ΣΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Π. Μιχαηλίδη, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 1643/21
Μεταξύ:
Sergey Kuznetsov, από την Λεμεσό
Ενάγοντα
και
1. Πέτρος Βάλκο, από την Λεμεσό
2.Gravelscort Ltd, από την Λεμεσό
3.Arnos Ltd, από το Ηνωμένο Βασίλειο
4.PPB Inc. Ltd, από την Λεμεσό
Εναγόμενοι
Ημερομηνία: 7.1.25
Εμφανίσεις:
Για τον Ενάγοντα/Αιτητή: κ Χρ. Ευσταθίου για κκ Ευσταθίου & Ευσταθίου ΔΕΠΕ
Για τους Εναγόμενους 1-4/Καθ’ ων η αίτηση: κ. Π. Γεωργίου για κκ Α. & Α. Κ. Αιμιλιανίδης, Κ. Κατσαρός & Συνεργάτες ΔΕΠΕ και κκ Λ. Κληρίδης & Sons LLC
--------------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Με την υπό κρίση αίτηση ημερομηνίας 9.6.23 ζητείται η έκδοση προσωρινών διαταγμάτων. Η αίτηση υποβλήθηκε χωρίς ειδοποίηση και τα διατάγματα εκδόθηκαν μονομερώς την ίδια ημέρα, ήτοι στις 9.6.23. Η πλευρά των Εναγόμενων 1-4/Καθ’ ων η αίτηση ενίσταται στην οριστικοποίηση των εκδοθέντων διαταγμάτων και προς τούτο καταχώρησε Ειδοποίηση Ένστασης στην οποία εκτίθενται οι λόγοι ένστασης.
Οι πρώτοι 4 λόγοι ένστασης παρατίθενται αυτούσιοι πιο κάτω. Διαλαμβάνουν τα ακόλουθα:
- Ο Ενάγοντας/Αιτητής με την παρούσα αίτηση του επιδιώκει την έκδοση ενδιάμεσης απόφασης και/ή την χορήγηση προσωρινής θεραπείας, ως προς την οποία έχει ήδη αποφανθεί το Δικαστήριο με τελεσίδικη απόφαση του ημερομηνίας 18/11/2022 επί της προηγούμενης αίτησης του Αιτητή ημερομηνίας 8/10/2021, κατόπιν εξέτασης ίδιων γεγονότων και/ή γεγονότων που ήταν ήδη γνωστά στον Αιτητή πριν την καταχώρηση της παρούσας.
- Η παρούσα αίτηση συνιστά επανάληψη προηγούμενης αίτησης και ισχυρισμών που έχουν προωθηθεί από τον Αιτητή και με αυτήν επιδιώκεται ουσιαστικά ο ίδιος σκοπός και υπό τις περιστάσεις συνιστά κατάχρηση διαδικασίας.
- Τα θέματα τα οποία ο Αιτητής εγείρει μέσω της παρούσας αίτησης έχουν αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης και έχει ως προς αυτά εκδοθεί ενδιάμεση απόφαση ημερομηνίας 18/11/2022, η οποία κατέστη τελεσίδικη καθότι ο Αιτητής επέλεξε να μην ασκήσει έφεση επ' αυτής
- Η ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση στηρίζεται επί γεγονότων που ήταν ήδη γνωστά στον Αιτητή κατά την προώθηση. της αίτησης του ημερομηνίας 8/10/2021 και ως εκ τούτου η παρούσα αίτηση είναι κακόπιστη, καταχρηστική και υποκείμενη σε απόρριψη.
Αίτηση με παρόμοια αιτητικά καταχωρήθηκε στις 8.10.21 και απορρίφθηκε από το Δικαστήριο με αιτιολογημένη απόφαση ημερομηνίας 18.11.22. Η αίτηση απορρίφθηκε καθότι κατά την κρίση του Δικαστηρίου ο Αιτητής είχε αποκρύψει από το Δικαστήριο ουσιώδη γεγονότα. Με την υπό κρίση αίτηση ο Αιτητής αξιώνει τις ίδιες θεραπείες. Αφορμή δε για την καταχώρηση της υπό κρίση αίτησης αποτέλεσαν γεγονότα που έλαβαν χώρα μετά την καταχώρηση της προηγούμενης αίτησης ημερομηνίας 8.10.21 και μετά την απόφαση ημερομηνίας 18.11.22.
Οι ευπαίδευτοι συνήγοροι του Αιτητή στην γραπτή τους αγόρευση εισηγούνται ότι η υπό κρίση αίτηση βασίζεται σε νέα γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα κατά τους μήνες Μάιο και Ιούνιο του 2023 και που βεβαίως δεν υφίσταντο κατά τον χρόνο καταχώρησης της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21. Γι’ αυτό και ο Αιτητής δικαιούται να προωθεί την υπό κρίση αίτηση παρά την έκδοση απόφασης και, μάλιστα, απορριπτικής στην προηγούμενη αίτηση ημερομηνίας 8.10.21. Τα νέα σύμφωνα με τον Αιτητή γεγονότα συνοψίζονται στις σελίδες 50-51 της γραπτής αγόρευσης των δικηγόρων του. Η θέση των Καθ’ ων η αίτηση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Εναλλακτικά και δη σε περίπτωση που το Δικαστήριο δεν συμμερίζεται την πιο πάνω θέση του Αιτητή είναι, επίσης, θέση της πλευράς του Αιτητή ότι ο τελευταίος δικαιούται να προωθεί την υπό κρίση αίτηση καθότι η μη αποκάλυψη για την οποία κρίθηκε ένοχος στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21 ήταν αθώα.
Τα υπό του Αιτητή επικαλούμενα νέα γεγονότα δεν προσθέτουν κατά την κρίση μου στην ουσία της υπό κρίση αίτησης. Τα ουσιώδη γεγονότα επί των οποίων το Δικαστήριο θα βασισθεί για να αποφασίσει τα επίδικα ζητήματα και να εκδώσει την ετυμηγορία του είναι αυτά επί των οποίων βασίσθηκε και η αίτηση ημερομηνίας 8.10.21. Τίποτα από τα όσα ο Αιτητής ισχυρίζεται ως νέα γεγονότα δεν είναι ικανό να επηρεάσει την κρίση του Δικαστηρίου ως προς το αν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 32 του Νόμου 14/60 ή των άρθρων 4 ή 5 του Κεφ. 6, όπως τροποποιήθηκε, επί των οποίων βασίζεται η υπό κρίση αίτηση. Όπως το ότι στις 30.5.23 εκδόθηκε διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο απαγόρευε στον Αιτητή να εισέρχεται, να διαμένει ή να παραμένει στην οικία και το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ακυρώθηκε με την απόσυρση της αίτησης στην βάση της οποίας αυτό εκδόθηκε ή ότι ο Εναγόμενος 1 επικαλούμενος το διάταγμα ημερομηνίας 30.5.23 στις 7.6.23 εισήλθε εντός της κατοικίας, άλλαξε τις κλειδαριές καθώς και τον κωδικό στο σύστημα συναγερμού της οικίας ή ότι ανέφερε στον Αιτητή ότι αν αποδέχονταν την πρότασή του να πληρώσει στον Εναγόμενο 1 το ποσό των Ευρώ 1.600.000,00 σεντ θα του έδινε χρόνο για να βρουν αγοραστή για την οικία, διαφορετικά, την επόμενη μέρα θα πωλούσε την οικία στην τιμή των Ευρώ 1.500.000.00 σεντ ή ότι ο Αιτητής στις 9.5.23 υπέγραψε προσύμφωνο πωλητήριο έγγραφο. Συν τοις άλλοις η Έκθεση Απαίτησης δεν τροποποιήθηκε για να περιλάβει βάση αγωγής άλλη από αυτή που είχε η αγωγή όταν καταχωρήθηκε η αίτηση ημερομηνίας 8.10.21. Οπότε αν η πλευρά του Αιτητή θεωρεί ότι με τα «νέα» γεγονότα διευρύνθηκε το αγώγιμό του δικαίωμα, κάτι που εν πάση περιπτώσει δεν εισηγήθηκε, αυτό, αφ’ ης στιγμής οι δικογραφημένες του θέσεις παρέμειναν αναλλοίωτες, δεν μπορεί να ισχύει.
Ελλείψει νέων στοιχείων το Δικαστήριο δεν έχει την εξουσία να αναθεωρήσει προηγούμενη απόφασή του (Βλ. Recnex Trading Ltd κ.α. ν. Τράπεζα Πειραιώς (Κύπρου) Λίμιτεδ (2014) 1 ΑΑΔ 866). Αποτελεί κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας να καλείται το Δικαστήριο να αποφασίσει εκ νέου επί γεγονότων επί των οποίων έχει ήδη αποφασίσει. Εντούτοις το Δικαστήριο έχει την εξουσία να εκδώσει νέο παρεμπίπτον διάταγμα όπως και το προηγούμενο νοουμένου, μεταξύ άλλων, ότι η απόκρυψη ουσιωδών στοιχείων ένεκα της οποίας το προηγούμενο διάταγμα ακυρώθηκε ήταν αθώα.
Στο σύγγραμμα «Διατάγματα Injunctions» των Ερωτοκρίτου & Αρτέμη, 1η έκδοση, αναφέρεται στην σελίδα 178 ότι στην Αγγλία είναι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις που εκδίδεται νέο παρεμπίπτον διάταγμα μετά την ακύρωση προηγούμενου λόγω απόκρυψης ουσιωδών γεγονότων. Σε μια τέτοια περίπτωση η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται με φειδώ. Στην Αγγλική υπόθεση Network Multimedia Television Ltd v. Jobserve Ltd (2021) EWCA Civ 2021 εκδόθηκε νέο διάταγμα επειδή θεωρήθηκε ότι η μη αποκάλυψη δεν ήταν σκόπιμη.
Στην Κύπρο στην υπόθεση AK International UL Ltd v. Του πλοίου «Naime S» (Αρ. 2) (2004) 1 ΑΑΔ 1456 το Ναυτοδικείο ακύρωσε παρεμπίπτον διάταγμα που είχε εκδώσει μονομερώς λόγω απόκρυψης ουσιωδών γεγονότων. Στην βάση νέας αίτησης η οποία βασίζονταν στα ίδια γεγονότα με την πρώτη εξέδωσε δεύτερο παρεμπίπτον διάταγμα ίδιο με το πρώτο καθότι έκρινε ότι η απόκρυψη στην πρώτη αίτηση ήταν αθώα. Το Δικαστήριο μπορούσε, επομένως, να εξετάσει την αίτηση επί της ουσίας. Λέχθηκαν ενδεικτικά τα ακόλουθα:
«Οι συνήγοροι, με εμπεριστατωμένες και πολύ βοηθητικές αγορεύσεις και αναφορές στη νομολογία, στήριξαν, η κάθε πλευρά, τη θέση της. Αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, στις υποθέσεις Lloyds Bowmaker Ltd v Britannia Arrow [1988] 3 All ER 178 (CA). Brink’s-MAT Ltd v Elcombe [1988] 3 All ER 188 (CA). Woodhouse v Consignia Plc [2002] EWCA Civ 275. Henderson v Henderson [1843] 3 Hare 100. Behbehani v Salem [1989] 2 All ER 143 (CA).
Το σχετικό απόσπασμα από την Lloyds Bowmaker Ltd v Britannia Arrow, (ανωτέρω), έχει ως εξής:- (σελ. 183)
“In my view these authorities support the propositions of law advanced by counsel for Mr Lavens as set out above. However, the last submission of counsel for Britannia Arrow is also correct in my view, ie even though a first injunction is discharged because of material non-disclosure, the court has a discretion whether to grant a second Mareva injunction at a stage when the whole of the facts, including that of the original non-disclosure, are before it, and may well grant such a second injunction if the original non-disclosure was innocent and if an injunction could properly be granted even had the facts been disclosed.”
Στην υπόθεση Brink’s-MAT Ltd v Elcombe, (ανωτέρω), το πιο κάτω απόσπασμα είναι σχετικό:- (σελ. 193)
“… ‘it is not for every omission that the injunction will be automatically discharged. A locus poenitentiae may sometimes be afforded’: see Bank Mellat v Nikpour [1985] FSR 87 at 90 per Lord Denning MR. The court has a discretion, notwithstanding proof of material non-disclosure which justifies or requires the immediate discharge of the ex parte order, nevertheless to continue the order, or to make a new order on terms:
‘… when the whole of the facts, including that of the original non-disclosure, are before it, [the court] may well grant such a second injunction if the original non-disclosure was innocent and if an injunction could properly be granted even had the facts been disclosed.’
(See Lloyds Bowmaker Ltd v Britania Arrow Hodings plc (Lavens, third party) [1988] 3 All ER 178 at 183 per Glidewell LJ.)”
Στην υπόθεση, επίσης, Woodhouse v Consignia Plc, (ανωτέρω), αναφέρονται τα εξής:-
“There is a public interest in discouraging a party who makes an unsuccessful interlocutory application from making a subsequent application for the same relief, based on material which was not, but could have been, deployed in support of the first application. In some contexts, this is partly because, as Chadwick LJ said in Securum, there is a need for the court to allot its limited resources to other cases. But at least as important is the general need, in the interests of justice, to protect the respondents to successive applications in such circumstances from oppression. The rationale for the rule in Henderson v Henderson [1843] 3 Hare 100 that, in the absence of special circumstances, parties should bring their whole case before the court so that all aspects of it may be decided (subject to appeal) once and for all, is a rule of public policy based on the desirability, in the general interest as well as that of the parties themselves, that litigation should not drag on for ever, and that a defendant should not be oppressed by successive suits when one would do: see per Sir Thomas Bingham MR in Barrow v Bankside Ltd [1966] 1 WLR 257, 260A-D.”
Ό,τι συνάγεται από τις πιο πάνω αποφάσεις, αποσπάσματα των οποίων παρέθεσα, είναι ότι, εκεί που το Δικαστήριο καταλήγει να ακυρώσει ένα προσωρινό διάταγμα που εκδόθηκε μονομερώς, λόγω παράλειψης αποκάλυψης ουσιωδών γεγονότων, δε στερείται εξουσίας να το συνεχίσει, ή ακόμη και να εκδώσει δεύτερο, όταν τα γεγονότα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δεν είχαν αποκαλυφθεί, τεθούν ενώπιόν του και νοουμένου ότι καταλήγει για το αθώο της μη αποκάλυψης και την ύπαρξη δυνατότητας έκδοσής του, εάν αποκαλύπτονταν τα σχετικά γεγονότα».
Προκύπτει από το πιο πάνω απόσπασμα ότι το απαύγασμα της Νομολογίας είναι ότι η υποβολή δεύτερης νέας αίτησης με την οποία αξιώνεται η ίδια θεραπεία και η οποία βασίζεται σε γεγονότα τα οποία δεν αποκαλύφθηκαν στην πρώτη πρέπει να αποτρέπεται. Αφενός, γιατί το Δικαστήριο θα πρέπει να διοχετεύει την ενέργειά του σε άλλες υποθέσεις, αφετέρου, γιατί το άλλο διάδικο μέρος πρέπει να προστατεύεται από καταπίεση. Ο κανόνας ότι οι διαδικασίες δεν πρέπει να συνεχίζονται επ’ άπειρον και ότι ο αντίδικος δεν πρέπει να καταπιέζεται από διαδοχικές διαδικασίες όταν μία αρκεί παραμένει ισχυρός.
Κρίνω σκόπιμο να παραθέσω απόσπασμα από την απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 18.11.22 που εκδόθηκε στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21. Το Δικαστήριο αποφάσισε τα ακόλουθα:
«Στην υπό κρίση υπόθεση, διαπιστώνω ότι ο Ενάγοντας απέκρυψε από το Δικαστήριο ουσιώδη στοιχεία, που αφορούν την Εναγόμενη 2 και παρουσίασε εντέχνως μια εικόνα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, με μοναδικό προφανώς σκοπό να εξασφαλίσει τα επίδικα διατάγματα. Στην ουσία παρουσίασε τον Εναγόμενο 1 ως σφετεριστή της περιουσίας του και δή της Εναγομένης 2, ενώ ο ίδιος γνώριζε ότι οι μετοχές της εν λόγω εταιρείας τις κατείχε η Εναγόμενη 3 και ο ίδιος μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τις αγοράσει, έναντι του συνολικού ποσού των €1.200. Σχετικό είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας που τιτλοφορείται Option Agreement, Τεκμήριο 2 στην Ένορκη Δήλωση που υποστηρίζει την Ένσταση. Η εν λόγω συμφωνία έγινε μεταξύ της ΧΧΧΧ Ltd, εταιρεία συμφερόντων του Ενάγοντα (PURCASER) και της Εναγόμενης 3 (SELLER). Η συμφωνία δίδει δικαίωμα στην ΧΧΧΧ Ltd να αγοράσει τις μετοχές της Gravelscort Ltd, Εναγόμενης 2, οποτεδήποτε αυτή επιθυμούσε. Το δικαίωμα αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης και η Εναγόμενη 3 δεν έχει δικαίωμα τερματισμού της πιο πάνω συμφωνίας. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα αυτούσιο αμέσως πιο κάτω:
…………………………………………………………………………………………
Απέκρυψε επίσης από το Δικαστήριο τη σύναψη της συμφωνίας δανείου που έγινε μεταξύ του ιδίου και της Εναγόμενης 2, ημερομηνίας 21.12.2012, με την οποία συμφώνησε να παραχωρήσει δάνειο ύψους €800.000.
Όλα τα πιο πάνω στοιχεία δεικνύουν ότι ο ίδιος μερίμνησε να διασφαλίσει τα δικαιώματα του στην Εναγόμενη 2 και ο λόγος που οι μετοχές της Εναγόμενης 2 δεν έχουν μεταβιβασθεί στον ίδιο ή στην εταιρεία του ήταν δική του επιλογή και όχι λόγω κάποιου δολίου σχεδίου του Εναγόμενου 1.
Τέλος, διαπιστώνω ότι αυτός έχει παραποιήσει τα γεγονότα και σε σχέση με την υποθήκευση του ακινήτου. Παρουσίασε στο Δικαστήριο ότι ο Εναγόμενος 1 υποθήκευσε το ακίνητο εν αγνοία του ενώ, με βάση τα στοιχεία που έχουν τεθεί ενώπιον του Δικαστηρίου, το γεγονός αυτό ήταν σε γνώση του. Ο Ενάγοντας γνώριζε επίσης ότι το ακίνητο είχε τεθεί προς πώληση. Επισημαίνω ότι με βάση τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν αυτός όχι μόνο γνώριζε ότι το ακίνητο διατίθετο προς πώληση, αλλά ήταν αυτός που καθόρισε την τιμή πώλησης.
Η απόκρυψη των πιο πάνω στοιχείων είναι καθοριστική για την υπό κρίση Αίτηση. Τα γεγονότα που αποκρύφτηκαν ήταν κατά την άποψη μου πολύ ουσιαστικά για την έκβαση της υπόθεσης. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και με τις τρεις προϋποθέσεις του άρθρου 32 του Ν.14/60 και θα έπρεπε να είχαν αποκαλυφθεί στο Δικαστήριο. Το γεγονός αυτό από μόνο του δικαιολογεί την ακύρωση των διαταγμάτων που εκδόθηκαν μονομερώς.
Στην βάση της προσκομισθείσας μαρτυρίας και στην απουσία μαρτυρίας εκ μέρους του Αιτητή περί του αντιθέτου ήταν απόλυτα επιτρεπτό για το Δικαστήριο να καταλήξει, όπως και κατέληξε, στην διαπίστωση ότι ο Αιτητής είχε στην κατοχή του τα επίμαχα έγγραφα και δεν τα αποκάλυψε. Συναφώς δεν ζητήθηκε τότε εκ μέρους του Αιτητή άδεια για καταχώρηση συμπληρωματικής ένορκης δήλωσης με την οποία να προβάλλεται αυτό που ο Αιτητής προβάλει τώρα στα πλαίσια της υπό κρίση αίτησης. Ότι, δηλαδή, δεν είχε στην κατοχή του τα έγγραφα τα οποία οι Καθ’ ων η αίτηση στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21 ισχυρίζονταν ότι ο Αιτητής είχε αποκρύψει. Και ότι γι’ αυτό τον λόγο δεν τα είχε αποκαλύψει στα πλαίσια της εν λόγω αίτησης.
Η αργοπορημένη προβολή δικαιολογίας για την μη αποκάλυψη και δη στα πλαίσια της υπό κρίση αίτησης αποβαίνει μοιραία. Ό,τι στα πλαίσια της υπό κρίση αίτησης προσφέρθηκε εκ μέρους του Αιτητή ως δικαιολογία για την μη αποκάλυψη στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21 δεν συνάδει με την απόφαση ημερομηνίας 18.11.22 και την διαπίστωση του Δικαστηρίου ότι ο Αιτητής δεν αποκάλυψε τα έγγραφα παρά το ότι τα είχε στην κατοχή του και, επομένως, τα απέκρυψε. Ο Αιτητής δεν πρόσφερε εξήγηση γιατί ενώ είχε τα έγγραφα στην κατοχή του δεν τα αποκάλυψε. Η εξήγηση που έδωσε ήταν γιατί δεν τα αποκάλυψε. Συγκεκριμένα στην παράγραφο 137 της ένορκής του δήλωσης που υποστηρίζει την υπό κρίση αίτηση αναφέρει ότι δεν τα είχε στην κατοχή του. Αρνείται ότι υπέγραψε τα «αμφισβητούμενα» έγγραφα οπότε και η ύπαρξη τους δεν ήταν εις γνώση του. Προσθέτει δε ότι ουδέποτε του είχαν παραδοθεί αντίγραφα τους από τους Καθ’ ων η αίτηση ώστε να τα έχει στην κατοχή του για να μπορεί να τα αποκαλύψει στο Δικαστήριο. Πρώτη δε φορά τα είδε στην ένσταση του Εναγόμενου 1 στην προαναφερόμενη αίτηση του ημερομηνίας 8.10.21.
Ο υπό του Αιτητή προβληθείς ισχυρισμός δεν αποτελεί δικαιολογία για την υπό του Δικαστηρίου διαπιστωθείσα απόκρυψη. Το Δικαστήριο θα ανέμενε δικαιολογία στο ερώτημα γιατί ο Αιτητής απέκρυψε τα έγγραψα, ως ήταν η διαπίστωση του Δικαστηρίου και ως επιτάσσει η Νομολογία. Τέτοια δικαιολογία ο Αιτητής δεν έδωσε. Τουναντίον σύμφωνα με την δικαιολογία που πρόβαλε η απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 18.11.22 θα πρέπει να θεωρηθεί ως εσφαλμένη.
Ο Αιτητής απέτυχε, επομένως, να καταδείξει το ζητούμενο, ότι, δηλαδή, η απόκρυψη στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 8.10.21 ήταν αθώα. Η προκειμένη περίπτωση απέχει, επομένως, από τις εξαιρετικές κατά τις οποίες είναι εφικτό να εκδοθεί δεύτερο παρεμπίπτον διάταγμα παρά την ακύρωση του πρώτου λόγω απόκρυψης ουσιωδών γεγονότων. Η πιο πάνω διαπίστωση αποστερεί από τον Αιτητή το δικαίωμα να προωθεί την υπό κρίση αίτηση.
Στην υπόθεση Διευθυντής των Φυλακών ν. Τζεννάρο Περέλλα (1985) 1 ΑΑΔ 217 λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Η διαδικασία για την παρεµπόδιση, περιστολή, απόρριψη ή αναστολή διαδικασίας που συνιστά κατάχρηση των δικαιοδοσιών του ∆ικαστηρίου, εκπηγάζει από την ίδια τη φύση της δικαστικής λειτουργίας που έχει ως λόγο το δίκαιο και µέσο τους µηχανισµούς που προάγουν την κατίσχυσή του. Γι’ αυτό, η δικαιοδοσία για τη χρήση πρόσφορων µέσων για την παρεµπόδιση κατάχρησης των δικαιοδοσιών είναι σύµφυτη, ενυπάρχει σε κάθε ∆ικαστήριο, απόρροια της κυριαρχίας των ∆ικαστηρίων στους µηχανισµούς για την απονοµή της δικαιοσύνης. Τα µέσα για την αποτροπή της κατάχρησης της δικαιοδοσίας του ∆ικαστηρίου, δε συναρτούνται µε οποιοδήποτε συγκεκριµένο διάταγµα ή διατάγµατα· µπορεί να προσλάβουν οποιαδήποτε µορφή που επιβάλει η ανάγκη στη συγκεκριµένη περίπτωση για την περιφρούρηση του σκοπού για τον οποίο παρέχονται οι δικαιοδοσίες του Δικαστηρίου ......................................................................................................
Στην Constantinides v. Vima Ltd (1983) 1 C.L.R. 348, αποφασίστηκε ότι τα κυπριακά δικαστήρια έχουν την ίδια εξουσία, όπως και τα αγγλικά δικαστήρια, να ελέγχουν τις διαδικασίες προς αποφυγή καταχρήσεων της δικαστικής διαδικασίας. Η κατάχρηση της διαδικασίας µπορεί να προσλάβει πολλές µορφές· ανάλογα ευρεία είναι και η δικαιοδοσία του ∆ικαστηρίου για την παρεµπόδισή της».
Υπό το φως όλων των πιο πάνω προκύπτει ότι η υποβολή της υπό κρίση αίτησης συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας. Οι λόγοι ένστασης με αριθμούς 1-3, επομένως, ευσταθούν. Ως τέτοια η υπό κρίση αίτηση θα πρέπει ν’ αποτραπεί και να παρεμποδισθεί. Ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται µε την απόρριψη της. Η εξέταση οποιωνδήποτε άλλων ζητημάτων ή άλλων λόγων ένστασης παρέλκει.
Συνακόλουθα η υπό κρίση αίτηση απορρίπτεται και το διάταγμα ημερομηνίας 9.6.23 ακυρώνεται. Τα έξοδα της αίτησης όπως αυτά θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο επιδικάζονται υπέρ των Εναγόμενων 1-4/Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον του Ενάγοντα/Αιτητή και θα είναι πληρωτέα στο τέλος της διαδικασίας της αγωγής.
(Υπ.) .…………...………………
Π. Μιχαηλίδης, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο