ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ενώπιον: Ν. Πετρίδου, Ε.Δ.

 

Αρ. Απαίτησης (i-justice): 250/2024

 

 

1.    ΠΑΥΛΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ

2.    ΣΙΜΟΣ ΦΩΤΙΑΔΟΥ

 

Ενάγοντες

-και-

 

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

 

Ημερομηνία: 5 Φεβρουαρίου 2025

Εμφανίσεις:

Για τους Ενάγοντες/Αιτητές: κ. Λ. Χατζηδημητρίου

Για τους Εναγόμενους/ Καθ’ ων η Αίτηση: κ. Γ. Τρίγγας

 

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

(στην αίτηση, ημερ. 14.3.2024, για ενδιάμεσα προσωρινά διατάγματα)

 

 

Με την υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Απαίτηση, οι Ενάγοντες/ Αιτητές (στο εξής «οι Ενάγοντες») επιζητούν γενικές και/ή παραδειγματικές αποζημιώσεις για οχληρία, ως επίσης και διάταγμα εναντίον του Εναγόμενου και/ή των αντιπροσώπων και/ή συνεργατών και/ή υπαλλήλων του, για τερματισμό της οχληρίας που πηγάζει από το Λεβέντειο Στάδιο Εθνικού Δευτεράς (στο εξής «το Στάδιο») και/ή διάταγμα που να απαγορεύει στον Εναγόμενο και/ή τους αντιπρόσωπους και/ή υπαλλήλους και/ή συνεργάτες του και/ή σε οποιαδήποτε τρίτα πρόσωπα να λειτουργούν το Στάδιο, ως επίσης, και να διαθέτουν και/ή ενοικιάζουν και/ή παραχωρούν την άδεια χρήσης και/ή εισόδου στο Στάδιο, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και για οποιοδήποτε λόγο. Πέραν των ανωτέρω, οι Ενάγοντες επιζητούν αναγνωριστική απόφαση του Δικαστηρίου ότι ο Εναγόμενος, με την εκμετάλλευση και διαχείριση του Σταδίου, διεξάγει κερδοσκοπικές δραστηριότητες, κατά παράβαση του Νόμου, ως επίσης και διάταγμα με το οποίο ο τελευταίος να διατάσσεται να κατεδαφίσει και/ή αφαιρέσει όλες τις παράνομες κατασκευές που ανήγειρε εντός και/ή πέριξ του ακινήτου στο οποίο βρίσκεται το Στάδιο.

 

Στο πλαίσιο της πιο πάνω Απαίτησης, οι Ενάγοντες καταχώρησαν την υπό κρίση ενδιάμεση αίτηση για έκδοση των ακόλουθων προσωρινών διαταγμάτων:

 

«Α. Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να απαγορεύει στους Καθ’ ων η Αίτηση και/ή στους εκπροσώπους και/ή αντιπροσώπους και/ή υπαλλήλους και/ή συνεργάτες τους τη λειτουργία και/ή χρήση και/ή να επιτρέπουν ή να ανέχονται από τρίτους τη λειτουργία και/ή χρήση του [Σταδίου] για οποιοδήποτε λόγο, συμπεριλαμβανομένων διοργάνωσης και/ή διεξαγωγής προπονήσεων, αγώνων, μαθημάτων εκπαίδευσης ποδοσφαίρου, παιδικών γενεθλίων, οποιουδήποτε είδους κοινωνικών ή αθλητικών εκδηλώσεων και γεγονότων, πριν τις 09.00 και μετά τις 16.00 καθημερινά και καθ’ οιονδήποτε ώρα κατά τα Σαββατοκύριακα, μέχρι την εκδίκαση της αγωγής και/ή νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.

 

Β. Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να απαγορεύει στους Καθ’ ων η Αίτηση και/ή στους εκπροσώπους και/ή αντιπροσώπους και/ή υπαλλήλους και/ή συνεργάτες τους τη διάθεση και/ή ενοικίαση και/ή παραχώρηση άδειας χρήσης και/ή παραχώρηση άδειας εισόδου εντός του [Σταδίου] σε οποιαδήποτε τρίτα φυσικά και/ή νομικά πρόσωπα πριν τις 09.00 και μετά τις 16.00 καθημερινά και καθ’ οιονδήποτε ώρα κατά το Σαββατοκύριακα, μέχρι την εκδίκαση της αγωγής και/ή νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.»

 

Το παρόν Δικαστήριο αφού διεξήλθε την υπό κρίση Αίτηση και όλο το μαρτυρικό υλικό που την υποστηρίζει, έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε κατεπείγον ζήτημα και έδωσε οδηγίες όπως τούτη επιδοθεί στον Εναγόμενο, πράγμα που και έγινε. Ακολούθως, ο Εναγόμενος καταχώρησε Ένσταση (στο εξής «η Ένσταση»)[1], η οποία συνοδεύεται από ένορκη δήλωση του Προέδρου του σωματείου του (στο εξής «ο ομνύοντας στην Ένσταση»). Επίσης, σημειώνω, ότι αμφότερες οι πλευρές καταχώρησαν συμπληρωματικές ένορκες δηλώσεις[2], οι οποίες υποστηρίζουν αφενός την υπό κρίση Αίτηση και αφετέρου την Ένσταση που καταχωρήθηκε σε αυτήν.

 

Το πραγματικό υπόβαθρο που υποστηρίζει την υπό κρίση Αίτηση

 

Θεωρώ, αρχικά, απαραίτητο όπως τεθεί το υπόβαθρο των γεγονότων, το οποίο αποτελεί τη βάση τόσο της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Απαίτησης, ως επίσης και της υπό κρίση Αίτησης, σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς των Εναγόντων, για σκοπούς καλύτερης κατανόησης της παρούσας. Σημειώνω ότι η υπό κρίση Αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση της Ενάγουσας 1 (στο εξής «η ομνύουσα»). Ως η ομνύουσα αναφέρει, η ίδια και ο Ενάγοντας 2 είναι σύζυγοι και είναι εγγεγραμμένοι ιδιοκτήτες του αναφερόμενου, στην ένορκη της δήλωση, ακινήτου, στο οποίο βρίσκεται η οικογενειακή τους οικία, στην οποία μετακόμισαν λίγους μήνες πριν την καταχώρηση της υπό κρίση Αίτησης, όπου και διαμένουν με τα δύο παιδιά τους (στο εξής «η οικία»), ηλικίας 15,5 και 19,5 ετών. Είναι η θέση της ότι ο Εναγόμενος αποτελεί εγγεγραμμένο σωματείο που έχει την έδρα του στη κοινότητα Δευτεράς και διατηρεί, μεταξύ άλλων, ομάδα ποδοσφαίρου η οποία αγωνίζεται στο αγροτικό πρωτάθλημα που διοργανώνει η Εθνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Περιφέρειας Λευκωσίας (ΕΠΟΠΛ). Επίσης, ως η ομνύουσα, αναφέρει, ο Εναγόμενος είναι ιδιοκτήτης του Σταδίου, το οποίο εφάπτεται με την οικία της. Πάντα κατά τους ισχυρισμούς της, κατά τον χρόνο που κατασκευάστηκε το Στάδιο, η γύρω περιοχή δεν αποτελούσε οικιστική ζώνη, ενώ τώρα αποτελεί τέτοια και υπάρχουν, σε αυτήν, πολλές κατοικίες. Είναι η θέση της ότι, πριν αποφασίσει με το σύζυγο της να ανεγείρουν την οικία τους στο εν λόγω ακίνητο, προχώρησαν σε σχετική διερεύνηση και έτυχαν πληροφόρησης, από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη αυτού (του ακινήτου) και Αντιπρόεδρο της Κοινότητας Κάτω Δευτεράς, ότι το Στάδιο υπολειτουργούσε και δη ότι λειτουργούσε μόνο κάποιες καθημερινές, το αργότερο μέχρι τις 4μμ, και κάποια σαββατοκύριακα, αλλά όχι συνεχή, κατά τα οποία διεξάγετο ένας αγώνας κάθε φορά. Μάλιστα, κατά τους ισχυρισμούς της, η πληροφόρηση που είχαν, από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του εν λόγω ακινήτου, ήταν ότι το Στάδιο θα κατεδαφίζετο και θα μεταφέρετο σε άλλη, μη οικιστική περιοχή, για να διαχωριστεί η γη, στην οποία τούτο βρίσκεται, σε οικόπεδα.

 

Εντούτοις, ως η ομνύουσα ισχυρίζεται, κατά τους τελευταίους μήνες, και δη από τον Σεπτέμβριο του 2023, η χρήση του Σταδίου κατέστη εξαιρετικά προβληματική και ανυπόφορη, καθότι τούτο χρησιμοποιείται καθημερινά από τις 15.30 μέχρι τις 22.00, ενώ λειτουργεί και κάθε σαββατοκύριακο από τις 8π.μ. (κάποτε και ενωρίτερα) μέχρι αργά το απόγευμα. Επίσης, μετά τη δύση του ήλιου, στο Στάδιο χρησιμοποιούνται ισχυροί προβολείς, το φως των οποίων εισβάλλει στην οικία τους και «κυριολεκτικά την φωτίζει»[3], ενώ το Στάδιο, πλέον, δεν χρησιμοποιείται μόνο από την ποδοσφαιρική ομάδα του Εναγόμενου, αλλά ενοικιάζεται και παραχωρείται από τον τελευταίο, σε, τουλάχιστον, άλλες 3-4 ομάδες, οι οποίες αγωνίζονται σε άλλα αγροτικά ή ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, με αποτέλεσμα να διεξάγονται αγώνες σε αυτό, σχεδόν, κάθε Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Πάντα κατά τους ισχυρισμούς της ομνύουσας, κατά τη διάρκεια των εν λόγω αγώνων, μαζεύεται κόσμος, οπαδοί των ομάδων, συγγενείς και φίλοι των ποδοσφαιριστών και «πολύ συχνά υπάρχουν φωνές, βρισιές, άναμμα πυρσών και ρίψη κροτίδων και βεγγαλικών και χρήση τυμπάνων»[4]. Επίσης, είναι η θέση της ότι η απόσταση της κερκίδας του Σταδίου από την οικία τους είναι περί τα 50 μέτρα, ενώ, δεν υπάρχει ενδιάμεσα κανένα διαχωριστικό, ηχομονωτικό ή χώρος πρασίνου, «με αποτέλεσμα οι φωνές και οι θόρυβοι που προκαλούνται από τους οπαδούς στην κερκίδα να έρχονται χωρίς κανένα εμπόδιο ή μετριασμό στην κατοικία»[5] τους. Ισχυρίζεται, περαιτέρω, ότι ο Εναγόμενος ενοικιάζει και/ή παραχωρεί την άδεια χρήσης του Σταδίου σε ιδιωτικές ακαδημίες ποδοσφαίρου, κατά τις προπονήσεις των οποίων οι γονείς των παιδιών μαζεύονται στο Στάδιο και στις κερκίδες και πολλές φορές «συζητούν φωνακτά, πολλές φορές φωνάζουν ή ακόμα και υβρίζουν, κάνουν παρατηρήσεις και/ή δίνουν οδηγίες στα παιδιά τους επίσης φωνακτά και γενικά προκαλούν μεγάλη αναστάτωση»[6]. Επίσης, ως αναφέρει, στο Στάδιο λειτουργεί καντίνα, η οποία εφάπτεται με τον τοίχο της περιμέτρου του Σταδίου (ο οποίος έχει απόσταση λιγότερο από 3 μέτρα από την οικία τους) και η οποία (καντίνα) πωλεί αλκοολούχα ποτά και φαγώσιμα είδη, ενώ αυτή δεν κατέχει τις, εκ του Νόμου, απαιτούμενες άδειες για τη λειτουργία της και η κατασκευή της είναι παράνομη. Πέραν των ανωτέρω, είναι ο ισχυρισμός της ότι ο Εναγόμενος ενοικιάζει γήπεδα φουτσαλ σε ιδιώτες, ενώ το Στάδιο χρησιμοποιείται και για τη διοργάνωση παιδικών γενεθλίων και άλλων εκδηλώσεων, ενώ τούτο δεν έχει καμία ηχομόνωση.

 

Όλα τα ανωτέρω, κατά τους ισχυρισμούς της ομνύουσας, προκαλούν θόρυβο και φωτορύπανση, τα οποία έχουν καταβάλει τη ζωή των Εναγόντων σε μεγάλο βαθμό. Προς απόδειξη των ισχυρισμών της, επισυνάπτει, στην ένορκη της δήλωση που υποστηρίζει την υπό κρίση Αίτηση, τα Τεκμήρια 18-22, τα οποία αποτελούν φωτογραφίες, οι οποίες, κατά την ίδια, (α) δεικνύουν οπαδούς των ομάδων να καταναλώνουν αλκοόλ ενώ παρακολουθούν αγώνες στο Στάδιο (Τεκμήριο 18), (β) την επέμβαση των προβολέων του Σταδίου στην οικία της (Τεκμήριο 19), (γ) άτομα μαζεμένα έξω από την καντίνα (Τεκμήριο 20), (δ) γονείς μαζεμένους μπροστά από την καντίνα να παρακολουθούν τα ανήλικα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των προπονήσεων της ακαδημίας τους (Τεκμήριο 21), (ε) μία μπάλα που εισήλθε στην οικία τους, κάτι που, κατά την ίδια, αποτελεί σύνηθες φαινόμενο (Τεκμήριο 22).

 

Είναι η θέση της ότι, μόλις το Στάδιο ξεκίνησε να λειτουργεί κατά τον πιο πάνω τρόπο, η ίδια και ο σύζυγος της απευθύνθηκαν άμεσα στον Πρόεδρο του Εναγόμενου, στον οποίον ανέφεραν ότι η χρήση του Σταδίου καθιστούσε τη χρήση της οικίας τους ανυπόφορη και ότι έπρεπε να σταματήσει, με τον Εναγόμενο να μην δείχνει καμία διάθεση να κατανοήσει τα προβλήματα που προκαλούσε η εν λόγω χρήση του Σταδίου στους Ενάγοντες αλλά και στους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής. Το γεγονός δε ότι η χρήση του Σταδίου προκαλεί προβλήματα στη χρήση και απόλαυση της οικογενειακής στέγης τόσο των Εναγόντων όσο και των άλλων κατοίκων της περιοχής, επιβεβαιώνεται, κατά την ομνύουσα, από το Τεκμήριο 3 (στην ένορκη της δήλωση που υποστηρίζει την παρούσα Αίτηση), το οποίο, ως ισχυρίζεται, αποτελεί γραπτή δήλωση που υπογράφεται από συγκεκριμένους κατοίκους της περιοχής.

 

Πέραν των ανωτέρω, πάντα κατά τους ισχυρισμούς της ομνύουσας, η χρήση του Σταδίου είναι παράνομη, μεταξύ άλλων, για τους εξής λόγους: (1) οι Εναγόμενοι, ως μη κερδοσκοπικό σωματείο, απαγορεύεται να ασκούν κερδοσκοπικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα η ενοικίαση και η παραχώρηση της άδειας χρήσης του χώρου και των γηπέδων του Σταδίου, σε τρίτα πρόσωπα, να συνιστά επιχειρηματική και συνεπώς κερδοσκοπική δραστηριότητα, η οποία συνιστά παράβαση, εκ μέρους του Εναγόμενου, συγκεκριμένων νομοθεσιών, τις οποίες και καταγράφει (όπως π.χ. του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου, περί της Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου, περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου κ.α), και (2) ότι σύμφωνα με τους περί Ιδιωτικών Σχολών Γυμναστικής Κανονισμούς, ΚΔΠ 38/1995, για τη λειτουργία αθλητικής σχολής από τον Εναγόμενο, επιβάλλεται η έκδοση, από τον ΚΟΑ, άδειας ιδιωτικής αθλητικής σχολής, την οποία ο Εναγόμενος δεν κατέχει, κάτι το οποίο συνιστά ποινικό αδίκημα.

 

Ακολούθως, η ομνύουσα αναφέρεται στην επιστολή ημερ. 18.12.2023 που απέστειλαν οι δικηγόροι των Εναγόντων προς τον Πρόεδρο του Εναγόμενου (Τεκμήριο 6 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση Αίτηση) στην οποία, ο τελευταίος, ως η ίδια ισχυρίστηκε, ανταποκρίθηκε ζητώντας τους εισηγήσεις αναφορικά με τη χρήση του Σταδίου. Ως αναφέρει η ομνύουσα, οι δικηγόροι των Εναγόντων, στη συνέχεια, απέστειλαν, στον Εναγόμενο, επιστολή ημερ. 27.12.2023 (Τεκμήριο 7 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση Αίτηση), με την οποία απηύθυναν τα αιτήματα τους αναφορικά με τη χρήση του Σταδίου, τα οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσομοιάζουν με τα αιτούμενα προσωρινά διατάγματα, στην οποία όμως, ως αναφέρει, ουδεμία απάντηση έλαβαν. Περαιτέρω, η ομνύουσα αναφέρεται στις διάφορες επιστολές που απέστειλαν οι Ενάγοντες προς τις διάφορες διοικητικές αρχές αναφορικά με τη χρήση του Σταδίου, στις πλείστες εκ των οποίων δεν έλαβαν απάντηση, ή η απάντηση που έλαβαν από αυτές ήταν ότι δεν είναι οι αρμόδιοι φορείς για το ζήτημα. Επίσης, ανέφερε ότι, στις 5.12.2023, οι δικηγόροι των Εναγόντων απέστειλαν επιστολή στον Έπαρχο Λευκωσίας (Τεκμήριο 11 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση Αίτηση), με την οποία του ανέφεραν τα προβλήματα που προκαλεί η χρήση του Σταδίου στην καθημερινότητα των πελατών τους και ζήτησαν να ενημερωθούν ως προς το κατά πόσο το Στάδιο κατέχει άδεια οικοδομής. Στην εν λόγω επιστολή, ο Έπαρχος απάντησε με επιστολή του ημερ. 12.2.2024 (Τεκμήριο 12 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση Αίτηση), στην οποία ανέφερε ότι το Στάδιο είναι αδειοδοτημένο από το 1986, ενώ, επίσης, ανέφερε, ότι κατά την επιτόπια επίσκεψη που διεξήχθη από αρμόδιο λειτουργό του, διαπιστώθηκαν κάποιες παρατυπίες και ότι λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την επαναφορά του Σταδίου στην αδειούχα του μορφή, χωρίς όμως η εν λόγω επιστολή να αναφέρει ποιες είναι οι εν λόγω παρατυπίες.

 

Είναι η θέση της ομνύουσας ότι, συνεπεία της πιο πάνω περιγραφόμενης χρήσης του Σταδίου, η ίδια και η οικογένεια της αντιμετωπίζουν ανυπόφορες συνθήκες διαβίωσης επί καθημερινής βάσης, ως επίσης και τα σαββατοκύριακα, με αποτέλεσμα να στερούνται, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, το δικαίωμα τους (α) να απολαμβάνουν ελεύθερα την οικογενειακή και προσωπική τους ζωή εντός της οικίας τους, (β) να ηρεμήσουν, να αναπαυθούν ή ακόμη να κοιμηθούν ήσυχα όποια ώρα της ημέρας επιθυμούν, πριν τις 22.00, (γ) να παρέχουν στα παιδιά τους ένα χώρο ήσυχο στον οποίο να μπορούν αυτά ανενόχλητα να διαβάσουν, να ξεκουραστούν, να συνομιλήσουν και να κοιμηθούν όταν επιθυμούν, και (δ) να καλέσουν κόσμο στην οικία τους, κατά τις απογευματινές ή νυκτερινές ώρες, χωρίς να ακούγονται φωνές, διαπληκτισμοί, εξυβρίσεις και χωρίς οι «ισχυρότατοι προβολείς να μας τυφλώνουν»[7]. Τέλος, είναι η θέση της ότι, τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγος της, έχουν επηρεαστεί ψυχολογικά από την ηχορύπανση και φωτορύπανση που προκαλείται από το Στάδιο, ενώ έχει μειωθεί δραματικά η ποιότητα της ζωής ολόκληρης της οικογένειας της, εφόσον τα παιδιά της δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν για να διαβάσουν από τις δυνατές φωνές που προέρχονται από το Στάδιο, ενώ, ένεκα της ψυχολογικής κατάστασης της ίδιας και του συζύγου της, έχει μειωθεί η απόδοση τους στην εργασία τους.

 

Η Ένσταση και η ένορκη δήλωση που τη συνοδεύει

 

Όπως προανέφερα, ο Εναγόμενος καταχώρησε Ένσταση στην υπό κρίση Αίτηση, προβάλλοντας 10 συνολικά λόγους ένστασης, τους οποίους δεν κρίνω σκόπιμο να καταγράψω αυτούσιους, καθότι αυτοί συγκλίνουν, ουσιαστικά, στις εξής θέσεις, όπως τούτες αποκρυσταλλώνονται και μέσα από την αγόρευση των συνηγόρων του στην υπό κρίση Αίτηση (βλ. Στέλιος Σάββα και Υιοί Λιμιτεδ v. Γενικού Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αγωγή αρ. 1/2019, απόφαση ημερ. 28.5.2020): (1) ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 32 του Ν. 14/60 για την έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, (2) τα αιτούμενα προσωρινά διατάγματα είναι ταυτόσημα με τα απαγορευτικά διατάγματα που επιζητούνται στο πλαίσιο της πιο πάνω Απαίτησης, (3) τυχόν έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις στον Εναγόμενο και θα τον οδηγήσουν σε τεράστια και μη αναστρέψιμη ζημία, (4) οι Ενάγοντες απέτυχαν να αποδείξουν ότι χωρίς την έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων υπάρχει κίνδυνος μη ικανοποίησης τυχόν δικαστικής απόφασης εκδοθεί υπέρ τους, στο πλαίσιο της πιο πάνω Απαίτησης, ή ότι θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, (5) το ισοζύγιο της ευχέρειας κλίνει υπέρ του Εναγόμενου και της διατήρησης της υφιστάμενης κατάστασης πραγμάτων και (6) η παρούσα Αίτηση καταχωρήθηκε με κακή πίστη.

 

Ως προανέφερα, η εν λόγω Ένσταση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του Προέδρου του σωματείου του Εναγόμενου, στην οποία αυτός επαναλαμβάνει, ουσιαστικά, τους πιο πάνω λόγους ένστασης, πλην όμως με περισσότερη λεπτομέρεια και επιχειρηματολογία. Εν πολλοίς, ο ομνύοντας στην Ένσταση παραδέχεται ότι οι Ενάγοντες είναι ιδιοκτήτες της οικίας τους και ότι ο Εναγόμενος είναι ιδιοκτήτης του Σταδίου, ως επίσης και ότι το Στάδιο εφάπτεται με την οικία των πρώτων. Περαιτέρω, αναφέρει ότι το Στάδιο κατασκευάστηκε νόμιμα και στη βάση σχετικής άδειας οικοδομής η οποία εκδόθηκε, κατά το έτος 1986, από την αρμόδια αρχή (βλ. Τεκμήριο 1 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση). Είναι η θέση του ότι, το Στάδιο προϋπήρχε στην περιοχή όταν, κατά το καλοκαίρι του 2023, οι Ενάγοντες μετακόμισαν στην οικία τους και ότι ουδέποτε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του ακινήτου των Εναγόντων προέβη σε οποιαδήποτε δήλωση προς τους τελευταίους ότι το Στάδιο θα κατεδαφίζετο ή ότι τούτο υπολειτουργούσε. Επισυνάπτει δε προς απόδειξη του εν λόγω ισχυρισμού του το Τεκμήριο 2, το οποίο αποτελεί γραπτή δήλωση υπογεγραμμένη από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του εν λόγω ακινήτου (το οποίο σήμερα ανήκει στους Ενάγοντες). Ισχυρίστηκε, περαιτέρω, ότι καμία αλλαγή έγινε στη λειτουργία και χρήση του Σταδίου κατά τους τελευταίους μήνες και ότι το Στάδιο λειτουργεί όπως έπραττε τα τελευταία χρόνια, με τις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Εναγόμενου (οι οποίες υπήρχαν από το 2000) να συμμετέχουν, μέχρι το έτος 2019, σε πρωταθλήματα που διοργανώνονταν από άλλες ακαδημίες, ενώ, από το 2019 μέχρι σήμερα, συμμετέχουν στα παιδικά πρωταθλήματα Grass Roots που διοργανώνει ο Κυπριακός Οργανισμός Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ), και επισυνάπτει σχετική βεβαίωση του ΚΟΠ, ημερ. 24.4.2024, ως Τεκμήριο 3. Είναι, επίσης, η θέση του ότι το Στάδιο χρησιμοποιείται από τις 4μ.μ μέχρι τις 6.30μ.μ για τις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Εναγόμενου. Όταν δε χρησιμοποιείται μετά τις 6.30μ.μ, τούτο γίνεται από ομάδες αντρών που έχουν 10-20 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έρχονται στο Στάδιο για να προπονηθούν μετά το σχόλασμα τους. Ισχυρίζεται, περαιτέρω, ότι οι προβολείς του Σταδίου, χρησιμοποιούνται για σκοπούς φωταγώγησης του αγωνιστικού χώρου, βρίσκονται σε πυλώνες εντός του εν λόγω χώρου και είναι εστιασμένοι εντός αυτού, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του κατασκευαστή τους. Επίσης, ως αναφέρει, η ανακαίνιση του Σταδίου, κατά το έτος 2012, από τον ΚΟΑ, και η παραχώρηση προς τον Εναγόμενο πρόσθετου κονδυλίου για τούτο, έγινε ένεκα της γραπτής δέσμευσης του τελευταίου ότι το Στάδιο θα ορίζεται ως περιφερειακό, και δη ότι θα χρησιμοποιείται το γήπεδο του και από άλλες ομάδες της περιοχής (βλ. Τεκμήριο 4 που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση). Αποτελεί, περαιτέρω, θέση του ομνύοντα στην Ένσταση ότι οι πλείστοι αγώνες που διεξάγονται στο Στάδιο είναι μεταξύ ομάδων του αγροτικού ποδοσφαίρου, από τη γύρω περιοχή, οι οποίες έχουν λίγους οπαδούς, ενώ, το Στάδιο δεν ενοικιάζεται σε καμία ιδιωτική ακαδημία ποδοσφαίρου, ούτε ο Εναγόμενος ενοικιάζει γήπεδα φουτσαλ σε ιδιώτες, αλλά ούτε ενοικιάζει το Στάδιο για την διοργάνωση παιδικών γενεθλίων. Επιπρόσθετα, ισχυρίζεται ότι απαγορεύεται στους γονείς των παιδιών των ακαδημιών του Εναγόμενου να μιλούν στους ποδοσφαιριστές, κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ενώ αυτοί ούτε φωνάζουν ούτε βρίζουν, εφόσον οι αγώνες διεξάγονται σε πνεύμα αθλητοπρέπειας. Σε ότι δε αφορά τη λειτουργία της καντίνας, ο ομνύοντας αναφέρει ότι αυτή δεν πωλεί αλκοολούχα ποτά, ενώ αυτή κατέχει όλες τις νόμιμες κατασκευαστικές άδειες, ως επίσης και ότι, πρόσφατα, υποβλήθηκαν νέα σχέδια, από τον Εναγόμενο, στο Τμήμα Πολεοδομίας, αναφορικά με την αναβάθμιση του Σταδίου, στα οποία περιλαμβάνεται και η καντίνα, και αναμένεται η απάντηση/ έγκριση του εν λόγω τμήματος σε σχέση με αυτά.

 

Πέραν των ανωτέρω, ισχυρίζεται ο ομνύοντας στην Ένσταση ότι τα άτομα που υπέγραψαν το Τεκμήριο 3 (που επισυνάπτει η ομνύουσα στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την υπό κρίση Αίτηση) δεν γνώριζαν ότι επρόκειτο να κινηθεί αγωγή εναντίον του Εναγόμενου και για αυτό το λόγο, προχώρησαν σε νέα δήλωση (Τεκμήριο 5 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση), με την οποία ανακάλεσαν την εν λόγω υπογραφή τους. Επίσης, ο ομνύοντας αναφέρει ότι 21 άτομα που διαμένουν στην περιοχή του Σταδίου δηλώνουν ότι η λειτουργία τούτου δεν τους προκαλεί οποιαδήποτε οχληρία (βλ. Τεκμήριο 6 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση). Αρνείται δε ο Εναγόμενος τα όσα του αποδίδουν οι Ενάγοντες περί δήθεν άσκησης, εκ μέρους του, κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων, ενώ αναφέρει ότι οι ΚΔΠ 38/1995, στους οποίους παραπέμπει η ομνύουσα, δεν έχουν καμία σχέση με τον Εναγόμενο, ο οποίος αποτελεί σωματείο και όχι ιδιωτική σχολή γυμναστικής, ενώ όλα τα έσοδα, που λαμβάνει ο Εναγόμενος, χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της ίδρυσης του. Σε ότι δε αφορά την επιστολή ημερ. 12.2.2024 του Έπαρχου Λευκωσίας, ο Εναγόμενος αναφέρει ότι οι παρατυπίες στις οποίες εκεί γίνεται αναφορά, αφορούν το υποστατικό και στέγαστρο της καφετέρειας και ένα λυόμενο υποστατικό, τα οποία εγκαταστάθηκαν προσωρινά και τα οποία περιλαμβάνονται στα σχέδια που υποβλήθηκαν στο Τμήμα Πολεοδομίας προς έγκριση αναφορικά με την ανακαίνιση του Σταδίου. Επισυνάπτει προς απόδειξη του εν λόγω ισχυρισμού του τα Τεκμήρια 7 και 8 (τα οποία αποτελούν την επιστολή ημερ. 12.2.2024 που απέστειλε ο Έπαρχος Λευκωσίας προς τον Εναγόμενο και την επιστολή ημερ. 28.2.2024 του τελευταίου προς τον πρώτο). Επιπρόσθετα, ο ομνύοντας στην Ένσταση, ισχυρίζεται ότι ουδεμία υπόθεση υπάρχει ή εκκρεμεί εις βάρος του Εναγόμενου, ενώπιον οποιουδήποτε Δικαστηρίου, αναφορικά με τη χρήση και λειτουργία του Σταδίου και, επομένως, αυτό (το Στάδιο) λειτουργεί νόμιμα.

 

Τέλος, είναι η θέση του ότι τυχόν έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, θα ισοδυναμεί με το κλείσιμο του γηπέδου του Σταδίου και των δραστηριοτήτων του Εναγόμενου που διεξάγονται σε αυτό, πράγμα που θα έχει δυσμενέστατες συνέπειες για τον τελευταίο, αλλά και για το ευρύτερο κοινό της κοινότητας Δευτεράς.

 

Οι συμπληρωματικές ένορκες δηλώσεις

 

(α) Η Συμπληρωματική Ένορκη Δήλωση (ΣΕΔ) των Εναγόντων

 

Εν πολλοίς, στην ΣΕΔ που καταχωρήθηκε προς υποστήριξη της υπό κρίση Αίτησης, η ομνύουσα απορρίπτει τους ισχυρισμούς του Εναγόμενου. Επισυνάπτει δε γραπτές δηλώσεις τριών κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι διαμένουν σε 3 διαφορετικές οικίες που βρίσκονται στο πίσω μέρος και στο πλάι του Σταδίου, στις οποίες αυτοί αναφέρουν ότι, από το Σεπτέμβριο του 2023, η χρήση του Σταδίου «εντατικοποιήθηκε σοβαρά» (βλ. Τεκμήρια 2, 3 και 4 στη ΣΕΔ Εναγόντων). Επίσης, η ομνύουσα απορρίπτει τους ισχυρισμούς του Εναγόμενου ότι απαγορεύεται στους γονείς των παιδιών των ακαδημιών να μιλούν ή να φωνάζουν και να βρίζουν, κατά τις προπονήσεις των παιδιών τους, στο Στάδιο και επισυνάπτει ως Τεκμήριο 6 (στη ΣΕΔ των Εναγόντων) βίντεο[8] που, κατά την ίδια, δεικνύει διαπληκτισμούς κατά το ημίχρονο ενός αγώνα, με μερικούς οπαδούς να διαμαρτύρονται και να φωνάζουν στους διαιτητές, ενώ, οι τελευταίοι, βρίσκονταν στα αποδυτήρια. Αναφέρει δε η ομνύουσα ότι τέτοια περιστατικά είναι συχνής φύσης κατά τη διάρκεια των αγώνων στο Στάδιο. Πέραν των ανωτέρω, η ομνύουσα δεν αποδέχεται τους ισχυρισμούς του Εναγόμενου ότι το Στάδιο δεν ενοικιάζεται για αγώνες φούτσαλ ή ότι δεν πωλούνται αλκοολούχα ποτά στην καντίνα ή ότι δεν διοργανώνονται παιδικά γενέθλια σε αυτό και επισυνάπτει, προς απόδειξη των εν λόγω ισχυρισμών της, το Τεκμήριο 7 (φωτογραφία) το οποίο, κατά την ίδια, δεικνύει τη διοργάνωση παιδικών γενεθλίων στο Στάδιο. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι, κατά τη διάρκεια μίας τέτοιας διοργάνωσης (παιδικών γενεθλίων), οι Ενάγοντες προέβηκαν σε καταγγελία στην Αστυνομία, η οποία μετέβη στο χώρο και ζήτησε να σταματήσει η μουσική. Είναι δε η θέση της ότι το Τεκμήριο 6, που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση του Εναγόμενου, υπογράφεται από άτομα τα οποία δεν διαμένουν στις οικίες που είναι περιμετρικά του Σταδίου, αλλά σε οικίες στην ευρύτερη περιοχή αυτού και, επομένως, δεν έχει οποιαδήποτε αποδεικτική αξία σε ότι αφορά τους ισχυρισμούς που εκεί προβάλλονται και δη ότι από το Στάδιο δεν προκαλείται οχληρία.

 

(β) Η Συμπληρωματική Ένορκη Δήλωση (ΣΕΔ) του Εναγόμενου

 

Στην ΣΕΔ που καταχωρήθηκε εκ μέρους του Εναγόμενου, επί της ουσίας, ο ομνύοντας επισυνάπτει διάφορα έγγραφα που υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς που προβάλλει περί του ότι οι προβολείς του Σταδίου έχουν τοποθετηθεί σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστή τους και δη ότι εστιάζουν ισομετρικά εντός του αγωνιστικού χώρου του Σταδίου και μόνο (βλ. Τεκμήρια 9 και 10[9] στην ΣΕΔ Εναγόμενου). Σε ότι δε αφορά τον ισχυρισμό της ομνύουσας ότι τούτη προέβη σε καταγγελία στην Αστυνομία αναφορικά με το θόρυβο που προκαλείτο, στο Στάδιο, κατά τη διάρκεια κάποιων παιδικών γενεθλίων, ο Εναγόμενος ισχυρίζεται ότι ουδέποτε υπήρξαν οποιεσδήποτε καταγγελίες στην Αστυνομία, για οχληρία, σε σχέση με το Στάδιο και, προς υποστήριξη του ισχυρισμού του, επισυνάπτει το Τεκμήριο 11[10], το οποίο αποτελεί ηλεκτρονικό μήνυμα λειτουργού του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στο οποίο αναφέρεται ότι, από διερεύνηση στα αρχεία του Υπουργείου, δεν λήφθηκε ποτέ οποιαδήποτε έκθεση από την Αστυνομία αναφορικά με καταγγελίες για πρόκληση οχληρίας από το Στάδιο.

 

Ακροαματική διαδικασία

 

Η ακροαματική διαδικασία της παρούσας Αίτησης διεξήχθη στη βάση των ενόρκων δηλώσεων που υποστηρίζουν αφενός την παρούσα Αίτηση και αφετέρου την Ένσταση, ενώ ουδείς εκ των ομνύοντων αντεξετάστηκε. Αμφότερες δε οι πλευρές ετοίμασαν και παρέδωσαν γραπτές αγορεύσεις στο Δικαστήριο, με τις οποίες οι συνήγοροι των διαδίκων προώθησαν τις εκατέρωθεν θέσεις τους, ενώ είχαν την ευκαιρία να θέσουν και προφορικώς, ενώπιον του Δικαστηρίου, τα κύρια τους σημεία. Έχω μελετήσει με προσοχή αυτές και αναφορά στα επιχειρήματα των συνηγόρων των διαδίκων θα γίνει, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο, κατωτέρω.

 

Νομική πτυχή

 

Όπως διαφαίνεται από τη νομική βάση της υπό κρίση Αίτησης, αυτή στηρίζεται στο άρθρο 32 του Ν.14/60, το οποίο παρέχει το ουσιαστικό δίκαιο για την έκδοση ενδιάμεσων προσωρινών διαταγμάτων, η οποία (έκδοση) επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Το άρθρο 32 του Ν. 14/60 έχει τύχει ερμηνείας και αποτέλεσε αντικείμενο εξέτασης σε πληθώρα αποφάσεων των Κυπριακών Δικαστηρίων. Οι προϋποθέσεις που πρέπει απαραίτητα να συνυπάρχουν για να δικαιολογείται η έκδοση προσωρινού διατάγματος, βάσει του άρθρου 32 του Ν. 14/60, είναι οι εξής:

 

(α)   Ύπαρξη σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση, 

(β)   Ύπαρξη πιθανότητας ότι ο ενάγων δικαιούται σε θεραπεία ή ότι έχει ορατή πιθανότητα επιτυχίας, και

(γ)    Δυσκολία ή αδυναμία απονομής πλήρους δικαιοσύνης σε κατοπινό στάδιο, εκτός αν εκδοθεί το προσωρινό διάταγμα. 

 

Όπως υποδεικνύεται στην Odysseos v Pieris Estates Ltd and Others (1982) 1 CLR 557, πέραν των πιο πάνω τριών προϋποθέσεων του άρθρου 32 του Ν. 14/60, το Δικαστήριο θα πρέπει, επιπρόσθετα, να σταθμίσει κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο να εκδώσει τέτοιο διάταγμα (βλ. Ιπποδρομιακή Αρχή Κύπρου ν. Πασχάλη Χ΄Βασίλη (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 152). Σε τέτοιου είδους αιτήσεις, ο Αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι πληρούνται, σωρευτικά, οι τρεις προαναφερόμενες προϋποθέσεις, για να δημιουργηθεί το υπόβαθρο επί του οποίου το Δικαστήριο, στην ενάσκηση της διακριτικής του ευχέρειας, θα προχωρήσει να αποφασίσει υπέρ ή εναντίον της έκδοσης του προσωρινού διατάγματος. 

 

Είναι δε νομολογημένο ότι το Δικαστήριο, σε αυτό το στάδιο, δεν καταλήγει σε συμπεράσματα αναφορικά με την πλήρη εξέταση του πραγματικού και νομικού καθεστώτος της υπόθεσης, κάτι το οποίο θα αποτελέσει την κρίση του κατά την εξέταση της ουσίας της υπόθεσης. Αντικείμενο της παρούσας διαδικασίας είναι η διαπίστωση του κατά πόσο συντρέχουν οι προϋποθέσεις για την έκδοση του αιτούμενου προσωρινού διατάγματος (σχετικά παραπέμπω στις υποθέσεις Jonitexo Ltd v Adidas (1984) 1 CLR 663 και Γρηγορίου κ.α. v. Χριστοφόρου κ.α. (1995) 1 ΑΑΔ 248). Στην υπόθεση Milton Investment Co Ltd κ.ά. v. Dryden Group Ltd, Πολιτική Έφεση αρ. 424/11, ημερομηνίας 27.3.2014, τονίστηκε και πάλι πως «στο ενδιάμεσο αυτό στάδιο το Δικαστήριο πρέπει να αποφεύγει να καταλήγει σε συμπεράσματα που ουσιαστικά θα ισοδυναμούσαν με απόφαση επί της ουσίας της αγωγής». Επομένως, το αντικείμενο εξέτασης σε αυτό το στάδιο είναι κατά πόσο πληρούνται ή όχι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την έκδοση του αιτούμενου διατάγματος.

 

Για σκοπούς ικανοποίησης της πρώτης προϋπόθεσης, δηλαδή της ύπαρξης σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση, είναι αρκετό να αποκαλύπτεται συζητήσιμη υπόθεση με βάση τα δικόγραφα (βλ. Κωνσταντίνος Λόρδος κ.ά ν. Πέτρου Σιακόλα κ.ά., Πολιτική Έφεση Αρ. Ε143/2015, απόφαση ημερ. 23.03.2017), ECLI:CY:AD:2017:A102. Στην υπόθεση Αθανάσιος Κυριάκου κ.ά ν. Πραξούλας Αντωνιάδου Κυριάκου, Πολ. Έφεση Αρ. Ε301/2016, απόφαση ημερ. 26.09.2017, ECLI:CY:AD:2017:D317, λέχθηκαν τα ακόλουθα, σχετικά: 

«Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν σχέση με την έννοια του «σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση», που υποδηλώνει συζητήσιμη υπόθεση με βάση τη δύναμη των δικογράφων (Odysseos v. Pieris Estates Ltd (1982) 1 CLR 557). Όπως εξηγείται στο σύγγραμμα Διατάγματα, Γ. Ερωτοκρίτου και Π. Αρτέμη, πρώτη έκδοση, σελ. 55:

 

«Με την αναφορά αυτή στην ουσία εισάγεται η γενική προϋπόθεση ότι το δικαίωμα το οποίο επικαλείται ο ενάγων θα πρέπει να είναι αναγνωρισμένο είτε από το νόμο (legal right) είτε από το δίκαιο της επιείκειας (equitable right). Γι’ αυτό και το Δικαστήριο θα πρέπει να βεβαιώνεται ότι υπάρχει αγώγιμο δικαίωμα αναγνωρισμένο από το νόμο και τις αρχές της επιείκειας, προτού παραχωρήσει τη θεραπεία απαγορευτικού διατάγματος.»[11]

 

Σε ότι αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση, ήτοι αυτή της ύπαρξης πιθανότητας επιτυχίας, είναι αρκετό για το Δικαστήριο να ικανοποιηθεί ότι, με βάση την ενώπιον του μαρτυρία, υπάρχει ορατή πιθανότητα επιτυχίας του Ενάγοντα στην αγωγή (βλ. Κυτάλα κ.ά. ν. Χρυσάνθου κ.ά. (1996) 1 Α.Α.Δ. 253). Η έννοια της πιθανότητας επιτυχίας περικλείει κάτι περισσότερο από απλή δυνατότητα, αλλά και κάτι πολύ λιγότερο από το «ισοζύγιο των πιθανοτήτων» που είναι το μέτρο απόδειξης σε αστικές υποθέσεις. Όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση Bacardi & Co Ltd v. Vinco Ltd (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 788, η διαδικασία έκδοσης προσωρινού διατάγματος δεν προσφέρεται για εξέταση αμφισβητούμενων γεγονότων (βλ. επίσης Γρηγορίου (ανωτέρω)). Η διαχρονικότητα των παραπάνω αρχών, διαφαίνεται και από τα όσα λέχθηκαν στην πρόσφατη απόφαση στην υπόθεση ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ v. CYFIELD-NEMESIS κ.ά., Πολιτική Έφεση Αρ. E52/21, ημερ. 10.2.2022, ECLI:CY:AD:2022:A79.

 

Επομένως, το Δικαστήριο, στο στάδιο αυτό, δεν αξιολογεί την προσαχθείσα μαρτυρία και δεν προβαίνει σε ευρήματα αναφορικά με τους συγκρουόμενους ισχυρισμούς των διαδίκων. Κάτι τέτοιο θα γίνει όταν το Δικαστήριο θα ακούσει την υπόθεση στην ουσία της. Ούτε, βεβαίως, στο παρόν στάδιο, οι Ενάγοντες καλούνται να αποδείξουν την αξίωση τους, για την οποία κάνουν αναφορά στην Απαίτηση τους. Όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση T.A. Micrologic Computer Consultants Ltd v. Microsoft Corporation (2002) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1802, «Σε ενδιάμεση διαδικασία για προσωρινό διάταγμα εκείνο που χρειάζεται δεν είναι η απόδειξη του ουσιαστικού δικαιώματος αλλά σοβαρές ενδείξεις περί της πιθανότητας ύπαρξης του». Επίσης, ως λέχθηκε στην πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στην Πολ. Έφεση Ε135/2015, 1. ΧΧΧ Δίγκλης κ.α. v. Total Fit Ltd, απόφαση ημερ. 12.9.2018, αρκεί οι συγκεκριμένοι ισχυρισμοί να «χαρακτηρίζονται από λογικότητα και ποιοτική επάρκεια, στο πλαίσιο της καθοδήγησης που παρέχεται, σχετικά, στην υπόθεση Odysseos v. Pieris Estates and Others (1982) 1 CLR 557».

 

Η τρίτη προϋπόθεση συναρτάται με τα συγκεκριμένα γεγονότα της κάθε υπόθεσης, και όπως τονίστηκε στην υπόθεση Odysseos (ανωτέρω), το ζήτημα της επάρκειας της θεραπείας των αποζημιώσεων εξετάζεται μέσα στα πλαίσια αυτής της προϋπόθεσης. Όσο απομακρύνεται η πιθανότητα να συνιστά επαρκή θεραπεία η θεραπεία των αποζημιώσεων, τόσο ενισχύεται η πιθανότητα να πληρείται η τρίτη προϋπόθεση. Επιπρόσθετα, στην υπόθεση Κυρισάββας κ.ά. v. Κίζη  (2001) 1(Β) Α.Α.Δ. 1245, λέχθηκε ότι η έννοια του δύσκολου ή αδύνατου της πλήρους απονομής της δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο, περιλαμβάνει και άλλα μεταβλητά κριτήρια, εκτός από την ανεπανόρθωτη ζημιά, αλλά και ότι ο χρηματικός παράγοντας της αποζημίωσης δεν είναι ο μόνος που λαμβάνεται υπόψη. Σχετικές επί τούτου είναι, επίσης, οι υποθέσεις Zena  Company Ltd  v. Demenian  Catering Ltd  (2011) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1848 και Παπαστράτης ν. Πιερίδης (1979) 1 C.L.R. 231. Ως δε λέχθηκε στην υπόθεση Highgate Primary School Ltd και Άλλοι ν. Στέλιου Φυλακτίδη και Άλλης, (2009) 1 Α.Α.Δ. 317:

 

«Η έννοια της απονομής πλήρους δικαιοσύνης δεν είναι ταυτόσημη με την αποκατάσταση μόνο της υλικής ζημιάς, αλλά είναι ευρύτερη και σ' αυτήν περιλαμβάνεται και η προστασία των δικαιωμάτων των αιτητών. Το γεγονός δηλαδή ότι οι εφεσείοντες μπορεί να είναι σε οικονομική κατάσταση που τους επιτρέπει να αποζημιώσουν τους εφεσίβλητους, σε περίπτωση επιτυχίας των εφεσιβλήτων στην αγωγή, δεν εξυπακούει αυτόματα ότι δεν θα προκληθεί οποιαδήποτε αδικία στους εφεσίβλητους-ενάγοντες, υπό την ευρύτερη έννοια. Το πρωτόδικο δικαστήριο βρήκε ότι θα προκληθεί τέτοια αδικία στους εφεσίβλητους-ενάγοντες και δεν συντρέχει λόγος για επέμβαση στα ευρήματά του.»

 

Ισοζύγιο της ευχέρειας

 

Όπως ανέφερα ανωτέρω, μόνο όταν το Δικαστήριο ικανοποιηθεί ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για την έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων, προχωρά, στο πλαίσιο άσκησης της διακριτικής του εξουσίας, να αποφασίσει κατά πόσο είναι δίκαιο και πρόσφορο να εκδώσει τούτα ή να διατάξει τη συνέχιση της ισχύος τους στη βάση του ισοζυγίου της ευχέρειας (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση της Ελληνικής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ, Πολ. Αίτηση 41/2023, απόφαση ημερ. 4.7.2023). Όπως δε αναφέρθηκε στην υπόθεση Χρίστος Ευστρατίου v. Dicran Ouzounian and Company Ltd, Πολ. Έφεση 292/2010, απόφαση ημερ. 20.1.2014:

 

«Τέλος, κρίνουμε ότι δεν ευσταθεί και ο τρίτος λόγος έφεσης και σχετικά είναι αρκετό να υπενθυμίσουμε ότι το ισοζύγιο των πιθανών επιπτώσεων (balance of convenience) έχει στο επίκεντρο του τον κίνδυνο αδικίας που θα προκύψει αν φανεί ότι η απόφαση που δόθηκε στο ενδιάμεσο στάδιο είναι λανθασμένη. Ο κίνδυνος αυτός εναποθέτει στο Δικαστήριο το καθήκον όπως, κατά την άσκηση της διακριτικής του εξουσίας, ισοζυγίζει τα ενώπιον του στοιχεία και υιοθετεί εκείνη την πορεία η οποία φαίνεται να ενέχει τους λιγότερους κίνδυνους αδικίας (βλ. Bacardi & Co. Ltd v. Vinco Ltd (1996) 1(B) A.A.Δ. 788, η οποία υιοθέτησε τα λεχθέντα από το Δικαστή Hoffman στην Films Rover International Ltd v. Cannon Film Sales Ltd [19897] 1 W.L.R. 670)».

 

Τέλος, σημειώνω ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου για έκδοση προσωρινών διαταγμάτων είναι ευρεία. Προς τούτο, παραπέμπω στην υπόθεση Καλογήρου ν. C.C.F. Credit Capital Finance Ltd (2005) 1(Β) Α.Α.Δ. 1237, όπου αναφέρονται τα ακόλουθα:

       

«Προτού ασχοληθούμε με τους λόγους έφεσης, σημειώνουμε ότι δεν υπάρχουν αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια, μέσα στα οποία ασκείται η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου για έκδοση προσωρινών διαταγμάτων.  Η κάθε περίπτωση κρίνεται υπό το φως των δικών της γεγονότων και περιστατικών, με γνώμονα πάντοτε το κατά πόσο η έκδοση του διατάγματος είναι αναγκαία, για να καταστεί δυνατή η απονομή της δικαιοσύνης σε κάθε στάδιο, περιλαμβανομένου και αυτού της ικανοποίησης της απόφασης, που τυχόν ήθελε εκδοθεί.  Ακολουθεί ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει, παρά μόνο εάν διαπιστώσει ότι η διακριτική αυτή ευχέρεια ασκήθηκε έξω από κάθε πλαίσιο αρχών, που η νομολογία αναγνωρίζει. Τα όσα αναφέρονται στις αποφάσεις, στις οποίες οι συνήγοροι μας παρέπεμψαν, δεν μπορεί παρά να ιδωθούν μέσα στο σύνολο των δικών τους γεγονότων και περιστατικών.»

 

Εξέταση της υπό κρίση Αίτησης

 

Έχοντας κατά νου τις πιο πάνω νομικές αρχές και τη μαρτυρία που έχει τεθεί ενώπιον μου από αμφότερους τους διαδίκους, χωρίς όμως στο παρόν στάδιο να διενεργείται οποιαδήποτε υποκειμενική αξιολόγηση ως προς την όποια αξιοπιστία αυτής και χωρίς το Δικαστήριο να αποφαίνεται επί της ουσίας της διαφοράς των μερών, προχωρώ να εξετάσω κατά πόσο συντρέχουν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων.

 

(1)   Σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση

 

Υπενθυμίζω εδώ ότι για σκοπούς εξέτασης της πρώτης προϋπόθεσης, το Δικαστήριο αντλεί καθοδήγηση από τα δικόγραφα και εξετάζει αν, στη βάση αυτών, αποκαλύπτεται κάποια γνωστή στο Νόμο αιτία αγωγής, η οποία, αν επιτύχει, θα έχει ως συνέπεια την παροχή θεραπείας στους Αιτητές.

 

Σε ότι αφορά την πρώτη προϋπόθεση και δη αυτή της ύπαρξης σοβαρού ζητήματος προς εκδίκαση, παρατηρώ ότι, εν προκειμένω, οι Ενάγοντες έχουν καταδείξει ότι έχουν συζητήσιμη υπόθεση εναντίον του Εναγόμενου σε ότι αφορά, τουλάχιστον, τις αιτούμενες, στην Απαίτηση τους, θεραπείες υπό στοιχεία (Α), (Β), (Γ) και (ΣΤ). Η βάση της παρούσας Απαίτησης, ως τούτο αποκαλύπτεται από το Έντυπο Απαίτησης (και δη τις ανωτέρω αναφερόμενες θεραπείες) και την Έκθεση Απαίτησης, είναι το αστικό αδίκημα της ιδιωτικής οχληρίας, ως αυτό απορρέει από το άρθρο 46 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148[12]. Επομένως, στην περίπτωση που, με τη μαρτυρία που θα προσφέρουν, οι Ενάγοντες, αποδείξουν τα όσα δικογραφικώς ισχυρίζονται, τότε θα δικαιούνται στις ανωτέρω θεραπείες.

 

(2)   Ορατή πιθανότητα επιτυχίας

 

Προχωρώ τώρα να εξετάσω τη δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32 του Ν. 14/60 και δη κατά πόσο υπάρχει ορατή πιθανότητα επιτυχίας της Απαίτησης των Εναγόντων.

 

Έχοντας ενώπιον μου τα όσα αναφέρονται στη νομική πτυχή ανωτέρω και χωρίς να αγνοώ το μαρτυρικό υλικό στο σύνολο του, το οποίο, επαναλαμβάνω, προσεγγίζω μόνο για σκοπούς έκδοσης  των αιτούμενων προσωρινών θεραπειών, βρίσκω ότι οι Ενάγοντες έχουν ικανοποιήσει και τη δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32 του Ν. 14/60, δηλαδή την ύπαρξη ορατής πιθανότητας επιτυχίας της πιο πάνω Απαίτησης τους. Και εξηγώ.

 

Από την ενώπιον μου μαρτυρία, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το Στάδιο είναι ιδιοκτησίας του Εναγόμενου και ότι οι Ενάγοντες είναι ιδιοκτήτες της οικίας που εφάπτεται με αυτό. Προκύπτει δε από τη μαρτυρία των Εναγόντων ότι από το Στάδιο προκαλείται ενόχληση/ οχληρία ένεκα των διαφόρων κατ’ ισχυρισμών θορύβων για τους οποίους παραπονούνται οι Ενάγοντες, και δη, είτε από τις φωνές των γονιών, που βρίσκονται στον εν λόγω χώρο, κατά τη διάρκεια της προπόνησης των ανήλικων παιδιών τους στις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Εναγόμενου, είτε από τους οπαδούς των ομάδων που διαγωνίζονται στο Στάδιο, είτε από τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά που ρίχνουν οι οπαδοί των ομάδων κατά τη διάρκεια των εν λόγω αγώνων, ως επίσης και από το φως των προβολέων του Σταδίου, κάτι που επηρεάζει, πάντα κατά τους ισχυρισμούς των Εναγόντων, αρνητικά την άνεση και ηρεμία στην οικία τους. Σύμφωνα δε με την ομνύουσα, το αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι ότι οι Ενάγοντες και τα παιδιά τους δεν μπορούν να ησυχάσουν και να ηρεμήσουν τις ώρες που βρίσκονται στην οικία τους, ούτε να συγκεντρωθούν για να μελετήσουν. Σημειώνω, μάλιστα, ότι κάποια εκ των ζητημάτων για τα οποία παραπονείται η ομνύουσα, προκύπτουν και από το Τεκμήριο 3 που επισυνάπτει στην ένορκη της δήλωση που υποστηρίζει την υπό κρίση Αίτηση, ως επίσης και από τα Τεκμήρια 2-4 στην ΣΕΔ των Εναγόντων, χωρίς, βεβαίως να αποφαίνομαι, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, στο παρόν στάδιο, ως προς την όποια εγκυρότητα ή μη αυτών των εγγράφων (με δεδομένο ότι οι υπογραφές κάποιων εκ των προσώπων που υπέγραψαν το Τεκμήριο 3 ανωτέρω, έχουν ανακληθεί). Στο βαθμό όμως που απαιτείται, για τους σκοπούς της παρούσας διαδικασίας, κρίνω ότι η πιο πάνω μαρτυρία, στο απόγειο της αποδεικτικής της αξίας, είναι αρκετή για να καταδείξει στο Δικαστήριο ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από απλή πιθανότητα επιτυχίας.

 

Σημειώνω εδώ ότι δεν μου διαφεύγει ότι κάποιες εκ των ενεργειών για τις οποίες παραπονείται η ομνύουσα, ως συνιστώσες την κατ’ ισχυρισμόν οχληρή κατάσταση, αποτελούν πράξεις και/ή ενέργειες τρίτων προσώπων, όπως των γονιών, παιδιών, αθλητών, οπαδών και άλλων προσώπων που βρίσκονται στο Στάδιο, κατά τη διάρκεια προπονήσεων ή αγώνων, εναντίον των οποίων οι Ενάγοντες δεν στρέφονται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με την παρούσα Απαίτηση. Επίσης, αν και από το σύνολο της μαρτυρίας των Εναγόντων (προς υποστήριξη της υπό κρίση Αίτησης) δεν προβάλλεται οποιοσδήποτε ειδικός ισχυρισμός ότι οι πιο πάνω ενέργειες λαμβάνουν χώρα με την ανοχή και/ή συγκατάθεση του Εναγόμενου, εντούτοις, αναφύεται από αυτήν ότι τούτες (οι ενέργειες) διενεργούνται κατά τη διάρκεια και/ή ένεκα των δραστηριοτήτων του Εναγόμενου, αποδίδοντας σε αυτόν, επί της ουσίας, ευθύνη για την κατ’ ισχυρισμόν οχληρία, ζήτημα, προφανώς, που θα εξεταστεί επιστάμενα και ειδικώς στο πλαίσιο της απόφανσης επί της ουσίας της Απαίτησης κατά την κυρίως δίκη.

 

Πέραν των ανωτέρω, σημειώνω εδώ, ότι μεγάλο μέρος των εκατέρωθεν ενόρκων δηλώσεων των διαδίκων, ως επίσης και των ΣΕΔ που καταχωρήθηκαν από αυτούς, στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας, αναλώθηκαν στο κατά πόσο όντως ενοικιάζονται γήπεδα φουτσαλ σε ιδιώτες ή αν όντως διοργανώνονται παιδικά γενέθλια στο Στάδιο ή κατά πόσο οι γονείς φωνάζουν και βρίζουν, κατά τη διάρκεια των αγώνων και προπονήσεων των παιδιών τους, ή ακόμη και στην ανάκληση ή μη από κάποιους κατοίκους της περιοχής του Τεκμηρίου 3 (που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την υπό κρίση Αίτηση), αλλά και ότι το Τεκμήριο 6 (που επισυνάπτεται στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση), υπογράφεται από πρόσωπα που δεν διαμένουν στην γειτνιάζουσα, με το Στάδιο, περιοχή, αλλά στην ευρύτερη περιοχή αυτού. Εντούτοις, υπενθυμίζω ότι σε αυτό το στάδιο, οι, εν προκειμένω, ισχυρισμοί δεν μπορούν να εξεταστούν σε βάθος, καθότι αυτό θα προϋπέθετε την, σε βάθος, αξιολόγηση των εκατέρωθεν εκδοχών των διαδίκων, ενώ η πλήρης εξέταση του πραγματικού και νομικού καθεστώτος της υπόθεσης είναι κάτι που εναπόκειται σε τελική κρίση του Δικαστηρίου κατά την εκδίκαση της ουσίας της υπόθεσης.

 

Κατά συνέπεια, και χωρίς να αποφαίνομαι τελικώς, κάτι που δεν είναι επιτρεπτό, εν πάση περιπτώσει, στο πλαίσιο της παρούσας ενδιάμεσης διαδικασίας, ως προς το κατά πόσο όντως προκαλείται οχληρία στους Ενάγοντες από το Στάδιο, ζήτημα το οποίο θα απασχολήσει το Δικαστήριο κατά το στάδιο εξέτασης της ουσίας της πιο πάνω Απαίτησης, όταν θα αποφανθεί ως προς το κατά πόσο οι Ενάγοντες όντως δικαιούνται στις αιτούμενες θεραπείες, κρίνω ότι τούτοι κατάφεραν να ικανοποιήσουν και τη δεύτερη προϋπόθεση του άρθρου 32 του Ν. 14/60.

 

(3)   Κατά πόσο θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο

 

Όσον αφορά την τρίτη προϋπόθεση και δη το κατά πόσο η μη έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων θα συνεπάγεται δυσκολία ή αδυναμία να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, πέραν των όσων αναφέρονται στο κεφάλαιο της νομικής πτυχής ανωτέρω, κρίνεται σκόπιμη η παραπομπή στην υπόθεση M. Ch. Mitsingas Trading Ltd and Another v. Timberland Co. (1997) 1(Γ) ΑΑΔ 1791 και στο ακόλουθο απόσπασμα:

 

«Το ίδιο ισχύει και για το εύρημα του Δικαστηρίου ότι στην απουσία του προσωρινού  διατάγματος θα ήταν, σε περίπτωση τελικής επιτυχίας, αδύνατη η πλήρης αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους. Όπως επισημαίνεται στην Papastratis  v. Petrides  (1979) 1 C.L.R. 231, 240, την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο επικαλείται στην απόφαση του, το κριτήριο για την έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος είναι η αδυναμία απονομής πλήρους δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο. Η έννοια της δικαιοσύνης δεν συναρτάται με τη στενή αντίληψη της υλικής ζημίας αλλά, με την ευρύτερη προστασία των δικαιωμάτων του αιτούμενου τη θεραπεία.»

 

Ως δε αναφέρθηκε πρόσφατα στην υπόθεση Lariena Investments Ltd v. RFI Consotium, Πολ. Έφεση Ε164/2019, απόφαση ημερ. 22.1.2021, «Αναφορικά με την τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32, οι αποζημιώσεις δεν αποτελούν την μοναδική παράμετρο κρίσης του συγκεκριμένου θέματος. Όπως τέθηκε στην Όξυνος κ.α. v. Λού (2011) 1 ΑΑΔ 1066, που παρέπεμψε και το πρωτόδικο Δικαστήριο: «Υπόψη λαμβάνονται και άλλα στοιχεία και μεταβλητά κριτήρια και σε τελική ανάλυση η αδυναμία ή η δυσκολία απονομής δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο, εξαρτάται από το σύνολο των γεγονότων που περιβάλλουν το αίτημα….».

 

Προχωρώ, επομένως, να εξετάσω κατά πόσο, εν προκειμένω, οι Ενάγοντες, σε περίπτωση που δεν εκδοθούν τα αιτούμενα προσωρινά διατάγματα, θα μπορούν να αποζημιωθούν επαρκώς για τη ζημιά που τυχόν τους προκληθεί κατά το διάστημα που θα διαρρεύσει από της απόρριψης της παρούσας αίτησης μέχρι και την τελική απόφαση του Δικαστηρίου στην Απαίτηση τους. Εν προκειμένω, διαπιστώνω ότι, αν και η όποια τέτοια ζημιά των Εναγόντων επιδέχεται τη θεραπεία της χρηματικής αποζημίωσης, ο υπολογισμός της δεν είναι εφικτό να γίνει στη βάση χρηματικά μετρήσιμων στοιχείων και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να λεχθεί ότι η χρηματική αποζημίωση, θα μπορεί απόλυτα να δικαιώσει τους Ενάγοντες αν αυτοί επιτύχουν στην πιο πάνω Απαίτηση τους. Και τούτο, ένεκα της φύσης του αστικού αδικήματος της ιδιωτικής οχληρίας και των επιπτώσεων που αυτή ενέχει στη χρήση και απόλαυση της οικίας των Εναγόντων, ως άλλωστε είναι και οι σχετικοί ισχυρισμοί και αιτιάσεις της ομνύουσας. Είναι η θέση των Εναγόντων ότι, επί καθημερινής βάσης, στερούνται, σε μεγάλο βαθμό, του δικαιώματος τους να απολαμβάνουν ελεύθερα την ηρεμία του σπιτιού τους και την ανάπαυση τους, λόγω των θορύβων που προέρχονται από το Στάδιο, ως επίσης και λόγω του φωτός που εισέρχεται στην οικία τους από τους προβολείς αυτού. Έχει δε, κατά τους ισχυρισμούς τους, επηρεαστεί η συγκέντρωση του υιού τους, που διαμένει ακόμη μαζί τους, αλλά και η ψυχολογική κατάσταση των ίδιων. Τα πιο πάνω, σημειώνω, ότι ουδόλως έχουν αμφισβητηθεί από πλευράς του Εναγόμενου.

 

Η πρόκληση οχληρίας σε ένα υποστατικό που, ως εκ της φύσης του (οικογενειακή εστία), απαιτεί την ύπαρξη ησυχίας για την απόλαυση του από τους Ενάγοντες, είναι κίνδυνος που το Δικαστήριο, στην παρούσα περίπτωση, δεν μπορεί να αγνοήσει. Είναι, επομένως, πιθανόν, εάν αφεθεί να συνεχιστεί μια οχληρή κατάσταση, τούτη να οδηγήσει σε ανεπανόρθωτη ζημία για τους Ενάγοντες ή ζημία η οποία να είναι δύσκολο να αποτιμηθεί χρηματικώς. Στο σύγγραμμα Kerr on Injunctions, 6^η έκδοση, σελ. 137, αναφέρεται ότι:

«The Court will not as a rule interfere by injunction if the damage is slight or the nuisance is merely of a temporary or occasional character: but a damage, though in itself slight, may from its continuance or constant repetition, become sufficiently substantial for the interference of the Court. If a defendant causes a nuisance to his neighbour, it is no defence to say that he is making a reasonable use of his premises. In estimating the injury, the Court has regard to all the consequences which may flow from the nuisance, not only to its present effect upon the comfort and convenience of the occupier, but also to any prospective increase of the nuisance and probable detriment of the estate»

 

Επίσης, στη σελίδα 158 του πιο πάνω συγγράμματος Kerr on Injunctions, αναφέρεται ότι:

"The foundation of the Jurisdiction of the court by injunction in the case of nuisance to dwelling houses or business premises, is such a degree of injury to property as interferes materially with its comfort and enjoyment either for domestic purposes or business".

 

Στη βάση όλων των ανωτέρω, κρίνω ότι οι Ενάγοντες έχουν καταφέρει να ικανοποιήσουν και την τρίτη προϋπόθεση του άρθρου 32 του Ν. 14/60, αφού στη βάση των όσων προβάλλουν, με την επικαλούμενη οχληρία του Εναγόμενου, παραβιάζεται το Συνταγματικό τους δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή και της απόλαυσης της περιουσίας τους (της οικίας τους), δικαίωμα το οποίο το Δικαστήριο οφείλει να προστατέψει και να συνυπολογίσει στο πλαίσιο της υπό εξέτασης προϋπόθεσης (βλ. M. Ch. Mitsingas Trading Ltd and Another v. Timberland Co. (ανωτέρω)).

 

 

 

Ισοζύγιο της ευχέρειας

 

Ως έχει νομολογηθεί, το ισοζύγιο της ευχέρειας, υποδηλώνει το ενδιαφέρον του Δικαστηρίου να ισοζυγίσει τον κίνδυνο της αδικίας η οποία τυχόν να προκύψει αν διαφανεί ότι η εκδοθείσα, ενδιάμεση, απόφαση του, να χορηγήσει ή μη το αιτούμενο προσωρινό διάταγμα, ήταν εσφαλμένη. Συνεπώς, αποτελεί θεμελιώδη αρχή, ότι, το Δικαστήριο, πρέπει να υιοθετήσει εκείνη την πορεία η οποία φαίνεται να ενέχει τους λιγότερους κινδύνους αδικίας, εάν ήθελε φανεί ότι η απόφαση του ήταν λανθασμένη (Bacardi & Co Ltd v. Vinco Ltd (ανωτέρω), βλ. επίσης την υπόθεση AIB PLC a.o. v. Diamond a.o. [2011] IEHC 505 (του High Court της Αγγλίας)). Εν προκειμένω, το High Court της Αγγλίας, στην υπόθεση AIB PLC a.o. v. Diamond a.o. (ανωτέρω), έθεσε το ζήτημα ως εξής:

«Where both plaintiff and defendant have established arguable cases for respectively the claim and the defence and where neither could be adequately compensated in damages, the court turns to the balance of convenience. In substance, the court has to assess how serious the consequences for the respective parties would be in the event that an injunction is granted which ultimately, again with the benefit of hindsight after a trial, should not have been granted or is refused where ultimately, with the benefit of hindsight after a trial, it is determined that it should have been granted. In both cases the parties will, on the hypothesis that leads to a consideration of the balance of convenience, be at risk of suffering consequences for which damages would not be an adequate remedy. There will, therefore, either way, be irremediable consequences of either the granting or refusal of the interlocutory order sought. The court has to form a view as to which of those consequences, on balance, would be the lesser[13].».   

 

Προχωρώντας να εξετάσω κατά πόσο είναι δίκαιο και εύλογο να εκδοθούν τα αιτούμενα προσωρινά διατάγματα, έχω κατά νου ότι, αφενός, το παράπονο των Εναγόντων άπτεται του δικαιώματος της απόλαυσης της ησυχίας κάθε ατόμου και η απόλαυση της οικογενειακής του εστίας και, αφετέρου, του δικαιώματος του Εναγόμενου να χρησιμοποιεί, με αποτελεσματικό τρόπο, το χώρο που διεξάγει και προωθεί τις δραστηριότητες του σωματείου του.  

 

Υπενθυμίζω εδώ ότι, στην παρούσα περίπτωση, η εγγύτητα της οικίας των Εναγόντων με το Στάδιο δεν έχει αμφισβητηθεί. Έχω ήδη δε εξηγήσει, ανωτέρω, στην παρούσα απόφαση, τους λόγους, για τους οποίους κρίνω ότι, σε περίπτωση μη έκδοσης των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, η ζημία η οποία δυνατόν να προκληθεί στους Ενάγοντες θα είναι ανεπανόρθωτη, τους οποίους δεν προτίθεμαι να επαναλάβω.

 

Όμως οι υπερευαισθησίες ενός παραπονούμενου, δεν είναι το μόνο στοιχείο που λαμβάνεται υπόψη. Στην απόφαση Παπά v. Οικονομίδου κ.α (2012) 1ΑΑΔ 928, λέχθηκε ότι:

«Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι ο επηρεασμός και η σε υπολογίσιμη έκταση επέμβαση στην απόλαυση των συνηθισμένων ανέσεων της ζωής, στη βάση μιας εύλογης αντίληψης των δεδομένων. Η σε υπολογίσιμη έκταση επέμβαση («substantial interference»), σημαίνει να μην είναι «..merely trifling or fanciful or such as an average and reasonable man in content to submit to» («…απλώς μηδαμινή ή φανταστική ή τέτοια που ένας μέσος και λογικός άνθρωπος αποδέχεται») (Salmond - ανωτέρω - σελ. 56 και Walter v. Selfe [1851] 4 D G & Sm 315). Όπως αναφέρεται και στον Street on Torts, 11η έκδ., σελ. 394, στην πάροδο του χρόνου τα Δικαστήρια αποφασίζοντας τη σοβαρότητα της επέμβασης ενεργούν στη βάση δύο βασικών, αλλά όχι αποκλειστικών, κριτηρίων: την ευαισθησία του παραπονούμενου και την περιοχή όπου δημιουργείται η οχληρία.»

 

Στρεφόμενη τώρα να εξετάσω κατά πόσο ο Εναγόμενος, στην περίπτωση αδικαιολόγητης έκδοσης των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, θα μπορεί να αποζημιωθεί, επαρκώς, για τυχόν ζημιά υποστεί, κατά το διάστημα που θα διαρρεύσει από την έκδοση των εν λόγω διαταγμάτων μέχρι και την τελική απόφαση του Δικαστηρίου στην πιο πάνω Απαίτηση, διαπιστώνω ότι η διατάραξη των δραστηριοτήτων του Εναγόμενου και η ζημία που αυτός θα υποστεί είναι ουσιώδης και ανεπανόρθωτη, αφού, ουσιαστικά, θα ισοδυναμεί με το κλείσιμο του γηπέδου του Σταδίου και των δραστηριοτήτων που διεξάγονται σε αυτό, ειδικότερα δε, εφόσον το Στάδιο χρησιμοποιείται, καθημερινά, από τις 4μ.μ μέχρι τις 6.30μ.μ., από τις ακαδημίες του σωματείου του Εναγόμενου, ενώ μετά τις 6.30μ.μ, τούτο χρησιμοποιείται από ομάδες αντρών που έχουν 10-20 ποδοσφαιριστές, οι οποίοι προπονούνται μετά το σχόλασμα τους. Πέραν όμως των ανωτέρω, και ως τούτο προκύπτει από τη μαρτυρία του Εναγόμενου, η οποία, στην ουσία, δεν αμφισβητήθηκε, τυχόν έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων θα έχει ως συνέπεια ο Εναγόμενος να μην τηρήσει τη γραπτή δέσμευση του προς τον ΚΟΑ, και δη ότι το γήπεδο του Σταδίου να ορίζεται ως περιφερειακό και να χρησιμοποιείται και από άλλες ομάδες της περιοχής και όχι μόνο από αυτήν του Εναγόμενου, δέσμευση η οποία αποτέλεσε, προϋπόθεση, κατά το έτος 2012, για να παραχωρηθεί περαιτέρω κονδύλι, στον Εναγόμενο, για την ανακαίνιση του Σταδίου (βλ. Τεκμήριο 4 στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση). Τα όσα δε προβάλλει η ομνύουσα, στην ΣΕΔ που καταχώρησε προς υποστήριξη της υπό κρίση Αίτησης της, περί του ότι καμία ζημία δεν θα προκληθεί στον Εναγόμενο με την έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, καθότι οι λοιπές ομάδες (πλην αυτής του σωματείου του Εναγόμενου) που χρησιμοποιούν το Στάδιο, δεν έχουν την έδρα τους σε αυτό και μπορούν να βρουν κάποιο άλλο στάδιο να χρησιμοποιούν, με κάθε σεβασμό, δεν έχουν τη δυναμική που θέλει να τους προσδώσει, εφόσον, ως προανέφερα, η χρήση του Σταδίου από άλλες ομάδες της περιφέρειας αποτέλεσε, προφανώς, απαίτηση του ΚΟΑ όταν παραχώρησε στον Εναγόμενο, ποσό, ως κονδύλι, πέραν από το καθορισμένο, για την ανακαίνιση του Σταδίου, απαίτηση την οποία ο Εναγόμενος, έκτοτε, αποδέκτηκε.

 

Συνεπώς, η έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων, η επιβολή τους και η συμμόρφωση του Εναγόμενου με αυτά, θα οδηγήσει σε ουσιαστικό επηρεασμό των δραστηριοτήτων του τελευταίου στο Στάδιο, μέχρι και στο κλείσιμο του Σταδίου. Το εύρος της ενδεχόμενης ζημιάς του Εναγόμενου σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πολύ μεγάλο, που δεν μπορώ να δω πως δύναται να καλυφθεί από την όποια εγγύηση μπορούν να κληθούν οι Ενάγοντες, από το Δικαστήριο, να παράσχουν για να ενεργοποιηθούν τα αιτούμενα προσωρινά διατάγματα. Εγγύηση που πρέπει, αφενός, να είναι επαρκής, υπό τις περιστάσεις, σε ότι αφορά την κάλυψη τυχόν ζημιάς του Εναγόμενου και, αφετέρου, σε ότι αφορά τους Ενάγοντες, να μην είναι δυσανάλογη του σκοπού που επιδιώκεται με την υπό κρίση Αίτηση. Να σημειωθεί εδώ, ότι ο Εναγόμενος δεν αποτελεί επιχείρηση, με σκοπό το κέρδος, ώστε απλώς να προέκυπτε ζήτημα εξέτασης, αποκλειστικώς, ενδεχόμενης μείωσης κέρδους, αλλά αθλητικό, μη κερδοσκοπικό, σωματείο, το οποίο, ως εκ της φύσεως του, το Στάδιο αποτελεί, στην ουσία, τον βασικό χώρο διεξαγωγής των εργασιών του και, κατά συνέπεια, αναγκαία βάση της ύπαρξης και λειτουργίας του.

 

Πέραν των ανωτέρω, από τη μαρτυρία που έχει τεθεί ενώπιον μου, η οποία δεν αμφισβητήθηκε, διαπιστώνω ότι οι ακαδημίες ποδοσφαίρου του Εναγόμενου ξεκίνησαν τη λειτουργία τους κατά το έτος 2000 και, έκτοτε, κάθε χρόνο συμμετέχουν σε πρωταθλήματα που διοργανώνονται είτε από ιδιωτικές ακαδημίες (μέχρι το έτος 2019) είτε από την ΚΟΠ (από το έτος 2019 και μετά). Επομένως, η χρήση του γηπέδου του Σταδίου από τις εν λόγω ακαδημίες ποδοσφαίρου και, επομένως, από τα παιδιά που προπονούνται σε αυτές, αλλά και της παρακολούθησης των αγώνων και προπονήσεων τους από τους γονείς τους και άλλα άτομα, προϋπήρχε της ανέγερσης της οικίας των Εναγόντων και την εκεί μετακόμιση τους κατά το καλοκαίρι του 2023. Παρά το ότι, στη βάση του άρθρου 48 του Κεφ. 148, δεν συνιστά υπεράσπιση, σε αγωγή που εγείρεται για ιδιωτική οχληρία, ότι η οχληρία προϋφίστατο της κτήσης κυριότητας ή κατοχής από τον ενάγοντα της ακίνητης περιουσίας που επηρεάζεται από τούτη, εντούτοις, αυτό αποτελεί παράγοντα ο οποίος λαμβάνεται υπόψη κατά την εξέταση του ισοζυγίου της ευχέρειας, και δη ως προς το κατά πόσο θα πρέπει να διατηρηθεί το status quo ante, δηλαδή τα δεδομένα που υπήρχαν πριν οι Ενάγοντες μετακομίσουν στην οικία τους.

 

Οι όποιες δε αιτιάσεις και ισχυρισμοί των Εναγόντων περί του ότι αυτή η, κατ’ ισχυρισμόν, οχληρή κατάσταση που δημιουργείται από το Στάδιο, «εντατικοποιήθηκε σοβαρά» από το Σεπτέμβριο του 2023, καταδεικνύουν απλώς ότι μία κάποια οχληρής κατάσταση προϋπήρχε. Από την ενώπιον μου μαρτυρία, το Στάδιο λειτουργεί, πλήρως αδειοδοτημένο, από το 1986, βάσει της άδειας οικοδομής που εκδόθηκε για τούτο, και, επομένως, όταν οι Ενάγοντες ανήγειραν την οικία τους και μετακόμισαν σε αυτήν, το Στάδιο ήταν ήδη εκεί, για πολλά χρόνια, και λειτουργούσε κατά τον τρόπο που περιέγραψα ανωτέρω, ενώ, από το 2012, φιλοξενεί και ομάδες της περιφέρειας, στη βάση της δέσμευσης του Εναγόμενου προς τον ΚΟΑ. Γνώριζαν, τουλάχιστον, επομένως, οι Ενάγοντες, έκτοτε, ότι δίπλα από την οικία τους και/ή σε κοντινή απόσταση τούτης, βρισκόταν το Στάδιο το οποίο και λειτουργούσε. Τα όσα δε ισχυρίζονται οι Ενάγοντες περί δηλώσεων του προηγούμενου ιδιοκτήτη του εν λόγω ακινήτου ότι το Στάδιο υπολειτουργούσε και/ή ότι θα μετακινείτο, δεν έχουν, για σκοπούς της παρούσας ενδιάμεσης διαδικασίας, τη δυναμική που τους αποδίδουν, εφόσον το ίδιο το εν λόγω πρόσωπο προέβη σε γραπτή δήλωση με την οποία διαψεύδει τους εν λόγω ισχυρισμούς τους (βλ. Τεκμήριο 2 στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση). Συνεπώς, οι Ενάγοντες, με την ανέγερση της οικίας τους δίπλα από το Στάδιο και την εκεί μετακόμιση τους, από μόνοι τους εισήλθαν σε μία κατάσταση πραγμάτων, η οποία προϋπήρχε, που δεν μπορεί παρά να θεωρείται ως το status quo, και την οποία το Δικαστήριο, προληπτικά, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι θα διατηρηθεί μέχρι και την εκδίκαση της υπόθεσης (βλ. Garden Cottage Foods Ltd v Milk Marketing Board [1984] AC 130, HL).

 

Τα όσα δε προβάλλουν οι Ενάγοντες περί του ότι ο Εναγόμενος διεξάγει επιχειρηματικές και κερδοσκοπικές εργασίες, κάτι που δεν επιτρέπεται βάσει του περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμου, με κάθε σεβασμό, παρέμειναν εντελώς γενικά και αόριστα, εφόσον ουδεμία μαρτυρία προσκόμισαν οι Ενάγοντες, στη βάση της οποίας να προκύπτει ότι, ακόμη και αν ο Εναγόμενος ενοικιάζει το Στάδιο και λαμβάνει έσοδα για τις προπονήσεις των αγωνιστικών ομάδων και/ή άλλα έσοδα, τούτα (τα έσοδα) συνιστούν κέρδος ή ότι σχετίζονται με την επικαλούμενη οχληρία. Σημειώνω εδώ ότι, ο περί Σωματείων και Ιδρυμάτων Νόμος, δεν απαγορεύει στα ιδρυμένα σωματεία να έχουν έσοδα, τα οποία χρησιμοποιούνται για την προώθηση των σκοπών τους. Στη βάση δε της μαρτυρίας του Εναγόμενου, στο βαθμό που τούτη μπορεί να ληφθεί υπόψη στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας, με την οποία θέλει τα όποια χρήματα αυτός λαμβάνει να χρησιμοποιούνται για να προάγει τις δραστηριότητες του ως αθλητικό σωματείο και να μην υπάρχουν οποιεσδήποτε καταγγελίες εναντίον του ή ποινικές υποθέσεις ότι λειτουργεί ως κερδοσκοπικός οργανισμός, και χωρίς οι Ενάγοντες να προσκόμισαν οποιαδήποτε περί του αντιθέτου, αδιαμφισβήτητη, μαρτυρία, κρίνω ότι οι εν λόγω ισχυρισμοί τους δεν είναι καταλυτικής σημασίας.

 

Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι στη βάση της επιστολής του Έπαρχου Λευκωσίας ημερ. 12.2.2024, ο Εναγόμενος κλήθηκε να κατεδαφίσει το υπόστεγο της καντίνας και να συμμορφωθεί με συγκεκριμένους όρους της άδειας οικοδομής του Σταδίου αναφορικά με την διαμόρφωση χώρων στάθμευσης σε αυτό και την διαμόρφωση της ρυμοτομίας σε μέρος του ακινήτου (που βρίσκεται το Στάδιο) και της παραχώρησης της στο δημόσιο, με δεδομένο ότι τα πιο πάνω δεν αποτελούν τους λόγους που οι Ενάγοντες επικαλούνται για την πρόκληση της κατ’ ισχυρισμόν οχληρίας από το Στάδιο, τούτο από μόνο του δεν μπορεί να κλίνει το ισοζύγιο της ευχέρειας υπέρ τους. Η όποια παράβαση των όρων της άδειας οικοδομής του Σταδίου εκ μέρους του Εναγόμενου και, κατ’ επέκταση, η όποια κατ’ ισχυρισμόν παρανομία, θα είχε τη σημασία της σε ότι αφορά το ισοζύγιο της ευχέρειας, αν η εν λόγω παρανομία αποτελούσε την αιτία της πρόκλησης της οχληρούς κατάστασης, κάτι που εν προκειμένω δεν προκύπτει από την ενώπιον μου μαρτυρία.

 

Πέραν όμως των ανωτέρω, από τα όσα προκύπτουν από την ενώπιον μου εκατέρωθεν μαρτυρία, κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, δυνατόν να χρειαστεί να συνυπολογιστεί η θέση, η οποία δεν αμφισβητήθηκε, ότι η οικία των Εναγόντων και το Στάδιο βρίσκονται σε οικιστική ζώνη, οπότε και αναμένεται να τεθεί θέμα, τουλάχιστον, ως προς το ποια είναι τα αποδεκτά όρια θορύβου και/ή φωτός σε τέτοια ζώνη, με τα παράπονα των Εναγόντων και την εκδοχή του Εναγόμενου να εξεταστούν, λεπτομερώς, στη βάση του συνόλου των σχετικών περιστατικών και της μαρτυρίας που θα τεθεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης. Εκείνο, πάντως, που έχει σημασία να λεχθεί για σκοπούς της επίδικης Αίτησης είναι ότι δεν έχει καταδειχθεί ότι η δύναμη της υπόθεσης των Εναγόντων είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από τη δύναμη της υπεράσπισης του Εναγόμενου, με τα πάντα να παραμένουν ανοικτά για να αποφασιστούν κατά τη δίκη (βλ. Parico Aluminium Designs Ltd v. Muskita – Aluminium Co Limited και άλλων (2002) 1 ΑΑΔ 2015).

 

Στη βάση όλων των σχετικών παραγόντων, ως τούτοι αναλύθηκαν ανωτέρω,  θεωρώ πως το ισοζύγιο της ευχέρειας κλίνει υπέρ της απόρριψης της υπό κρίση Αίτησης, αφού η ζημιά που θα προκληθεί στον Εναγόμενο από την έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων θα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από αυτήν που δυνατόν να προκληθεί στους Ενάγοντες από τη μη έκδοση αυτών (των διαταγμάτων). Συνεκτιμώντας δε όλα τα πιο πάνω, κρίνω ότι, εν προκειμένω, είναι αναγκαίο να διατηρηθεί το status quo ante, δηλαδή να διατηρηθούν τα δεδομένα όπως αυτά είχαν πριν οι Ενάγοντες ανεγείρουν την οικία τους και μετακομίσουν σε αυτήν.

 

Ενόψει δε της πιο πάνω κατάληξης μου, παρέλκει η ανάγκη εξέτασης οποιουδήποτε άλλου λόγου ένστασης.

 

Κατάληξη

 

Στη βάση των όσων προσπάθησα να εξηγήσω ανωτέρω, η υπό κρίση Αίτηση απορρίπτεται.

 

Σε ότι αφορά τα έξοδα, δεν βρίσκω κανένα λόγο να αποκλίνω από το γενικό κανόνα που τα θέλει να ακολουθούν το αποτέλεσμα και, ως εκ τούτου, επιδικάζονται έξοδα υπέρ του Εναγόμενου-Καθ’ ου η Αίτηση και εναντίον των Εναγόντων-Αιτητών, το ύψος των οποίων θα καθοριστεί από το Δικαστήριο, αφότου ακουστούν οι συνήγοροι των διαδίκων επί τούτου του ζητήματος και μόνο, καθότι ουδείς εξ αυτών έχει υποβάλει κατάλογο εξόδων, πριν την ακρόαση της παρούσας Αίτησης, ως προνοεί το Μέρος 39.9[14] των Νέων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, προς υποβοήθηση του Δικαστηρίου για σκοπούς συνοπτικού υπολογισμού των εξόδων.  

 

 

 

 

(Υπ.)…………………………..

Ν. Πετρίδου, Ε.Δ

 

 

Πιστό Αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής