ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ενώπιον: Α. ΛΟΥΚΑ, Ε.Δ.

                                                            Αρ. Αγωγής: 302/25

 

1.    Ανδρέας Ασσιώτης

2.    Μιχάλης Ασσιώτης

Ενάγοντες

Και

 

Κυπριακή Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων Λίμιτεδ

 

Εναγόμενους

 

Αίτηση για συνοπτική απόφαση ημ. 30/6/2023

 

Ημερομηνία: 2/7/2025

 

Εμφανίσεις:

Για Ενάγοντες Αιτητές: κ. Π. Ζαπούνης

Για Εναγόμενους Καθ’ ων η αίτηση: κα. Κριμπά

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Η υπό τον ως άνω τίτλο αγωγή καταχωρήθηκε αρχικά στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας με αριθμό 1632/2022. Στο πλαίσιο της εκδίκασης της υπό εξέταση αίτησης, αδερφή δικαστής την παρέπεμψε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας. Οι Αιτητές εξαιτούνται συνοπτικής απόφασης, με νομική βάση τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Κανονισμούς, Δ.18,Θ.1-9, Δ.48 Θ.Θ. 1 – 4, 9, τα Άρθρα 31 και 33 του Περί Δικαστηρίων Νόμ14/1960 όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα, τα Άρθρα 78, 80,84 και 86 του περί Συμβάσεως Νόμου, Κεφ. 149 και τις συμφυές εξουσίες του Δικαστηρίου. Με την αγωγή τους οι Ενάγοντες αξιώνουν τα ακόλουθα:

«Α. Διάταγμα ή/και Απόφαση ή/και Δήλωση του Δικαστηρίου που να δηλώνει ότι οι ενάγοντες έχουν απαλλαχθεί από όλα τα χρέη ή/και επαληθευμένα χρέη τους ή/και αρ. λογαριασμού [ ] δανείου με την εναγόμενη, μετά την αυτοδίκαιη αποκατάσταση τους ως πτωχεύσαντες την 07/11/2015 και

Β. Διάταγμα ή/και Απόφαση ή/και Δήλωση του Δικαστηρίου που να δηλώνει ότι οι ενάγοντες έχουν απαλλαχθεί από όλα τα χρέη ή/και επαληθευμένα χρέη τους ή/και αρ. λογαριασμού [ ] δανείου με την εναγόμενη, μετά την μη προώθησης ή/και καμίας άλλης ενέργειας από μέρους της εναγόμενης δεν έγινε εναντίον των εναγόντων αναφορικά με τη Δικαστική Απόφαση ημερ. 03/03/2010, με αποτέλεσμα να περάσουν 10 έτη και συνεπώς δεν μπορούν με βάση τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας να την εκτελέσουν.»

Την αίτηση υποστηρίζει ένορκη δήλωση του Αιτητή αρ. 1, ο οποίος αναφέρει ότι ο αποβιώσαντας πατέρας των Αιτητών, με έγγραφη συμφωνία ημερομηνίας 16/10/2000 συμφώνησε με τους Καθ’ ων η αίτηση όπως του παραχωρηθεί δάνειο ύψους £25000 (Λίρες Κύπρου)/ €42.715,04. Οι Αιτητές εγγυήθηκαν όλες τις υποχρεώσεις του αποβιώσαντα πατέρα τους, συμπεριλαμβανομένων και του επίδικου ποσού δανείου. Την 03/03/2010 εκδόθηκε απόφαση στη Γενική Αίτηση του Επαρχιακού Δικαστήριού Λεμεσού με αριθμό 915/2009 όπου ενεγράφη ως δικαστική απόφαση, η διαιτητική απόφαση υπέρ των Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον του πρωτοφειλέτη αποβιώσαντα πατέρα των Αιτητών και των ίδιων των Αιτητών ως εγγυητές. Είναι η θέση των Αιτητών ότι καμία πράξη εκτέλεσης ή προώθησης της εν λόγω απόφασης δεν έγινε έκτοτε. Την 20/03/2014 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού κήρυξε σε πτώχευση τους ενάγοντες και την 07/11/2015 αποκαταστάθηκαν αυτοδικαίως (Τεκμήριο 5). Παρά ταύτα οι Καθ’ ων η αίτηση δεν τους απαλλάσσουν από το χρέος τους, με αποτέλεσμα, πάντα κατά τις θέσεις των Αιτητών, να μην μπορούν να λάβουν νέο δάνειο.

Κυριότεροι λόγοι ένστασης όπως εγείρονται από τους Εναγόμενους είναι ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις επιτυχίας της αίτησης, ότι έχουν καλή υπεράσπιση και ότι δεν μπορεί το Δικαστήριο να εκδώσει τα αιτούμενα διατάγματα λόγω δεδικασμένου. Οι λόγοι ένστασης υποστηρίζονται με την ένορκη δήλωση του κ. Ανδρέα Ανδρέου. Ουσιαστικά εκείνο που υποστηρίζει ο κ. Ανδρέου είναι ότι το 2022 έχει ανανεωθεί η απόφαση εναντίον των Αιτητών (Τεκμήριο 1), ενώ το ίδιο έτος ενεγράφη και ΜΕΜΟ στην περιουσία του αποθανόντα πρωτοφειλέτη (Τεκμήριο 2). Επιπλέον υποστηρίζει ότι κωλύονται οι Αιτητές να εγείρουν την υπό εξέταση αίτηση καθώς όλα τα εγειρόμενα ζητήματα είχαν επιλυθεί κατά την εκδίκαση της Γενικής Αίτηση 915/09.

Τα μέρη προώθησαν και ανέπτυξαν τις θέσεις τους μέσω γραπτών αγορεύσεων. Οι Καθ’ ων η αίτηση επισύναψαν στις αγορεύσεις τους απόφαση στη Γενική Αίτηση 3/2021 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, όπου οι Αιτητές αξίωναν πανομοιότυπα αιτητικά, όπως και στην υπό κρίση αίτηση. Η εν λόγω απόφαση εξέταζε αίτηση για έκδοση διαταγμάτων που να απάλλασσαν τους Αιτητές από όλα τα επαληθευμένα τους χρέη, ως αυτά υφίσταντο κατά την ημερομηνία της αυτοδίκαιης αποκατάστασης τους από πτωχεύσαντες, ήτοι την 7/11/2015. Διάδικοι ήταν οι Αιτητές και η Συνεργατική Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων Λτδ. Αποτελεί δικαστική γνώση[1] ότι η τελευταία εταιρεία έχει μεταβιβάσει στους Καθ’ ων η αίτηση όλες τις Πιστωτικές Διευκολύνσεις και συναφείς εξασφαλίσεις της, όπως δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Κυβέρνησης την 10/10/2022[2]. Το εκεί Δικαστήριο απέρριψε την Αιτηση λόγω έλλειψης νομοθετικού υποβάθρου που να επέτρεπε επιτυχία της.

Αναφορικά με την εν λόγω απόφαση στην Γενική Αίτηση 3/2021 η θέση των Αιτητών όπως εκφράστηκε σε διευκρινίσεις που ζητήθηκαν από το Δικαστήριο ήταν ότι: το εκεί Δικαστήριο είπε ότι ουσιαστικά το ένδικο μέσο που εκεί χρησιμοποιήθηκε ήταν λανθασμένο και παροτρύνθηκαν να καταχωρηθούν την υπό παρούσα αγωγή. Παραδέχονται ότι η Γενική Αίτηση αφορούσε το επίδικο χρέος και επιδίωκε πανομοιότυπα διατάγματα με την παρούσα Αγωγή.

Τα τυπικά κριτήρια προς εξέταση σε αιτήσεις για συνοπτική απόφαση, όπως εξάγονται τόσο από το λεκτικό της Δ.18 όσο και από τις αυθεντίες, έχουν καθοριστεί στην Παναγιώτης Νεάρχου κ.α. ν Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Κύπρου) Λτδ (2005) 1 ΑΑΔ 818, ως, περιληπτικά, τα εξής:-

«(α) Το κλητήριο πρέπει να είναι ειδικά οπισθογραφημένο σε Δ.2, Κ.6.

(β) Ο εναγόμενος να έχει καταχωρήσει εμφάνιση στην αγωγή.

(γ) Η ένορκη δήλωση για υποστήριξη της αίτησης για συνοπτική απόφαση πρέπει να συμμορφώνεται προς ορισμένα κριτήρια π.χ. να είναι από τον ίδιο τον ενάγοντα ή άλλο πρόσωπο που να μπορεί να ορκιστεί θετικά για τα γεγονότα της υπόθεσης, και τη βάση της αγωγής και περαιτέρω να δηλώνει ρητά ότι απ' ότι πιστεύει δεν υπάρχει υπεράσπιση στην αγωγή.»

Οι ως άνω προϋποθέσεις πληρούνται. Τούτο προκύπτει από το περιεχόμενο του φακέλου όπως τέθηκε παραπάνω, αλλά και από την ένορκη δήλωση του Αιτητή αρ. 1, προσώπου που σαφώς και έχει προσωπική γνώση της υπόθεσης.

Επί της ουσίας συνοπτική απόφαση πρέπει να εκδίδεται μόνο όπου είναι αναμφίβολο ότι ο εναγόμενος στερείται υπεράσπισης. Όπου παρέχονται λεπτομέρειες που δείχνουν την ύπαρξη καλόπιστης υπεράσπισης ή, όπου σε απάντηση της αξίωσης εγείρονται θέματα που θα πρέπει να εκδικαστούν ή αποκαλύπτονται γεγονότα που κρίνονται ως αρκετά να του δώσουν το δικαίωμα να προβάλει υπεράσπιση, τότε του παρέχεται δικαίωμα για υπεράσπιση[3]. Σκοπός της συγκεκριμένης διάταξης είναι η παροχή στον ενάγοντα της δυνατότητας να πετύχει την έκδοση απόφασης, παρακάμπτοντας τη συνηθισμένη διεξαγωγή δίκης (trial), εφόσον ο ενάγων ικανοποιήσει τις προϋποθέσεις που τίθενται στη Δ.18, Θ.1[2] το βάρος μετατοπίζεται στον εναγόμενο να αποδείξει ότι έχει καλή υπεράσπιση και/ή ότι υπάρχουν τέτοια γεγονότα που να του δίνουν το δικαίωμα να υπερασπιστεί. Συνοπτική απόφαση εκδίδεται μόνο όπου το Δικαστήριο διαπιστώνει πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα διαφορά ώστε να δικαιολογείται η δίκη[4].

Στην Χαραλάμπους (Καρούσου) V. Μελά, Πολιτική Έφεση ΑΡ. E242/2014, 3/9/2020, ECLI:CY:AD:2020:A292, τέθηκε ότι:

«Ό,τι απαιτείται από τον εναγόμενο είναι να δείξει πως υπάρχει δικάσιμο θέμα «ανεξάρτητα αν το δικαστήριο πιστεύει πως τελικά η προβαλλόμενη υπεράσπιση μπορεί να μην επιτύχει», κριτήριο το οποίο δεν ικανοποιείται χωρίς την παροχή λεπτομερειών σε λογική έκταση (βλ. N. V. Caterchef v P.C.P Electronics Ltd (1999) ΑΑΔ 1912). Υπενθυμίζουμε συναφώς και την αναφορά στην υπόθεση Λαζάρου κ.ά ν Μακεδόνα (1999) 1 ΑΑΔ 817,822 ότι, «όπου η υπεράσπιση μπορεί να περιγραφεί ως κάτι περισσότερο από σκιώδης αλλά λιγότερο από πιθανή, θα πρέπει να δίδεται άδεια για υπεράσπιση».

Εν προκειμένω τίθεται το ζήτημα του δεδικασμένου. Η εφαρμογή του δεδικασμένου μπορεί να πάρει τη μορφή κωλύματος λόγω αιτίας αγωγής (cause of action estoppel) και κωλύματος που αφορά σε επίδικο θέμα (cause of issue estoppel)^[5]. Προς αποφυγήν κατάχρησης του δικαιώματος προσφυγής στο Δικαστήριο, ο κανόνας του κωλύματος λόγω αιτίας αγωγής διευρύνθηκε για να καλύπτει όλες τις βάσεις αγωγής που ένας διάδικος θα μπορούσε να περιλάβει κατόπιν λογικής έρευνας στα δικόγραφα εκτός από εκείνες στις οποίες θεμελίωσε ήδη την απαίτηση του^[6]. Ο κανόνας του δεδικασμένου και ειδικά το κριτήριο της ταύτισης των επίδικων θεμάτων, δεν εφαρμόζεται μόνο σε θέματα που είχαν εξεταστεί στην πρώτη διαδικασία, αλλά και σε κάθε θέμα που ήταν στενά συνυφασμένο με την πρώτη διαδικασία και το οποίο οι διάδικοι με λογική προσοχή θα μπορούσαν να είχαν εγείρει^[7]. Το συγκεκριμένο κώλυμα - είτε λόγω απόφασης επί της ίδιας της αιτίας της αγωγής είτε λόγω απόφασης επί επίδικου θέματος - αφορά βασικά την αποτροπή κατάχρησης της δικαστικής διαδικασίας[8].

Από τα όσα τέθηκαν ενώπιον μου προκύπτει ότι είχε προηγηθεί άλλη διαδικασία, αυτή της Γενικής Αίτησης αρ. 3/2021 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, με την οποία ζητήθηκαν πανομοιότυπα διατάγματα, ως και οι Αιτητές παραδέχονται και διάδικοι ήταν οι Αιτητές και η εταιρεία που διαχειριζόταν τότε το επίδικο χρέος. Χωρίς να αποφασίζεται τελικώς το εν λόγω ζήτημα, από την ανάγνωση και μόνο της εν λόγω απόφασης προκύπτει ότι αυτή είχε αντικείμενο τουλάχιστον σχετικό, αν όχι ταυτόσημο με το επίδικο. Ανάλυση της εν λόγω απόφασης και αν τελικώς δημιουργεί ή όχι δεδικασμένο ή αν ορίζει ουσιαστικά το ένδικο μέσο διεκδίκησης και προώθησης των εξαιτούμενων διαταγμάτων, ως είναι η θέση των Αιτητών, είναι ζητήματα που δεν μπορούν να αποφασιστούν σε αυτό το στάδιο[9]. Οι ισχυρισμοί, λοιπόν, όπως προβάλλονταν από τους Καθ’ ων η αίτηση αναφορικά με το ζήτημα του δεδικασμένου, δικαιολογούν την παραχώρηση άδειας ώστε να οδηγηθεί σε εκδίκαση η αγωγή, χωρίς να δύναται το Δικαστήριο να αποφανθεί τελικώς για το ζήτημα αυτό στο παρόν στάδιο.

Μετά την ως άνω κατάληξη παρέλκει η εξέταση των άλλων ζητημάτων τα οποία εγείρουν ως υπεράσπιση οι Καθ’ ων η αίτηση, ήτοι του δεδικασμένου όπως προκύπτει από την εκδίκαση της Γενικής Αίτηση 915/09, της ισχύς της απόφασης αυτής, μετά την ανανέωση της και τη λήψη μέτρων εκτέλεσης και της διαδικασίας αποκατάστασης των Αιτητών.

Στη βάση των πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα ύψους €600 υπέρ των Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον των Αιτητών, καταβλητέα στο τέλος της διαδικασίας.

 

(Υπ.)………………………………

Α. Λουκά Ε.Δ.

Πιστό Αντίγραφο

Πρωτοκολλητή