ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Κ. Κωνσταντίνου, Π.Ε.Δ.
Αριθμός αγωγής: 364/2022 (i-justice)
Μεταξύ:
- MESSIOS & SONS LIMITED
Εναγόντων
και
ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΩΝΙΔΑ
Εναγόμενου
--------------------
Αίτηση τροποποίησης, ημερομηνίας 10/2/2025
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 15/7/2025
EMΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για ενάγοντες - αιτητές: ΦΟΙΒΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Δ.Ε.Π.Ε.
Για εναγόμενο - καθ’ ου η αίτηση: κα Αντιγόνη Αριστείδου
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Στις 24/5/2024, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, στο πλαίσιο της αίτησης 64/2019 εξέδωσε διάταγμα εκκαθάρισης των εναγόντων, με το οποίο διορίστηκε εκκαθαριστής τους ο Επίσημος Παραλήπτης. Ο τελευταίος, υπό αυτή την ιδιότητά του, με γραπτό διορισμό σύμφωνα με τον τύπο 4 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας εξουσιοδότησε τους δικηγόρους των εναγόντων να λάβουν εκ μέρους του δικαστικά μέτρα εναντίον του εναγόμενου στην παρούσα αγωγή.
Οι ενάγοντες, στις 10/2/2025 καταχώρησαν την υπό κρίση αίτηση, με την οποία ζητούν:
«Α. Διάταγμα του Δικαστηρίου που να επιτρέπει τροποποίηση του κλητηρίου εντάλματος δια της τροποποίησης του τίτλου της αγωγής με την απάλειψη του ονόματος της Ενάγουσας και της αντικατάστασης του με Επίσημος Παραλήπτης εκκαθαριστής της περιουσίας της εταιρείας A. MESSIOS & SONS LIMITED (Η.Ε. 18054) … Λεμεσός.
Β. Διάταγμα του Δικαστηρίου που να επιτρέπει τροποποίηση της έκθεσης απαίτησης με την προσθήκη της εξής πρότασης στην παράγραφο 1 της έκθεσης απαίτησης.
«Κατά ή περί τις 24/05/2024 κατόπιν διατάγματος εκκαθάρισης εκδοθέν στα πλαίσια της αίτησης αρ. 64/2019 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, ο Επίσημος Παραλήπτης διορίστηκε εκκαθαριστής της Ενάγουσας εταιρείας. Κατόπιν άδειας ή και συγκατάθεσης του εκκαθαριστή της Εναγούσης και υπογραφής δεόντως διοριστήριου εγγράφου, προωθείται η παρούσα αγωγή εκ μέρους της υπό εκκαθάριση Εναγούσης.»»
Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται η αίτηση εκτίθενται στη συνημμένη ένορκη δήλωση τού δικηγόρου, στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων των εναγόντων, Χρίστου Μεσαρίτη.
Ο εναγόμενος καταχώρησε ένσταση στην αίτηση. Αποτελείται από 9 λόγους και υποστηρίζεται από δική του ένορκη δήλωση.
Η ακρόαση της αίτησης διεξάχθηκε στη βάση του περιεχομένου των ενόρκων δηλώσεων. Δεν προτίθεμαι να το επαναλάβω και το ίδιο ισχύει και για το περιεχόμενο των εκατέρωθεν - γραπτών - αγορεύσεων των δικηγόρων. Στη συνέχεια και στο βαθμό που κριθεί αναγκαίο, θα διαφανεί - με αναφορά, τόσο στη μαρτυρία όσο και στις αγορεύσεις - ποιες από τις θέσεις κάθε πλευράς αποδέχομαι και ποιες απορρίπτω.
Το κρίσιμο ερώτημα που καλούμαι να απαντήσω - που αποτελεί και το βασικό επίδικο θέμα της αίτησης - είναι το εξής:
Δεδομένου ότι η έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης των εναγόντων και ο διορισμός του Επίσημου Παραλήπτη, ως εκκαθαριστή τους αποτελούν κοινό έδαφος μεταξύ των μερών, ποιος είχε δικαίωμα να καταχωρήσει την υπό κρίση αίτηση; Απευθείας και εξ ονόματός τους οι ενάγοντες, όπως είναι η θέση τους ή ο Επίσημος Παραλήπτης, όπως είναι η θέση του εναγόμενου;
Το άρθρο 220 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 προνοεί:
«Όταν έχει εκδοθεί διάταγμα εκκαθάρισης ή έχει διοριστεί προσωρινός εκκαθαριστής, καμμιά αγωγή ή διαδικασία συνεχίζεται ή αρχίζει εναντίον της εταιρείας εκτός μετά από άδεια του Δικαστηρίου και με τέτοιους όρους που το Δικαστήριο δυνατό να επιβάλει.»
Ακολούθως, σύμφωνα με το άρθρο 233 (1) (α) του ίδιου Νόμου:
«Κατά την εκκαθάριση εταιρείας από το Δικαστήριο, ο εκκαθαριστής έχει εξουσία, μετά από έγκριση είτε του Δικαστηρίου ή της επιτροπής επιθεώρησης-
(α) να εγείρει ή υπερασπίσει οποιαδήποτε αγωγή ή άλλη νομική διαδικασία στο όνομα και εκ μέρους της εταιρείας·»
Στην υπόθεση Genemp Trading Ltd ν. Marfin Popular Bank Public Co Ltd (2009) 1 Α.Α.Δ. 1658 - στην οποία με παρέπεμψαν οι ευπαίδευτοι δικηγόροι και των δυο μερών - οι εφεσίβλητοι αμφισβήτησαν τη δυνατότητα της εφεσείουσας εταιρείας να καταχωρήσει έφεση εναντίον της απόφασης με την οποία εκδόθηκε διάταγμα εκκαθάρισής της, το οποίο προνοούσε το διορισμό του Επίσημου Παραλήπτη, ως προσωρινού εκκαθαριστή της. Οι εφεσίβλητοι προέβαλαν τη θέση ότι σε εφαρμογή του άρθρου 233 (1) (α) (ανωτέρω), μόνο ο εκκαθαριστής είχε εξουσία να εγείρει ή υπερασπιστεί οποιαδήποτε αγωγή ή άλλη νομική διαδικασία στο όνομα και εκ μέρους της εφεσείουσας εταιρείας. Στο ίδιο πλαίσιο επικαλέστηκαν και το άρθρο 220 (ανωτέρω επίσης).
Κρίθηκε ότι από τη στιγμή που με την έφεση εξεταζόταν θέμα που αποτελούσε την ίδια την προϋπόθεση του διορισμού και των εξουσιών του εκκαθαριστή, δηλαδή, η ορθότητα της απόφασης για εκκαθάριση της εταιρείας, αυτή είχε τη δυνατότητα να εφεσιβάλει το διάταγμα, χωρίς την προηγούμενη εξουσιοδότηση του εκκαθαριστή - Επίσημου Παραλήπτη.
Ακολουθεί το σκεπτικό της απόφασης:
«Τα όσα υποστηρίζει η Εφεσίβλητη αναφορικά με τις εξουσίες του Επίσημου Παραλήπτη είναι βεβαίως ορθά ως προς την όλη διαδικασία εκκαθάρισης της εταιρείας, το ίδιο δε το Αρθρο 233(1) αρχίζει με την αναφορά «Κατά την εκκαθάριση εταιρείας από το Δικαστήριο, ο εκκαθαριστής έχει εξουσία ..» Με την ενώπιόν μας έφεση όμως εξετάζεται το θέμα που αποτελεί την ίδια την προϋπόθεση του διορισμού και των εξουσιών του εκκαθαριστή, δηλαδή η ορθότητα της απόφασης για εκκαθάριση της εταιρείας. Εκεί εντοπίζεται και το raison d' etre της δυνατότητας της εταιρείας να εφεσιβάλει το διάταγμα χωρίς την προηγούμενη εξουσιοδότηση του Επίσημου Παραλήπτη. Η αρχή εκφράζεται ευθέως στο σύγγραμμα Application to Wind Up Companies του French, 2η έκδοση, σ. 355, όπου, αφού διατυπώνεται ο κανόνας ότι "A company that has been ordered to be wound up has standing to appeal against the order (Southern World Airlines Ltd v. Auckland International Airport Ltd [1992] MCLR 210)", εξηγείται ότι:
«. the directors of a company that has been ordered to be wound up by the court may instruct solicitors and counsel, in the company´s name, to appeal against the order: the question whether they have power to do so depends on whether the winding-up order has been correctly made, and that is the very matter under appeal.»
Μάλιστα δεν είναι ορθό να λέγεται ότι το διάταγμα εκκαθάρισης αυτομάτως συνεπάγεται απόλυση των αξιωματούχων της εταιρείας, αφού αυτό μάλλον έχει τη συνέπεια της αναστολής των εξουσιών τους. Διατηρούν οι σύμβουλοι κατάλοιπο εξουσίας να εξουσιοδοτήσουν την καταχώρηση έφεσης κατά του διατάγματος που έχει ως συνέπεια την ίδια την εκκαθάριση της εταιρείας και την αναστολή των εξουσιών τους.
………
Η αναγνώριση της δυνατότητας της εταιρείας να εφεσιβάλει το διάταγμα εκκαθάρισης της ουδόλως αντιστρατεύεται τις νομοθετικές πρόνοιες. Ήδη αναφερθήκαμε στο Αρθρο 233. Η καταχώρηση έφεσης από την εταιρεία πρέπει περαιτέρω να συνάδει με το Άρθρο 220, ότι η διαδικασία εκ μέρους της εταιρείας συνεπάγεται άδεια του δικαστηρίου υπό τους όρους που αυτό κρίνει ορθό. ….»
Από το παραπάνω απόσπασμα είναι σαφές, ότι ο λόγος για τον οποίο κρίθηκε ότι η εφεσείουσα εταιρεία νομιμοποιείτο να καταχωρήσει την έφεση στο όνομά της και χωρίς να έχει εξασφαλίσει προηγουμένως σχετική εξουσιοδότηση του Επίσημου Παραλήπτη, ήταν ακριβώς, επειδή με την έφεση αμφισβητούσε το διάταγμα εκκαθάρισής της καθώς και το διορισμό του Επίσημου Παραλήπτη, ως εκκαθαριστή της.
Είναι φανερό, ότι τα γεγονότα της παραπάνω υπόθεσης διακρίνονται από αυτά της παρούσας, στην οποία, ούτε το διάταγμα εκκαθάρισης των εναγόντων μα ούτε και ο διορισμός του Επίσημου Παραλήπτη, ως εκκαθαριστή τους, αμφισβητούνται. Ο οποίος (Επίσημος Παραλήπτης), όπως προκύπτει και από τη σχετική ειδοποίηση διατάγματος εκκαθάρισης τού Τμήματος Αφερεγγυότητας, ημερομηνίας 23/7/2024 - το οποίο δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας - με αυτή ειδοποίησε όλους τους χρεώστες των εναγόντων να διευθετήσουν όλους τους λογαριασμούς τους απευθείας στο γραφείο του και παρακάλεσε όλους τους πιστωτές τους να υποβάλουν τις απαιτήσεις τους στον ίδιο.
Και κάτι ακόμη. Επειδή ο ενόρκως δηλών για τους ενάγοντες, στην παράγραφο 3 της ένορκης δήλωσής του που υποστηρίζει την υπό κρίση αίτηση αναφέρει ότι κατόπιν αιτήματος «εκ μέρους της εταιρείας - διευθυντή αυτής» ζητήθηκε και λήφθηκε άδεια και συγκατάθεση από τον Επίσημο Παραλήπτη για προώθηση της παρούσας διαδικασίας «εκ μέρους της υπό εκκαθάριση εταιρείας.» με κάθε σεβασμό, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Το τι είχε εξουσιοδοτήσει ο Επίσημος Παραλήπτης τους δικηγόρους των εναγόντων αναφέρεται και στην αρχή της απόφασης. Επειδή έχει σημασία, το σχετικό μέρος του διοριστήριου ακολουθεί αυτούσιο:
«Εγώ (α) ο ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ υπό την ιδιότητα μου ως εκκαθαριστής της περιουσίας της εταιρείας A. MESSIOS & SONS LTD (Η.Ε. 18054) ……….
δια του παρόντος εξουσιοδοτώ τους (γ) κ.κ. Φοίβο, Χρίστο Κληρίδη, & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΠΕ ……
όπως λάβουν εκ μέρους μου δικαστικά μέτρα εναντίον του ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΩΝΙΔΑ στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, στην Αγωγή Αρ. 364/2022.»
Εν τέλει, οι ενάγοντες, ούτε νομιμοποιούνταν μα ούτε και είχαν εξουσιοδότηση από τον Επίσημο Παραλήπτη να καταχωρήσουν οι ίδιοι την υπό κρίση αίτηση. Την οποία, για όλους τους παραπάνω λόγους, μόνο ο ίδιος είχε δικαίωμα να καταχωρήσει υπό την ιδιότητά του, ως εκκαθαριστή τους.
Δε νομίζω πως χρειάζεται να επεκταθώ.
Κατ’ ακολουθία όλων των παραπάνω διαπιστώσεων και συμπερασμάτων μου, η αίτηση απορρίπτεται.
Αναφορικά με τα έξοδα, δε βλέπω για ποιο λόγο μπορώ να αποστώ του κανόνα ότι ακολουθούν το αποτέλεσμα. Με αυτό δεδομένο, τα έξοδα της αίτησης, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο επιδικάζονται υπέρ του εναγόμενου και σε βάρος των εναγόντων.
(Υπ.) ...…………………………
Κ. Κωνσταντίνου, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
/ΚΚ-TA
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο