ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενώπιον: Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αίτησης/Έφεσης: 151/2025
Επί τοις αφορώσι τον περί Μεταβιβάσεως και Υποθηκεύσεως Ακινήτων Νόμο 9/65 και επί τοις αφορώσι τον περί Ακινήτου Περιουσίας Διακατοχή Νόμο Κεφ. 224
Μεταξύ:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Αιτητής/Εφεσείοντας
και
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΛΤΔ
Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη
25 Απριλίου, 2025
Εμφανίσεις:
Για Αιτητή/Εφεσείοντα: κα Παπαχριστοδούλου για Ανδρέας Θ. Μαθηκολώνης & Σία Δ.Ε.Π.Ε.
Για Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη: κ. Φωτιάδης για Πανάγος & Πανάγος Δ.Ε.Π.Ε.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ο Αιτητής/Εφεσείοντας είναι ιδιοκτήτης του ακινήτου με αριθμό εγγραφής 2/1228 στην Επαρχία Λευκωσίας. Το ακίνητο βαρύνεται με την υποθήκη υπ’ αριθμό 1/Υ/8707/1993 του Κτηματολογίου Λευκωσίας. Δικαιούχος της υποθήκης ήταν αρχικά η ΣΠΕ Λατσιών. Στην πορεία κατέστη δικαιούχος η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη. Η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη προωθεί την πώληση του ενυπόθηκου ακινήτου προς εξόφληση της οφειλής που εξασφαλίζεται με την υποθήκη. Προς αυτό τον σκοπό έχει εκδώσει τις ειδοποιήσεις τύπου Ι, ΙΒ και ΙΑ του Μέρους VIA του Ν.9/65. Ο πλειστηριασμός του ενυπόθηκου ακινήτου έχει προγραμματιστεί για τις 29.4.2025 και ώρα 10π.μ.
Μέσω της παρούσας διαδικασίας, ο Αιτητής/Εφεσείοντας επιδιώκει τον παραμερισμό της ειδοποίησης τύπου ΙΑ ημερομηνίας 27.11.2024 και, συνακόλουθα, την ακύρωση του πλειστηριασμού.
Η πλευρά της Καθ’ ης η Αίτησης/Εφεσίβλητης έχει εγείρει ένσταση στην παρούσα Αίτηση/Έφεση και αρνείται τους λόγους έφεσης που προβάλλει η άλλη πλευρά.
Από τις εκατέρωθεν ένορκες δηλώσεις που υποστηρίζουν την Αίτηση/Έφεση και ένσταση αντίστοιχα, αλλά και από τα τεκμήρια που έχουν παρουσιαστεί (κάποια εξ αυτών είναι κοινά) προκύπτει ένα υπόβαθρο γεγονότων που είναι κοινώς αποδεκτό από τις δύο πλευρές. Συνοψίζω τα γεγονότα αυτά ως εξής.
Ο Αιτητής/Εφεσείων είχε λάβει πιστωτικές διευκολύνσεις από την ΣΠΕ Λατσιών προς εξασφάλιση των οποίων είχε παραχωρήσει την επίδικη υποθήκη. Στις 13.5.1997 είχε εκδοθεί διαιτητική απόφαση εναντίον του Αιτητή/Εφεσείοντα σε σχέση με τις πιστωτικές διευκολύνσεις. Η διαιτητική απόφαση εγγράφηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας για σκοπούς εκτέλεσης και περιλάμβανε διάταγμα για εκποίηση της υποθήκης. Το ποσό της απόφασης δεν έχει εξοφληθεί.
Στις 13.6.2024, η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη εξέδωσε την ειδοποίηση τύπου Ι. Την είχε αποστείλει με συστημένο ταχυδρομείο στον Αιτητή/Εφεσείοντα και στα ενδιαφερόμενα μέρη. Ο Αιτητής/Εφεσείοντας δεν την παρέλαβε και η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη την επέδωσε στον Αιτητή/Εφεσείοντα με ιδιώτη επιδότη. Σύμφωνα με την ειδοποίηση αυτή, το οφειλόμενο ποσό (με το οποίο ο Αιτητής/Εφεσείων διαφωνεί) ανέρχεται σε €247.366,18 πλέον τόκο προς 6,5% ετησίως από 1.1.2024. Ο Αιτητής/Εφεσείων δεν πλήρωσε το εν λόγω ποσό.
Στις 30.8.2024 η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη εξέδωσε την ειδοποίηση τύπου ΙΒ την οποία επίσης απέστειλε με συστημένο ταχυδρομείο στον Αιτητή/Εφεσείοντα. Ούτε αυτή η ειδοποίηση παραλήφθηκε και η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη την επέδωσε στον Αιτητή/Εφεσείοντα με ιδιώτη επιδότη.
Στις 27.11.2024 η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη εξέδωσε την ειδοποίηση τύπου ΙΑ την οποία και απέστειλε με συστημένο ταχυδρομείο στον Αιτητή/Εφεσείοντα και στα ενδιαφερόμενα μέρη στις 31.1.2025. Τα ενδιαφερόμενα μέρη παρέλαβαν την επιστολή. Ο Αιτητής/Εφεσείων δεν την παρέλαβε. Σύμφωνα με το ιστορικό διακίνησης της επιστολής του Ταχυδρομείου (track and trace), η επιστολή που είχε σταλθεί στον Αιτητή/Εφεσείοντα με αριθμό συστημένου αντικειμένου RB029837245CY επιστράφηκε ως αζήτητη στις 27.3.2025 (unclaimed item returned to sender). Σχετικό το Τεκμήριο 7 της Αίτησης/Έφεσης και το Τεκμήριο Ζ της ένστασης.
Στο μεταξύ, στις 13.3.2025 η ειδοποίηση Τύπου ΙΑ επιδόθηκε στον Αιτητή/Εφεσείοντα με ιδιώτη επιδότη, δια θυροκόλλησης, δυνάμει διατάγματος ημερομηνίας για υποκατάστατη επίδοση που εξασφάλισε η Καθ’ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη. Το διάταγμα υποκατάστατης επίδοσης είχε εκδοθεί στις 7.3.2025.
Η θέση του Αιτητή/Εφεσείοντα είναι ότι η επίδοση της ειδοποίησης Τύπου ΙΑ είναι αντικανονική γιατί διενεργήθηκε προσωπική επίδοση πριν διαπιστωθεί ότι ήταν ανέφικτη η επίδοση με συστημένο ταχυδρομείο. Ένεκα αυτής της παρατυπίας, εισηγείται ότι η ειδοποίηση πρέπει να παραμεριστεί.
Η πλευρά της Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητης διαφωνεί. Η δική της θέση είναι ότι δεν υπάρχει παρατυπία εφόσον η επίδοση έγινε σύμφωνα με το διάταγμα υποκατάστατης επίδοσης, το οποίο δεν προσβλήθηκε από την άλλη πλευρά.
Επί αυτού του ζητήματος, στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την ένσταση, η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίλητη αναφέρει τα εξής: «ένεκα της παράλειψης του Εφεσείοντα να παραλάβει την προαναφερόμενη ειδοποίηση Τύπου ΙΑ από το ταχυδρομείο, οι Εφεσίβλητοι προχώρησαν με την επίδοση της ειδοποίησης Τύπου ΙΑ δια ιδιωτικής επίδοσης. Κατά τις επισκέψεις του ιδιώτη επιδότη στην διεύθυνση διαμονής του Εφεσείοντα, ο τελευταίος απέφευγε την επίδοση και ως εκ τούτου οι Εφεσίβλητοι, εν προκειμένω να καταφέρουν να επιδώσουν την ειδοποίηση τύπου ΙΑ στον Εφεσείοντα, προχώρησαν με την καταχώρηση αίτησης υποκατάστατης επίδοσης με αριθμό 78/2025 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, με την οποία οι Εφεσίβλητοι αιτούντο υποκατάστατη επίδοση της ειδοποίησης τύπου ΙΑ δια θυροκόλλησης στην οικία του Εφεσείοντα. Το εν λόγω διάταγμα υποκατάστατης επίδοσης επισυνάφθηκε ως τεκμήριο 7 στην Ε/Δ του ΓΟ. Ενόψει των ανωτέρω, οι Εφεσίβλητοι προχώρησαν στην υποκατάστατη επίδοση της ειδοποίησης τύπου ΙΑ δια θυροκόλλησης στην οικία του Εφεσείοντα στις 13/3/2025.»
Πριν προχωρήσω, σημειώνω ότι έχω εξετάσει την Αίτηση/Έφεση, την ένορκη δήλωση που την υποστηρίζει και τα τεκμήρια που παρουσιάστηκαν μέσω αυτής. Έχω επίσης εξετάσει την ένσταση καθώς και την αντίστοιχη μαρτυρία που τη συνοδεύει, μαζί με τα τεκμήρια αυτής. Τέλος, μελέτησα τις γραπτές αγορεύσεις των συνηγόρων των δύο πλευρών που παρουσιάστηκαν στα πλαίσια της ακρόασης της Αίτησης/Έφεσης.
Επί της ουσίας, το αποτέλεσμα θα κριθεί από τον τρόπο που η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη επέλεξε να προχωρήσει για σκοπούς επίδοσης της ειδοποίησης τύπου ΙΑ προς τον Αιτητή/Εφεσείοντα. Επικεντρώνομαι στην ειδοποίηση τύπου ΙΑ γιατί το άρθρο 44Γ(3) του Ν.9/65 που αποτελεί την ουσιαστική δικονομική βάση της Αίτησης/Έφεσης δίδει το δικαίωμα καταχώρησης έφεσης με σκοπό τον παραμερισμό εκείνης της ειδοποίησης.
Σύμφωνα με το άρθρο 44ΙΕ του Ν.9/65:
««επίδοση» σηµαίνει σε κάθε περίπτωση την παράδοση ειδοποίησης ή επικοινωνίας µε συστηµένη επιστολή, η οποία απευθύνεται στην τελευταία γνωστή διεύθυνση της κατοικίας ή του εγγεγραµµένου γραφείου του προσώπου, στο οποίο η ειδοποίηση ή η επικοινωνία απευθύνεται, ή στη σχετική διεύθυνση που είναι καταχωρισµένη σε µητρώο του Τµήµατος Κτηµατολογίου και Χωροµετρίας, και σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό, την ιδιωτική επίδοση τέτοιας ειδοποίησης ή επικοινωνίας σε τέτοιο πρόσωπο.
Νοείται ότι η ιδιωτική επίδοση δύναται να γίνει µε οποιονδήποτε τρόπο προβλέπεται στους Θεσµούς Πολιτικής ∆ικονοµίας, περιλαµβανοµένης και της δυνατότητας υποκατάστατης επίδοσης µε διάταγµα ∆ικαστηρίου κατόπιν γενικής αίτησης: Νοείται περαιτέρω ότι η επίδοση εκτός δικαιοδοσίας δυνατόν να γίνει µε οποιονδήποτε τρόπο προβλέπεται σε Κανονισµό, διεθνή σύµβαση, νόµο, δευτερογενή νοµοθεσία ή διαδικαστικό κανονισµό ισχύει στη ∆ηµοκρατία:»
Καθοριστική ως προς την ερμηνεία αυτής της διάταξης είναι η απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Συνεργατική Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων Λτδ ν Παντέλα, Πολιτική Έφεση 152/2021 ημερομηνίας 1.12.2023. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα που, αν και μακροσκελές, είναι απόλυτα σχετικό:
«Το ερμηνευτικό άρθρο 44ΙΕ του Ν9/65 όπως διαμορφώθηκε μετά τον τροποποιητικό Ν.87(Ι)/2018 προβλέπει τα ακόλουθα:
«"επίδοση" σηµαίνει σε κάθε περίπτωση την παράδοση ειδοποίησης ή επικοινωνίας µε συστηµένη επιστολή, η οποία απευθύνεται στην τελευταία γνωστή διεύθυνση της κατοικίας ή του εγγεγραµµένου γραφείου του προσώπου, στο οποίο η ειδοποίηση ή η επικοινωνία απευθύνεται, ή στη σχετική διεύθυνση που είναι καταχωρισµένη σε µητρώο του Τµήµατος Κτηµατολογίου και Χωροµετρίας, και σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό, την ιδιωτική επίδοση τέτοιας ειδοποίησης ή επικοινωνίας σε τέτοιο πρόσωπο:
Νοείται ότι η ιδιωτική επίδοση δύναται να γίνει µε οποιονδήποτε τρόπο προβλέπεται στους Θεσµούς Πολιτικής ∆ικονοµίας, περιλαµβανοµένης και της δυνατότητας υποκατάστατης επίδοσης µε διάταγµα ∆ικαστηρίου κατόπιν γενικής αίτησης: Νοείται περαιτέρω ότι η επίδοση εκτός δικαιοδοσίας δυνατόν να γίνει µε οποιονδήποτε τρόπο προβλέπεται σε Κανονισµό, διεθνή σύµβαση, νόµο, δευτερογενή νοµοθεσία ή διαδικαστικό κανονισµό ισχύει στη ∆ηµοκρατία:
(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας)
Μια από τις προεξάρχουσες υποθέσεις επί του ζητήματος της ερμηνείας Νόμων είναι η Southfields Industries Ltd v. Δήμου Λευκωσίας [1995] 3 Α.Α.Δ. 59, 64 (απόφαση ολομέλειας) στην οποία λέχθηκαν τα εξής:
«Σκοπός της ερμηνείας του νόμου είναι η ανεύρεση της πρόθεσης του νομοθέτη. Όπου το λεκτικό της διάταξης είναι σαφές, το Δικαστήριο την ερμηνεύει με βάση τη φυσική και συνήθη έννοια των λέξεων. Οι λέξεις σ' ένα νομοθέτημα γενικά ερμηνεύονται με τη συνήθη τους σημασία, αλλά και με βάση τα συμφραζόμενα, έχοντας δε υπόψη το αντικείμενο και το σκοπό του νόμου.»
Στην υπόθεση Τ. Γεωργιάδης & Υιός Λτδ ν. Δημοκρατίας (1991) 4 Α.Α.Δ. 1142 λέχθηκε ότι οι Νόμοι πρέπει να ερμηνεύονται σύμφωνα με το απλό γραμματικό και κατά κυριολεξία νόημα των λέξεων εκτός όπου αυτό είναι σε αντίθεση με οποιαδήποτε ρητή πρόθεση ή δηλωμένο σκοπό του Νόμου ή αν αυτό το νόημα θα οδηγούσε σε παράλογο αποτέλεσμα (βλ. επίσης Marabou Floating Restaurant Ltd v. Council of Ministers (1973) 3 C.L.R. 397, Argolis Estate Ltd v. Minister of Finance & Another (1977) 3 C.L.R. 441, 450, Georghiou Real Estate Co. Ltd v. R. (1978) 3 C.L.R. 45, 46, Haris Theodorides v. The Central Bank of Cyprus (1985) 3 C.L.R. 721, 722 και Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις Πλάζα Λτδ κ.α. ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερμασόγειας (1998) 3 Α.Α.Δ. 348).
Παρομοίως στην υπόθεση Νικολάου ν. Total Properties Ltd κ.α. (2011) 1 Α.Α.Δ. 1358 λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Συνιστά πάγια νομολογιακή αρχή ότι εκεί όπου το λεκτικό του Νόμου είναι σαφές, τότε για σκοπούς διακρίβωσης του πραγματικού σκοπού του νομοθέτη, το μόνο αυθεντικό οδηγό αποτελεί το κείμενο του νόμου. Στις λέξεις θα πρέπει να αποδίδεται η φυσική και συνήθης έννοια τους και τα δικαστήρια οφείλουν να καταστήσουν το νόμο αποτελεσματικό, οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνέπειες. Όπως πολύ εύστοχα λέχθηκε στην υπόθεση Ghalanos Distributors Ltd v Δημοκρατίας (2002) 3 Α.Α.Δ. 528, στη σελ. 533, «Το Δικαστήριο δεν κρίνει την πολιτική του Νόμου ούτε επιχειρεί με ερμηνευτικά μέσα να δώσει σοφότερη ή δικαιότερη λύση ή ακόμα πιο επιθυμητή από αυτήν που προβλέπει η διάταξη». (βλ. επίσης, Κ.Ο.Τ. v. Παπαδόπουλου (1990) 2 Α.Α.Δ. 86, Μακεδόνας v. Δημοκρατίας (1998) 3 Α.Α.Δ. 162, Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις Πλάζα Λτδ. κ.ά. v. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερμασόγειας (1998) 3 Α.Α.Δ. 348).»
Τέλος, στην υπόθεση Marios Nikolaou Developers Ltd κ.α., Πολιτική Αίτηση Αρ. 101/2018, ημερομηνίας 14.08.2018, ECLI:CY:AD:2018:D378 επισημαίνονται τα ακόλουθα:
«Είναι νομολογιακά γνωστό ότι βασικό κριτήριο για την ερμηνεία ενός νομοθετήματος αποτελεί η συνήθης σημασία των λέξεων. Εκεί όπου οι πρόνοιες της νομοθεσίας είναι σαφείς στις λέξεις θα πρέπει να δίδεται η γραμματική τους έννοια. Κεντρική επιδίωξη και στόχος του ερμηνευτικού έργου του Δικαστηρίου είναι η διακρίβωση της [αντικειμενικής] πρόθεσης του νομοθέτη που είναι και το μόνο ζητούμενο (βλ. Κωμοδρόμος ν. White Knight Holdings (2010) 1 A.Α.Δ. 1903).»
Πέραν της συνήθους και φυσικής έννοιας των επιμέρους λέξεων του νομοθετήματος, επιβεβαιωτικό εργαλείο διάγνωσης του σκοπού του Νομοθέτη αποτελεί η πρότερη κατάσταση πραγμάτων.
Συγκεκριμένα, πριν τη θέσπιση του τροποποιητικού Ν.87(Ι)/2018 η ερμηνευτική αναφορά της «επίδοσης» ήταν η ακόλουθη:
«επίδοση» σηµαίνει την παράδοση οποιασδήποτε ειδοποίησης ή επικοινωνίας µε συστηµένη επιστολή, η οποία απευθύνεται στην τελευταία γνωστή διεύθυνση της κατοικίας ή του εγγεγραµµένου γραφείου του προσώπου, στο οποίο η ειδοποίηση ή η επικοινωνία απευθύνεται ή µε ιδιωτική επίδοση τέτοιας ειδοποίησης ή επικοινωνίας σε τέτοιο πρόσωπο:
(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας)
Δηλαδή, με τον τροποποιητικό Ν87(Ι)/2018 ο Νομοθέτης, μεταξύ άλλων, επέλεξε να απαλείψει το διαζευκτικό «ή» και να το αντικαταστήσει με τη φράση «και σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό». Τούτο άρει την όποια εναπομείνασα αμφιβολία περί του σκοπού του Νομοθέτη.
Όπως αναφύεται από τη Νομολογία, η αποστολή των Δικαστηρίων, σε ξεκάθαρες περιπτώσεις, περιορίζεται στο να διαγιγνώσκουν, μέσα από τη συνήθη και φυσική έννοια των λέξεων, τον δεδηλωμένο σκοπό του Νομοθέτη.
Η υποκειμενική άποψη του Δικαστηρίου επί του ορθολογισμού ή μη του δεδηλωμένου σκοπού, δεν δικαιολογεί ερμηνευτική εκτροπή. Συνεπώς, το γεγονός ότι με την προσωπική επίδοση, ο παραλήπτης/ενδιαφερόμενος μιας ειδοποίησης, επικοινωνίας ή εγγράφου, σαφέστατα λαμβάνει γνώση και δύναται να υπερασπιστεί ή να ασκήσει τα όποια ένδικα μέσα του παρέχονται, όπως εξάλλου έχει επισυμβεί στην προκειμένη περίπτωση, δεν δικαιολογεί ερμηνεία άλλη απ' εκείνη που είναι κρυστάλλινα καθαρή στο μάτι.
Εναπόκειται στον Νομοθέτη - εν τη σοφία του - να νομοθετεί κατά τρόπο που διευκολύνει, παρά να δυσχεραίνει διαδικασίες και καταστάσεις.
Στο σύγγραμμα ΕΡΜΗΝΕΙA ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ του δικηγόρου Πόλυ Γ. Πολυβίου αναφέρονται στις σελ.47 - 48 - εύστοχα κατά την κρίση μας - τα ακόλουθα:
«Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η υποκειμενική πρόθεση του νομοθέτη (intention), ιδιαίτερα εφόσον η Βουλή ή άλλο νομοθετικό όργανο αποτελείται από πολλά μέλη τα οποία σχεδόν σίγουρα έχουν διαφορετικές υποκειμενικές αντιλήψεις (εάν φυσικά έχουν οποιεσδήποτε αντιλήψεις, διότι πολλά νομοθετήματα ψηφίζονται χωρίς οποιαδήποτε μελέτη ή τουλάχιστον προσεκτική μελέτη του περιεχομένου τους), αλλά ο σκοπός του νομοθέτη, ή καλύτερα ο σκοπός και το γενικότερο πλαίσιο (context) του νομοθετήματος, κάτι που προκύπτει από μια σειρά αντικειμενικών παραγόντων συμπεριλαμβανομένου του όλου περιεχομένου του επίδικου νομοθετήματος, της ιστορικής καταβολής του, και του προβλήματος ή των προβλημάτων που το νομοθέτημα προσπαθεί να ρυθμίσει.»
Ενόψει των πιο πάνω κρίνουμε ότι η εφεσείουσα όφειλε να επιχειρήσει να επιδώσει την επίμαχη ειδοποίηση Τύπου «ΙΑ» με συστημένη επιστολή και μόνον αν τούτο ήταν ανέφικτο να προχωρήσει με τη διαδικασία της ιδιωτικής επίδοσης. Την υποχρέωση επίδοσης της ειδοποίησης τη φέρει ασφαλώς ο ενυπόθηκος δανειστής, ο οποίος συνακόλουθα φέρει και το βάρος να αποδείξει το «ανέφικτο» της δια Νόμου επιβαλλόμενης μεθόδου επίδοσης. Στην προκειμένη περίπτωση κανένα τέτοιο στοιχείο προσκομίστηκε από πλευράς εφεσείουσας.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι ένας από τους βασικούς λόγους βάσει του οποίου ενδιαφερόμενο πρόσωπο δικαιούται δυνάμει του άρθρου 44Γ να καταχωρήσει έφεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο και να πετύχει παραμερισμό της ειδοποίησης, είναι ακριβώς ότι «η ειδοποίηση δεν έχει δεόντως επιδοθεί» (άρθρο 44Γ(3)(β)).»
Το αποτέλεσμα της παρούσας Αίτησης/Έφεσης αναδύεται μέσα από την πιο πάνω ανάλυση και σκεπτικό.
Ο νομοθέτης έχει ρητά προνοήσει ότι για να θεωρείται νομότυπη η επίδοση της ειδοποίησης τύπου ΙΑ για τους σκοπούς του Ν.9/65 πρέπει πρώτα να σταλεί μέσω συστημένου ταχυδρομείου. Εδώ, η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη πράγματι απέστειλε την ειδοποίηση τύπου ΙΑ προς τον Αιτητή/Εφεσείοντα μέσω συστημένου ταχυδρομείου στις 31.1.2025.
Πριν όμως η ειδοποίηση επιστραφεί από το ταχυδρομείο ως ανεπίδοτη (επιστράφηκε ως τέτοια στις 27.3.2025), η Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητη προχώρησε στις 13.3.2025 με ιδιωτική επίδοση δια θυροκόλλησης έχοντας εξασφαλίσει στο ενδιάμεσο σχετικό διάταγμα.
Επανέρχομαι στο πιο πάνω απόσπασμα από την Παντέλα. Όπως εκεί εξηγείται, με αναφορά στο άρθρο 44 ΙΕ του Ν.9/65, μόνο εφόσον διαπιστωθεί ότι δεν είναι εφικτή η επίδοση με συστημένο ταχυδρομείο, παρέχεται η δυνατότητα ιδιωτικής επίδοσης:
«…ο σκοπός του Νομοθέτη είναι ξεκάθαρος. Θέλησε να ιεραρχήσει τον τρόπο επίδοσης, δίδοντας επιτακτικό προβάδισμα στη συστημένη επιστολή. Μόνον όταν η επίδοση με αυτόν τον τρόπο είναι ανέφικτη, διανοίγεται ο δρόμος εναλλακτικά για ιδιωτική επίδοση, συμφώνως των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, περιλαμβανομένης και της δυνατότητας υποκατάστατης επίδοσης, κατόπιν βεβαία σχετικού διατάγματος του Δικαστηρίου.»
(υπογράμμιση δική μου)
Κρίνω ότι το ανέφικτο της επίδοσης δια συστημένου ταχυδρομείου μπορεί να διαπιστωθεί μόνο εφόσον η συστημένη επιστολή επιστραφεί ως αζήτητη. Πριν να συμβεί αυτό, μόνο εικασία μπορεί να θεωρηθεί ο ισχυρισμός ότι είναι ανέφικτη η επίδοση με αυτό τον τρόπο.
Η δυνατότητα ιδιωτικής επίδοσης παρέχεται μόνο αφού καταστεί ανέφικτη η επίδοση με συστημένη επιστολή. Εδώ όμως η ιδιωτική επίδοση έγινε πριν το συστημένο επιστραφεί ως αζήτητο. Το γεγονός ότι διενεργήθηκε κατόπιν διατάγματος για υποκατάστατη επίδοση καμία σημασία έχει. Μπορεί η επίδοση να έγινε σύμφωνα με το διάταγμα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήταν πρόωρη και, ως τέτοια, αντικανονική. Έγινε πριν διακριβωθεί ότι η παράδοση μέσω συστημένου ταχυδρομείου ήταν ανέφικτη.
Όπως καταλήγει το Εφετείο στην Παντέλα, μια από τις περιπτώσεις στις οποίες ενδιαφερόμενος μπορεί να αποταθεί στο Δικαστήριο με Έφεση για παραμερισμό της ειδοποίησης τύπου ΙΑ είναι εάν η ειδοποίηση «δεν έχει δεόντως επιδοθεί» (άρθρο 44 Γ(3)(β)).
Εδώ, για τους λόγους που εξήγησα, καταλήγω ότι η ειδοποίηση τύπου ΙΑ δεν έχει επιδοθεί δεόντως γιατί δεν επιδόθηκε κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 44 ΙΕ του Ν.9/65. Συνεπώς, ο Αιτητής/Εφεσείοντας δικαιούται σε παραμερισμό της.
Για αυτούς τους λόγους, η Αίτηση/Έφεση επιτυγχάνει και διατάσσεται ο παραμερισμός της ειδοποίησης τύπου ΙΑ ημερομηνίας 27.11.2024.
Ενόψει αυτής της κατάληξης, δεν συντρέχει λόγος να εξεταστούν οι υπόλοιποι λόγοι που επικαλείται ο Αιτητής/Εφεσείοντας.
Αναφορικά με τα έξοδα της διαδικασίας, ακολουθώντας το αποτέλεσμα, επιδικάζονται υπέρ του Αιτητή/Εφεσείοντα και εναντίον της Καθ’ ης η Αίτηση/Εφεσίβλητης όπως θα υπολογιστούν και εγκριθούν.
(Υπ.) ……………………..………………………..
Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Πιστόν αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο