ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
Ενώπιον: Ντ. Βαρωσιώτου, Ε.Δ
Αρ. Απαίτησης: 2504/23
i-justice
Μεταξύ:
Γεώργιος Χατζηαδάμου
Eνάγοντα
και
Trust International Insurance Company (Cyprus) Ltd
Εναγομένης
και
Atlantic Insurance Company Public Ltd
Tριτοδιαδίκου
Ημερομηνία: 20 Ιανουαρίου 2025
Εμφανίσεις:
Για Ενάγοντα/Καθ΄ου η Αίτηση: κα Ι. Βενιζέλου για Γ. Φλωρίδη & Σία Δ.Ε.Π.Ε
Για Εναγόμενη/Αιτήτρια: κος Μ. Παναγίδης για Χαβιαρά & Φιλίππου Δ.Ε.Π.Ε
Για Τριτοδιάδικο/Καθ’ ης η Αίτηση: κα Μ. Ηλία για Λ. Παπαφιλίππου & Σία Δ.Ε.Π.Ε
ENΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την παρούσα αγωγή αξιώνονται αποζημιώσεις συνεπεία τροχαίου ατυχήματος το οποίο επεσυνέβη στις 08/12/2021 στην Λεμεσό. Η Εναγόμενη/Αιτήτρια ζητεί από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού να εκδώσει διάταγμα με το οποίο να παραπέμπεται η πιο πάνω αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, όπου εκκρεμούν προς εκδίκαση οι αγωγές 2012/22 και 2827/23 οι οποίες αφορούν το ίδιο τροχαίο ατύχημα. Σκοπός είναι, αν επιτύχει η παρούσα αίτηση, να καταχωριστεί αίτηση συνένωσης και να συνεκδικαστούν οι τρεις αγωγές από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας.
Η αίτηση στηρίζεται, μεταξύ άλλων, στα άρθρα 2, 18, 21, 22, 29, 30, 61, 62, 63, 64 και 64 Α (1), (2), (3), (4) του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60).
Οι συνήγοροι του Ενάγοντα/Καθ᾽ ου η Αίτηση και της Τριτοδιαδίκου/Καθ’ ης η Αίτηση δεν έφεραν ένσταση στο αίτημα για παραπομπή.
Μελετώντας ωστόσο το περιεχόμενο της αίτησης θεώρησα ορθό να ερωτήσω τους συνηγόρους ποιο άρθρο του νόμου θεωρούν ότι δίδει δικαιοδοσία στο Επαρχιακό Δικαστήριο να εκδώσει το αιτούμενο διάταγμα.
Επιχειρηματολόγησαν επί τούτου οι δικηγόροι της Εναγόμενης/Αιτήτριας. Δέχονται πως η εξουσία παραπομπής μιας υπόθεσης από ένα Επαρχιακό Δικαστήριο σε άλλο σε περιπτώσεις όπου υπάρχει παράλληλη κατά τόπο αρμοδιότητα, όπως στην παρούσα περίπτωση, δίδεται στο Ανώτατο Δικαστήριο δυνάμει των άρθρων 61 και 62 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60).
Θεωρούν ωστόσο πως με βάση το άρθρο 63 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) παρέχεται η εξουσία στον Πρόεδρο του Επαρχιακού Δικαστηρίου είτε αυτεπάγγελτα είτε κατόπιν αίτησης οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου προσώπου να παραπέμψει στο Ανώτατο Δικαστήριο αίτημα παραπομπής, σε περίπτωση που κρίνει πως μια υπόθεση που εκκρεμεί είτε ενώπιον του είτε ενώπιον οποιουδήποτε Δικαστηρίου πρέπει να παραπεμφθεί σε άλλο αρμόδιο Δικαστήριο.
Οι συνήγοροι της Εναγόμενης/Αιτήτριας υποστηρίζουν πως τα άρθρα 61 και 63 παρέχουν δικονομική ευχέρεια στους διαδίκους να επιλέξουν τον τρόπο με τον οποίο θα υποβληθεί τέτοιου είδους αίτημα. Όπως δε ανέφεραν, στην προκειμένη περίπτωση όλα τα μέρη της διαδικασίας και ιδίως ο Ενάγων ο οποίος τροχιοδρομεί τη διαδικασία, συμφωνούν στην έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Επί του τελευταίου αυτού σημείου δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά. Το ζήτημα δεν επαφίεται στη συναίνεση των διαδίκων. Η δικαιοδοσία, οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες των Δικαστηρίων αρύονται από τους ισχύοντες νόμους, κανονισμούς και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα Δικαστήρια δεν έχουν αρμοδιότητα έξω από το πλαίσιο που ορίζει ο νόμος.
Μελέτησα με προσοχή τις θέσεις των συνηγόρων της Εναγόμενης/Αιτήτριας.
Εν προκειμένω, το τροχαίο ατύχημα έγινε στη Λεμεσό. Εμπίπτει δηλαδή στα τοπικά όρια της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού το οποίο είναι κατά τόπο αρμόδιο να εκδικάσει την αγωγή. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα εφαρμογής του άρθρου 21(4) του Περί Δικαστηρίων Νόμου το οποίο ανεξαρτήτως των άρθρων 61, 62, 63 και 64 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) δίδει την ευχέρεια σε Επαρχιακό Δικαστήριο ενώπιον του οποίου εκκρεμεί οποιαδήποτε πολιτική δικαιοδοσία και το οποίο δεν είναι το κατά τόπο αρμόδιο Δικαστήριο για την εκδίκαση μιας υπόθεσης, να παραπέμψει απευθείας την υπόθεση στο κατά τόπο αρμόδιο Δικαστήριο.
Το άρθρο 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) προνοεί τα εξής: «Οιαδήπoτε αγωγή δύvαται καθ' oιαvδήπoτε στιγμήv και εις oιovδήπoτε στάδιov ταύτης και κατόπιv αιτήσεως ή άvευ τoιαύτης oιoυδήπoτε τωv διαδίκωv vα παραπεμφθή υπό τoυ Αvωτάτoυ Δικαστηρίoυ εξ oιoυδήπoτε δικαστηρίoυ εις oιovδήπoτε άλλo δικαστήριov αρμoδίας δικαιoδoσίας και τoιαύτη αγωγή δύvαται vα παραπεμφθή είτε εξ oλoκλήρoυ είτε σχετικώς πρoς εv μόvov μέρoς ταύτης ή της εv αυτή διαδικασίας τo oπoίov είvαι ανάγκη να παραπεμφθή εις τoύτο».
Σύμφωνα με το άρθρο 62 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60): «Η εξoυσία της παραπoμπής θα ασκήται διά διατάγματoς φέρovτoς τηv υπoγραφήv τoυ Πρoέδρoυ τoυ Αvωτάτoυ Δικαστηρίoυ και τηv σφραγίδα τoυ Αvωτάτoυ Δικαστηρίoυ, τo Αvώτατov δε Δικαστήριov δύvαται καθ' oιαvδήπoτε στιγμήv vα ακυρώση, vα κάμη πρoσθήκας και vα επιφέρη τρoπoπoιήσεις εις τo τoιoύτov διάταγμα».
Με βάση το άρθρο 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) η εξουσία παραπομπής υπόθεσης από οποιοδήποτε αρμόδιο Δικαστήριο σε άλλο Δικαστήριο που έχει επίσης αρμοδιότητα να εκδικάσει μια υπόθεση, παρέχεται αποκλειστικά στο Ανώτατο Δικαστήριο (Ελληνική Τράπεζα Λτδ (1994) 1 Α.Α.Δ. 87, (Photos Photiades & Co. v. Jadranska Slobodna Plovidba (1962) C.L.R. 107, Ioannides a.o. v. Kalotaris a.o. (1969) 1 C.L.R. 287)).
Στην Ελληνική Τράπεζα Λτδ (1994) 1 Α.Α.Δ. 87 η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ανέφερε τα εξής:
«Η δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει του άρθρου 61 του περί Δικαστηρίων Νόμου είναι πρωτογενής, διαχωρίζεται δε και είναι λειτουργικά ανεξάρτητη από την δευτεροβάθμια δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η ορθή ερμηνεία του άρθρου 61 του περί Δικαστηρίων Νόμου είναι ότι παρέχεται δικαιοδοσία στο Ανώτατο Δικαστήριο για παραπομπή υπόθεσης από ένα Δικαστήριο σε άλλο μόνο σε περιπτώσεις όπου και τα δυο Δικαστήρια έχουν συντρέχουσα δικαιοδοσία. Η ερμηνεία αυτή προκύπτει τόσο από την γραμματική ερμηνεία του κειμένου του Νόμου, όσο και από την ύπαρξη της πρόνοιας στο άρθρο 61 με την οποία δίνεται η δυνατότητα παραπομπής ολόκληρης της υπόθεσης, ή μόνο μέρους της. Δεν ήταν τυχαίο το ότι σε όλες τις περιπτώσεις που είχε ασκηθεί η δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 61, η παραπομπή είχε γίνει από ένα αρμόδιο Δικαστήριο σε άλλο επίσης αρμόδιο Δικαστήριο».
Συνεπώς, η αίτηση η οποία καταχωρίστηκε ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου με την οποία ζητείται από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού να παραπέμψει την υπόθεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας το οποίο έχει συντρέχουσα δικαιοδοσία είναι απορριπτέα διότι δεν παρέχεται δια νόμου τέτοια εξουσία σε Επαρχιακό Δικαστήριο. Στην περίπτωση συντρέχουσας δικαιοδοσίας, το αίτημα παραπομπής πρέπει να υποβληθεί δυνάμει του άρθρου 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) στο Ανώτατο Δικαστήριο που είναι αποκλειστικά το μόνο αρμόδιο σώμα για έκδοση διατάγματος παραπομπής.
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, προχωρώ να εξετάσω την εισήγηση των συνηγόρων της Εναγόμενης/Αιτήτριας ότι το αίτημα παραπομπής μπορεί να διαβιβαστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο μέσω του Προέδρου του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, δυνάμει του άρθρου 63 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60). Το υπό αναφορά άρθρο προνοεί τα εξής:
«Ο Πρόεδρoς Επαρχιακoύ Δικαστηρίoυ δύvαται αυτεπαγγέλτως ή κατόπιv αιτήσεως oιoυδήπoτε εvδιαφερoμέvoυ πρoσώπoυ, vα εκθέτη πρoς τo Αvώτατov Δικαστήριov τηv εκκρεμότητα oιασδήπoτε πoλιτικής διαδικασίας, ήτις κατά τηv γvώμηv τoυ Επαρχιακoύ Δικαστηρίoυ, θα έπρεπε δι' oιovδήπoτε λόγov vα παραπεμφθή εκ τoυ τoιoύτoυ δικαστηρίoυ εις oιovδήπoτε άλλo δικαστήριov, τo Αvώτατov δε Δικαστήριov θα διατάξη ευθύς μετά ταύτα υπό τίvoς δικαστηρίoυ θα γίvη η εκδίκασις και απoπεράτωσις της υπoθέσεως».
Η εισήγηση των συνηγόρων της Εναγομένης/Αιτήτριας πως το άρθρο 63 δεν διαφέρει από το άρθρο 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) και απλώς παρέχει εναλλακτική δικονομική οδό για υποβολή αιτήματος παραπομπής, δεν με βρίσκει σύμφωνη.
Στο άρθρο 63 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) προϋπάρχει η «γνώμη» του φυσικού Δικαστή πως η υπόθεση θα πρέπει να παραπεμφθεί σε οποιονδήποτε άλλο Δικαστήριο. Εν προκειμένω, το παρόν Δικαστήριο δεν έχει σχηματίσει τέτοια γνώμη για το λόγο ότι έχει αρμοδιότητα να εκδικάσει την υπόθεση και το αίτημα θα πρέπει να εξεταστεί δυνάμει του άρθρου 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60).
Η καθ' ύλην και κατά τόπο δικαιοδοσία των Δικαστηρίων σε πολιτικές και ποινικές υποθέσεις καθορίζεται από τον περί Δικαστηρίων Νόμο (Ν. 14/60) που προβλέπει σύμφωνα με το άρθρο 158 του Συντάγματος την εγκαθίδρυση των Δικαστηρίων. Ο δε Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου έχει την εξουσία τηρουμένων οποιωνδήποτε οδηγιών του Ανωτάτου Δικαστηρίου να κατανέμει τα καθήκοντα των Δικαστών του Επαρχιακού Δικαστηρίου (άρθρο 28 του περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60)). Μετά την ανάθεση υπόθεσης σε Δικαστή Επαρχιακού Δικαστηρίου, η οποία εμπίπτει στην καθ᾽ ύλην αρμοδιότητα του, ο Δικαστής αυτός καθίσταται ο φυσικός Δικαστής της υπόθεσης και ο μόνος αρμόδιος να την εκδικάσει (Πασχαλίδης και Άλλοι ν. Γιασεμίδη και Άλλων (1992) 1 Α.Α.Δ. 1330). Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, θεωρώ πως ο σκοπός του άρθρου 61 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν. 14/60) είναι ακριβώς για να διασφαλίσει την εκδίκαση της υπόθεσης από τον φυσικό Δικαστή αρμόδιου Δικαστηρίου. Γι᾽ αυτό η μετακίνηση μιας υπόθεσης από αυτόν τον Δικαστή γίνεται μόνο με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Υπό το φως των πιο πάνω, κρίνω πως το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού όντας κατά τόπο αρμόδιο Δικαστήριο να εκδικάσει την εν λόγω αγωγή, δεν έχει αρμοδιότητα να εκδώσει διάταγμα παραπομπής. Τέτοιο ζήτημα υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Ανωτάτου Δικαστηρίου ενώπιον του οποίου θα πρέπει να καταχωριστεί η σχετική αίτηση. Ως εκ τούτου, η αίτηση απορρίπτεται. Ενόψει του ότι η προώθηση της εν λόγω αίτησης έγινε με τη σύμφωνο γνώμη όλων των μερών, δεν δίδεται οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
(Υπ.)…………...................
Ντ. Βαρωσιώτου, Ε.Δ
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητή
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο