως, χαρακτηριζομένης από έναν τόσο υψηλό βαθμό κινδύνου, ώστε να υπάρχουν σοβαροί λόγοι να εκτιμάται ότι το πρόσωπο αυτό θα εκτεθεί ατομικώς στον επίμαχο κίνδυνο.

 

38. Ο εξαιρετικός χαρακτήρας της καταστάσεως αυτής επιρρωννύεται, επίσης, από το γεγονός ότι η οικεία προστασία είναι επικουρική, καθώς και από την οικονομία του άρθρου 15 της οδηγίας, καθόσον η βλάβη, της οποίας τον ορισμό δίνει το άρθρο αυτό υπό τα στοιχεία α΄ και β΄, πρέπει να εξατομικεύεται σαφώς. Μολονότι είναι αληθές ότι στοιχεία που αφορούν το σύνολο του πληθυσμού αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την εφαρμογή του άρθρου 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας, υπό την έννοια ότι σε περίπτωση διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης ο ενδιαφερόμενος, όπως και άλλα πρόσωπα, εντάσσεται στον κύκλο των δυνητικών θυμάτων μιας αδιακρίτως ασκούμενης βίας, εντούτοις, η ερμηνεία της εν λόγω διατάξεως πρέπει να γίνεται λαμβανομένου υπόψη του συστήματος στο οποίο εντάσσεται, δηλαδή σε σχέση με τις λοιπές δύο περιπτώσεις που προβλέπει το άρθρο 15 και, επομένως, να ερμηνεύεται σε στενή συνάρτηση με την εξατομίκευση αυτή.

 

39. Συναφώς, πρέπει να διευκρινισθεί ότι όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

 

Στη βάση της ως άνω νομολογίας, προς τον σκοπό εξέτασης των προϋποθέσεων που διαλαμβάνει το άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου, ως αυτός ενσωματώνει το άρθρο 15(γ) της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ[7] και λαμβάνοντας υπόψη ότι έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από την πρωτοβάθμια εξέταση της αίτησης του Αιτητή, προχώρησα σε έρευνα σε διεθνείς πηγές πληροφόρησης αναφορικά με την τρέχουσα κατάσταση ασφαλείας στον τόπο καταγωγής και τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή, ήτοι την πολιτεία Imo.  Από την έρευνα αυτή, προέκυψαν τα ακόλουθα:

 

·                Αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στην πολιτεία Imo, το 2023 οι κύριοι παράγοντες που ενεπλάκησαν σε εντάσεις στη νοτιοανατολική Νιγηρία ήταν οι «αποσχιστικές φατρίες»,[8] ή η Ομάδα Αυτοχθόνων του Μπιάφρα (Indigenous People of Biafra - IPOB) και το Ανατολικό Δίκτυο Ασφαλείας (Eastern Security Network - ESN).[9]  Οι αποσχιστές του Biafra, που βρίσκονται στη νοτιοανατολική Νιγηρία, περιγράφηκαν ως «ο νόμος πλέον», έχοντας αναλάβει τις εξουσίες των κυβερνητικών αξιωματούχων και των παραδοσιακών ηγετών στην περιοχή.[10] Άγνωστοι ένοπλοι ήταν επίσης παρόντες στη νοτιοανατολική Νιγηρία καθ' όλη τη διάρκεια του 2023,[11] με τη φράση «επιθέσεις από άγνωστους ένοπλους» να χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τη σεχταριστική βία στη συγκεκριμένη περιοχή.[12]

 

·                Οι κρατικές δυνάμεις ήταν επίσης παρούσες στη νοτιοανατολική Νιγηρία το 2023.[13] Σύμφωνα με την εφημερίδα 'Premium Times', η οποία επικαλείται επίσημες πηγές, αναφέρεται ότι την περίοδο μεταξύ 11 Φεβρουαρίου 2024 και 7 Μαρτίου 2024, δυνάμεις ασφαλείας που έδρασαν συνδυαστικά σκότωσαν μεγάλο αριθμό ύποπτων μελών της Ομάδας Αυτοχθόνων του Μπιάφρα (IPOB) και της ένοπλης στρατιωτικής της πτέρυγας, του Ανατολικού Δικτύου Ασφαλείας (ESN), σε διάφορες περιοχές στη νοτιοανατολική Νιγηρία. Σύμφωνα με επίσημη πηγή, οι επιχειρήσεις διεξήχθησαν από την Joint Task Force of Operation Udoka, η οποία αποτελείται από προσωπικό του Νιγηριανού Στρατού, του Νιγηριανού Ναυτικού, της Νιγηριανής Πολεμικής Αεροπορίας και της Αστυνομικής Δύναμης της Νιγηρίας· προσωπικό από την Υπηρεσία Κρατικής Ασφαλείας και το Σώμα Ασφαλείας και Πολιτικής Άμυνας της Νιγηρίας συμμετείχε επίσης. Οι ύποπτες τοποθεσίες του IPOB/ESN εντοπίστηκαν στις κοινότητες Orsu, Ek Ututu και Ihiteukwa, Ihittenansa, που βρίσκονται στη διοικητική περιοχή Orsu στην πολιτεία Imo. Κατά την ίδια περίοδο, επιπλέον τοποθεσίες καταστράφηκαν στη διοικητική περιοχή Ihiala, στην πολιτεία Anambra.[14]

 

·                Τέλος, όσον αφορά στην επαρχία Imo, κατά το τελευταίο έτος (με ημερομηνία τελευταίας ενημέρωσης την 05.09.2025), καταγράφηκαν 88 περιστατικά πολιτικής βίας (“Political violence”, που περιλαμβάνει περιστατικά βίας κατά αμάχων, εκρήξεις/απομακρυσμένη βία, μάχες, εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες), από τα οποία προκλήθηκαν 165 θάνατοι.[15] Ο συνολικός πληθυσμός της πολιτείας Imo της Νιγηρίας ανέρχεται σε 5,459,300 κατοίκους σύμφωνα με την πιο πρόσφατη επίσημη εκτίμηση που έγινε το 2022.[16]

 

Aποτιμώντας τα προαναφερόμενα δεδομένα, δεν καταδεικνύεται εύλογη πιθανότητα ο Αιτητής να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή του κίνδυνο σοβαρής βλάβης, στον τελευταίο τόπο διαμονής του και ως εκ τούτου δεν διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας του στην περιοχή.  Εξετάζοντας περαιτέρω τις προσωπικές περιστάσεις του Αιτητή, παρατηρώ ότι αυτός είναι άντρας, υγιής, απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πλήρως ικανός προς εργασία και με προηγούμενη εργασιακή εμπειρία στη χώρα καταγωγής του, χωρίς στοιχεία ευαλωτότητας. Ο Ατητής δεν έχει θέσει οποιαδήποτε ατομικά χαρακτηριστικά στην ενώπιον μου δικαστική διαδικασία, που να υποδηλώνουν ότι μπορεί να έχει τεθεί με οποιονδήποτε τρόπο σε δυσμενή θέση ή σε κίνδυνο δίωξης ή βλάβης.

 

ΚΑΤΑΛΗΞΗ

 

Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα ανωτέρω αναπτύχθηκαν, είναι η κατάληξή μου ότι ορθώς κρίθηκε και επί της ουσίας ότι ο Αιτητής δεν κατάφερε να αποδείξει βάσιμο φόβο δίωξης για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων και, περαιτέρω, ορθώς θεωρήθηκε ότι δεν κατάφερε να τεκμηριώσει ότι υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη, ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται από την οικεία νομοθεσία (άρθρα 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου). Πρόσθετα, και οι λόγοι ακυρώσεως που προώθησε η ευπαίδευτη συνήγορος του Αιτητή απορρίπτονται ως αβάσιμοι.

 

Καταληκτικά λαμβάνω υπόψη μου, πρόσθετα και συμπληρωματικά των ανωτέρω, ότι η χώρα καταγωγής του Αιτητή, συμπεριλαμβάνεται στις χώρες που έχουν ορισθεί ως ασφαλείς χώρες ιθαγένειας σύμφωνα και με το πιο πρόσφατο Διάταγμα του Υπουργού Εσωτερικών ημερ. 30.05.2025 (Κ.Δ.Π. 145/2025), χωρίς εν προκειμένω ο Αιτητής να προβάλει οποιουσδήποτε ισχυρισμούς ή στοιχεία που αφορούν προσωπικά στον ίδιο και οι οποίοι να ανατρέπουν το τεκμήριο περί ασφαλούς χώρας ιθαγένειας. Ο κατάλογος των ασφαλών χωρών ιθαγένειας καθορίζεται από τον Υπουργό Εσωτερικών όταν ικανοποιηθεί βάσει της νομικής κατάστασης, της εφαρμογής του δικαίου στο πλαίσιο δημοκρατικού συστήματος και των γενικών πολιτικών συνθηκών ότι στις οριζόμενες χώρες, γενικά και μόνιμα, δεν υφίστανται πράξεις δίωξης σύμφωνα με το άρθρο 3Γ του περί Προσφύγων Νόμου, ούτε βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία, ούτε απειλή η οποία προκύπτει από την χρήση αδιάκριτης βίας σε κατάσταση διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύγκρουσης.

 

Ενόψει των ανωτέρω, η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται, με έξοδα €1000 υπέρ των Καθ' ων η αίτηση, και εναντίον του Αιτητή.

 

 

 

                                              Ε. Ρήγα,  Δ.Δ.Δ.Δ.Π.