ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ – ΛΕΜΕΣΟΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστή
Σ. Κωνσταντίνου )
Α. Κωνσταντινίδου ) Μελών
Αρ. Αίτησης: 159/17
Μεταξύ:
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
Aιτήτρια
και
EFSTATHIOS CH. CONSTANTINIDES LIMITED
Καθ’ ων η Αίτηση
Ημερομηνία: 21/01/2025
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για Αιτητή: κα Ν. Δημητρίου
Για Καθ’ ων η Αίτηση: κα Χρ. Χ”Κωστή
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την παρούσα αίτηση ο Αιτητής ζητά από τους Καθ’ ων η Αίτηση αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής του σύμφωνα με το άρθρο 3(1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου 1967 (Ν.24/67) όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα («ο Νόμος»), νόμιμους τόκους και έξοδα πλέον Φ.Π.Α..
Οι Καθ’ ων η Αίτηση με τους γενικούς λόγους της έγγραφου εμφάνισής τους απορρίπτουν τις εναντίον τους αξιώσεις και ισχυρίζονται ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή ήταν νόμιμος και δικαιολογημένος και οφείλεται στην διαγωγή που επέδειξε ο Αιτητής.
Στην προκειμένη περίπτωση οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα βάσει των προβλεπόμενων στο άρθρο 5 του Νόμου όπου καθορίζονται περιοριστικά οι νόμιμοι λόγοι απόλυσης[1]. Πιο συγκεκριμένα, οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή έγινε νόμιμα για ένα από τους λόγους που περιέχονται στο άρθρο 5 του Νόμου.
Την ημέρα της ακρόασης της υπόθεσης (15/01/2025) η δικηγόρος των Καθ’ ων η Αίτηση δήλωσε στο Δικαστήριο ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν θα προσκομίσουν οποιαδήποτε μαρτυρία προς απόδειξη της νομιμότητας της απόλυσης του Αιτητή.
Στη συνέχεια δηλώθηκαν ως παραδεκτά γεγονότα τα πιο κάτω γεγονότα:
(1) Ο Αιτητής απασχολήθηκε από τους Καθ’ ων η Αίτηση από τις 05/01/1994 μέχρι τις 26/07/2016.
(2) Κατά τον χρόνο τερματισμού της εργασιακής σχέσης του Αιτητή με τους Καθ’ ων η Αίτηση ο Αιτητής ήταν ηλικίας 54 χρονών και ο μηνιαίος μισθός του ανερχόταν στο ποσό των €3.180.
(3) Ο Αιτητής κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στους Καθ’ ων η Αίτηση λάμβανε 13ο μισθό.
(4) Οι Καθ’ ων η Αίτηση έχουν ήδη καταβάλει στον Αιτητή ένα ποσό που αντιστοιχεί στις ακαθάριστες απολαβές του Αιτητή για 52 εβδομάδες.
(5) Οι Καθ’ ων η Αίτηση κατέβαλαν στην δικηγόρο του Αιτητή τα δικηγορικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.
(6) Ο Αιτητής όταν πριν απολυθεί από τους Καθ’ ων η Αίτηση απασχολείτο ως υπεύθυνος τεχνικός συνεργείου και μετά την απόλυσή του δεν βρήκε άλλη εργασία καθότι άλλοι εργοδότες του πρότειναν να τον προσλάβουν ως απλό εργάτη.
Ο νομοθέτης για την προστασία του δικαιώματος της εργασίας έχει θεσπίσει τον Νόμο ο οποίος προβλέπει ότι στην περίπτωση που μια απόλυση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση των διατάξεων του Νόμου, ο εργοδότης υποχρεούται όπως καταβάλει αποζημίωση στον εργοδοτούμενο, η οποία αποζημίωση καθορίζεται σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου. Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Νόμου όταν εργοδότης τερματίσει παράνομα την απασχόληση εργοδοτούμενου που έχει απασχοληθεί από αυτόν επί τουλάχιστον 26 εβδομάδες, ο εργοδοτούμενος είχε δικαίωμα σε αποζημίωση που υπολογίζεται σύμφωνα με τον Πρώτο Πίνακα του Νόμου.
Με βάση τη δήλωση της δικηγόρου των Καθ’ ων η Αίτηση σχετικά με τη μη προσκόμιση μαρτυρίας από τους Καθ’ ων η Αίτηση, το μαχητό τεκμήριο που προνοεί ο Νόμος για παράνομη απόλυση του Αιτητή δεν ανατράπηκε και κατά συνέπεια ο τερματισμός της απασχόλησης του Αιτητή θεωρείται αδικαιολόγητος και παράνομος. Συνακόλουθα ο Αιτητής δικαιούται σε αποζημιώσεις σύμφωνα με το άρθρο 3 του Νόμου.
Το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου προβλέπει ότι το Δικαστήριο έχει απόλυτη διακριτική εξουσία ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικαστεί λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τ΄ ακόλουθα:
(α) τα ημερομίσθια και όλες τις άλλες απολαβές του εργοδοτούμενου,
(β) την διάρκεια της υπηρεσίας του εργοδοτούμενου,
(γ) την απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας του εργοδοτούμενου,
(δ) τις πραγματικές συνθήκες του τερματισμού των υπηρεσιών του εργοδοτούμενου,
(ε) την ηλικία του εργοδοτούμενου.
Σημειώνουμε ότι η αποζημίωση δεν μπορεί ούτε να υπερβεί τα ημερομίσθια δύο ετών (παράγραφος 3 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε) και ούτε να είναι μικρότερη του ποσού που θα ελάμβανε ο εργοδοτούμενος αν είχε κηρυχθεί ως πλεονάζων (παράγραφος 2 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε).
Στην υπόθεση Louis Tourist Agency Λτδ v. Αντιγόνης Ηλία (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 98 σημειώνονται τ’ ακόλουθα:
«Το κριτήριο της αποζημίωσης βάσει του άρθρου 4 του Ν.24/67 δεν συναρτάται με το συμβατικό που καθορίζεται από το ΚΕΦ.149, και γενικά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται κατά λογική πρόβλεψη της διάρρηξης της συμφωνίας. Το θέμα των αποζημιώσεων επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με μόνο περιορισμό εκείνο που τίθεται από το άρθρο 3 του Πίνακα, η αποζημίωση να μην υπερβαίνει τα ημερομίσθια των δύο ετών (Ν.92/79). Η υλική ζημιά την οποία υφίσταται από τον τερματισμό ο εργοδοτούμενος είναι αναμφίβολα παράγοντας σχετικός, αλλά όχι ο μόνος ο οποίος λαμβάνεται υπόψη.
Η διαγωγή των μερών είναι άλλος σχετικός παράγοντας, όπως συνάγεται από την παράγραφο 4(δ) του Πίνακα. Η απαρίθμηση των παραγόντων, που είναι σχετικοί με την αποζημίωση, θα ήταν αντινομική προς τον απόλυτο χαρακτήρα της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου.»
(Βλέπε επίσης Εκδοτικός Οίκος Δίας Λτδ ν. Παπαχριστοδούλου (2006) 1 Α.Α.Δ. 625, Touchstone Technologies Ltd v. Μαυρομμάτη (2014) 1Β Α.Α.Δ. 1829, J.A.CABRAS & BROS.LTD v. Χαραλάμπους κ.α (1992) 1Β Α.Α.Δ.896).
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ως προς το ποσό που θα επιδικάσει ως αποζημίωση κρίνεται με βάση τα ενώπιόν του τιθέμενα πραγματικά γεγονότα. Σε καμιά περίπτωση το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις για να καταλήξει σε εύλογο αποτέλεσμα.
Με βάση τα πιο πάνω γεγονότα για σκοπούς του Νόμου (α) ο Αιτητής εργάστηκε στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση για 23 χρόνια (22 χρόνια και 29 εβδομάδες) και (β) οι τελευταίες εβδομαδιαίες απολαβές του Αιτητή ανέρχονταν στο ποσό των €795,00.
Έχοντας υπόψη την υποπαράγραφο 2[2] του άρθρου 4 του Τέταρτου Πίνακα του Νόμου, βρίσκουμε ότι το ελάχιστο ποσό που θα ελάμβανε ο Αιτητής αν κηρυσσόταν πλεονάζων προσωπικό θα ανερχόταν στις €47.082,60 (67.5 Χ €697,52) και η μέγιστη αποζημίωση που μπορεί να του επιδικάσει το Δικαστήριο αντιστοιχεί στις απολαβές δύο χρόνων €82.680 (104 Χ €795,00).
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη ότι ο Αιτητής: (α) απολύθηκε για λόγους που δεν αποδείχτηκαν ενώπιόν μας ότι ήταν νόμιμοι χωρίς όμως να αποδειχτεί ότι η απόλυσή του ήταν κακόπιστη, (β) εργάστηκε για σχεδόν 23 χρόνια στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση (περίοδος η οποία είναι μακρόχρονη), (γ) ήταν 54 χρόνων κατά την απόλυσή του (ηλικία που μπορεί να θεωρηθεί ως αρκετά δύσκολη για εξεύρεση εργασίας αλλά και ηλικία που απέχει 11 χρόνια μακριά από την ηλικία συνταξιοδότησης - σημειώνουμε ότι ενώ η μεγάλη ηλικία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας που δυσκολεύει την ένταξη στην αγορά εργασίας και ως εκ τούτου λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο αλλά για να δοθούν όμως σημαντικά αυξημένες αποζημιώσεις ο εργοδοτούμενος οφείλει να αποδείξει ότι όντως στη δική του περίπτωση ο παράγοντας ηλικίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην καταφέρει να εργοδοτηθεί ξανά), (δ) ελάμβανε πριν την απόλυσή του το ποσό των €795,00 εβδομαδιαίως και (ε) μετά την απόλυσή του δεν βρήκε άλλη εργασία (σημειώνουμε ότι ενόψει της απουσίας μαρτυρικού υλικού και/ή γεγονότων σχετικά με το σύνολο των προσπαθειών που έκανε ο Αιτητής να βρει άλλη κατάλληλη εργασία και τη διαφορά στους όρους απασχόλησής του που του πρόσφεραν ως απλός εργάτης με αυτούς που είχε στους Καθ’ ων η Αίτηση ως υπεύθυνος τεχνικός συνεργείου δεν μπορούμε να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στον εν λόγω παράγοντα αφού δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε εύρημα ότι όντως ο Αιτητής προέβη σε όλες τις εύλογες προσπάθειες για μείωση της ζημιάς του[3]), κρίνουμε ότι είναι εύλογο και δίκαιο υπό τις περιστάσεις όπως του επιδικάσουμε αποζημιώσεις που αντιστοιχούν με τις απολαβές 69 εβδομάδων ήτοι €54.855 (69Χ€795), ποσό που είναι κατά €7.772,40 περισσότερο από το ποσό θα ελάμβανε αν απολυόταν ως πλεονάζον προσωπικό.
Σημειώνουμε ότι στις 20/01/2025 η δικηγόρος του Αιτητή με ηλεκτρονικό μήνυμά της προς το Δικαστήριο απέσυρε την αξίωση του Αιτητή ως διευθετηθείσα[4].
Κατά συνέπεια εκδίδεται απόφαση υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €54.855 πλέον νόμιμο τόκο.
Σύμφωνα με το άρθρο 3(2) του Νόμου οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν στον Αιτητή μόνο το ποσό των απολαβών ενός έτους και το υπόλοιπο ποσό το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού. Δηλαδή ποσό που αντιστοιχεί με τις απολαβές ενός έτους (€41.340) πλέον νόμιμο τόκο θα πρέπει να καταβληθεί από τους Καθ’ ων η Αίτηση, το δε υπόλοιπο ποσό (€13.515) πλέον νόμιμο τόκο θα καταβληθεί από το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού.
Οι Καθ’ ων η Αίτηση ήδη κατέβαλαν στον Αιτητή το ποσό που αντιστοιχεί στις απολαβές 52 εβδομάδων και σύμφωνα με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Σίμος Μουζούρης Cosmoplast Ltd (2007) 1 (B) AAΔ σελ. 896, το εν λόγω ποσό θα πρέπει να αφαιρεθεί από το ποσό της αποζημίωσης που έχει επιδικαστεί εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση.
Κατά συνέπεια παρόλο που εκδίδεται απόφαση υπέρ του Αιτητή και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €13.515 ως αποζημιώσεις για παράνομο τερματισμό της απασχόλησής του, οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν υποχρεούνται να καταβάλουν οποιοδήποτε ποσό προς τον Αιτητή, ενώ το Ταμείο θα πρέπει να καταβάλει στον Αιτητή το ποσό των €13.515 πλέον νόμιμους τόκους.
(Υπ.) ……………………………………..
Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστής
(Υπ.) ………………………………… ( Υπ.) …………………………………
Σ. Κωνσταντίνου, Μέλος Α. Κωνσταντινίδου, Μέλος
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
Subject: Industrial / Final
(Αναφορά: Καθορισμός αποζημίωσης)
[1] Το άρθρο 6 (1) του Νόμου προβλέπει ότι: “Καθ΄ οιανδήποτε ενώπιον του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών διαδικασίαν ο υπό του εργοδότου τερματισμός απασχολήσεως του εργοδοτούμενου τεκμαίρεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ως μη γενόμενος δια τινά των εν τω άρθρω 5 εκτιθεμένων λόγων.”
[2] Η εν λόγω υποπαράγραφος προβλέπει ότι: «Νοείται ότι κατά τον υπολογισμόν της εβδομαδιαίας αμοιβής οιονδήποτε ποσόν το οποίο υπερβαίνει το τετραπλάσιο του εβδομαδιαίου ποσού των βασικών ασφαλιστέων αποδοχών όπως τούτο εκάστοτε καθορίζεται στους Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμους του 1980 μέχρι 1993 δεν λαμβάνεται υπόψιν». Το ποσό αυτό για το 2017 ανερχόταν σε €697,52.
[3] Στη Θεμιστοκλέους ν. Elyssee Irrigation Ltd, Πολ. Έφεση 131/2012, ημερ.22/09/2017, ECLI:CY:AD:2017:A312 λέχθηκαν τα πιο κάτω:
«Ο εφεσείων υποστηρίζει ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε σχέση με το κριτήριο (γ) του άρθρου 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, ότι δεν ήταν σε θέση να εξακριβώσει τις συνέπειες που είχε η απόλυση του στη σταδιοδρομία του δεν συνάδει και δεν δικαιολογείται από τα γεγονότα που το Δικαστήριο έκανε αποδεκτά. Η βάση της εισήγησης ερείδεται στο εύρημα ότι ο εφεσείων ενεγράφη άνεργος και λάμβανε ανεργιακό επίδομα, το οποίο, κατά τον εφεσείοντα, «ερμηνεύεται ότι.αναζητούσε εργασία», ενώ είναι αποδεκτό πως δεν μπορούσε να εκτελέσει χειρονακτική εργασία. Όλα αυτά, υποστηρίζει, καταδεικνύουν ότι προέβη σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για μείωση της ζημιάς του. Η θέση του εφεσείοντα δεν ευσταθεί. Η λήψη ανεργιακού επιδόματος από μόνη της, ουδόλως τεκμηριώνει αναζήτηση εργασίας, ώστε να μπορεί να γίνεται λόγος για ευρήματα του Δικαστηρίου που δεν συνάδουν με τη μαρτυρία. Η αναζήτηση εργασίας πρέπει να αποδειχθεί. Στην προκειμένη περίπτωση η μαρτυρία του εφεσείοντα κατέδειξε το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν προσπάθησε να εξεύρει άλλη κατάλληλη γι' αυτόν εργασία. Πρόκειται δε για εύρημα επί πραγματικού γεγονότος το οποίο δεν ελέγχεται από το Εφετείο. Ο εφεσείων ο οποίος έφερε το βάρος απόδειξης των ισχυρισμών του, απέτυχε να το αποσείσει για τους λόγους που με λεπτομέρεια καταγράφονται στην πρωτόδικη απόφαση.»
[4] Το εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα της δικηγόρου του Αιτητή ήταν σε συνέχεια ηλεκτρονικών μηνυμάτων των δικηγόρων των διαδίκων προς το Δικαστήριο ημερομηνίας 20/01/2025 στα οποία σημείωναν ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν ήδη καταβάλει στον Αιτητή πληρωμή αντί προειδοποίησης και ότι εκ παραδρομής δεν είχε δηλωθεί το εν λόγω γεγονός στις 15/01/2015 στο Δικαστήριο κατά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας της υπόθεσης.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο