ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ενώπιον: Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.

Αρ. Αίτησης: 1/2021

 

Αναφορικά με τον περί Εργασιών Πιστωτικών Ιδρυμάτων Νόμο 66(Ι)/1997

 

και

 

Αναφορικά με τον περί Εξυγίανσης Πιστωτικών Ιδρυμάτων και Επενδυτικών Εταιρειών Νόμο 22(Ι)/2016

 

και

 

Αναφορικά με τον περί Εταιρειών Νόμο Κεφ. 113

 

και

 

Αναφορικά με την Cyprus Popular Bank Public Co Ltd

 

και

 

Αναφορικά με το αίτημα για άδεια συνέχισης έφεσης εκ μέρους των Αντώνη Δημητρίου ως διαχειριστή της περιουσίας του Ανδρέα Δημητρίου, Αντώνη Δημητρίου, Έλενας Δημητρίου, Μάρως Δημητρίου

 

17 Μαρτίου, 2025

 

Εμφανίσεις:

Για Αιτητές: κα Αλεξάνδρου δια Δημητρίου και Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε.

Για Καθ’ ης η Αίτηση: κα Κωνσταντίνου δια Γεωργιάδης & Πελίδης Δ.Ε.Π.Ε.

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

στην αίτηση των Αντώνη Δημητρίου ως διαχειριστή της περιουσίας του Ανδρέα Δημητρίου, Αντώνη Δημητρίου, Έλενας Δημητρίου και Μάρως Δημητρίου (στο εξής οι «Αιτητές») ημερομηνίας 22.1.2025 για άδεια συνέχισης της πολιτικής έφεσης 409/2016

 

Με την υπό κρίση Αίτηση, οι Αιτητές ζητούν να τους χορηγηθεί άδεια για να συνεχίσουν την προώθηση της πολιτικής έφεσης 409/2016 εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας Cyprus Popular Bank Public Company Limited (στο εξής η «Λαϊκή Τράπεζα»).

 

Η έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης ημερομηνίας 21.10.2016 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας στην αγωγή 3552/2013 με την οποία απορρίφθηκαν οι αξιώσεις των Αιτητών (εναγόντων στην αγωγή) εναντίον της Κεντρικής Τράπεζας (εναγόμενη 1 στην αγωγή) και της Λαϊκής Τράπεζας (εναγόμενη 2 στην αγωγή) (στο εξής η «Εφεσιβληθείσα Απόφαση»). Οι Αιτητές δεν έχουν παρουσιάσει αντίγραφο της έκθεσης απαίτησης της αγωγής, συνεπώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τη βάση αγωγής, τους δικογραφημένους ισχυρισμούς των Εναγόντων, ούτε τις αξιώσεις που εγείρονταν. Παρουσιάστηκε όμως αντίγραφο της Εφεσιβληθείσας Aπόφασης από το οποίο συνάγεται ότι η αγωγή περιλάμβανε αξιώσεις που πήγαζαν από την απομείωση ποσού που βρισκόταν κατατεθειμένο σε λογαριασμό στην Λαϊκή Τράπεζα. Πρόκειται για τον λογαριασμό υπ΄ αριθμό -6425 που ήταν στο όνομα «Demetriou Andreas (deceased) &/or Maro». Ο Ανδρέας Δημητρίου απεβίωσε το 2012 και η Μάρω Δημητρίου ήταν η σύζυγος του. Οι Αντώνης και Έλενα Δημητρίου είναι τα τέκνα τους.

 

Όταν η Λαϊκή Τράπεζα τέθηκε σε καθεστώς εξυγίανσης, στον λογαριασμό αυτό ήταν κατατεθειμένο ποσό €538.922,90. Από την εφεσιβληθείσα απόφαση προκύπτει ότι το εν λόγω ποσό «κουρεύτηκε» ωσάν ο δικαιούχος της κατάθεσης να ήταν μόνο ένα άτομο, η κα Μάρω Δημητρίου. Η θέση των εναγόντων (εδώ Αιτητών) ήταν πως, παρότι επρόκειτο για κοινό λογαριασμό τύπου «and/or», από τα €538.922,90 το ποσό των €300.000 ανήκε στον αποβιώσαντα Ανδρέα Δημητρίου και το υπόλοιπο στη Μάρω Δημητρίου. Σε σχέση με το ποσό των €300.000, η θέση των εναγόντων (εδώ Αιτητών) είναι ότι κατά την απομείωση καταθέσεων η Λαϊκή Τράπεζα θα έπρεπε να το είχε μεταχειριστεί ωσάν να άνηκε σε τρεις δικαιούχους (τους κληρονόμους του αποβιώσαντα).

 

Κατόπιν εκδίκασης, η αγωγή απορρίφθηκε και οι ενάγοντες (εδώ Αιτητές) καταχώρησαν έφεση. Μετά την καταχώρηση της έφεσης εκδόθηκε διάταγμα εκκαθάρισης της Λαϊκής Τράπεζας με αποτέλεσμα να απαιτείται άδεια για να συνεχίσει η έφεση. Αυτό είναι το αντικείμενο της παρούσας Αίτησης, κατά πόσο πρέπει να δοθεί άδεια για συνέχιση της έφεσης εναντίον του εκκαθαριστή.

 

Είναι η θέση των Αιτητών ότι υπάρχουν καλές προοπτικές ανατροπής της Εφεσιβληθείσας Απόφασης. Υποστηρίζουν επίσης, μεταξύ άλλων, ότι η αξίωση των Αιτητών αφορά «ανεκκαθάριστη απαίτηση» και μη επαληθεύσιμη απαίτηση καθώς και ότι σε περίπτωση μη χορήγησης της αιτούμενης άδειας θα αποστερηθούν του δικαιώματος προσφυγής στη δικαιοσύνη.

 

Η πλευρά του εκκαθαριστή διαφωνεί. Η δική του θέση είναι ότι δεν πρέπει να χορηγηθεί η αιτούμενη άδεια γιατί τον Νοέμβριο 2022 η Μάρω Δημητρίου προέβη σε επαλήθευση των χρεών της με τη Λαϊκή Τράπεζα. Στο ποσό που υπέβαλε προς επαλήθευση περιλαμβανόταν ολόκληρο το ποσό που ήταν κατατεθειμένο στον επίδικο λογαριασμό. Η επαλήθευση έγινε αποδεκτή από τον εκκαθαριστή στο σύνολο της και αυτό, σύμφωνα με τον εκκαθαριστή, συνιστά εμπόδιο στην έγκριση της Αίτησης.

 

Αυτές είναι, συνοπτικά, οι θέσεις στην Αίτηση και ένσταση αντίστοιχα.

 

Κατά την ακρόαση της Αίτησης οι δύο πλευρές παρουσίασαν γραπτές αγορεύσεις τις οποίες έχω μελετήσει. Έχω επίσης μελετήσει τη νομολογία και πηγές στις οποίες παραπέμπουν καθώς και το σύνολο των στοιχείων που τέθηκαν ενώπιον μου μέσω της Αίτησης και ένστασης αντίστοιχα.

 

Αναφορικά με την ουσία του αιτήματος, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 220 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113:

 

«Όταν έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής, καμμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζεται ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.»

 

Ο λόγος που απαιτείται άδεια επεξηγείται στο ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα The Principles of Company Law, Robert Pennington, 1959 edition, σελ. 524. To απόσπασμα αυτό αφορά το section 231 του Companies Act 1948 που είναι αντίστοιχο του άρθρου 220 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113. Αναφέρονται τα εξής:

 

« The purpose of this is to ensure that all claims against the company which can be determined by the cheap, summary procedure available in a winding up are not made the subject of extensive litigation. But the court will always give a plaintiff leave to proceed against a company if he has a prima facie case and his claim could not be dealt with in the winding up, or the remedy he seeks could not be given him therein.»

 

Δηλαδή, από την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης, όλες οι αξιώσεις εναντίον της υπό εκκαθάριση εταιρείας που μπορούν να τύχουν χειρισμού μέσω της σχετικά ανέξοδης και συνοπτικής διαδικασίας της επαλήθευσης, πρέπει να προωθούνται με αυτή τη διαδικασία αντί μέσω αντιδικίας στο Δικαστήριο. Για αυτό το λόγο καμία διαδικασία ξεκινά ή συνεχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου. Άδεια δίδεται εάν ο αιτητής ικανοποιήσει το Δικαστήριο (α) ότι έχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση εναντίον της εταιρείας αλλά και (β) ότι η απαίτηση του δεν μπορεί να τύχει χειρισμού στα πλαίσια της εκκαθάρισης. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι σωρευτικές.

 

Στην παρούσα περίπτωση, όπως φαίνεται από την πρωτόδικη απόφαση (αντίγραφο της οποίας παρουσιάστηκε μέσω της Αίτησης), προκύπτει ότι το βασικό επιχείρημα των Αιτητών ήταν πως τα χρήματα που ήταν κατατεθειμένα στον επίδικο λογαριασμό δεν ανήκαν μόνο στη Μάρω Δημητρίου αλλά σε όλους τους κληρονόμους του αποβιώσαντα. Όπως ανέφερα δεν γνωρίζω ακριβώς τις αξιούμενες θεραπείες γιατί δεν παρουσιάστηκε αντίγραφο της έκθεσης απαίτησης.

 

Προέκυψε μέσω της ένστασης ότι η Μάρω Δημητρίου, μετά την απόρριψη της αγωγής προχώρησε σε επαλήθευση του χρέους της. Στην επαλήθευση περιέλαβε και το ποσό του επίδικου λογαριασμού, στην ολότητα του. Η επαλήθευση έγινε αποδεκτή από τον εκκαθαριστή καθ’ ολοκληρία. Οι Αιτητές, παρόλο που δεν αποκάλυψαν αυτό το γεγονός στα πλαίσια της Αίτησης τους, αποδέχτηκαν με δηλώσεις του δικηγόρου τους στην αγόρευση του ότι αυτό έχει συμβεί. Υποστηρίζει όμως ο δικηγόρος τους ότι αυτό δεν συνιστά εμπόδιο στη χορήγηση της αιτούμενης άδειας. Όπως αναφέρει στην αγόρευση του: «…η Μάρω Δημητρίου είχε αριθμό καταθέσεων στην [Λαϊκή Τράπεζα] και ότι η αίτηση επαλήθευσης γίνεται ανά άτομο και όχι ανά λογαριασμό. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι η Μάρω Δημητρίου αιτήθηκε την επαλήθευση ως πρόσωπο και η [Λαϊκή Τράπεζα] κατά την επαλήθευση συμπεριέλαβε και τον επίδικο λογαριασμό, δεν σημαίνει ότι η Μάρω αποδέχτηκε ότι ο επίδικος λογαριασμός της ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα. Εξάλλου η Μάρω είχε και άλλους λογαριασμούς που υπέστηκαν απομείωσης. Η επαλήθευση για το ποσόν των €512.490,37 έγινε από την [Λαϊκή Τράπεζα] και αντικατοπτρίζει τη δική της θέση ότι ο επίδικος λογαριασμός ανήκε αποκλειστικά στην Μάρω (την οποία και προωθεί στην έφεση). Ως τέτοια δεν μπορεί η θέση της [Λαϊκής Τράπεζας] να δεσμεύει τους αιτητές.» (η έμφαση είναι στην γραπτή αγόρευση)

 

Εξέτασα αυτό το επιχείρημα όμως δεν συμφωνώ.

 

Η διαδικασία επαλήθευσης έχει σκοπό να καθορίσει το ποσό που η υπό εκκαθάριση εταιρεία οφείλει προς έκαστο πιστωτή. Κατά την υποβολή της επαλήθευσης χρέους, ο πιστωτής της υπό εκκαθάριση εταιρείας (εδώ η Μάρω Δημητρίου) καθορίζει το ποσό που θεωρεί ότι συνιστά τη δίκαιη αποτίμηση της προς αυτόν οφειλής. Ο εκκαθαριστής, εξετάζει την επαλήθευση και εγκρίνει ή απορρίπτει αυτήν, ολικώς ή μερικώς^[1]. Σε αυτή την περίπτωση, η έγκριση της επαλήθευσης από τον εκκαθαριστή δείχνει ότι ο εκκαθαριστής συμφωνεί με το ποσό που ο πιστωτής (Μάρω Δημητρίου) έχει καθορίσει ως δίκαιη αποτίμηση της οφειλής και την αναγνωρίζει και την αποδέχεται για σκοπούς της εκκαθάρισης.

 

Το ποσό της επαλήθευσης δεν συνιστά «τη θέση του εκκαθαριστή» για το χρέος της Λαϊκής Τράπεζας προς την Μάρω Δημητρίου. Ισχύει το αντίθετο. Με την ένορκη δήλωση της επαλήθευσης, ο πιστωτής δηλώνει ότι το χρέος υφίσταται και η εταιρεία είναι «δίκαια και αληθινά χρεωμένη» απέναντι του για το ποσό που ο ίδιος καταγράφει και αποδεικνύει με τα στοιχεία που προσκομίζει. Η δήλωση αυτή τον δεσμεύει. Υποβάλλοντας τη δήλωση καθορίζει ο ίδιος ο πιστωτής τη θέση του ότι το χρέος του είναι επαληθεύσιμο καθώς και το ύψος του ποσού. Στην παρούσα περίπτωση, ο εκκαθαριστής ενέκρινε την επαλήθευση, δηλαδή αποδέχτηκε την ύπαρξη της οφειλής που ο πιστωτής βεβαίωσε. Σημειώνω ότι η απόφαση αυτή του εκκαθαριστή δεν αμφισβητήθηκε^[2].

 

Με την έφεση 409/2016 επιδιώκεται η ανατροπή της Εφεσιβληθείσας Απόφασης με σκοπό τη διεκδίκηση του ποσού που έχει ήδη επαληθευτεί. Εάν η Αίτηση εγκρινόταν και δινόταν άδεια για συνέχιση της έφεσης, τότε θα δημιουργείτο μια στρέβλωση. Ενώ η Μάρω Δημητρίου διεκδίκησε ολόκληρο το ποσό στον επίδικο λογαριασμό ως δικό της στα πλαίσια της επαλήθευσης, μέσω της έφεσης θα προωθεί (μαζί με τους υπόλοιπους Αιτητές) κάτι αντίθετο, όπως το ποσό του λογαριασμού αναγνωριστεί ότι ανήκει σε άλλα πρόσωπα.

 

Η συνήγορος των Αιτητών σημείωσε στην αγόρευση της ότι οι Αντώνης Δημητρίου και Έλενα Δημητρίου δεν μπορούν να επαληθεύσουν για το ποσό που αξιώνουν χωρίς να εκδοθεί απόφαση υπέρ τους στα πλαίσια της έφεσης. Αυτό μπορεί να ισχύει όμως το γεγονός παραμένει ότι για το ίδιο ποσό άλλο πρόσωπο (η Μάρω Δημητρίου) δήλωσε ότι της ανήκει, προέβη σε επαλήθευση και ο εκκαθαριστής συμφώνησε, εφόσον το ποσό που υποβλήθηκε προς επαλήθευση συνάδει με τα λογιστικά αρχεία της Λαϊκής Τράπεζας. Επαναλαμβάνω ότι η απόφαση του εκκαθαριστή στην επαλήθευση δεν αμφισβητήθηκε.

 

Για τους πιο πάνω λόγους κρίνω ότι δεν μπορεί να δοθεί άδεια για συνέχιση της πολιτικής έφεσης 409/2016 εναντίον της Λαϊκής Τράπεζας και η Αίτηση απορρίπτεται.

 

Ακολουθώντας το αποτέλεσμα, τα έξοδα της Αίτησης επιδικάζονται εναντίον των Αιτητών και υπέρ της Καθ’ ης η Αίτηση, όπως θα υπολογιστούν και θα εγκριθούν.

 

 

 

(Υπ.) ……………………………………….…………..

Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.

 

Πιστό Αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής