ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ

 

Ενώπιον: Χ. Στρόππου, Ε.Δ.

 

                                                                                                                       

                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Αριθμός Αγωγής: 1038/2021

 

 

ΑΘΗΝΟΥΛΛΑ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΗΔΙΑ, το γένος Σοφοκλέους

 

 

    Ενάγουσα

 

-και-

 

 

 

1.    Συνεργατική Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων ΛΤΔ (ΣΕΔΙΠΕΣ)

 

2.    Κυπριακή Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων ΛΤΔ (ΚΕΔΙΠΕΣ)

 

3.    ALTAMIRA ASSET MANAGEMENT (CYPRUS) LTD

                                                                                                                                                                                                                            Εναγόμενοι

 

 

Ημερομηνία: 20/03/2025

 

Εμφανίσεις:

 

Για Ενάγουσα/Αιτήτρια: κύριος Νεοκλέους για Ν.Ε. Νεοκλέους Δ.Ε.Π.Ε.

 

Για Εναγόμενους/Καθ’ ων η Αίτηση: κύριος Μαστορούδης για ΝΤΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΡΟΥΔΗΣ & Σια Δ.Ε.Π.Ε.

 

 

Ε Ν Δ Ι Α Μ Ε Σ Η   Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

(Αίτηση για τροποποίηση της Έκθεσης Απαίτησης)

 

 

 

1.         Επίδικη στην παρούσα διαδικασία είναι η Αίτηση ημερομηνίας 15/05/2024 δια της οποίας ζητείται η τροποποίηση της Έκθεσης Απαίτησης.  

 

2.         Με την πιο πάνω Αγωγή ζητείται η έκδοση Απόφασης του Δικαστηρίου δια της οποίας να παραμερίζεται η Διαιτητική Απόφαση ημερομηνίας 25/05/2000 που εκδόθηκε εναντίον της Ενάγουσας και δια της οποίας διαταζόταν να καταβάλει το ποσό των Λ.Κ. 24.762,65 πλέον τόκο προς 8,5% ετησίως από 01/01/2000. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της Ενάγουσας η εν λόγω διαιτητική Απόφαση λήφθηκε δυνάμει δόλου ή/και απάτης. Επιπλέον προβάλλεται η ακυρότητα της Συμφωνίας Υποθήκης ή/και ακυρότητα ορισμένων όρων της Συμφωνίας Υποθήκης λόγω καταχρηστικών ρητρών καθώς και για λόγους που ειδικά αναφέρονται στην Έκθεση Απαίτησης και οι οποίοι δεν κρίνεται σκόπιμο να επαναληφθούν.

 

3.         Όπως προκύπτει από το φάκελο της δικογραφίας η επίδικη Αίτηση καταχωρίστηκε αφού τα δικόγραφα έκλεισαν και αφού εκδόθηκε η Κλήση για Οδηγίες, καταχωρίστηκαν οι Ένορκες Δηλώσεις Αποκάλυψης αλλά και οι Ονομαστικοί Κατάλογοι των Διαδίκων και η υπόθεση ορίστηκε για Ακρόαση.

 

Οι τροποποιήσεις που επιδιώκονται με την επίδικη Αίτηση

 

4.         Με την επίδικη Αίτηση επιδιώκεται να προστεθεί επί της ουσίας ότι από το 2009 που εκδόθηκε η Διαιτητική Απόφαση και το Διάταγμα για εκτέλεση της διαιτητικής Απόφασης την 22/05/2009 κανένα μέτρο εκτέλεσης δεν έχει ληφθεί εναντίον της Ενάγουσας εκτός από την εγγραφή της διαιτητικής Απόφασης (ΜΕΜΟ) στο Επαρχιακό Κτηματολόγιο Λεμεσού ΕΒ 460/2001. Η απραξία των Εναγόμενων καθιστά την Διαιτητική Απόφαση άνευ αντικειμένου και νομικού αποτελέσματος και οι Εναγόμενοι έχουν απωλέσει το δικαίωμα προς εκτέλεση.

 

5.         Ταυτόχρονα ζητείται η προσθήκη και σχετικού παρακλητικού στην Έκθεση Απαίτησης δια του οποίου ζητείται η έκδοση Διατάγματος που να αναγνωρίζει ότι η Διαιτητική Απόφαση είναι άνευ νομικής ισχύος.

 

6.         Επιπλέον ζητείται να προστεθεί στο παρακλητικό Θ το ακόλουθο «στο ποσό των €29.191,00».

 

7.         Στην Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την επίδικη Αίτηση, ο ενόρκως Δηλών προβάλλει ότι περί τις Αρχές Απριλίου του 2024 ανατέθηκε στον ίδιο να μεσολαβήσει για την υπόθεση, «επικοινωνώντας με την Εναγόμενη 3 ώστε να εξευρεθεί εξώδικη διευθέτηση». Κατά την μελέτη αυτή διαπίστωσε ο κύριος Νεοκλέους, ήτοι ο Ενόρκως Δηλών ότι παρήλθε μεγάλο χρονικό διάστημα από την έκδοση της διαιτητικής Απόφασης κάτι που «ενδεχομένως καθιστούσε την Απόφαση ανενεργή.» «Τούτο», όπως αναφέρει «στηρίζεται σε νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου» καθώς επίσης ότι με βάσει τον περί Τόκου Νόμο του 1977 ο τόκος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεπερνά το δανεισθέν ποσό.  

 

Η Ένσταση των Εναγόμενων/Καθ’ ων η Αίτηση

 

8.         Με την Ένσταση τους οι Εναγόμενοι/Καθ’ ων η Αίτηση προβάλλουν 2 λόγους για τους οποίους δεν θα πρέπει να επιτύχει η επίδικη Αίτηση.

 

9.         Επιχειρώντας μια σύνοψη των λόγων Ένστασης, ως πρώτος λόγος προβάλλεται ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις που τάσσει η Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Ταυτόχρονα, προβάλλουν ότι η επίδικη Αίτηση καταχωρίστηκε με υπέρμετρη ή/και αδικαιολόγητη καθυστέρηση.

 

10.      Στην Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την Ένσταση των Εναγόμενων/Καθ’ ων η Αίτηση υιοθετείται ουσιαστικά το περιεχόμενο του δικογράφου της Ένστασης.

 

Νομική Πτυχή

 

 

11.      Η νομική βάση μιας αίτησης είναι ιδιαίτερα σημαντική. Για να είναι έγκυρο ένα δικονομικό μέτρο, θα πρέπει να καθορίζονται στη νομική βάση της ενδιάμεσης Αίτησης οι διατάξεις στις οποίες στηρίζεται το αίτημα.[1]

 

12.      Κεντρικής σημασίας αναδεικνύεται η Δ.25 θ. 1 (3) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.

 

13.      Σημειώνεται ότι η υφιστάμενη μορφή της Δ.25 θ. 1 (3) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας τέθηκε σε καθολική ισχύ την 01/01/2016. Ενόψει τούτου η Αγωγή εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της εν λόγω Διαταγής.

 

14.      Σημειώνεται ότι η Δ.25 θ. 1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας επιτρέπει την τροποποίηση σε τρία στάδια.

 

15.      Το πρώτο στάδιο είναι με την καταχώριση της Αγωγής και πριν την επίδοση του Κλητηρίου Εντάλματος και χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου.

 

16.      Το δεύτερο στάδιο είναι μετά την επίδοση του Κλητηρίου Εντάλματος και πριν την έκδοση της Κλήσης για Οδηγίες, όπου επιτρέπεται «άπαξ» η τροποποίηση χωρίς την άδεια του Δικαστηρίου. Σε περίπτωση που η Κλήση για Οδηγίες εκδίδεται ταυτόχρονα με την συμπλήρωση της δικογραφίας επιτρέπεται η τροποποίηση εντός 15 ημερών.

 

17.      Η έκδοση της Κλήσης για Οδηγίες σηματοδοτεί το τρίτο στάδιο, στο οποίο κατά κανόνα δεν επιτρέπεται η τροποποίηση. Εξαίρεση αποτελεί το εκ παραδρομής καλόπιστο λάθος στην σύνταξη της δικογραφίας και τις περιπτώσεις εκείνες που έχουν προς ικανοποίηση του Δικαστηρίου, προκύψει νέα δεδομένα μη υπαρκτά κατά την λήψη των οδηγιών για έγερση της Αγωγής ή της καταχώρισης του Κλητηρίου Εντάλματος ή της δικογραφίας.

18.      Το συμπέρασμα που εξάγεται από την δομή της πιο πάνω Διαταγής είναι ότι όσο προχωρά η δικαστική διαδικασία περιορίζεται και η δυνατότητα τροποποίησης του Δικογράφου. Θέτει τους Δικηγόρους και τους διαδίκους σε εγρήγορση ούτως ώστε να προετοιμάζουν την υπόθεση τους και την δικογραφία σε πρώιμο στάδιο και πριν από την καταχώριση της Κλήσης για Οδηγίες.

 

19.      Η Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας όπως ισχύει σήμερα έχει περιορίσει την προηγούμενη πιο φιλελεύθερη τάση που επέτρεπε την τροποποίηση των δικογράφων σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας.

 

20.      Συνεπώς, πρέπει η Αιτήτρια να ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι (α) είτε πρόκειται για εκ παραδρομής καλόπιστο λάθος στη σύνταξη της δικογραφίας, (β) είτε πρόκειται για νέα δεδομένα μη υπαρκτά κατά την λήψη των Οδηγιών για έγερση της Αγωγής ή της καταχώρισης του Κλητηρίου Εντάλματος ή της δικογραφίας αναλόγως της περίπτωσης.

 

21.      Ο σταδιακός περιορισμός της δυνατότητας τροποποίησης που διατυπώνει η Δ.25 θ. 1 (3) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας όσο προχωρεί η υπόθεση, σε συνάρτηση με την περιοριστική αναφορά σε «εκ παραδρομής καλόπιστο λάθος», και την επίσης περιοριστική αναφορά στην διόρθωση στη «σύνταξη της δικογραφίας» καθιστά αντιληπτή την αυστηρότητα της εν λόγω Διαταγής.

 

22.      Γεγονότα τα οποία ήταν ήδη γνωστά και δεν δικογραφήθηκαν ή γεγονότα που θεμελιώνουν περαιτέρω την βάση της Αγωγής ή της Υπεράσπισης δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο Αίτησης για τροποποίηση στο στάδιο που έπεται της έκδοσης της Κλήσης για Οδηγίες.

 

23.      Αυτό το οποίο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο Αίτησης Τροποποίησης στο στάδιο αυτό είναι λεκτικά ή τυπογραφικά ή εκφραστικά λάθη που εμφιλοχωρούν κατά την σύνταξη της δικογραφίας.[2]

24.      Ενδεχόμενη εξαίρεση θα αποτελούσε η τροποποίηση στην βάση γεγονότων που προέκυψαν μεταγενέστερα με το βάρος απόδειξης να βρίσκεται στους ώμους της Αιτήτριας.

 

Οι Γραπτές Αγορεύσεις

 

25.      Ο Συνήγορος του Εναγόμενου στις γραπτές του αγορεύσεις επικαλείται την υπόθεση Δόμνα Νικόλα Χριστοδούλου (1991) I ΑΑΔ 934 και την υπόθεση Κώστας Παφίτης & Υιού Λτδ (2012) Ι ΑΑΔ 745 για να υποστηρίξει την θέση του. Όπως αναφέρει στις σχετικές γραπτές αγορεύσεις του στις εν λόγω Αποφάσεις παρατίθενται οι αρχές που επιτρέπουν την τροποποίηση, η οποία είναι δυνατή σε κάθε στάδιο της διαδικασίας εκτός από τις περιπτώσεις όπου διαπιστώνεται κακοπιστία και ζημιά που δεν μπορεί να διορθωθεί με έξοδα. Στην προκειμένη «ούτε κακοπιστία παρατηρείται, όπως ούτε και ζημιά στα δικαιώματα του αντιδίκου που δεν μπορεί να διορθωθεί με έξοδα. [..] το μείζον ζήτημα είναι να αποδίδεται δικαιοσύνη και η ζητούμενη τροποποίηση στον σκοπό αυτό στοχεύει.».

 

 

26.      Από την πλευρά του ο Συνήγορος των Εναγόμενων/Καθ’ ων η Αίτηση επικαλείται σχετική επί του ζητήματος νομολογία κα προβάλλει ότι δεν διαπιστώνεται να έχει καταδειχθεί ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις της Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, ως ίσχυαν. Αυτό διότι, τα όσα προβάλλει η Ενάγουσα/Αιτήτρια δια μέσου του Δικηγόρου της, ήταν ήδη γνωστά κατά την καταχώριση της Αγωγής και δεν προέκυψαν μετά. Ούτε πρόκειται για καλόπιστο λάθος καθότι όπως αναφέρεται στην υπόθεση ΣΠΕ Λεμεσού Λτδ ν. Χλόης Ιωάννου Νεοφύτου (Γένος Θεόφιλου Γεωργίου) από τη Λεμεσό κ.α., Αγωγή 911/2016 του Ε.Δ. Λεμεσού «το καλόπιστο λάθος θα ήταν μια μικρή παράλειψη ή ασάφεια και όχι προσθήκη ισχυρισμών σε τέτοια έκταση.».

 

27.       Ταυτόχρονα, προβάλλεται η θέση ότι έχει υπάρξει υπέρμετρη καθυστέρηση στην υποβολή της παρούσας Αίτησης, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι πρόκειται για γεγονότα που ήταν ήδη γνωστά κατά την καταχώριση της Αίτησης. Όπως αναφέρεται, η Ενάγουσα/Αιτήτρια έχει το αποδεικτικό βάρος για να καταδείξει τον λόγο της καθυστέρησης και δεν έχει αναφερθεί καμία δικαιολογία για τον λόγο που δεν καταχωρίστηκε νωρίτερα η επίδικη Αίτηση.

 

 

Αξιολόγηση της επίδικης Αίτησης

 

 

28.      Οι αρχές που διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου για την τροποποίηση δικογράφων βάσει της Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας πριν από τη τροποποίηση της έχουν εκτεθεί και αναλυθεί σε σωρεία αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Στέλιος Φοινιώτης ν. Greenmar Navigation Ltd and another (1989) 1 Α.Α.Δ. 33, Περικτιόνη Χρίστου ν. Ανδρέα Στυλιανού Αζά,(1992) 1 Α.Α.Δ 704, SΑΒΑ & Co. (T.M.P.) v. T.M.P. Agents, (1994) 1 A.Α.Δ. 426, Kallice Holding Co. Ltd n. TR Metals (Overseas) Ltd, (1996) 1A A.A.Δ 162).

 

29.      Όπως είναι γνωστό οι νομολογημένες αρχές επέτρεπαν τη τροποποίηση δικογράφων σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας. Το θέμα επαφίετο στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου η οποία ασκείτο με τέτοιο τρόπο και υπό τέτοιους όρους που θα θεωρείτο δίκαιο. Ο παράγοντας χρόνος με βάση τη νομολογία που ίσχυε πριν από τη τροποποίηση της Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας ήταν σχετικός, δεν ήταν όμως εκ προοιμίου και απαρέγκλιτα αποφασιστικής σημασίας (Astor Manufacturing & Exporting Co.κ.α. ν. A.& G. Leventis κ.α., (1993) 1 Α.Α.Δ.726).

 

30.      Όπως όμως ήδη σημειώθηκε, η δομή της νέας Δ.25 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας καθιστά σαφές ότι η προηγούμενη νομολογία δεν τυγχάνει εφαρμογής. Αντίθετα, η σημερινή της διατύπωση δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτή διαθέτει την δική της φιλοσοφία και δομή. Συνεπώς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η θέση του Συνηγόρου της Αιτήτριας/Ενάγουσας.

 

31.      Αυτό το οποίο φαίνεται να υποστηρίζει η Ενάγουσα/Αιτήτρια μέσα από την Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση είναι ότι η επιδιωκόμενη τροποποίηση κατέστη αναγκαία μετά που ο κύριος Νεοκλέους μελέτησε την υπόθεση τον Απρίλιο του 2024, όπου του ανατέθηκε να «μεσολαβήσει για την υπόθεση […] ώστε να εξευρεθεί εξώδικη διευθέτηση.»

 

32.      Στη βάση των όσων έχουν σημειωθεί το λάθος στη σύνταξη της δικογραφίας αναμένεται να συνδέεται με λεκτικά ή τυπογραφικά ή εκφραστικά λάθη που εμφιλοχωρούν κατά την σύνταξη της δικογραφίας. Η προσπάθεια προσθήκης ισχυρισμών για την καθυστέρηση στην λήψη μέτρων εκτέλεσης από την πλευρά των Εναγόμενων/Καθ’ ων η Αίτηση δεν αποτελεί ένα τέτοιο καλόπιστο εκ παραδρομής λάθος στην σύνταξη της δικογραφίας. Ούτε προβάλλεται ένας τέτοιος λόγος από την Αιτήτρια.

 

33.      Ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι πρόκειται για γεγονότα που προέκυψαν μετά την καταχώρισης της Έκθεσης Απαίτησης. Η Διαιτητική Απόφαση από τα όσα προβάλλονται στα δικόγραφα εκδόθηκε το 2000 και εγγράφηκε το 2009 ενώ η Αγωγή καταχωρίστηκε το 2021. Από την Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την επίδικη Αίτηση δεν προκύπτει να μεσολάβησε το οτιδήποτε που να διαφοροποίησε τα όσα αναφέρονται στην Έκθεση Απαίτησης. Τα όσα επιδιώκει να προσθέσει σήμερα η Ενάγουσα/Αιτήτρια είναι ισχυρισμοί που μπορούσαν κάλλιστα να είχαν προστεθεί νωρίτερα στην Έκθεση Απαίτησης. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν εξηγείται πουθενά στην επίδικη Αίτηση και την Ένορκη Δήλωση που την συνοδεύει ο λόγος για τον οποίο δεν προστέθηκαν εξ’ αρχής οι ισχυρισμοί που επιδιώκεται να προστεθούν.

 

34.      Τα ίδια ισχύουν και σε σχέση με την προσπάθεια προσθήκης της αναφοράς στο παρακλητικό «Θ» του ποσού των  €29.191,00. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε για τον λόγο που δεν αναφέρθηκε το ποσό αυτό από την σύνταξη της Αγωγής ή κατά πόσο η Αιτήτρια επικαλείται ότι πρόκειται για «γεγονός που προέκυψε» μετά την καταχώριση της Αγωγής.

 

35.      Στην βάση των όσων έχουν σημειωθεί πιο πάνω, η επίδικη Αίτηση είναι έκθετη σε απόρριψη. Διαφορετική κατάληξη θα καταστρατηγούσε την αυστηρότητα, την δομή και την φιλοσοφία της Δ.25 θ. 1 (3) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.

 

Κατάληξη

 

36.      Υπό το φως των όσων έχουν σημειωθεί η Αίτηση απορρίπτεται.

 

37.      Τα έξοδα επιδικάζονται υπέρ των Εναγόμενων/Καθ’ ων η Αίτηση και εναντίον της Ενάγουσας/Αιτήτριας και θα είναι καταβλητέα στο τέλος της διαδικασίας.

 

 

 

 

                                                                           (Υπ.)…………………………………………..

                                                                                                  Χ. Στρόππος, Ε.Δ.

Πιστό Αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής