ECLI:CY:EDLEM:2019:A9

ΣΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ

ΕΝΩΠΙΟΝ:  Θ. Θωμά, Α.Ε.Δ.

 

                                                                           Γενική Αίτηση με αρ. 378/2016

 

              ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ FAIRCHAMPIONS MERIDIAN LTD

                                                                   ΚΑΙ

                         ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΝΌΜΟ ΚΕΦ. 113

                                                           -------------------

                                             Αίτηση ημερομηνίας 26/1/2018

Ημερομηνία:  9/1/2019

Εμφανίσεις:

Για τους Αιτητές:  κα Ε. Μιχαηλίδου για κ.κ. PHC TSANGARIDES LLC (για ν’ ακούσει απόφαση ο κ. Άγγελος Παναγή)

Για τους Καθ’ ων η Αίτηση:  κ. Γ. Γεωργιάδης για κ.κ. Γ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΠΕ (για ν’ ακούσει απόφαση η κα Τροοδία Γεωργίου)

 

                                                   ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Η παρούσα διαδικασία αφορά αίτηση η οποία υπεβλήθη από τους αιτητές-μετόχους της μειοψηφίας για τη διάλυση της καθ’ ης η αίτηση εταιρείας.  Η αίτηση στρέφεται εναντίον των μετόχων της πλειοψηφίας, εναντίον των οποίων ζητείται, διαζευκτικά, η έκδοση διατάγματος με το οποίο να διατάσσονται όπως αγοράσουν τις μετοχές των αιτητών σε τιμή που θα καθορίσει ανεξάρτητος εκτιμητής. 

Οι εταιρείες MERIDIAN GAMING LTD ΚΑΙ JOKER GAMES LIMITED, εναντίον των οποίων στρέφεται η αίτηση (στη συνέχεια θα αναφέρονται ως οι καθ’ ων η αίτηση) καταχώρησαν ειδοποίηση πρόθεσης ένστασης μαζί με ανταπαίτηση με την οποία αξιώνουν τη διάλυση της εταιρείας για λόγους που στρέφονται εναντίον των αιτητών.  Διαζευκτικά αξιώνουν την έκδοση διατάγματος με το οποίο να διατάσσονται οι αιτητές όπως προβούν στην εξαγορά των μετοχών τους έναντι του ποσού των €4.500.000,00.

Οι αιτητές με την υπό εξέταση αίτηση τους αξιώνουν την ακόλουθη θεραπεία: 

«Διάταγμα του Δικαστηρίου με βάση το οποίο να παραμερίζεται και/ή να απορρίπτεται και/ή να διαγράφεται η Ανταπαίτηση που περιέχεται στην Ένσταση των Καθ’ ων η Αίτηση ημερομηνίας 22/11/2017 και/ή οποιαδήποτε διαδικασία σχετίζεται με αυτήν και η οποία φέρει τον τίτλο «Ανταπαίτηση» για τον λόγο ότι οι Καθ’ ων η Αίτηση δεν νομιμοποιούνται και/ή δεν έχουν δικαίωμα (locus standi) να εγείρουν Ανταπαίτηση και/ή να καταχωρούν Ανταπαίτηση στα πλαίσια Αναφοράς (Petition) και/ή για το λόγο ότι η επίδικη Ανταπαίτηση είναι κακόπιστη και/ή εκδικητική και/ή ενοχλητική και/ή αποτελεί κατάχρηση διαδικασίας και/ή αποτελεί πολλαπλή διαδικασία (duplicity) και/ή παράλληλη διαδικασία».

Η αίτηση τους υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση του εκ των αιτητών XXXXX Κυριάκου στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα ακόλουθα: 

Όπως συμβουλεύεται από τους δικηγόρους τους, η ένσταση και ανταπαίτηση των καθ’ ων η αίτηση πάσχει για το λόγο ότι δεν προβλέπεται διαδικασία καταχώρησης ανταπαίτησης στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας.  Πέραν των πιο πάνω η καταχώρηση της αναφερόμενης ανταπαίτησης συνιστά κατάχρηση και ή πολλαπλότητα της δικαστικής διαδικασίας για το λόγο ότι είναι πανομοιότυπη με την αξίωση των καθ’ ων η αίτηση την οποία εγείρουν στην αγωγή υπ’ αρ. 418/2017 η οποία καταχωρίστηκε 9 μήνες πριν από την ημερομηνία καταχώρησης της ανταπαίτησης τους στην παρούσα διαδικασία. 

Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘ’ ΩΝ Η ΑΙΤΗΣΗ

Οι καθ’ ων η αίτηση με την ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης την οποία καταχώρησαν προβάλλουν τους ακόλουθους λόγους ένστασης:

1.    Η Αίτηση είναι νομικά και/ή πραγματικά αβάσιμη και/ή αντίκειται στην ισχύουσα νομοθεσία και/ή νομολογία.

 

2.    Η Αίτηση Διάλυσης αποτελεί πρωτογενή ή εναρκτήρια κλήση (originating summons) και/ή εξομοιώνεται με δικόγραφο, με αποτέλεσμα η Ειδοποίηση Ένστασης και/ή η Ανταπαίτηση επί αυτής, να συνιστούν δικόγραφο το οποίο επιτρέπεται να καταχωρηθεί στα πλαίσια της Αίτησης.

 

3.    Οι Θεσμοί της Πολιτικής Δικονομίας τυγχάνουν εφαρμογής και σε διαδικασία διάλυσης και/ή εκκαθάρισης εταιρειών.

 

4.    Δεν πληρούνται οι δια νόμου προϋποθέσεις για διαγραφή του δικογράφου της Ανταπαίτησης. Παραδειγματικά, οι Αιτητές/Καθ’ ων η Αίτηση Δι’ Ανταπαιτήσεως απέτυχαν να αποδείξουν πως δια της Ανταπαίτησης δεν αποκαλύπτεται καλή αιτία ή άλλο ζήτημα το οποίο να είναι ακατάλληλο να αποφασιστεί από το Δικαστήριο και/ή το οποίο είναι ενοχλητικό (frivolous and vexatious) και/ή καταχρηστικό και/ή άλλως πως.

 

5.    Η Αίτηση είναι παράτυπη και/ή αντικανονική και/ή έκθετη σε απόρριψη και/ή αντίθετη προς τις νομοθετικές αρχές και/ή την ισχύουσα νομοθεσία και/ή νομολογία.

 

6.    Η Αίτηση είναι καταχρηστική και/ή κακόβουλη και/ή καταχωρήθηκε προς αλλότριους σκοπούς.

 

7.    Ο ισχυρισμός πως οι Καθ’ ων η Αίτηση/Αιτητές Δι’ Ανταπαιτήσεως δεν μπορούν να εγείρουν Ανταπαίτηση, ενόψει του ότι ουσιαστικά αξιώνουν θεραπείες τις οποίες αξιώνουν μέσω άλλης ανεξάρτητης αγωγής είναι πραγματικά και νομικά ανυπόστατος. Δια  της Ανταπαιτήσεως οι Καθ’ ων η Αίτηση/Αιτητές δι’ Ανταπαιτήσεως  εξαιτούνται ως κύρια θεραπεία τη διάλυση της Εταιρείας για λόγους που στρέφονται εναντίον των Αιτητών, θεραπεία την οποία βεβαίως δεν μπορούν να ζητήσουν μέσω της αγωγής που έχουν καταχωρήσει. Σε κάθε περίπτωση, η εξαγορά των μετοχών η οποία ζητείτο ως εναλλακτική θεραπεία, έχει εγκαταληφθεί και η οποία μάλιστα δεν θα απασχολήσει το Δικαστήριο, δεδομένης της εξέλιξης των γεγονότων και της μεταγενέστερης αποδοχής των Καθ’ ων η Αίτηση/Αιτητών δι’ Ανταπαιτήσεως  για έκδοση διατάγματος διάλυσης της εταιρείας, που αποτελεί τη κύρια θεραπεία που εξαιτούνται οι ίδιοι οι Αιτητές.

 

8.    Η νομική βάση της Αίτησης είναι παράτυπη και/ή αντικανονική και/ή εσφαλμένη. Οι Αιτητές/Καθ’ ων η Αίτηση Δι’ Ανταπαιτήσεως κωλύονται από το να προωθούν την αιτούμενη θεραπεία ενόψει του ότι απουσιάζει από τη νομική βάση της αίτησης η Διάταξη 21 Θ.10 των Θεσμών της Πολιτικής Δικονομίας, δυνάμει της οποίας παρέχεται η ευχέρεια στο Δικαστήριο να διατάξει αποκλεισμό της ανταπαίτησης όταν υπάρχει ο ισχυρισμός ότι τα όσα εγείρονται στην Ανταπαίτηση αφορούν ανεξάρτητη αγωγή.  

 

9.    Έγκριση του αιτήματος διαγραφής θα αποστερούσε το δικαίωμα στους Καθ’ ων η Αίτηση/Αιτητές Δι’ Ανταπαιτήσεως να καταχωρήσουν Ανταπαίτηση και/ή θα συνεπαγόταν παραβίαση του δικαιώματος διαδίκου να προσφύγει ενώπιον του Δικαστηρίου, δικαίωμα το οποίο κατοχυρώνεται από το Άρθρο 30.1 του Συντάγματος. Ενώ καταχώρησης ξεχωριστής αίτησης διάλυσης και/ή με διαζευκτική θεραπεία την εξαγορά, θα συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας.

 

10. Η Ένορκη Δήλωση που τη στηρίζει είναι αντικανονική και/ή παράτυπη και/ή η νομική βάση επί των οποίων στηρίζεται η Αίτηση είναι εσφαλμένη.

 

11. Η Αίτηση καταχωρήθηκε με καθυστέρηση 2 μηνών, χωρίς να προβάλλεται οποιοσδήποτε λόγος που να αιτιολογεί την καθυστέρηση αυτή, ιδιαίτερα λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος πως η υπόθεση επαναορίζετο για Ακρόαση και οι συνήγοροι των Αιτητών μόλις έλαβαν την υπό κρίση Ένσταση και Ανταπαίτηση ανέφεραν πως θα προέβαιναν στην υπό κρίση αίτηση.

 

 

Η ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης υποστηρίζεται από την ένορκη δήλωση της Σ. Γεωργιάδου, δικηγόρου στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους καθ’ ων η αίτηση, στην οποία, πέραν της παράθεσης των λόγων ένστασης, αναφέρεται ότι ο ισχυρισμός των αιτητών για κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας αποτελεί ξεκάθαρα διαστρέβλωση των όσων γεγονότων έχουν στην πραγματικότητα λάβει χώρα.  Όπως υποστηρίζει η κα Γεωργιάδου, οι αιτητές είναι αυτοί που προχώρησαν καταχρηστικά στην έγερση πολλαπλών και παράλληλων διαδικασιών οι οποίες συνάντησαν την αντίδραση των καθ’ ων η αίτηση, οι οποίοι πρώτοι έθεσαν θέμα καταχρηστικής συμπεριφοράς των αιτητών.  Καταρχήν οι αιτητές επιδιώκουν τη διάλυση της εταιρείας με την παρούσα διαδικασία ενώ παράλληλα κατά την 21/4/2017 προχώρησαν στην καταχώρηση της αγωγής υπ’ αρ. 1080/2017.  Ενώ δηλαδή οι αιτητές πρωτίστως προχώρησαν με την αίτηση διάλυσης της εταιρείας για προάσπιση των δικών τους συμφερόντων στη συνέχεια, προσποιούμενοι πως έχουν το ρόλο του θύματος και, επικαλούμενοι τη νομική αρχή της καταπίεσης της μειοψηφίας, καταχώρησαν την υπό τον ως άνω αριθμό αγωγή για να πετύχουν την έκδοση διαφόρων διαταγμάτων, υπό τον μανδύα της προάσπισης των συμφερόντων της εταιρείας, τα οποία βρίσκονται σε πλήρη αντίφαση και σύγκρουση με τις θεραπείες που επιζητούνται στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας. 

 

ΝΟΜΙΚΗ ΠΤΥΧΗ

Η αίτηση στηρίζεται στους Περί Εταιρειών (Διάλυση) Κανονισμούς του 1933 Καν. 92, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας Δ.19, Θ.26, Δ.27, Θ.3, Δ.33, Θ.3 και 5, Δ.40 Θ.11, Δ.48 Θ.1, 2, 3, 5, 6, 7 και 8, Δ.57 Θ.1 και 2, στον Περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.6, άρθρο 9, στον Περί Δικαστηρίων Νόμο 14/16 άρθρο 32, στον Περί Εταιρειών Νόμο Κεφ.113 άρθρα 203, 204, 211(στ), 213, 214, 215 και 218, στη βάση των αρχών της επιείκειας και/ή στο άρθρο 29(1)(γ) του Περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60 και στις συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου.

Η Δ.19 θ.26 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας προνοεί τα ακόλουθα:

“The Court or a Judge may, at any stage of the proceedings, order to be struck out or amended any matter in any indorsement or pleading which may be unnecessary or scandalous or which may tend to prejudice, embarrass, or delay the fair trial of the action.”

Στην υπόθεση Soboh Petroleum (Cyprus) Ltd v. 1.  Hussein Ali Nasrat Abdallah κ.ά., Πολ. Έφεση Αρ.69/2011, ημερομηνίας 19/7/2013, η οποία αφορούσε αίτηση για διαγραφή λόγων ένστασης, καθώς και ισχυρισμών από ένορκη δήλωση, αναφέρονται τα ακόλουθα:

“H Δ.39 – θ. 18 και η Δ.19 – θ. 26 των Θεσμών, στις οποίες, μεταξύ άλλων, στηρίζεται η αίτηση, παρέχουν τη δυνατότητα να διαγραφεί – η μεν πρώτη από ένορκη δήλωση, η δε δεύτερη από δικόγραφο – οτιδήποτε είναι αχρείαστο ή σκανδαλώδες, ή το οποίο τείνει να επηρεάσει δυσμενώς, ή να προκαλέσει αμηχανία, ή να καθυστερήσει τη δίκαιη δίκη της αγωγής.

 

Η εξουσία διαγραφής που παρέχεται από τις πιο πάνω Διαταγές είναι διακριτικής μορφής και, ταυτόχρονα, πλατιά.  Στην Vector Onega A.G. v. Πλοίου Μ/V Girvas κ.ά. (Aρ. 1) (2000) 1 A.A.Δ. 16, αναφέρθηκε ότι:-  (σελ. 23)

«Ακόμη και στις περιπτώσεις που οι συνθήκες υπαγορεύουν στένεμα της εξουσίας για να ασκηθεί κατά συγκεκριμένο τρόπο, όπως όταν επιζητείται διαγραφή υλικού από δικόγραφο λόγω δεδικασμένου, η εξουσία αυτή δε χάνει ολότελα το διακριτικό της χαρακτήρα.»

 

Σύμφωνα δε με το Annual Practice, 1958, σελ. 477-479, η φράση:  “Tend to prejudice, embarrass, or delay the fair trial of the action” – («τείνουν να επηρεάσουν δυσμενώς, να προκαλέσουν αμηχανία, ή να καθυστερήσουν τη δίκαιη δίκη της αγωγής») – έχει ερμηνευθεί φιλελεύθερα από τα δικαστήρια, έτσι ώστε απλή πολυλογία να μην προκαλεί αμηχανία.  Το Δικαστήριο δεν υποδεικνύει στα μέρη πώς θα διαμορφώσουν την υπόθεσή τους, εφόσον αυτά δεν παραβαίνουν τους κανόνες.  Δικόγραφα, έστω και αν δεν είναι απόλυτα σύμφωνα με τους σχετικούς κανόνες, δε διαγράφονται.  Το γεγονός ότι δικόγραφο περιέχει αχρείαστα ζητήματα δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει σε διαγραφή του, εφόσον δεν προκαλείται ζημιά στον αντίδικο.  Εάν, όμως, σε δικόγραφο, περιέχονται ισχυρισμοί παντελώς άσχετοι, από τους οποίους θα προκληθούν έξοδα και καθυστέρηση στην υπόθεση, τότε αυτοί δικαιολογείται να διαγραφούν.  Ισχυρισμοί που προβάλλονται για ανεντιμότητα και συμπεριφορά προσβλητική για τον αντίδικο, εφόσον δεν είναι σχετικοί με τα επίδικα ζητήματα, θεωρούνται σκανδαλώδεις.»

 

Πότε ένα δικόγραφο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ενοχλητικό (embarrassing), αναφέρεται στην υπόθεση Παγκύπριος Εταιρεία Αρτοποιών Λτδ ν. Σοφοκλή Τ. Σαββίδη (1997) 1 Α.Α.Δ. 685, στην οποία παρατίθεται το ακόλουθο απόσπασμα από το σύγγραμμα Bullen & Leake “Precedents of Pleadings”, 12^η έκδοση, σελ. 147:

 

“Accordingly, a pleading is embarrassing which is ambiguous or unintelligible or which states immaterial matter and so raises irrelevant issues which may involve expense, trouble and delay and thus will prejudice the fair trial of the action, and so is a pleading which contains unnecessary or irrelevant allegations.”

 

Η Δ.27 θ.3 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας η οποία επίσης περιλαμβάνεται στη νομική βάση της αίτησης προνοεί τα ακόλουθα:

«The court may order any pleading to be struck out on the ground that it discloses no reasonable cause of action or answer, and in any such case or in case of the action or defence being shown by the pleadings to be frivolous or vexatious, the Court may order the action to be stayed or dismissed, or judgment to be entered accordingly as may be just.»

 

Εκ προοιμίου θα πρέπει να αναφέρω ότι η ανταπαίτηση των καθ’ ων η αίτηση δεν θα μπορούσε, με βάση το υπάρχον υλικό, να κριθεί ως ενοχλητική και ή κακόπιστη και ή εκδικητική, όπως χαρακτηρίζεται από τους αιτητές, ώστε να διαταχθεί η διαγραφή της.  Επισημαίνω ότι, σύμφωνα με τη νομολογία μας, η διαγραφή δικογράφου αποτελεί εξαιρετικό μέτρο και η εξουσία του Δικαστηρίου για διαγραφή του ασκείται με εξαιρετική φειδώ, μόνο εφόσον διαπιστώνεται ότι το δικόγραφο συνιστά κατάχρηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου (In re Pelmaco Development Ltd. (1991) 1 ΑΑΔ 246).

 

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, ένας από τους βασικούς πυλώνες της επιχειρηματολογίας των ευπαίδευτων συνηγόρων των αιτητών είναι ότι η ένσταση και ανταπαίτηση των καθ’ ων η αίτηση πάσχει για το λόγο ότι δεν προβλέπεται καταχώρηση ανταπαίτησης σε διαδικασίες όπως η παρούσα.  Συναφής είναι και η θέση τους ότι η ανταπαίτηση των καθ’ ων η αίτηση δεν βασίζεται σε οποιαδήποτε νομική βάση που να τους επιτρέπει να την προωθούν.  Στην αντίπερα όχθη η πλευρά των καθ’ ων η αίτηση υποστηρίζει ότι η αίτηση διάλυσης, ως πρωτογενής αίτηση, εξομοιώνεται με δικόγραφο με αποτέλεσμα η ειδοποίηση ένστασης να συνιστά δικόγραφο και, κατ’ επέκταση, να είναι επιτρεπτή η προβολή ανταπαίτησης με αυτό. 

Έχω μελετήσει με προσοχή όλα όσα τέθηκαν ενώπιον μου προς υποστήριξη των εκατέρωθεν θέσεων. Είναι κοινά αποδεκτό ότι η αίτηση για διάλυση εταιρείας, με βάση τις πρόνοιες των άρθρων 202 και 203-211 του Περί Εταιρειών Νόμου Κεφ.113, καταχωρείται υπό τη μορφή εναρκτήριας αίτησης (In the Matter of an application By «Fileleftheros Ltd.» (1988) 1 CLR 344 και HadjiHambis v. Attorney-General and Others (1986) 1 CLR 386).  Σχετικοί είναι επίσης και οι Κανονισμοί 5 και 6 του Περί Εταιρειών Διαδικαστικού Κανονισμού (396/1944), όπως έχει τροποποιηθεί, οι οποίοι κάνουν αναφορά σε «petition» και «originating summons».  Είναι επίσης κοινά αποδεκτό ότι η ένσταση στην εναρκτήρια αίτηση διάλυσης λαμβάνει τη δικονομική μορφή της ειδοποίησης για πρόθεση ένστασης η οποία καταχωρείται σε ενδιάμεσες αιτήσεις, όπως προνοεί ο τύπος 47 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.  Επισημαίνω ότι η ένσταση την οποία καταχώρησαν οι καθ’ ων η αίτηση στην παρούσα εναρκτήρια αίτηση έχει αυτή τη μορφή, υποστηριζόμενη μάλιστα και από ένορκη δήλωση.  Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η θέση των ευπαίδευτων συνηγόρων των καθ’ ων η αίτηση ότι οι Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας τυγχάνουν εφαρμογής και σε διαδικασία διάλυσης εταιρείας.  Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Κανονισμός 92[1] των Περί Εταιρειών (Winding-Up) Κανονισμών του 1933-1938 ρητά προνοεί ότι όπου δεν γίνεται πρόνοια στους Κανονισμούς για οποιοδήποτε ζήτημα σχετιζόμενο με τη διαδικασία διάλυσης εφαρμόζονται οι Κανονισμοί που διέπουν αστικές διαδικασίες.

Από την άλλη όμως δεν με βρίσκει σύμφωνο η θέση των ευπαίδευτων συνηγόρων των καθ’ ων η αίτηση ότι είναι επιτρεπτή η προβολή ανταπαίτησης με το συγκεκριμένο τύπο ειδοποίησης για πρόθεση ένστασης.  Δεν υπάρχει οποιαδήποτε πρόνοια ούτε στο σχετικό θεσμό (Δ.48 θ.4(1)) αλλά ούτε και στο συγκεκριμένο τύπο για τη συνένωση ανταπαίτησης μαζί με την ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης.  Επιπρόσθετα ούτε στα σχετιζόμενα με τη διάλυση εταιρείας άρθρα του Κεφ.113 (άρθρα 202 και 203-211) αλλά ούτε και σε οποιονδήποτε κανονισμό είτε του Διαδικαστικού Κανονισμού 396/1944 είτε των Κανονισμών (wingding up) του 1933-1938 υπάρχει οποιαδήποτε πρόνοια για καταχώρηση ανταπαίτησης σε αίτηση για διάλυση εταιρείας.

Κάτω από τα δεδομένα τα οποία έχω περιγράψει πιο πάνω καταλήγω ότι δεν είναι επιτρεπτή η προβολή ανταπαίτησης με την ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης. Δεν με βρίσκει σύμφωνο η θέση των ευπαίδευτων συνηγόρων των καθ’ ων η αίτηση ότι η τυχόν αποδοχή της αιτούμενης θεραπείας θα παραβιάσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να προσφύγουν στο Δικαστήριο.  Έχουν κάθε δικαίωμα να καταχωρήσουν τη δική τους αίτηση διάλυσης, βασισμένη στους δικούς τους λόγους, χωρίς αυτό να ισοδυναμεί με κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας, όπως λανθασμένα ισχυρίζονται.

Ο έτερος βασικός πυλώνας της επιχειρηματολογίας των αιτητών είναι ότι η προβολή της ανταπαίτησης στην παρούσα διαδικασία από τους καθ’ ων η αίτηση συνιστά κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας για το λόγο ότι, εν μέρει, είναι πανομοιότυπη με την αξίωση τους στην αγωγή που ήγειραν στο  Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού με αρ. 418/2017, η οποία καταχωρίστηκε την 17/2/2017, δηλαδή 9 μήνες πριν την καταχώρηση της ανταπαίτησης τους στην παρούσα διαδικασία.  Με άλλα λόγια προβάλλουν δηλαδή ότι υπάρχει πολλαπλότητα διαδικασιών.

Στην υπόθεση Διευθυντής των Φυλακών ν. Περρέλλα  (1995) 1ΑΑΔ 217 το ζήτημα της κατάχρησης τέθηκε ως ακολούθως:

«Η δικαιοδοσία για την παρεμπόδιση, περιστολή, απόρριψη ή αναστολή διαδικασίας που συνιστά κατάχρηση των δικαιοδοσιών του Δικαστηρίου, εκπηγάζει από την ίδια τη φύση της δικαστικής λειτουργίας που έχει ως λόγο το δίκαιο και μέσο τους μηχανισμούς που προάγουν την κατίσχυσή του. Γι’ αυτό, η δικαιοδοσία για τη χρήση πρόσφορων μέσων για την παρεμπόδιση κατάχρησης των δικαιοδοσιών είναι σύμφυτη, ενυπάρχει σε κάθε Δικαστήριο, απόρροια της κυριαρχίας των Δικαστηρίων στους μηχανισμούς για την απονομή της δικαιοσύνης. Τα μέσα για την αποτροπή της κατάχρησης της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, δε συναρτούνται με οποιοδήποτε συγκεκριμένο διάταγμα ή διατάγματα· μπορεί να προσλάβουν οποιαδήποτε μορφή που επιβάλει η ανάγκη στη συγκεκριμένη περίπτωση για την περιφρούρηση του σκοπού για τον οποίο παρέχονται οι δικαιοδοσίες του Δικαστηρίου.

………………………………………………………………..

Από τα πολύ παλιά χρόνια έγινε δεκτό ότι η έγερση ή η προώθηση περισσοτέρων της μιας διαδικασιών για την επίτευξη στόχων που μπορεί και έπρεπε να επιδιωχθούν σε μια διαδικασία, συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας [βλ. Williams v. Hunt [1905] 1 K.B. 512]. Στην Πολιτική Έφεση 8894 (αποφασίστηκε στις 28.4.93), η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου διαπίστωσε ότι: "... Η επίκληση των δικαιοδοσιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου ελέγχεται προς αποτροπή κατάχρησης των δικαιοδοσιών. Η επιδίωξη όμοιων σκοπών με την υιοθέτηση παράλληλων ένδικων μέσων ελέγχεται από το Δικαστήριο όπως και γενικότερα η πολλαπλότητα των διαδικασιών για την επίτευξη του ίδιου στόχου. ..."

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..»

 

Μετά από μελέτη της έκθεσης απαίτησης των καθ’ ων η αίτηση, την οποία καταχώρησαν στα πλαίσια της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγής τους, αντίγραφο της οποίας επισυνάπτεται ως Τεκμήριο στην υπό εξέταση αίτηση, έχω παρατηρήσει ότι στις αιτούμενες θεραπείες περιλαμβάνεται και αξίωση για επιστροφή του ποσού των €4.500.000,00 το οποίο ισχυρίζονται ότι κατέβαλαν στους εναγόμενους – εδώ αιτητές – για την αγορά του 51% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας.  Όμως δεν συμμερίζομαι τη θέση των ευπαίδευτων συνηγόρων των αιτητών ότι υπάρχει πολλαπλότητα, η οποία απολήγει σε κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας.  Είμαι της άποψης ότι η ως άνω αξίωση των καθ’ ων η αίτηση στην αγωγή που περιγράφεται πιο πάνω στηρίζεται σε εντελώς διαφορετική βάση από την προβαλλόμενη με την ανταπαίτηση τους αξίωση στη παρούσα διαδικασία.  Επισημαίνω ότι αυτό το οποίο, κατ’ ουσία, επιζητείται από τους καθ’ ων η αίτηση, διαζευκτικά, με την αξίωση τους για διάλυση της εταιρείας, είναι διάταγμα για εξαγορά των μετοχών τους από τους αιτητές έναντι του ποσού των €4.500.000,00.

Κάτω από τα δεδομένα τα οποία έχω περιγράψει αμέσως πιο πάνω η θέση των αιτητών για κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.  Όσο αφορά τον ισχυρισμό της ενόρκου δηλώσεως της κας Γεωργιάδου, η οποία υποστηρίζει την ειδοποίηση για πρόθεση ένστασης ότι η εξαγορά των μετοχών ως εναλλακτική θεραπεία έχει εγκαταλειφθεί από τους καθ’ ων η αίτηση, θα πρέπει να αναφέρω ότι έχω ανατρέξει στα πρακτικά του Δικαστηρίου, όμως δεν έχω εντοπίσει οποιαδήποτε δήλωση των ευπαίδευτων συνηγόρων των καθ’ ων η αίτηση ότι η συγκεκριμένη θεραπεία εγκαταλείπεται. 

Υποστηρίζεται επίσης από τους αιτητές ότι οι καθ’ ων η αίτηση δεν νομιμοποιούνται και/ή δεν έχουν δικαίωμα (locus standing) να προωθήσουν την ανταπαίτηση τους.  Όπως η θέση αυτή αναπτύσσεται στη γραπτή αγόρευση των ευπαίδευτων συνηγόρων τους, δυνάμει του άρθρου 202 του Κεφ.113 οποιοδήποτε μέλος εταιρείας παραπονείται ότι οι υποθέσεις της εταιρείας διεξάγονται με τρόπο καταπιεστικό δύναται να καταχωρήσει αίτηση για εκκαθάριση της.  Το άρθρο αυτό, κατά την κα Μιχαηλίδου, παρέχει τη συγκεκριμένη θεραπεία σε μετόχους της μειοψηφίας ή σε μετόχους με ποσοστό 50% - 50%, όπου η διεξαγωγή των εργασιών της εταιρείας δεν δύναται να συνεχιστεί εξαιτίας του ότι οι υπόλοιποι μέτοχοι ενεργούν κατά τρόπο καταπιεστικό.  Η εν λόγω θεραπεία δεν παρέχεται σε μετόχους που ενεργούν κατά τρόπο καταπιεστικό.  Καταληκτικά υποστηρίζεται ότι από τη στιγμή που οι καθ’ ων η αίτηση δεν είναι μέτοχοι της μειοψηφίας δεν νομιμοποιούνται να εγείρουν οποιαδήποτε αξίωση εναντίον των αιτητών-μετόχων της μειοψηφίας, με βάση το άρθρο 202 του Κεφ.113.

 

Το ζήτημα αυτό δεν θα μπορούσε να κριθεί στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας για το λόγο ότι προϋποθέτει, κατά την άποψη μου, την, σε ευρύτερο πλαίσιο, αξιολόγηση και εκτίμηση των διιστάμενων θέσεων των διαδίκων, έργο το οποίο δεν θα μπορούσε να επιτελεστεί από το Δικαστήριο στο στάδιο αυτό. 

 

Ένας εκ των λόγων ένστασης των καθ’ ων η αίτηση είναι ότι η αίτηση καταχωρίστηκε καθυστερημένα, χωρίς να προβάλλεται οποιοσδήποτε λόγος που να δικαιολογεί την καθυστέρηση.  Είμαι της άποψης ότι ο χρόνος των 2 περίπου μηνών που παρήλθε από την καταχώρηση της ειδοποίησης ένστασης και ανταπαίτησης των καθ’ ων η αίτηση μέχρι την καταχώρηση της υπό εξέταση αίτησης κάθε άλλο παρά μεγάλος θα μπορούσε να κριθεί ώστε να επηρεάσει δυσμενώς το αποτέλεσμα της. Πέραν των πιο πάνω ούτε και ο λόγος ένστασης ότι οι αιτητές κωλύονται να προωθήσουν την αιτούμενη θεραπεία επειδή απουσιάζει από τη νομική βάση της αίτησης τους η Δ.21 θ.10 μπορεί να γίνει αποδεκτός.  Από τη στιγμή που στη νομική της βάση περιλαμβάνονται οι Δ.19 θ.26 και Δ.27 θ.3 δεν χρειάζετο, κατά την άποψη μου, να περιληφθεί και η συγκεκριμένη διάταξη για να έχει νομική υπόσταση η αίτηση.

 

ΚΑΤΑΛΗΞΗ

Για τους λόγους που προσπάθησα να επεξηγήσω πιο πάνω καταλήγω ότι η αίτηση είναι βάσιμη και δικαιολογημένη ως προς το ότι δεν είναι επιτρεπτή η προβολή ανταπαίτησης στα πλαίσια της παρούσας διαδικασίας. Συνεπώς εκδίδεται διάταγμα με το οποίο διατάσσεται η διαγραφή της ανταπαίτησης από την ειδοποίηση ένστασης των καθ’ ων η αίτηση.

Δίδονται οδηγίες όπως η ειδοποίηση ένστασης, με την ανάλογη διαγραφή να καταχωριστεί εντός 15 ημερών από της σύνταξης του διατάγματος. 

Όσο αφορά τα έξοδα δεν βλέπω λόγο για απόκλιση από το γενικό κανόνα ότι επιδικάζονται υπέρ του επιτυχόντα διάδικου.  Συνεπώς επιδικάζονται προς όφελος των αιτητών και εναντίον των καθ’ ων η αίτηση, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.  Θα είναι όμως πληρωτέα στο τέλος της εναρκτήριας αίτησης. 

Η εναρκτήρια αίτηση ορίζεται για Ακρόαση την 28/3/2019 ώρα 11:00.

 

 

                                                                  (Υπ.) ………………………………

                                                                                 Θ. Θωμά, Α.Ε.Δ.

 

 

Πιστό αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής

 

ΘΘ/ΑΧ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Subject:  Civil/General Applications/Interim

Αναφορά:  Αίτηση για διαγραφή ανταπαίτησης