ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ 

Ενώπιον: Χρ. Γ. Ππεκρή, Ε.Δ.

Κλίμακα: €10.000 - €50.000

                                                                                     Αριθμός Αγωγής: 95/2022(i)

Μεταξύ:

Δ.Κ.

Ενάγοντος 

και

N&M POWER SKIP LIMITED (HE 259767)

 

Εναγομένης

Ημερομηνία: 10 Φεβρουαρίου 2025

Εμφανίσεις:

Για Ενάγοντα: κα Στ. Χρίστου για Ν. Ροτσίδης & Σία Δ.Ε.Π.Ε.

Για Εναγόμενη: καμία εμφάνιση

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Δια της αγωγής του ο Ενάγων αξιοί ειδικές και γενικές αποζημιώσεις, συνεπεία κατ’ ισχυρισμό ατυχήματος το οποίο έλαβε χώρα την 13.10.2021 στον χώρο εργασίας του, ενώ εκτελούσε τα καθήκοντά του.

 

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς που δικογραφούνται στην Έκθεση Απαίτησης, τους οποίους παραθέτω συνοπτικώς, o Ενάγων κατά πάντα ουσιώδη χρόνο έχαιρε άκρας υγείας και εργαζόταν ως οδηγός και εργάτης στην υπηρεσία της Εναγομένης, με καθαρές μηνιαίες απολαβές ύψους €1.400. Η Εναγόμενη, αποτελεί δεόντως εγγεγραμμένη εταιρεία η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα του καθαρισμού διαφόρων επιφανειών και εξωτερικών χώρων, με υψηλή πίεση και χρήση υδροβολής και υδρατμού.

 

Κατά ή περί την 13.10.2021, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και συγκεκριμένα χρήσης υδροβολής σε ταράτσα ιδιωτικής κατοικίας, στην προσπάθεια του Ενάγοντα να καθαρίσει την εν λόγω ταράτσα, καθ’ υπόδειξη του εργοδότη του, ο Ενάγων πάτησε σε υπόστεγο πλησίον της ταράτσας το οποίο υποχώρησε, με αποτέλεσμα να πέσει από ύψος τριών μέτρων.

 

Ο Ενάγων παραθέτει λεπτομέρειες αναφορικά με την κατ’ ισχυρισμό αμέλεια και/ή παράβαση των εκ του Νόμου απορρεόντων καθηκόντων της Εναγομένης, στην οποία αποδίδει την ευθύνη για το επίδικο ατύχημα, συνεπεία του οποίου ισχυρίζεται ότι υπέστη τους ακόλουθους τραυματισμούς:

 

-       Κάταγμα ηβικού οστού και κοτύλης αριστερά (του μηριαίου).

-       Πολλαπλούς μώλωπες και εκδορές.

-       Άλγος λεκάνης και αριστερού ισχίου.

-       Αδυναμία κινητοποίησης.

-       Δυσκαμψία άρθρωσης.

 

Αμέσως μετά το ατύχημα, ο Ενάγων μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου και ακολούθως, σε ιδιωτικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε μέχρι την 15.10.2021, υπεβλήθη σε διάφορες ιατρικές εξετάσεις και ακολούθησε τη συνιστώμενη θεραπεία, έλαβε δε αναρρωτική άδεια από 13.10.2021 μέχρι 31.12.2021.

 

Ο Ενάγων ισχυρίζεται επίσης ότι συνεπεία του επίδικου ατυχήματος υπέστη μόνιμους πόνους, ενοχλήσεις, προβλήματα στην καθημερινότητα και στη λειτουργικότητά του, στην εργασία του, στη ψυχική και σωματική του υγεία, με απόρροια την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του, ενώ οι αναφερόμενοι τραυματισμοί του, θα επιταχύνουν την πρόκληση εκφυλιστικών αλλοιώσεων και/ή την ανάπτυξη μέλλουσας οστεοαρθρίτιδας στις τραυματισθείσες εκ του ατυχήματος περιοχές και θα αναγκάζεται να υποβάλλεται σε ιατρικές εξετάσεις και επεμβάσεις, με ανάλογο οικονομικό κόστος, πόνο και ταλαιπωρία.

 

Το ιστορικό της υπόθεσης αποκρυσταλλώνεται στα πρακτικά του Δικαστηρίου. Επιγραμματικά αναφέρω, ότι αφού δόθηκε άδεια στους συνηγόρους της Εναγομένης να αποσυρθούν από την εκπροσώπηση της τελευταίας και αφού η Εναγόμενη ενημερώθηκε προς τούτο δεόντως, ως προκύπτει από την ένορκη δήλωση του επιδότη, η οποία είναι κατατεθειμένη στον φάκελο του Δικαστηρίου, ουδείς εμφανίστηκε από πλευράς Εναγομένης στο Δικαστήριο και συνεπώς η υπόθεση ορίστηκε για απόδειξη.

 

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να υπομνησθεί ότι το βάρος απόδειξης βρίσκεται στους ώμους του Ενάγοντα, επί του ισοζυγίου των πιθανοτήτων.

 

Ως αναφέρθηκε στην Wynne v.  David Costaki Mavronicola, ως διαχειριστή της περιουσίας του Κωστάκη Δαυίδ Μαυρονικόλα, Aνίκανου Προσώπου, Π.Ε (2009) 1Β Α.Α.Δ 1138:

 

«Όταν υπάρχει μια μόνο εκδοχή ως προς τα γεγονότα, τότε συνήθως αυτό που απομένει να εξεταστεί, εκτός και αν υπάρχουν εγγενείς δυσκολίες σε σχέση με το μάρτυρα και την αξιοπιστία του, είναι αν τα γεγονότα όπως βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου είναι αρκετά για να αποδείξουν την υπόθεση στο αναγκαίο επίπεδο».

 

Προς απόδειξη της υπόθεσής του, ο Ενάγων κατέθεσε στον φάκελο του Δικαστηρίου ένορκη δήλωση, η οποία σημειώνεται ως Τεκμήριο Α. Σε αυτήν, ο Ενάγων επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς της Έκθεσης Απαίτησης και παραθέτει περαιτέρω λεπτομέρειες σε σχέση με το επίδικο ατύχημα και τους τραυματισμούς του, ενώ επισυνάπτει προς επίρρωση των ισχυρισμών του σχετικά τεκμήρια, αναφορά στα οποία θα γίνει όπου τούτο κριθεί σκόπιμο.

 

Έχω επίσης διέλθει της γραπτής αγόρευσης που κατέθεσε η ευπαίδευτη συνήγορος του Ενάγοντος, προς υποστήριξη των θέσεων και ισχυρισμών του Ενάγοντα, τόσο αναφορικά με το ζήτημα της ευθύνης, όσο και αναφορικά με το ζήτημα των διεκδικούμενων αποζημιώσεων, αναφορά στις οποίες θα γίνει μέσα στο πλαίσιο της παρούσας, όπου τούτο κρίνεται σκόπιμο και αναγκαίο.[1]

 

Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της ευπαίδευτης συνηγόρου του Ενάγοντος, η Εναγόμενη υπείχε καθήκοντος επιμέλειας έναντι του Ενάγοντος, το οποίο παρέβη, καθώς δεν παρείχε στον Ενάγοντα ικανοποιητικό και ασφαλή εξοπλισμό ώστε να εκτελεί τα καθήκοντά του, δεν επιθεώρησε τον χώρο όπου ο Ενάγων κλήθηκε να εργαστεί ώστε να βεβαιωθεί ότι ήταν ασφαλής, δεν προέβλεψε ότι η πτώση κατά την εκτέλεση εργασιών σε ύψος συνιστά πιθανό και προβλεπτό κίνδυνο για την ασφάλεια και υγεία των εργαζομένων και γενικότερα παρέβη τις υποχρεώσεις που εναποθέτει σε αυτήν ο Περί Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία Νόμος του 1996.

 

Ως εκ των άνω, η ευπαίδευτη συνήγορος του Ενάγοντος, εισηγείται ότι εν προκειμένω, στοιχειοθετείται το αστικό αδίκημα της αμέλειας, υπό το φως των προνοιών του αρ. 51 του Περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, κεφ. 148.

 

Αναφορικά με την ευθύνη του εργοδότη έναντι των εργοδοτουμένων του για παροχή ασφαλούς συστήματος και χώρου εργασίας, αλλά και αποφυγή έκθεσης σε «περιττό κίνδυνο», διαφωτιστικά είναι τα όσα αναφέρθηκαν στην Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου ν. Χριστόφορου Χριστοφόρου, Πολ. Εφ. υπ’ αρ. 82/2010 και 82Α/2010, ημερ. 5.2.2015.

 

Στην υποχρέωση του εργοδότη για επίδειξη εύλογης φροντίδας, περιλαμβάνεται και η υποχρέωση για διασφάλιση ασφαλούς τόπου εργασίας και ασφαλούς πρόσβασης σε αυτόν. Για να καταλήξει το Δικαστήριο σε συμπέρασμα κατά πόσο ο τόπος εργασίας είναι ασφαλής, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η φύση του χώρου. Περαιτέρω, παρόλο που ο εργοδότης δεν έχει υποχρέωση προς τους εργοδοτούμενούς του ως προς την ασφάλεια υποστατικών που  κατέχονται από άλλον, δεν παύει να είναι υπόχρεος να παραχωρήσει ένα σύστημα εργασίας κατάλληλο για τα υποστατικά αυτά.[2]

 

Παραπέμπω επίσης στο αρ. 34(2) του Περί Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία Νόμου του 1996, το οποίο αναφέρει τα ακόλουθα:

«...(2) Σε περίπτωση πoυ oπoιoδήπoτε πρόσωπo βρίσκεται στηv εργασία σε τόπo από όπoυ είvαι δυvατό vα πέσει από ύψoς πέραv τωv δύo μέτρωv πρέπει vα παρέχovται μέσα για τηv πρoστασία τoυ έvαvτι πτώσεως, με τηv τoπoθέτηση περίφραξης ή με άλλo κατάλληλo τρόπo, εφόσov η περίφραξη δεv είvαι πρακτικώς εφικτή…»

 

Στην προκειμένη περίπτωση, λαμβανομένης υπόψη της μαρτυρίας η οποία τέθηκε ενώπιόν μου και η οποία παρέμεινε αναντίλεκτη, ο Ενάγων κλήθηκε από τον εργοδότη του να εργαστεί σε ύψος τριών μέτρων περίπου, χωρίς την παροχή περίφραξης, ως προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Σχετικά παραπέμπω στην Έκθεση Διερεύνησης Ατυχήματος, η οποία επισυνάφθηκε ως Τεκμήριο 2 στην ένορκη δήλωση του Ενάγοντος (βλ. παράγραφος 3.8).

 

Στην εν λόγω Έκθεση αναφέρεται επίσης ότι το ατύχημα συνέβη εντός του ωραρίου εργασίας του Ενάγοντος, ότι δεν είχαν ληφθεί κατάλληλα μέτρα αποτροπής πτώσης προσώπων, ότι η Εναγόμενη δεν διέθετε σύστημα ασφάλειας ή διαχείρισης κινδύνων με γραπτή εκτίμηση των κινδύνων στην εργασία και ότι δεν είχε ετοιμαστεί ασφαλής μέθοδος εργασίας για τη συγκεκριμένη εργασία.

 

Καθοδηγούμενη από τις νομικές αρχές που διέπουν το ζήτημα και λαμβανομένης υπόψη της μαρτυρίας η οποία τέθηκε ενώπιόν μου, η οποία, σημειώνω, είναι ποιοτική και δεν παρουσιάζει εγγενείς αδυναμίες, παρέμεινε δε αναντίλεκτη, ικανοποιούμαι, ότι ο Ενάγων απέδειξε την υπόθεσή του στον απαιτούμενο βαθμό απόδειξης και ότι το επίδικο ατύχημα οφείλεται στην παράλειψη της Εναγομένης να λάβει τα κατάλληλα μέτρα και να παράσχει στους εργοδοτούμενούς της ασφαλές σύστημα εργασίας, εκπαίδευση αναφορικά με τον τρόπο εκτέλεσης των καθηκόντων τους, ασφαλή εξοπλισμό, καθώς επίσης και ασφαλή τόπο εκτέλεσης των καθηκόντων τους, λαμβανομένης πάντοτε υπόψη της φύσης των καθηκόντων τους, στα οποία συμπεριλαμβανόταν η εκτέλεση χειρονακτικών εργασιών από ύψος άνω των δύο μέτρων. Επρόκειτο δε, για κίνδυνο ο οποίος μπορούσε εύλογα να προβλεφθεί και να ληφθούν προληπτικά μέτρα.

Για σκοπούς πληρότητας της παρούσας, σημειώνω ότι με βάση το μαρτυρικό υλικό το οποίο τέθηκε ενώπιόν μου, δεν δύναμαι να καταλήξω σε οποιοδήποτε συμπέρασμα περί συντρέχουσας αμέλειας από πλευράς Ενάγοντος.

 

Στρεφόμενη σε εξέταση των σωματικών βλαβών τις οποίες ο Ενάγων δικογραφεί στην Έκθεση Απαίτησης του, ικανοποιούμαι, με βάση τα όσα τέθηκαν ενώπιόν μου, ότι πράγματι αυτές οφείλονται στο επίδικο ατύχημα.

 

Περαιτέρω, ως αναδύεται από τη μαρτυρία η οποία τέθηκε ενώπιόν μου, συνεπεία του επίδικου ατυχήματος, ο Ενάγων νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο για διάστημα δύο ημερών, υπεβλήθη σε ιατρικές εξετάσεις και ακτινογραφίες, έλαβε αναλγητική αγωγή, τέθηκε σε κλινοστατισμό και κινητοποιήθηκε με τη βοήθεια βακτηρίων, ενώ του δόθηκαν οδηγίες αποφόρτισης του ισχίου σταδιακά για έξι εβδομάδες, απώλεσε δε τον μισθό του για διάστημα από 13.10.2021 μέχρι 31.12.2021.

 

Μέχρι σήμερα, ο Ενάγων παρουσιάζει άλγος στο αριστερό ισχίο μετά από μία κουραστική μέρα ή στις αλλαγές του καιρού. Το κάταγμα του ηβικού κλάδου αριστερά δεν αναμένεται να δημιουργήσει χρόνιο ορθοπεδικό πρόβλημα, ωστόσο το κάταγμα της κοτύλης, μπορεί δυνητικά να προκαλέσει μετατραυματική οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και χρόνιο άλγος, αλλά και ένδειξη για χειρουργική αποκατάσταση με ολική αρθροπλαστική ισχίου (βλ. Τεκμήριο 8.2 επί του Τεκμηρίου Α).

 

ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

 

Ως γνωστό, οι ειδικές ζημιές πρέπει να δικογραφούνται λεπτομερώς και να αποδεικνύονται με αυστηρότητα.[3] Στρεφόμενη στις ειδικές ζημιές τις οποίες επικαλείται ο Ενάγων, διαπιστώνω αρχικά ότι αυτές δικογραφούνται δεόντως.

 

Περαιτέρω, διαπιστώνω ότι ο Ενάγων έχει προσκομίσει σχετική μαρτυρία την οποία και αποδέχομαι εξ ολοκλήρου, τόσο αναφορικά με την απώλεια του μισθού του, όσο και αναφορικά το αντίτιμο που κατέβαλε έναντι ιατρικών εξόδων και φαρμάκων. Επισημαίνεται, ότι ως έχει νομολογηθεί, απώλεια εισοδήματος που έχει αποκρυσταλλωθεί μέχρι την ημέρα της δίκης, αποτελεί είδος ειδικής ζημιάς.[4]

 

Ως εκ των άνω, επιδικάζεται υπέρ του Ενάγοντος, έναντι ειδικών αποζημιώσεων, το ποσό των €3,695.23.

 

ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

 

Οι αρχές που διέπουν τον καθορισμό των γενικών αποζημιώσεων συνοψίζονται στην Paraskevaides (Overseas)  Ltd v. Christofi (1982) 1 C.L.R. 789, μέσα στο πλαίσιο της οποίας λέχθηκε ότι, στόχος των αποζημιώσεων που επιδικάζονται είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη στην απώλεια και στη ζημιά του διαδίκου που τραυματίστηκε, χωρίς να εναποτίθεται υπέρμετρο βάρος πάνω στον αδικοπραγήσαντα, ενώ δεν επιδιώκεται η τιμωρία του τελευταίου. Το ποσό που θα επιδικασθεί πρέπει να είναι κοινωνικά αποδεκτό και να είναι δίκαιο και εύλογο, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων της υπόθεσης.

 

Σύμφωνα με τη νομολογία, παρατηρείται σταθερή άνοδος του επιπέδου των γενικών αποζημιώσεων, τάση η οποία αντανακλά μεγαλύτερη ευαισθησία για τον ανθρώπινο πόνο, την αγωνία της αναπηρίας και τη ψυχική οδύνη, λόγω της περιθωριοποίησης από τις συνήθεις δραστηριότητες του ανθρώπου. Παραμένει βεβαίως ακλόνητη αρχή, ότι οι αποζημιώσεις πρέπει να είναι κοινωνικά παραδεκτές και να στοχεύουν στην αποκατάσταση και όχι στην τιμωρία.[5]

 

Ο υπολογισμός των αποζημιώσεων  αποτελεί περισσότερο άσκηση διακριτικής ευχέρειας παρά συνηθισμένη πράξη λήψης απόφασης[6] και οι προηγούμενες αποφάσεις αναφορικά με την επιδίκαση αποζημιώσεων έχουν μόνο ενδεικτική σημασία, εφόσον κάθε περίπτωση διαφέρει ανάλογα με το είδος και την έκταση του τραυματισμού, αλλά και τα ιδιαίτερα περιστατικά της.[7]

 

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικότητες, όπως μπορούν να εξακριβωθούν με γνώμονα την αγοραστική αξία του χρήματος κατά το χρόνο της επιδίκασης των αποζημιώσεων, ως αυτοτελή παράγοντα αλλά και ως συγκριτικό, ανατρέχοντας σε υποθέσεις του παρελθόντος, στον βαθμό που αυτές, σε περιπτώσεις αυτής της φύσης, θα μπορούσαν να είναι βοηθητικές.[8]

 

Στην Χαραλάμπους Χαράλαμπος ν. Γεωργίας Ξυδά (2007) 1 ΑΑΔ 792, το ποσό των ΛΚ. 8.000 το οποίο είχε πρωτοδίκως επιδικασθεί έναντι γενικών αποζημιώσεων υπέρ του εφεσείοντος, αυξήθηκε σε Λ.Κ. 12.000 από το Ανώτατο Δικαστήριο, αναφορικά με θλαστικό τραύμα αριστερού αντίχειρα, κάταγμα βάσεως 5ου μετακαρπίου αριστεράς χειρός, συντριπτικό κάταγμα κοτύλης αριστερού ισχίου, διάστρεμμα αριστερού γόνατος και αίμαρθρο τραύματος αριστερού αντίχειρος.

 

Έγινε συρραφή του θλαστικού τραύματος του αντίχειρα και τοποθετήθηκε γύψινος νάρθηκας για την ακινητοποίηση του κατάγματος της φάσεως του 5ου μετακαρπίου της αριστεράς χειρός. Έγινε επίσης δερματική έλξις αριστερού κάτω άκρου για τρεις εβδομάδες. Ο εφεσείων παρέμεινε στο νοσοκομείο για περίοδο 25 περίπου ημερών και εκτός εργασίας για περίοδο οκτώ μηνών, οι δε συνέπειες των κακώσεων του εφεσείοντος ήταν αδυναμία ή δυσκολία παρατεταμένης ορθοστασίας και βάδισης, αδυναμία για βαθύ κάθισμα, αδυναμία άθλησης, μελλοντική δημιουργία οστεοαρθρίτιδας με αποτέλεσμα να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για αλλαγή της άρθρωσης, ταλαιπωρία και πόνος.

 

Στην Χριστοφόρου v. Χαραλάμπους κ.α. (1993) 1 ΑΑΔ 560, ο Ενάγων, ηλικίας 41 ετών, υπέστη σοβαρό κάταγμα της άρθρωσης του δεξιού ισχίου και ελαφρύ τραύμα στη δεξιά παρειά. Χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση για τοποθέτηση οστιακών ενώσεων, ενώ παρέμεινε στο νοσοκομείο για 6 εβδομάδες. Ως μόνιμα κατάλοιπα, υπέστη βράχυνση του δεξιού ποδιού κατά ενάμιση εκατοστό, χωλότητα, οστεοαρθρίτιδα, σοβαρό περιορισμό των κινήσεων του δεξιού ποδιού και περιοδικούς πόνους, ιδιαίτερα κατά την μεταβολή των καιρικών συνθηκών. Υπήρχε ανάγκη για υποβολή σε αρθοπλαστική εγχείρηση στο μέλλον. Το επιδικασθέν ποσό των Λ.Κ. 8.000 ως γενικές αποζημιώσεις κρίθηκε έκδηλα ανεπαρκές και αυξήθηκε σε Λ.Κ. 12.000.

 

Στην Χριστοδούλου v. Αγαθοκλέους (1997) 1 Α.Α.Δ. 396, η εφεσίβλητη, συνεπεία ατυχήματος, υπέστη τραύματα στην κεφαλή, στη λεκάνη και ακρόποδα, έφερε οίδημα της κρανιοοιγνιακής χώρας, εκδορές αντιβραχίου και άκρας χειρός, θλαστικό τραύμα άκρου ποδός ραχιαίας επιφάνειας με διατομή του εκτείνοντος τένοντος του μεγάλου δακτύλου και κάταγμα της λεκάνης. Κάτω από γενική νάρκωση της έγινε καθαρισμός του τραύματος του άκρου ποδός, συρραφή του εκτείνοντος τένοντος του μεγάλου δακτύλου και συρραφή του τραύματος και ακινητοποίηση διά γύψου και παρέμεινε στο Νοσοκομείο για περίοδο δύο εβδομάδων και παρακολουθείτο μετά για περίοδο τεσσάρων μηνών ως εξωτερικός ασθενής.

 

Μόνιμα κατάλοιπα του τραυματισμού της ήταν ουλές από τα τραύματα, υπαισθησία της ραχιαίας επιφάνειας του αριστερού άκρου ποδός με περιοδικό οίδημα στην περιοχή αυτή, δυσκινησία των δακτύλων και ουλές στην περιοχή του τραύματος, τα οποία επιδεινώνονταν μετά από μακρά ορθοστασία ή βάδισμα, ενώ για μεγάλο χρονικό διάστημα υπέφερε από περιοδική κεφαλαλγία και ίλιγγο, συμπτώματα μετατραυματικού υποκειμενικού συνδρόμου. Κατ’ έφεση, το ποσό των Λ.Κ. 20.000 το οποίο επιδικάσθηκε υπέρ της ενάγουσας έναντι γενικών αποζημιώσεων, μειώθηκε σε ποσό Λ.Κ.10.000.

Στην Κυριάκου v. Σβανά (2012) 1 Α.Α.Δ. 1810 το ποσό των €25.000 που επιδικάστηκε ως γενικές αποζημιώσεις, σε άτομο που υπέστη κάταγμα του έσω σφυρού της αριστερής ποδοκνημικής άρθρωσης και υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση υπό γενική αναισθησία, όπου έγινε ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση του κατάγματος με βίδες και τρία χρόνια μετά το δυστύχημα περπατούσε χωρίς βοήθεια, αλλά εξακολουθούσε να παρουσιάζει περιορισμό της έκτασης της αριστερής ποδοκνημικής άρθρωσης κατά 15°, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται στο βαθύ κάθισμα και στο ανεβοκατέβασμα σκαλών με την κατάστασή του αυτή να είναι μόνιμη, αυξήθηκε κατ’ έφεση σε €35.000.

 

Εν προκειμένω, ο Ενάγων παρέμεινε στο Νοσοκομείο για δύο βράδια και σύμφωνα με το ιατρικό πιστοποιητικό που επεσύναψε ως Τεκμήριο 8.2 επί του Τεκμηρίου Α, το μεν κάταγμα ηβικού κλάδου δεν αναμένεται να δημιουργήσει χρόνιο ορθοπεδικό πρόβλημα, το δε κάταγμα κοτύλης είναι απαρεκτόπιστο και μπορεί δυνητικά να προκαλέσει μετατραυματική οστεοαρθρίτιδα του ισχίου, με επακόλουθο το χρόνιο άλγος και την ένδειξη για χειρουργική αποκατάσταση με ολική αρθροπλαστική ισχίου.

 

Ανατρέχοντας στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη (Ε’ Έκδοση) (2019), εντοπίζεται ότι η λέξη «δυνητικός» ερμηνεύεται ως «1. αυτός που είναι δυνατόν να συμβεί» και ως «2. αυτός που εκφράζει το πιθανό», το ενδεχόμενο (να συμβεί κάτι)».

 

Πρόκειται δηλαδή για πιθανότητα και όχι για βέβαιη πρόβλεψη. Τούτο, συνάδει άλλωστε με τη δικογραφημένη θέση του Ενάγοντος, ότι δηλαδή οι τραυματισμοί που υπέστη συνεπεία του επίδικου ατυχήματος, θα επιταχύνουν την πρόκληση εκφυλιστικών αλλοιώσεων και/ή την ανάπτυξη μέλλουσας οστεοαρθρίτιδας στις τραυματισθείσες εκ του ατυχήματος περιοχές.

 

Υπενθυμίζεται, ότι ο επακριβής προσδιορισμός των επίδικων ζητημάτων εξαρτάται από τα δικόγραφα, τα οποία έχουν πολλάκις παρομοιαστεί με τις προκαθορισμένες γραμμές διαδρομής του τρένου και η μαρτυρία, στηρίζεται και καθορίζεται από αυτά.[9]

 

Υπό το φως όλων των ανωτέρω και λαμβάνοντας υπόψη μου τον τραυματισμό, την έκταση, τη φύση και τις συνέπειές του, τον πόνο, την ταλαιπωρία που υπέστη ο Ενάγων, αλλά και τη νομολογία που διέπει παρόμοιας φύσεως τραύματα, κρίνω ότι η επιδίκαση του ποσού των €20,000 έναντι γενικών αποζημιώσεων, είναι υπό τις περιστάσεις δίκαιη και εύλογη.

 

Εν κατακλείδι, επιδικάζονται υπέρ του Ενάγοντος και εναντίον της Εναγομένης τα ακόλουθα ποσά:

 

-           €3,695.23 έναντι ειδικών αποζημιώσεων με νόμιμο τόκο επί του εν λόγω ποσού, μειωμένο κατά το ½ από 15.10.2021 μέχρι την έκδοση της παρούσας απόφασης και νόμιμο τόκο από την ημερομηνία έκδοσης της παρούσας απόφασης μέχρι εξοφλήσεως.

 

-           Ποσό €20,000 έναντι γενικών αποζημιώσεων, πλέον νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρισης της αγωγής μέχρι εξοφλήσεως.

 

Τα έξοδα, ακολουθώντας το αποτέλεσμα, επιδικάζονται υπέρ του Ενάγοντα και εναντίον της Εναγομένης, ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

      

 

   (Υπ.)..................................

Χρ. Γ. Ππεκρή, Ε.Δ.

Πιστό Αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής