ΣΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ                                Αρ. Αγωγής: 714/2024

Ενώπιον: Μ.Π. Μιχαήλ Ε.Δ        

                                                                                           

Μεταξύ:

 

N.K. SMARTASSETS LTD (Αρ. εγγραφής 411738) (Προμαχών Ελευθερίας αρ. 1, Άγιος Αθανάσιος, 4103 Λεμεσός)

Ενάγουσα

και

 

1)    Peter - Thomas Godfrey ( Αρ. Βρετανικού Διαβατηρίου [ ]) από Ηνωμένο Βασίλειο ( [ ], Λάρνακας)

2)    Carole- Jeanette Godfrey από Ηνωμένο Βασίλειο ( [ ] Λάρνακας)

3)    Lauren Dietz από Γερμανία (Πάφος)

 

Εναγόμενοι

 

Ημερομηνία: 23/01/25

Για τους Ενάγουσα/Αιτήτρια:  Γιώργος Αντωνίου

Για τον Εναγόμενους 1 και 2: Ν. Δαμιανού για Νίκος Δαμιανού & Συνεργάτες ΔΕΠΕ

Για Εναγόμενη 3: Καμία Εμφάνιση

 

Αίτημα ημερομηνίας 10/01/25 για χορήγησης άδειας για διακοπή της διαδικασίας εναντίον της Εναγομένης 3 σύμφωνα με το Μέρος 11.2(2)(α) των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας.

 

1. Εισαγωγή:

 

Η Ενάγουσα καταχώρησε στις 09/12/24 την παρούσα αγωγή και την αμέσως επόμενη μέρα, στις 10/12/24, αίτηση για προσωρινά διατάγματα. Στο πλαίσιο της εν λόγω μονομερούς αίτηση εκδοθήκαν διατάγματα εναντίον των Εναγομένων 1 και 2. Αναφορικά με την Εναγόμενη 3 δόθηκαν οδηγίες όπως η ενδιάμεση αίτηση επιδοθεί σε αυτήν, χωρίς να εκδοθεί το οποιοδήποτε διάταγμα εναντίον της.

Σημειώνεται ότι μέχρι και σήμερα ούτε η παρούσα αγωγή, ούτε η ενδιάμεση αίτηση επιδόθηκαν εναντίον της Εναγομένης 3. Συνακόλουθα δεν καταχωρήθηκε οποιοδήποτε σημείωμα εμφάνισης από πλευράς Εναγομένης 3.

 

 

 

 

 

2. Το αίτημα της Αιτήτριας:

 

Στις 18/12/24 η Ενάγουσα ζήτησε μέσω της επικοινωνίας του συστήματος ijustice άδεια για να διακόψει την αγωγή εναντίον της Εναγομένης 3. Το ίδιο αίτημα της Ενάγουσας τέθηκε ξανά και προφορικά ενώπιον του Δικαστηρίου στις 10/01/25.

 

3. Η Ένσταση των Εναγομένων 1 και 2:

 

Στο πιο πάνω αίτημα της Ενάγουσας, ηγέρθη ένσταση από την πλευρά των Εναγομένων 1 και 2. Εν ολίγοις, οι Εναγόμενοι 1 και 2 θέτουν ένσταση στη χορήγηση άδειας στην Ενάγουσα για απόσυρση της αγωγής εναντίον, όχι των ιδίων, αλλά, της Εναγομένης 3. Η Ένταση υποβλήθηκε τόσο μέσω της επικοινωνίας του συστήματος ijustice, όσο και προφορικά ενώπιον του Δικαστηρίου στις 10/01/25. 

 

Κατόπιν οδηγιών του Δικαστηρίου η κάθε πλευρά καταχώρησε γραπτή αγόρευση προς υποστήριξη της θέσης της.   Επί της ουσίας η πλευρά των Εναγομένων 1 και 2 υποστηρίζει ότι η διαδικασία διακοπής ρυθμίζεται από το Μέρος 11 των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας. Στην προκειμένη μάλιστα περίπτωση ισχυρίζονται ότι απαιτείται άδεια του Δικαστηρίου για την διακοπή, σύμφωνα με το Μέρος 11.2.2 (α), καθότι προηγήθηκε τόσο η έκδοση προσωρινού διατάγματος όπως επίσης και ανάληψη εγγύησης στο πλαίσιο του προσωρινού διατάγματος από την Ενάγουσα. Εφόσον απαιτείται άδεια, ισχυρίζονται ότι αυτή για να μπορέσει να χορηγηθεί στο πλαίσιο της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου θα πρέπει πρώτα να τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου ο λόγος της διακοπής. Στην προκειμένη περίπτωση η πλευρά της Ενάγουσας δεν προβάλει κανένα λόγο για τη διακοπή της διαδικασίας εναντίον της Εναγομένης 3.  Τέλος, ισχυρίζεται ότι το αίτημα δεν μπορεί να γίνει προφορικά αλλά μέσω του εντύπου 12 και αφού πρώτα αυτό επιδοθεί σε όλους τους Εναγομένους. 

 

 

4. Κρίση Δικαστηρίου:

 

Σύμφωνα με το Μέρος 11.2(1) των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας ένας Ενάγων έχει, κατά κανόνα, το δικαίωμα να διακόψει όλη ή μέρος της απαίτησης του χωρίς να απαιτείται να λάβει προηγουμένως άδεια του Δικαστηρίου^[1]. Σε περίπτωση μάλιστα που υπάρχουν πέραν του ενός Εναγόμενου, ο Ενάγων μπορεί, κατά κανόνα, να διακόψει την απαίτηση του εναντίον οποιουδήποτε εξ’ αυτών^[2].

 

Οι περιπτώσεις στις οποίες επιβάλλεται όπως ο Ενάγων λάβει άδεια πριν την διακοπή, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα και τίθενται στο Μέρος 11.2(2) των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, το περιεχόμενο του οποίου παραθέτω αυτούσιο κατωτέρω:

«(2) Ωστόσο,

(α) ενάγων οφείλει να αιτηθεί άδεια του δικαστηρίου για να διακόψει όλη ή μέρος απαίτησης όταν:

(i) το δικαστήριο έχει εκδώσει ενδιάμεσο απαγορευτικό ή προστακτικό διάταγμα· ή

(ii) διάδικος έχει αναλάβει δέσμευση προς το δικαστήριο·

(β) όταν ενάγων έχει λάβει ενδιάμεση πληρωμή σε σχέση με απαίτηση (είτε εκούσια είτε σύμφωνα με διάταγμα δυνάμει του Μέρους 27), ο ενάγων δύναται να διακόψει την απαίτηση αυτή μόνο αν:

(i) ο εναγόμενος ο οποίος προέβη στην ενδιάμεση πληρωμή συναινεί γραπτώς· ή

(ii) το δικαστήριο δώσει άδεια.

(γ) όταν υπάρχουν πέραν του ενός ενάγοντα, ενάγων δεν δύναται να διακόψει απαίτηση εκτός αν:

(i) κάθε άλλος ενάγων συναινεί γραπτώς· ή

(ii) το δικαστήριο δώσει άδεια.»

 

Επί του προκειμένου, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ακόλουθη περικοπή από το σύγγραμμα Zuckerman on Civil Procedure – Principles of Practice, 3^rd edition σελ. 702 – 703:

 

“Since no person can be made to litigate against his will, a claimant is always free to bring an end to the proceedings that he began.

(…)

 The rules draw a distinction between discontinuance as a matter of right and discontinuance that requires court permission. It must, however, be stressed that the requirement for permission in no way diminishes the claimant’s right to disengage from the proceedings. The requirement of permission is merely intended to bring the matter to the court’s attention so that it may make any necessary consequential orders, such as enforcing an undertaking in damages where the claimant has been the beneficiary of an interlocutory injunction. A party who disengages from the process without obtaining the required permission cannot be forced to continue to litigate. However, such a party would instead run the risk of a default judgment or of adverse cost consequences, which may well be more burdensome than those that would be attached to permission for discontinuance.”

 

Σε ελεύθερη μετάφραση:

Δεδομένου ότι κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υποχρεωθεί να ενάγει παρά τη θέλησή του, ένας ενάγων είναι πάντα ελεύθερος να τερματίσει τη διαδικασία που ξεκίνησε.

(…)

Οι Κανονισμοί διακρίνουν μεταξύ της δικαιωματικής διακοπής και της διακοπής που προαπαιτεί άδεια του Δικαστηρίου. Πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι η προϋπόθεση για άδεια δεν περιορίζει με κανέναν τρόπο το δικαίωμα του ενάγοντος να απεμπλακεί από τη διαδικασία. Η προϋπόθεση για εξασφάλιση άδειας αποσκοπεί απλώς στο να φέρει το θέμα στην προσοχή του Δικαστηρίου, ούτως ώστε να μπορέσει να δώσει τυχόν απαραίτητες συνεπακόλουθες οδηγίες, όπως για παράδειγμα την επιβολή πληρωμής τυχόν δοθείσας εγγύησης για αποζημιώσεις στην περίπτωση όπου ο ενάγοντας είναι ο δικαιούχος ενός παρεμπίπτοντος διατάγματος. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που ένας Ενάγοντας εγκαταλείπει τη δικαστική διαδικασία, χωρίς να λάβει την προαπαιτούμενη άδεια, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να την συνεχίσει. Ωστόσο, ένας τέτοιος διάδικος διατρέχει τον κίνδυνο έκδοσης εναντίον του ερήμην απόφασης ή άλλων δυσμενών συνεπειών ως προς τα έξοδα, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να είναι πιο επαχθείς από εκείνες που θα συνόδευαν την άδεια διακοπής.

Αξίζει να διευκρινιστεί ότι άδεια για διακοπή απαιτείται όταν η διακοπή της απαίτησης στρέφεται προς Εναγόμενο εναντίον του οποίου εκδόθηκε και βρίσκεται σε ισχύ ενδιάμεσο διάταγμα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο Zuckerman on Civil Procedure – Principles of Practice, 3^rd edition σελ. 705: “No permission is required to discontinue claims against other parties, who were not subject to interim restraint.”  σε ελεύθερη μετάφραση : Δεν απαιτείται άδεια για τη διακοπή απαίτησης εναντίον διαδίκου ο οποίος δεν υπόκειτο στo ενδιάμεσo περιοριστικό διάταγμα.

 

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει εξασφαλιστεί το οποιοδήποτε προσωρινό διάταγμα εναντίον της Εναγόμενης 3, αναφορικά με την οποία υπάρχει πρόθεση για διακοπή της παρούσας διαδικασίας. Η δε εγγύηση που έχει αναληφθεί από  την διευθύντρια της Ενάγουσας, ουδόλως σχετίζεται με την Εναγόμενη 3, αλλά τουναντίον αυτή αναλήφθηκε στο πλαίσιο του μονομερούς εκδοθέντος διατάγματος εναντίον των Εναγομένων 1 και 2.

 

Συνεπώς η κρίση μου είναι ότι καμία άδεια δεν απαιτείται από το Δικαστήριο  προκειμένου να προχωρήσει η Ενάγουσα με διακοπή της διαδικασίας εναντίον της Εναγομένης 3, σύμφωνα με τo Μέρος 11.3 των Νέων Κανονισμών. Κατ’ επέκταση το αίτημα της Ενάγουσας κρίνω ότι είναι άνευ αντικειμένου και απορρίπτεται. Αναφορικά με τα έξοδα της παρούσας αίτησης, κρίνω ορθότερο όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα δικά της, διότι ο λόγος απόρριψης δεν σχετίζεται με κάποιο από τους λόγους ένστασης που ηγέρθη από πλευράς Εναγομένων 1 και 2.

 

                                                                                         (Υπ.) ......................................

Μ. Π. Μιχαήλ Ε.Δ

Πιστόν αντίγραφο

Πρωτοκολλητής