ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Μ. Αγιομαμίτη, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 700/2023
Μεταξύ:
ΒΑΣΟΣ ΜΑΤΩΛΗΣ ΛΙΜΙΤΕΔ
Ενάγουσα – Αιτήτρια
και
1. ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ
2. ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΝΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ
3. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΟΜΕΤΡΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εναγόμενοι – Καθ΄ ων η Αίτηση
Αίτηση Ημερομηνίας 15.06.2023
Ημερομηνία: 24.09.2025.
Εμφανίσεις:
Για την Ενάγουσα - Αιτήτρια: κ. Γ. Καραμανώλης για Καραμανώλης & Καραμανώλης ΔΕΠΕ.
Για τους Εναγόμενους - Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2: Ο κ. Χρ. Κωνσταντινίδης για Πανάγος & Πανάγος ΔΕΠΕ.
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Αφορμή για την καταχώρηση της παρούσας αγωγής και της υπό κρίση αίτησης αποτέλεσε η διαφωνία των διαδίκων ως προς τον διαχωρισμό ακίνητης ιδιοκτησίας στην οποία είναι συνιδιοκτήτες.
Η υπό κρίση αίτηση καταχωρήθηκε στις 15.06.2023 και στις 16.06.2023 εκδόθηκαν μονομερώς τα πιο κάτω διατάγματα:
«Α. Παρεμπίπτον/Ενδιάμεσο Διάταγμα του Δικαστηρίου που να απαγορεύει στους Εναγόμενους 1-3 / Καθ΄ ων η Αίτηση 1-3 και/ή στο Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας από του να προωθήσουν τη διαδικασία αναγκαστικού διαχωρισμού και/ή την Αίτηση με αριθμό [ΑΧ639/2020] και/ή οποιαδήποτε άλλη διαδικασία για αναγκαστικό διαχωρισμό της ακίνητης ιδιοκτησίας με αριθμό εγγραφής [0/[ ] τεμάχιο [ ], Φ/Σχ 32/61W2 (η οποία μεταγενέστερα έλαβε αριθμό εγγραφής 0/[ ] τεμάχιο [ ] Τμήμα 3, Σχέδιο 2-267-377)] στην Ξυλοτύμπου της Επαρχίας Λάρνακας η οποία να παραβλέπει και/ή να παραβιάζει και/ή να μην εφαρμόζει τη συμφωνία διαχωρισμού που υπογράφτηκε μεταξύ της Αιτήτριας και των Καθ΄ ων η Αίτηση 1 – 2 στις 08.07.2009, μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης στην παρούσα αγωγή και/ή μέχρι νεότερης διαταγής του Σεβαστού Δικαστηρίου.
Β. Παρεμπίπτον/Ενδιάμεσο Διάταγμα του Δικαστηρίου που να απαγορεύει στους Εναγόμενους 1-3 / Καθ΄ ων η Αίτηση 1-3 και/ή στο Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας και/ή σε οποιοδήποτε αντιπρόσωπο ή/και υπάλληλο τους από του να επεμβαίνουν και/ή να παρακωλύουν με οποιοδήποτε τρόπο την απόλαυση και/ή εκμετάλλευση της κυριότητας του μεριδίου 14/46 της ακίνητης ιδιοκτησίας με αριθμό εγγραφής 0/[ ] τεμάχιο [ ], Φ/Σχ 32/61W2 (η οποία μεταγενέστερα έλαβε αριθμό εγγραφής 0/[ ] τεμάχιο [ ] Τμήμα 3, Σχέδιο 2-267-377) στην Ξυλοτύμπου της Επαρχίας Λάρνακας, ως αυτό φαίνεται με γαλάζιο χρώμα στο σχέδιο που επισυνάπτεται στη Συμφωνία Διαχωρισμού ημερομηνίας 08.07.2009 η οποία υπογράφτηκε μεταξύ της Αιτήτριας και των Καθ΄ ων η Αίτηση 1-2 και το οποίο επισυνάπτεται ως Παράρτημα Α και της λειτουργίας του πρατηρίου καυσίμων/πετρελαιοειδών της Αιτήτριας που βρίσκεται επί της ανωτέρω ακίνητης ιδιοκτησίας, μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης στην παρούσα αγωγή και/ή μέχρι νεότερης διαταγής του Σεβαστού Δικαστηρίου».
Η αίτηση υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση διοικητικού συμβούλου της Ενάγουσας (στο εξής η «Αιτήτρια»). Στην πιο πάνω ένορκη δήλωση αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η Αιτήτρια είναι εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτρια ακινήτου με τους Εναγόμενους 1 και 2 (στο εξής «Καθ΄ ων η αίτηση»). Συγκεκριμένα, η Αιτήτρια είναι η εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια ποσοστού 14/46 του ακινήτου και οι Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2 κατέχουν τα υπόλοιπα 32/46. Η αγορά του πιο πάνω μεριδίου από την Αιτήτρια έγινε κατόπιν σχετικής συμφωνίας ημερομηνίας 16.03.1987 με τους Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2.
Η Αιτήτρια ανήγειρε στο μερίδιο που της ανήκει πρατήριο καυσίμων το οποίο λειτουργεί από το 1987 μέχρι και σήμερα.
Στις 08.07.2009 υπογράφηκε μεταξύ των διαδίκων συμφωνία διαχωρισμού και επισυνάφθηκε σε αυτήν τοπογραφικό σχέδιο στο οποίο καθορίστηκε το μέρος του ακινήτου το οποίο θα λάμβανε ο καθένας εκ των συνιδιοκτητών (Τεκμήριο 5 της Αίτησης).
Περί το 2018, οι Καθ΄ ων η αίτηση επιχείρησαν να πωλήσουν τμήμα του μεριδίου τους επί του ακινήτου σε τρίτα πρόσωπα. Τα πωλητήρια έγγραφα και η συμφωνία διαχωρισμού, δεν έγιναν, ωστόσο, αποδεκτά από το Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας (στο εξής «Κτηματολόγιο»).
Οι Καθ΄ ων η αίτηση, μέσω των δικηγόρων τους, απέστειλαν στις 13.09.2021 επιστολή (Τεκμήριο 6 της αίτησης) στην Αιτήτρια πληροφορώντας την ότι στην προσπάθειά τους να μεταβιβάσουν τμήμα του μεριδίου τους επιχειρήθηκε εκ νέου η κατάθεση της συμφωνίας διαχωρισμού η οποία και πάλι δεν έγινε αποδεκτή από το Κτηματολόγιο. Η Αιτήτρια ουδεμία σχετική ενημέρωση έλαβε από το Κτηματολόγιο.
Οι Καθ΄ ων η αίτηση ζητούσαν επίμονα από την Αιτήτρια την ακύρωση της συμφωνίας διαχωρισμού και την υπογραφή νέας συμφωνίας με την οποία θα παραχωρείτο στους Καθ΄ ων η αίτηση μέρος του ακινήτου που ανήκε στην Αιτήτρια. Η τελευταία δεν αποδέχθηκε την εν λόγω εισήγηση εμμένοντας στην ορθότητα και νομιμότητα της συμφωνίας διαχωρισμού.
Περί τις 16.09.2022, η Αιτήτρια πληροφορήθηκε ότι οι Καθ΄ ων η αίτηση καταχώρισαν στο Κτηματολόγιο αίτηση για αναγκαστική διανομή παρά το γεγονός ότι η συμφωνία διαχωρισμού εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ.
Ακολούθησαν συναντήσεις μεταξύ των διαδίκων και λειτουργού του Κτηματολογίου, οι οποίες έλαβαν χώρα τον Μάρτιο του 2023. Περαιτέρω, κατά την ίδια περίοδο, οι δικηγόροι της Αιτήτριας απέστειλαν επιστολή προς τον Διευθυντή του Κτηματολογίου επεξηγώντας, ανάμεσα σε άλλα, ότι ο διαχωρισμός του ακινήτου θα πρέπει να γίνει με βάση τους όρους της συμφωνίας διαχωρισμού.
Στις 16.05.2023 οι δικηγόροι της Αιτήτριας έλαβαν απαντητική επιστολή του Κτηματολογίου με την οποία ενημερώθηκαν, ότι το Κτηματολόγιο δεν θα λάβει υπόψη τη συμφωνία διαχωρισμού, καθώς αυτή δεν κατατέθηκε. Επίσης, με την ίδια επιστολή το Κτηματολόγιο ενημέρωσε την Αιτήτρια ότι θα προωθούσε τη διαδικασία για αναγκαστικό διαχωρισμό του ακινήτου εντός 60 ημερών από την κοινοποίηση της επιστολής (Τεκμήριο 10 της αίτησης).
Σε περίπτωση κατά την οποία ακολουθηθεί η πιο πάνω διαδικασία είναι ορατός ο κίνδυνος το μέρος του ακινήτου εντός του οποίου ανεγέρθηκε το πρατήριο καυσίμων να καταλήξει σε άλλο συνιδιοκτήτη κατόπιν κλήρωσης.
Εάν δεν εκδοθούν τα αιτούμενα διατάγματα θα ανατραπεί η υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων, καθώς υπάρχει άμεσος κίνδυνος να απωλεσθεί το μερίδιο της Αιτήτριας και η επιχείρηση πρατηρίου καυσίμων που λειτουργεί νόμιμα εδώ και αρκετά χρόνια.
Εν κατακλείδι, ο ενόρκως δηλών υποστηρίζει ότι για τις ανάγκες λειτουργίας της επιχείρησης της Αιτήτριας η τελευταία έχει προβεί σε τεράστιες επενδύσεις και έχει αποκτήσει φήμη και εμπορική εύνοια.
Ένσταση καταχωρήθηκε μόνο από τους Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2. Ο Καθ΄ ου η αίτηση 3 δήλωσε στις 07.07.2023 ότι δεν θα καταχωρίσει ένσταση.
Οι Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2 επικαλούνται 20 λόγους ένστασης, οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν στους ακόλουθους:
· Δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 32(1) του Νόμου 14/60.
· Το ισοζύγιο της ευχέρειας κλίνει υπέρ της απόρριψης της επίδικης αίτησης.
· Η Αιτήτρια δεν προσήλθε στο Δικαστήριο με καθαρά χέρια και/ή δεν προέβη σε ειλικρινή και/ή πλήρη αποκάλυψη όλων των ουσιωδών γεγονότων.
· Η αίτηση καταχωρήθηκε με υπέρμετρη καθυστέρηση και/ή δεν δόθηκε οποιαδήποτε επαρκής αιτιολογία για την καθυστέρηση.
· Η έκδοση των διαταγμάτων ανατρέπει το status quo.
· Η αίτηση αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας.
Η ένσταση υποστηρίζεται από δύο ένορκες δηλώσεις.
Στην ένορκη δήλωση του Καθ΄ ου η αίτηση 2 προβάλλεται, ανάμεσα σε άλλα, ο ισχυρισμός ότι η συμφωνία διαχωρισμού υπογράφηκε, αφού προηγουμένως, οι Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2 έλαβαν βεβαίωση από τον τοπογράφο ότι ο κάθε συνιδιοκτήτης θα λάμβανε τα τετραγωνικά μέτρα που του αναλογούσαν βάσει του μεριδίου του.
Η συμφωνία διαχωρισμού καταχωρήθηκε στο Κτηματολόγιο κατά το έτος 2018. Το Κτηματολόγιο, ωστόσο, δεν δέχθηκε την καταχώρησή της διότι το πρόσωπο που υπέγραψε τη συμφωνία εκ μέρους της Αιτήτριας δεν διέθετε πληρεξούσιο από τους μετόχους της προς υπογραφή της εν λόγω συμφωνίας. Περαιτέρω, τα τετραγωνικά μέτρα που αποδίδονται στους συνιδιοκτήτες του ακινήτου, στη βάση του τοπογραφικού σχεδίου, δεν αντιπροσωπεύουν τα μερίδια που καταγράφονται στον τίτλο ιδιοκτησίας. Ειδικότερα, αποδίδονται στην αιτήτρια 1.200 τ.μ. επιπλέον σε σχέση με το μερίδιο που δικαιούται να λάβει. Επίσης, η συμφωνία δεν χαρτοσημάνθηκε, οι υπογραφές των συμβαλλομένων δεν πιστοποιήθηκαν και δεν υπήρχαν μάρτυρες κατά την υπογραφή της συμφωνίας. Η Αιτήτρια ενημερώθηκε για τα προαναφερόμενα ζητήματα με επιστολή των δικηγόρων των Καθ΄ ων η αίτηση ημερομηνίας 13.09.2021.
Για να αρθεί η πλάνη και η παρατυπία που δημιουργήθηκε με τη συμφωνία, οι Καθ΄ ων η αίτηση προχώρησαν στην ετοιμασία νέας συμφωνίας διανομής δυνάμει της οποίας αποδίδονται ορθά και δίκαια τα τετραγωνικά μέτρα που αναλογούν στον κάθε συνιδιοκτήτη. Υπήρξαν διάφορες συναντήσεις για την υπογραφή νέας συμφωνίας, χωρίς όμως να εξευρεθεί λύση λόγω της αδιάλλακτης στάσης της Αιτήτριας και της επιμονής της για την εφαρμογή της συμφωνίας διαχωρισμού.
Ως εκ των ανωτέρω, καταχωρήθηκε στο Κτηματολόγιο η αίτηση για αναγκαστική διανομή των οικοπέδων που θα προκύψουν από τον διαχωρισμό. Έλαβαν χώρα διάφορες προσπάθειες για συμφωνία με την Αιτήτρια, χωρίς, και πάλι, οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Η στάση της Αιτήτριας προκαλεί ζημιά στους Καθ΄ ων η αίτηση, καθώς οι τελευταίοι ως εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτες, δεν λαμβάνουν τα ενοίκια που εισπράττει η Αιτήτρια από την εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια Λτδ και τα οποία αντιστοιχούν στα 32/46 μερίδια που κατέχουν στο ακίνητο. Περαιτέρω, η αδυναμία των Καθ΄ ων η αίτηση να προχωρήσουν σε διαχωρισμό οικοπέδων οδήγησε σε αύξηση των τιμών που απαιτεί ο εργολάβος για τον διαχωρισμό τους. Συγκεκριμένα, η αμοιβή του εργολάβου αυξήθηκε κατά €60.000. Επιπρόσθετα, η Αιτήτρια, στα 1.200 τ.μ. που αδικαιολόγητα κατέχει, ανήγειρε παράνομα συνεργείο αλλαγής ελαστικών και οι Καθ΄ ων η αίτηση είναι αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να βρεθούν ποινικά υπεύθυνοι για τις παράνομες ενέργειες της Αιτήτριας.
Η ζημιά που ισχυρίζεται η Αιτήτρια ότι υφίσταται είναι καθαρά οικονομικής φύσεως και οι Καθ΄ ων η αίτηση δύνανται να την αποζημιώσουν.
Καταληκτικά, ο Καθ΄ ου η αίτηση 2 ισχυρίζεται ότι η έκδοση και τυχόν οριστικοποίηση των διαταγμάτων ανατρέπει το status quo.
H δεύτερη ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την ένσταση υπογράφεται από τον τοπογράφο μηχανικό, ο οποίος ανέλαβε για λογαριασμό των διαδίκων τη μελέτη του διαχωρισμού του ακινήτου.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, περί τον Ιούλιο του 2009 ανατέθηκε στον ίδιο η ετοιμασία σχεδίου στο οποίο θα αποτυπωνόταν η συμφωνία διαχωρισμού στην οποία κατέληξαν οι διάδικοι.
Σε κατοπινό στάδιο διαπίστωσε, ότι ο τρόπος διανομής που περιλαμβανόταν στη συμφωνία διαχωρισμού δεν ανταποκρινόταν στην έκταση των οικοπέδων που δικαιούταν να λάβει ο κάθε συνιδιοκτήτης στη βάση του μεριδίου που κατείχε στον τίτλο ιδιοκτησίας.
Συγκεκριμένα, με βάση τη συμφωνία διαχωρισμού, η Αιτήτρια λαμβάνει 4.309 τ.μ. ενώ με βάση το μερίδιο του τίτλου ιδιοκτησίας δικαιούται σε 3.101 τ.μ.
Η ακρόαση της υπό κρίση αίτησης διεξάχθηκε στη βάση των ενόρκων δηλώσεων. Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι των διαδίκων μέσω των εμπεριστατωμένων αγορεύσεών τους ανέπτυξαν την επιχειρηματολογία τους επί των νομικών και πραγματικών ζητημάτων. Έχω μελετήσει και λαμβάνω υπόψη μου το σύνολο των επιχειρημάτων των συνηγόρων και ειδική αναφορά θα γίνει πιο κάτω μόνο όπου αυτό κριθεί σκόπιμο.
Νομική πτυχή
Η εξουσία του Δικαστηρίου προς χορήγηση ενδιάμεσης θεραπείας προβλέπεται στο άρθρο 32 του Ν.14/60, το οποίο θέτει τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες ασκείται η εν λόγω δικαιοδοσία. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το άρθρο 32(1) του Ν.14/60, πρέπει να συντρέχουν οι ακόλουθες τρεις προϋποθέσεις:
(α) Ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση.
(β) Ύπαρξη πιθανότητας ο Αιτητής να δικαιούται σε θεραπεία.
(γ) Θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, εκτός αν εκδοθεί το ενδιάμεσο διάταγμα.
Στην κλασική αυθεντία Odysseos v. A. Pieris Estates Ltd a.o (1982) 1 C.L.R 557, λέχθηκε σε σχέση με την πρώτη προϋπόθεση που τίθεται από το άρθρο 32 (1) του Ν.14/60, ότι δεν περιλαμβάνει οτιδήποτε πέραν του να καταδειχθεί μία συζητήσιμη υπόθεση (arguable case) με βάση τα δικόγραφα. Όσον αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση ειπώθηκε, ότι περικλείει κάτι περισσότερο από απλή δυνατότητα να δικαιούται ο Αιτητής σε θεραπεία, αλλά και κάτι πολύ λιγότερο από το ισοζύγιο των πιθανοτήτων. Σύμφωνα με την Odysseos v. A. Pieris Estates Ltd a.o (ανωτέρω), ο Αιτητής θα πρέπει να δείξει ότι υπάρχει ορατό ενδεχόμενο επιτυχίας.
Η τρίτη προϋπόθεση, αφορά το κατά πόσο χωρίς την έκδοση του διατάγματος θα είναι αδύνατο ή δύσκολο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο. Η εν λόγω προϋπόθεση ερμηνεύθηκε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην περιορίζεται μόνο στη δυνατότητα χρηματικής αποζημίωσης ή αποκατάστασης της υλικής ζημιάς (Highgate Primary School Ltd κ.ά. v. Στέλιου Φυλακτίδη κ.ά. (2009) 1Α Α.Α.Δ 317 και Zena Company Ltd v. Demenian Catering Ltd (2011) 1Γ Α.Α.Δ 1848).
Το άρθρο 9 του Κεφ. 6 δίδει στο Δικαστήριο την ευχέρεια να εκδώσει μονομερώς ενδιάμεσο διάταγμα, εφόσον αποδειχθεί το κατεπείγον ή άλλες ιδιαίτερες περιστάσεις. Έχει νομολογηθεί, ότι το υπαρκτό του επείγοντος ή οποιασδήποτε άλλης ιδιαίτερης περίστασης αποτελεί προϋπόθεση για την επίκληση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου. Μόνο όταν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που τίθενται στο άρθρο 9 του Κεφ. 6 δικαιολογείται η άσκηση δικαστικής εξουσίας στην απουσία της άλλης πλευράς (Resola (Cyprus) Ltd v. Χρίστου (1998) 1 Α.Α.Δ 598 και Αμβροσιάδου ν. Coward (2013) 1 Α.Α.Δ 78).
Συμπεράσματα
Ανάμεσα στους λόγους ένστασης που εγείρουν οι Καθ’ ων η αίτηση περιλαμβάνονται η μη αποκάλυψη ουσιωδών γεγονότων και η απουσία του στοιχείου του «κατεπείγοντος». Θεωρώ, ότι οι πιο πάνω λόγοι ένστασης θα πρέπει να εξεταστούν κατά προτεραιότητα ενόψει του ότι τα επίδικα διατάγματα εκδόθηκαν μονομερώς (Καρυδά ν. Καρυδά, Πολ. Έφ. αρ.Ε190/2019, ημερ.26.02.2025).
Ξεκινώ με το καθήκον αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων. Σύμφωνα με πάγια νομολογιακή αρχή, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παραβίαση του πιο πάνω καθήκοντος το Δικαστήριο ακυρώνει το διάταγμα που εξέδωσε μονομερώς χωρίς να προχωρήσει στην εξέταση οποιουδήποτε άλλου ζητήματος. Αυτό, διότι η παραβίαση του καθήκοντος αποκάλυψης, είτε εσκεμμένη, είτε αθώα, θεωρείται ως είδος εξαπάτησης του Δικαστηρίου (Γρηγορίου κ.ά. ν. Χριστοφόρου κ.ά. (1995) 1 Α.Α.Δ 248 και DB TECHNOLOGIES B.V και LOIZOS IORDANOU CONSTRUCTIONS LTD Πολ. Έφ. αρ. Ε166/2019, ημερ. 15.10.2020), ECLI:CY:AD:2020:A347.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι κάθε παράλειψη αποκάλυψης που οδηγεί σε ακύρωση ενός εκδοθέντος διατάγματος (Μιχαηλίδης κ.α. ν. Οργανισμού Συγκοινωνιών Επαρχίας Λευκωσίας (ΟΣΕΛ) Λτδ κ.α., Πολ. Έφ. αρ.Ε265/2016, ημερ.10.04.2025). Το γεγονός που δεν αποκαλύφθηκε θα πρέπει να είναι ουσιώδες. Το κριτήριο του τί είναι ουσιώδες είναι αντικειμενικό και προσδιορίζεται στο πλαίσιο των ιδιαίτερων περιστάσεων της κάθε υπόθεσης και της αντιδικίας των μερών (M & Ch. Mitsingas Tr. Ltd κ.ά. v. The Timberland Co (1997) 1Γ Α.Α.Δ. 1791 και Sobolev κ.α. v. Weitzer, Πολ. Έφ. αρ. Ε177/2018, ημερ. 21.05.2019).
Οι Καθ’ ων η αίτηση με την αγόρευση των συνηγόρων τους υποστηρίζουν ότι η Αιτήτρια παρέλειψε να αποκαλύψει στο Δικαστήριο κατά το στάδιο της μονομερούς έκδοσης των διαταγμάτων τα πιο κάτω γεγονότα (μεταφέρονται αυτούσια από τις σελ. 23-24 της αγόρευσης των Καθ΄ ων η αίτηση):
· Με τη συμφωνία λαμβάνει περισσότερα τετραγωνικά μέτρα στο ακίνητο από αυτά που δικαιούται σύμφωνα με τον τίτλο ιδιοκτησίας και τα μερίδια που κατέχει.
· Γνωρίζει και αρνείται να διορθώσει το λάθος που προέκυψε γιατί δεν της συμφέρει.
· Προχώρησε με την αυθαίρετη ανέγερση συνεργείου αλλαγής ελαστικών εντός των 1.200 τ.μ. που λανθασμένα της παραχωρήθηκαν με τη συμφωνία, χωρίς την απαραίτητη άδεια οικοδομής από τις Κυπριακές αρχές.
· Η Επαρχιακή Διοίκηση ενημέρωσε την Αιτήτρια ότι δεν προχώρησε στις δέουσες ενέργειες για κατεδάφιση ή νομιμοποίηση του αυθαίρετου υποστατικού που λειτουργεί ως συνεργείο αλλαγής ελαστικών αυτοκινήτων και ότι την καλούσε όπως κλείσει το εν λόγω αυθαίρετο υποστατικό, δηλαδή ενώ παρανομεί και αποκρύπτει από το Δικαστήριο αυτή την παρανομία, από την άλλη επιθυμεί την προστασία του.
· Εμμένει στην υλοποίηση μιας εντελώς αντισυμβατικής συμφωνίας για να πλουτίσει αδικαιολόγητα εις βάρος των Καθ΄ ων η αίτηση.
· Προκειμένου να αρθεί η πλάνη και η παρατυπία που δημιουργείτο με τη συμφωνία, οι Καθ΄ ων η αίτηση προχώρησαν με την ετοιμασία νέας συμφωνίας διανομής η οποία απέδιδε ορθά και δίκαια τα τετραγωνικά μέτρα που αναλογούν σε κάθε εξ αδιαιρέτου συνιδιοκτήτη με βάση τα μερίδια που κατέχει επί του ακινήτου και χωρίς να επηρεάζεται η επιχείρηση της Αιτήτριας.
Έχοντας μελετήσει τα κατ’ ισχυρισμό γεγονότα που σύμφωνα με τους Καθ’ ων η αίτηση όφειλε να αποκαλύψει η Αιτήτρια, θεωρώ ότι αυτά δεν εντάσσονται στην κατηγορία των ουσιωδών γεγονότων σε σχέση με τα οποία η Αιτήτρια είχε καθήκον αποκάλυψης. Αυτό, διότι δεν πρόκειται για γεγονότα κοινώς αποδεκτά ή με αντικειμενικό έρεισμα, αλλά αντιθέτως για συγκρουόμενες εκδοχές και διαφορετικές ερμηνείες (ZONDRVAN GROUP LTD ν. BONALBO FIDUCIARIES LTD κ.α, Πολ. Έφ. αρ. Ε64/2015, ημερ. 20.07.2021), ECLI:CY:AD:2021:A342. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, η εγκυρότητα της συμφωνίας διαχωρισμού ή το κατά πόσο η τελευταία και το τοπογραφικό σχέδιο που επισυνάπτεται σε αυτή αποτυπώνουν ορθά το μερίδιο που δικαιούται να λάβει η Αιτήτρια στη βάση του τίτλου ιδιοκτησίας ή το κατά πόσο οι Καθ’ ων η αίτηση υπέγραψαν την προαναφερόμενη συμφωνία υπό το καθεστώς πλάνης, δεν αποτελούν γεγονότα με αντικειμενικό έρεισμα.
Ούτε και η θέση των Καθ’ ων η αίτηση, ότι η Αιτήτρια κατέλαβε έκταση που υπερβαίνει τα τ.μ. που τής αναλογούν και ανήγειρε εντός αυτών συνεργείο ελαστικών το οποίο λειτουργεί παράνομα, αποτελεί γεγονός με αντικειμενικό έρεισμα. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η έκταση του ακινήτου που το κάθε διάδικο μέρος δικαιούται να λάβει αποτελεί αμφισβητούμενο γεγονός. Εν πάση περιπτώσει, το κατά πόσο το συνεργείο ελαστικών λειτουργεί παράνομα ή όχι, θεωρώ ότι δεν αποτελεί, υπό τις περιστάσεις της παρούσας, ουσιώδες στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να ασκήσει επίδραση στην κρίση του Δικαστηρίου ως προς τη χορήγηση των επίδικων διαταγμάτων μονομερώς. Επισημαίνω, ότι στα διατάγματα δεν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε συνεργείο ελαστικών, αλλά μόνο στη συμφωνία διαχωρισμού και το πρατήριο καυσίμων.
Προχωρώ στην εξέταση του «κατεπείγοντος», η ύπαρξη του οποίου συνιστά δικαιοδοτικό όρο για τη χορήγηση διατάγματος επί μονομερούς αίτησης (Αμβροσιάδου ν. Coward (2013) 1 Α.Α.Δ 78 και Αναφορικά με την Αίτηση των Ivanov κ.ά., Πολ. Έφ. 25/24, ημερ. 04.12.2024).
Οι Καθ’ ων η αίτηση υποστηρίζουν, ότι η Αιτήτρια δεν δικαιολόγησε την καθυστέρηση στην καταχώριση της παρούσας αίτησης με δεδομένο ότι γνώριζε εδώ και καιρό την ύπαρξη της αίτησης αναγκαστικής διανομής.
Είναι γεγονός, ότι η Αιτήτρια γνώριζε, τουλάχιστον από τον Σεπτέμβριο του 2022, την ύπαρξη της αίτησης αναγκαστικής διανομής που καταχώρησαν στο Κτηματολόγιο οι Καθ’ ων η αίτηση. Το πιο πάνω δεδομένο δεν αναιρεί, κατά την κρίση μου, τη συνδρομή του στοιχείου του «κατεπείγοντος». Αυτό, για τους λόγους που θα επεξηγηθούν αμέσως πιο κάτω.
Στις παραγράφους 39 – 43 της ένορκης δήλωσης που υποστηρίζει την αίτηση προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι η Αιτήτρια έλαβε στις 16.05.2023 απαντητική επιστολή από το Κτηματολόγιο (Τεκμήριο 10 της αίτησης) με την οποία πληροφορήθηκε την πρόθεση του Κτηματολογίου να μη λάβει υπόψη του τη συμφωνία διαχωρισμού και να προχωρήσει εντός 60 ημερών στη διαδικασία της αναγκαστικής διανομής. Η αγωγή και η υπό κρίση αίτηση καταχωρήθηκαν στις 15.06.2023, δηλαδή 1 μήνα μετά τη λήψη της απαντητικής επιστολής του Κτηματολογίου. Αυτή η επιστολή αποτέλεσε το κρίσιμο γεγονός που κατέστησε επείγουσα την παροχή θεραπείας σε μονομερή βάση. Το χρονικό διάστημα του ενός μήνα που παρήλθε μεταξύ της απάντησης του Κτηματολογίου και της υπό κρίσης αίτησης δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να ανατρέπεται το στοιχείο του «κατεπείγοντος». Παράλληλα, επισημαίνω ότι σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι θεμιτό για ένα διάδικο να αναμένει την τελεσφόρηση εξώδικης διευθέτησης προτού προχωρήσει στην έναρξη δικαστικής διαδικασίας (Ιερά Μητρόπολη Πάφου ν. Aristo Developers Ltd (2011) 1 Α.Α.Δ. 1377).
Στη βάση των πιο πάνω δεδομένων, θεωρώ ότι υφίσταται το στοιχείο του «κατεπείγοντος».
Έρχομαι στην εξέταση των προϋποθέσεων του άρθρου 32(1) του Ν. 14/60.
Στο σύγγραμμα «Διατάγματα, Γ. Ερωτοκρίτου και Π. Αρτέμη, 1η έκδοση» στη σελ.55, αναφέρονται τα εξής σε σχέση με την πρώτη προϋπόθεση του άρθρου 32(1) του Ν.14/60:
«Με την αναφορά αυτή στην ουσία εισάγεται η γενική προϋπόθεση ότι το δικαίωμα το οποίο επικαλείται ο ενάγων θα πρέπει να είναι αναγνωρισμένο είτε από το νόμο (legal right) είτε από το δίκαιο της επιείκειας (equitable right). Γι΄αυτό και το Δικαστήριο θα πρέπει να βεβαιώνεται ότι υπάρχει αγώγιμο δικαίωμα αναγνωρισμένο από το νόμο και τις αρχές της επιείκειας, προτού παραχωρήσει τη θεραπεία απαγορευτικού διατάγματος.».
Η Αιτήτρια στηρίζει την απαίτησή της στη συμφωνία διαχωρισμού που υπογράφηκε μεταξύ των διαδίκων, ισχυριζόμενη ότι η τελευταία είναι έγκυρη και παράγει πλήρη έννομα αποτελέσματα. Εξού και η ουσιαστική θεραπεία που αξιώνει συνιστάται στην έκδοση διατάγματος ειδικής εκτέλεσης της συμφωνίας διαχωρισμού. Το δικαίωμα που διεκδικεί η Αιτήτρια είναι αναγνωρισμένο από τον Νόμο και ειδικότερα η θεραπεία της ειδικής εκτέλεσης σύμβασης προβλέπεται στο άρθρο 76 του Κεφ.149.
Αναφορικά με τη δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32(1) του Ν.14/60, έχει λεχθεί κατ’ επανάληψη ότι κατά την εξέτασή της αυτό το οποίο ελέγχεται είναι η αποδεικτική δύναμη της υπόθεσης του διαδίκου που ζητά την ενδιάμεση θεραπεία σε συνάρτηση, για τους περιορισμένους πάντα σκοπούς της παρούσας διαδικασίας, με τυχόν αντίθετη εκδοχή (Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. CYFIELD – NEMESIS κ.α., Πολ. Έφεση αρ. Ε52/21, ημερ.10.02.2022), ECLI:CY:AD:2022:A79. Το Δικαστήριο σε αυτό το στάδιο δεν προχωρεί σε εις βάθος εξέταση της ουσίας της απαίτησης. Ό,τι χρειάζεται να καταδειχθεί είναι απλώς η ύπαρξη συζητήσιμης υπόθεσης και η πιθανότητα οι Αιτητές να δικαιούνται σε θεραπεία. Στην υπόθεση Λόρδου κ.α. ν. Σιακόλα κ.α. Πολ. Έφ. Ε143/2015, ημερομηνίας 23.03.2017, το όλο ζήτημα τέθηκε ως εξής:
«Όπως εξηγήθηκε στην Odysseos v. Pieris Estates Ltd (1982) 1 CLR 557, η δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32, δηλαδή η ύπαρξη πιθανότητας να δικαιούται ο ενάγοντας σε θεραπεία, συσχετίζεται με την αποδεικτική δύναμη της υπόθεσής του. Συνεπώς, τηρουμένης της αρχής ότι το Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στην ουσία, οφείλει πάντως να προβεί σε κάποια αξιολόγηση της αποδεικτικής δύναμης της υπόθεσης εκείνου του διαδίκου ο οποίος ζητά ενδιάμεση θεραπεία. Το απαιτούμενο βέβαια επίπεδο δεν είναι πολύ ψηλό. Ό,τι απαιτείται να καταδειχθεί, είναι η πιθανότητα επιτυχίας, ήτοι κάτι περισσότερο από απλή δυνατότητα, αλλά πολύ λιγότερο από το επίπεδο που καθορίζει το μέτρο απόδειξης στις αστικές υποθέσεις, γνωστό ως «ισοζύγιο των πιθανοτήτων». Στην υπόθεση Σεβαστού v. Σεβαστού (2002) 1 Α.Α.Δ. 1980, ελέχθη συναφώς ότι, «κάποια πρωταρχική, έστω, αξιολόγηση της μαρτυρίας είναι αναγκαία για να μπορεί το δικαστήριο να συνεκτιμήσει την αποδεικτική δύναμη της κάθε πλευράς. Έστω στην περιορισμένη σφαίρα εξέτασης σε αυτό το στάδιο.»
Εν προκειμένω είναι παραδεκτό γεγονός, ότι οι διάδικοι είναι συνιδιοκτήτες ακινήτου σε σχέση με το οποίο υπογράφηκε ανάμεσά τους συμφωνία διαχωρισμού. Είναι, επίσης, παραδεκτό γεγονός, ότι η Αιτήτρια λειτουργεί εντός του ακινήτου πρατήριο καυσίμων εδώ και δεκαετίες. Παράλληλα, είναι αποδεκτό ότι οι διάδικοι από τις 08.07.2009 (ημερομηνία υπογραφής της συμφωνίας διαχωρισμού) θεωρούσαν την τελευταία ως έγκυρη και δεσμευτική μέχρι και τις 13.09.2021, οπότε οι Καθ’ ων η αίτηση πρόβαλαν τη θέση περί παρατυπιών στη συμφωνία διαχωρισμού οι οποίες την καθιστούν άκυρη και μη δεσμευτική. Από το σημείο αυτό διατυπώνονται διιστάμενες εκδοχές μεταξύ των διαδίκων, τόσο σε σχέση με γεγονότα, όσο και σε σχέση με τη νομική σημασία τους.
Συνεκτιμώντας τους εκατέρωθεν ισχυρισμούς, για τους περιορισμένους πάντα σκοπούς της παρούσας διαδικασίας και χωρίς ασφαλώς να υπεισέρχομαι στην ουσία της διαφοράς, θεωρώ ότι αποκαλύπτεται ορατό ενδεχόμενο επιτυχίας. Η δεσμευτικότητα της συμφωνίας διαχωρισμού, το κατά πόσο οι Καθ’ ων η αίτηση υπέγραψαν την προαναφερόμενη συμφωνία υπό το καθεστώς πλάνης και εντέλει το κατά πόσο το μερίδιο που λαμβάνει η κάθε πλευρά ανταποκρίνεται στον τίτλο ιδιοκτησίας που κατέχει, αποτελούν ζητήματα που δεν μπορούν να αποφασιστούν σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας. Απαιτείται πλήρης και λεπτομερής αξιολόγηση της μαρτυρίας για να διακριβωθούν τα πιο πάνω ζητήματα. Το πλαίσιο εξέτασης της υπό κρίση αίτησης δεν προσφέρεται για τέτοιο εις βάθος έλεγχο της μαρτυρίας. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ό,τι απαιτείται να καταδειχθεί είναι η πιθανότητα επιτυχίας (Λόρδου κ.α. ν. Σιακόλα κ.α. ανωτέρω).
Όσον αφορά την τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32(1) του Ν.14/60, οι Καθ’ ων η αίτηση υποστηρίζουν ότι δεν πληρούται καθώς η όποια ζημιά ενδέχεται να υποστεί η Αιτήτρια είναι αποτιμητή σε χρήμα και οι τελευταίοι διαθέτουν την οικονομική ευχέρεια να την αποζημιώσουν.
Δεν με βρίσκει σύμφωνο η πιο πάνω προσέγγιση. Αυτό, διότι η Αιτήτρια σε περίπτωση ακύρωσης των εκδοθέντων διαταγμάτων θα είναι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο απώλειας της επιχείρησής της, η οποία λειτουργεί εντός του ακινήτου από το 1987. Όπως δε ισχυρίζεται η Αιτήτρια, έχει προχωρήσει σε τεράστιες επενδύσεις για τις ανάγκες του πρατηρίου καυσίμων και έχει δημιουργήσει πελατεία, φήμη και εμπορική εύνοια.
Οι πιο πάνω παράμετροι δεικνύουν ότι η παρούσα δεν είναι μία απλή περίπτωση αποκατάστασης ισχυριζόμενης υλικής ζημιάς. Ο κίνδυνος απώλειας της επιχείρησης του πρατηρίου καυσίμων εκφεύγει της στενής αντίληψης της υλικής ζημιάς. Όπως αναφέρθηκε και κατά την ανάπτυξη της νομικής πτυχής, η έννοια του δύσκολου ή αδύνατου της πλήρους απονομής της δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο, περιλαμβάνει και διάφορα άλλα μεταβλητά κριτήρια (Zena Company Ltd v. Demenian Catering Ltd, ανωτέρω). Άλλωστε, υπενθυμίζω ότι η ουσιαστική θεραπεία που αξιώνει η Αιτήτρια είναι η ειδική εκτέλεση της συμφωνίας διαχωρισμού.
Έρχομαι στην εξέταση του ισοζυγίου της ευχέρειας. Το Δικαστήριο, κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, θα πρέπει να ισοζυγίσει τις συνέπειες που θα επιφέρει η απόφαση του στους διαδίκους και να υιοθετήσει εκείνη την πορεία, η οποία ενέχει τους λιγότερους κινδύνους αδικίας (Bacardi & Co Ltd v. Vinco Ltd (1996) 1B A.A.Δ 788).
Εν προκειμένω, ισοζυγίζοντας όλα όσα έχουν τεθεί ενώπιον μου και ειδικότερα όσα αναφέρθηκαν κατά την ανάλυση της τρίτης προϋπόθεσης του άρθρου 32(1) του Ν.14/60, θεωρώ ότι η οδός που ενέχει τους λιγότερους κινδύνους αδικίας, σε περίπτωση που φανεί ότι η απόφαση που θα δοθεί στο ενδιάμεσο αυτό στάδιο είναι τελικά λανθασμένη, είναι η έγκριση της υπό κρίση αίτησης και η οριστικοποίηση των εκδοθέντων διαταγμάτων. Σημειώνεται, ότι με αυτόν τον τρόπο θα διατηρηθεί η υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων (status quo) επιτυγχάνοντας έτσι και τον βασικό σκοπό έκδοσης ενός προσωρινού διατάγματος (Michael v. Brevinos Ltd (1969) 1 C.L.R. 578).
Κατάληξη
Υπό το φως των πιο πάνω, η αίτηση εγκρίνεται και τα εκδοθέντα διατάγματα οριστικοποιούνται.
Τα έξοδα επιδικάζονται υπέρ της Αιτήτριας και εναντίον των Καθ΄ ων η αίτηση 1 και 2 αλληλέγγυα και/ή ξεχωριστά, ως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
(Υπ.) ………………………..
Μ. Αγιομαμίτης, Π.Ε.Δ.
Πιστό αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο