ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Υπόθεση Αρ.: 5126/2022

 

6 Νοεμβρίου, 2025

 

[Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

 

Μεταξύ:

 

1. Μ.Β.Α.

2. T.T.

3. M.B.

4. H.B.

5. A.B.

6. M.B.

7. M.A.

 

Αιτητών

και

 

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Προϊσταμένου της Υπηρεσίας Ασύλου

 

Καθ' ων η αίτηση

 .........

 

Οι Αιτητές εμφανίζονται αυτοπροσώπως 

Α. Κίτσιου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Οι Αιτητές με την παρούσα προσφυγή αιτούνται την έκδοση απόφασης από το παρόν Δικαστήριο με την οποία να κηρύσσεται άκυρη, παράνομη και στερούμενη κάθε έννομου αποτελέσματος η απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 12.7.2022, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά τους για διεθνή προστασία, δυνάμει των περί Προσφύγων Νόμων του 2000 – 2020, καθότι κρίθηκε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις των άρθρων 3 και 19 των περί Προσφύγων Νόμων του 2000 έως 2020 (στο εξής: ο περί Προσφύγων Νόμος).

 

Γεγονότα

1.             Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως ακολούθως: Οι Αιτητές αποτελούν οικογένεια. Ειδικότερα, οι Αιτητές αρ. 1 και αρ. 2 είναι σύζυγοι και οι Αιτητές αρ. 3, αρ. 4, αρ. 5, αρ. 6, και αρ. 7 αποτελούν τέκνα τους, με τους Αιτητές 6 και 7 να εξακολουθούν να είναι ανήλικοι. Οι Αιτητές εισήλθαν παράνομα στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές την 1.11.2019 και περί τις 4.11.2019 υπέβαλαν αίτηση διεθνούς προστασίας. Στις 17.2.2022 και 21.2.2022,  πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις των Αιτητών αρ. 1 και 2 και στις 28.2.2022 των Αιτητών 3 και 4, από λειτουργό της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης για το Άσυλο (ήδη Οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Άσυλο [ΕUAA]), ο οποίος την 28.6.2022 υπέβαλε σχετική Έκθεση/ Εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής: Προϊστάμενος) για απόρριψη της αίτησης ασύλου των Αιτητών. Η Εισήγηση εγκρίθηκε από τον Προϊστάμενο στις 12.7.2022. Στις 8.8.2022 ετοιμάστηκε απορριπτική επιστολή, η οποία κοινοποιήθηκε στους Αιτητές στις 10.8.2022 και η οποία αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής. Στις 12.8.2022 καταχωρήθηκε η υπ’ αριθμ. 5126/2022 προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας. Στις  16.3.2023 ωστόσο  οι Αιτητές διόρισαν δικηγόρο,  η οποία αποσύρθηκε στη συνέχεια της διαδικασίας από δικηγόρος τους με τους Αιτητής να εξακολουθήσουν την αυτοπρόσωπη εκπροσώπησή τους ενώπιον του Δικαστηρίου μέχρι και το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας.

 

Νομικοί Ισχυρισμοί

2.             Στο πλαίσιο του εισαγωγικού δικογράφου της, οι Αιτητές καταγράφουν την αντίθεσή τους με την απόφαση του Προϊσταμένου επειδή βρίσκονται σε κίνδυνο στη χώρα καταγωγής τους. Ο δε Αιτητής 1 κατέγραψε ότι διώκεται από μία ομάδα και γι’ αυτό το λόγο δε μπορεί να επιστρέψει εκεί.

 

3.             Ο Αιτητής 1 προέβη σε καταγγελία ενώπιον των αρχών, κατόπιν της οποίας ο «A. A. Α.» συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης επτά και ήμισυ (7,5) ετών. Πλην όμως, λόγω της έκρυθμης κατάστασης που επικρατούσε στο Λίβανο, αποφυλακίστηκε πλήθος κρατουμένων, μεταξύ των οποίων και ο «A. A. Α.», στις 12.11.2019.

 

4.             Μετά την αποφυλάκισή του, ο τελευταίος πληροφορήθηκε από φίλους του υιού του Αιτητή 1 ότι πίσω από τη φυλάκισή του ενδεχομένως βρισκόταν ο ίδιος ο Αιτητής 1, χωρίς ωστόσο να είναι απολύτως βέβαιος. Ο «A. A. Α.» επισκέφθηκε τότε την οικία των Αιτητών, συνοδευόμενος από τέσσερα (4) άλλα άτομα, και απείλησε ευθέως τον Αιτητή 1 και την οικογένειά του ότι θα τον σκοτώσει εάν αποδειχθεί η εμπλοκή του στην καταγγελία που οδήγησε στη φυλάκισή του.

 

5.             Δεκαεπτά (17) ημέρες αργότερα, στις 29.11.2019, η οικογένεια των Αιτητών εγκατέλειψε τον Λίβανο και αφίχθη στη Δημοκρατία, δηλώνοντας αδυναμία επιστροφής λόγω του ως άνω κινδύνου (βλ. γραπτές αγορεύσεις 1.12.2022).

 

6.             Στο πλαίσιο της δεύτερης γραπτής αγόρευσης των Αιτητών, καταχωρισθείσας στις 16.1.2024 μετά την επαναφορά της προσφυγής του —καθότι είχε προηγηθεί απόρριψή της λόγω μη προώθησης και επανυποβλήθηκε κατόπιν σχετικής αίτησης και διατάγματος του παρόντος Δικαστηρίου—, ο Αιτητής επανέλαβε, κατ’ ουσίαν, τον ίδιο πυρήνα του αιτήματός του, όπως αυτός είχε καταγραφεί στην πρώτη γραπτή αγόρευσή του.

 

7.             Ειδικότερα, ανέφερε ότι ο «A. A. Α.» καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης από το 2015 έως το 2019. Επίσης, δήλωσε ότι, κατά την ημέρα της επίθεσης στην οικία του, αυτόν και την οικογένειά του προστάτευσαν οι γείτονες, ενώ ζήτησε βοήθεια από πρόσωπα που διέθεταν ισχύ και εξουσία, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα.

 

8.             Περαιτέρω, ανέφερε ότι ο φερόμενος ως διώκτης του, κατά τη σύλληψή του, είχε προβεί ακόμη και σε πυροβολισμούς εναντίον της αστυνομίας, ενώ, και μετά την αποφυλάκισή του, συνέχισε τη διακίνηση ναρκωτικών, με αποτέλεσμα να εκκρεμούν εναντίον του τέσσερα (4) εντάλματα σύλληψης.

 

9.             Από πλευρά τους, οι Καθ’ ων η αίτηση, υπεραμύνονται της νομιμότητας και ορθότητας της επίδικης απόφασης και προβάλλουν ότι, βάσει των αποδεκτών ισχυρισμών των Αιτητών, δεν συντρέχουν στα πρόσωπά τους οι προϋποθέσεις υπαγωγής σε καθεστώς διεθνούς προστασίας. Τονίζουν ότι οι Αιτητές δεν κατάφεραν να αποσείσουν το βάρος απόδειξης που φέρουν και να στοιχειοθετήσουν βάσιμο και δικαιολογημένο φόβο δίωξης ή κίνδυνο έκθεσης σε σοβαρή βλάβη, αφού οι ισχυρισμοί τους αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους απορρίφθηκαν ως μη αξιόπιστοι καθώς διέποντο από ασάφεια, οι δε Αιτητές ήταν γενικόλογοι και υπέπεσαν σε αντιφάσεις, γεγονός που οδήγησε στην απόρριψη του αιτήματός τους. Στη βάση τέλος των αποδεκτών ισχυρισμών τους, υποστηρίζουν ότι δεν δικαιολογείται η υπαγωγή τους σε καθεστώς διεθνούς προστασίας.

Νομικό Πλαίσιο

10.          Η Σύμβαση περί του καθεστώτος των προσφύγων, η οποία υπογράφηκε στη Γενεύη στις 28 Ιουλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 22 Απριλίου 1954 [Recueil des traités des Nations unies, τόμος 189, σ. 150, αριθ. 2545 (1954)], όπως συμπληρώθηκε με το Πρωτόκολλο περί του καθεστώτος των προσφύγων, το οποίο συνήφθη στη Νέα Υόρκη στις 31 Ιανουαρίου 1967 και τέθηκε σε ισχύ στις 4 Οκτωβρίου 1967 (στο εξής: Σύμβαση της Γενεύης), ορίζει, στο άρθρο 1, τμήμα Α, σημείο 2, πρώτο εδάφιο, ότι ο όρος «πρόσφυγας» εφαρμόζεται επί παντός προσώπου το οποίο, «συνεπεία δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων, ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν δύναται ή, λόγω του φόβου τούτου, δεν επιθυμεί να απολαύει της προστασίας της χώρας ταύτης».

 

11.          Ο Κανονισμός 2 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2019 έχει ως ακολούθως:

«Ο Διαδικαστικός Κανονισμός του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου του 1962, και οι περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου (Αρ.1) Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2015, τυγχάνουν εφαρμογής σε όλες τις προσφυγές που καταχωρούνται στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας από 18.6.2019, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις που αναφέρονται στη συνέχεια και κατ’ ανάλογη εφαρμογή των δικονομικών κανόνων και πρακτικής που ακολουθούνται και εφαρμόζονται στις ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου προσφυγές εκτός αν ήθελε άλλως ορίσει το Δικαστήριο.».

 

12.          Το άρθρο 11 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων του 2018 έως 2025 (Ο περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμος) καθορίζει τη δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου.

 

13.          Το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου καθορίζει την έννοια του όρου πρόσφυγας και τις προϋποθέσεις υπαγωγής σε αυτόν τον ορισμό. 

 

14.          Το άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου προβλέπει τις περιπτώσεις, όπου χορηγείται το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας.

 

Κατάληξη

15.          Είναι κρίσιμο να τονιστεί εκ προοιμίου, ότι το παρόν Δικαστήριο ως δικαστήριο ουσίας δικάζει την υπόθεση που τίθενται ενώπιον του εξ υπαρχής, κατά το νόμο και κατά την ουσία, δεν περιορίζεται μόνο στην εξέταση της διαδικασίας και των στοιχείων κρίσης της διοικητικής αρχής που εξέδωσε την προσβαλλόμενη πράξη, αλλά προχωρεί παραπέρα και εξετάζει και την ουσιαστική ορθότητα της de novo και ex nunc (Βλ. Aπόφαση του ΔΕΕ της 3ης Απριλίου 2025, C‑283/24 [Barouk], B. F. κατά Κυπριακής Δημοκρατίας, ECLI:EU:C:2025:236, Έφεση κατά Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Aρ. 107/2023, Δημοκρατία ν. Q.B.T., απόφαση ημερ. 11.2.2025, Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 17/2021 Janelidze ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 21.9.2021· Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 35/2023 Lubangamu ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 5.12.2024). O εκάστοτε αιτητής αναμένεται να προβάλει, στο πλαίσιο της διοικητικής ή και της παρούσας δικαστικής διαδικασίας, τέτοιους συγκεκριμένους και ειδικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι εν δυνάμει θα δικαιολογούσαν την υπαγωγή της στο καθεστώς διεθνούς προστασίας. 

 

16.          Συναφές εν προκειμένω είναι το άρθρο 16 του περί Προσφύγων Νόμου και ειδικότερα τα εδάφια (2) και (3) αυτού. Από τις εν λόγω διατάξεις απορρέει καταρχάς η υποχρέωση των Αιτητών να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια προς τεκμηρίωση της αίτησης ασύλου τους. Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Βλ. ενδεικτικώς, Υπόθ. Αρ. 1721/2011, Ηοοman & Mahiab Khanbabaie v. Aναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, ημερ. 30.6.2016, ECLI:CY:AD:2016:D320) αποτελεί υποχρέωση του αιτητή ασύλου να επικαλεστεί έστω και χωρίς να προσκομίσει τυπικά αποδεικτικά στοιχεία, συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που του προκαλούν κατά τρόπο αντικειμενικώς αιτιολογημένο, φόβο δίωξης στη χώρα του για κάποιον από τους λόγους που αναφέρει το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου (Βλ. επίσης νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάσεις αρ. 1093/2008, 817/2009 και 459/2010). Εν συνεχεία ωστόσο, λόγω ακριβώς της δυσχέρειας των αιτητών ασύλου να τεκμηριώσουν με συγκεκριμένα στοιχεία την αίτησή τους, γεννάται υποχρέωση της διοίκησης να συνδράμει τον αιτητή σε αυτήν την προσπάθεια προβολής και τεκμηρίωσης των ισχυρισμών του (Βλ. Εγχειρίδιο για τις Διαδικασίες και τα Κριτήρια Καθορισμού του Καθεστώτος των Προσφύγων της Υπάτης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών παρ. 195 επ., Βλ. επίσης αναφορικά με την ενεργό συνεργασία Απόφαση του ΔΕΕ της 22ας Νοεμβρίου 2012, Υπόθεση C‑277/11, M. M., ECLI:EU:C:2012:744, σκέψεις 63 εώς 68).

 

17.          Προχωρώντας στην εξέταση της ουσίας των ισχυρισμών των Αιτητών, επισημαίνονται συναφώς τα ακόλουθα: ο Αιτητής 1, κατά την καταγραφή του αιτήματός του για άσυλο, δήλωσε ότι εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του λόγω έλλειψης ευκαιριών απασχόλησης καθώς και άλλων συναφών δυσχερειών, τονίζοντας ότι δεν διαθέτει κατοικία.

 

18.          Κατά το κρίσιμο στάδιο της συνέντευξής του ο Αιτητής 1, ο οποίος υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας εκ μέρους και της οικογένειάς του ανέφερε ότι γεννήθηκε το 1985 στην πόλη Τρίπολη του Λιβάνου όπου και μεγάλωσε. Ως προς το θρήσκευμά του δήλωσε Μουσουλμάνος Σουνίτης. Περαιτέρω, δήλωσε ότι είναι έγγαμος με την Αιτήτρια 2 με την οποία έχουν αποκτήσει πέντε τέκνα, τους Αιτητές 3, 4, 5, 6 και 7. Ως προς την πατρική του οικογένεια δήλωσε ότι η μητέρα του διαμένει στην Τρίπολη του Λιβάνου, ενώ ο πατέρας του έχει αποβιώσει. Περαιτέρω, δήλωσε ότι έχει τρείς αδελφούς και τέσσερις αδελφές, οι οποίοι διαμένουν στην Τρίπολη. Ως προς το μορφωτικό του επίπεδο, δήλωσε ότι έχει ολοκληρώσει την πέμπτη τάξη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και ότι ομιλεί την αραβική γλώσσα. Προτού εγκαταλείψει την χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής 1 δήλωσε ότι εργαζόταν ως ξυλουργός, ενώ πριν από αρκετά χρόνια είχε εργαστεί στη θάλασσα, σε πλοιάρια, όπου καθάριζε τα αλιευτικά δίχτυα. Τέλος, δήλωσε ότι το έτος 1987 υπηρέτησε στον στρατό, για διάστημα εννέα μηνών.

 

19.          Ως προς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του, ισχυρίστηκε τα εξής. Ο Αιτητής 1 ανέφερε ότι είναι Λιβανέζος και θεωρούσε πως οι υπηρεσίες ασφαλείας, όπως ο στρατός, όφειλαν να τον προστατεύουν. Ειδικότερα, δήλωσε ότι περί τον Μάιο ή Ιούνιο του 2016 έλαβε χώρα περιστατικό κατά το οποίο ένας γνωστός του τού υπέδειξε να ελέγξει τι περιείχε μια πλαστική σακούλα που έφερε ο υιός του ο «Η», Αιτητής 4.  Όταν ζήτησε εξηγήσεις από τον υιό του, εκείνος τού την έδειξε και διαπίστωσε ότι περιείχε ναρκωτικά χάπια Captagon. Ο γιος του τον ενημέρωσε ότι τα εν λόγω χάπια δεν ανήκαν στον ίδιο. Αργότερα, ο Αιτητής 1 πληροφορήθηκε ότι τα ναρκωτικά ανήκαν στον παλαιστινιακής καταγωγής «Α.Α.Α.».

 

20.          Ο Αιτητής 1 επικοινώνησε με συγγενείς του προκειμένου να λάβει συμβουλές. Ένας εξ αυτών του έδωσε τον αριθμό τηλεφώνου ενός συνταγματάρχη, τον οποίο και κάλεσε από το κινητό του. Ο Αιτητής 1 εξήγησε στον αξιωματικό ότι ο «Α.Α.Α.» διακινούσε σακουλάκια με Captagon σε εφήβους. Ο συνταγματάρχης συναντήθηκε μαζί τους σε καφετέρια και ζήτησε να του υποδείξουν τον «Α.Α.Α.». Ακολούθως, οργανώθηκε επιχείρηση και τέσσερις ημέρες αργότερα ο τελευταίος συνελήφθη, έχοντας το αυτοκίνητό του γεμάτο με χάπια Captagon. Κατά την ανάκριση, ο «Α.Α.Α.» κατέδωσε πέντε ανωτέρους του. Μετά την ανάκριση, σημειώθηκε ένοπλη συμπλοκή, κατά την οποία ένας εξ αυτών φονεύθηκε, ενώ οι υπόλοιποι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν.

 

21.          Στη συνέχεια, λόγω της πανδημίας, οι αρχές ξεκίνησαν να αποφυλακίζουν κρατουμένους, στους οποίους επιβλήθηκε μικρή ποινή. Μεταξύ αυτών αποφυλακίστηκε και ο «Α.Α.Α.», ο οποίος επισκέφθηκε τον Αιτητή 1 στην οικία του συνοδευόμενος από τρεις άνδρες και τον απείλησε ότι, εφόσον αποδεικνυόταν υπεύθυνος για τη φυλάκισή του, θα υφίστατο σοβαρές συνέπειες. Ο Αιτητής 1 ένιωσε φόβο για τη ζωή του και, ενώ βρισκόταν στην παραλία με φίλους, πληροφορήθηκε για τα παράνομα ταξίδια προς την Δημοκρατία. Του πρότειναν να συμμετάσχει, έναντι καταβολής χρημάτων και εν συνεχεία εγκατέλειψε αμέσως τη χώρα.

 

22.          Περαιτέρω, ο Αιτητής 1 τόνισε ότι η οικονομική του κατάσταση υπήρξε εξαιρετικά δυσχερής. Δεν διέθετε χρήματα και εργασία, ζούσε σε ενοικιαζόμενη κατοικία και η ιδιοκτήτρια κάλεσε την αστυνομία, η οποία τον απομάκρυνε λόγω οφειλών. Έκτοτε μετακινούνταν μεταξύ των σπιτιών των αδελφών του. Προσέθεσε ότι φοβόταν για τη ζωή του ιδίου και των παιδιών του εξαιτίας της εμπλοκής με τον διακινητή ναρκωτικών. 

 

23.          Ερωτηθείς τί πιστεύει ότι θα του συμβεί σε περίπτωση επιστροφής του στην χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής  1 απάντησε ότι οι Παλαιστίνιοι που εμπλέκονταν στην υπόθεση θα τον δολοφονούσαν ή θα σκότωναν κάποιο από τα παιδιά του, καθώς είναι γνωστοί. Υπογράμμισε ότι θα υποφέρει πολύ εάν επιστρέψει, ενώ τα παιδιά του δεν γνωρίζουν τίποτε για την χώρα. Δήλωσε ότι ήλθε στη Δημοκρατία για να τα προστατεύσει και να τους εξασφαλίσει μια νέα, ασφαλή ζωή.

 

24.          Κατά το στάδιο των διευκρινιστικών ερωτήσεων, ο Αιτητής 1 ανέφερε ότι ένας φίλος του, τον οποίο ονοματίζει, τον ενημέρωσε ότι είδε τον Αιτητή 4 να παραλαμβάνει μια μικρή πλαστική σακούλα, την οποία έβαλε στην τσέπη του. Ο φίλος του Αιτητή 1 τον προειδοποίησε ότι πιθανόν επρόκειτο για ναρκωτικά, γεγονός που οδήγησε τον Αιτητή 1 να καλέσει τον γιο του στο σπίτι και να του υποβάλει ερωτήσεις. Ο Αιτητής 4 αρχικά ισχυρίστηκε ότι τα χάπια ανήκαν σε άλλον, αλλά τελικά παραδέχθηκε ότι του είχε ζητηθεί να τα μεταφέρει. Τα χάπια, εννέα έως δέκα σε αριθμό, βρέθηκαν μέσα σε πακέτο τσιγάρων, και ο Αιτητής 1 τα αναγνώρισε ως Captagon.

 

25.          Ο Αιτητής 1 υποστήριξε ότι δεν γνώριζε τον νεαρό που παρέδωσε τη σακούλα και ότι στόχος του ήταν να απομακρύνει τον γιο του από τέτοιου είδους συναναστροφές. Για τον σκοπό αυτό, τον απέτρεψε να συνεχίσει τη φοίτηση στο σχολείο και τον έγραψε σε σχολή μαγειρικής. Ανέφερε επίσης ότι παρόμοιο περιστατικό είχε συμβεί με τον ανιψιό της συζύγου του, ο οποίος είχε παραδεχθεί πως προμηθευόταν ναρκωτικά μέσω τρίτου προσώπου, με κύρια πηγή τον «Α.Α.Α.».

 

26.          Κατά τα λεγόμενά του, το περιστατικό με τον γιο του συνέβη το 2016, απογευματινές ώρες, ενώ ο ίδιος βρισκόταν σε καφετέρια με τον  φίλο του «Α». Δεν είδε ο ίδιος τη σκηνή, αλλά πληροφορήθηκε το γεγονός από τον φίλο του. Έπειτα από σχετικές ερωτήσεις προς τον γιο του και τους φίλους του, οδηγήθηκε σε άτομο ονόματι «S.K.», χρήστη ναρκωτικών, το οποίο υπέδειξε τον «Α.Α.Α.» ως κύριο προμηθευτή, πρόσωπο με βεβαρημένο ποινικό μητρώο και διασυνδέσεις που του εξασφάλιζαν επανειλημμένες αποφυλακίσεις.

 

27.          Ο Αιτητής  1 ανέφερε ότι περίπου έναν μήνα πριν την αναχώρησή του από τη χώρα, πιθανόν τον Σεπτέμβριο του 2019, ο «Α.Α.Α.» προσήλθε στην οικία του συνοδευόμενος από τρία άγνωστα άτομα και τον απείλησε λέγοντας: «Αν μάθω ότι είσαι αναμεμειγμένος, μην κατηγορήσεις κανέναν άλλον εκτός από μένα». Ο Αιτητής 1 εκτίμησε ότι επρόκειτο για σαφή απειλή κατά της ζωής του. Ανέφερε ότι απειλήθηκε μόνο μία φορά και ότι ουδείς από τα μέλη της οικογένειάς του είχε απειληθεί προηγουμένως.

 

28.          Ερωτηθείς για το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το περιστατικό του 2016 έως την απειλή του 2019, εξήγησε ότι ο «Α.Α.Α.» ήταν στο μεταξύ φυλακισμένος για υποθέσεις ναρκωτικών και ότι μετά την αποφυλάκισή του, πιθανώς λόγω της πανδημίας, άρχισε να διερευνά την υπόθεση και μετέβη στην οικία του Αιτητή.

 

29.          Αναφορικά με την οικονομική του κατάσταση, ο Αιτητής 1 ανέφερε ότι διέμενε σε ενοικιαζόμενη κατοικία, από την οποία απεβλήθη λόγω αδυναμίας καταβολής ενοικίων τεσσάρων μηνών. Είπε ότι του διεκόπη η ηλεκτροδότηση και ότι, παρότι εργαζόταν ως ξυλουργός, το εισόδημά του μόλις επαρκούσε για την κάλυψη των βασικών αναγκών, ενώ οι προσπάθειές του για εξεύρεση άλλης εργασίας απέβησαν άκαρπες.

 

30.          Tέλος, αναφορικά με τη δυνατότητα μετεγκατάστασής του σε άλλη περιοχή του Λιβάνου, ο Αιτητής  1 υποστήριξε ότι αυτό δεν ήταν εφικτό λόγω οικονομικής αδυναμίας και έλλειψης κρατικής προστασίας, επισημαίνοντας ότι θα διέτρεχε εκ νέου κίνδυνο από τον «Α.Α.Α.» και τους συνεργούς του.

 

31.          Στις 23.11.2021, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη στην Αιτήτρια 2 και σύζυγο του Αιτητή 1. Ανέφερε ότι γεννήθηκε το 1975 στην Τρίπολη του Λιβάνου όπου και μεγάλωσε. Ως προς το θρήσκευμα δήλωσε ότι μουσουλμάνα σουνίτισσα. Δήλωσε ότι είναι έγγαμη με τον Αιτητή 1, με τον οποίο έχουν αποκτήσει πέντε τέκνα/ υιούς, τους Αιτητές 3 (γεννηθείς το 2001), 4 (γεννηθείς το 2002), 5 (γεννηθείς το 2006), 6 (γεννηθείς το 2007) και 7 (γεννηθείς το 2009). Ως προς την πατρική της οικογένεια, δήλωσε ότι οι γονείς της έχουν αποβιώσει και ότι έχει τέσσερις αδελφές και τρείς αδελφούς, οι οποίοι διαμένουν στην Τρίπολη του Λιβάνου. Τέλος, δήλωσε ότι φοίτησε για τέσσερα έτη στην πρωτοβάθμια- εκπαίδευση-, και ότι στην χώρα καταγωγής της εργάστηκε σε πρατήριο άρτου.

 

32.          Ως προς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής της, η Αιτήτρια 2 δήλωσε ότι η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής λόγω του φόβου για τη ζωή τους. Όπως περιέγραψε, μία ημέρα ενώ βρίσκονταν στο σπίτι, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Ο σύζυγός της βγήκε έξω και άρχισαν να ακούγονται φωνές. Όταν η ίδια πήγε στην πόρτα, είδε τρεις άνδρες να έχουν ρίξει τον σύζυγό της στο έδαφος, ενώ ένας εξ αυτών τον απειλούσε λέγοντας ότι, αν ήταν αναμεμειγμένος, θα σκότωνε τον ίδιο και τα παιδιά τους.

 

33.          Η Αιτήτρια 2 επιχείρησε να τους απομακρύνει φωνάζοντας και σπρώχνοντάς τους. Μετά το περιστατικό, ο σύζυγός της προσπάθησε να βρει εργασία αλλά δεν τα κατάφερε, καθώς ήταν τρομοκρατημένος. Η ίδια και τα παιδιά της βίωσαν έντονο φόβο. Για δύο εβδομάδες δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι, εκτός από την ίδια που έβγαινε μόνο για ψώνια. Ο σύζυγός της ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε να εργαστεί και αναγκαζόταν να δανείζεται χρήματα για να επιβιώσει η οικογένεια. Η Αιτήτρια 2 του ζήτησε να βρουν άλλο μέρος για να αλλάξουν κατοικία, αλλά όπως ανέφερε, οι δράστες μπορούσαν να τους εντοπίσουν οπουδήποτε.

 

34.          Όταν άκουσαν για τη Δημοκρατία, ο σύζυγός της κατάφερε να συγκεντρώσει χρήματα για να φύγουν. Η οικογένεια αναχώρησε περίπου δύο εβδομάδες μετά το περιστατικό. Ερωτηθείσα τί πιστεύει ότι θα της συμβεί σε περίπτωση επιστροφής της στην χώρα, δήλωσε ότι θα διατρέξουν κίνδυνο. Ως προς τις απειλές που δέχτηκε, η Αιτήτρια 2 ανέφερε ότι τέσσερα άτομα μετέβησαν στην οικία τους, επιτέθηκαν στον σύζυγό της και τον απείλησαν ρητά ότι θα τον σκοτώσουν, ενώ παράλληλα απείλησαν και τα τέκνα τους. Κληθείσα να προσδιορίσει το χρονικό πλαίσιο των απειλών, δήλωσε ότι δεν γνωρίζει ακριβώς πότε έλαβαν χώρα, αλλά θεωρεί πως ήταν δύο εβδομάδες προτού εγκαταλείψουν τη χώρα.

 

35.          Ερωτηθείσα ως προς τον λόγο που δέχτηκαν απειλές από αυτά τα άτομα, η Αιτήτρια 2 δήλωσε ότι ο σύζυγός της τήν ενημέρωσε ότι αυτό το άτομο δραστηριοποιούταν στη διακίνηση ναρκωτικών στην περιοχή τους και είχε προσπαθήσει να εμπλέξει και τα παιδιά τους στη διακίνηση, και για τον λόγο αυτό ο σύζυγός της τον κατήγγειλε. Όπως εξήγησε, η αναφορά του συγκεκριμένου ατόμου πραγματοποιήθηκε μετά από περιστατικό κατά το οποίο ο γιος τους είχε λάβει ναρκωτικά χάπια από τρίτο πρόσωπο και ο σύζυγός της, μόλις ενημερώθηκε από έναν φίλο του, απέσπασε τις ουσίες από τον γιό τους και του είπε ότι δεν μπορεί να έχει επαφές με αυτά τα άτομα.

 

36.          Κληθείσα να διευκρινίσει ποιος είναι ο «Α.Α.Α.», η Αιτήτρια ανέφερε ότι είναι ο προμηθευτής των ναρκωτικών ουσιών. Όπως δήλωσε, δεν είχε γνώση των γεγονότων που προηγήθηκαν, καθώς ο σύζυγός της δεν της είχε αναφέρει τίποτα μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι άνδρες στο σπίτι τους. Η Αιτήτρια 2  διευκρίνισε ότι ο γιος της, «H» (Αιτητής 4), δεν είχε εμπλοκή με τη διακίνηση ναρκωτικών, αλλά βρέθηκε τυχαία σε αυτή την κατάσταση, καθώς του ζητήθηκε να μεταφέρει χάπια σε τρίτο πρόσωπο. Σύμφωνα με την ίδια, ήταν η πρώτη φορά που του ζητήθηκε κάτι τέτοιο, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τον σύζυγό της, ενώ ο γιος της ορκίστηκε ότι δεν είχε προηγούμενη εμπλοκή.

 

37.          Ερωτηθείσα αν ανέφεραν τις απειλές στις αρμόδιες αρχές, η Αιτήτρια  2 απάντησε αρνητικά. Όπως εξήγησε, υπήρχε έντονος φόβος ότι, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας υποβολής καταγγελίας, η οποία θα διαρκούσε περίπου έναν μήνα, κάποιο από τα παιδιά τους θα μπορούσε να υποστεί βλάβη από τον δράστη ή τους συνεργούς του. Επιπλέον, ανέφερε ότι οι αρχές της χώρας δεν διαθέτουν την απαραίτητη ισχύ για να τους προστατεύσουν.

 

38.          Σε ερώτηση για τη χρονική ασυμφωνία μεταξύ των δηλώσεων της ίδιας και του συζύγου της, ως προς το πότε συνέβη το περιστατικό, η Αιτήτρια διευκρίνισε ότι εκτιμά πως συνέβη περίπου δύο με τρεις εβδομάδες, πριν την αναχώρησή τους από την χώρα.

 

39.          Ερωτηθείσα εάν ο γιός της «Η» παραδέχτηκε τί έκανε με τα συγκεκριμένα άτομα, η Αιτήτρια 2 ανέφερε ότι ο γιος της, της είπε μόνο ότι τα ναρκωτικά δεν του ανήκαν και ότι του ζητήθηκε να τα κρατήσει για κάποιον άλλον. Όταν τον ρώτησε αν γνώριζε το άτομο που του έδωσε τα χάπια, εκείνος απάντησε ότι δεν ήταν φίλος του, αλλά απλώς κάποιος από τη γειτονιά. Κληθείσα να παράσχει λεπτομέρειες για τον διακινητή των ναρκωτικών ουσιών, η Αιτήτρια 2 δήλωσε ότι ο σύζυγός της είχε αναφέρει ότι το εν λόγω άτομο διαθέτει ισχυρές διασυνδέσεις  και υποστηρίζεται από κύκλους εξουσίας και έχει τη δυνατότητα να εξαγοράζει την ελευθερία του μέσω χρηματικών δωροδοκιών. Πέραν των απειλών, η Αιτήτρια 2 τόνισε ότι η οικογένειά της αντιμετώπιζε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Τέλος, σε ερώτηση σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής στην χώρα καταγωγής τους και μετεγκατάστασής τους σε άλλη περιοχή, όπως στη Βηρυτό, η Αιτήτρια 2 απάντησε αρνητικά. Όπως εξήγησε, ούτε η ίδια ούτε τα παιδιά της μπορούν να αποδεχθούν την ιδέα της επιστροφής, καθώς εξακολουθούν να βιώνουν φόβο. Η κατάσταση στη χώρα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη, με σοβαρές ελλείψεις σε βασικές υπηρεσίες όπως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη.

 

40.          Στις 23.11.2021, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη στον Αιτητή 4. Ανέφερε ότι γεννήθηκε το 2002 στην Τρίπολη του Λιβάνου, όπου και μεγάλωσε. Ως προς το θρήσκευμα δήλωσε μουσουλμάνος σουνίτης. Περαιτέρω, δήλωσε ότι είναι άγαμος και ότι δεν έχει τέκνα. Αναφορικά με το μορφωτικό του επίπεδο, δήλωσε ότι ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ φοίτησε για ορισμένους μήνες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στη συνέχεια, ξεκίνησε να παρακολουθεί ιδιωτική σχολή με σκοπό να αποκτήσει ειδίκευση και να ακολουθήσει το επάγγελμα του σεφ.

 

41.          Ως προς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής  4 ανέφερε ότι μία ημέρα, ενώ περπατούσε με τον φίλο του «Α.Α.», του είπε ότι ο «Μ.R.» θα του παρέδιδε κάτι για να το μεταφέρει αργότερα στον ίδιο. Ο Αιτητής 4 πήγε σε μία καφετέρια, όπου ο «Μ.R.» του έδωσε μία πλαστική σακούλα που περιείχε ναρκωτικές ουσίες σε μορφή χαπιών. Έπειτα, εμφανίστηκε ο πατέρας του και τον μετέφερε στο σπίτι. Ο πατέρας του τον ρώτησε αρχικά αν είχε κάτι στην τσέπη του, και ο Αιτητής 4 απάντησε αρνητικά. Ωστόσο, ο πατέρας του εντόπισε την πλαστική σακούλα με τα ναρκωτικά στην τσέπη του Αιτητή. Όταν τον ρώτησε σχετικά, ο Αιτητής  4 απάντησε ότι δεν του ανήκει και ότι ανήκει σε κάποιον άλλον και ο πατέρας του τον χτύπησε.

 

42.          Στη συνέχεια, ο πατέρας του άρχισε να ρωτά τους φίλους του Αιτητή 4 για την προέλευση των ναρκωτικών. Από τις απαντήσεις τους, πληροφορήθηκε ότι τα ναρκωτικά ανήκαν στον «Α.Α.Α.». Ο Αιτητής πρoσέθεσε ότι δύο εβδομάδες πριν την αναχώρησή τους από την χώρα, ο «Α.Α.Α.» και τρεις ακόμη άνδρες επισκέφθηκαν το σπίτι τους. Χτύπησαν την πόρτα και ο πατέρας του Αιτητή την άνοιξε. Η μητέρα του επενέβη και άρχισε να φωνάζει στους άνδρες να αφήσουν τον σύζυγό της. Ο Αιτητής και τα αδέλφια του παρακολουθούσαν το περιστατικό. Περαιτέρω, δήλωσε ότι ο «Α.Α.Α.» απείλησε τον πατέρα του λέγοντας: «Αν μάθω ότι είσαι αναμεμειγμένος, θα σκοτώσω εσένα και τα παιδιά σου». Μετά από αυτό, οι άνδρες αποχώρησαν.

 

43.          Ο Αιτητής δήλωσε ότι έπειτα, και για δύο εβδομάδες μετακινούνταν από μέρος σε μέρος, καθώς η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, τους απέβαλε λόγω μη καταβολής ενοικίων. Περαιτέρω, δήλωσε ότι ο πατέρας του υπέβαλε αναφορά στην αστυνομία εναντίον του «Α.Α.Α.».

 

44.          Ερωτηθείς τί πιστεύει ότι θα συμβεί σε περίπτωση επιστροφής του στην χώρα καταγωγής, απάντησε ότι δεν γνωρίζει, αλλά θεωρεί ότι ο «Α.Α.Α.». έχει ισχυρές διασυνδέσεις. Ο Αιτητής  4 εξέφρασε την ανησυχία του ότι ο πατέρας του θα βρεθεί ξανά σε κίνδυνο και ότι οι άνδρες που τον επισκέφθηκαν ήταν μεγαλόσωμοι και φαινόταν ότι προκαλούν προβλήματα.

 

45.          Ακολούθως, υποβλήθηκαν στον Αιτητή 4 διευκρινιστικές ερωτήσεις ως προς τον πυρήνα του αιτήματός του. Ο Αιτητής δήλωσε ότι η συνάντηση με τον φίλο του πραγματοποιήθηκε έξω από την καφετέρια «Musa Jajia», κοντά στο σπίτι του, και ότι γνώριζε πως η σακούλα περιείχε ναρκωτικές ουσίες τύπου «Captagon».

 

46.          Ανέφερε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που παρέλαβε τέτοια σακούλα, αλλά ότι ο πατέρας του τον εντόπισε την τρίτη φορά. Είπε πως ουδέποτε συνελήφθη για μεταφορά ναρκωτικών και ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένη συμφωνία με τους φίλους του· απλώς μετέφερε ναρκωτικά μεταξύ τους χωρίς αντάλλαγμα, για να τους βοηθήσει. Υπολόγισε ότι είχε πραγματοποιήσει τρεις παραδόσεις, περίπου μία την εβδομάδα, μέχρι να τον ανακαλύψει ο πατέρας του.

 

47.          Ο Αιτητής 4 προσέθεσε ότι κανείς από τους φίλους του δεν συνελήφθη, ενώ ο πατέρας του τους προειδοποίησε να τον αφήσουν ήσυχο, άλλως θα ενημέρωνε τις οικογένειές τους.

 

48.          Αναφορικά με τον «Α.Α.Α.», ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι δεν τον γνώριζε προσωπικά, απλώς τον έβλεπε στους δρόμους. Κατά τα λεγόμενά του, ο «Μ» αγόραζε ναρκωτικά από τον «Α.Α.Α.» και τα παρέδιδε στον ίδιο, ενώ ο «Α.Α.» τα παραλάμβανε και κατέβαλλε τα χρήματα στον «Μ.». Ο Αιτητής 4 επιβεβαίωσε ότι ο «Μ.» ήταν ο κύριος διακινητής και ότι αργότερα πληροφορήθηκε πως ο «Α.Α.Α.» ήταν ο αρχικός πωλητής.

 

49.          Διευκρίνισε ότι δεν είχε καμία σχέση ή επικοινωνία με τον «Α.Α.Α.», ούτε γνώριζε προσωπικά στοιχεία του, και ότι έμαθε για τη δράση του μόνον όταν αυτός επισκέφθηκε το σπίτι τους, κατόπιν της καταγγελίας του πατέρα του στην αστυνομία. Δεν γνώριζε πώς «Α.Α.Α.» πληροφορήθηκε την καταγγελία· ανέφερε ότι μεσολάβησαν δύο έως τρία έτη μέχρι την εμφάνισή του. Κληθείς να εξηγήσει γιατί ο «Α.Α.Α.» επισκέφθηκε το σπίτι τους τρία χρόνια μετά την καταγγελία, ο Αιτητής απάντησε ότι δεν γνωρίζει, αλλά υποθέτει πως κάποιος του είπε ότι ο πατέρας του τον είχε αναφέρει στην αστυνομία.

 

50.          Ο Αιτητής 4 ανέφερε ακόμη ότι ο πατέρας του είχε λάβει κάποιο έγγραφο από τον Mukhtari, το οποίο υπεγράφη από λίγα άτομα ως μάρτυρες, χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει το περιεχόμενό του. Τέλος, δήλωσε ότι δεν απευθύνθηκε στις αρχές για προστασία, καθώς δεν πίστευε ότι θα τον βοηθούσαν και ήταν τότε πολύ μικρός για να ενεργήσει μόνος του.

 

51.          Κατά τη διάρκεια της διοικητικής διαδικασίας, οι Αιτητές 1,3,4,5,6 και 7 προσκόμισαν έγγραφα από τη χώρα καταγωγής τους, τα οποία βεβαιώνουν την ταυτότητά τους, πιστοποιητικό γάμου των Αιτητών 1 και 2, καθώς και Συριακή ταυτότητα της Αιτήτριας 2. Ως προς τους λόγους για τους οποίους δήλωσαν ότι εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους, οι Αιτητές προσκόμισαν βεβαίωση του Μουχτάρη της πόλης Al Mina, εκδοθείσα στις 15.2.2022 (βλ. ερ. 124).

 

52.          Αξιολογώντας τις δηλώσεις των Αιτητών, οι Καθ΄ων η αίτηση διέκριναν 3 ουσιώδεις ισχυρισμούς. Ο πρώτος αφορά στα προσωπικά στοιχεία των Αιτητών, τη χώρα καταγωγής και τον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής τους. Οι ισχυρισμοί 2 και 3 αφορούν τους λόγους για τους οποίους οι Αιτητές δήλωσαν ότι εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους. Συγκεκριμένα, ο δεύτερος ισχυρισμός αφορά στις δηλώσεις των Αιτητών περί του ότι ένας έμπορος ναρκωτικών απείλησε ότι θα τους σκοτώσει εάν αποδεικνυόταν ότι η καταδίκη και φυλάκιση του οφείλονται στον Αιτητή 1. Ο τρίτος ισχυρισμός αφορά τις δηλώσεις των Αιτητών περί του ότι εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους για οικονομικούς λόγους.

 

53.          Οι πρώτος και τρίτος ισχυρισμός έγιναν αποδεκτοί, αφού οι δηλώσεις των Αιτητών κρίθηκαν μεν ως εσωτερικά αξιόπιστες, επιβεβαιώθηκαν δε από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης και/ή χαρτογράφησης.

 

54.          Ο δεύτερος ωστόσο ισχυρισμός έτυχε απόρριψης. Ειδικότερα, ως προς την εσωτερική αξιοπιστία των Αιτητών, οι Καθ΄ων η αίτηση αρχικά διαπίστωσαν ότι μόνο οι Αιτητές 1 και 4 ήταν σε θέση να παραθέσουν ικανοποιητικές πληροφορίες, καθώς ο πρώτος ήταν αυτός που απειλήθηκε άμεσα, ο δεύτερος συνδέοντας άμεσα με τη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων που οι Αιτητές δήλωσαν ότι αντιμετώπισαν, παρέχοντας σχετικές περιγραφές. Ο Αιτητής 4 επιβεβαίωσε ότι παρέλαβε τα ναρκωτικά από τον «M.R.» με σκοπό να τα παραδώσει στον φίλο του, A.A. Εξήγησε ότι το είχε πράξει άλλες δύο φορές κατά το παρελθόν, ενώ είχε δοκιμάσει και ο ίδιος ναρκωτικές ουσίες. Στη συνέχεια παρείχε ικανοποιητικές πληροφορίες αναφορικά με το χώρο και το χρόνο των κατά τον οποίο συνάντησε το φίλο του και παρέλαβε τα ναρκωτικά, καθώς και τη μεταξύ τους συμφωνία.  Αποσαφήνισε ωστόσο ότι δεν γνώριζε ποιος είναι ο «Α.Α.Α.», ούτε ότι ήταν έμπορος ναρκωτικών, ούτε ότι ήταν το πρόσωπο που προμήθευε τους φίλους του με ναρκωτικά. Η ύπαρξη και η ιδιότητα του εν λόγω προσώπου του έγινε γνωστή μόνο όταν ο «Α.Α.Α.» φέρεται να τους απείλησε το 2019.

 

55.          Αναφορικά με το περιστατικό της απειλής, ο Αιτητής 1 αποσαφήνισε ότι αποτέλεσε το μόνο πρόσωπο που απειλήθηκε από τον «Α.Α.Α.», ο οποίος συνοδευόμενος από 4 άτομα τον επισκέφτηκε στην οικία του και του είπε : « «Β», εάν μάθω ότι έχεις αναμειχθεί, μη κατηγορήσεις κάποιον άλλον, θα σκοτώσω εσένα και τα παιδιά σου» (βλ. ερ. 102 2Χ δ.φ.). Οι Αιτητές 2,3 και 4 επιβεβαίωσαν τις δηλώσεις του Αιτητή 1 αφού δήλωσαν ότι βρισκόταν εντός της οικίας,  η δε Αιτήτρια 2 εξήγησε ότι έτρεξε αμέσως έξω από το σπίτι φωνάζοντας να αφήσουν το σύζυγό της ήσυχο (βλ. ερ. 137 2Χ, δ.φ.).

 

56.          Παρ ’ όλα αυτά, σύμφωνα με την κρίση των Καθ’ ων η αίτηση, κανένας εκ των Αιτητών δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πως ο «Α.Α.Α.» γνώριζε ότι υπεύθυνος της σύλληψής και καταδίκης του ήταν ο Αιτητής 1. Ο Αιτητής 4 απλά υπέθεσε ασαφώς ότι κάποιος πρέπει να ενημέρωσε τον «Α.Α.Α.». Ο δε Αιτητής 1, προέβαλε, συναφώς μεν ασαφώς δε, ότι ίσως οι φίλοι του Αιτητή 4 ενημέρωσαν τον «Α.Α.Α.» ή ότι μπορεί να έχει συζητηθεί στο καφενείο. Ερωτηθείς εάν προσπάθησε να μάθει, μέσω του αξιωματικού στον οποίο έκανε την καταγγελία, τον τρόπο με τον οποίο ο «Α.Α.Α.» πληροφορήθηκε την ανάμειξη του στην υπόθεση, ο Αιτητής προέβαλε επιφανειακά ότι δεν ρώτησε τον αξιωματικό επειδή δεν τον ξαναείδε. Κρίνουν ωστόσο οι Καθ΄ων η αίτηση, ότι, λόγω σοβαρότητας των απειλών που φέρονται να δέχτηκαν από τον Α.Α.Α., θα αναμενόταν ευλόγως, τουλάχιστον από τον Αιτητή 1, να έχει επιδείξει το στοιχειώδες ενδιαφέρον να μάθει πληροφορίες αναφορικά με τον τρόπο που η καταγγελία του περιήλθε στη γνώση του Α.Α.Α.

 

57.          Ακολούθως, οι Καθ΄ων η αίτηση διαπιστώνουν την ύπαρξη ενός νοηματικού και χρονικού κενού. Ειδικότερα, δεδομένου ότι οι Αιτητές δήλωσαν ότι το περιστατικό με τα ναρκωτικά έλαβε χώρα το 2016 και ο Α.Α.Α. φέρεται να τους απείλησε το 2019, δεν ανέκυψαν στοιχεία αναφορικά με τους λόγους που ο «Α.Α.Α.» αναζήτησε τον Αιτητή 1 τρία χρόνια αργότερα. Οι δε δηλώσεις του Αιτητή 1, ο οποίος επικαλέστηκε τον εγκλεισμό του Α.Α.Α., κρίθηκαν ανεπαρκείς. Κανένα άλλο όμως στοιχείο δεν παρέθεσε ο Αιτητής 1, το οποίο να δικαιολογεί ή να αποσαφηνίζει το εν λόγω, τριετές, χρονικό και νοηματικό κενό.

 

58.          Στη βάση των ανωτέρω, οι Καθ’ ων η αίτηση έκριναν ότι δεν ανέκυψαν σαφείς, λεπτομερείς και επαρκώς περιγραφικές πληροφορίες αναφορικά με την καταγγελία, σύλληψη και καταδίκη του «Α.Α.Α.», αλλά ούτε και τις απειλές που αυτός φέρεται να εξαπέλυσε κατά του Αιτητή 1 τρία χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα να μη θεμελιώνεται η εσωτερική αξιοπιστία του υπό εξέταση ισχυρισμού.  

 

59.          Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του υπό εξέταση ισχυρισμού, οι Καθ΄ων η αίτηση έκριναν ότι τα όσα προέβαλαν οι Αιτητές, λόγω της ιδιωτικής τους φύσης, δεν δύνανται να επιβεβαιωθούν από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης.

 

60.          Αξιολογώντας ωστόσο, στα πλαίσια της διερεύνησης της εξωτερικής αξιοπιστίας, την αποδεικτική αξία της προσκομισθείσας βεβαίωσης του Μουχτάρη της πόλης Al Mina (βλ. ερ. 124 δ.φ.), η οποία φέρεται να εκδόθηκε το 2022, οι Καθ΄ων η αίτηση έκριναν την ενισχυτική του εγγράφου ως περιορισμένη,  αρχικά λόγω του ότι έχει εκδοθεί 3 χρόνια μετά τα περιστατικά στα οποία αναφέρεται. Παράλληλα, το γεγονός ότι επί της προσκομισθείσας βεβαίωσης, δύο μάρτυρες απλά επιβεβαιώνουν ασαφώς ότι η οικογένεια του Αιτητή αντιμετώπισε προβλήματα με ένα Παλαιστίνιο και γι’ αυτό εγκατέλειψε το Λίβανο, δεν κρίνονται ως στοιχεία που ενδυναμώνουν ουσιαστικά τις δηλώσεις των Αιτητών αφού δεν παραθέτουν ούτε και προσθέτουν κάποιο νεότερο ή πιο λεπτομερές στοιχείο και/ή πληροφορία.

 

61.          Οι  Καθ΄ων η αίτηση δεν εντόπισαν πληροφορίες αναφορικά με τον «Α.Α.Α.» σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης.

 

62.          Στη βάση των ανωτέρω διαπιστώσεων, οι Καθ΄ων οι αίτηση έκριναν ότι δε θεμελιώνεται η εξωτερική αξιοπιστία των δηλώσεων των Αιτητών και συνδυαστικά με την αξιολόγηση- της εσωτερικής αξιοπιστίας, ο υπό εξέταση ισχυρισμός απορρίφθηκε στο σύνολό του ως μη αξιόπιστος. 

 

63.          Κατά την αξιολόγηση κινδύνου στη βάση των δύο αποδεκτών ισχυρισμών των Αιτητών, οι Καθ΄ων η αίτηση προχώρησαν σε σχετικά έρευνα γύρω από τις επικρατούσες συνθήκες στο Λίβανο, εκ της οποίες διαπιστώθηκε ότι η χώρα πλήττεται από βαθιά ανθρωπιστική κρίση, εξαιτίας της οποίας σημαντικό μέρος του πληθυσμού στερείται της πρόσβασης σε σίτιση, πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μόρφωση. Καταλήγουν δε οι αντληθείσες πληροφορίες ότι περί το Μάρτιο του 2021, το 78% του συνολικού πληθυσμού της χώρας αντιμετώπιζε φτώχεια, με το 36% εξ αυτών να αντιμετωπίζουν συνθήκες ακραίας φτώχειας.

 

64.          Λαμβάνοντας υπόψη της ανωτέρω πληροφορίες, οι Καθ’ ων η αίτηση έκριναν μεν ότι σε περίπτωση επιστροφής τους στην Τρίπολη του Λιβάνου, οι Αιτητές ενδέχεται να αντιμετωπίσουν οικονομικές δυσκολίες και άλλες συναφείς δυσχέρειες, πλην όμως δεν ανακύπτουν λόγοι εκ των οποίων θα μπορούσε να πιθανολογηθεί ευλόγως ότι θα αντιμετωπίσουν μεταχείριση η οποία ανέρχεται σε επίπεδα δίωξης και/ή σοβαρής βλάβης. Το εν λόγω ανέκυψε αφού λήφθηκαν υπόψη οι προσωπικές περιστάσεις των Αιτητών, εκ των οποίων οι γονείς (Αιτητές 1 κι 2) είναι μορφωμένα, υγιή, ικανά προς εργασία άτομα, τα οποία έχουν εργαστεί κατά το παρελθόν, ενώ στην Τρίπολη του Λιβάνου διαθέτουν και ευρύ οικογενειακό δίκτυο. 

 

 

65.          Κατά στο στάδιο της νομικής ανάλυσης, οι Καθ΄ων η αίτηση επιχειρηματολογούν περί του ότι οι Αιτητές εγκατέλειψαν το Λίβανο για οικονομικούς λόγους και καταλήγουν στο ότι δε θεμελιώθηκε βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος δίωξης των Αιτητών, κατά την έννοια του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου, ούτε πραγματικός κίνδυνος για εκείνους να έρθουν αντιμέτωποι με θανατική ποινή ή εκτέλεση, ή άλλως να υποβληθούν σε βασανιστήρια ή απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, σύμφωνα με τις πρόνοιες των άρθρων 19(2)(α) και (β) του περί Προσφύγων Νόμου.

 

66.          Ως προς το ενδεχόμενο υπαγωγής των Αιτητών σε καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας κατά την έννοια του άρθρου 19(2 (γ), οι Καθ΄ων η αίτηση κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στην υπό εξέταση υπόθεση δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του εν λόγω άρθρου. Παρατηρώ ωστόσο ότι σε σχέση με την εν λόγω διαπίστωση ουδεμία έρευνα αναφορικά με την επικρατούσα κατάσταση ασφαλείας στην Τρίπολη του Λιβάνου υπάρχει εντός του διοικητικού φακέλου, αφού η διεξαχθείσα έρευνα αφορά αποκλειστικά στην ανθρωπιστική κρίση στη χώρα (βλ. ερ. 178 -176 δ.φ.).

 

67.          Καθώς κρίθηκε ότι οι Αιτητές δεν δικαιούνται προσφυγικό καθεστώς ή συμπληρωματική προστασία και δεδομένου ότι δεν ανέκυψε ότι κατά την επιστροφή τους στο Λίβανο θα υποβληθούν σε βασανιστήρια ή απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία, σύμφωνα με το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ, ενδεχόμενη επιστροφή τους στο Λίβανο κρίθηκε ότι δεν παραβιάζει την αρχή της μη επαναπροώθησης.

 

68.          Προχωρώντας στην παράθεση των όσων υποβλήθηκαν από τους Αιτητές προς τεκμηρίωση των ισχυρισμών τους στην παρούσα διαδικασία, υποβάλλοντας την αίτηση επαναφοράς της προσφυγής τους, οι Αιτητές προσκόμισαν ως τεκμήριο 3 αυτής, αντίγραφο εγγράφου που φέρεται να έχει εκδοθεί από Υπουργείο Εσωτερικών του Λιβάνου, ως μετάφραση δήλωσης τρίτου προσώπου, στις 15.2.2022 και το οποίο βεβαιώνει ότι ο Αιτητής και η οικογένειά του εγκατέλειψαν το Λίβανο πριν δύο χρόνια λόγω της διαμάχης που είχαν με ένα άτομο παλαιστινιακής καταγωγής. Αναφέρει επίσης το προσκομισθέν έγγραφο, ότι ο Αιτητής 1 δε μπορεί να επιστρέψει στο Λίβανο επειδή κινδυνεύει η ζωή του (Τεκμήριο 3 της αίτησής επαναφοράς).

 

69.          Στις 14.6.2024, κατόπιν σχετικής άδειας του Δικαστηρίου, οι Αιτητές προσκόμισαν έγγραφο, το οποίο κατά τη δήλωσή τους, αποτελεί αντίγραφο της απόφασης του Ποινικού Δικαστηρίου του Λιβάνου, η οποία φαίνεται να εκδόθηκε μετά το Φεβρουάριο του 2017, και αναφέρει ότι ο «A.A.A.», μεταξύ άλλων 3 κατηγορουμένων καταδικάστηκε,  για παραβίαση του άρθρων 126 Π.Κ. (προώθηση κάνναβης και διευκόλυνση της χρήσης της από άλλα άτομα), καθώς και του άρθρου 127 (κατανάλωση χασίς). Του επιβλήθηκε μάλιστα, σύμφωνα με την προσκομισθείσα απόφαση, ποινή φυλάκισης 5 ετών και επιβολή προστίμου ύψους 5.000.000 λιρών Λιβάνου για την παραβίαση του άρθρου 126, καθώς και φυλάκιση 3 μηνών και πρόστιμο 2.000.000 λιρών Λιβάνου για την παραβίαση του άρθρου 127. Το εν λόγω έγγραφο συνοδεύτηκε από ένορκη δήλωση της διερμηνέα που προχώρησε στη μετάφραση του προσκομισθέντος εγγράφου.

 

70.          Κατά την ενώπιον του Δικαστηρίου διαδικασία στις 12.9.2024, υποβλήθηκαν ερωτήματα στο Αιτητή 1 αναφορικά με το εν λόγω έγγραφο. Στο πλαίσιο των αποκρίσεών του,  ο Αιτητής 1 δήλωσε ότι τον απειλούσε ο πρώτος εκ των κατηγορουμένων της ανωτέρω απόφασης. Κληθείς να αποσαφηνίσει πότε εκδόθηκε η προσκομισθείσα απόφαση, ο Αιτητής δήλωσε ότι η ανωτέρω απόφαση εκδόθηκε το 2016. Ζητηθείς να προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο το εν λόγω έγγραφο περιήλθε στην κατοχή του, ο Αιτητής προέβαλε ότι του το έστειλε ο αδελφός του. Ως προς τους λόγους για τους οποίους προσκόμισε την απόφαση 8 χρόνια μετά την έκδοσή της, ο Αιτητής δήλωσε ότι όταν ήρθε στη Δημοκρατία προσπάθησε να τη βρει αλλά ήταν δύσκολο.

 

71.          Κατά την ακροαματική διαδικασία στις 4.3.2025, το Δικαστήριο ζήτησε αρχικά από την Αιτήτρια 2 (σύζυγο-μητέρα) να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η οικογένειά της εγκατέλειψε το Λίβανο και εκείνη αποκρίθηκε ότι ο σύζυγός της αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα όταν βρήκε χάπια στα χέρια του γιου της, αφού κάποιος τον ενημέρωσε ότι ο γιος του, «H», παίρνει ναρκωτικά. Στη συνέχεια ο σύζυγός της ρώτησε το γιο τους που βρήκε τα ναρκωτικά και εν τέλει κατήγγειλε στις αρχές το πρόσωπο που του υπέδειξε ο γιος του. Προσέθεσε ότι το άτομο που κατήγγειλε ο σύζυγός της πουλούσε ναρκωτικά σε μικρά παιδιά και γι’ αυτό το λόγο ο σύζυγός της τον έβαλε φυλακή. Η Αιτήτρια δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσει την ποινή που επιβλήθηκε στον εν λόγω άνδρα, ενώ δήλωσε ότι η καταγγελία έλαβε χώρα πριν έρθουν στη Δημοκρατία.  Ακολούθως ανέφερε ότι το εν λόγω άτομο ονομαζόταν «Α.A.A.» και μαζί με άλλα 3 άτομα επισκέφτηκαν την οικία τους και απείλησαν το σύζυγό της, τρεις εβδομάδες πριν εκείνοι εγκαταλείψουν τη χώρα καταγωγής του με προορισμό την Δημοκρατία. Κληθείσα να εξηγήσει σε πόσα χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε ο «Α.A.A.», καθώς και για πόσα χρόνια παρέμεινε εν τέλει στη φυλακή,  η Αιτήτρια επέδειξε άγνοια, επικαλούμενη ότι τα γεγονότα περιήλθαν στη γνώση της μόνο όταν εκείνος (ο «Α.A.A.») επισκέφτηκε την οικία τους και απείλησε τον σύζυγό της. Ζητηθείσα να περιγράψει το εν λόγω περιστατικό, η Αιτήτρια προέβαλε ότι βρισκόταν όλοι στην οικία τους και χτύπησε η πόρτα. Ο σύζυγός της άνοιξε την πόρτα και στη συνέχεια ακούστηκαν πολλές φωνές, καθώς ο «Α.A.A.», τον κατηγόρησε ότι τον κατήγγειλε και τον απείλησε ότι θα κάνει κακό σε εκείνον και την οικογένειά του. Προσέθεσε ωστόσο ότι δε θυμάται λεπτομέρειες καθώς εκείνη τη στιγμή καταλήφθηκε από φόβο επειδή τα τέκνα της ήταν ανήλικα.  Ερωτηθείσα τι άλλο συνέβη κατά τη διάρκεια του υπό εξέταση περιστατικού, η Αιτήτρια 2 προέβαλε ότι οι 4 άνδρες ξεκίνησαν να φωνάζουν, ότι τους έδιωξε και ότι στη συνέχεια συνέχισαν να απειλούν την οικογένειά της μέσω άλλων προσώπων. Ερωτηθείσα εάν ήταν η ίδια το πρόσωπο που έδιωξε τον «Α.A.A.», και τους 3 άνδρες του από την οικία της, η Αιτήτρια 2 αποκρίθηκε ότι οι 4 άνδρες κρατούσαν τον άνδρα της και ότι δεν έκατσαν πολλή ώρα στην οικία τους καθώς όλα έγιναν πολύ γρήγορα επειδή φοβήθηκαν, οι δράστες, να μη μαζευτεί κόσμος. Ζητηθείσα να προσδιορίσει τι είπε στους εισβολείς κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι δε θυμάται τι τους είπε, ωστόσο προέβαλε ότι φώναζε και ρωτούσε τι συμβαίνει. Στη δε συνέχεια, τα εν λόγω άτομα συνέχισαν να τους απειλούν και τους είπαν ότι αν μάθουν ότι ευθύνονται για την καταγγελία, θα κάνουν κακό στους ίδιους και τα τέκνα τους επειδή έχουν εξουσία και πουλάνε ναρκωτικά. Ερωτηθείσα για ποιο λόγο ο «Α.A.A.», δε γνώριζε εξ αρχής ότι στην καταγγελία εις βάρος του προέβη ο σύζυγός της, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι ο «Α.A.A.», δε γνώριζε εξ αρχής ποιος προέβη στην καταγγελία, πλην όμως, όταν βεβαιώθηκε ότι η καταγγελία προήλθε από το σύζυγό της, τους απείλησε ξανά και εκείνοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη χώρα καταγωγής τους, καθώς ήδη δεν εξέρχοντο της οικίας τους. Κληθείσα να αποσαφηνίσει τις δηλώσεις της περί μεταγενέστερων απειλών, η Αιτήτρια 2 δήλωσε ότι έλεγαν σε κάποιον να δώσει αυτό το μήνυμα, ήτοι ότι θα κάνουν κακό στον Αιτητή 1 ή στα τέκνα του. Ως προς τις φορές που δέχτηκαν απειλητικά μηνύματα, η Αιτήτρια 2 ισχυρίστηκε ότι τους απείλησαν κατ’ επανάληψη και ως εκ τούτου έφευγαν από το σπίτι το πρωί και επέστρεφαν το βράδυ. Ερωτηθείσα πως περνούσαν την ημέρα εκτός της οικίας τους, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι περπατούσαν, καθόταν στο πάρκο ή επισκέπτονταν τους συγγενείς τους. Ζητηθείσα να σχολιάσει την αντίφαση μεταξύ των δηλώσεών της περί του ότι δεν εξέρχοντο της οικίας τους  και των δηλώσεών της περί του έλειπαν από την οικία τους όλη τη μέρα, η Αιτήτρια 2 σχολίασε ότι στην αρχή φοβόταν να εξέλθουν της οικίας τους, μετά τις απειλές που δέχτηκαν όμως φοβόταν να παραμείνουν εντός αυτής. Ερωτηθείσα εάν το περιστατικό στην οικία της συνιστά την πρώτη απειλή που δέχτηκε η οικογένειά της, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι συνέβη μία φορά και στη συνέχεια έλειπαν από την οικία τους όλη τη μέρα, καθώς ο γιος της «M» (Αιτητής 7) μετά το εν λόγω περιστατικό παρουσίασε πρόβλημα με την ομιλία του. Ως προς την ταυτότητα των ατόμων που τους μετέφεραν τα απειλητικά μηνύματα, η Αιτήτρια 2 προέβαλε ότι δε γνωρίζει τα ονόματά τους, πλην όμως τους γνωρίζει ο σύζυγός της. Ανέφερε μάλιστα πως αυτά τα άτομα έλεγαν στο σύζυγό της ότι είναι υπεύθυνος για τη φυλάκιση του τάδε, ο οποίος θα κάνει κακό στον ίδιο και την οικογένειά του. Ερωτηθείσα για ποιο λόγο δεν κατήγγειλαν εκ νέου τον «Α.Α.Α.», δεδομένου ότι την πρώτη φορά φυλακίστηκε μετά την καταγγελία του- συζύγου της, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι εκείνη την περίοδο είχαν ξεκινήσει οι διαδηλώσεις στη χώρα καταγωγής της και εάν προχωρούσε σε καταγγελία εκείνη την περίοδο θα έπαιρνε πολύ καιρό μέχρι να εξεταστεί. Ζητηθείσα να περιγράψει πως η οικογένειά της βρήκε χρήματα προκειμένου να ταξιδέψει στο εξωτερικό, η Αιτήτρια  2 απάντησε ότι πούλησαν τα πάντα. Ως προς το εάν διαθέτει συγγενείς στην Τρίπολη, η Αιτήτρια 2 απάντησε καταφατικά, εξηγώντας ότι στην Τρίπολη βρίσκονται τα αδέλφια της, αν και  η επικοινωνία τους είναι περιστασιακή. Ερωτηθείσα εάν τα άτομα που τους απείλησαν εξακολουθούν να τους αναζητούν σήμερα μετά από τόσα χρόνια, η Αιτήτρια 2 απάντησε καταφατικά. Ως προς την πηγή της εν λόγω πληροφορίας, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι άκουσε από το σύζυγό της ότι οι διώκτες τους γνωρίζουν που βρίσκονται και μόλις επιστρέψουν θα τους κάνουν κακό, καθώς δεν ξεχάστηκε αυτό που συνέβη, ενώ ο «Α.Α.Α.», πλαισιώνεται και από άλλα άτομα. Κληθείσα να εξηγήσει για το λόγο για τον οποίο τα άτομα που πλαισιώνουν τον Mohammed Abu Ayed ουδέν πρόβλημα δημιούργησαν στην οικογένειά της όσο ο πρώτος βρισκόταν στη φυλακή, η Αιτήτρια 2 απάντησε ότι δε γνώριζαν ότι το πρόσωπο που κατήγγειλε τον «Α.Α.Α.», ήταν ο σύζυγός της, αλλά το έμαθαν όταν εκείνος αποφυλακίστηκε. Ως προς τον τρόπο με τον οποίο περιήλθε στη γνώση της ότι ο Mohammed Abu Ayed φυλακίστηκε και αργότερα αφέθηκε ελεύθερος, η Αιτήτρια 2 επικαλέστηκε τα προσκομισθέντα έγγραφα. Αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να τους εντοπίσουν οι διώκτες τους σε περίπτωση επιστροφή τους στο Λίβανο, η Αιτήτρια 2 επικαλέστηκε τα λεκτικά μηνύματα που λαμβάνει ο σύζυγός της από άτομα που εμπιστεύεται.

 

72.          Στη συνέχεια το Δικαστήριο υπέβαλε ερωτήσεις στον Αιτητή 1. Ερωτηθείς πότε προέβη στην καταγγελία κατά του «Α.Α.Α.», ο Αιτητής 1 απάντησε ότι την υπέβαλε το 2015 και ότι εκείνος αποφυλακίστηκε το 2019. Ερωτηθείς πότε αντιλήφθηκε ότι ο εν λόγω άνδρας είχε αποφυλακιστεί, ο Αιτητής επικαλέστηκε την επίσκεψη του πρώτου στην οικία του και δήλωσε ότι 17 ημέρες αργότερα εγκατέλειψαν οικογενειακώς το Λίβανο. Στη συνέχεια δήλωσε ότι ο «Α.Α.Α.», επισκέφτηκε την οικία του με τρία άλλα άτομα, τον έπιασε από το λαιμό, τον έριξε στο πάτωμα και του είπε ότι αν σιγουρευτεί ότι η καταγγελία προήλθε από εκείνον, θα σκοτώσει τον ίδιο ή τα ανήλικα τότε τέκνα του. Ερωτηθείς γιατί οι διώκτες του ανακάλυψαν μετά από 4 χρόνια ότι ήταν εκείνος το πρόσωπο που τους κατήγγειλε, ο Αιτητής 1 αποκρίθηκε ότι ο «Α.Α.Α.» ήταν φυλακή, πλην όμως ο συνεργάτης του δε φυλακίστηκε και έμαθε από τους φίλους του γιου του Αιτητή ότι το πρόσωπο που τον κατήγγειλε ήταν ο πατέρας του «Η.». Κληθείς να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο ο συνεργάτης του «Α.Α.Α.» περίμενε 4 χρόνια μέχρι να μάθει ποιος κατήγγειλε τον συνεργάτη του, ο Αιτητής 1 προέβαλε ότι δε γνώριζε εάν ο συνεργάτης του «Α.Α.Α.» βρισκόταν στο Λίβανο, καθώς είχε και εκείνος καταδικαστεί ωστόσο δεν πήγε ποτέ σε δίκη. Προσέθεσε μάλιστα ότι είχε καταγγείλει και το συνεργάτη του «Α.Α.Α.», ωστόσο επικεφαλής ήταν ο τελευταίος. Ζητηθείς να περιγράψει τι συνέβη τις 17 ημέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στις απειλές που δέχτηκε στην οικία του και την εγκατάλειψη της χώρας καταγωγής του, ο Αιτητής 1 δήλωσε ότι δεν εξέρχοντο της οικίας τους, ο ίδιος δεν εργαζόταν, τα τέκνα του δεν πήγαιναν στο σχολείο, ενώ επισκέπτονταν αποκλειστικά τους γονείς του, οι οποίοι διέμεναν δίπλα του. Κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις της συζύγου του περί του ότι εξέρχοντο της οικίας τους το πρωί και επέστρεφαν το βράδυ, ο Αιτητής 1 αποκρίθηκε ότι μετέβαιναν στους συγγενείς τους που διέμεναν κοντά, αν και ανέφερε ότι υπήρχε ένα πάρκο πλησίον της οικίας τους στο οποίο συνήθιζαν να κάθονται. Ερωτηθείς εάν είχαν κάποιες άλλες ενδείξεις και/ή επικοινωνία και/ή επαφή με τους διώκτες του κατά την εν λόγω περίοδο, ο Αιτητής 1 απάντησε αρνητικά. Κληθείς να επιβεβαιώσει ότι δεν δέχτηκαν κάποια άλλη ενόχληση από τους διώκτες τους μετά τις απειλές που δέχτηκαν στην οικία τους, ο Αιτητής απάντησε καταφατικά και προσέθεσε ότι οι γείτονές τους τους ενημέρωσαν ότι κάποια άτομα επισκέφτηκαν την οικία τους 2-3 φορές. Ζητηθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις της συζύγου του περί του ότι συνέχισαν να δέχονται απειλητικά μηνύματα από τρίτα άτομα, οι οποίες έρχονται σε αντίφαση με τις ανωτέρω δηλώσεις του ιδίου, ο Αιτητής 1 απάντησε ότι χτύπησαν την πόρτα του και έφυγαν επειδή δε βρήκαν κανένα. Στη συνέχεια επισκέφτηκαν τον αδερφό του, ο οποίος διατηρούσε κρεοπωλείο, και τον ενημέρωσαν ότι θα σκοτώσουν τον Αιτητή. Ερωτηθείς για ποιο λόγο η σύζυγός του δε γνώριζε ότι τα εν λόγω απειλητικά μηνύματα μεταφέρθηκαν στο σύζυγό της  από τον αδερφό του, ο Αιτητής 1 απάντησε ότι ούτε ο ίδιος γνωρίζει, πλην ενός μόνο ατόμου που εργάζεται στην αγορά. Κληθείς να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο παρέλειψε να καταγγείλει εκ νέου τις απειλές που δέχτηκε στην αστυνομία, ο Αιτητής 1 δήλωσε ότι όταν κατήγγειλε τους διώκτες του ο Νόμος εφαρμοζόταν στο Λίβανο, ενώ όταν εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους τα πράγματα ήταν διαφορετικά καθώς κάθε μέρα αποβίωναν 2-3 άτομα από ναρκωτικά. Στη συνέχεια προέβαλε ότι στο Λίβανο δεν υπάρχει δημοκρατία και ότι αν δε πυροβοληθεί και/ή ματώσει, η αστυνομία δε θα ασχοληθεί με την υπόθεσή του. Κληθείς να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο οι διώκτες τους ενδεχομένως να τον αναζητούν 6 χρόνια μετά την αποφυλάκιση του «Α.Α.Α.», ο Αιτητής απάντησε ότι δυο ημέρες μετά την αναχώρησή του από το Λίβανο, οι διώκτες του επιτέθηκαν στο κατάστημα του αδερφού του. Προσέθεσε επίσης, ότι περί το 2020-2021 καθόταν στη Λάρνακα και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο, εντός του οποίου βρισκόταν ένα άτομο που κάλεσε τον Αιτητή με το όνομά του, ενώ τον ενημέρωσε ότι τον ψάχνει ο «A»και ότι θα τον εντοπίσει ακόμα και αν βρίσκεται στην άκρη του κόσμου. Στη συνέχεια ο Αιτητής δήλωσε ότι τα αδέρφια του στο Λίβανο τον ενημέρωσαν ότι ο διώκτης του έχει αποκτήσει μεγάλη επιρροή και εξουσία στο Λίβανο καθώς διακινεί ναρκωτικά, ενώ τόνισε ότι αποφεύγει να συζητήσει το εν λόγω ζήτημα μαζί τους, φοβούμενος  μη κινδυνέψουν και εκείνα. Ερωτηθείς εάν έλαβε κάποιο μήνυμα από τους διώκτες του τα τελευταία 6 χρόνια, ο Αιτητής δήλωσε ότι όταν επιτέθηκαν στο κατάστημα του αδερφού του, εκείνος τους απάντησε ότι ψάχνουν κάποιον ο οποίος δε βρίσκεται στο Λίβανο, ενώ προσέθεσε ότι κάποιοι φίλοι του του λένε ότι η υπόθεση δεν έχει ξεχαστεί. Προσέθεσε συναφώς ότι ο Αιτητής ότι ο «Α.Α.Α.» έχει γίνει τόσο ισχυρός που ούτε η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ζητηθείς ωστόσο να σχολιάσει το γεγονός ότι ο διώκτης του φυλακίστηκε για 4 χρόνια μετά από καταγγελία του ιδίου, ο Αιτητής προέβαλε ότι το 2015 υπήρχε κυβέρνηση, ενώ υπέθεσε ότι οι αρχές το 2015 δεν δέχτηκαν να δωροδοκηθούν προκειμένου να τον αφήσουν ελεύθερο.

 

73.          Στη συνέχεια το Δικαστήριο υπέβαλε ερωτήσεις στον Αιτητή 6. Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους, ο Αιτητής 6 δήλωσε ότι δε θυμάται τι είχε προηγηθεί αλλά ούτε και τι του είχαν πει τότε οι γονείς του. Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους οι γονείς του τον ενημέρωσαν ότι θα ταξιδέψουν στη Δημοκρατία οικογενειακώς, ο Αιτητής 6 απάντησε ότι δε θυμάται. Κληθείς να περιγράψει πως ένιωσε δεδομένου ότι θα αποχωριζόταν τους φίλους του, ο Αιτητής 6 απάντησε ότι δε θυμάται. Κληθείς να εξηγήσει τι φοβάται ότι θα του συμβεί σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής 6 δήλωσε ότι φοβάται τον πόλεμο. Ερωτηθείς εάν τώρα που ενηλικιώθηκε οι γονείς του του αποκάλυψαν το λόγο για τον οποίο εγκατέλειψαν το Λίβανο, ο Αιτητής 6 απάντησε αρνητικά. Ερωτηθείς εάν ρώτησε ο ίδιος τους γονείς του για ποιο λόγο εγκατέλειψαν το Λίβανο, ο Αιτητής απάντησε ότι δεν τους ρώτησε ακόμα. Στο συγκεκριμένο σημείο επενέβη ο Αιτητής 1 και δήλωσε ότι δεν συζητούσαν ενώπιον των τέκνων τους για τέτοια θέματα. 

 

74.          Kατά τη δικάσιμο στις 12.3.2025, υποβλήθηκαν ερωτήματα από το παρόν Δικαστήριο στους Αιτητές 4, 3 και 5. Ο Αιτητής 7 όντας σε πολύ νεαρή ηλικία όταν η οικογένειά του και ο ίδιος εγκατέλειψαν τη χώρα καταγωγής τους δήλωσε ότι δεν έχει οτιδήποτε να προσθέσει ή να διαφοροποιηθεί. 

 

75.          Στο πλαίσιο των αποκρίσεών του, ο Αιτητής 4, η οποίος ήταν και το υιός του Αιτητή 1 που φέρεται να ενεπλάκη με ναρκωτικά, δήλωσε συναφώς ότι πριν τον πιάσει ο πατέρας του έκανε βόλτα με το φίλο του και περίμεναν τον Μ.Α. προκειμένου να τους χορηγήσει με χάπια Captagon, εξηγώντας ότι επρόκειτο για την τρίτη φορά που θα τα έπαιρνε, ο δε πατέρας του το έμαθε από τον Ali. Προέβαλε συναφώς ότι ο πατέρας του έβαλε το χέρι στην τσέπη του και βρήκε σε μια σακούλα καπνού που είχε ο ίδιος στην τσέπη του. Ως προς τον Α.Α.Α. ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι ήταν ο έμπορος που προμήθευε με ναρκωτικά τον προμηθευτή του, «Μ.Α.». Ως προς την αντίδραση του πατέρα του, ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι τον χτύπησε και του απαγόρευσε να συναναστρέφεται με τους φίλους του, ενημέρωσε τους γονείς τους και κατήγγειλε τον Α.Α.Α. Στη συνέχεια προσέθεσε ότι δε γνώριζε τον Α.Α.Α. ωστόσο τον είδε όταν τους απείλησε το 2019. Κληθείς να περιγράψει το περιστατικό του 2019, ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι καθόταν σπίτι και χτύπησε η πόρτα, πήγε να ανοίξει ο πατέρας του και αντίκρισε 4 άτομα.  Κάποια εξ αυτών κρατούσαν τον πατέρα του και τότε πήγε η μητέρα του και άρχισε να φωνάζει. Ο ίδιος και τα αδέρφια του είχαν κρυφτεί και κρυφοκοιτούσαν. Ως προς τον τρόπο που οι εισβολείς αποχώρησαν από την οικία του, ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι καθώς φώναζε η μητέρα του, μαζεύτηκαν άτομα έξωθεν της οικία τους και ως εκ τούτου οι εισβολείς τράπηκαν σε φυγή. Απείλησαν ωστόσο τον πατέρα του ότι θα σκοτώσουν τον ίδιο και την οικογένειά του. Αποσαφήνισε μάλιστα ότι μεταξύ των 4 εισβολέων, συμπεριλαμβανόταν και ο «Α.Α.Α.».

 

76.          Κληθείς να εξηγήσει τι φοβάται ότι θα του συμβεί σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του, ο Αιτητής 4 δήλωσε ότι θα τον εντοπίσει ο «Α.Α.Α.», ενώ τόνισε ότι ο Λίβανος ταλανίζεται από πολιτικά προβλήματα.

 

77.          Ερωτηθείς εάν θα μπορούσε να ζήσει με ασφάλεια σε κάποια άλλη περιοχή του Λιβάνου, ο Αιτητής προέβαλε ότι ο «Α.Α.Α.» διαθέτει μεγάλη ομάδα, τα μέλη της οποίας βρίσκονται σε επικοινωνία μεταξύ τους,  και ως εκ τούτου θα τους εντοπίσει σε οποιαδήποτε περιοχή του Λιβάνου.  Ως προς το εάν θα μπορούσε να αναζητήσει προστασία από το κράτος, ο Αιτητής 4 αποκρίθηκε ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση.  

 

78.          Στη συνέχεια το Δικαστήριο υπέβαλε ερωτήσεις στον Αιτητή  3.  Ο τελευταίος επιβεβαίωσε ότι όταν εγκατέλειψαν το Λίβανο εκείνος ήταν 17 ετών, προβάλλοντας ότι εγκατέλειψαν τη χώρα επειδή τους απείλησαν ότι θα τους σκοτώσουν. Ακολούθως δήλωσε ότι παρακολουθούσαν τηλεόραση και χτύπησε η πόρτα. Πήγε ο πατέρας του να ανοίξει και ακούσανε φωνές. Τότε μαζεύτηκαν άτομα και εκείνος και τα αδέρφια του είδαν από το παράθυρο ένα άτομο να κρατάει τον πατέρα τους και τρία άλλο άτομα μαζί του. Εξήγησε ότι δε γνώριζε τα εν λόγω άτομα και ότι έμαθε το λόγο για τον οποίο επιτέθηκαν στον πατέρα του, όταν έφτασαν στη Δημοκρατία. Προσέθεσε, τέλος, ότι ο «Α.Α.Α.» απείλησε τον πατέρα του επειδή εκείνος τον κατήγγειλε στην αστυνομία.

 

79.          Ο Αιτητής 5 ανέφερε ότι, όταν η οικογένειά του εγκατέλειψε το Λίβανο, εκείνος ήταν 13 ετών. Κληθείς να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο εγκατέλειψαν τη χώρα, ισχυρίστηκε ότι οφειλόταν σε μία υπόθεση με ναρκωτικά. Ζητηθείς να περιγράψει τι περιστατικό των απειλών που δέχτηκε ο πατέρας του, ο Αιτητής 5 δήλωσε ότι βρισκόταν σπίτι και άρχισαν να χτυπούν την πόρτα 4 άτομα. Πήγε να ανοίξει ο πατέρας του και τότε άρχισε να φωνάζει με ένα άτομο. Ένας εκ των δραστών απείλησε τον πατέρα του ότι θα τον σκοτώσει εάν επιβεβαιωθούν οι υποψίες του και επειδή φώναζε η μητέρα του, οι εισβολείς τράπηκαν σε φυγή.

 

80.          Κληθείς να εξηγήσει από ποιον πιστεύει ότι θα κινδυνεύσει σε περίπτωση επιστροφής του στο Λίβανο, ο Αιτητής 5 επικαλέστηκε τον πυρήνα του αιτήματος της οικογένειάς του και την επικρατούσα κατάσταση στο Λίβανο.

 

81.           Προχωρώντας στην de novo και ex nunc εξέταση των ενώπιόν μου δεδομένων, όπως υπαγορεύουν τα εδάφια (3) και (4) του άρθρου 11 του περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμου, αρχικά συντάσσομαι με το εύρημα των Καθ’ ων η αίτηση περί αποδοχής των, πρώτου και τρίτου, ισχυρισμών των Αιτητών για τους λόγους που καταγράφονται στην εισηγητική έκθεση, η οποία αποτελεί και την αιτιολογική βάση της επίδικης απόφασης.

 

82.          Επιπροσθέτως σημειώνεται ως προς τον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής των Αιτητών,  πληροφορίες επιβεβαιώνουν ότι η El Mina είναι μια παράκτια πόλη στο Βόρειο Κυβερνείο του Λιβάνου και λειτουργεί ως λιμάνι για τη σύγχρονη γειτονική Τρίπολη, που βρίσκεται 5 χλμ. Ανατολικά και κατοικείται από περίπου 60.000 κατοίκους ^[1].

 

83.          Αναφορικά με τον δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό των Αιτητών, ήτοι ότι απειλήθηκαν από έμπορο ναρκωτικών, ο οποίος φέρεται να απείλησε τον Αιτητή 1 ότι θα σκοτώσει τον ίδιο και την οικογένειά του σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι εκείνος τον κατέδωσε στις αρχές, επισημαίνονται τα εξής. Καταρχάς, ως προς τις περιστάσεις που εμπίπτουν στην περίμετρο του εν λόγω ισχυρισμού, προκύπτει ότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις των Αιτητών, ο Αιτητής 1 κατήγγειλε στις αρχές γνωστό έμπορο ναρκωτικών, με αφορμή την εμπλοκή του Αιτητή 4 σε χρήση ναρκωτικών ουσιών. Κατόπιν τούτου, οι αρχές συνέλαβαν τον εν λόγω έμπορο, ονόματι «Α.Α.Α.», κατόπιν σχετικής επιχείρησης, και αυτός καταδικάστηκε για εμπορία ναρκωτικών. Ο ίδιος φέρεται να αποφυλακίστηκε πρόωρα εντός του 2019, πριν την έκτιση ολόκληρης της ποινής του, στο πλαίσιο μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας.

Στη συνέχεια, ο εν λόγω έμπορος, συνοδευόμενος από τρία ακόμη πρόσωπα, επισκέφθηκε την οικία του Αιτητή, απειλώντας ότι, σε περίπτωση που διαπιστώσει πως εκείνος ευθύνεται για την καταδίκη του, θα σκοτώσει τον ίδιο και την οικογένειά του.

 

84.          Ως προς τις δηλώσεις των Αιτητών και δη του Αιτητή 1 και 4 αναφορικά με τον εντοπισμό ναρκωτικών ουσιών -στην  κατοχή του Αιτητή 4, υιού του Αιτητή 1 από τον τελευταία και στην μετέπειτα καταγγελία στην οποία προέβη στις αρχές εναντίον του μεγαλέμπορου που δρούσε στην περιοχή, διαπιστώνεται ότι οι -Αιτητές υπήρξαν καθόλα τα στάδια εξέτασης της αίτησής τους για διεθνή προστασία. Οι περιστάσεις εντοπισμού των ναρκωτικών ουσιών στην κατοχή του Αιτητή 4 από τον πατέρα του Αιτητή, το είδος της ναρκωτικής ουσίας αλλά και η αντίδραση του πατέρα, Αιτητή 1 παρουσιάζονται με σχετική συνοχή από τους Αιτητής χωρίς οποιασδήποτε ουσιώδεις παρεκκλίσεις στο αφήγημά τους.

 

85.          Ωστόσο, ως προς τα γεγονότα που ακολούθησαν τη φερόμενη αποφυλάκιση του δράστη, το Δικαστήριο εντοπίζει πολλαπλά σημεία ασυνέπειας στο αφήγημα των Αιτητών, τα οποία θίγουν την αξιοπιστία τους βάσει των κοινώς αποδεκτών δεικτών αξιοπιστίας. [2] Καταρχάς, αναφορικά με το γεγονός της καταδίκης του φερόμενου ως φορέα δίωξης, παρατηρείται απόκλιση μεταξύ της προσκομισθείσας απόφασης, από την οποία προκύπτει ότι αυτή εκδόθηκε περί το 2017, και της δήλωσης του Αιτητή 1 ενώπιον του Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η απόφαση εκδόθηκε το 2016. Η εν λόγω χρονική αντίφαση, μολονότι μη καταλυτικής σημασίας, συναξιολογείται με το σύνολο των ευρημάτων που ακολουθούν. Περαιτέρω, όπως επισημαίνεται και κατωτέρω, ότι ο Αιτητής 1 συνδέει την πρόωρη αποφυλάκιση του φερόμενου ως φορέα δίωξης εντός του 2019 (ενώ οι Αιτητές είχαν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής τους τον Οκτώβριο του 2019, περί τις δύο εβδομάδες μετά το φερόμενο περιστατικό της επίθεσης) με τα μέτρα αποσυμφόρησης των φυλακών που, όπως ισχυρίζεται, έλαβε η κυβέρνηση λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Ωστόσο, σύμφωνα με εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, η πανδημία COVID-19 εκδηλώθηκε στον Λίβανο περί το Φεβρουάριο του 2020,[3]  γεγονός που καταδεικνύει χρονική απόσταση μεταξύ της φερόμενης αποφυλάκισης και του πραγματικού χρόνου λήψης των εν λόγω μέτρων.

 

86.          Κατά τη διοικητική διαδικασία, η Αιτήτρια 2 ανέφερε ότι «τράβηξε» τα πρόσωπα που επιτέθηκαν στο σύζυγό της προκειμένου να τους απομακρύνει, ενώ ενώπιον του Δικαστηρίου δήλωσε ότι απλώς τους φώναξε, χωρίς να γίνει αναφορά σε οποιαδήποτε σωματική επαφή (βλ. ερ. 137 του δ.φ. και δικάσιμος 4.3.2025).

 

87.          Επιπλέον, ως προς την παραμονή των Αιτητών μετά το περιστατικό, εντοπίζονται αντιφάσεις: σε ορισμένα σημεία αναφέρουν ότι εγκατέλειψαν την οικία λόγω αδυναμίας καταβολής ενοικίου, αλλού ότι διέμεναν προσωρινά σε συγγενείς από φόβο, ενώ η Αιτήτρια 2 άλλοτε δηλώνει ότι παρέμεναν στο σπίτι χωρίς να εξέρχονται και άλλοτε ότι έφευγαν το πρωί και επέστρεφαν αργά το βράδυ.

 

88.          Ως προς την ύπαρξη καταγγελίας στις αρχές, παρατηρείται διαφοροποίηση μεταξύ των δηλώσεων στη διοικητική και στη δικαστική διαδικασία, τόσο αναφορικά με το αν όσο και με το πότε αυτή υποβλήθηκε καταγγελία αναφορικά με το περιστατικό της επίθεσης στην οικία τους.

 

89.          Αντίφαση παρατηρείται επίσης ως προς τη συμμετοχή τρίτων κατά το περιστατικό της επίθεσης: ο Αιτητής 1 ισχυρίστηκε ότι διασώθηκε χάρη στην παρέμβαση των γειτόνων, ενώ η Αιτήτρια 2 ενώπιον του Δικαστηρίου ανέφερε ότι οι δράστες αποχώρησαν μόνοι τους, φοβούμενοι μήπως γίνουν αντιληπτοί από τρίτους – γεγονός που υποδηλώνει ότι οι γείτονες δεν εμφανίστηκαν στη σκηνή, αντίθετα με όσα υποστήριξε ο Αιτητής.

 

90.          Επισημαίνεται επίσης ότι, αν και οι δηλώσεις των Αιτητών σχετικά με την επίσκεψη των τεσσάρων προσώπων στην οικία τους είναι εν πολλοίς κοινές, δεν περιλαμβάνουν επαρκείς λεπτομέρειες βιωματικού χαρακτήρα – στοιχείο που, μολονότι όχι καταλυτικής σημασίας, συναξιολογείται με τα ανωτέρω, κρισιμότερα ευρήματα αναξιοπιστίας.

 

91.           Ως προς την ύπαρξη απειλών μετά το περιστατικό της επίθεσης, η Αιτήτρια 2 ανέφερε ότι δέχθηκαν απειλητικά μηνύματα ενώ ο Αιτητής 1 αρχικώς δήλωσε ότι δεν υπήρξαν απειλές και μεταγενέστερα, όταν του επισημάνθηκε η αντίφαση, ανέφερε ότι τους επισκέφθηκαν τρεις φορές στην οικία τους. Καμία βιωματικής φύσεως λεπτομέρεια και καμία αναφορά ως προς το περιεχόμενο των απειλών που ακολούθησαν δεν υπήρξε στις δηλώσεις των Αιτητών.

 

92.          Τέλος, για πρώτη φορά γίνεται λόγος από τον Αιτητή 1 για επίθεση στο κρεοπωλείο του αδελφού του, η οποία αποδίδεται στον φερόμενο ως φορέα δίωξης. Λόγω της σοβαρότητας του περιστατικού, ευλόγως θα αναμενόταν ο Αιτητής να είχε προβάλλει το περιστατικό αυτό σε προγενέστερο στάδιο της διαδικασίας και σε κάθε περίπτωση να είναι σε θέση να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες σε σχέση με αυτό, όπως ευλόγως θα αναμενόταν, προκειμένου, μεταξύ άλλων να υποστηρίξει ότι το συμβάν που αφορούσε τον αδελφό του αφορά και τον ίδιο.

 

93.          Περαιτέρω, δεν παρίσταται εύλογο, εάν ο φερόμενος φορέας δίωξης διέθετε τόσο ισχυρή επιρροή, όπως οι Αιτητές επικαλούνται και πρόσβαση, να ανέμενε την αποφυλάκισή του για να εντοπίσει τα πρόσωπα που τον κατήγγειλαν, εντοπίζοντάς τα τρία έτη μετά την καταδίκη του.

 

94.          Υπό τω φως των ανωτέρω, δεν θεμελιώνεται η εσωτερική αξιοπιστία των Αιτητών ως προς τη φερόμενη δίωξή τους από γνωστό έμπορο ναρκωτικών.

 

95.          Κατά την αξιολόγηση της εξωτερικής αξιοπιστίας του υπό εξέταση ισχυρισμού, επισημαίνεται ότι, μολονότι οι περιστάσεις που περιγράφονται σε αυτόν συνιστούν προσωπικής φύσεως βιώματα των Αιτητών, το Δικαστήριο προχώρησε σε εκτενή αυτεπάγγελτη έρευνα, προκειμένου να ελέγξει τη συμβατότητα των δηλώσεων τους με εξωτερικά, αντικειμενικά δεδομένα. Στο πλαίσιο αυτό, εντοπίστηκαν οι ακόλουθες σχετικές πληροφορίες, οι οποίες αφορούν περιφερειακές παραμέτρους του αφηγήματός τους.

 

96.          Αναφορικά με την χρήση και διακίνηση ναρκωτικών στην Τρίπολη του Λιβάνου τον υπό κρίση χρόνο, το Δικαστήριο εντόπισε έρευνα του 2017 η οποία επιβεβαιώνει ότι σε κλίμακα από 1 έως 10, το πρόβλημα της κατάχρησης ουσιών στην Τρίπολη, καταγράφηκε σε βαθμολογίες από 9 μέχρι 10 .Τα ναρκωτικά ήταν φθηνά και εύκολα προσβάσιμα, ενώ η συνήθης χρήση ήταν ευρέως διαδεδομένη και το πιο ανησυχητικό, μη θεραπευμένη. Δεν υπήρχαν κέντρα αποκατάστασης ή έστω βασικές υπηρεσίες θεραπείας στην πόλη. Η επικληθείσα έρευνα προσέφερε περαιτέρω πληροφορίες για την πολυπλοκότητα της κατάχρησης ουσιών στην Τρίπολη, αναφέροντας ότι ο Λίβανος αποτελεί μια εύφλεκτη συγκέντρωση όλων των παραπάνω παραγόντων και αντιμετωπίζει μια αναπτυσσόμενη κουλτούρα κατάχρησης ουσιών, αν και δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που να εκτιμούν την κλίμακα της χρήσης σε ολόκληρη τη χώρα. Παρ ’όλα αυτά, η κυβέρνηση του Λιβάνου ανέπτυξε μια 5ετή Στρατηγική Αντιμετώπισης της Χρήσης Ουσιών το 2015, αναλαμβάνοντας μέτρα πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης, μείωσης της βλάβης, κοινωνικής επανένταξης και μείωσης της προσφοράς. Παρόλο που η κατάχρηση ουσιών αποτελούσε πρόκληση σε ολόκληρη τη χώρα, η πόλη της Τρίπολης αποτελούσε ιδιαίτερα υψηλού κινδύνου περιβάλλον για κατάχρηση ουσιών, δεδομένων των ακόλουθων παραγόντων που συμβάλλουν σε αυτό: η βία και η ριζοσπαστικοποίηση, η φτώχεια, η κακή ποιότητα εκπαίδευσης και τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου, η απελπισία και η απόδραση, το ισχύον νομικό πλαίσιο, η έλλειψη εκπαίδευσης και ενημέρωσης γύρω από τα ναρκωτικά, καθώς ο εκτοπισμός. Αναφορικά με το νομικό πλαίσιο, τα αυστηρά τιμωρητικά μέτρα για τη χρήση ναρκωτικών και οι συνθήκες στο σωφρονιστικό σύστημα του Λιβάνου, ιδίως στη φυλακή Qoubbeh, συμβάλλουν σε μια κουλτούρα κατάχρησης ουσιών στην Τρίπολη. Το 2015, το ένα τρίτο όλων των κρατουμένων στον Λίβανο κατηγορήθηκαν για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά. Η πόλη βρισκόταν σε μεγάλο βαθμό υπό καθεστώς ασφάλειας από την κυβέρνηση του Λιβάνου, ιδίως από τις Ένοπλες Δυνάμεις του Λιβάνου (LAF), οι οποίες βρίσκονται σε σημεία ελέγχου στις «περιοχές υψηλού κινδύνου» της πόλης στον δήμο Μπεντάουι. Πολλοί βασικοί πληροφοριοδότες δήλωσαν ότι η LAF συστηματικά κατέγραφε και συνελλάμβανε νεαρά αγόρια και άνδρες με κατηγορίες για ναρκωτικά, συχνά χωρίς αποδεικτικά στοιχεία. Πολλοί υποψιάζονται ότι οι δυνάμεις ασφαλείας χρησιμοποιούσαν τους ισχυρισμούς για ναρκωτικά ως στρατηγική για τον εντοπισμό ατόμων που βρίσκονται στη «λίστα καταζητούμενων» του σχεδίου ασφαλείας του 2014. Η νομοθεσία του Λιβάνου τιμωρεί τη χρήση παράνομων ουσιών με φυλάκιση μεταξύ 3 μηνών και 3 ετών, καθώς και με πρόστιμο που κυμαίνεται μεταξύ 1 εκατομμυρίου και 10 εκατομμυρίων λιρών λίρας (περίπου 637 έως 6.637 δολάρια). Η κατάσταση του συστήματος φυλακών του Λιβάνου ήταν τέτοια, που μπορούσε να αυξήσει την πρόσβαση σε ουσίες και να εντείνει τη χρήση. Βασικοί πληροφοριοδότες επισήμαναν την υψηλή παρουσία δικτύων διακίνησης ναρκωτικών, η οποία μεγεθύνεται από το λιβανέζικο σύστημα που φυλάκιζε άτομα με ελάχιστα και μέγιστα αδικήματα μαζί. Επιπλέον, οι συνθήκες στις φυλακές στον Λίβανο ήταν γνωστές για τις απάνθρωπες και υπερπλήρεις τους όρους τους. Ένα ποσοστό αναφέρει ότι ολόκληρο το σύστημα είχε υπερβεί κατά 185,7% τη χωρητικότητα των φυλακών.  Οι φυλακισμένοι με κατηγορίες για ναρκωτικά έχουν ελάχιστη έως καθόλου πρόσβαση σε υπηρεσίες νομικής βοήθειας και βασίζονται σε ακριβές δικηγορικές αμοιβές ή διασυνδέσεις - που αναφέρονται στον Λίβανο ως "wasta". Η επικράτηση τόσο του ιστορικού συγκρούσεων όσο και των υψηλών επιπέδων φτώχειας καθιστά την πόλη της Τρίπολης ιδιαίτερα ευάλωτη στην συστηματική κατάχρηση ουσιών. Το προφίλ των ουσιών που αναφέρονται συχνότερα από βασικούς πληροφοριοδότες ως χρησιμοποιούμενες σε όλη την Τρίπολη, εμπεριέχει ότι το Captagon είναι ένα από τα εμπορικά σήματα μιας ουσίας που ονομάζεται Fenethylline, η οποία αρχικά κυκλοφόρησε στην αγορά ως ψυχοδιεγερτικό για τη θεραπεία της ΔΕΠΥ. Το προφίλ του Captagon τον υπό κρίση του σχετικού ισχυρισμού χρόνο, εκτοξεύθηκε διεθνώς λόγω των ισχυρών δεσμών του με τον πόλεμο στη Συρία και δεν αποτέλεσε μια νέα ουσία. Το ναρκωτικό είναι μια ισχυρή αμφεταμίνη, η οποία διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα, ενισχύοντας τα επίπεδα συγκέντρωσης, την εγρήγορση και τη σωματική απόδοση[4]. Οι ανωτέρω πηγές επιβεβαιώνουν τις δηλώσεις των Αιτητών περί της έντασης του φαινομένου της χρήσης των ναρκωτικών στην Τρίπολη, τόπο συνήθους διαμονής τους.

 

97.          Αναφορικά με τις αποφυλακίσεις κρατουμένων στο Λίβανο, To ειδησεογραφικό πρακτορείο Alarabiya, τον Απρίλιο του 2020 μετέδωσε ότι στις επικίνδυνα υπερπλήρεις φυλακές του Λιβάνου ξέσπασαν ταραχές, καθώς αυξήθηκαν οι φόβοι για το πώς μπορεί να μοιάζει ένα ξέσπασμα κορονοϊού μέσα στις φυλακές. Η κυβέρνηση εργάζεται για την απελευθέρωση χιλιάδων κρατουμένων για να μειώσει την πίεση στις φυλακές της χώρας. Ο τότε πρωθυπουργός Χασάν Ντιάμπ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι 3.000 κρατούμενοι θα μπορούσαν ενδεχομένως να αφεθούν ελεύθεροι στο πλαίσιο ενός μηχανισμού που αναπτύσσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Συγκεκριμένα , μια «ειδική αμνηστία» που πρότεινε ο υπουργός Δικαιοσύνης θα απελευθέρωνε σταδιακά καταδικασμένους κρατούμενους που έχουν εκπληρώσει λιγότερο από έξι μήνες της ποινής τους, ενώ ένα επείγον νομοσχέδιο που εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο θα απένειμε χάρη σε κρατούμενους που έχουν εκτίσει τις ποινές τους αλλά παραμένουν στη φυλακή επειδή δεν έχουν καταβάλει πρόστιμα. Ακόμα κι αν μια γενική αμνηστία ήταν η καλύτερη λύση για τον υπερπληθυσμό των φυλακών, κάτι που συζητείτο, τα δύο νομοσχέδια δεν μπορούν επικυρώθηκαν, καθώς το Κοινοβούλιο δεν συνεδρίασε, ως προληπτικό μέτρο κατά του κορονοϊού[5].

 

98.          Αναφορικά με την πανδημία του COVID-19, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Αιτητές δήλωσαν ότι αποφυλακίστηκε ο φερόμενος ως φορέας δίωξής τους το 2019, σημειώνεται ότι, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC), η νόσος COVID-19 προκαλείται από τον ιό SARS-CoV-2, ο οποίος εμφανίστηκε στα τέλη του 2019 και κηρύχθηκε ως παγκόσμια πανδημία στις 11 Μαρτίου 2020 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). [6] Ως εκ τούτου, προκύπτει προφανής αντίφαση στις δηλώσεις των Αιτητών, και ιδίως του Αιτητή 1, ο οποίος ανέφερε ότι η αποφυλάκιση του φερόμενου ως διώκτη του έλαβε χώρα το 2019 «στο πλαίσιο των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας». Η αναφορά αυτή αντίκειται στα αντικειμενικά δεδομένα σχετικά με το χρόνο λήψης των σχετικών μέτρων, τα οποία, κατά τις προαναφερθείσες πηγές, εφαρμόστηκαν μετά την κήρυξη της πανδημίας το 2020. Περαιτέρω, επισημαίνεται ότι οι Αιτητές είχαν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής τους τον Οκτώβριο του 2019, δηλαδή πολύ πριν από τη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων που συνδέονται με την πανδημία, γεγονός που εντείνει την αναξιοπιστία του ισχυρισμού τους.

 

99.          Τονίζεται, ότι κατόπιν έρευνας του Δικαστηρίου δεν εντοπίστηκαν πληροφορίες οι οποίες να επιβεβαιώνουν ότι το 2019 η κυβέρνηση του Λιβάνου απελευθέρωσε κρατουμένους λόγω της πανδημίας, τα μέτρα της οποίας εφαρμόστηκαν άλλωστε μετά το Μάρτιο του 2020, χρόνο κατά τον οποίο κηρύχθηκε παγκόσμια πανδημία.

 

100.        Αξιολογώντας την ενισχυτική αξία των προσκομισθέντων από τους Αιτητές εγγράφων το Δικαστήριο συντάσσεται με την αξιολόγηση των Καθ΄ων η αίτηση ως προς το έγγραφο που προσκόμισε ο Αιτητής κατά τη διάρκεια της διοικητικής διαδικασίας, ήτοι τη βεβαίωση του Μουχτάρη της Al Mina, εκδοθείσα το 2022 (ερ. 124), για τους λόγους που αναλύονται από τους Καθ’ ων η αίτηση στην προσβαλλόμενη απόφαση.

 

101.        Ως προς το αντίγραφο της απόφασης του Ποινικού Δικαστηρίου του Λιβάνου (βλ. ένορκη δήλωση ημερ. 20.5.2024), η οποία φαίνεται να εκδόθηκε μετά το Φεβρουάριο του 2017, και αναφέρει ότι ο «A.A.A.», μεταξύ άλλων 3 κατηγορουμένων καταδικάστηκε,  για παραβίαση του άρθρων 126 Π.Κ. (προώθηση κάνναβης και διευκόλυνση της χρήσης της από άλλα άτομα), καθώς και του άρθρου 127 (κατανάλωση χασίς). Του επιβλήθηκε μάλιστα, σύμφωνα με την προσκομισθείσα απόφαση, ποινή φυλάκισης 5 ετών και επιβολή προστίμου ύψους 5.000.000 λιρών Λιβάνου για την παραβίαση του άρθρου 126, καθώς και φυλάκιση 3 μηνών και πρόστιμο 2.000.000 λιρών Λιβάνου για την παραβίαση του άρθρου 127, το Δικαστήριο αξιολογεί τα ακόλουθα.

 

102.        Σημειώνεται καταρχάς ότι τα έγγραφα που προσκομίζουν οι αιτητές η γνησιότητα των οποίων δε δύναται να επιβεβαιωθεί, εκτιμώνται ελεύθερα σε συνάρτηση με τα λοιπά στοιχεία που έχει ενώπιόν του το Δικαστήριο. Κατά πάγια νομολογημένη αρχή ο δικαστής δεν υποχρεούται να αποφασίζει επί τεχνικών θεμάτων, όπως εν προκειμένω η γνησιότητα ενός εγγράφου, αλλά ούτε έχει τη δυνατότητα προς τούτο αφού δεν έχει την απαιτούμενη τεχνογνωσία για να προβεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα (βλ. Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3866, Λάμπρου Λάμπρος v. Κυπριακής Δημοκρατίας και Άλλου, (2009) 3 Α.Α.Δ. 79). Τελικώς και η γνησιότητα των εγγράφων θα διασταυρωθεί μέσω των προφορικών ισχυρισμών, άλλως αυτά θα ενισχύσουν προφορικούς ισχυρισμούς, αλλά δεν επαρκούν αφ' εαυτών για να τους αποδείξουν[7]. Ως εκ τούτου, το παρόν Δικαστήριο συναξιολογεί καταρχάς τα εν λόγω έγγραφα ακόμα και στις περιπτώσεις όπου δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί η γνησιότητά τους (Βλ. Απόφαση του ΔΕΕ της 10.6.2021, την υπόθεση C 921/19, LH κατά Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, ECLI:EU:C:2021:478, σκέψεις 44 και 66).

 

103.        Παρατηρείται, ειδικότερα, ότι ο Αιτητής 1 δεν παρέχει ικανοποιητικές και εύλογες εξηγήσεις αναφορικά με το οψιγενές της προσκόμισης του εν λόγω εγγράφου, το οποίο αφορά δικαστική απόφαση εκδοθείσα προ πολλού της αναχώρησής του από τη χώρα καταγωγής, καθότι, όπως προκύπτει, η απόφαση αυτή εκδόθηκε περί το έτος 2017. Ως προς τον τρόπο εξασφάλισης του εν λόγω αντιγράφου καταδικαστικής απόφασης, ο Αιτητής 1 εξηγεί γενικώς ότι την εξασφάλισε ο αδελφός του, χωρίς να δίδονται περαιτέρω λεπτομέρειες ως προς τον τρόπο που ο τελευταίος το κατόρθωσε. Πράγματι, ο Αιτητής είχε αναφερθεί στην ύπαρξη καταδικαστικής απόφασης εις βάρος του προσώπου που ο ίδιος κατήγγειλε. Ωστόσο, κατά την ακροαματική διαδικασία, δήλωσε ότι η εν λόγω απόφαση εκδόθηκε το 2016, γεγονός που αντιφάσκει με το περιεχόμενο του ίδιου του εγγράφου. Η εν λόγω αντίφαση, αν και δεν είναι από μόνη της καταλυτικής σημασίας, συνεκτιμάται ως προς τη συνολική αξιοπιστία των δηλώσεών του. Περαιτέρω, επισημαίνεται ότι το όνομα του φερόμενου διώκτη εντοπίζεται στο έγγραφο ως «κατηγορούμενος 1», ενώ η καταδίκη του αφορά σε αδίκημα εμπορίας ναρκωτικών ουσιών, στοιχεία τα οποία συμφωνούν κατ’ αρχήν με τις δηλώσεις του Αιτητή. Παρά ταύτα, σε ουδέν σημείο της απόφασης προκύπτει σύνδεση του ίδιου του Αιτητή 1 με την εν λόγω υπόθεση, ούτε γίνεται οποιαδήποτε μνεία σε προηγηθείσα καταγγελία.

 

104.        Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του εγγράφου, το Δικαστήριο προχώρησε σε έρευνα γύρω από την προσκομισθείσα καταδικαστική απόφαση του φερόμενου ως φορέας δίωξής των Αιτητών. Τα άρθρα 125, 126 και 127 του ΠΚ του Λιβάνου αναφέρουν:

 

« ΑΡΘΡΟ 126:

Οι ίδιες προαναφερθείσες κυρώσεις επιβάλλονται σε όποιον:

1- Πούλησε σε άλλον, με παράνομο τρόπο, εξαιρετικά επικίνδυνα ναρκωτικά ή τα προσέφερε σε αυτόν για προσωπική του χρήση.

2- Διευκόλυνε σκόπιμα, με παράνομο τρόπο, για άλλους τη χρήση εξαιρετικά επικίνδυνων ουσιών, είτε δωρεάν είτε έναντι αμοιβής, και μάλιστα με κάθε δυνατό μέσο.

3- Πρόσθεσε εξαιρετικά επικίνδυνα ναρκωτικά σε τρόφιμα ή ποτά χωρίς τη γνώση του

καταναλωτή τους.

4- Είχε άδεια κατοχής εξαιρετικά επικίνδυνων ουσιών για συγκεκριμένη χρήση και τις διέθετε σε διαφορετική χρήση ή σε αντάλλαγμα για κάτι ή δωρεάν.

5- Αποκτά ή προσπαθεί να αποκτήσει εξαιρετικά επικίνδυνα ναρκωτικά χρησιμοποιώντας ιατρικές συνταγές που είναι είτε πλαστές είτε δίνονται από ευγένεια.

6- Αποκτά σκόπιμα, από ευγένεια, ιατρικές συνταγές που περιλαμβάνουν εξαιρετικά επικίνδυνα ναρκωτικά, και όποιος διανέμει αυτά τα ναρκωτικά χωρίς ιατρική συνταγή ή βάσει ιατρικής συνταγής»^[8].

«Άρθρο 127

Ποινή φυλάκισης για χρονικό διάστημα από 3 μήνες έως 3 έτη, μαζί με πρόστιμο που κυμαίνεται μεταξύ 2 και 5 εκατομμυρίων λιρών λίρας (LBP), επιβάλλεται σε όποιον απέκτησε, κατείχε ή αγόρασε μικρή ποσότητα εξαιρετικά επικίνδυνης ουσίας χωρίς ιατρική συνταγή και με σκοπό τη χρήση της, η ποσότητα είναι αρκετά μικρή ώστε να θεωρείται για προσωπική χρήση. Η ίδια κύρωση επιβάλλεται σε οποιονδήποτε του οποίου αποδείχθηκε ο εθισμός στην ουσία αυτή και ο οποίος δεν τήρησε τις διαδικασίες θεραπείας που ορίζονται από τον παρόντα νόμο»^[9].

105.        Δεν προκύπτει, εξάλλου, οποιοδήποτε εμφανές σημείο παραποίησης του εν λόγω εγγράφου, το οποίο το παρόν Δικαστήριο θα ήταν σε θέση να συναξιολογήσει.

Υπό το φως, όμως, των ανωτέρω επισημάνσεων, και ιδίως λόγω της απροσδιόριστης προέλευσης και του αδιευκρίνιστου τρόπου εξασφάλισης αντιγράφου αυθεντικής καταδικαστικής απόφασης, την οποία ο Αιτητής προσκόμισε οψιγενώς, το Δικαστήριο κρίνει ότι το εν λόγω έγγραφο, μολονότι συγκλίνει σε ορισμένα σημεία με τις δηλώσεις του Αιτητή, είναι περιορισμένης αποδεικτικής αξίας. Περαιτέρω, αν και γίνεται δεκτό ότι η επίμαχη απόφαση επιβεβαιώνει, κατ’ αρχήν, την καταδίκη του φερόμενου ως φορέα δίωξής του εξαιτίας εμπορίου ναρκωτικών ουσιών, εντούτοις, από το περιεχόμενο του εγγράφου δεν δύναται να συναχθεί οποιαδήποτε άμεση σύνδεση του Αιτητή 1 με την εν λόγω καταδίκη.

 

106.        Καίτοι μέρος των εξωτερικών πηγών συγκλίνουν με τις δηλώσεις των Αιτητών, δεδομένης της μη θεμελίωσης της εσωτερικής τους αξιοπιστίας και της φύσης του υπό εξέταση ισχυρισμού, όπου κατά τον πυρήνα του αφορούν σε προσωπικά βιώματα των Αιτητών, οι συγκλίσεις αυτές δεν επαρκούν για την αποδοχή του υπό εξέταση ισχυρισμού, ο οποίος απορρίπτεται. 

 

107.        Προχωρώντας στην αξιολόγηση του κινδύνου που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν  οι Αιτητές σε περίπτωση επιστροφής τους στο Λίβανο, αρχικά τονίζεται ότι ο εκπεφρασμένος φόβος των Αιτητών περί του ότι σε περίπτωση επιστροφής τους εκεί, θα κινδυνέψουν από τον Α.Α.Α., κρίνεται ως αβάσιμος και δικαιολογημένος αφού ο συναφώς συνδεόμενος ισχυρισμός των Αιτητών απορρίφθηκε ως μη αξιόπιστος.

 

108.        Αναφορικά με τον μη εκπεφρασμένο φόβο των Αιτητών που δύναται να απορρέει από τους αποδεκτούς ισχυρισμούς τους και δη τα στοιχεία των προσωπικών τους προφίλ, θα πρέπει αρχικά να ληφθεί υπόψη, στα πλαίσια της εξατομικευμένης έρευνας, ότι ο Αιτητής 6 ενηλικιώνεται εντός ενός μηνός από την παρούσα, ενώ ο Αιτητής 7 βρίσκεται ήδη σε στάδιο ώριμης ανηλικότητας, έχοντας συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας του. Οι λοιποί Αιτητές είναι υγιείς, ικανοί προς εργασία, και διαθέτουν υποστηρικτικό οικογενειακό δίκτυο στη χώρα καταγωγής τους, και δη στην Τρίπολη, τόπο προηγούμενης διαμονής τους, μέρος με το οποίο είναι εξοικειωμένοι. Δεν προκύπτει, περαιτέρω, οποιοδήποτε άλλο στοιχείο ευαλωτότητας ή ιδιαίτερη συνθήκη που να διαφοροποιεί τη θέση τους.

 

109.        Ως προς τη θρησκευτική τους ταυτότητα, διαπιστώνεται ότι σύμφωνα με το U.S. Department of State, οι μουσουλμάνοι αποτελούν περίπου το 69 % του πληθυσμού του Λιβάνου (32,2 % Σιίτες, 31,2 % Σουνίτες, 5,5 % Δρούζοι και μικρό ποσοστό Αλαουιτών και Ισμαηλιτών), ενώ το υπόλοιπο 30 % είναι κυρίως χριστιανοί. Το Σύνταγμα του Λιβάνου κατοχυρώνει «απόλυτη ελευθερία συνείδησης» και την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών τελετών, εφόσον δεν διαταράσσεται η δημόσια τάξη, και προβλέπει ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως θρησκείας. Παράλληλα, το πολιτικό σύστημα βασίζεται στην ομολογιακή ισορροπία, καθώς ο Πρόεδρος προέρχεται από τη μαρωνίτικη κοινότητα, ο Πρωθυπουργός είναι Σουνίτης και ο Πρόεδρος της Βουλής Σιίτης, με αναλογική κατανομή θέσεων σε δημόσιες υπηρεσίες και σώματα ασφαλείας. Αν και οι αναγνωρισμένες θρησκευτικές κοινότητες απολαμβάνουν νομικής προστασίας και δικαιοδοσίας σε ζητήματα προσωπικού καθεστώτος, παραμένουν προκλήσεις λόγω της ομολογιακής φύσης του συστήματος και περιορισμοί για μη αναγνωρισμένες θρησκείες, γεγονός που καταδεικνύει ότι η θρησκευτική ελευθερία, παρότι θεσμικά κατοχυρωμένη, εφαρμόζεται εντός ενός αυστηρά διαμορφωμένου πλαισίου ομολογιακής συνύπαρξης.[10] Ως εκ τούτου, με δεδομένες τις δηλώσεις των Αιτητών σε συνάρτηση με τις ανωτέρω πηγές δεν προκύπτει  οποιοδήποτε κίνδυνος ένεκα της θρησκευτικής τους ταυτότητας.

 

110.        Σε με την κατάσταση ασφαλείας στην Τρίπολη, επισημαίνοντας ότι και οι Καθ’ ων η αίτηση ουδεμία έρευνα διεξήγαγαν αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας εκεί, το Δικαστήριο προχώρησε σε εκτενή και επικαιροποιημένη έρευνα, εκ της οποίας ανέκυψαν οι ακόλουθες πληροφορίες.

 

111.        Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες που δημοσιεύτηκε στις 21 Νοεμβρίου 2024, «από τις 23 Σεπτεμβρίου 2024, η σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ είχε ενταθεί και κλιμακωθεί απότομα. Ισραηλινοί βομβαρδισμοί στο εσωτερικό του Λιβάνου και εισβολές στο νότιο Λίβανο επέφεραν εκτεταμένους εκτοπισμούς, αμάχους ως θύματα και ζημιές στις υποδομές συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής μερικές φορές ολόκληρων χωριών, γεωργικών εκτάσεων και βοοειδών και τη διακοπή βασικών υπηρεσιών, όπως εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης, συστήματα ύδρευσης και σχολεία σε όλο τον Λίβανο. Η συχνότητα και ο αντίκτυπος των ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών συνέχισε να επεκτείνεται πέρα ​​από το νότιο Λίβανο, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες Λιβανέζους και πρόσφυγες, κυρίως Σύρους, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους».^[11]

 

112.        Σύμφωνα με την ενημέρωση της γερμανικής BAMF που δημοσιεύτηκε στις 18 Νοεμβρίου 2024, οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας (IDF) συνέχισαν καθημερινές επιθέσεις στον Λίβανο, με στόχους το νότιο Λίβανο, την κοιλάδα Beqaa και τη Βηρυτό. Η Χεζμπολάχ απάντησε με πυραύλους στο Ισραήλ. Στις 12 Νοεμβρίου, αεροπορική επιδρομή στο Ain Yaaqoub σκότωσε οκτώ άτομα, ενώ στις 13 Νοεμβρίου, έξι Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν. Στις 17 Νοεμβρίου 2024, ο Μοχάμαντ Αφίφ της Χεζμπολάχ σκοτώθηκε.^[12] Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες που δημοσιεύτηκε στις 21 Νοεμβρίου 2024, στα τέλη Οκτωβρίου, οι αεροπορικές επιδρομές στο Μπααλμπέκ κλιμακώθηκαν μετά από εντολές εκκένωσης από το Ισραήλ, με αποτέλεσμα σημαντικές μετακινήσεις πληθυσμού. Στις 6 Νοεμβρίου 2024, οι επιδρομές επεκτάθηκαν και στα νότια προάστια της Βηρυτού, περιλαμβανομένων περιοχών κοντά στο αεροδρόμιο. Από τις συγκρούσεις έχουν καταγραφεί περίπου 3.516 θύματα και 14.929 τραυματίες, ενώ πάνω από 886.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 80.000 Σύρων προσφύγων, έχουν εκτοπιστεί.^[13]

 

113.        Ενημέρωση του ίδιου φορέα (BAMF) που δημοσιεύτηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2024 επιβεβαίωσε ωστόσο ότι «στις 27.11.24, στις 4 π.μ., τέθηκε σε ισχύ συμφωνία κατάπαυσης του πυρός μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ, τερματίζοντας την ανοιχτή φάση πολέμου. Η συμφωνία προέβλεπε μεταβατική περίοδο 60 ημερών, κατά την οποία το Ισραήλ διατηρούσε δικαίωμα παρέμβασης. Η Χεζμπολάχ έπρεπε να αποσυρθεί βόρεια του ποταμού Λιτάνι και να μην διαθέτει όπλα ή στρατιωτική υποδομή νότια του ποταμού. Η κατάπαυση του πυρός περιγράφηκε ως εύθραυστη, καθώς είχαν ήδη σημειωθεί παραβιάσεις, με αμοιβαίες κατηγορίες μεταξύ των δύο πλευρών. Παρά τους δυσμενείς όρους, η Χεζμπολάχ ανακήρυξε τη συμφωνία ως νίκη. Η σύγκρουση, που ξεκίνησε στις 08.10.23, άφησε 3.961 νεκρούς και 16.520 τραυματίες στο Λίβανο, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου. Ωστόσο, οι απώλειες της Χεζμπολάχ εκτιμώνται στους 4.000 μαχητές. Στο Ισραήλ, οι απώλειες ανέρχονται σε 45 πολίτες και 76 στρατιώτες. Μετά την κατάπαυση του πυρός, χιλιάδες Λιβανέζοι επέστρεψαν στα σπίτια τους, είτε από άλλα μέρη του Λιβάνου είτε από τη Συρία.^[14]

 

114.        Ως προς την επόμενη ημέρα της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, άρθρο του BBC News το Δεκέμβριο του 2024 ανέφερε ότι οι συγκρούσεις μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε επιχειρήσεις στον Λίβανο, ιδιαίτερα στη νότια Βηρυτό και την πόλη Ναμπατίγια. Πολλοί επιχειρηματίες χάσανε τα καταστήματά τους και τα αποθέματά τους λόγω των ισραηλινών βομβαρδισμών, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν αβέβαιο μέλλον. Η Χεζμπολάχ είχε δεσμευτεί να αξιολογήσει τις ζημιές και να παράσχει οικονομική βοήθεια για την ανοικοδόμηση, αλλά η διαδικασία αυτή βρισκόταν ακόμη σε αρχικό στάδιο.^[15]

 

115.        Έτερο άρθρο του BBC News που δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024 ανέφερε ότι παρά την κατάπαυση του πυρός που επιτεύχθηκε με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ και της Γαλλίας, η κατάσταση παρέμεινε εύθραυστη. Ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ δοκίμασαν τα όρια της εκεχειρίας, με αμφότερες τις πλευρές να κατηγορούν η μία την άλλη για παραβιάσεις. Η Χεζμπολάχ πραγματοποίησε επίθεση με όλμους ως "προειδοποίηση" για τις επανειλημμένες, κατά την άποψή της, παραβιάσεις από το Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ απάντησε με αεροπορικές επιδρομές, προκαλώντας θανάτους αμάχων.^[16] Οι συνεχιζόμενες εντάσεις και οι αμοιβαίες κατηγορίες για παραβιάσεις έθεσαν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της συμφωνίας.^[17] Μετά την έναρξη της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ, χιλιάδες εκτοπισμένοι Λιβανέζοι επέστρεψαν στα σπίτια τους στον νότιο Λίβανο. Πολλοί βρήκαν τις κατοικίες τους κατεστραμμένες από τους βομβαρδισμούς, αντιμετωπίζοντας σοβαρές προκλήσεις στην προσπάθεια επανεγκατάστασης.^[18]

 

116.        Παρά την εκεχειρία, ο ισραηλινός στρατός προειδοποίησε τους Λιβανέζους να μην επιστρέψουν σε 60 χωριά στον νότο, υποστηρίζοντας ότι η παρουσία τους εκεί μπορεί να είναι επικίνδυνη. Η προειδοποίηση συνοδεύτηκε από χάρτη που δείχνει την περιοχή που θεωρείται επικίνδυνη, εκτείνοντας αρκετά χιλιόμετρα από τα σύνορα. Η κατάσταση παραμένει τεταμένη, με αμοιβαίες κατηγορίες για παραβιάσεις της εκεχειρίας, ενώ οι κάτοικοι προσπαθούν να επανέλθουν σε μια κανονικότητα.^[19]

 

117.        Πρόσφατο άρθρο της Τhe New Humanitarian τον Μάιο του 2025, αναφέρει σχετικά με την παρούσα κατάσταση ασφαλείας στο Λίβανο: « Η εκεχειρία μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ στα τέλη Νοεμβρίου 2024 έθεσε επίσημα τέλος σε μια σύγκρουση που διήρκεσε περισσότερο από ένα χρόνο, αλλά έξι μήνες αργότερα, άνθρωποι σε όλο τον Λίβανο εξακολουθούν να παλεύουν με τις ψυχολογικές επιπτώσεις των σφοδρών βομβαρδισμών και της μαζικής αναγκαστικής εκτόπισης. Σε μια χώρα που βιώνει συνεχείς κύκλους βίας και οικονομικής κατάρρευσης για σχεδόν 50 χρόνια, το τραύμα δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά αυτό δεν διευκολύνει την αντιμετώπισή του, ούτε σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότεροι διαθέσιμοι πόροι για όλους όσους χρειάζονται βοήθεια. Η πρόσφατη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ κλιμακώθηκε σε ένταση τον Σεπτέμβριο του 2024, όταν το Ισραήλ πυροδότησε τηλεχειριζόμενα τηλεειδοποιητές και άλλες συσκευές που, όπως ισχυρίστηκε, ανήκαν σε μέλη της Χεζμπολάχ. Ακολούθησαν σφοδροί βομβαρδισμοί και εισβολή στο νότιο Λίβανο που - στη χειρότερη περίπτωση - ανάγκασε περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η εκεχειρία της 27ης Νοεμβρίου θα έπρεπε να είχε θέσει τέλος στη βία, αλλά μετά από μισό χρόνο, το Ισραήλ εξακολουθεί να βομβαρδίζει τον Λίβανο. Περίπου 90.000 άνθρωποι εξακολουθούν να μην μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, και ακόμη και όσοι έχουν επιστρέψει αντιμετωπίζουν τραύμα, καταστροφή και απώλεια φίλων, οικογένειας και ενός αισθήματος ασφάλειας[20].

 

118.        Άρθρο του πρακτορείου Al Jazeera, τον Ιούλιο  του 2025, καταγράφει ότι ένα Ισραηλινό πλήγμα σε όχημα κοντά στην Τρίπολη, στο βόρειο Λίβανο, σκότωσε τουλάχιστον τρεις ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 13, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου, στην τελευταία παραβίαση της εκεχειρίας μεταξύ των δύο χωρών. Η επίθεση σημειώθηκε επειδή το Ισραήλ εντείνει τις επιθέσεις του στον Λίβανο εν μέσω της αποδυναμωμένης θέσης της Χεζμπολάχ, της αδυναμίας του λιβανέζικου στρατού να αντεπιτεθεί και της αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας να πιέσει το Ισραήλ να τηρήσει την εκεχειρία. Η επίθεση κοντά στη βορειότερη μεγάλη πόλη του Λιβάνου (Τρίπολη) – σε απόσταση μεγαλύτερη των 180 χιλιομέτρων από τα ισραηλινά σύνορα – υπογραμμίζει την προθυμία του Ισραήλ να εξαπολύσει επιθέσεις σε ολόκληρη τη χώρα, όχι μόνο στο νότο καθώς η Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές ομάδες διατηρούν παρουσία σε διάφορες περιοχές του Λιβάνου, κυρίως σε καταυλισμούς προσφύγων που φιλοξενούν Παλαιστίνιους εδώ και δεκαετίες. Η Τρίπολη φιλοξενεί το μεγάλο παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων Μπεντάουι. Από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα τον Οκτώβριο του 2023, το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει επιθέσεις εναντίον της λιβανέζικης ομάδας Χεζμπολάχ και μελών παλαιστινιακών παρατάξεων στον Λίβανο^[21]. To εν λόγω περιστατικό επιβεβαιώνεται και από άρθρο του πρακτορείου Reuters της ίδιας ημερομηνίας (08.07.2025)^[22].

 

119.        Σημειώνεται ότι βάσει πληροφοριών που μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο «The New Arab» στις 04.08.2025, τέσσερις ημέρες πριν την επίθεση του Ισραήλ στην Τρίπολη στις 08.07.2025, Ισραηλινά μέσα ανέφεραν ότι ένα από τα σενάρια που συζητούνται στο πλαίσιο μιας πιθανής ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ Συρίας και Ισραήλ περιλάμβανε την προσάρτηση τμημάτων του Λιβάνου από τη Συρία με αντάλλαγμα την παραχώρηση μέρους των κατεχόμενων Υψιπέδων του Γκολάν στο Ισραήλ. Τα δημοσιεύματα, τα οποία υποστηρίζουν ότι δύο προτάσεις βρίσκονται επί του παρόντος στο τραπέζι, αναφέρουν ότι η Συρία θα προσαρτήσει την πόλη Τρίπολη του βόρειου Λιβάνου, μαζί με άλλες περιοχές στο βόρειο Λίβανο και την κοιλάδα Μπεκάα. Σύμφωνα με αυτές τις αναφορές, η συριακή κυβέρνηση απαιτεί την επιστροφή του ενός τρίτου της επικράτειας των Υψιπέδων του Γκολάν που κατείχε το Ισραήλ πριν από τη συμφωνία αποχώρησης του 1974. Σύμφωνα με πληροφορίες, συζητούνται δύο σενάρια διευθέτησης. Στο πρώτο, το Ισραήλ θα προσαρτήσει το ένα τρίτο των Υψιπέδων του Γκολάν, θα επιστρέψει το ένα τρίτο στη Συρία και θα μισθώσει το υπόλοιπο ένα τρίτο από τη Δαμασκό για 25 χρόνια. Το δεύτερο σενάριο προβλέπει ότι το Ισραήλ θα διατηρήσει τα δύο τρίτα των Υψιπέδων του Γκολάν και θα επιστρέψει το υπόλοιπο ένα τρίτο στη Συρία, επίσης στο πλαίσιο μιας πιθανής συμφωνίας μίσθωσης. Σε αυτή την εκδοχή, η Συρία θα αποκτήσει επίσης τον έλεγχο της Τρίπολης και άλλων λιβανέζικων περιοχών στο βορρά και της κοιλάδας Μπεκάα. Η ίδια πηγή φέρεται να ισχυρίστηκε ότι η Συρία επιδιώκει να αποκαταστήσει την κυριαρχία της στην Τρίπολη, η οποία αποτελείται κυρίως από σουνίτες ^[23].

 

120.        Η αξιολόγηση της παρούσας κατάστασης ασφαλείας στην Τρίπολη από την CIS, μίας αξιόπιστης και αξιολογημένης εταιρεία ασφαλείας του Λιβάνου,  η οποία δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2025 αναφέρει ότι «μια σοβαρή διπλωματική κρίση που ακολούθησε τις δηλώσεις του Αμερικανού απεσταλμένου έχει δημιουργήσει μια πολιτική θύελλα, αφαιρώντας κάθε αντίληψη περί εγγύησης ασφάλειας από τις ΗΠΑ και αυξάνοντας τον κίνδυνο μεγάλων διαμαρτυριών ή μονομερούς ισραηλινής δράσης και ως εκ τούτου η κατάσταση στο Λίβανο χαρακτηρίζεται ως άστατη. Στο  Κυβερνείου του Βόρειου Λιβάνου η κατάσταση ασφαλείας χαρακτηρίζεται ως κρίσιμη, καθώς αποτελεί ενεργό επιχειρησιακό θέατρο, το οποίο οποίου τα υλικοτεχνικά δίκτυα ενδέχεται να αποτελέσουν στόχο του Ισραήλ. Η περιοχή εξακολουθεί να συγκλονίζεται από την επίθεση της 8ης Ιουλίου και οι επακόλουθες κλιμακώσεις στην Μπεκάα και τον Νότο έχουν ενισχύσει την εκτίμηση ότι ο Βορράς αποτελεί ενεργό επιχειρησιακό πεδίο»^[24].

 

121.        Ολοκληρώνοντας την έρευνα αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας στο Λίβανο, το Δικαστήριο εντόπισε άρθρο του πρακτορείου Al Jazeera ημερομηνίας 02.11.2025, το οποίο μεταδίδει ότι μία Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή σκότωσε τουλάχιστον τέσσερις ανθρώπους στο νότιο Λίβανο, σύμφωνα με το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας της χώρας, σε μια επίθεση που άσκησε μεγαλύτερη πίεση στην σχεδόν ετήσια εκεχειρία με τη Χεζμπολάχ. Το Υπουργείο Υγείας του Λιβάνου δήλωσε ότι η ισραηλινή επίθεση στην πόλη Κφαρσίρ στην περιοχή Ναμπατιέχ προκάλεσε επίσης τον τραυματισμό τριών ατόμων. Το άρθρο επισημαίνει ότι παρά την εκεχειρία, το Ισραήλ έχει διατηρήσει στρατεύματα σε πέντε περιοχές του νότιου Λιβάνου και συνεχίζει σχεδόν καθημερινές αεροπορικές επιδρομές, παραβιάζοντας επανειλημμένα την εκεχειρία. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι στοχεύει τη Χεζμπολάχ, αλλά έχουν επίσης σκοτωθεί πολίτες, μέλη των πρώτων βοηθειών και δημοσιογράφοι[25].

 

122.        Σταχυολογώντας τα ποσοτικά και ποιοτικά δεδομένα αναφορικά με τα περιστατικά ασφαλείας στο βόρειο Κυβερνείο του Λιβάνου, επί του οποίου βρίσκεται η Τρίπολη και η πόλη Al Mina, από την προσαρμοσμένη έρευνα  στη βάση δεδομένων ACLED (The Armed Conflict Location & Event Data Project), ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού με έργο τη συλλογή, ανάλυση και χαρτογράφηση δεδομένων σχετικά με τις ημερομηνίες, τις τοποθεσίες, τους θανάτους και τους τύπους όλων των καταγεγραμμένων γεγονότων βίας και σε παγκόσμια κλίμακα, προκύπτει ότι κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους στο Λίβανο καταγράφηκαν συνολικά 6.992 περιστατικά ασφαλείας, τα οποία επέφεραν 1.771 απώλειες. Από τα ανωτέρω περιστατικά, μόνο τα 130 καταγράφηκαν στο Βόρειο κυβερνείο και επέφεραν το θάνατο μόλις 7 ατόμων. Σημειώνεται ότι το Βόρειο Κυβερνείο, στο οποίο υπάγεται η Τρίπολη, αποτελεί το κυβερνείο με τα δεύτερα λιγότερα περιστατικά ασφαλείας και το κυβερνείο με τις λιγότερες απώλειες[26]. Ο δε πληθυσμός του κυβερνείου ανέρχεται, σύμφωνα με μετρήσεις του 2025, σε περίπου 490.000 κατοίκους[27], της δε Τρίπολης στους περίπου 229,398 κατοίκους[28].

 

123.        Στη βάση των ανωτέρω στοιχείων και πληροφοριών σε συνάρτηση με τις προσωπικές περιστάσεις των Αιτητών, καθώς και τους αποδεκτούς ισχυρισμούς τους, το Δικαστήριο κρίνει ότι παρά την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στο Λίβανο, λαμβάνοντας υπόψη και το προσωπικό προφίλ των Αιτητών, ως αυτό έγινε αποδεκτό (οικογένεια υγειών προσώπων, ικανών προς εργασία,  χωρίς οποιοδήποτε σημείο ευαλωτότητας πλην του γεγονότος ότι δύο εξ αυτών είναι 16 και 17 ετών, διαθέτοντας εκεί οικογενειακό και γενικότερα κοινωνικό υποστηρικτικό δίκτυο) δεν πιθανολογείται ευλόγως ότι σε περίπτωση επιστροφής τους εκεί, θα εκτεθούν σε κίνδυνο ως άμαχοι εκ της παρουσίας του και μόνο στην περιοχή.

 

124.        Προχωρώντας στη νομική ανάλυση, το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν προκύπτουν  οι προϋποθέσεις υπαγωγής των Αιτητών  στην προστατευτική διάταξη του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου, καθώς δεν τεκμηριώθηκε η συνδρομή βάσιμου φόβου δίωξής τους για τους λόγους που εξαντλητικά αναφέρονται στο άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου. Τέτοιος φόβος δίωξης δεν προκύπτει καθαυτός ούτε από τα προσωπικά στοιχεία των Αιτητών, τα οποία έχουν γίνει αποδεκτά.

 

125.        Ούτε επίσης τεκμηριώνεται η υπαγωγή τους στο καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας  κατά τα άρθρα 19 (2) (α) και (β) του περί Προσφύγων Νόμου, καθώς δεν ανακύπτει ότι σε περίπτωση επιστροφής τους στην Τρίπολη του Λιβάνου, οι Αιτητές θα εκτεθούν σε κίνδυνο βλάβης συγκεκριμένης μορφής [βλ. απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94, Elgafaji, σκέψη 32)] λόγω επαπειλούμενης θανατικής καταδίκης ή εκτέλεσης, βασανιστηρίων, απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης ή τιμωρίας σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής τους.

 

126.        Επιπροσθέτως, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα και στον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής των Αιτητών και στην ευρύτερη περιφέρεια που αυτός εμπίπτει, δέον να εξεταστούν τα επιμέρους συστατικά στοιχεία του άρθρου 19(2)(γ) και ειδικότερα, κατά πόσον συντρέχει αδιακρίτως ασκούμενη βία στον τελευταίο τόπο διαμονής των Αιτητών, ο βαθμός της οποίας να είναι τόσο υψηλός, ώστε να υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμηθεί ότι οι Αιτητές, ακόμα κι αν ήθελε υποτεθεί ότι θα επιστρέψουν στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί στην εν λόγω απειλή [βλ. απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94  Elgafaji, σκέψη 43].

 

127.        Σημειώνεται συναφώς ότι «το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε Αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δε βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής». Ως  «σοβαρή» ή «σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη» ορίζεται δυνάμει του άρθρου 19(2)(γ) ως «σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης».

 

128.        Ως προς τον όρο διεθνής ή εσωτερική ένοπλη σύρραξη, το ΔΕΕ, διευκρίνισε ότι της έννοιας της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως, η σημασία και το περιεχόμενο των όρων αυτών πρέπει να καθορίζονται, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το σύνηθες νόημά τους στην καθημερινή γλώσσα, λαμβανομένου υπόψη του πλαισίου εντός του οποίου αυτοί χρησιμοποιούνται και των σκοπών που επιδιώκει η ρύθμιση στην οποία εντάσσονται (αποφάσεις της 22ας Δεκεμβρίου 2008, C‑549/07, Wallentin-Hermann, Συλλογή 2008, σ. I‑11061, σκέψη 17, και της 22ας Νοεμβρίου 2012, C‑119/12, Probst, σκέψη 20). Υπό το σύνηθες νόημά της στην καθημερινή γλώσσα, η έννοια της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως αφορά κατάσταση στην οποία οι τακτικές δυνάμεις ενός κράτους συγκρούονται με μία ή περισσότερες ένοπλες ομάδες ή στην οποία δύο ή περισσότερες ένοπλες ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους. (Βλ.  απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψεις 27 και 28).

 

129.        Ακολούθως ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν κατά την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: το ΔΕΕ) επεσήμανε ότι λαμβάνονται υπόψη «[.]μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» (Βλ. C-901/19, ημερομηνίας 10.6.2021, CF, DN κατά Bundesrepublic Deutschland, σκέψη 43).

 

130.        Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο εξής: το ΕΔΔΑ) στην απόφασή του Sufi and Elmi (ΕΔΔΑ, απόφαση επί των προσφυγών 8319/07 and 11449/07, ημερομηνίας 28.11.2011) αξιολόγησε, διευκρινίζοντας ότι δεν κατονομάζονται εξαντλητικά, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

 

131.        Επιπλέον, όπως διευκρίνισε το ΔΕΕ «ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.» (απόφαση στην υπόθεση C-465/07, Meki Elgafaji, Noor Elgafaji κ. Staatssecretaris van Justitie, ημερ.17.2.2009). Ιδίως ως προς την εφαρμογή της αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας, το ΔΕΕ στην ως άνω απόφαση διευκρίνισε ότι «ότι όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

 

132.        Από το σύνολο των πηγών που εντόπισε το Δικαστήριο, μεταξύ των οποίων οι εκθέσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (21.11.2024), της Γερμανικής BAMF (18.11.2024 και 02.12.2024), τα άρθρα του BBC News (Δεκέμβριος 2024, 03.12.2024), του The New Humanitarian (Μάιος 2025), του Al Jazeera (Ιούλιος και Νοέμβριος 2025), του Reuters (08.07.2025), του The New Arab (04.08.2025) και η αξιολόγηση της λιβανέζικης εταιρείας ασφαλείας CIS (Ιούλιος 2025), προκύπτει ότι η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ, η οποία κλιμακώθηκε το φθινόπωρο του 2024, είχε χαρακτηριστικά διεθνούς ένοπλης σύρραξης. Οι αεροπορικές επιδρομές, οι εισβολές, οι εκτεταμένες απώλειες αμάχων και οι εκτοπισμοί άνω του ενός εκατομμυρίου ατόμων, στοιχειοθετούν, κατά την απόφαση του ΔΕΕ Diakité, κατάσταση γενικευμένης και τυχαίας βίας.

 

133.        Εντούτοις, μετά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός της 27ης Νοεμβρίου 2024, η οποία, παρά τις παραβιάσεις, εξακολουθεί να παράγει έννομα αποτελέσματα[29], παρατηρείται σημαντική αποκλιμάκωση των εχθροπραξιών στο σύνολο της επικράτειας. Τα νεότερα δεδομένα του ACLED για το 2025 επιβεβαιώνουν ότι, ενώ κατά το τελευταίο έτος σε εθνικό επίπεδο καταγράφηκαν 6.992 περιστατικά ασφαλείας, το Βόρειο Κυβερνείο, στο οποίο υπάγεται η Τρίπολη – τόπος προέλευσης των Αιτητών – κατέγραψε μόλις 130 περιστατικά και 7 θανάτους, δηλαδή το χαμηλότερο ποσοστό θυμάτων στη χώρα. Ο πληθυσμός της περιοχής (περίπου 490.000 κάτοικοι) δεν αντιμετωπίζει γενικευμένες συνθήκες τυχαίας βίας τέτοιας έντασης ώστε η απλή παρουσία να συνεπάγεται πραγματικό κίνδυνο σοβαρής βλάβης.

 

134.        Περαιτέρω, αν και σημειώνονται σποραδικές επιθέσεις (π.χ. η αεροπορική επιδρομή κοντά στην Τρίπολη στις 08.07.2025), αυτές δεν συνιστούν συνεχή ή συστηματική στοχοποίηση του άμαχου πληθυσμού στην περιοχή, αλλά μεμονωμένα περιστατικά εντός πλαισίου ευρύτερης περιφερειακής αστάθειας. Δεν προκύπτουν, εξάλλου, ενδείξεις ότι τα πρόσωπα με προφίλ όμοιο των Αιτητών (οικογένεια με ανήλικα τέκνα, χωρίς πολιτική ή στρατιωτική δράση) αντιμετωπίζουν στοχοποίηση ή ιδιαίτερο κίνδυνο λόγω προσωπικών χαρακτηριστικών.

 

135.        Κατά συνέπεια, λαμβάνοντας υπόψη: η γεωγραφική απόσταση της Τρίπολης από το κύριο μέτωπο των συγκρούσεων,  τη στατιστική απουσία μαζικών απωλειών ή εκτεταμένης καταστροφής στην περιοχή,  την ύπαρξη εκεχειρίας, έστω εύθραυστης,  και τη λειτουργία των τοπικών δομών (υγείας, εκπαίδευσης, αγοράς εργασίας- βλ. κατωτέρω), το Δικαστήριο δεν κρίνει ότι στο Βόρειο Κυβερνείο επικρατεί κατάσταση τέτοιας έντασης γενικευμένης βίας που να καθιστά την απλή παρουσία των Αιτητών  ως αμάχων εκεί, λόγο χορήγησης διεθνούς προστασίας κατά το άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου.

 

136.        Ως προς την απόφαση επιστροφής των Αιτητών στη χώρα καταγωγής τους, δεν εγείρεται οποιοσδήποτε ισχυρισμός και δεν έχει τεθεί ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου οτιδήποτε άλλο συναφές με την αρχή της μη επαναπροώθησης και των προϋποθέσεων έκδοσης της απόφασης επιστροφής, πέραν των όσων ήδη εξετάστηκαν και αναλύθηκαν ανωτέρω (Βλ. απόφαση της της 17ης Οκτωβρίου 2024,υπόθεση C 156/23[Ararat] K, L, M, N κατά Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, ECLI:EU:C:2024:892, ιδίως σκέψεις 50 έως 51).

 

137.        Κρίνεται σκόπιμο εντούτοις, ιδίως δεδομένης της συμπερίληψης και δύο ανήλικων Αιτητών να εξεταστούν οι γενικότερες συνθήκες επιστροφής τους, πέραν της κατάστασης ασφαλείας που αναλύθηκε ανωτέρω υπό το φως των παραμέτρων αξιολόγησης κατά την έκδοση απόφασης επιστροφής, στη βάση των δεδομένων που έχει ενώπιον του το Δικαστήριο και των δεδομένων αναμένεται από αυτό να εξετάσει ακόμα και αυτεπάγγελτα στο πλαίσιο αυτό.

 

138.        Καταρχάς, σύμφωνα με τον περί Προσφύγων Νόμο, το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού αποτελεί πρωταρχικό μέλημα κατά την εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος Νόμου, με τις αρμόδιες αρχές κατά την εκτίμηση του βέλτιστου συμφέροντος, να λαμβάνουν δεόντως υπόψη, την αρχή της οικογενειακής ενότητας, την ευημερία και την κοινωνική ανάπτυξη του ανηλίκου, ζητήματα ασφάλειας και προστασίας και τις απόψεις του ανηλίκου ανάλογα με την ηλικία του και την ωριμότητά του. Περαιτέρω, διασφαλίζουν ότι τα ανήλικα τέκνα των αιτητών διαμένουν με τους γονείς τους, εφόσον αυτό είναι προς το βέλτιστο συμφέρον των εν λόγω ανηλίκων.[30] Το άρθρο 5 της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ, ορίζει ότι κατά την εφαρμογή της Οδηγίας, τα κράτη μέλη λαμβάνουν δεόντως υπόψη, τα βέλτιστα συμφέροντα του παιδιού, την οικογενειακή ζωή, την κατάσταση υγείας του συγκεκριμένου υπηκόου τρίτης χώρας και τηρούν την αρχή μη επαναπροώθησης. Το άρθρο 5 της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ ενσωματώθηκε στην εσωτερική έννομη τάξη με το άρθρο 180Ζ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου. Δυνάμει του άρθρου 18ΟΖ του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεων Νόμου κατά την εφαρμογή των διατάξεων της επιστροφής και δη κατά την έκδοση της απόφασης επιστροφής τηρείται η αρχή της μη επαναπροώθησης κατά τρόπο να λαμβάνονται δεόντως υπόψη, μεταξύ άλλων, τα βέλτιστα συμφέροντα του παιδιού και η οικογενειακή ζωή. Όπως προκύπτει από το γράμμα του άρθρου 18ΟΖ, οι ανωτέρω αρχές δεσμεύουν την αποφαίνουσα αρχή κατά την έκδοση της απόφασης επιστροφής δυνάμει του άρθρου 18ΟΗ.[31]Σε σχέση με τη λήψη υπόψιν των βέλτιστων συμφερόντων του παιδιού, βάσει της αιτιολογικής σκέψης 22 της Οδηγίας 2008/115/ΕΚ, «Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989), τα κράτη μέλη θα πρέπει να λαμβάνουν πρωτίστως υπόψη το «συμφέρον του παιδιού» κατά την εφαρμογή της παρούσας οδηγίας.».

 

139.        Αναφορικά με τις συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζουν τα παιδιά στο Λίβανο, έκθεση της Unicef του 2025 αναφέρει ότι τα παιδιά υφίστανται το βαρύ τίμημα της σύγκρουσης με το Ισραήλ, η οποία κλιμακώθηκε σε όλη τη χώρα το 2024. H επιδείνωση βασικών συστημάτων υποστήριξης για τα παιδιά - όπως τα ασφαλή μαθησιακά περιβάλλοντα και η πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, διατροφή και καθαρό νερό - οδήγησε σε αυξημένους κινδύνους εκμετάλλευσης, εμπόδια στην επεξεργασία συναισθηματικού τραύματος και σημαντικές προκλήσεις για τη γνωστική και κοινωνική τους ανάπτυξη^[32]. Οι επιπτώσεις της σύγκρουσης που κλιμακώθηκε σε ολόκληρο τον Λίβανο το 2023-2024 εξακολουθούν να γίνονται αισθητές από τα παιδιά και τις οικογένειες το 2025. Η εκεχειρία, η οποία αρχικά συμφωνήθηκε να διαρκέσει έως τις 27 Ιανουαρίου 2025, παρατάθηκε έως τις 18 Φεβρουαρίου 2025, με τακτικές αναφορές για παραβιάσεις των όρων της, συμπεριλαμβανομένων 58 αμάχων που σκοτώθηκαν, και συνεχείς περιορισμούς στην επιστροφή των κατοίκων των χωριών του Λιβάνου κοντά στη Μπλε Γραμμή. Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου 2025, περισσότεροι από 103.000 άνθρωποι παρέμεναν εσωτερικά εκτοπισμένοι (IDPs) — 70% παιδιά και γυναίκες — ενώ πάνω από 883.000 IDPs είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στα σπίτια τους.^[33] Η ίδια έκθεση επιβεβαιώνει μάλιστα ότι μετά από περισσότερα από δύο χρόνια υπό υπηρεσιακή κυβέρνηση, ο Λίβανος σχημάτισε νέα κυβέρνηση τον Φεβρουάριο του 2025, συμπεριλαμβανομένου ενός νέου Πρωθυπουργού και Προέδρου. Η νέα κυβέρνηση αντιμετωπίζει προκλήσεις που σχετίζονται με συνεχείς στρατιωτικές δραστηριότητες, προ υπάρχουσες ευπάθειες λόγω της οικονομικής κρίσης και εκτεταμένες ζημιές σε πολιτικές υποδομές και υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Οι προκαταρκτικές εκτιμήσεις ζημιών αποκάλυψαν την καταστροφή τουλάχιστον 14 σχολείων, με πάνω από 100 σχολεία να έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές και τη διακοπή της λειτουργίας σε 40 νοσοκομεία. Μια νέα Ταχεία Αξιολόγηση με επίκεντρο το παιδί που διεξήχθη στον Λίβανο από την UNICEF τον Ιανουάριο του 2025 δείχνει ότι το 45% των ερωτηθέντων νοικοκυριών αναγκάστηκαν να μειώσουν τις δαπάνες για την υγεία, το 30% μείωσε τις δαπάνες για την εκπαίδευση και το 33% δεν είχε πρόσβαση στα φάρμακα που χρειάζονταν τα παιδιά τους. Η αξιολόγηση αποκάλυψε επίσης ότι ακόμη και μετά την εκεχειρία, η σχολική φοίτηση παραμένει χαμηλή — ένα στα τέσσερα παιδιά (25%) εξακολουθεί να είναι εκτός σχολείου. Πριν από την εκεχειρία, το 65% των παιδιών δεν μπορούσαν να φοιτήσουν στο σχολείο^[34]. Η UNICEF συνεργάζεται με το Υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων (MoSA), βασικές εθνικές και τοπικές αρχές και εταίρους για την προώθηση μακροπρόθεσμων μετασχηματιστικών αλλαγών που αποσκοπούν στην προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών, αποτρέποντας και αντιμετωπίζοντας παράλληλα την ευαλωτότητα των παιδιών και των γυναικών στην εκμετάλλευση, την κακοποίηση, την παραμέληση και τη βία. Σε απάντηση στον συνδυασμό κρίσεων και συγκρούσεων στον Λίβανο τα τελευταία χρόνια, η UNICEF παρέχει ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε όλη τη χώρα, για να βοηθήσει τα παιδιά στη διαδικασία ανάρρωσής τους — 19.670 παιδιά και φροντιστές υποστηρίχθηκαν τον Ιανουάριο του 2025»^[35].

 

140.        Η Έκθεση του Γενικού Γραμματέα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. τον Ιούνιο του 2025, αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του 2024 στο Λίβανο επιβεβαιώθηκαν 669 σοβαρές παραβιάσεις εναντίον 628 παιδιών (315 αγόρια, 175 κορίτσια, 138 άγνωστου φύλου). Καταγράφηκε η στρατολόγηση και η χρήση 76 αγοριών από άγνωστες ένοπλες ομάδες (18), την Τζουντ Ανσάρ Αλλάχ (13), τη Φατάχ (10), την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ (9), την Αλ-Σαμπάμπ αλ-Μουσλίμ (8), το Μέτωπο Νούσρα (7), τη Χεζμπολάχ (6) και την Τζουντ αλ-Σαμ (5). Έξι αγόρια συνελήφθησαν από τις εθνικές αρχές για φερόμενη σχέση με ένοπλες ομάδες. Τέσσερα αγόρια αφέθηκαν ελεύθερα. Δολοφονήθηκαν 234 και ακρωτηριάστηκαν 327  παιδιά από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και άγνωστους δράστες, κυρίως μέσω της χρήσης εκρηκτικών όπλων σε κατοικημένες περιοχές. Πραγματοποιήθηκαν 32 επιθέσεις σε  σχολεία και νοσοκομεία, οι οποίες αποδόθηκαν στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν μέλη του υγειονομικού προσωπικού^[36].

 

141.        Στην ανάλυσή του 2024 αναφορικά με την προστασία των παιδιών στο Λίβανο, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες καταγράφει: «Το 2024, ο Λίβανος αντιμετώπισε μια σοβαρή κρίση προστασίας των παιδιών, η οποία επιδεινώθηκε από την οικονομική κατάρρευση, τον εκτοπισμό και τις περιφερειακές συγκρούσεις. Αναφέρθηκαν πάνω από 11.318 περιπτώσεις διαχείρισης προστασίας παιδιών (το 39% κορίτσια). Ανησυχητικά, πάνω από το 55% των υποθέσεων που βρίσκονταν υπό διαχείριση χαρακτηρίστηκαν ως υψηλού κινδύνου, θέτοντας άμεσες απειλές για την ευημερία των παιδιών, εκ των οποίων μόνο το 9,7% παραπέμφθηκε στο δικαστικό σύστημα. Αυτή η αύξηση των αναγκών προστασίας των παιδιών συνδυάστηκε με τη μειωμένη  ικανότητα των κρατικών θεσμών και των παροχών υπηρεσιών των ΜΚΟ να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών που επηρεάστηκαν έγκαιρα και επαρκώς. Το 2024, ο μεγαλύτερος αριθμός περιστατικών που αφορούν παιδιά και παραπέμφθηκαν σε διαχείριση ανήλθαν σε περίπου 3.333 στη Βηρυτό και το όρος Λίβανος, ενώ ακολούθησαν το Βόρειο Κυβερνείο, (στο οποίο ανήκει η Τρίπολη) και κυβερνείο Άκαρ με 2.933 περιστατικά^[37].

 

142.        Αναφορικά με την πρόσβαση στην εκπαίδευση, η  «Right to Education,» μία ΜΚΟ η οποία έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στην προαγωγή και της υπερασπιστή του δικαιώματος στην εκπαίδευση, αναφέρει στην κεντρική της ιστοσελίδα ότι σύμφωνα με το Νόμο, όλα τα παιδιά του Λιβάνου θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση χωρίς διακρίσεις. Ο νόμος 220/2000 του Λιβάνου παρέχει στα άτομα με αναπηρίες το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την υγεία και άλλα βασικά δικαιώματα. Συνέστησε μια επιτροπή αφιερωμένη στη βελτιστοποίηση των συνθηκών για τα παιδιά που έχουν καταχωρηθεί ως άτομα με αναπηρία, ώστε να συμμετέχουν σε όλα τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Στην πραγματικότητα, ωστόσο η εκπαιδευτική πορεία των παιδιών με αναπηρίες στον Λίβανο είναι γεμάτη με υλικοτεχνικές, κοινωνικές και οικονομικές παγίδες που σημαίνουν ότι συχνά αντιμετωπίζουν μια υποβαθμισμένη σχολική εμπειρία - αν μπορούν καν να εγγραφούν^[38].

 

143.        Έκθεση του Ινστιτούτου Asfari το Μάιο του 2025 η οποία φέρει τον τίτλο «Το εκπαιδευτικό σύστημα στο Λίβανο: Σήμα κινδύνου μετά τον πόλεμο με το Ισραήλ το 2024» αναλύει: «Το εκπαιδευτικό σύστημα του Λιβάνου είναι συγκεντρωτικό και μοναδικά πολύπλοκο, αντανακλώντας την πολιτιστική και θρησκευτική ποικιλομορφία της χώρας. Το μαθητικό σώμα κατανέμεται σε τρεις κύριους εκπαιδευτικούς τομείς: δωρεάν δημόσια σχολεία, ημι-ιδιωτικά σχολεία που λαμβάνουν επιδοτήσεις από την κυβέρνηση και ιδιωτικά σχολεία. Πάνω από το 70% των μαθητών φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία σε σύγκριση με μόνο το 28% στα δημόσια σχολεία. Παρά την επέκταση των δημόσιων σχολείων από την ανεξαρτησία του Λιβάνου το 1943, τα ιδιωτικά σχολεία κυριαρχούν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τα δημόσια σχολεία βρίσκονται κυρίως στις φτωχότερες περιοχές της χώρας, όπου η ζήτηση είναι η υψηλότερη, εξυπηρετούν μαθητές κατώτερης μεσαίας τάξης και χαμηλότερου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και συχνά επικρίνονται για την κακή εκπαιδευτική τους ποιότητα»^[39]. Η ίδια έκθεση συνεχίζει :  «Την τελευταία δεκαετία, ο Λίβανος έχει υποφέρει από συνεχείς αναταραχές, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, των επιπτώσεων της πανδημίας COVID-19, της έκρηξης στο λιμάνι της Βηρυτού στις 4 Αυγούστου 2020 και της παρουσίας σημαντικού αριθμού προσφύγων ή εκτοπισμένων. Αυτά τα προβλήματα είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση, με αποτέλεσμα τη σοβαρή απώλεια μαθησιακών ευκαιριών. Οι προϋπάρχουσες προκλήσεις επιδεινώθηκαν από την ισραηλινολιβανική σύγκρουση, η οποία ξεκίνησε για πρώτη φορά στις 8 Οκτωβρίου 2023, ως «Μέτωπο Υποστήριξης» για τη Γάζα »^[40].

 

144.        Παραπέμποντας μάλιστα σε πόρισμα της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τη Δυτική Ασία του 2024, η έκθεση του  Ινστιτούτου Asfari αναφέρει ότι 72 σχολεία, συμπεριλαμβανομένων δημόσιων και ιδιωτικών στο Νότιο Λίβανο και στις επαρχίες Ναμπατίγια, έκλεισαν είτε μερικώς είτε πλήρως, επηρεάζοντας περίπου 23.000 μαθητές και 2.500 εκπαιδευτικούς έως τον Αύγουστο του 2024. Παρά τις προκλήσεις αυτές, οι δημόσιες εξετάσεις στη γενική και επαγγελματική εκπαίδευση διεξήχθησαν με επιτυχία στον Λίβανο. Αργότερα, η ισραηλινολιβανέζικη σύγκρουση επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές του Λιβάνου. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2024, όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Λιβάνου έκλεισαν λόγω των ισραηλινών επιθέσεων και η έναρξη του ακαδημαϊκού έτους στα δημόσια σχολεία αναβλήθηκε για τις 14 Οκτωβρίου 2024. Επιπλέον, περισσότερα από 638 εκπαιδευτικά ιδρύματα χρησιμοποιήθηκαν ως συλλογικά καταφύγια για εκτοπισμένους, συμπεριλαμβανομένων 560 δημόσιων σχολείων (88%). Τέτοιες αναταραχές στα δημόσια σχολεία, τα οποία απευθύνονται κυρίως σε ευάλωτους μαθητές, συνεχίζουν να αντικατοπτρίζουν την ανισότητα στο εκπαιδευτικό σύστημα του Λιβάνου. Η συνεχιζόμενη κρίση επηρέασε τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 187.600 εσωτερικά εκτοπισμένων (IDPs) που έχουν αναζητήσει καταφύγιο σε συλλογικά καταφύγια. Μεταξύ αυτών είναι περίπου 400.000 μαθητές, συμπεριλαμβανομένων 115.556 μαθητών δημόσιων σχολείων, 277.662 μαθητών ιδιωτικών σχολείων και 35.590 εκπαιδευτικών^[41].

 

145.        Η ανωτέρω έρευνα συμπεραίνει ότι ο ισραηλινο-λιβανέζικος πόλεμος επιδείνωσε την ήδη θλιβερή εκπαιδευτική κατάσταση στον Λίβανο και υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη για μελλοντικό σχεδιασμό και προληπτική εφαρμογή σχεδίων για τη συνέχεια της εκπαίδευσης, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχιση της μάθησης σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Η καθυστερημένη ολοκλήρωση του Σχεδίου Αντιμετώπισης Εκπαιδευτικού Κόστους Έκτακτης Ανάγκης (EECRP), η υποχρηματοδότηση και η περιορισμένη κατανομή πόρων αποκαλύπτουν σημαντικά κενά στο εκπαιδευτικό σύστημα του Λιβάνου όσον αφορά την προετοιμασία και την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Αυτά τα κενά μεταφράστηκαν σε διαταραχές, καθυστερημένη επαναλειτουργία των σχολείων και επιδείνωση των ανισοτήτων, ιδίως για τους ευάλωτους πληθυσμούς που εξαρτώνται από τα δημόσια σχολεία[42].

 

146.        Ως προς τις συνθήκες γύρω από τη στέγαση, η έκθεση της Διεθνούς Αμνησίας για το Λίβανο το 2024 αναφέρει αρχικά ότι πολλά κτίρια στον Λίβανο δεν πληρούσαν τα ελάχιστα πρότυπα ασφαλείας. Ακολούθως εξηγεί ότι ένα χρόνο μετά τους σεισμούς του Φεβρουαρίου 2023, οι άνθρωποι στην πόλη της Τρίπολης και σε άλλες περιοχές συνέχισαν να ζουν σε σπίτια που είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις επισκευές ή την εναλλακτική στέγαση. Η Τρίπολη είχε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση μη ασφαλών κτιρίων στη χώρα. Από τα 162 κτίρια που αναφέρονται ως επικίνδυνα για κατάρρευση στον Λίβανο, τα 63 βρίσκονταν στην Τρίπολη, μαζί με 51 ιστορικά ή πολιτιστικά κτίρια που χρήζουν άμεσης ανακαίνισης, πολλά από τα οποία κατοικούνται. Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν ανεπαρκής και περιορίστηκε στην επίδοση ειδοποιήσεων έξωσης, και σε ορισμένες περιπτώσεις προστίμων, σε άτομα που ζούσαν σε μη ασφαλείς κατασκευές^[43].

 

147.        Δημοσίευμα του Public Works Studio, ενός διεπιστημονικού ερευνητικού και σχεδιαστικού στούντιο που ασχολείται κριτικά και δημιουργικά με μια σειρά από αστικά και δημόσια ζητήματα στον Λίβανο, το οποίο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2025, αναφέρει : «ο πρόσφατος πόλεμος σηματοδότησε ένα κρίσιμο σημείο καμπής που αποκάλυψε τη βαθιά ριζωμένη ευθραυστότητα του στεγαστικού τομέα του Λιβάνου, ιδίως στις παραμεθόριες περιοχές που αντιμετώπισαν εκτεταμένες καταστροφές και τον αναγκαστικό εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων. Οι μεταπολεμικές προκλήσεις εκτείνονται πέρα ​​από τη φυσική ανοικοδόμηση σε σύνθετες νομικές, οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που απειλούν την ασφάλεια της στέγασης, ιδίως για τους πιο ευάλωτους. Η μεταπολεμική περίοδος χαρακτηρίστηκε από αρκετές κρίσιμες προκλήσεις στέγασης, όπως η απότομη και συνεχής αύξηση των τιμών των ενοικίων, η έλλειψη αξιοπρεπών προσωρινών λύσεων στέγασης που άφησαν πολλές οικογένειες σε επισφαλείς και ασταθείς συνθήκες διαβίωσης, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ενοικιαστές, ιδίως οι παλιοί ενοικιαστές που αγωνίζονται με την αύξηση των ενοικίων, τις συνεχείς απειλές έξωσης και την περιορισμένη νομική προστασία, η αδυναμία των ενοικιαστών να πραγματοποιήσουν επισκευές, λόγω οικονομικών περιορισμών και ασαφών πολιτικών ανοικοδόμησης, και η αναγκαστική εκτόπιση των πιο περιθωριοποιημένων ομάδων. Εν τω μεταξύ, η απουσία σαφών δημόσιων πολιτικών, σε συνδυασμό με την κερδοσκοπία γης που καθοδηγείται από επενδυτές και την εκμετάλλευση κατεστραμμένων περιουσιών, επιταχύνει τη διάβρωση του δικαιώματος στη στέγαση. Αυτές οι προκλήσεις επιδεινώνονται περαιτέρω από νομικά και πολεοδομικά εμπόδια, ειδικά σε άτυπες γειτονιές ή μικρά οικόπεδα που δεν πληρούν πλέον τις απαιτήσεις χωροταξίας, καθιστώντας την ανοικοδόμηση σχεδόν αδύνατη χωρίς νομοθετική μεταρρύθμιση. Εάν δεν αντιμετωπιστούν, αυτές οι δυναμικές θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μόνιμες δημογραφικές μετατοπίσεις, να εμβαθύνουν τις κοινωνικές ανισότητες και να μετατρέψουν την ανοικοδόμηση σε εργαλείο αποκλεισμού και κέρδους» ^[44].

 

148.        Αναφορικά με το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση,  η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το Λίβανο η οποία συντάχτηκε τον Ιούλιο του 2025 και θα κατατεθεί στην Παγκόσμια Περιοδική Έκθεση του Ο.Η.Ε. τον Ιανουάριο του 2026 εξηγεί ότι στην προηγούμενη Καθολική Περιοδική Έκθεση (UPR), ο Λίβανος δεσμεύτηκε να εντείνει τις προσπάθειές του για την επέκταση της ολοκληρωμένης κοινωνικής προστασίας σε όλα τα τμήματα του πληθυσμού. Ωστόσο, παρά τις περιορισμένες μεταρρυθμίσεις, παρέμεινε μακριά από το να έχει ένα καθολικό σύστημα κοινωνικής προστασίας που να εγγυάται το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση για όλους. Η κυβέρνηση δεν κατάφερε να διασφαλίσει την πρόσβαση ακόμη και σε ελάχιστη κοινωνική προστασία κατά τη διάρκεια μιας σειράς επικαλυπτόμενων κρίσεων. Μετά την οικονομική κρίση του 2019, πολλοί άνθρωποι έμειναν χωρίς πρόσβαση σε βασικές μορφές κοινωνικής ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένης της προσιτής ασφάλισης υγείας και της βασικής εισοδηματικής ασφάλειας για οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένους και άτομα που δεν μπορούν να εργαστούν. Τα τελευταία χρόνια, με την υποστήριξη δωρητών, ο Λίβανος ξεκίνησε το πρώτο του καθολικά εννοιολογικό πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας, το Εθνικό Επίδομα Αναπηρίας, και θέσπισε μεταρρυθμίσεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης που είχαν καθυστερήσει εδώ και καιρό. Τον Φεβρουάριο του 2024, υιοθέτησε μια Εθνική Στρατηγική Κοινωνικής Προστασίας (ΕΣΚΠ), η οποία σκιαγραφεί ένα όραμα για την κοινωνική ασφάλιση, βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί εάν θα χρηματοδοτηθεί και θα εφαρμοστεί κατάλληλα^[45].

 

149.        H δε έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το Λίβανο του 2025, επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει λάβει επαρκή μέτρα για τη μεταρρύθμιση, την επέκταση και τη χρηματοδότηση του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, παρά την αποδοχή των συστάσεων για την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλισης και την υποστήριξη της πρόσβασης στην κοινωνική ασφάλιση. Το 2024, περισσότερο από το 70% του πληθυσμού στον Λίβανο βίωνε πολυδιάστατη φτώχεια, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, με τουλάχιστον το 44% να ζει με λιγότερο από το ισοδύναμο των 3 δολαρίων ΗΠΑ την ημέρα. Περίπου 800.000 άνθρωποι φέρονται να λαμβάνουν μηνιαία χρηματική βοήθεια στο πλαίσιο του «Aman», του προγράμματος επιχορηγήσεων μετρητών του Λιβάνου που στοχεύει στη φτώχεια. Ο κύριος μηχανισμός κοινωνικής ασφάλισης του Λιβάνου, το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης (NSSF), είναι διαθέσιμο μόνο σε εργαζόμενους στην επίσημη οικονομία, εξαιρουμένης της πλειοψηφίας του εργατικού δυναμικού που εργάζεται άτυπα. Για όσους δεν έχουν επίσημη απασχόληση, η πρόσβαση σε προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης είναι πολύ περιορισμένη. Το κύριο πρόγραμμα κοινωνικής βοήθειας που χρηματοδοτείται από τους φόρους υπόκειται σε μεγάλο βαθμό σε έλεγχο εισοδήματος και προορίζεται για αυτό που η κυβέρνηση ορίζει ως «τα φτωχότερα» νοικοκυριά, αφήνοντας την πλειοψηφία των ανθρώπων σε συνθήκες φτώχειας χωρίς πρόσβαση σε καμία μορφή κοινωνικής ασφάλισης. Για να προσδιορίσει ποιος πληροί τις προϋποθέσεις, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί μια μέθοδο που ονομάζεται «έλεγχος εισοδήματος με βάση τα μέσα», η οποία εκτιμά το επίπεδο φτώχειας ενός νοικοκυριού με βάση μια σειρά δεικτών μεσολάβησης, όπως ο τύπος στέγασης, η ιδιοκτησία συσκευών και οι δημογραφικές πληροφορίες του νοικοκυριού^[46].

 

150.        Σε σχέση με τη διαθεσιμότητα ηλεκτρικού ρεύματος,  η ανωτέρω έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρει ότι η κυβέρνηση του Λιβάνου έχουν επίσης αποτύχει να διαφυλάξουν το δικαίωμα στην ηλεκτρική ενέργεια, διαχειριζόμενοι κακώς τον τομέα επί δεκαετίες, με αποτέλεσμα εκτεταμένες διακοπές ρεύματος^[47].  Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Borgen Project το Νοέμβριο του 2024, επιβεβαιώνει ότι από το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1990, ο Λίβανος αντιμετωπίζει κρίση ηλεκτρικής ενέργειας λόγω έλλειψης επενδύσεων στον κρατικό πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας Electricité du Liban (EDL) και κατάχρησης κεφαλαίων από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ως αποτέλεσμα, η EDL μπορεί να παρέχει ηλεκτρική ενέργεια μόνο για 1-2 ώρες την ημέρα το 2022, αφήνοντας τη χώρα σε μια επίμονη κατάσταση έλλειψης ηλεκτρικής ενέργειας. Η επίτευξη 24ωρης πρόσβασης στην ηλεκτρική ενέργεια είναι δυνατή μόνο μέσω της χρήσης ιδιωτικών γεννητριών. Ωστόσο, περιοχές που βρίσκονται πιο μακριά από την πρωτεύουσα λαμβάνουν πολύ λιγότερα, με αποτέλεσμα υψηλότερους λογαριασμούς ιδιωτικών γεννητριών. Η ασυνέπεια της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας από τον κρατικό πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας έχει σημαντικές επιπτώσεις στον πληθυσμό, ιδίως στους φτωχούς της χώρας, οι οποίοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ιδιωτικές γεννήτριες^[48].

 

151.        Ενδεικτικά, άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2025, επιβεβαιώνει ότι οι αρχές του Λιβάνου αγωνίζονται να αποκαταστήσουν την ηλεκτροδότηση μετά από διακοπή ρεύματος σε εθνικό επίπεδο, προκαλώντας συσκότιση σε εθνικό επίπεδο. Η χώρα υποφέρει εδώ και καιρό από χρόνιες ελλείψεις ρεύματος σε σπίτια και ιδρύματα, με καθημερινές διακοπές ρεύματος που διαρκούν αρκετές ώρες λόγω κακών δικτύων μεταφοράς και μονάδων παραγωγής ενέργειας^[49]

 

152.        Αναφορικά με την πρόσβαση στο πόσιμο νερό, έκθεση της UNICEF του Ιουλίου 2022, ανέφερε ότι η κρίση που επικρατεί στον Λίβανο έχει επηρεάσει την πρόσβαση σε πόσιμο νερό, η οποία αφορά το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού: τα 3 εκατομμύρια –περίπου ο μισός πληθυσμός– που τα σπίτια τους είναι συνδεδεμένα με τα τέσσερα δίκτυα των δημόσιων Υδρευτικών Εγκαταστάσεων, και την πλειοψηφία του υπόλοιπου πληθυσμού, που βασίζεται είτε σε δαπανηρές εναλλακτικές, όπως υδροφόρα φορτηγά και ιδιωτικούς παρόχους, ή σε μη ελεγχόμενες γεωτρήσεις και παράνομες συνδέσεις με το δημόσιο δίκτυο. Επιπλέον, δεδομένου ότι η πλειονότητα των νοικοκυριών του Λιβάνου εξαρτάται από το εμφιαλωμένο νερό, λόγω της κακής ποιότητας του νερού της βρύσης, υπάρχει μια πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για τις οικογένειες. ^[50]  Οι κατά κεφαλήν προμήθειες νερού από τις δημόσιες εγκαταστάσεις έχουν μειωθεί δραματικά εν μέσω συχνών μπλακ άουτ, πέφτοντας σε λιγότερο από τα 35 λίτρα την ημέρα που θεωρείται η ελάχιστη αποδεκτή ποσότητα. Το μέσο κόστος για 1.000 λίτρα νερού από υδροφόρα φορτηγά έφτασε τις 145.000 λίρες Λιβάνου (LBP) τον Απρίλιο του 2022, αύξηση σχεδόν 50% σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα το 2021 και σχεδόν εξαπλάσια αύξηση σε σύγκριση με το 2019. Τον Απρίλιο του 2022, οικογένειες που βασίζονταν σε εμφιαλωμένο νερό για τις ανάγκες τους σε πόσιμο νερό έπρεπε να πληρώσουν τρεις έως πέντε φορές περισσότερα από ό,τι έκαναν ένα χρόνο νωρίτερα. Μια πενταμελής οικογένεια, που πίνει συνολικά 10 λίτρα την ημέρα, θα έπρεπε να ξοδέψει περίπου 6,5 εκατομμύρια LBP (2615 δολάρια ΗΠΑ ) το χρόνο -χωρίς να συνυπολογίζεται σε αυτό το ποσό το κόστος του νερού που χρησιμοποιείται για την μαγειρική και την υγιεινή τους.^[51]

 

153.        Πληροφορίες του 2025 επιβεβαιώνουν ότι κατόπιν σχετικής έρευνας γύρω από χημικές, φυσικές και μικροβιολογικές αναλύσεις διαφόρων πηγών πόσιμου νερού σε διάφορες επαρχίες του Λιβάνου, οι περισσότερες εξ αυτών ήταν μολυσμένες με πολλαπλούς ρύπους^[52]. 

 

154.        Αναφορικά με το σύστημα υγείας και την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο Λίβανο, έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για το Λίβανο το 2024, αναφέρει ότι η οργάνωση και η παροχή υπηρεσιών στον τομέα της δημόσιας υγείας τελεί υπό την διοικητική ευθύνη της Γενικής Διεύθυνσης του Υπουργείου Υγείας. Όλες οι διευθύνσεις και τα τμήματα υγείας, εκτός από εκείνα στη Βηρυτό, τελούν υπό την άμεση ευθύνη της. Η Γενική Διεύθυνση περιλαμβάνει δύο κύριες διευθύνσεις υγειονομικής περίθαλψης: τη Διεύθυνση Ιατρικής Περίθαλψης και τη Διεύθυνση Προληπτικής Φροντίδας Υγείας. Για να βοηθήσει στην επίτευξη βιώσιμης κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, το Υπουργείο Υγείας (ΥΠΥ) έχει δεσμευτεί να διατηρεί την υγεία του πληθυσμού και να παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες πρόληψης και θεραπείας με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Παρά τη μείωση του προϋπολογισμού του ΥΠΥ στο σύνολο των δημόσιων δαπανών, το Υπουργείο συνεχίζει να παρέχει υπηρεσίες υγείας εκτός από τις νοσοκομειακές υπηρεσίες.  Το 2018, το δίκτυο νοσοκομείων περιελάβανε 162 δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία. Κατανοώντας την έκταση του ιδιωτικού τομέα υγείας στο Λίβανο, υπάρχουν 9  (ιδιωτικά)  ιδρύματα, κατανεμημένα σε όλη τη χώρα και καλύπτοντας όλες τις ιατρικές και χειρουργικές ειδικότητες. Ο δημόσιος τομέας υγείας στον Λίβανο περιλαμβάνει δημόσια νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας και Κέντρα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας (ΚΥΚ). Το Υπουργείο Υγείας (ΥΠ.Υ.) είναι υπεύθυνο για 29 δημόσια νοσοκομεία σε όλη τη χώρα και ένα δίκτυο 229 ΚΥΚ κατανεμημένων σε διαφορετικές περιοχές του Λιβάνου, με την υψηλότερη συγκέντρωση στο Όρος Λίβανος (25%) και τη χαμηλότερη στην Μπεκάα (6%).  Αυτά λειτουργούν κυρίως από ιδρύματα του ιδιωτικού τομέα (μη κυβερνητικές οργανώσεις κατέχουν το 67% των ΚΥΚ) σε συμβατική βάση. Οι υπηρεσίες που καλύπτονται από το ΥΠ.Υ. είναι κυρίως δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες^[53].

 

155.        Η Εθνική Ιατρική Βιβλιοθήκη των Η.Π.Α. σε έκθεση του Σεπτεμβρίου του 2024 αναφέρει: «ο Λίβανος, μια χώρα της Ανατολικής Μεσογείου με χαμηλότερο-μεσαίο εισόδημα, που κάποτε καυχιόταν για ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης που ήταν λειτουργικό παρά τις προκλήσεις και την πολυπλοκότητά του, πλέον αντιμετωπίζει μια σειρά από κρίσεις - οικονομικές, εισροή προσφύγων, πολιτική αστάθεια και πρόσφατες κυρώσεις - που έχουν επηρεάσει σημαντικά τον στόχο, τις αρχές και τις αξίες της, γεγονός που έχει επηρεάσει την ικανότητά της να λειτουργεί. Παρά το γεγονός ότι ο Λίβανος αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία χρόνια —όπως η πανδημία COVID-19 και η οικονομική ύφεση— το σύστημα υγείας έχει επιδείξει ανθεκτικότητα στην παροχή υπηρεσιών. Ωστόσο, οι προκλήσεις παραμένουν. Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης, συμπεριλαμβανομένων των γιατρών και των νοσηλευτών, πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα. Επιπλέον, οι οικονομικές και πολιτικές κρίσεις θέτουν απειλές που έχουν καταστήσει απαραίτητες σημαντικές αλλαγές στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης. Στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον Λίβανο, έχουν σημειωθεί αξιοσημείωτα επιτεύγματα, αλλά η συνεχής προσοχή από τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης και το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας (MoPH) είναι κρίσιμη. Οι οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις ασκούν συνεχή πίεση στην παροχή υπηρεσιών και, ως εκ τούτου, αποκαλύπτουν την ανάγκη για στρατηγικές αλλαγές, κυρίως στη χρηματοδότηση της υγείας, εάν πρόκειται να επιτευχθεί η Καθολική Κάλυψη Υγείας (UHC). Είναι απαραίτητο να διατεθούν οι κατάλληλοι πόροι για τη στρατηγική μεταρρύθμιση και την εφαρμογή του συστήματος σε όλα τα μέρη της χώρας, ώστε να διασφαλιστεί η ισότιμη πρόσβαση και η διαρκής ποιοτική περίθαλψη»^[54].

 

156.        Η Έκθεση των Γιατρών χωρίς σύνορα για το Λίβανο  το 2023, παραπέμπει στην περίπτωση μιας ασθενούς από την Τρίπολη η οποία δήλωσε: « Αν κάποιος δεν έχει αρκετά χρήματα ή δεν μπορεί να πληρώσει αμέσως, δεν θα έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Επιπλέον, το εθνικό ταμείο κοινωνικής ασφάλισης καλύπτει πλέον πολύ λίγα, με την υποτίμηση του νομίσματος. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει πολλά χρήματα για να νοσηλευτεί»^[55]. Η ίδια έκθεση καταλήγει στο ότι οι πολίτες του Λιβάνου δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη στην Τρίπολη. Οι συνθήκες διαβίωσης έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω περιορισμένης στέγασης, εξαντλημένων υποδομών, έλλειψης καθαρού νερού και αποχέτευσης και ανεπαρκούς πρόσβασης σε κοινωνικές υπηρεσίες. Το ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το 35% και οι μισοί κάτοικοι της πόλης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, πολλά από τα κέντρα υγειονομικής περίθαλψης της Τρίπολης δυσκολεύονται να παρέχουν στους κατοίκους την ιατρική περίθαλψη και τα φάρμακα που χρειάζονται λόγω έλλειψης προσωπικού και προμηθειών. Το υψηλό κόστος της περίθαλψης καθιστά επίσης τα κέντρα υγειονομικής περίθαλψης απρόσιτα για πολλούς. Επιπλέον, η οικονομική κρίση έχει αυξήσει το κόστος των υπηρεσιών σε ιδιωτικές κλινικές και έχει προκαλέσει έλλειψη πολλών βασικών φαρμάκων^[56].

 

157.        Στην Τρίπολη λειτουργεί το Κυβερνητικό Νοσοκομείο, το οποίο αναφέρεται ως ένα  από το δεύτερο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με εξωτερικές πηγές φέρεται αφενός να συνεργάζεται με το Αραβικό Πανεπιστήμιο της Βηρυττού^[57], αφετέρου δε να αποτελεί το κύριο νοσοκομείο παραπομπής για ευάλωτους πληθυσμούς που δεν έχουν πρόσβαση στον ιδιωτικό τομέα υγειονομικής περίθαλψης. Το ποσοστό πληρότητάς του είναι πάντα πάνω από 90%. Λόγω της κρίσης και των σοβαρών δημοσιονομικών περιορισμών, το TGH χάνει υπαλλήλους και αντιμετωπίζει υποβάθμιση των υποδομών και του εξοπλισμού του^[58].

 

158.        Με βάση το σύνολο των διαθέσιμων στοιχείων, το Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι η κατάσταση στο Λίβανο παραμένει ανθρωπιστικά επιβαρυμένη, με σοβαρές κοινωνικοοικονομικές προκλήσεις και περιορισμούς στην πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, ιδίως για παιδιά. Η UNICEF (2025) και το Save the Children (2025) επιβεβαιώνουν ότι τα παιδιά στη χώρα εξακολουθούν να επηρεάζονται από τις συνέπειες της σύγκρουσης του 2024, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες στη σχολική φοίτηση, στην πρόσβαση στην υγεία και σε επαρκή διατροφή. Ωστόσο, τόσο η UNICEF όσο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταγράφουν ότι εκπαιδευτικές και υγειονομικές δομές εξακολουθούν να λειτουργούν, ιδίως σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Τρίπολη, όπου υπάρχουν δημόσια σχολεία και το Κυβερνητικό Νοσοκομείο Τρίπολης που λειτουργεί ως βασικός πάροχος ιατρικής φροντίδας για ευάλωτους πληθυσμούς.

 

159.        Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δύο ανήλικοι Αιτητές (16 και 17 ετών) δεν είναι ασυνόδευτοι, αλλά συνοδεύονται από τους γονείς και άλλα ενήλικα αδέλφια, όλα ικανά προς εργασία, και ότι η οικογένεια διαθέτει ευρύτερο συγγενικό δίκτυο στην Τρίπολη, το οποίο μπορεί να συμβάλει στην κοινωνική επανένταξη και στην πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, το Δικαστήριο εκτιμά ότι η επιστροφή τους δεν συνιστά, στην παρούσα χρονική συγκυρία, παραβίαση της αρχής της μη επαναπροώθησης ή του βέλτιστου συμφέροντος των ανηλίκων.

 

160.        Υπό τα δεδομένα αυτά, και με δεδομένη την ανωτέρω ανάλυση περί της μη υπαγωγής των Αιτητών στο άρθρο 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου δεν  καταγράφεται συστηματική αδυναμία των αρχών να εξασφαλίσουν ελάχιστες συνθήκες διαβίωσης, το Δικαστήριο καταλήγει ότι η επιστροφή των Αιτητών είναι δυνατή χωρίς να συντρέχει πραγματικός και ατομικός κίνδυνος σοβαρής βλάβης. Γενικότερα, με βάση τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία δεδομένης της επιστροφής των Αιτητών ως οικογένειας με τα χαρακτηριστικά του προφίλ τους που ήδη εκτέθηκαν ανωτέρω, δεν κρίνεται ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους σε περίπτωση επιστροφής τους, θα ήταν μη εύλογες ή με οποιοδήποτε τρόπο θα οδηγούσαν σε μεταχείριση απαγορευμένη από την αρχή της μη επαναπροώθησης.

 

Ως εκ τούτου, η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση τροποποιείται ως ανωτέρω, χωρίς καμία διαταγή για έξοδα ένεκα της ουσιώδους παράλειψης των Καθ' ων η αίτηση να εξετάσουν την κατάσταση ασφαλείας στο τόπο συνήθους διαμονής των Αιτητών υπό το φως εξωτερικών πηγών πληροφόρησης.

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.