ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Ενώπιον: Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αίτησης ΠΣΑ: 14/2022
Αναφορικά με τον περί Αφερεγγυότητας Φυσικών Προσώπων (Προσωπικά Σχέδια Αποπληρωμής και Διάταγμα Απαλλαγής Οφειλών) Νόμο του 2015
Και
Αναφορικά με την Μαρία Ευσταθίου Ιωάννου, εκ Λευκωσίας
_________________
Αίτηση της Κυπριακής Εταιρείας Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων Λτδ
(στο εξής «ΚΕΔΙΠΕΣ») ημερομηνίας 22.11.2022 για παραμερισμό προστατευτικού διατάγματος
_________________
24 Αυγούστου, 2025
Εμφανίσεις:
Για Μαρία Ευσταθίου Ιωάννου/Χρεώστιδα-Καθ’ ης η Αίτηση: Σωτήρης Δράκος Δ.Ε.Π.Ε. (μέσω i-justice)
Για ΚΕΔΙΠΕΣ - Αιτήτρια: Στέλιος Στυλιανίδης & Σια ΔΕΠΕ (μέσω i-justice).
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Στις 15.6.2022 εκδόθηκε από το παρόν Δικαστήριο προστατευτικό διάταγμα για την Χρεώστιδα (στο εξής το «Αρχικό Προστατευτικό Διάταγμα»). Στους πιστωτές της Χρεώστιδας περιλαμβάνεται και η ΚΕΔΙΠΕΣ.
Το Αρχικό Προστατευτικό Διάταγμα έληξε με την πάροδο των 95 ημερών, στις 18.9.2022. Στις 24.10.2022, η Χρεώστιδα καταχώρησε μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσε την παράταση ισχύος του Αρχικού Προστατευτικού Διατάγματος. Το Δικαστήριο (με άλλη σύνθεση) ενέκρινε εκείνη την αίτηση και στις 31.10.2022 εξέδωσε διάταγμα (στο εξής το «Επίδικο Διάταγμα») με το οποίο η ισχύς του Αρχικού Προστατευτικού Διατάγματος παρατάθηκε για 40 ημέρες. Αντίγραφο του Επίδικου Διατάγματος στάλθηκε στην ΚΕΔΙΠΕΣ στις 10.11.2022.
Τα πιο πάνω προκύπτουν από το φάκελο και είναι, θεωρώ, μη αμφισβητούμενα.
Με την παρούσα αίτηση, η ΚΕΔΙΠΕΣ ζητά τον παραμερισμό του Επίδικου Διατάγματος. Είναι η θέση της ότι η αίτηση για παράταση του Αρχικού Προστατευτικού Διατάγματος καταχωρήθηκε εκπρόθεσμα και ως τέτοια δεν έπρεπε να είχε εγκριθεί. Εισηγείται ότι η παρατυπία αυτή καθιστά το Επίδικο Διάταγμα ακυρώσιμο.
Η Χρεώστιδα έχει εγείρει ένσταση στην αίτηση υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι η ΚΕΔΙΠΕΣ ενεργεί κακόπιστα και καταχρηστικά, ότι η Αίτηση είναι εκπρόθεσμη και άνευ αντικειμένου γιατί η διαδικασία έχει προχωρήσει και ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για έγκριση της Αίτησης.
Πριν προχωρήσω, σημειώνω ότι έχω εξετάσει την Αίτηση και ένσταση καθώς και τις ένορκες δηλώσεις που καταχωρήθηκαν εκατέρωθεν. Έχω επίσης εξετάσει όσα αναφέρουν οι συνήγοροι των δύο πλευρών στις αγορεύσεις που καταχώρησαν. Παράλληλα, γνωρίζω το περιεχόμενο του φακέλου.
Καταρχήν σημειώνω ότι δεν έχω διαπιστώσει στοιχεία που να δείχνουν ότι η ΚΕΔΙΠΕΣ ενεργεί κακόπιστα. Αυτό που προκύπτει είναι ότι ασκεί ένα διάβημα, εντός των δικαιωμάτων που της παρέχει ο Ν.65(Ι)/2015. Δεν συμφωνώ επίσης με τη θέση της Χρεώστιδας ότι η παρούσα Αίτηση είναι εκπρόθεσμη. Όπως σημείωσα πιο πάνω, αντίγραφο του Επίδικου Διατάγματος είχε σταλθεί στην ΚΕΔΙΠΕΣ στις 10.11.2022 και η παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε στις 22.11.2022, εντός της προθεσμίας των 14 ημερών που προβλέπει το άρθρο 41(1) του Ν.65(Ι)/2015.
Η ΚΕΔΙΠΕΣ ζητά τον παραμερισμό του Επίδικου Διατάγματος στη βάση του άρθρου 41(2)(β)(v) που προβλέπει τα εξής:
«41(2) Αίτηση δυνάμει των διατάξεων του εδαφίου (1) δυνατό να βασίζεται στους πιο κάτω λόγους:
(α) […]
(β) ισχύουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα, τα οποία προκαλούν ή έχουν προκαλέσει σημαντική ζημιά στον καθορισμένο πιστωτή:
(i) […]·
(ii) […]·
(iii) […]·
(iv) […]·
(v) οι διαδικασίες που καθορίζονται στο παρόν Κεφάλαιο για την έκδοση προστατευτικού διατάγματος δεν τηρήθηκαν…»
Στην παρούσα περίπτωση, η καταχώρηση της αίτησης για παράταση ισχύος του Αρχικού Προστατευτικού Διατάγματος δεν έγινε εντός των προβλεπόμενων χρονικών περιθωρίων. Εκείνη η αίτηση (που βασιζόταν στο άρθρο 39(7) του Ν.65(Ι)/2015) έπρεπε να είχε καταχωρηθεί, ως προβλέπεται από τον Κανονισμό 13(α) των περί Αφερεγγυότητας Φυσικών Προσώπων (Προσωπικά Σχέδια Αποπληρωμής και Διάταγμα Απαλλαγής Οφειλών) Διαδικαστικός Κανονισμών του 2016:
«το αργότερο δέκα (10) ημέρες πριν τη λήξη της ισχύος του προστατευτικού διατάγματος».
Είναι δεδομένο ότι η προθεσμία αυτή δεν είχε τηρηθεί στην παρούσα περίπτωση.
Είναι επίσης δεδομένο ότι το παρόν Δικαστήριο δεν ενεργεί ως Εφετείο του εαυτού του και δεν ελέγχει την ορθότητα προηγούμενων αποφάσεων του. Αυτό που εξετάζω στα πλαίσια της παρούσας Αίτησης είναι κατά πόσο η πλευρά της ΚΕΔΙΠΕΣ έχει αποκαλύψει ότι συντρέχει κάποιος από τους λόγους του άρθρου 41 του Ν.65(Ι)/2015 που δικαιολογούν τον παραμερισμό του Επίδικου Διατάγματος.
Καθοριστικής σημασίας επομένως είναι το λεκτικό του άρθρου 41 του Ν.65(Ι)/2015.
Όπως σημείωσα πιο πάνω, ένας από τους λόγους που μπορεί να επικαλεστεί χρεώστης που ζητά τον παραμερισμό προστατευτικού διατάγματος είναι ότι δεν τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα κατά την έκδοση του (άρθρο 41(2)(β)(v), Ν.65(Ι)/2015). Αυτό τον λόγο παραμερισμού επικαλείται η ΚΕΔΙΠΕΣ.
Όπως επίσης έχω σημειώσει (εξ άλλου αυτό προκύπτει αβίαστα από τα μη αμφισβητούμενα δεδομένα του φακέλου), η αίτηση για παράταση ισχύος του Αρχικού Προστατευτικού Διατάγματος δεν είχε καταχωρηθεί στην προβλεπόμενη προθεσμία.
Όμως, αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί από μόνη της σε παραμερισμό του Επίδικου Διατάγματος.
Για να παραμεριστεί προστατευτικό διάταγμα πρέπει ο αιτητής να παρουσιάσει μαρτυρία και στοιχεία που να ικανοποιούν τις προϋποθέσεις του άρθρου 41(4) του Ν.65(Ι)/2015 που προβλέπει τα εξής:
«(4) Κατά την εξέταση αίτησης δυνάμει των διατάξεων του παρόντος άρθρου, το δικαστήριο δεν εκδίδει το ζητούμενο διάταγμα παραμερισμού του προστατευτικού διατάγματος σε σχέση με το συγκεκριμένο καθορισμένο πιστωτή εκτός εάν ικανοποιηθεί ότι —
(α) Η μη έκδοση του διατάγματος θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημία στον καθορισμένο πιστωτή, η οποία δεν θα επροκαλείτο με οποιοδήποτε άλλο τρόπο και
(β) κανένας άλλος καθορισμένος πιστωτής στον οποίο έχει επιδοθεί το διάταγμα δεν θα επηρεαστεί δυσμενώς σε περίπτωση έκδοσης του αιτούμενου διατάγματος.»
Δηλαδή, το Δικαστήριο δεν παραμερίζει προστατευτικό διάταγμα (έστω και αν διαπιστωθεί παρατυπία κατά την έκδοση του) εκτός εάν ικανοποιηθεί ότι ο μη παραμερισμός θα προκαλέσει στον καθορισμένο πιστωτή (εδώ την ΚΕΔΙΠΕΣ) ανεπανόρθωτη ζημιά που δεν θα προκαλείτο με άλλο τρόπο. Επιπρόσθετα, ο πιστωτής πρέπει να παρουσιάσει μαρτυρία και στοιχεία που να ικανοποιούν ότι κανένας άλλος καθορισμένος πιστωτής δεν θα επηρεαστεί δυσμενώς από τον ενδεχόμενο παραμερισμό του προστατευτικού διατάγματος.
Το πλαίσιο ρύθμισης αφερεγγυότητας που δημιούργησε ο Ν.65(Ι)/2015 προσομοιάζει και έχει την ίδια φιλοσοφία με το πλαίσιο που εφαρμόστηκε στην Ιρλανδία. Οι διατάξεις τoυ άρθρου 41(4) του Ν.65(Ι)/2015 είναι σχεδόν πανομοιότυπες με το section 97 του Ιρλανδικού Personal Insolvency Act 2012. Εκείνη η διάταξη έχει εξεταστεί από τα Ιρλανδικά Δικαστήρια. Το ακόλουθο απόσπασμα από την Ιρλανδική υπόθεση In the Matter of Part 3, Chapter 3 of the Personal Insolvency Act 2012 (As Amended) v. In the Matter of Fergal McManus of Santa Maria Alacken, Cavan, a Debtor είναι απόλυτα σχετικό:
«[10] ...Τhe section is stated in the negative such that the court shall not make such order unless it is satisfied, not merely that irreparable harm will be done to the creditor were the order not made, but that irreparable harm would not otherwise occur. This suggests that the burden is on the applicant creditor.
[…]
[34] I consider that for a creditor to seek relief under s. 97 it is necessary to show that something other than the ordinary statutory consequence of the issue of the protective certificate has occurred. The legislation grants an umbrella of protection for the purposes of giving a debtor the opportunity of resolving his indebtedness in a rational way, and a creditor who wishes to breach that umbrella or seek an order that the debtor is not protected from action by him must show some specific and distinct prejudice.»
Θεωρώ ότι η ίδια προσέγγιση μπορεί και πρέπει να ακολουθηθεί και σε περιπτώσεις αιτήσεων παραμερισμού προστατευτικών διαταγμάτων που εκδίδονται με βάση το Ν.65(Ι)/2015.
Από το λεκτικό του άρθρου 41(4) του Ν.65(Ι)/2015 προκύπτει ότι το βάρος απόδειξης είναι στους ώμους του εκάστοτε αιτητή. Όμως, σε σχέση με τις δύο προϋποθέσεις του άρθρου 41(4) καμία μαρτυρία ή έστω ισχυρισμός προβάλλεται από την πλευρά της ΚΕΔΙΠΕΣ.
Δηλαδή, Η ΚΕΔΙΠΕΣ έπρεπε να παρουσιάσει στοιχεία που να δείχνουν ότι θα υποστεί κάποια συγκεκριμένη ζημιά, άλλη από τις γενικότερες επιπτώσεις έκδοσης ενός προστατευτικού διατάγματος, αν δεν παραμεριστεί το προστατευτικό διάταγμα. Πρέπει μάλιστα να δείξει ότι η ζημιά αυτή θα είναι ανεπανόρθωτη. Η ΚΕΔΙΠΕΣ καμία τέτοια ζημιά αποκαλύπτει. Καμία σχετική αναφορά υπάρχει στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση της.
Ο αιτητής πρέπει επιπρόσθετα να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι κανένας άλλος καθορισμένος πιστωτής θα ζημιωθεί σε περίπτωση παραμερισμού του Επίδικου Διατάγματος. Εδώ, η Χρεώστιδα έχει και άλλους πιστωτές πέραν της ΚΕΔΙΠΕΣ. Συγκεκριμένα υπάρχουν οφειλές προς τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Στέγης, την Τράπεζα Κύπρου, την Ελληνική Τράπεζα και την Κυπριακή Τράπεζα Αναπτύξεως. Ούτε για αυτή την προϋπόθεση έχει παρουσιαστεί μαρτυρία από την ΚΕΔΙΠΕΣ.
Δεν χρειάζεται να λεχθούν περισσότερα. Χωρίς μαρτυρία που να ικανοποιεί τις προϋποθέσεις του άρθρου 41(4) του Ν.65(Ι)/2015, δεν υπάρχει πεδίο για να καταλήξω σε συμπέρασμα ότι εκείνες οι προϋποθέσεις πληρούνται. Αυτό, συνακόλουθα, αφήνει μετέωρη την Αίτηση.
Συνεπώς η Αίτηση δεν μπορεί να εγκριθεί και απορρίπτεται.
Αναφορικά με τα έξοδα αυτής της Αίτησης, ενόψει του αποτελέσματος επιδικάζονται εναντίον της ΚΕΔΙΠΕΣ και υπέρ της Χρεώστιδας, όπως θα υπολογιστούν και θα εγκριθούν.
(Υπ.) ……………….………………………..
Γ. Κυθραιώτου-Θεοδώρου, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο