ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ - ΛΕΜΕΣΟΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ:    Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστή

                        Α. Σαββίδου             )

                        Δ. Χαριλάου            )   Μελών

 

Αρ. Αίτησης: 155/19

 

Μεταξύ:

Μαρία Σελεάρη

Αιτήτρια

και

 

ARAB JORDAN INVESTMENT BANK S.A.

                                                                                                                        Καθ’ ων η Αίτηση

----------------

 

Ημερομηνία:  6/11/25

 

Εμφανίσεις:

Για Αιτήτρια: κ. Ευσταθίου για κ.κ. Αλέκο Αργυρού & Συνεργάτες ΔΕΠΕ

Για Καθ’ ων η Αίτηση: κ. Αλ. Τσιρίδης για κ.κ. Κώστα Τσιρίδη & Σία ΔΕΠΕ

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

            Με την παρούσα αίτηση η Αιτήτρια αξιώνει από τους Καθ’ ων η Αίτηση αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής της σύμφωνα με το άρθρο 3(1) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου 1967, Ν.24/67, όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα («ο Νόμος»), νόμιμους τόκους και έξοδα πλέον Φ.Π.Α..

 

Οι Καθ’ ων η Αίτηση με τους γενικούς λόγους της έγγραφου εμφάνισής τους απορρίπτουν τις εναντίον τους αξιώσεις.  Απορρίπτουν τους ισχυρισμούς της Αιτήτριας σχετικά με τη θέση και τα καθήκοντα της εργασίας της και με την καταβολή φιλοδωρήματος. Ισχυρίζονται ότι η απόλυση της Αιτήτριας ήταν νόμιμη καθότι η εργασιακή διαγωγή και απόδοση της Αιτήτριας ήταν προβληματική και παρά τις παρατηρήσεις που της έγιναν η Αιτήτρια δεν βελτιώθηκε με αποτέλεσμα να πληγεί ανεπανόρθωτα η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της Αιτήτριας και των Καθ’ ων η Αίτηση. Περαιτέρω λέγουν ότι με την απόλυση της Αιτήτριας της κατέβαλαν το συνολικό ποσό των €36.750 το οποίο αντιστοιχεί σε 8 εβδομάδες πληρωμή αντί προειδοποίησης και 52 εβδομάδες αποζημίωσης. Ενόψει των πιο πάνω ζητούν απόρριψη της αίτησης με έξοδα υπέρ τους και εις βάρος της Αιτήτριας.

 

Στην προκειμένη περίπτωση οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης της Αιτήτριας έγινε νόμιμα βάσει των προβλεπόμενων στο άρθρο 5 του Νόμου όπου καθορίζονται περιοριστικά οι νόμιμοι λόγοι απόλυσης[1]. Πιο συγκεκριμένα, οι Καθ’ ων η Αίτηση είχαν το βάρος να αποδείξουν ότι ο τερματισμός της απασχόλησης της Αιτήτριας έγινε νόμιμα για ένα από τους λόγους που περιέχονται στο άρθρο 5 του Νόμου.

 

Την ημέρα της έναρξης της ακροαματικής διαδικασίας ο δικηγόρος των Καθ’ ων η Αίτηση δήλωσε στο Δικαστήριο ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν θα προσκομίσουν οποιαδήποτε μαρτυρία προς απόδειξη της νομιμότητας της απόλυσης της Αιτήτριας. Με βάση αυτή τη δήλωση του δικηγόρου των Καθ’ ων η Αίτηση, το μαχητό τεκμήριο που προνοεί ο Νόμος για παράνομη απόλυση της Αιτήτριας δεν ανατράπηκε και συνακόλουθα ο τερματισμός της απασχόλησης της Αιτήτριας θεωρείται αδικαιολόγητος και παράνομος.

 

 Σύμφωνα με το άρθρο 3 του Νόμου και τον Πρώτο Πίνακα του Νόμου, στην περίπτωση που μια απόλυση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση των διατάξεων του Νόμου και κριθεί από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών ως παράνομη, ο εργοδότης οφείλει να καταβάλει αποζημίωση στον εργοδοτούμενο, η οποία αποζημίωση καθορίζεται από το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου.

 

Για σκοπούς καθορισμού των αποζημιώσεων που δικαιούται η Αιτήτρια με βάση τον Νόμο δηλώθηκαν τα πιο κάτω γεγονότα ως παραδεκτά:

 

α) Η Αιτήτρια προσλήφθηκε στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση στις 30/10/1990 και εργάστηκε σε αυτούς μέχρι την 01/02/2019 ημερομηνία κατά την οποία η απασχόλησή της τερματίστηκε από τους Καθ’ ων η Αίτηση με επιστολή τους ημερ. 31/01/2019 στην οποία αναγραφόταν ότι η απασχόλησή της τερματίζεται με άμεση ισχύ και δεν περιεχόταν οποιοσδήποτε λόγος απόλυσης.

 

β) Κατά τον χρόνο απόλυσής της ο τελευταίος εβδομαδιαίος μισθός της Αιτήτριας ανερχόταν σε €612,50.

 

γ) Με την απόλυση της Αιτήτριας οι Καθ’ ων η Αίτηση κατέβαλαν στην Αιτήτρια το ποσό των €31.850 ως αποζημίωση που αντιστοιχεί σε απολαβές 52 εβδομάδων και το ποσό των €4.900 ως πληρωμή αντί προειδοποίησης 8 εβδομάδων.

 

Η Αιτήτρια πρόσφερε τη μαρτυρία της. Η εν λόγω μαρτυρία ήταν η μόνη μαρτυρία που τέθηκε ενώπιόν μας.

 

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Αιτήτριας, όταν απολύθηκε από τους Καθ’ ων η Αίτηση ήταν 46 ετών (Tεκμήριο 1). Οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι αλλοδαπή εταιρεία δεόντως εγγεγραμμένη στην Κύπρο και ασχολείται με τραπεζικές εργασίες. Τα κεντρικά τους γραφεία είναι στη Λεμεσό.  Προσλήφθηκε στην υπηρεσία των Καθ’ ων η Αίτηση σε ηλικία 18 ετών μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής της (Τεκμήριο 3) στη θέση της βοηθού πλατφόρμας/γραμματέως (Τεκμήριο 4). Κατά τη διάρκεια της απασχόλησής της στους Καθ’ ων η Αίτηση έλαβε πιστοποιητικά εκπαίδευσής της στη δακτυλογραφία, παρακολούθησε μαθήματα λογιστικής και συμμετείχε σε σεμινάρια με θέμα τη συμμόρφωση τραπεζικών υπαλλήλων σχετικά με την πρόληψη του ξεπλύματος χρήματος (Τεκμήριο 5). Μέχρι τα μέσα του 2018 είχε πολύ καλές σχέσεις με τους ανώτερους και τους συναδέλφους της στους Καθ’ ων η Αίτηση, δεν της είχε γίνει οποιαδήποτε παρατήρηση και το 2013 ο διευθυντής του οποίου ήταν προσωπική βοηθός της έδωσε συστατική επιστολή (Τεκμήριο 6). Το 2018 ανέλαβε τη θέση του Customers Service Manager ο κ. Saed Al – Mufleh ο οποίος της συμπεριφερόταν άσχημα και με απαξίωση. Πιο συγκεκριμένα, πολλές φορές την αγνοούσε όταν τον καλημέριζε, της έλεγε ότι «η παλιά σχολή πρέπει να φύγει από την Τράπεζα και να έρθει νέο αίμα», την παρακολουθούσε συνεχώς αν δουλεύει και την ακολουθούσε όταν πήγαινε στην κουζίνα, την έστελλε συνεχώς σε διάφορους ορόφους της Τράπεζας να του φέρει διάφορα αντικείμενα και της μιλούσε με άσχημο τρόπο. Λόγω των πιο πάνω τον ρώτησε αν ήθελε να την μεταφέρει σε κάποιο άλλο τμήμα και αυτός της απάντησε ότι «κάποια άτομα δεν ανήκουν εδώ». Αποτάθηκε στον Γενικό Διευθυντή των Καθ’ ων η Αίτηση και κατάγγειλε τη συμπεριφορά του κ. Saed Al – Mufleh προς αυτήν. Ο Γενικός Διευθυντής της είπε ότι δεν ήθελε να εμπλακεί και έτσι αναγκάστηκε να υπομένει την συμπεριφορά του κ. Saed Al – Mufleh. Την 01/02/2019 οι Καθ’ ων η Αίτηση χωρίς οποιαδήποτε προηγούμενη προειδοποίηση την απέλυσαν παραδίνοντας της επιστολή απόλυσης (Τεκμήριο 7) χωρίς να της αναφέρουν είτε προφορικά είτε γραπτώς οποιοδήποτε λόγο για την άμεση απόλυσή της. Μέχρι τις 31/01/2019 κατείχε τη θέση της επικεφαλής γραμματέως στα γραφεία των Καθ’ ων η Αίτηση στη Λεμεσό. Ανάμεσα στα καθήκοντα της εργασίας της ήταν η επίβλεψη των γραμματειακών εργασιών και η εξυπηρέτηση των πελατών. Πριν το τερματισμό της απασχόλησής της λάμβανε από τους Καθ’ ων η Αίτηση το πόσο των €2.275,00 ως ακάθαρτο μηναίο μισθό, 13^ο και 14^ο μισθό και συμμετείχε σε ομαδική ασφάλιση υγείας που διατηρούσαν οι Καθ’ ων η Αίτηση (Τεκμήρια 8 και 9). Μετά τον τερματισμό της απασχόλησής της οι Καθ’ ων η Αίτηση παγοποίησαν για ένα μικρό διάστημα τον τραπεζικό λογαριασμό της που διατηρούσε στους Καθ’ ων η Αίτηση μέχρι να ανοίξει άλλο τραπεζικό λογαριασμό σε άλλη τράπεζα με αποτέλεσμα να μην έχει πρόσβαση στα χρήματα που είχε στον τραπεζικό λογαριασμό της στους Καθ’ ων η Αίτηση. Οι Καθ’ ων η Αίτηση αρνήθηκαν να της δώσουν συστατική επιστολή μετά την απόλυσή της. Αποτάθηκε μετά την απόλυσή της σε διάφορες εταιρείες για εργασία (Τεκμήριο 12). Πολλές εταιρείες δεν της πρόσφεραν εργασία είτε λόγω της ηλικίας της είτε λόγω του ότι δεν μπορούσαν να της δώσουν ψηλό μισθό που να αντιστοιχεί στην πείρα της. Κατάφερε να βρει εργασία τον Μάιο του 2019. Από τον Μάιο του 2019 εργάστηκε σε διάφορες εταιρείες αλλά σε καμία δεν είχε τις απολαβές και τα ωφελήματα που λάμβανε όταν εργαζόταν στους Καθ’ ων η Αίτηση (Τεκμήρια 13 - 20). Στους Καθ’ ων η Αίτηση είχε σταθερή μισθολογική ανέλιξη και κατά την διάρκεια που εργαζόταν σε αυτούς είχε οικονομική ασφάλεια. Όταν απολύθηκε ήταν σε διάσταση με τον σύζυγό της και είχε δύο κόρες που σπούδαζαν.

 

Η Αιτήτρια δεν αντεξετάστηκε από τον δικηγόρο των Καθ’ ων η Αίτηση.

 

Με δεδομένο ότι ο τερματισμός της απασχόλησης της Αιτήτριας κρίθηκε παράνομος θα πρέπει να προχωρήσουμε να αξιολογήσουμε την ενώπιόν μας τεθείσα μαρτυρία με σκοπό να προβούμε σε ευρήματα και ακολούθως να καταλήξουμε στο ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούται η Αιτήτρια[2].

 

 Αξιολογώντας τη μαρτυρία της Αιτήτριας παρατηρούμε ότι η μαρτυρία της στην ουσία της παρέμεινε αναντίλεκτη. Εκτός από την αναφορά της ότι πολλές εταιρείες δεν της πρόσφεραν εργασία είτε λόγω της ηλικίας της είτε λόγω του ότι δεν μπορούσαν να της δώσουν ψηλό μισθό ανάλογα με τα προσόντα και την πείρα της η οποία τέθηκε ενώπιόν μας γενικά και αόριστα χωρίς οποιεσδήποτε συγκεκριμένες λεπτομέρειες και χωρίς οποιαδήποτε στοιχεία που να την υποστηρίζουν, δεν εντοπίσαμε κάτι στο περιεχόμενο της υπόλοιπης μαρτυρίας της το οποίο να κλονίζει το αξιόπιστό της. Συνακόλουθα η μαρτυρία της, με εξαίρεση την πιο πάνω αναφορά της για μη προσφορά εργασίας σε αυτήν λόγω ηλικίας και/ή πείρας, γίνεται αποδεκτή ως αξιόπιστη και προβαίνουμε στα ανάλογα ευρήματα.

 

Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, το Δικαστήριο έχει απόλυτη διακριτική εξουσία ως προς το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικαστεί λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τ΄ ακόλουθα:

 

(α)        τα ημερομίσθια και όλες τις άλλες απολαβές του εργοδοτούμενου,

(β)        την διάρκεια της υπηρεσίας του εργοδοτούμενου,

(γ)        την απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας του εργοδοτούμενου,

(δ)        τις πραγματικές συνθήκες του τερματισμού των υπηρεσιών του εργοδοτούμενου,

(ε)         την ηλικία του εργοδοτούμενου.

 

Περαιτέρω η αποζημίωση δεν μπορεί ούτε να υπερβεί τα ημερομίσθια δύο ετών (παράγραφος 3 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε), και ούτε να είναι μικρότερη του ποσού που θα ελάμβανε ο εργοδοτούμενος αν είχε κηρυχθεί ως πλεονάζων (παράγραφος 2 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, όπως τροποποιήθηκε).

 

Στην υπόθεση Louis Tourist Agency Λτδ v. Αντιγόνης Ηλία (1992) 1 (Β) Α.Α.Δ. 98 σελ.104-105 σημειώνονται τ’ ακόλουθα:

 

«Το κριτήριο της αποζημίωσης βάσει του άρθρου 4 του Ν.24/67 δεν συναρτάται με το συμβατικό που καθορίζεται από το ΚΕΦ.149, και γενικά τις αρχές του δικαίου των συμβάσεων, δηλαδή ζημιά η οποία έπεται κατά λογική πρόβλεψη της διάρρηξης της συμφωνίας. Το θέμα των αποζημιώσεων επαφίεται στην απόλυτη κρίση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, με μόνο περιορισμό εκείνο που τίθεται από το άρθρο 3 του Πίνακα, η αποζημίωση να μην υπερβαίνει τα ημερομίσθια των δύο ετών (Ν.92/79). Η υλική ζημιά την οποία υφίσταται από τον τερματισμό ο εργοδοτούμενος είναι αναμφίβολα παράγοντας σχετικός, αλλά όχι ο μόνος ο οποίος λαμβάνεται υπόψη.

 

Η διαγωγή των μερών είναι άλλος σχετικός παράγοντας, όπως συνάγεται από την παράγραφο 4(δ) του Πίνακα. Η απαρίθμηση των παραγόντων, που είναι σχετικοί με την αποζημίωση, θα ήταν αντινομική προς τον απόλυτο χαρακτήρα της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου.»

 

(Βλέπε επίσης Εκδοτικός Οίκος Δίας Λτδ ν. Παπαχριστοδούλου (2006) 1 Α.Α.Δ. 625, Touchstone Technologies Ltd v. Μαυρομμάτη (2014) 1Β Α.Α.Δ. 1829, J.A.CABRAS & BROS.LTD v. Χαραλάμπους κ.α (1992) 1Β Α.Α.Δ.896).

 

Στην Πολ. Έφεση 131/2012 Θ. Θεμιστοκλέους ν. Elysee Irrigation Ltd, ημερομ.22/09/2017 αναφέρθηκαν τα εξής:

 

«Η αποζημίωση του εργοδοτουμένου επαφίεται, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, στην απόλυτο διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, το οποίο πρέπει κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας να λάβει υπόψη τους παράγοντες που απαριθμούνται στο εν λόγω άρθρο, μεταξύ των οποίων και η απώλεια προοπτικής σταδιοδρομίας, στην τερματισθείσα εργασία.

………………………………………………………………………………

Ο εφεσείων υποστηρίζει ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου σε σχέση με το κριτήριο (γ) του άρθρου 4 του Πρώτου Πίνακα του Νόμου, ότι δεν ήταν σε θέση να εξακριβώσει τις συνέπειες που είχε η απόλυση του στη σταδιοδρομία του δεν συνάδει και δεν δικαιολογείται από τα γεγονότα που το Δικαστήριο έκανε αποδεκτά. Η βάση της εισήγησης ερείδεται στο εύρημα ότι ο εφεσείων ενεγράφη άνεργος και λάμβανε ανεργιακό επίδομα, το οποίο, κατά τον εφεσείοντα, «ερμηνεύεται ότι αναζητούσε εργασία», ενώ είναι αποδεκτό πως δεν μπορούσε να εκτελέσει χειρονακτική εργασία. Όλα αυτά, υποστηρίζει, καταδεικνύουν ότι προέβη σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για μείωση της ζημιάς του.

 

Η θέση του εφεσείοντα δεν ευσταθεί. Η λήψη ανεργιακού επιδόματος από μόνη της, ουδόλως τεκμηριώνει αναζήτηση εργασίας, ώστε να μπορεί να γίνεται λόγος για ευρήματα του Δικαστηρίου που δεν συνάδουν με τη μαρτυρία. Η αναζήτηση εργασίας πρέπει να αποδειχθεί. Στην προκειμένη περίπτωση η μαρτυρία του εφεσείοντα κατέδειξε το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν προσπάθησε να εξεύρει άλλη κατάλληλη γι' αυτόν εργασία. Πρόκειται δε για εύρημα επί πραγματικού γεγονότος το οποίο δεν ελέγχεται από το Εφετείο. Ο εφεσείων ο οποίος έφερε το βάρος απόδειξης των ισχυρισμών του, απέτυχε να το αποσείσει για τους λόγους που με λεπτομέρεια καταγράφονται στην πρωτόδικη απόφαση.»

 

 

Στην υπόθεση Δ.Σ. ν. Argosy Trading Company Ltd, Πολ. Έφεση 310/12, ημερ.13/02/2019 λήφθηκε υπόψη κατά τον καθορισμό των αποζημιώσεων το γεγονός ότι οι εργοδότες με τον λόγο που προέβαλαν για την απόλυση της εργοδοτουμένης στιγμάτιζαν την εργοδοτούμενη με αποτέλεσμα να επηρεάζονται αρνητικά οι προοπτικές της για μελλοντική εργοδότησή της.

 

Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ως προς το ποσό που θα επιδικάσει ως αποζημίωση κρίνεται με βάση τα ενώπιόν του τιθέμενα πραγματικά γεγονότα. Σε καμιά περίπτωση το Δικαστήριο δεν μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις για να καταλήξει σε εύλογο αποτέλεσμα.

 

Με βάση τα ενώπιόν μας δεδομένα, βρίσκουμε ότι το ελάχιστο ποσό που θα ελάμβανε η Αιτήτρια αν κηρυσσόταν πλεονάζων προσωπικό θα ανερχόταν στις €46.243,75 (75.5 x €612,50) και η μέγιστη αποζημίωση που μπορεί να της επιδικάσει το Δικαστήριο αντιστοιχεί στις απολαβές δύο χρόνων €63.700 (104 x €612,50).

 

Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη: (α)(1) ότι η Αιτήτρια απολύθηκε, χωρίς να αποδειχτεί ενώπιόν μας ότι υπήρχε νόμιμος λόγος, κατά παράβαση του Νόμου και (2) το σύνολο των συνθηκών των οποίων προηγήθηκαν της απόλυσης της Αιτήτριας και δη τη συμπεριφορά που επέδειξαν εκπρόσωποι των Καθ’ ων η Αίτηση προς αυτήν το 2018, (β) ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση με την απόλυσή της κατέβαλαν στην Αιτήτρια την πληρωμή αντί προειδοποίησης που δικαιούτο με βάση τον Νόμο και το ποσό των €31.850 ως αποζημίωση παρέχοντας της τους οικονομικούς πόρους να ζήσει αξιοπρεπώς για ένα διάστημα μέχρι να βρει άλλη εργασία[3], (γ) την μακρόχρονη υπηρεσία της Αιτήτριας (28 χρόνια - περίοδος που μπορεί να θεωρηθεί όχι μόνο ως μακρόχρονη αλλά ως μια ολόκληρη ζωή) και τη, για 28 χρόνια χωρίς προβλήματα, σταδιοδρομία της Αιτήτριας στους Καθ’ ων η Αίτηση, (δ) την ηλικία της (46 χρόνων κατά την απόλυσή της, ηλικία η οποία είναι δύσκολη για εξεύρεση εργασίας και πολύ μακριά από την ηλικία συνταξιοδότησης - σημειώνουμε ότι ενώ η μεγάλη ηλικία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας που δυσκολεύει την ένταξη στην αγορά εργασίας και ως εκ τούτου λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο, αλλά για να δοθούν όμως σημαντικά αυξημένες αποζημιώσεις στη βάση αυτού του παράγοντα ο εργοδοτούμενος οφείλει να αποδείξει ότι όντως στη δική του περίπτωση ο παράγοντας ηλικίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην καταφέρει να εργοδοτηθεί ξανά), (ε) (1) το ότι τρεις μήνες μετά την απόλυσή της η Αιτήτρια βρήκε άλλη εργασία και (2) ότι μετά την απόλυσή της η Αιτήτρια δεν κατάφερε να βρει άλλη εργασία που να της παρέχει τη σταθερότητα και τα ωφελήματα που είχε στους Καθ’ ων η Αίτηση, (στ) ότι η άμεση απόλυση της Αιτήτριας σε συνδυασμό με τη μη παροχή συστατικής επιστολής υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης πιθανόν να είχε αρνητικές συνέπειες στις πιθανότητες της Αιτήτριας για μελλοντική εργοδότησή της[4] σε διάφορους τομείς (παρά το ότι δεν αναφερόταν λόγος απόλυσης στην επιστολή απόλυσης της Αιτήτριας η απόλυση από μια Τράπεζα μιας υπαλλήλου με 28 χρόνια υπηρεσία με άμεση ισχύ εύλογα θα προβλημάτιζε κάποιους εργοδότες - σημειώνουμε ότι ενόψει της μη απόδειξης από την Αιτήτρια ότι όντως στιγματίστηκε από το περιεχόμενο της επιστολής απόλυσης δεν μπορεί να αποδοθεί ουσιαστική βαρύτητα στο εν λόγω γεγονός), κρίνουμε ότι είναι εύλογο και δίκαιο υπό τις περιστάσεις όπως επιδικάσουμε στην Αιτήτρια αποζημιώσεις που αντιστοιχούν με τις απολαβές 100 εβδομάδων, ήτοι €61.250 (100 Χ €612,50).

 

Το ποσό που κατέβαλαν οι Καθ’ ων η Αίτηση στην Αιτήτρια ως αποζημιώσεις (€31.850) σύμφωνα με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου Σίμος Μουζούρης ν. Cosmoplast Ltd (2007) 1 (Β) ΑΑΔ σελ.896, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και να αφαιρεθεί από το ποσό της αποζημίωσης που έχει επιδικαστεί εναντίον των Καθ’ ων η Αίτηση. Ως εκ τούτου εκδίδεται απόφαση υπέρ της Αιτήτριας και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €29.400 (€61.250 - €31.850) ως αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής της με νόμιμο τόκο.

 

Σύμφωνα με το άρθρο 3(2) του Νόμου οι Καθ’ ων η Αίτηση είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν στην Αιτήτρια μόνο το ποσό των απολαβών ενός έτους και το υπόλοιπο ποσό το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού. Οι Καθ’ ων η Αίτηση στην παρούσα περίπτωση έχουν ήδη καταβάλει στην Αιτήτρια το ποσό που αντιστοιχεί στις απολαβές ενός χρόνου.

 

Ως εκ τούτου παρόλο που εκδίδεται απόφαση υπέρ της Αιτήτριας και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση για το ποσό των €29.400 πλέον νόμιμο τόκο ως αποζημιώσεις για παράνομο τερματισμό της απασχόλησής της, οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν υποχρεούνται να καταβάλουν οποιοδήποτε ποσό στην Αιτήτρια ενώ το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού θα πρέπει να καταβάλει στην Αιτήτρια το ποσό των €29.400 με νόμιμο τόκο.

 

            Επιδικάζονται υπέρ της Αιτήτριας και εις βάρος των Καθ’ ων η Αίτηση €2.600 ως έξοδα πλέον Φ.Π.Α..

 

 

 

(Υπ.) ………………………………….

Ε. Κωνσταντίνου, Δικαστής

 

 

(Υπ.) ………………………………….           (Υπ.) ………………………….

          Α. Σαββίδου, Μέλος                                       Δ. Χαριλάου, Μέλος

 

 

Πιστό αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής

 

Subject: Industrial/Final

(Αναφορά: Καθορισμός Αποζημιώσεων.)