ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Ν. Πετρίδου, Ε.Δ.

Αρ. Αγωγής: 2113/2022

 

Liubov Savenkova, εκ Ρωσίας

Ενάγουσα

-και-

 

Στέλιου Θεοδώρου, εκ Λευκωσίας

Εναγόμενου

 

Ημερομηνία: 7 Μαΐου 2025

 

Εμφανίσεις:

Για την Ενάγουσα: κα Παπαγιώργη για Γιώργος Ζ. Γεωργίου & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε.

Για τον Εναγόμενο: κα Καντούνα για Παπαδόπουλος, Λυκούργος & Σία Δ.Ε.Π.Ε.

 

 

ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Με την υπό τον ως άνω τίτλο και αριθμό αγωγή, η Ενάγουσα, ως ιδιοκτήτρια του επίδικου διαμερίσματος (πλήρη στοιχεία του οποίου δικογραφούνται στην Έκθεση Απαίτησης της) (στο εξής «το Διαμέρισμα»), επιζητεί την έκδοση απόφασης, για το ποσό των €1.630,32, υπέρ της και εναντίον του Εναγόμενου, ο οποίος ενοικίαζε το Διαμέρισμα από την 1.12.2018 μέχρι τις 4.12.2021. Η δε απαίτηση της, δεν αφορά σε οποιοδήποτε οφειλόμενο ενοίκιο, αλλά αφορά, αποκλειστικώς, τη διορθωτική χρέωση, που επιβλήθηκε από το Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας (στο εξής «η Υδατοπρομήθεια»), ύψους €1.630,32 (στο εξής «η διορθωτική χρέωση»), στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, και την οποία (χρέωση) η Ενάγουσα εξόφλησε, λόγω της άρνησης του Εναγόμενου να καταβάλει τούτην. Ακολούθως, η Ενάγουσα, αφού κάλεσε τον Εναγόμενο να της καταβάλει το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, καταχώρησε την παρούσα αγωγή εναντίον του, με σκοπό να εισπράξει τούτο, στη βάση παράβασης, εκ μέρους του τελευταίου, των επίδικων συμφωνιών ενοικίασης.

 

Κρίνω σημαντικό, στο σημείο αυτό, να καταγράψω ότι η όλη διαφορά των μερών προέκυψε σε χρόνο περί το τέλος της ενοικίασης του Διαμερίσματος από τον Εναγόμενο, όταν τούτα (τα μέρη) ενημερώθηκαν (στη βάση σχετικής επιστολής της Υδατοπρομήθειας[1]) ότι διαφάνηκε ότι στο σημείο που θα έπρεπε να είναι εγκατεστημένος ο υδρομετρητής του Διαμερίσματος, εκ λάθους, εγκαταστάθηκε ο υδρομετρητής του διαμερίσματος 401 (που βρίσκεται στην ίδια πολυκατοικία) και ο υδρομετρητής του τελευταίου εγκαταστάθηκε στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται αυτός του Διαμερίσματος (δηλαδή εγκαταστάθηκαν αντιστρόφως). Στη βάση δε σχετικής εκτίμησης, στην οποία προέβη η Υδατοπρομήθεια, προέκυψε ότι το Διαμέρισμα χρεωνόταν λιγότερα από όσα πραγματικά κατανάλωνε για την χρονική περίοδο 29.10.2018 - 29.6.2021.

 

Σημειώνω, εξ αρχής, ότι η παρούσα αγωγή εκδικάσθηκε υπό τη μορφή ταχείας εκδίκασης, στη βάση των προνοιών της Δ. 30 θ. 6 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Συνακόλουθα, η μαρτυρία αμφότερων των μερών κατατέθηκε γραπτώς, υπό μορφή ενόρκων δηλώσεων. Σημειώνω, επίσης, ότι ουδείς εκ των ομνύοντων αντεξετάσθηκε επί του περιεχομένου της ένορκης μαρτυρίας του. Επομένως, το Δικαστήριο δεν έχει ενώπιον του ζώσα μαρτυρία.

 

Εκ μέρους της Ενάγουσας, μαρτυρία έδωσε η κα Βιολάρη (εφεξής η «ΕΔ Βιολάρη»), η οποία είναι η αντιπρόσωπος της και η οποία, καθ’ όλο τον ουσιώδη για την παρούσα αγωγή χρόνο, διαχειριζόταν όλα τα ζητήματα που αφορούσαν το Διαμέρισμα (βλ. ένορκη δήλωση ημερ. 6.9.2023) (στο εξής «η ΜΕ 1»).

 

Εκ μέρους του Εναγόμενου, ένορκη μαρτυρία έδωσε ο ίδιος (βλ. ένορκη δήλωση ημερ. 21.9.2023).

 

Κοινώς αποδεκτά και/ή μη αμφισβητούμενα γεγονότα

 

Προτού προχωρήσω να παραθέσω τις εκδοχές των μερών, καθώς και την ενώπιον μου μαρτυρία, κρίνω σκόπιμο όπως καταγράψω τα πιο κάτω κοινώς αποδεκτά και μη αμφισβητούμενα γεγονότα, ως αυτά προκύπτουν στη βάση της ενώπιον μου μαρτυρίας που κατατέθηκε από αμφότερες τις πλευρές, τους δικογραφημένους ισχυρισμούς αμφότερων των μερών, αλλά και τις δηλώσεις των συνηγόρων των διαδίκων κατά την επ’ ακροατηρίω διαδικασία:

 

1.      Η Ενάγουσα, καθ’ όλους τους ουσιώδεις χρόνους, ήταν και παραμένει η ιδιοκτήτρια του Διαμερίσματος.

 

2.      Ο Εναγόμενος ήταν ο ενοικιαστής του Διαμερίσματος, από την 1.12.2018 μέχρι τις 4.12.2021, στο οποίο διέμενε με την οικογένεια του.

 

3.      Κατά τις 22.11.2018, συνήφθη γραπτή συμφωνία, μεταξύ της Ενάγουσας και του Εναγόμενου, αναφορικά με την ενοικίαση του Διαμερίσματος, για την περίοδο 1.12.2018 – 30.11.2019 (στο εξής η «Πρώτη Συμφωνία Ενοικίασης»), την οποία τα μέρη ανανέωσαν, στη βάση των ίδιων όρων, για την περίοδο 1.12.2019 – 30.11.2020. Στις 24.11.2020, τα μέρη συνήψαν δεύτερη γραπτή συμφωνία ενοικίασης (στο εξής η «Δεύτερη Συμφωνία Ενοικίασης»), για το Διαμέρισμα, για την περίοδο 1.12.2020 – 30.11.2021, οι όροι της οποίας ήταν πανομοιότυποι με την Πρώτη Συμφωνία Ενοικίασης. Σημειώνω εδώ ότι, στο εφεξής, η Πρώτη και η Δεύτερη Συμφωνία Ενοικίασης θα αναφέρονται, μαζί, ως «οι Συμφωνίες Ενοικίασης» (βλ. Τεκμήρια 1 και 2 στην ΕΔ Βιολάρη).

 

4.      Ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης είχε ως εξής: «The Tenant will be obliged to pay all utility bills including those for the electricity and water supply as well as for any telephone or Internet lines, common expenses of the apartment building and other community taxes i.e. refuge assuming they exist».

 

5.      Καθ’ όλους τους ουσιώδεις χρόνους, οι λογαριασμοί κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος εκδίδονταν από την Υδατοπρομήθεια, στο όνομα της Ενάγουσας, και αποστέλλονταν στην διεύθυνση του Διαμερίσματος, εφόσον ο εν λόγω λογαριασμός κατανάλωσης νερού ουδέποτε μεταβιβάστηκε στο όνομα του Εναγόμενου, παρά τις οχλήσεις του τελευταίου προς την Ενάγουσα για τούτο.

 

6.      Καθ’ όλη την περίοδο ενοικίασης του Διαμερίσματος, ο Εναγόμενος, πλήρωνε τους λογαριασμούς κατανάλωσης νερού, ως τούτοι αποστέλλονταν στην διεύθυνση του Διαμερίσματος, στο όνομα της Ενάγουσας, χωρίς ποτέ να αμφισβητήσει τις χρεώσεις αναφορικά με την κατανάλωση νερού, πλην αυτής που αφορούσε την επιβολή της διορθωτικής χρέωσης.

 

7.      Στις 4.10.2021, η Υδατοπρομήθεια απέστειλε επιστολή προς την Ενάγουσα, στη διεύθυνση του Διαμερίσματος (στο εξής «η επιστολή ημερ. 4.10.2021») (βλ. Τεκμήριο 3 στην ΕΔ Βιολάρη), την οποία ο Εναγόμενος παρέλαβε. Με την εν λόγω επιστολή, η Υδατοπρομήθεια, ενημέρωνε, μεταξύ άλλων, την Ενάγουσα ότι, κατόπιν επιτόπιου ελέγχου που διεξήγαγε, διαπιστώθηκε ότι οι υδρομετρητές του Διαμερίσματος και του διαμερίσματος 401 (τα οποία βρίσκονται στην ίδια πολυκατοικία) είχαν, εξ αρχής, εγκατασταθεί λανθασμένα, και δη αντιστρόφως, από τον τεχνικό, με αποτέλεσμα οι λογαριασμοί κατανάλωσης νερού των εν λόγω διαμερισμάτων, μέχρι τότε, να ήταν λανθασμένοι. Την ενημέρωνε, επίσης, ότι, συνεπεία του εν λόγω λάθους, στο Διαμέρισμα, κατά την χρονική περίοδο 29.10.2018 – 29.6.2021, είχε καταναλωθεί νερό αξίας €1.630,32, για το οποίο ο λογαριασμός κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος ουδέποτε χρεώθηκε.

 

8.      Στις 10.10.2021, ο Εναγόμενος προώθησε την επιστολή ημερ. 4.10.2021 στην Ενάγουσα, μέσω της αντιπροσώπου της (την ΜΕ 1). Ακολούθως, η ΜΕ 1 (ενεργώντας εκ μέρους της Ενάγουσας), με σκοπό την διερεύνηση του ζητήματος, διευθέτησε συνάντηση, στις 30.11.2021, με τον Προϊστάμενο Οικονομικών Υπηρεσιών της Υδατοπρομήθειας.

 

9.      Αφότου εντοπίστηκε το λάθος στην εγκατάσταση των εν λόγω υδρομετρητών, η Υδατοπρομήθεια προχώρησε στην διόρθωση της εγκατάστασης τους και στην επιβολή της διορθωτικής χρέωσης στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, χρεώνοντας αυτόν με το ποσό των €1.630,32. Επίσης, η Υδατοπρομήθεια, κατά ή περί τον ίδιο χρόνο, προχώρησε σε πίστωση του λογαριασμού κατανάλωσης νερού του διαμερίσματος 401, λόγω υπερχρέωσης του, με το ίδιο ποσό.

 

10.   Ο Εναγόμενος, από την πρώτη στιγμή που στάληκε η επιστολή ημερ. 4.10.2021, ανέφερε στην Ενάγουσα, μέσω της αντιπροσώπου της (της ΜΕ 1) και/ή του υιού της Ενάγουσας, ότι δεν προτίθεται να καταβάλει το ποσό της διορθωτικής χρέωσης και ότι ούτε η Ενάγουσα θα έπρεπε να πληρώσει αυτό. Πιο συγκεκριμένα, κατά ή περί τις 10.10.2021, όταν ο Εναγόμενος προώθησε την επιστολή ημερ. 4.10.2021 στην Ενάγουσα, μέσω της ΜΕ 1, ανέφερε στην τελευταία ότι ο ίδιος δεν θα καταβάλει το εν λόγω ποσό και ότι ούτε η Ενάγουσα θα έπρεπε να το καταβάλει, εφόσον το λάθος δεν ήταν δικό τους (βλ. Τεκμήριο 3 στην ΕΔ Βιολάρη).

 

11.   Επίσης, στις 25.10.2021, ο Εναγόμενος απέστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα στον υιό της Ενάγουσας, ενημερώνοντας τον για το ζήτημα, προβάλλοντας, ταυτόχρονα, τη θέση ότι οποιοδήποτε ποσό προέκυπτε ως διορθωτική χρέωση στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, θα έπρεπε να καταβληθεί από την Υδατοπρομήθεια, η οποία προέβη στο εν λόγω λάθος, εφόσον αυτή είχε την ευθύνη του σωστού ελέγχου και σύνδεσης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος (βλ. Τεκμήριο 7 στην ΕΔ Βιολάρη).

 

12.   Στις 4.12.2021, ο Εναγόμενος παρέδωσε την ελεύθερη και κενή κατοχή του Διαμερίσματος στην Ενάγουσα.

 

13.   Επειδή ο Εναγόμενος δεν κατέβαλε το ποσό της διορθωτικής χρέωσης που επιβλήθηκε στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, η Ενάγουσα, στις 11.3.2021, κατέβαλε το εν λόγω ποσό προς εξόφληση του εν λόγω λογαριασμού, με σκοπό την αποφυγή διακοπής νερού στο Διαμέρισμα και/ή της επιβολής οποιωνδήποτε περαιτέρω επιβαρύνσεων στον εν λόγω λογαριασμό.

 

14.   Στις 7.4.2024, οι δικηγόροι της Ενάγουσας απέστειλαν, μέσω ιδιώτη επιδότη και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, επιστολή προς τον Εναγόμενο, με την οποία, μεταξύ άλλων, τον καλούσαν να καταβάλει στην Ενάγουσα, το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, ως επίσης και κάποια οφειλόμενα ενοίκια (τα οποία δεν αφορούν την παρούσα αγωγή).

 

15.   Ο Εναγόμενος, μέχρι και σήμερα, ουδέν ποσό έχει καταβάλει έναντι του αξιούμενου ποσού.

 

Όλα τα πιο πάνω, αποτελούν, πλέον, ευρήματα του Δικαστηρίου από αυτό το στάδιο.

 

Αμφισβητούμενα ζητήματα

 

Στη βάση των ανωτέρω, ό,τι απομένει, εν προκειμένω, να αποφασιστεί από το Δικαστήριο είναι το κατά πόσο το ποσό της διορθωτικής χρέωσης αντικατοπτρίζει την πραγματική κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα για την χρονική περίοδο 29.10.2018 – 29.6.2021, ως επίσης και κατά πόσο ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, επιβάλλει οποιαδήποτε ευθύνη στον Εναγόμενο να καταβάλει στην Ενάγουσα το ποσό της διορθωτικής χρέωσης. Στην δε περίπτωση που κριθεί ότι ο εν λόγω όρος 16 επιβάλλει στον Εναγόμενο τέτοια συμβατική ευθύνη, θα πρέπει να αποφασιστεί κατά πόσο οι λοιπές υπερασπιστικές γραμμές που αυτός προβάλλει, ευσταθούν.

 

Οι εκδοχές των μερών

 

Η εκδοχή της Ενάγουσας

 

Η Ενάγουσα, τόσο δικογραφικώς όσο και με τη μαρτυρία που προσκομίστηκε εκ μέρους της, προβάλλει τη θέση ότι, κατά τη συνάντηση της αντιπροσώπου της (ΜΕ 1) με το αρμόδιο πρόσωπο στην Υδατοπρομήθεια, στις 30.11.2021, η πλευρά της πείσθηκε ως προς την ορθότητα των ισχυρισμών της Υδατοπρομήθειας, περί της λανθασμένης και δη αντίστροφης εγκατάστασης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και του διαμερίσματος 401, ως επίσης και της ορθότητας του υπολογισμού της διορθωτικής χρέωσης στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος. Ισχυρίστηκε δε, ότι κατόπιν των ανωτέρω, ζήτησε από τον Εναγόμενο να καταβάλει το συγκεκριμένο ποσό της διορθωτικής χρέωσης, στη βάση του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης. Πάντα, κατά τους ισχυρισμούς της Ενάγουσας, ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, επέβαλλε στον Εναγόμενο ευθύνη να καταβάλλει όλα τα έξοδα κοινής ωφελείας του Διαμερίσματος, μεταξύ των οποίων και την κατανάλωση νερού. Εντούτοις, ως είναι η θέση της, ο Εναγόμενος αρνήθηκε να καταβάλει το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, όχι στη βάση αμφισβήτησης των όσων η Υδατοπρομήθεια ισχυρίστηκε (περί αντίστροφης εγκατάστασης των υδρομετρητών) ή της ορθότητας του ποσού της διορθωτικής χρέωσης, αλλά στη βάση του ότι το όλο ζήτημα προέκυψε λόγω λάθους της ίδιας της Υδατοπρομήθειας για το οποίο δεν θα έπρεπε να έχει ευθύνη ο ίδιος, μη αμφισβητώντας, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, τη θέση της Υδατοπρομήθειας ότι, κατά την χρονική περίοδο 29.10.2018 - 29.6.2021, στο Διαμέρισμα είχε καταναλωθεί νερό για το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, το οποίο δεν χρεώθηκε στους λογαριασμούς κατανάλωσης νερού που εκδίδονταν για αυτό (το Διαμέρισμα). Εφόσον ο Εναγόμενος αρνήθηκε να καταβάλει το εν λόγω ποσό, η Ενάγουσα αναγκάστηκε να το καταβάλει και, ακολούθως, καταχώρησε την παρούσα αγωγή εναντίον του για να εισπράξει το εν λόγω ποσό της διορθωτικής χρέωσης. Τέλος, στη βάση των πιο πάνω, είναι η θέση της ότι, το ποσό της διορθωτικής χρέωσης προέκυψε από τις καταγεγραμμένες μετρήσεις του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και αντιπροσωπεύει την ακριβή ποσότητα νερού που κατανάλωσε ο Εναγόμενος και η οικογένεια του σε αυτό.

 

Η εκδοχή του Εναγόμενου

 

Στον αντίποδα, είναι η θέση του Εναγόμενου ότι ο ίδιος, καθ’ όλους τους ουσιώδεις χρόνους, ενεργούσε σύμφωνα με τις συμβατικές του υποχρεώσεις, ενώ εξοφλούσε, εμπρόθεσμα, όλους τους λογαριασμούς κατανάλωσης νερού, ως τούτοι υπολογίζονταν και εκδίδονταν από την Υδατοπρομήθεια, στη βάση των ενδείξεων σχετικού υδρομετρητή. Είναι δε η συναφής του θέση ότι η καταβολή από τον ίδιο του ποσού της διορθωτικής χρέωσης δεν προνοείται από τους όρους των Συμφωνιών Ενοικίασης, ενώ αντιβαίνει την κοινή λογική και/ή τις αρχές της επιείκειας. Εν πάση περιπτώσει, είναι η θέση του ότι, ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης δεν δύναται να ερμηνευθεί κατά τρόπο που να επιβάλλει σε αυτόν την υποχρέωση να αποζημιώσει την Υδατοπρομήθεια για οποιοδήποτε ποσό προκύπτει συνεπεία της αμέλειας και/ή της πλημμελούς εκτέλεσης καθήκοντος αυτής και/ή της Ενάγουσας και/ή οποιουδήποτε τρίτου προσώπου. Ισχυρίζεται, ακόμη, ότι, οι λογαριασμοί κατανάλωσης νερού, ως τούτοι του αποστέλλονταν και αυτός εξοφλούσε καθ’ όλη τη περίοδο ενοικίασης του Διαμερίσματος, ήταν ορθοί και κυμαίνονταν στα λογικά πλαίσια για μια τετραμελή οικογένεια, ενώ ουδέποτε εντοπίστηκε οποιοδήποτε πρόβλημα με τον υδρομετρητή του Διαμερίσματος. Είναι, επίσης, η θέση του ότι η επιβολή της διορθωτικής χρέωσης στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, εκ μέρους της Υδατοπρομήθειας, είναι αυθαίρετη και/ή παράνομη και/ή ότι το εν λόγω ποσό, εν πάση περιπτώσει, προέκυψε συνεπεία λάθους και/ή αμέλειας και/ή παράλειψης της Ενάγουσας και/ή της Υδατοπρομήθειας και/ή τρίτων προσώπων κατά την εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και/ή ότι η εγκατάσταση αυτού (του υδρομετρητή) προηγείτο της κατοχής και/ή της ενοικίασης του Διαμερίσματος από τον ίδιο και/ή της συμβατικής σχέσης του με την Ενάγουσα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μην θεωρείται «καταναλωτής», για τους σκοπούς των κανονισμών 10 και 11 των περί του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας Κανονισμών (ΚΔΠ 109/2012) και, επομένως, να μην φέρει οποιαδήποτε ευθύνη αναφορικά με την ορθή εγκατάσταση του. Πέραν των ανωτέρω, ισχυρίζεται ότι αποτελούσε σιωπηρό και/ή ουσιώδη όρο των Συμφωνιών Ενοικίασης, ότι η Ενάγουσα ενήργησε νόμιμα και/ή εκπλήρωσε όλα τα εκ του νόμου απορρέοντα καθήκοντα της, ως ιδιοκτήτρια του Διαμερίσματος, και/ή έλαβε όλα τα αναγκαία μέτρα κατά την εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και/ή ότι τούτος (ο υδρομετρητής) εγκαταστάθηκε ορθά και/ή ότι οι λογαριασμοί κατανάλωσης νερού που του αποστέλλονταν για πληρωμή ήταν τελικοί και/ή ορθοί, με αποτέλεσμα η Ενάγουσα να κωλύεται ένεκα των δηλώσεων της σε έγγραφα (estoppel by deed) να αξιώνει το ποσό της διορθωτικής χρέωσης. Επίσης, είναι η θέση του ότι η Ενάγουσα, γενικότερα, κωλύεται στη βάση των αρχών της επιείκειας, να προωθεί την παρούσα αγωγή και να αξιώνει από τον ίδιο το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, και δικογραφεί προς τούτο σχετικές λεπτομέρειες. Επιπροσθέτως, ο Εναγόμενος εγείρει την υπεράσπιση της αλλαγής θέσης (change of position) και ισχυρίζεται ότι ο ίδιος προσάρμοσε την κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα στη βάση των χρεώσεων κατανάλωσης νερού που του αποστέλλονταν κατά τον επίδικο χρόνο. Τέλος, είναι η θέση του ότι η Ενάγουσα παρέλειψε να λάβει εύλογα μέτρα προς μετριασμό της ζημίας της, εφόσον δεν αμφισβήτησε την επιβολή της διορθωτικής χρέωσης στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος και/ή του ύψους αυτής.

 

Μαρτυρία

 

Δεν θεωρώ αναγκαίο να παραθέσω με λεπτομέρεια την ενώπιον μου μαρτυρία. Πλήρης έκταση τούτης, καταγράφεται στις ένορκες δηλώσεις που κατατέθηκαν από τους μάρτυρες της κάθε πλευράς. Εν πάση δε περιπτώσει, η όποια μαρτυρία, κατωτέρω, παραταθεί, αφορά μόνο το ζήτημα που παρέμεινε υπό αμφισβήτηση και όχι το σύνολο της μαρτυρίας που βρίσκεται ενώπιον του Δικαστηρίου, με δεδομένο ότι αρκετά γεγονότα που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση είναι κοινώς αποδεκτά και/ή μη αμφισβητούμενα, ως αυτά καταγράφονται ανωτέρω.

 

ΜΕ 1

 

Στην ουσία η μάρτυρας αυτή, σε σχέση με τα ανωτέρω επίδικα ζητήματα προς εξέταση, προώθησε ισχυρισμούς ως η ανωτέρω εκδοχή της Ενάγουσας. Ισχυρίστηκε ότι η διορθωτική χρέωση προέκυψε από τις καταγεγραμμένες μετρήσεις κατανάλωσης νερού στο Διαμέρισμα και αντιστοιχεί στην διαφορά μεταξύ της ακριβούς ποσότητας νερού που κατανάλωσε ο Εναγόμενος και η οικογένεια του, κατά την επίδικη περίοδο (29.10.2018 – 29.6.2021) στο Διαμέρισμα, και της κατανάλωσης νερού για την οποία χρεώθηκε, πριν διαπιστωθεί ότι η εγκατάσταση του υδρομετρητή ήταν λανθασμένη[2]. Επισύναψε, προς απόδειξη των ισχυρισμών της το Τεκμήριο 5, το οποίο αποτελεί αντίγραφο των καταστάσεων λογαριασμού κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, για την περίοδο 29.10.2018 – 27.8.2021[3], ως τούτοι αποστέλλονταν πριν εξακριβωθεί η λανθασμένη εγκατάσταση των υδρομετρητών, με την επιβολή της διορθωτικής χρέωσης να παρουσιάζεται, για πρώτη φορά, ως χρέωση, στο λογαριασμό κατανάλωσης νερού για τη διμηνία 29.6.2021 - 27.8.2021. Επισύναψε επίσης το Τεκμήριο 6, το οποίο αποτελείται από αντίγραφα των λογαριασμών κατανάλωσης νερού για την περίοδο 27.8.2021 – 28.2.2022. Περαιτέρω, ανέφερε ότι ο υιός της Ενάγουσας απέστειλε στον Εναγόμενο σχετικό ηλεκτρονικό μήνυμα, στις 10.2.2022 (βλ. Τεκμήριο 8 επί της ένορκης δήλωσης της ΜΕ 1), καλώντας τον να καταβάλει όλα τα οφειλόμενα ποσά. Εντούτοις, επειδή ο Εναγόμενος παρέλειψε να συμμορφωθεί με τις συμβατικές του υποχρεώσεις και να εξοφλήσει το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, προς την Υδατοπρομήθεια, η Ενάγουσα προχώρησε και εξόφλησε το εν λόγω ποσό. Προς απόδειξη του εν λόγω ισχυρισμού της, επισύναψε ως Τεκμήριο 9 (στην ένορκη δήλωση της), το σχετικό αποδεικτικό πληρωμής. Ανέφερε δε η μάρτυρας αυτή ότι, κατ’ ακρίβειαν, το ποσό που καταβλήθηκε από την Ενάγουσα, προς την Υδατοπρομήθεια, ήταν το ποσό των €1.820, στο οποίο περιλαμβανόταν τόσο το αξιούμενο ποσό (και δη το ποσό της διορθωτικής χρέωσης) πλέον οι καθυστερήσεις που χρεώθηκαν σε αυτό.

 

Εναγόμενος

 

Στην ουσία, ο Εναγόμενος προώθησε ισχυρισμούς ως η ανωτέρω εκδοχή του. Ισχυρίστηκε ότι, εξ αρχής ήταν η θέση του προς την Ενάγουσα ότι ο ίδιος δεν θα έπρεπε να επωμιστεί το κόστος της διορθωτικής χρέωσης, καθότι τούτη δεν προέκυψε ένεκα δικού του λάθους, εφόσον ο ίδιος ουδεμία ανάμειξη είχε με την εγκατάσταση ή τον έλεγχο του υδρομετρητή του Διαμερίσματος, αλλά και διότι ο ίδιος, καθ’ όλο το χρονικό διάστημα που ενοικίαζε το Διαμέρισμα, ενεργούσε θεωρώντας ότι η κατανάλωση νερού, από αυτόν και την οικογένεια του, αντιστοιχούσε στις χρεώσεις των λογαριασμών κατανάλωσης νερού που του αποστέλλονταν προς εξόφληση, οι οποίες του φαίνονταν λογικές και στη βάση αυτών καθόριζε και τον μηνιαίο προϋπολογισμό των εξόδων της οικογένειας του. Περαιτέρω, ανέφερε ότι, στο βαθμό που το λάθος, στην εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος, ήταν της Υδατοπρομήθειας, ούτε η Ενάγουσα θα έπρεπε να καταβάλει το εν λόγω ποσό. Πάντα συναφώς, ισχυρίστηκε ότι η διορθωτική χρέωση «ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινου λάθους, όχι λάθους στην ακρίβεια καταγραφής του υδρομετρητή»[4]. Επισύναψε το Τεκμήριο 1, το οποίο αποτελεί επιστολή ημερ. 31.10.2019, της Υδατοπρομήθειας προς τον ένοικο του διαμερίσματος 401, στην οποία η πρώτη αναφέρει ότι ο υδρομετρητής του εν λόγω διαμερίσματος δεν παρουσιάζει οποιοδήποτε πρόβλημα και ότι τούτος είναι σύμφωνα με τα όρια των διεθνών κανονισμών. Ισχυρίστηκε, επίσης ότι ο ίδιος ήταν ο πρώτος ενοικιαστής του Διαμερίσματος και εύλογα θεωρούσε ότι όλα τα απαραίτητα συστήματα είχαν εγκατασταθεί ορθά και είχαν ελεγχθεί από τα αρμόδια πρόσωπα, εξού και δεν είχε κανένα λόγο να υποψιαστεί ότι οι χρεώσεις κατανάλωσης νερού στο Διαμέρισμα ήταν πιο χαμηλές από το κανονικό, παρά το γεγονός ότι ήταν πιο χαμηλές από ό,τι πλήρωνε στο προηγούμενο διαμέρισμα που διέμενε με την οικογένειά του. Εν πάση περιπτώσει, ως ο ίδιος ισχυρίστηκε, θεωρούσε λογικό ότι η κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα ήταν χαμηλότερη από αυτήν στο προηγούμενο διαμέρισμα που διέμενε, καθότι στο τελευταίο διέμενε μαζί τους και η οικιακή τους βοηθός, η οποία δεν ήταν φειδωλή με την κατανάλωση νερού, αλλά και διότι το Διαμέρισμα ήταν μικρότερο και είχε λιγότερα μπάνια. Επισύναψε δε, ως Τεκμήριο 2, δέσμη λογαριασμών κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος για την περίοδο που ενοικίαζε αυτό, τους οποίους, ως ανέφερε, είχε εξοφλήσει πλήρως, πλην του ποσού της διορθωτικής χρέωσης.

 

Σε ότι αφορά την επιστολή ημερ. 7.4.2022 των δικηγόρων της Ενάγουσας, ισχυρίστηκε ότι τούτη αφορούσε κυρίως το θέμα του ποσού των ενοικίων και ότι ο ίδιος δεν είχε προσέξει ότι σε αυτήν αναφέρετο και το ζήτημα της διορθωτικής χρέωσης. Πάντα, κατά τους ισχυρισμούς του, η Ενάγουσα και οι δικηγόροι της θα έπρεπε να στραφούν εναντίον της Υδατοπρομήθειας και να αμφισβητήσουν την επιβολή της εν λόγω διορθωτικής χρέωσης, εφόσον η Ενάγουσα ήταν η μόνη που μπορούσε να πράξει τούτο, αφού ο εν λόγω λογαριασμός ήταν στο όνομα της. Ήταν δε η συναφής θέση του ότι, εάν ο εν λόγω λογαριασμός ήταν στο όνομα του, θα λάμβανε όλα τα μέτρα για να αμφισβητήσει την επιβολή της διορθωτικής χρέωσης, πράγμα που ανέφερε τόσο στην ΜΕ 1 όσο και στον υιό της Ενάγουσας, στα μηνύματα του προς αυτούς, στις 10.10.2021 και 25.10.2021, αντίστοιχα.

 

Πέραν των πιο πάνω, ο Εναγόμενος ανέφερε ότι, στις 10.2.2022, έλαβε ηλεκτρονικό μήνυμα από τον υιό της Ενάγουσας, με το οποίο, μεταξύ άλλων, ο τελευταίος τον υπενθύμιζε για την εκκρεμότητα της καταβολής του ποσού της διορθωτικής χρέωσης, εντούτοις, ως ανέφερε, αυτός δεν απάντησε στο εν λόγω μήνυμα. Ανέφερε, επίσης, ότι η εν λόγω επικοινωνία ήταν και η τελευταία που είχε με την πλευρά της Ενάγουσας, εξού και θεώρησε ότι τούτη είχε πειστεί να προχωρήσει και να αμφισβητήσει την επιβολή της διορθωτικής χρέωσης. Πάντα συναφώς, ισχυρίστηκε πως αν γνώριζε ότι η Ενάγουσα θα πλήρωνε το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, θα την παρακαλούσε, τουλάχιστον, να καταβάλει τούτο υπό διαμαρτυρία, ούτως ώστε το ζήτημα να διερευνηθεί διεξοδικά, ενώ υποψιάζεται ότι ο λόγος που αυτή κατέβαλε το εν λόγω ποσό, είναι διότι διαμένει στο εξωτερικό και δεν ήθελε να έρθει σε αντιπαράθεση με τις Κυπριακές Αρχές, εφόσον δηλώνει διαμονή στην Κύπρο.

 

Τέλος, ο Εναγόμενος ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος θα ήθελε να διευκρινιστεί πως προκύπτει η διαφορά στην κατανάλωση νερού του Διαμερίσματος με αυτήν του διαμερίσματος 401, για το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, εφόσον, το τελευταίο είναι πιο μεγάλο από το Διαμέρισμα, έχει μεγάλη βεράντα, που οι ένοικοι του πλένουν πολύ συχνά με λάστιχο, και σε αυτό διαμένει μία οικογένεια με παρόμοιο προφίλ με τη δική του, ενώ αυτός και η οικογένεια του έλειπαν από το Διαμέρισμα σχεδόν όλη τη μέρα και είναι γενικά πιο ευσυνείδητοι με την κατανάλωση νερού.

 

Αξιολόγηση μαρτυρίας

 

Έχοντας κατά νου το περιεχόμενο, την ποιότητα, την πειστικότητα και τη σύγκριση της μαρτυρίας εκάστου μάρτυρα με την υπόλοιπη μαρτυρία, προχωρώ τώρα στην αξιολόγηση της μαρτυρίας καθενός εκ των μαρτύρων (Ομήρου v. Δημοκρατίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 506), στη βάση, πάντοτε, των δικογραφημένων ισχυρισμών των διαδίκων. Παρά το ότι το Δικαστήριο δεν έχει ενώπιον του ζώσα μαρτυρία, προχωρώ στην αξιολόγηση της μαρτυρίας, με αντιπαραβολή των θέσεων των διαδίκων, αλλά και των τεκμηρίων που κατατέθηκαν στη διαδικασία, ως επίσης και την ενώπιον μου κοινώς αποδεκτή και μη αμφισβητούμενη μαρτυρία.

 

 

ΜΕ 1

 

Η μαρτυρία της ΜΕ 1 συνάδει με την κοινή λογική και την λογική εξέλιξη των πραγμάτων, ενώ η μαρτυρία της συνάδει πλήρως και με την ενώπιον του Δικαστηρίου κοινώς αποδεκτή και έγγραφη μαρτυρία. Επίσης, η μαρτυρία της δεν παρουσιάζει οποιεσδήποτε αντιφάσεις, αδυναμίες ή ταλαντεύσεις, σε ότι αφορά τους ισχυρισμούς της, σε βαθμό που να μπορούσαν να κλονίσουν την αξιοπιστία της.

 

Το μόνο μέρος της μαρτυρίας της ΜΕ 1 το οποίο δεν μπορώ να αποδεκτώ, είναι τη θέση της που θέλει ολόκληρο το ποσό της διορθωτικής χρέωσης να αφορά σε κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα από τον Εναγόμενο και γενικότερα την οικογένεια του. Και τούτο διότι, ως προκύπτει από τα κοινώς αποδεκτά και μη αμφισβητούμενα γεγονότα, αναφορά στα οποία έγινε ανωτέρω, το ποσό της διορθωτικής χρέωσης αφορά την περίοδο 29.10.2018 - 29.6.2021[5] και, συνεπώς, και χρονική περίοδο κατά την οποία ο Εναγόμενος δεν ενοικίαζε και δεν κατείχε το Διαμέρισμα. Υπενθυμίζω ότι στη βάση της κοινώς αποδεκτής και μη αμφισβητούμενης μαρτυρίας, ο Εναγόμενος ενοικίασε για πρώτη φορά το Διαμέρισμα την 1.12.2018 και, επομένως, το ποσό της διορθωτικής χρέωσης που αναλογεί στη χρονική περίοδο 29.10.2018 – 30.11.2018 δεν αφορά σε κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα από τον ίδιο ή την οικογένεια του.

 

Στη βάση όλων των ανωτέρω, πλην των όσων ρητώς δεν αποδέκτηκα, τη μαρτυρία της ΜΕ 1 την αποδέχομαι και στη βάση αυτής προβαίνω σε ανάλογα ευρήματα.

 

Εναγόμενος

 

Η μαρτυρία του Εναγόμενου δεν είναι καθόλου πειστική. Και τούτο διότι αυτή διακατέχεται από αντιφάσεις και υπεκφυγές σε ότι αφορά τους βασικούς ισχυρισμούς του, ενώ σε σημεία της συγκρούεται και με την, ενώπιον του Δικαστηρίου, κοινώς αποδεκτή μαρτυρία, αλλά και με την κοινή λογική. Και εξηγώ.

 

Κατ’ αρχάς, η θέση του που θέλει την διορθωτική χρέωση να είναι αυθαίρετη και/ή ότι η διαφορά στην κατανάλωση νερού του Διαμερίσματος με αυτήν του διαμερίσματος 401 δεν δικαιολογείται, συγκρούεται με την, επίσης, προωθούμενη θέση του ότι η διορθωτική χρέωση προέκυψε ως άμεσο αποτέλεσμα της λανθασμένης (και δη αντίστροφης) εγκατάστασης των υδρομετρητών των εν λόγω δύο διαμερισμάτων και όχι σε λάθος στην καταγραφή της κατανάλωσης νερού[6]. Πρόκειται για αντικρουόμενους ισχυρισμούς του ίδιου του Εναγόμενου επί ουσιωδών γεγονότων, πράγμα το οποίο πλήττει την αξιοπιστία του σε ότι αφορά τις θέσεις που προωθεί σε σχέση με το εν λόγω ζήτημα. Επίσης, ως είναι εμφανές από το Τεκμήριο 3 στην ΕΔ Βιολάρη, ο Εναγόμενος, στην επικοινωνία που είχε με την ΜΕ 1, σε χρόνο πριν την καταχώρηση της παρούσας αγωγής, με αναφορά στη διορθωτική χρέωση, της ανέφερε ότι «Δεν κάνουν λάθος. Άλλαξαν τους μετρητές με το 401!», μη αμφισβητώντας, έτσι, ότι το ποσό της διορθωτικής χρέωσης που επιβλήθηκε στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος ήταν ορθό και ότι όντως τούτο αντικατόπτριζε την πραγματική κατανάλωση νερού σε αυτό. Επομένως, πως μπορεί τώρα ο Εναγόμενος να ισχυρίζεται ότι η επιβολή της διορθωτικής χρέωσης είναι αυθαίρετη και/ή λανθασμένη και/ή ότι δεν δικαιολογείται η διαφορά στην κατανάλωση νερού του Διαμερίσματος με αυτήν του διαμερίσματος 401 για το ύψος του ποσού της διορθωτικής χρέωσης;

 

Σημειώνω, εδώ, ουσιωδώς και το εξής. Ο Εναγόμενος, μέσω της μαρτυρίας του, δεν αμφισβήτησε, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, είτε τα όσα η ΜΕ 1 ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος της ανέφερε σε χρόνο πριν την καταχώρηση της παρούσας αγωγής, είτε τα όσα της αναφέρθηκαν από τρίτους, σε σχέση με το ζήτημα της λανθασμένης εγκατάστασης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος, αλλά και της ορθότητας του ύψους της διορθωτικής χρέωσης. Ενδεικτικά, δεν ζήτησε την αντεξέταση της ΜΕ 1 ώστε να τις υποβάλει τις αντίθετες θέσεις του και να αμφισβητήσει τα όσα η ίδια προβάλλει επί τούτων. Επομένως, δεν μπορεί αυτός να έρχεται, τώρα, μέσω της μαρτυρίας του, εν είδει αντικρουστικής μαρτυρίας και να προβάλλει ισχυρισμούς προς αντίκρουση των εν λόγω αναφορών της ΜΕ 1. Παραπέμπω εδώ στα όσα αποφασίστηκαν στην υπόθεση Frederickou Schools Co. Ltd κ.ά. v. Acuac Inc. (2002) 1(Γ) A.Α.Δ. 1527, όπου λέχθηκαν, σχετικώς, τα εξής: «Yπάρχουν ωστόσο δύο κανόνες πρακτικής, που έχουν εμπεδωθεί προ πολλού στα δικαστήρια μας, οι οποίοι πρέπει απαρέγκλιτα να τηρούνται. Ο πρώτος είναι ότι ο μάρτυρας πρέπει να αντεξετασθεί επί όλων των ουσιαστικών γεγονότων τα οποία αμφισβητούνται.  Διαφορετικά το δικαστήριο θεωρεί - και το εκλαμβάνει - ότι η μαρτυρία του δεν αμφισβητήθηκε. Ο δεύτερος είναι ότι, κατά την αντεξέταση, τίθεται στο μάρτυρα η υπόθεση που θα στηθεί από τον αντίδικο. Τέτοια αντεξέταση είναι προϋπόθεση για να κληθεί μαρτυρία που αντικρούει το μάρτυρα[7]».

 

Επομένως, ειδικότερα σε ότι αφορά τις θέσεις που προβλήθηκαν από πλευράς της ΜΕ 1 ότι ο Εναγόμενος της ανέφερε ότι δεν θα πληρώσει τη διορθωτική χρέωση, όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο, αλλά γιατί πρόκειται για λάθος στην εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και ότι δεν κάνουν λάθος στο ύψος του ποσού της διορθωτικής χρέωσης, ο τελευταίος δεν μπορεί τώρα να προσκομίζει μαρτυρία με την οποία να ισχυρίζεται ότι δεν δικαιολογείται η εν λόγω διορθωτική χρέωση ή ότι τούτη είναι αυθαίρετη, στη βάση του ότι δεν δικαιολογείται να καταναλώνετο περισσότερο νερό στο Διαμέρισμα από αυτό που κατανάλωνε το διαμέρισμα 401.

 

Πέραν όμως και ανεξαρτήτως των ανωτέρω, στην εν λόγω θέση του Εναγόμενου, περί του ότι η διαφορά στην καταμέτρηση της κατανάλωσης νερού στο Διαμέρισμα με αυτήν του διαμερίσματος 401 δεν δικαιολογείται, για τους λόγους που αυτός ισχυρίζεται, δεν μπορώ να προσδώσω οποιαδήποτε βαρύτητα. Ελλείπει από το ενώπιον μου μαρτυρικό υλικό ποια ήταν η κατανάλωση νερού του διαμερίσματος 401, ούτως ώστε τούτη να μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν του Διαμερίσματος και να μπορούσα να καταλήξω σε ασφαλές εύρημα ότι όντως η εν λόγω διαφορά, ύψους €1.630,32, για την ίδια χρονική περίοδο (29.10.2018 – 29.6.2021), δεν δικαιολογείται ή ότι η κατανάλωση νερού του διαμερίσματος 401 ήταν μεγαλύτερη ή έστω η ίδια με αυτήν του Διαμερίσματος.

 

Επίσης, στη θέση του, που θέλει την κατανάλωση νερού στο προηγούμενο διαμέρισμα που διέμενε με την οικογένεια του και την οικιακή τους βοηθό, να ήταν μεγαλύτερη από αυτή στο Διαμέρισμα, δεν μπορεί, επίσης, να προσδοθεί οποιαδήποτε βαρύτητα, καθότι οι λόγοι που προβάλλει για τούτο είναι εντελώς γενικοί και αόριστοι, ενώ πουθενά στην μαρτυρία του δεν παρουσίασε οποιεσδήποτε καταστάσεις λογαριασμού αναφορικά με την κατανάλωση νερού στο προηγούμενο διαμέρισμα που διέμενε, ούτως ώστε τούτοι να μπορούν να συγκριθούν με αυτήν στο Διαμέρισμα και να μπορώ να καταλήξω σε ασφαλή ευρήματα αναφορικά με το εν λόγω ζήτημα.

 

Σε σχέση τώρα με τον ισχυρισμό του Εναγόμενου που τον θέλει, όταν έλαβε την επιστολή ημερ. 7.4.2022 των δικηγόρων της Ενάγουσας, στη διεύθυνση του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου, να είχε διαβάσει από αυτήν μόνο τα όσα αφορούσαν την απαίτηση της τελευταίας για τα οφειλόμενα από αυτόν ενοίκια, αλλά όχι το μέρος που αφορούσε τη διορθωτική χρέωση, και πάλι δεν μπορώ να τον αποδεκτώ. Και τούτο διότι, τα όσα σχετικώς ισχυρίζεται ο Εναγόμενος είναι εντελώς γενικά και αόριστα, ενώ δεν συνάδουν με την κοινή λογική. Εύλογα διερωτάται κανείς πως ενώ αυτός έλαβε την εν λόγω επιστολή στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο και την διάβασε, να αναφέρει ότι τούτη αφορούσε «κυρίως» το ζήτημα των οφειλόμενων ενοικίων και το μόνο που δεν πρόσεξε ήταν το ζήτημα της οφειλής από τον ίδιο του ποσού της διορθωτικής χρέωσης; Δεν στέκει στην κοινή λογική κάποιος να διαβάζει αποσπασματικά μία επιστολή που του αποστέλλεται, με θέμα μάλιστα «Εξόφληση οφειλόμενων ποσών σε σχέση με το Διαμέρισμα […]», πόσω μάλλον δε, ενώ δεν γνωρίζει το ακριβές περιεχόμενο της, να «προσέχει» μόνο το μέρος που αφορούσε το ζήτημα των ενοικίων. Επίσης, τα όσα ανέφερε περί του ότι το ζήτημα της διορθωτικής χρέωσης αναφέρετο σε μια παράγραφο της εν λόγω επιστολής, και για αυτό δεν το πρόσεξε, ουδόλως συνάδουν με το περιεχόμενο αυτής, όπου ξεκάθαρα φαίνεται ότι το ζήτημα της διορθωτικής χρέωσης αναλύεται σε 5 συνολικά παραγράφους (από την παράγραφο 4 - 8), με αποτέλεσμα τα όσα ανέφερε κατά τη μαρτυρία του ο Εναγόμενος, σε σχέση με το ζήτημα αυτό, να μην αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.

 

Στη βάση όλων των ανωτέρω, την μαρτυρία του Εναγόμενου δεν την αποδέχομαι.

 

Τελικά Ευρήματα

 

Στη βάση της πιο πάνω αξιολόγησης της μαρτυρίας, μπορώ να καταλήξω με ασφάλεια και στα, επιπρόσθετα, των αρχικών, εξής ευρήματα:

 

1.    Ένεκα της αντίστροφης εγκατάστασης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος και αυτού του διαμερίσματος 401, η κατανάλωση νερού στα δύο αυτά διαμερίσματα καταγράφετο και χρεώνετο αντιστρόφως.

2.    Η λανθασμένη εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος έγκειτο μόνο στο ότι τούτος είχε εγκατασταθεί λανθασμένα, ως ανωτέρω στην παράγραφο 1 περιγράφεται, και δεν έγκειτο στην ακρίβεια της καταγραφής της κατανάλωσης νερού στο Διαμέρισμα από αυτόν.

3.    Το ποσό της διορθωτικής χρέωσης ύψους €1.630,32 στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, αντικατοπτρίζει την πραγματική κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα για την περίοδο από 29.10.2018 – 29.6.2021.

4.    Ο Εναγόμενος, εξ αρχής, αναγνώρισε ότι το ύψος της διορθωτικής χρέωσης ήταν ορθό και ότι τούτη αφορούσε στην αξία του νερού που καταναλώθηκε στο Διαμέρισμα, κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, και ότι δεν έγινε στο παρελθόν σχετική χρέωση της Ενάγουσας (ως ιδιοκτήτρια του Διαμερίσματος) για τούτη, λόγω της αντίστροφης εγκατάστασης των μετρητών του Διαμερίσματος και του διαμερίσματος 401.

5.    Ο Εναγόμενος γνώριζε πολύ πριν την καταχώρηση της παρούσας αγωγής περί της επιβολής της διορθωτικής χρέωσης της Υδατοπρομήθειας, του ύψους αυτής, της εξόφλησης της από την Ενάγουσα, αλλά και της σχετικής απαίτησης της Ενάγουσας εναντίον του.

 

Νομική Πτυχή - Συμπεράσματα

 

Συνεπεία της νομικής βάσης της αγωγής, και δη της παράβασης συμφωνίας, χρήσιμο, κρίνεται, να παρατεθούν τα όσα αποφασίστηκαν σε σχέση με τις πρόνοιες του άρθρου 73(1) του περί Συμβάσεων Νόμου, Κεφ. 149[8].

 

Εκείνο που προκύπτει από την σχετική με το θέμα νομολογία είναι ότι, η αποζημίωση που επιδικάζεται υπέρ του αναίτιου συμβαλλόμενου, αφορά τη ζημιά, η οποία προέκυψε φυσιολογικά, κατά την συνήθη ροή των πραγμάτων, ή τη ζημιά, που οι συμβαλλόμενοι γνώριζαν, κατά τον χρόνο σύναψης της σύμβασης, ότι θα πρόκυπτε, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της παράβασης. Η δε συνισταμένη των αρχών που διέπουν τον καθορισμό των αποζημιώσεων, είναι η αποκατάσταση του αθώου μέρους, ώστε τούτο να βρεθεί στη θέση που θα βρισκόταν αν δεν σημειωνόταν η διάρρηξη της  σύμβασης. Κατά κανόνα, τούτο επιτυγχάνεται με την επιδίκαση τέτοιου ύψους αποζημιώσεων που κατά την λογική πρόβλεψη, κατά τον χρόνο εκτέλεσης της σύμβασης, θα πρoέκυπταν ως αποτέλεσμα της διάρρηξης της συμφωνίας. Αναφέρθηκε ακόμα ότι, η αποζημίωση έχει την έννοια της αποκατάστασης εκείνης της απώλειας ή της ζημιάς που στην πραγματικότητα υπέστη το αθώο μέρος. Τέλος, ως προς τον χρόνο υπολογισμού της ζημιάς, αποφασίστηκε ότι «(η) έκταση της ζημιάς την οποία είναι πιθανό να υποστεί το αθώο μέρος, είναι συνήθως διακριτέα κατά το χρόνο της διάρρηξης. Οι επιπτώσεις από την διάρρηξη καθίστανται γνωστές κατά το χρόνο της διάρρηξης. Έτσι συνήθως η ζημιά υπολογίζεται κατά το χρόνο της διάρρηξης» (βλ. George Charalambous Ltd v. Kalos Kafes ltd κ. α. (1997) 1 ΑΑΔ 199, Μιχαήλ Μουρτζινός ν. πλοίου «Galaxias» κ.α. (1997) 1 ΑΑΔ 80, Αλπάν (Αδελφοί Τάκοι) Λτδ κ.α. ν. Θέλμας Τρυφωνίδου (1996) 1 ΑΑΔ 679, Ηλίας Αριστοδήμου ν. Τάκη Χαραλάμπους (1990) 1 ΑΑΔ 319, Saab and Another v. Holy Monastery of Ay. Noephytos (1982) 1 C.L.R. 499, Charalambous v. Vakana (1982) 1 C.L.R. 310, Markou v. Michael 19 C.L.R. 282 και Johnson v. Agnew [1979], 1 Αll E.R. 883).

 

Προβάλλεται η θέση, από πλευράς του Εναγόμενου, ότι ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης πάσχει από αοριστία και δεν μπορεί να ερμηνευτεί κατά τρόπο που να επιβάλλει σε αυτόν την υποχρέωση να καταβάλει στην Ενάγουσα οποιοδήποτε ποσό προέκυψε ως διορθωτική χρέωση στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού, η οποία προέκυψε, είτε από λάθος της Ενάγουσας, είτε οποιουδήποτε τρίτου προσώπου, κατά την εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος. Και τούτο διότι, κατά τον Εναγόμενο, ο όρος «λογαριασμοί κοινής ωφελείας» (στον όρο 16), δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει οποιαδήποτε τέτοια διορθωτική χρέωση. Με κάθε σεβασμό στην πιο πάνω θέση, τούτη ουδόλως με βρίσκει σύμφωνη. Και εξηγώ.

 

Η ερμηνεία μίας σύμβασης είναι ζήτημα νομικό και αποτελεί έργο του Δικαστηρίου, ενώ η συνήθης ερμηνευτική προσέγγιση του κοινοδικαίου, η οποία έχει υιοθετηθεί από τη δική μας νομολογία, είναι ότι σε ένα έγγραφο δίδεται η γραμματική του ερμηνεία και δη ότι βασικό κριτήριο είναι η συνήθης σημασία των λέξεων και των όρων της σύμβασης και ότι αυτή πρέπει να ερμηνεύεται συνολικά και όχι μεμονωμένα ή αποσπασματικά, ούτως ώστε να αντικατοπτρίζει αντικειμενικά την πρόθεση των συμβαλλομένων μερών (βλ. μεταξύ άλλων, Ανόρθωσις ν. Απόλλων (2002) 1 Α.Α.Δ 518, Χ.Π.Θ. Αλεξάνδρου Λτδ ν. Συμβ. Αποχετεύσεων Λ/σίας (1999) 1 Α.Α.Δ. 630, Pell Frischmann Cons. Ltd v. Δημοκρατίας (2001) 1 Α.Α.Δ. 33, Χαραλάμπους ν. Αχιλλέως κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 1058, Maison Jenny Ltd v. Krashias Footwear Industry Ltd (2001) 1 AAΔ 1156, Progressive Insurance Co Ltd v S. Kaniklides (Cyprus) Ltd κ.α., Πολ. Έφεση αρ. 411/2019, απόφαση ημερ. 10.2.2025, Γιακουμή v. Μάριου Βακανά κ.α, Πολιτική Έφεση αρ. 372/2018, απόφαση ημερ. 9.4.2025 και Σύγγραμμα Π. Πολυβίου, Το Δίκαιο των Συμβάσεων, τόμος Β, σελ. 455).

 

Εν προκειμένω, ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης είναι απόλυτα ξεκάθαρος και ουδεμία αοριστία περιβάλλει αυτόν, ως προς τις υποχρεώσεις του Εναγόμενου προς την Ενάγουσα. Από τη γραμματική ερμηνεία του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, διαφαίνεται, ξεκάθαρα, ότι εκείνο που αυτός επιβάλλει είναι ότι ο ενοικιαστής (ο Εναγόμενος) είναι υπόχρεος να πληρώνει όλους τους λογαριασμούς κοινής ωφελείας, συμπεριλαμβανομένου και αυτών της κατανάλωσης νερού. Είναι, επομένως, αβίαστα που προκύπτει ότι αν, στο τέλος της ημέρας, ο Εναγόμενος έχει καταναλώσει νερό, κατά το χρόνο που ενοικίαζε το Διαμέρισμα, είναι υπόχρεος να το καταβάλει. Εξάλλου, ως είναι κοινός τόπος μεταξύ των μερών, ο Εναγόμενος, στη βάση της εν λόγω συμβατικής του υποχρέωσης, κατέβαλλε όλα τα ποσά των λογαριασμών κατανάλωσης νερού που του αποστέλλονταν για πληρωμή, κατά το χρόνο που ενοικίαζε το Διαμέρισμα, πλην του ποσού της διορθωτικής χρέωσης, κάτι που, αβίαστα, οδηγεί στο μόνο συμπέρασμα ότι και ο ίδιος είχε αντιληφθεί την εν λόγω συμβατική υποχρέωση του. Αφ’ ης στιγμής, η επίδικη διορθωτική χρέωση περιλαμβάνεται στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος και αφορά την πραγματική κατανάλωση νερού σε αυτό, τούτη αφορά λογαριασμό κατανάλωσης νερού, και εμπίπτει εντός του όρου 16.

 

Έχοντας κατά νου τα πιο πάνω, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, η υπαγωγή των γεγονότων που περιβάλλουν την παρούσα υπόθεση, στο πιο πάνω νομικό πλαίσιο, οδηγεί στη δικαστική κρίση ότι ο Εναγόμενος, είχε την υποχρέωση, στη βάση του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, να καταβάλει τουλάχιστον το μέρος του ποσού της διορθωτικής χρέωσης που αναλογούσε στην κατανάλωση νερού, από τον ίδιο και την οικογένεια του, στο Διαμέρισμα, κατά την περίοδο που ενοικίαζε αυτό, με αποτέλεσμα η μη καταβολή του εν λόγω μέρους της διορθωτικής χρέωσης να συνιστά παράβαση του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης εκ μέρους του.

 

Εντούτοις, εν προκειμένω, κρίνω σημαντικό να υποδείξω, κάτι που εξάλλου, ακροθιγώς, ήδη αναφέρθηκε ανωτέρω, ότι η διορθωτική χρέωση της Υδατοπρομήθειας, την οποία εξόφλησε η Ενάγουσα και για την οποία προωθεί την παρούσα αγωγή, δεν αφορά μόνο χρονική περίοδο κατά την οποία ο Εναγόμενος ενοικίαζε και κατείχε συνεχώς το Διαμέρισμα. Αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ των μερών ότι, η ενοικίαση του Διαμερίσματος από τον Εναγόμενο ξεκίνησε, για πρώτη φορά, την 1.12.2018, ενώ η διορθωτική χρέωση ύψους €1.630,32, για την οποία εγέρθηκε η παρούσα αγωγή, αφορά, μεταξύ άλλων (κάτι που είναι, επίσης, κοινός τόπος) και τη χρονική περίοδο 29.10.2018 – 30.11.2018, δηλαδή χρονικό διάστημα προτού ο Εναγόμενος ενοικιάσει και κατέχει τούτο (το Διαμέρισμα). Επομένως, είναι ξεκάθαρο ότι, για το χρονικό διάστημα από τις 29.10.2018 μέχρι και τις 30.11.2018, το νερό στο Διαμέρισμα δεν καταναλώθηκε από τον Εναγόμενο και/ή την οικογένεια του και, συνεπώς, το μέρος του ποσού της διορθωτικής χρέωσης που αναλογεί στην εν λόγω χρονική περίοδο, δεν αφορά σε κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα από αυτόν.

 

Έχοντας σημειώσει τα ανωτέρω, θεωρώ σημαντικό να αναφέρω ότι η Ενάγουσα, προς απόδειξη της υπόθεσης της και, ειδικότερα, ως προς τη σχέση του Εναγόμενου με την κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα για το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, το μόνο που παρουσίασε είναι το Τεκμήριο 5, το οποίο αποτελεί την κατάσταση των λογαριασμών κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, ανά διμηνία, από τις 29.10.2018 μέχρι τις 27.8.2021. Από το εν λόγω τεκμήριο, είναι εμφανές ότι το ποσό της διορθωτικής χρέωσης συνολικού ύψους €1.630,32, χρεώθηκε, για πρώτη φορά, στον λογαριασμό κατανάλωσης νερού αναφορικά με την διμηνία 29.6.2021 - 27.8.2021, με την ένδειξη «Διορθωτ. χρέωση – Corrective charge». Οι λοιποί λογαριασμοί κατανάλωσης νερού του Τεκμηρίου 5, ως και η πλευρά της Ενάγουσας ισχυρίζεται, αφορούν αυτούς τους οποίους χρεώθηκε το Διαμέρισμα πριν διαπιστωθεί η λανθασμένη εγκατάσταση των υδρομετρητών[9], τους οποίους ο Εναγόμενος εξόφλησε. Πουθενά δεν καταγράφεται, λεπτομερώς, στο εν λόγω τεκμήριο ή σε οποιοδήποτε άλλο έγγραφο ενώπιον μου, είτε μηνιαία, είτε διμηνιαία, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, η κατηγοριοποίηση της εν λόγω διορθωτικής χρέωσης και δη η διαφορά μεταξύ της κατανάλωσης νερού για την οποία χρεωνόταν το Διαμέρισμα καθ’ όλο το χρονικό διάστημα από τις 29.10.2018 – 29.6.2021 και αυτής που πραγματικά καταναλώθηκε σε αυτό και δεν χρεώθηκε για την ίδια χρονική περίοδο.

 

Ελλείπει, επομένως, ενώπιον του Δικαστηρίου, οποιαδήποτε μαρτυρία η οποία να μπορεί και να του επιτρέπει να καταλήξει ποιο είναι εκείνο το μέρος της διορθωτικής χρέωσης που αφορά σε κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα, κατά την περίοδο κατά την οποία ο Εναγόμενος δεν ενοικίαζε και δεν κατείχε τούτο. Αποτέλεσμα των πιο πάνω, είναι το Δικαστήριο να αδυνατεί να μπορεί να καταλήξει, με ασφάλεια, αναφορικά με το ακριβές ποσό για το οποίο μπορεί να επωμίσει ευθύνη στον Εναγόμενο να καταβάλει στην Ενάγουσα αναφορικά με την κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα, από τον ίδιο και την οικογένεια του, καθ’ όν χρόνο ενοικίαζε και κατείχε τούτο. Και τούτο, έξω και μακριά από το αν τυγχάνει εφαρμογής η οποιαδήποτε υπερασπιστική γραμμή προβάλλεται από τον τελευταίο.

 

Είναι παγίως νομολογημένο ότι η επιδίκαση ουσιαστικών αποζημιώσεων για παράβαση σύμβασης – και όχι συμβολικών ή ονομαστικών – είναι δυνατή μόνο όπου αυτές αποδεικνύονται (βλ. μεταξύ άλλων, Μεταλλικά Ηράκλης Μιχαηλίδης Λτδ v. G & C Exhaust Systems Ltd (2001) 1 AAΔ 500). Στην υπόθεση Galatariotis Telecommunications Ltd ν. Δημήτρη I Σιουκιούρογλου Λτδ και Άλλης (2008) 1 ΑΑΔ 29, αναφέρθηκαν τα ακόλουθα σχετικά, τα οποία κρίνω ορθό να καταγράψω αυτούσια[10]:

 

«Ήδη ανάφερα ότι οι αποζημιώσεις, όπως απαιτήθηκαν, ήταν ειδικές. Τέτοιες ζημιές πρέπει να δικογραφούνται και να αποδεικνύονται αυστηρά (βλ. μεταξύ άλλων Σπύρου ν. Χατζηχαραλάμπους (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 298, Πίριλλου ν. Κονναρή (2000) 1 ΑΑ.Δ. 1153, Παναγή κ.ά v. Κακόψιτου κ.ά (2001) 1(Β) Α.Α.Δ. 839  και R.K.B. Leathergoods Ltd ν. Aγγελίδη (2004) 1(Β) A.A.Δ. 1071.

 

Στην παρούσα υπόθεση ενώ οι ζημιές είχαν δικογραφηθεί και είχε προσαχθεί μαρτυρία, το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν είχαν αποδειχθεί οι ζημιές των εφεσιβλήτων, όπως οι τελευταίοι τις επικαλούνταν. Το εύρημα αυτό δεν αμφισβητήθηκε από τους εφεσίβλητους είτε με έφεση είτε με αντέφεση. Το ερώτημα είναι αν η κατάληξη του δικαστηρίου να επιδικάσει το ποσό των ΛΚ9.000 δικαιολογείται νομικά. Βασικά το πρωτόδικο δικαστήριο βασίστηκε στο προαναφερθέν απόσπασμα από το σύγγραμα Mayne and McGregor on Damages, 12η έκδοση, ότι «the fact that damages cannot be assessed with certainty does not relieve the wrongdoer of the necessity of paying damages". («Το γεγονός ότι οι αποζημιώσεις δεν μπορούν να υπολογισθούν με ακρίβεια δεν απαλλάσσει τον αδικοπραγούντα από την ανάγκη να πληρώσει αποζημιώσεις.»).

 

Kρίνω  ορθό να παραθέσω ολόκληρο το σχετικό κείμενο από το προαναφερθεν σύγγραμμα (McGregor on Damages, 16η έκδοση, σελ. 236, παράγραφοι 357 και 358), που βρίσκεται κάτω από τον τίτλο «The problem of certainty" στο οποίο περιλαμβάνεται και το μέρος στο οποίο βασίστηκε το πρωτόδικο δικαστήριο. Αυτό έχει ως εξής:

 

«Α plaintiff claiming damages must prove his case. To justify an award of substantial damages he must satisfy the court both as to the fact of damage and as to its amount. If he satisfies the court on neither, his action with fail, or at the most he will be awarded nominal damages where a right has been infringed. If the fact of damage is shown but no evidence is given as to its amount so that it is virtually impossible to assess damages, this will generally permit only an award of nominal damages; this situation is illustrated by Dixon ν. Deveridge and Twyman v. Knowles.

 

On the other hand, where it is clear that some substantial loss has been incurred, the fact that an assessment is difficult because of the nature of the damage is no reason for awarding no damages or merely nominal damages. As Vaughan Williams L.J. put it in Chaplin v. Hicks, the leading case on the issue of certainty: "The fact that damages cannot be assessed with certainty does not relieve the wrongdoer of the necessity for paying damages." Indeed if absolute certainty were required as to the precise amount of loss that the plaintiff had suffered, no damages would be recovered at all in the great number of cases.  This is particularly true since so much of damages claimed are in respect of prospective, and therefore necessarily contingent, loss. Of course, as Devlin J. said in Biggin v. Permanite:  Where precise evidence is obtainable, the court naturally expects to have it, (but) where it is not, the court must do the best it can."  ...................»

 

(Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου)

 

Σε ελεύθερη μετάφραση:

 

«Ένας ενάγων που απαιτεί αποζημιώσεις πρέπει να αποδείξει την απαίτηση του. Για να δικαιολογήσει την επιδίκαση αποζημιώσεων για ένα σημαντικό ποσό θα πρέπει να ικανοποιήσει το δικαστήριο τόσο ότι υπέστη τη ζημιά όσο και το ποσό αυτής. Αν δεν ικανοποιήσει το δικαστήριο για οποιοδήποτε από τα πιο πάνω η αγωγή του θα πρέπει να απορριφθεί ή το πιο πολύ να του επιδικασθούν ονομαστικές αποζημιώσεις εφόσον φανεί ότι έχει παραβιαστεί το δικαίωμα του. Αν το γεγονός της ζημιάς αποδεικνύεται αλλά δεν έχει δοθεί μαρτυρία αναφορικά με το ύψος της με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να υπολογιστούν, αυτό γενικά επιτρέπει την επιδίκαση ονομαστικών μόνο αποζημιώσεων. Αυτή η κατάσταση απεικονίζεται στην Dixon v. Deveridge and Twyman v. Knowles.

 

Από την άλλη όπου είναι σαφές ότι κάποια ουσιαστική ζημιά έχει υποστεί ο ενάγων, το γεγονός ότι ο υπολογισμός της είναι δύσκολος λόγω της φύσης της ζημιάς, αυτό δεν είναι λόγος για τη μη επιδίκαση αποζημιώσεων ή την επιδίκαση μόνο ονομαστικών αποζημιώσεων. Όπως ο Vaugham William L.J., το έθεσε στην Chaplin v. Hicks, σημαντική υπόθεση στο θέμα του ακριβούς της ζημιάς, «το γεγονός ότι οι αποζημιώσεις δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια, δεν απαλλάσσει τον αδικοπραγούντα από την ανάγκη να πληρώσει αποζημιώσεις». Πράγματι αν απαιτείτο απόλυτη απόδειξη όσον αφορά το ακριβές ποσό της ζημιάς που υπέστη ο ενάγων, τότε δε θα ανακτούνταν αποζημιώσεις στις πιο πολλές υποθέσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα ορθό, διότι αρκετές από τις αποζημιώσεις, που απαιτούνται αφορούν μελλοντική ζημιά και γιαυτό κατ' ανάγκη ενδεχόμενη. Βέβαια όπως ο Devlin J, ανάφερε στην υπόθεση Biggin v. Permanite: «όπου μπορεί να ληφθεί μαρτυρία για το ακριβές ποσό της ζημιάς, το δικαστήριο αναμένει να την έχει (αλλά) όπου όμως αυτό δεν μπορεί, το δικαστήριο πρέπει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί.»»

 

Ως επίσης λέχθηκε στο σύγγραμμα McGregor on Damages, 15η έκδοση, παράγραφος 399, σελ. 250, σε ότι αφορά το ζήτημα του πότε δικαιολογείται η επιδίκαση ονομαστικών αποζημιώσεων:

 

"Nominal damages may also be awarded where the fact of a loss is shown but the necessary evidence as to its amount is not given."

 

Εν προκειμένω, ως ήδη ανέφερα ανωτέρω, η Ενάγουσα κατάφερε μεν να αποδείξει ότι ο Εναγόμενος παρέβη τον όρο 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης και ότι αυτή υπέστη ζημία ένεκα αυτής της παράβασης, εντούτοις αυτή δεν κατάφερε, μέσω της μαρτυρίας που προσκόμισε, να αποδείξει το μέρος του ποσού της διορθωτικής χρέωσης για το οποίο ευθύνεται ο Εναγόμενος (εφόσον τούτος, υπενθυμίζω, δεν ενοικίαζε και δεν διέμενε στο Διαμέρισμα καθ’ όλη την περίοδο 29.10.2018 – 29.6.2021, η οποία αφορά τη διορθωτική χρέωση), ενώ, περαιτέρω, ελλείπει ενώπιον του Δικαστηρίου τέτοια μαρτυρία στη βάση της οποίας αυτό να μπορούσε να υπολογίσει με ασφάλεια το πραγματικό ύψος της ζημίας της Ενάγουσας (σε σχέση με τη διορθωτική χρέωση) για την περίοδο που ο Εναγόμενος ενοικίαζε και κατείχε το Διαμέρισμα. Συνεπώς, εκείνο που δικαιούται η Ενάγουσα, στη βάση των πιο πάνω αρχών, είναι η επιδίκαση υπέρ της μόνο ονομαστικών αποζημιώσεων, ένεκα της παράβασης εκ μέρους του Εναγόμενου του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, τις οποίες ονομαστικές αποζημιώσεις καθορίζω στο ποσό των €350.

 

Στρέφομαι, τώρα να εξετάσω κατά πόσο τυγχάνει εφαρμογής οποιαδήποτε υπερασπιστική γραμμή προβάλλεται από πλευράς του Εναγόμενου, που θέλει να μην είναι δυνατή η έκδοση απόφασης εναντίον του, ακόμη και αν η Ενάγουσα κατάφερε να αποδείξει ότι τούτος παραβίασε τις Συμφωνίες Ενοικίασης. Σημειώνω εδώ ότι, μολονότι από πλευράς του Εναγόμενου παρουσιάζεται αριθμός υπερασπιστικών γραμμών, στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος αυτών αφορά το εξ επιείκειας κώλυμα, ως τούτο αναπτύχθηκε στην υπόθεση Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου v. Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία Λτδ (2005) 1 ΑΑΔ 127, στην οποία αναφορά θα κάνω κατωτέρω, ως επίσης και ότι ευθύνη για την εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος φέρει η Ενάγουσα στη βάση των περί του Συμβουλίου Υδατοπρομήθειας Λευκωσίας Κανονισμών του 2012 (ΚΔΠ 109/2012), αλλά και ότι η Ενάγουσα όφειλε να μετριάσει τη ζημία της.

 

Ξεκινώντας από το ζήτημα της ευθύνης της Ενάγουσας στην εγκατάσταση του υδρομετρητή του Διαμερίσματος, βάσει των ΚΔΠ 109/2012, σημειώνω τα ακόλουθα. Στη βάση των κανονισμών 10 και 11 των ΚΔΠ 109/2012, στους οποίους παραπέμπει η ίδια η συνήγορος του Εναγόμενου, την ευθύνη τοποθέτησης του υδρομετρητή και σύνδεσης του υποστατικού με αυτόν, φέρει η Υδατοπρομήθεια και όχι ο ιδιοκτήτης του υποστατικού. Συγκεκριμένα, στη βάση του κανονισμού 11 των ΚΔΠ 109/2012:

 

«(1) Η σύνδεση του υποστατικού του ιδιοκτήτη και/ή καταναλωτή με τον μετρητή του τοποθετείται από το Συμβούλιο και όλες οι αναγκαίες υδραυλικές εγκαταστάσεις γίνονται από τον ιδιοκτήτη και/ή καταναλωτή με δικά του έξοδα […].

[…]

(3) Ο υδρομετρητής που τοποθετείται από το Συμβούλιο πρέπει να εξυπηρετεί μόνο το υποστατικό που δηλώνει ο ιδιοκτήτης και/ή καταναλωτής στην αίτηση που δηλώνει και υπογράφει: […]»

 

Επίσης, στη βάση των κανονισμών 10(2)(α) και (β) των ΚΔΠ 109/2012:

 

«Για πολυκατοικίες όπου η πίεση του δικτύου το επιτρέπει εφαρμόζονται τα ακόλουθα:

(α) Το Συμβούλιο προβαίνει στην εγκατάσταση του σωλήνα παροχέτευσης προς την πολυκατοικία, στο πλησιέστερο σημείο του τεμαχίου από τον κύριο αγωγό, όπου τοποθετεί ξεχωριστούς υδρομετρητές για την υδροδότηση κάθε υποστατικού.

Νοείται ότι, το ακριβές σημείο της παροχής καθορίζεται από το Συμβούλιο, μετά από συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη και/ή καναλωτή.

(β) σε περίπτωση τοποθέτησης των υδρομετρητών πέραν του πλησιέστερου σημείου του τεμαχίου από τον κύριο αγωγό, τοποθετείται κεντρικός υδρομετρητής στη θέση αυτή και ο καταναλωτής τοποθετεί το σωλήνα, ο οποίος συνδέει τον κεντρικό υδρομετρητή με τους επιμέρους υδρομετρητές:

Νοείται ότι, οι συνδέσεις του σωλήνα με τους υδρομετρητές γίνονται από το Συμβούλιο».

 

Η παραπομπή, από πλευράς του Εναγόμενου, στους κανονισμούς 10(2)(γ) και 10(2)(ε), ως επίσης και στους κανονισμούς 10(3)(στ) και 10(3)(ζ) των ΚΔΠ 109/2012, δεν είναι βοηθητική για τη θέση του, εφόσον οι εν λόγω κανονισμοί αφορούν τις υποχρεώσεις ενός ιδιοκτήτη και/ή καταναλωτή όταν θα υπάρξει σύνδεση ενός υδρομετρητή απευθείας με την κουζίνα ενός υποστατικού για παροχή πόσιμου νερού (βλ. κανονισμό 10(3)(γ)), ως επίσης και αναφορικά με τις περιπτώσεις που υπάρχει πέραν του ενός υδρομετρητή, αναλόγως του αν η πίεση του δικτύου επιτρέπει ή όχι την απευθείας σύνδεση παροχής νερού με τα διαμερίσματα. Εν προκειμένω, ουδεμία μαρτυρία παρουσιάστηκε ως προς το κατά πόσο στη συγκεκριμένη πολυκατοικία (που βρίσκετο το Διαμέρισμα) επιτρέπετο ή όχι η απευθείας σύνδεση παροχής νερού στο Διαμέρισμα, ούτως ώστε να μπορούν να τύχουν οι εν λόγω κανονισμοί ανάλογης ερμηνείας και εφαρμογής. Επίσης, ουδεμία μαρτυρία παρουσιάστηκε ενώπιον μου ότι η Ενάγουσα ήταν ο αρχικός ιδιοκτήτης του Διαμερίσματος και, επομένως, το πρόσωπο που είχε την τυχόν ευθύνη σύνδεσης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος. Ο όποιος δε σχετικός ισχυρισμός του Εναγόμενου, περί ευθύνης της Ενάγουσας στην εγκατάσταση του υδρομετρητή, προωθήθηκε εντελώς γενικά και αόριστα, χωρίς να αναφέρει οποιαδήποτε πράξη στην οποία αυτή προέβη ή οποιαδήποτε παράλειψη της που να την καθιστά υπεύθυνη για την εν λόγω λανθασμένη εγκατάσταση. Επίσης, παρά την εν λόγω θέση του περί ευθύνης της Ενάγουσας για την ορθή εγκατάσταση του υδρομετρητή, προκύπτει, από την επικοινωνία που ο ίδιος είχε, πριν την καταχώρηση της παρούσας αγωγής, τόσο με την ΜΕ 1 (βλ. Τεκμήριο 3 στην ΕΔ Βιολάρη), όσο και με τον υιό της Ενάγουσας, ότι ευθύνη, για το εν λόγω ζήτημα, ο ίδιος απέδιδε, στην Υδατοπρομήθεια. Μάλιστα, ως είναι εμφανές από το εν λόγω Τεκμήριο 3, εκείνο που ανέφερε στην ΜΕ 1, όταν της απέστειλε την επιστολή ημερ. 4.10.2021, για να την προωθήσει στην Ενάγουσα, ήταν ότι «Εγώ ή η Savenkova [η Ενάγουσα] ποια σχέση μπορεί να έχουμε…Έστελναν λογαριασμό, πλήρωνα».

 

Επομένως, για όλους τους πιο πάνω λόγους, οι σχετικές θέσεις του αναφορικά με την ευθύνη της Ενάγουσας για την ορθή εγκατάσταση του υδρομετρητή, δεν ευσταθούν και απορρίπτονται.

 

Σε ότι αφορά τη θέση που προβάλλει η πλευρά του Εναγόμενου ότι η Ενάγουσα κωλύεται στη βάση των αρχών του εξ επιείκειας κωλύματος να αξιώνει από αυτόν το ποσό της διορθωτικής χρέωσης, στη βάση των όσων αποφασίστηκαν στην υπόθεση Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου v. Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία Λτδ (ανωτέρω), σημειώνω τα ακόλουθα. Η εν λόγω υπόθεση αφορούσε αξίωση της εφεσείουσας εναντίον της εφεσίβλητης για το ποσό των ΛΚ 847.339,59, το οποίο αντιπροσώπευε την κατανάλωση ρεύματος που απώλεσε για περίοδο 14 ετών. Συγκεκριμένα, η πραγματική κατανάλωση ρεύματος που χρεωνόταν η εφεσίβλητη από την εφεσείουσα, ήταν μικρότερη κατά 1/3 του πραγματικού και τούτο, σύμφωνα με την τελευταία, είχε προκύψει εκ λάθους, καθότι μετά την εγκατάσταση των νέων μετρητών, οι καταγραφόμενες μετρήσεις θα έπρεπε να πολλαπλασιάζονται επί 1,5, εφόσον, ενώ είχαν αντικατασταθεί οι μετρητές, οι μετασχηματιστές παρέμειναν ως είχαν προηγουμένως. Η εφεσίβλητη, μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκε ότι η εφεσείουσα εμποδιζόταν να αμφισβητεί την εγκυρότητα των λογαριασμών που η ίδια εξέδιδε για 14 χρόνια, προβάλλοντας την αρχή του κωλύματος λόγω συμπεριφοράς (estoppel by conduct). Στην εν λόγω υπόθεση, το πρωτόδικο Δικαστήριο, του οποίου η κρίση επικυρώθηκε κατ’ έφεση, κατέληξε ότι εφαρμόζετο το εξ επιείκειας κώλυμα, εφόσον η εκεί εφεσίβλητη, έχοντας υπόψη της τους λογαριασμούς της εφεσείουσας για την επίδικη περίοδο, ήταν αναμενόμενο ότι θα βασιζόταν σε αυτούς για τον καθορισμό των τιμών των προϊόντων της και ότι αυτή πράγματι ενήργησε στη βάση των λανθασμένων λογαριασμών της εφεσείουσας και προσάρμοσε τις τιμές της ανάλογα, με αποτέλεσμα η τελευταία να στερείτο του δικαιώματος είσπραξης του αξιούμενου ποσού.

 

Κατ’ αρχάς, θεωρώ ότι η παραπομπή, από πλευράς του Εναγόμενου, στην πιο πάνω υπόθεση (Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου v. Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία Λτδ) δεν είναι δόκιμη, ούτε και βοηθά στην υπόθεση του. Και εξηγώ. Εκεί, ενάγουσα ήταν η ίδια η Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου (ΑΗΚ), η οποία επιζητούσε και την πληρωμή της πραγματικής κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος από την εφεσίβλητη. Και τούτο αποτελούσε βασικό παράγοντα, στη βάση των συγκεκριμένων περιστατικών της εν λόγω υπόθεσης, ως προς το γιατί στο τέλος της ημέρας κρίθηκε από το Δικαστήριο ότι η εφεσίβλητη δεν έπρεπε να καταβάλει την αξιούμενη από την ΑΗΚ χρέωση. Η δε ΑΗΚ ήταν και το πρόσωπο που ήταν συμβεβλημένο με την εφεσίβλητη, αλλά και το πρόσωπο που είχε την ευθύνη του ορθού υπολογισμού και χρέωσης του λογαριασμού κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος που απέστελλε στην τελευταία για πληρωμή. Αποτέλεσμα τούτου, ήταν ότι στην εν λόγω υπόθεση υπείχε σημασίας η όποια παράσταση της ΑΗΚ προς την εφεσίβλητη αναφορικά με την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος από την τελευταία, στη βάση των λογαριασμών κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας που της απέστελλε, εφόσον η εφεσίβλητη καθόριζε το κόστος των προϊόντων και υπηρεσιών της στη βάση των εν λόγω λογαριασμών.

 

Στην προκειμένη περίπτωση, η Υδατοπρομήθεια δεν αποτελεί διάδικο στην παρούσα αγωγή, ενώ δεν είναι καν συμβεβλημένη με τον Εναγόμενο, με αποτέλεσμα η όποια θέση προβάλλεται από πλευράς του τελευταίου περί εφαρμογής των όσων αποφασίστηκαν στην πιο πάνω υπόθεση, στη βάση του ότι τούτος καθόρισε τη θέση του και τα έξοδα του στη βάση των λογαριασμών κατανάλωσης νερού που αποστέλλονταν στο Διαμέρισμα προς εξόφληση, να μην ευσταθεί. Επίσης, με δεδομένο ότι οι λογαριασμοί κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος εκδίδονταν και ετοιμάζονταν από την Υδατοπρομήθεια, αυτή ήταν και το μόνο πρόσωπο που είχε την υποχρέωση ορθής καταγραφής και χρέωσης της κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, εναντίον της οποίας ο Εναγόμενος δεν κινήθηκε δικαστικά, δια της προσθήκης της είτε ως τριτοδιαδίκου, είτε ως συνεναγομένης, στο πλαίσιο της παρούσας αγωγής. Η Ενάγουσα, ως ιδιοκτήτρια του Διαμερίσματος, ουδεμία υποχρέωση ή ευθύνη είχε σε σχέση με την ορθή καταγραφή και/ή χρέωση της πραγματικής κατανάλωσης νερού του Διαμερίσματος, ούτως ώστε να μπορούν να τύχουν εφαρμογής τα όσα αποφασίστηκαν στην υπόθεση Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου v. Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία Λτδ (ανωτέρω).

 

Παρεμβάλλω εδώ ότι, το εξ επιεικείας κώλυμα (το οποίο επικαλείται η πλευρά του Εναγόμενου στην γραπτή του αγόρευση), το οποίο περιλαμβάνει και το κώλυμα ένεκα συμπεριφοράς (estoppel by conduct), εγείρεται ως αποτέλεσμα κάποιας αναληθούς παράστασης γεγονότος, είτε αυτή είναι δόλια ή όχι. Οι προϋποθέσεις εφαρμογής της αρχής του κωλύματος ένεκα συμπεριφοράς είναι: (α) η ύπαρξη παράστασης γεγονότος, (β) το μη αμφιλεγόμενο της παράστασης, (γ) η ύπαρξη πρόθεσης ή συμπεριφοράς που να εγείρει ένεκα αυτής τεκμήριο ότι το πρόσωπο προς το οποίο έγινε η παράσταση επρόκειτο να ενεργήσει θεωρώντας την ως ορθή, (δ) η ύπαρξη ενέργειας με βάση την παράσταση εκ μέρους του προσώπου που εγείρει το θέμα και (ε) το γεγονός ότι οι ανακριβείς δηλώσεις ή αμέλεια πρέπει να ήταν η άμεση αιτία της απώλειας ή τους λάθους που προκάλεσε τη ζημιά (βλ. Phipson on Evidence, 14η Έκδοση, παράγραφοι 6 - 16, σελ. 106 και Ηadjiyiannis v. The Attorney General of the Republic (1970) 1 C.L.R. 32). Η εφαρμογή της αρχής του εξ επιεικείας κωλύματος (equitable estoppel) στην Κύπρο έχει υιοθετηθεί από σωρεία αποφάσεων και έχει λεχθεί πως οι κανόνες της επιείκειας εφαρμόζονται με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 29(γ) του περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) (βλ. μεταξύ άλλων, Στυλιανού ν. Παπακλεοβούλου (1982) 1 C.L.R. 542). Περαιτέρω, ο Πικής, Δ. (όπως ήταν τότε), ανέφερε τα ακόλουθα σε σχέση με το εξ επιεικείας κώλυμα, στην υπόθεση Στυλιανού ν. Παπακλεοβούλου (ανωτέρω):

 

«Κάποτε επικρατούσε η άποψη ότι, για να βασιστεί επιτυχώς σε εξ υποσχέσεως κώλυμα εκείνος προς τον οποίο διδόταν η υπόσχεση, έπρεπε να αποδείξει ότι υπέστη ζημία ως αποτέλεσμα ενέργειας βασισμένης στις παραστάσεις του υποσχόμενου. Αυτό δεν ισχύει πιά και η απόδειξη συγκεκριμένης ζημιάς δε θεωρείται απαραίτητη για την εφαρμογή του εξ επιεικείας κωλύματος. Η βάση της αρχής έχει διευρυνθεί· πρέπει μόνο ν' αποδειχθεί ότι θα ήταν άδικο για τον υποσχόμενο να επιμένει, ενόψει των παραστάσεών του με λέξεις ή συμπεριφορά, στην εφαρμογή των αυστηρών νομικών του δικαιωμάτων.»

 

Με κάθε σεβασμό προς τις θέσεις του Εναγόμενου, περί εφαρμογής του εξ επιεικείας κωλύματος στην παρούσα υπόθεση, στη βάση του ότι η Ενάγουσα του παρέστησε, έστω και σιωπηρώς, ότι ο υδρομετρητής του Διαμερίσματος είχε εγκατασταθεί σωστά, τούτη δεν με βρίσκει σύμφωνη. Και εξηγώ. Εν προκειμένω, στην καλύτερη, για τον Εναγόμενο, περίπτωση, ανάγνωση του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης καθιστά ξεκάθαρο ότι η όποια παράσταση της Ενάγουσας, ακόμη και σιωπηρή, προς αυτόν, είναι ότι ο τελευταίος οφείλει να καταβάλλει το οποιοδήποτε κόστος νερού που πραγματικά αυτός καταναλώνει στο Διαμέρισμα. Όπως κι αν αναγνωστεί ο όρος 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, δεν αποτελεί παράσταση της Ενάγουσας προς τον Εναγόμενο για την ορθότητα της σύνδεσης και καταγραφής της κατανάλωσης νερού από τον υδρομετρητή του Διαμερίσματος ή της ορθής καταγραφής και χρέωσης της κατανάλωσης νερού από την Υδατοπρομήθεια. Εν πάση όμως περιπτώσει, ακόμα κι αν ήθελε θεωρηθεί ότι, στη βάση του όρου 16 των Συμφωνιών Ενοικίασης, η ευθύνη του Εναγόμενου περιορίζεται στην εξόφληση των όποιων χρεώσεων των αρχών παροχής υπηρεσιών κοινής ωφελείας, περιλαμβανομένου και της κατανάλωσης νερού, η διορθωτική χρέωση αποτελεί λογαριασμό κοινής ωφελείας που εκδόθηκε από την αρμόδια αρχή, σε σχέση με την κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα, με αποτέλεσμα, μετά την έκδοση του εν λόγω λογαριασμού, ο Εναγόμενος να οφείλει έναντι της Ενάγουσας, συμβατικώς, να την αποζημιώσει για την εξόφληση τούτου.

 

Επομένως, εν προκειμένω, οι εν λόγω ισχυρισμοί του Εναγόμενου περί εφαρμογής του εξ επιεικείας κωλύματος δεν ευσταθούν και απορρίπτονται.

 

Στρέφομαι, τέλος, στη θέση της πλευράς του Εναγόμενου περί του ότι η Ενάγουσα όφειλε να μετριάσει τη ζημία της, αμφισβητώντας την διορθωτική χρέωση που επιβλήθηκε από την Υδατοπρομήθεια και σημειώνω τα ακόλουθα. Εν προκειμένω, η ΜΕ 1 (ως αντιπρόσωπος της Ενάγουσας), από την πρώτη στιγμή που έλαβε την επιστολή ημερ. 4.10.2021, επικοινώνησε με την Υδατοπρομήθεια και διευθέτησε συνάντηση με τον Προϊστάμενο Οικονομικών Υπηρεσιών, με σκοπό να διερευνήσει το όλο ζήτημα. Συνεπώς, προκύπτει από την ενώπιον μου μαρτυρία ότι, η πλευρά της Ενάγουσας, μόλις έλαβε γνώση του ζητήματος της λανθασμένης εγκατάστασης του υδρομετρητή του Διαμερίσματος, ενήργησε με την δέουσα σπουδή για να διαλευκάνει τούτο, ως επίσης και να εξακριβώσει ότι το ποσό της διορθωτικής χρέωσης που προέκυψε, ένεκα του εν λόγω ζητήματος, αφορούσε στην πραγματική κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα. Συνεπώς, κρίνω ότι η Ενάγουσα, στην προκειμένη περίπτωση, έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα με σκοπό να εξακριβώσει τα ανωτέρω, ενώ μετρίασε την όποια ζημία της καταβάλλοντας το εν λόγω ποσό, ούτως ώστε να μην χρεώνονται περαιτέρω επιβαρύνσεις στον εν λόγω λογαριασμό κατανάλωσης νερού και/ή με σκοπό να αποφύγει την διακοπή νερού στο Διαμέρισμα. Το γεγονός δε ότι κατέβαλε το ποσό της διορθωτικής χρέωσης στην Υδατοπρομήθεια και δεν αμφισβήτησε τούτο, με κάθε σεβασμό, δεν οδηγεί στον συμπέρασμα ότι η Ενάγουσα δεν ενήργησε προς μετριασμό της ζημίας της, ειδικότερα εφόσον ο Εναγόμενος ουδέποτε, πριν την καταχώρηση της υπεράσπισης του, στο πλαίσιο της παρούσας αγωγής, αμφισβήτησε, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την ορθότητα του ύψους του ποσού της διορθωτικής χρέωσης και ότι αυτό αφορούσε κατανάλωση νερού στο Διαμέρισμα για την συγκεκριμένη περίοδο, ώστε να αναμενόταν από την Ενάγουσα να αμφισβητήσει την εξήγηση που της δόθηκε, από την Υδατοπρομήθεια, ως προς την ανάγκη επιβολής της διορθωτικής χρέωσης και του ύψους του ποσού αυτής.

 

Συνακόλουθα, ούτε η πιο πάνω θέση που προβάλλεται από πλευράς του Εναγόμενου ευσταθεί και, ως εκ τούτου, απορρίπτεται.

 

Κατάληξη

 

Ενόψει όλων των όσων προσπάθησα να εξηγήσω ανωτέρω, εκδίδεται απόφαση υπέρ της Ενάγουσας και εναντίον του Εναγόμενου, για το ποσό των €350 ως ονομαστικές αποζημιώσεις.

 

Σε ότι αφορά τα έξοδα, δεδομένων όσων θα σημειώσω κατωτέρω, κρίνω ορθότερο όπως η κάθε πλευρά επωμιστεί τα έξοδα της. Πιο συγκεκριμένα, στην υπόθεση Παπαϊωάννου v. Κωνσταντίνου (2008) 1(Β) Α.Α.Δ. 1083 επικυρώθηκε η πρωτόδικη απόφαση με την οποία επιδικάστηκαν ονομαστικές αποζημιώσεις υπέρ της εφεσείουσας, η οποία απέτυχε να αποδείξει οποιαδήποτε ζημιά απορρέουσα από παράβαση σύμβασης για την οποία ένοχος ήταν ο εφεσίβλητος. Αναφορικά με το ζήτημα των εξόδων, στην εν λόγω υπόθεση κρίθηκε ότι ορθά δεν επιδικάστηκαν έξοδα υπέρ της εφεσείουσας, εφόσον αυτή δεν απέδειξε τις ζημιές της, αλλά δικαιώθηκε μόνο ως προς το βάσιμο του παραπόνου της. Σχετική επί του προκειμένου είναι και η υπόθεση Anglo-Cyprian Agencies v. Paphos Industries [1951] 1 All E.R. 873 όπου διατυπώθηκε η αρχή ότι ο ενάγοντας υπέρ του οποίου επιδικάζονται ονομαστικές και μόνο αποζημιώσεις, δεν δύναται να θεωρηθεί στη συνήθη ορολογία ως «επιτυχών» διάδικος. Σημειώνω εδώ ότι η υπόθεση Anglo-Cyprian Agencies (ανωτέρω), αναφέρθηκε με επιδοκιμασία στην υπόθεση Παπαϊωάννου v. Κωνσταντίνου (ανωτέρω).

 

Συνεπώς, στη βάση των πιο πάνω, η κάθε πλευρά να επωμιστεί τα έξοδα της.

 

 

 

 

(Υπογρ.)………..………………

Ν. Πετρίδου, Ε.Δ.

 

ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

 

ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ