ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Αφρ. Χαραλαμπίδη, Ε.Δ.

                                                                                     Αρ. Αιτ: 19/2025

 Μεταξύ:

 

                                    K.K.EXTRA T.V. LIMITED

 

Αιτήτριας,

ν.

 

                                    HELLENIC BANK PUBLIC COMPANY LIMITED

Καθ’ης η Αίτηση.

 

Ημερομηνία: 25 Ιουλίου, 2025

 

Για την Αιτήτρια: κος Γ.Μαυρόγιαννης για ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΒΒΑ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Δ.Ε.Π.Ε.

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

 

1.   Η υπό κρίση διαδικασία αφορά αίτηση η οποία καταχωρήθηκε πριν από την έγερση Απαίτησης, δυνάμει του Μέρους 23 κανονισμός 2(2),  και μέσω αυτής η Αιτήτρια διεκδικεί, σε μονομερή βάση, διάταγμα εναντίον της HELLENIC BANK PUBLIC COMPANY LIMITED (στο εξής θα αναφέρεται ως η «Τράπεζα») για την αποπαγοποίηση τραπεζικού της λογαριασμού που διατηρεί στην τελευταία.

 

2.   Σύμφωνα με την γραπτή μαρτυρία που συνοδεύει την αίτηση, η οποία λαμβάνει την μορφή δύο ενόρκων δηλώσεων του διευθυντή της, η Αιτήτρια είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, εγγεγραμμένη στην Κύπρο και με έδρα την Λεμεσό και ασχολείται με την ίδρυση και λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών, καναλιών και άλλων συναφών εργασιών.

 

3.   Στις 12/5/25 καταχωρήθηκε εναντίον της Αιτήτριας στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού η Αίτηση Εκκαθάρισης 171/2025 (I-Justice) και, κατόπιν δημοσίευσης της οποίας, η Τράπεζα προέβηκε σε δέσμευση του λογαριασμού της Αιτήτριας. Η Αιτήτρια ισχυρίζεται ότι η εν λόγω πράξη από πλευράς της Τράπεζας είναι αυθαίρετη, παράνομη και αδικαιολόγητη και ότι η Αιτήτρια έχει υποστεί και θα υποστεί ζημιές, αφού δεν δύναται να προβεί σε πληρωμές χρεών, λογαριασμών και μισθών, μεταξύ άλλων, και περαιτέρω δεν γίνονται αποδεκτές από την Τράπεζα πιστώσεις στον εν λόγω λογαριασμό.

 

4.   Επιπρόσθετα, η Αιτήτρια για σκοπούς διευθέτησης του χρέους που αποτέλεσε έναυσμα της Αίτησης Εκκαθάρισης, εξέδωσε από τον υπό κρίση λογαριασμό επιταγές προς όφελος της Αιτήτριας στα πλαίσια της Αίτησης Εκκαθάρισης. Οι εν λόγω επιταγές θα καταστούν πληρωτέες και υπάρχει κίνδυνος για αστικές και ποινικές συνέπειες ως και κίνδυνος ανάκλησης της άδειας εκπομπής της Αιτήτριας.  

 

5.   Η Αιτήτρια ζητεί να εξεταστεί μονομερώς η αίτησης της ένεκα των πιο πάνω επιπτώσεων στην λειτουργία της, αφού προκλήθηκαν αλυσιδωτά προβλήματα από την δέσμευση του λογαριασμού και εάν παραμείνει δεσμευμένος έστω και για ακόμα λίγο θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα και σοβαρούς κινδύνους που θα επηρεάσουν τη βιωσιμότητα και την υπόσταση της.

 

6.   Η αίτηση ορίστηκε πρώτη φορά ενώπιον του Δικαστηρίου στις 21/7/25 και, ορίστηκε εκ νέου για Α.Δ.Ο. στις 24/7/25, με οδηγίες του Δικαστηρίου να κατατεθεί στο ενδιάμεσο από πλευράς των συνήγορων της Αιτήτριας γραπτή αγόρευση προς υποστήριξη της αίτησης τους. Ο ευπαίδευτος συνήγορος της Αιτήτριας υιοθέτησε το περιεχόμενο της γραπτής αγόρευσης που κατατέθηκε στον φάκελο της υπόθεσης κατόπιν σχετικών οδηγιών του Δικαστηρίου και, συμπληρωματικά των γρατπών του θέσεων, προέβη σε προφορική αγόρευση ενώπιον του Δικαστηρίου.

 

7.   Έχω διεξέλθει του περιεχομένου της αίτησης και της γραπτής μαρτυρίας που την συνοδεύει (συμπεριλαμβανομένων και των τεκμηρίων). Έχω επίσης λάβει υπόψη μου τα όσα προβλήθηκαν από πλευράς του ευπαίδευτου συνήγορου της Αιτήτριας στα πλαίσια των αγορεύσεων του.

 

8.   Η Αίτηση προωθείται σύμφωνα με τα Έντυπα Αρ. 33 και 53, του Μέρους 23 καν.2(2) και 4 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Η ύπαρξη κατεπείγοντος ή άλλων ιδιαίτερων περιστάσεων αποτελούν προϋπόθεση που εφαρμόζει σε Αιτήσεις που καταχωρούνται μονομερώς, είτε αυτές καταχωρήθηκαν στο πλαίσιο εκκρεμούσης διαδικασίας ή πριν την έγερση Απαίτησης.[1]

 

9.   Αρχικά, οφείλω να αναφέρω ότι προκύπτει από την μαρτυρία που η ίδια Αιτήτρια έχει προσαγάγει και συγκεκριμένα από το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 13, το οποίο αποτελεί ηλεκτρονική επικοινωνία προς τον συνήγορο της Αιτήτριας από την Τράπεζα, ότι η τελευταία αποδέχεται να προβεί στην αποδέσμευση ποσών από τον υπό κρίση τραπεζικό λογαριασμό για πληρωμές οι οποίες επιβάλλονται για την κανονική λειτουργία της Αιτήτριας/Εταιρείας κατόπιν παρουσίασης των ανάλογων αποδεικτικών που δικαιολογούν τις προτιθέμενες πληρωμές και δια της πληρωμής τους απευθείας στους δικαιούχους. Συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά σε πληρωμές μισθών, κοινωνικών ασφαλίσεων, φόρου εισοδήματος ή κοινής ωφελείας όπως ρεύματος, νερού, τηλεφωνίας κοκ. Περαιτέρω, από το περιεχόμενο του Τεκμηρίου 20 προκύπτει ότι η Τράπεζα έχει αποδεσμεύσει τον επίδικο λογαριασμό σε σχέση με πιστώσεις ώστε να μπορεί να δέχεται πληρωμές. Τα προαναφερόμενα, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την υπόλοιπη μαρτυρία που έχει προσαχθεί από πλευράς της Αιτήτριας σε σχέση με τον δικαιοδοτικό παράγοντα του κατεπείγοντος ή άλλων ιδιαίτερων περιστάσεων, εφόσον αναιρούν σημαντικό μέρος των λόγων επί των οποίων βασίζεται η Αιτήτρια και σχετίζονται με την εν λόγω προϋπόθεση. Ενώ ορθά έπραξε η Αιτήτρια να αποκαλύψει τα εν λόγω έγγραφα, από την άλλη, εφόσον το περιεχόμενο τους έρχεται σε αντίφαση με τα όσα η ίδια αναφέρει, όφειλε έστω να τοποθετηθεί επί αυτού προς υποστήριξη της δικής της εκδοχής της των γεγονότων, ως προκύπτει από την υπόλοιπη της μαρτυρία. Ως εκ τούτου, δεν θα ικανοποιούμουν, τουλάχιστον στην έκταση των προαναφερόμενων λόγων, ότι δικαιολογείται η εξέταση της αίτησης της σε μονομερή βάση. Δεν παραγνωρίζω όμως ότι η Αιτήτρια αναφέρεται και σε αποδέσμευση του λογαριασμού για άλλους σκοπούς και συγκεκριμένα για την πληρωμή έναντι διευθέτησης του χρέους που αποτέλεσε έναυσμα της Αίτησης Εκκαθάρισης. Για την εν λόγω πληρωμή αναφέρει ότι  εξέδωσε από τον υπό κρίση λογαριασμό επιταγές προς όφελος της Αιτήτριας στα πλαίσια της προαναφερόμενης διαδικασίας, οι οποίες αν τυχόν παρουσιαστούν στην Τράπεζα δεν θα καταστεί δυνατή η εξαργύρωση τους και θα εκτεθεί σε σοβαρές συνέπειες εάν δεν εκδοθεί το αιτούμενο διάταγμα μονομερώς.

 

10.          Στο σημείο αυτό θεωρώ ορθό να αναφερθώ και στην ουσιαστική πτυχή που διέπει τη φύση του διατάγματος που επιδιώκεται μέσω της υπό κρίση αίτησης. Από τα ενώπιον μου προσαχθέντα προκύπτει να έχει, πριν την καταχώρηση της υπό εξέταση αίτησης, καταχωρηθεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού εναντίον της Αίτηση Εκκαθάρισης από πιστωτή, η οποία διαδικασία ακόμη εκκρεμεί και δεν έχει ολοκληρωθεί. O περί Εταιρειών Νόμος Κεφ.113 ρυθμίζει την διαδικασία εκκαθάρισης μιας εταιρείας[2], καθώς επίσης και τις εξουσίες του Δικαστηρίου ως προς την απόφαση ή τα διατάγματα που μπορεί να εκδώσει (βλ. το άρθρο 214 του Κεφ. 113). Παρά το γεγονός ότι καμία αναφορά γίνεται στην Νομική Βάση της Αίτησης στο Κεφ.113, ως θα εξηγήσω κατωτέρω, είμαι της άποψης ότι τα όσα προνοεί είναι καθοριστικής σημασίας για την έκβαση της παρούσας αίτησης.

 

11.          Ως προς την ουσιαστική πτυχή της διαδικασίας εκκαθάρισης μιας εταιρείας μέσω  Δικαστηρίου, το άρθρο 216 του Κεφ. 113 προνοεί ότι «[κ]ατά την εκκαθάριση εταιρείας από το δικαστήριο οποιαδήποτε διάθεση της ιδιοκτησίας της εταιρείας, περιλαμβανομένων και αγώγιμων δικαιωμάτων, και οποιαδήποτε μεταβίβαση μετοχών, ή αλλαγή της υπόστασης των μελών της εταιρείας, που γίνεται μετά την έναρξη της εκκαθάρισης είναι άκυρη, εκτός αν το Δικαστήριο διατάξει διαφορετικά».  Ακολούθως, το άρθρο 218(2) προνοεί ότι «[η] εκκαθάριση εταιρείας από το Δικαστήριο λογίζεται ότι αρχίζει από το χρόνο της υποβολής της αίτησης για εκκαθάριση». Από τα προαναφερόμενα είναι πρόδηλο ότι η έκδοση ενός διατάγματος εκκαθάρισης επιφέρει αναδρομικές συνέπειες και τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της εταιρείας ξεκαθαρίζουν όπως αυτά ήταν κατά την καταχώρηση της αίτησης. Η πρακτική δέσμευσης από πλευράς της Τράπεζας εταιρείας εναντίον της οποίας καταχωρήθηκε αίτηση εκκαθάρισης, έχει αναχθεί σε  συνετή πρακτική στο πλαίσιο αυτό με βάση και την Νομολογία.[3]

 

12.          Στην Αγγλία η αντίστοιχη με το άρθρο 216 του Κεφ. 113  πρόνοια είναι το άρθρο 127 του Insolvency Act 1986[4]. Καθιερώθηκε με την απόφαση στην Re A.I. Levy (Holdings) Ltd (1964) Ch. 19, πως μετά την καταχώριση αίτησης για διάλυση και πριν αυτή ακουστεί, το δικαστήριο μπορεί να εκδώσει διάταγμα (‘anticipatory validation order’), δηλαδή, διαταγή ότι η διάθεση δεν θα είναι άκυρη εφόσον εκδοθεί διάταγμα διάλυσης. Σύμφωνα με την απόφαση στην Hollicourt (Contracts) Ltd v. Bank of Ireland (2001) Ch. 555 πληρωμές ποσών από τον τραπεζικό λογαριασμό εταιρείας θεωρούνται διάθεση περιουσίας της εταιρείας. Το Δικαστήριο, στο εν λόγω πλαίσιο, έχει την εξουσία να εγκρίνει συγκεκριμένες συναλλαγές αλλά και γενικά να επιτρέψει την συνέχιση της εμπορικής δραστηριότητας από μέρους της εταιρείας καθώς και να εγκρίνει επικείμενες συναλλαγές (βλ. Boyle & Birds', Company Law, 7^η έκδ., 2009, σελ.870). Στην υπόθεση Re Wiltshire Iron Co, ex parte Pearson (1868) L.R.3 Ch. App. 443, αναφέρθηκε πως οι πρόνοιες της νομοθεσίας είναι αναγκαίες ώστε να παρεμποδίζεται, κατά την περίοδο από την καταχώρηση της αίτησης εκκαθάρισης και μέχρι να ακουστεί, η αθέμιτη αποξένωση περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας. Στην υπόθεση Αναφορικά με την Hellindo Shipping Company Ltd (2003) 1 A.A.Δ. 238, όπου γίνεται αναφορά τόσο στο άρθρο 216 του δικού μας Νόμου, όσο και στο άρθρο 227 του παλαιού Αγγλικού Νόμου (αντίστοιχο νέο άρθρο 127 του Insolvency Act 1986) αναφέρθηκε ότι «[ε]ξ αντικειμένου ο σκοπός του άρθρου αυτού έγκειται στην παρεμπόδιση των αξιωματούχων της εταιρείας από του να αποξενώσουν περιουσιακά της στοιχεία μετά την υποβολή αίτησης για διάλυσης». Εφόσον ο σκοπός του Νόμου είναι η παρεμπόδιση των αξιωματούχων της Εταιρείας να αποξενώσουν περιουσιακά της στοιχεία, οι Αιτητές έχουν το βάρος να πείσουν το Δικαστήριο να εκδώσει διάταγμα που αποκλείει τον κανόνα όπως προβλέπεται από το άρθρο 216, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το ίδιο το λεκτικό του και συγκεκριμένα από την φράση «εκτός αν το Δικαστήριο διατάξει διαφορετικά».

 

13.          Το βάρος είναι στους ώμους του αιτητή να παρουσιάσει λόγους και να πείσει το δικαστήριο να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια και να εκδώσει το σχετικό διάταγμα (βλ. Re Atlas Truck Service Pty Ltd (1974) 4 ΑCTR 19). Πρέπει ο αιτητής να πείσει ότι η έκδοση του διατάγματος θα είναι προς όφελος όχι μόνο αυτού που κατεχώρησε την αίτηση διάλυσης και του ιδίου αλλά και των μη εξασφαλισμένων πιστωτών της εταιρείας. Γενικά, προκύπτει από την σχετική νομολογία ότι το Δικαστήριο, προτού εκδώσει διάταγμα προκαταβολικής επικύρωσης εμπορικών δραστηριοτήτων της εταιρείας, θα πρέπει να πειστεί ότι οι μη εξασφαλισμένοι πιστωτές δεν επηρεάζονται δυσμενώς και οφείλει να λαμβάνει επίσης υπόψη και το υπόλοιπο περιεχόμενο του φακέλου της Κυρίως Διαδικασίας Εκκαθάρισης. Επίσης, αναφέρεται στην Re Steane's (Bournemouth) Ltd (1950) 1 All E.R. 21, 25 ότι η κάθε περίπτωση κρίνεται με τα δικά της γεγονότα και περιστάσεις με ιδιαίτερη αναφορά στην καλή πίστη και ειλικρινή πρόθεση των ενδιαφερομένων και το δικαστήριο είναι ελεύθερο να κρίνει τι θα ήταν ορθό και δίκαιο στην κάθε περίπτωση. Η νομοθεσία παραλείποντας να καθορίσει ειδικές περιστάσεις που θα καθόριζαν τον τρόπο άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου θεωρείται ότι άφησε το ζήτημα στον έλεγχο των γενικών αρχών που εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση άσκησης δικαστικής διακριτικής εξουσίας. Αυτή όμως πρέπει να ασκείται στα πλαίσια της νομοθεσίας που αφορά στην εκκαθάριση εταιρειών.

 

14.          Από το λεκτικό του διατάγματος που διεκδικεί η Αιτήτρια, σε συνδυασμό με το υπόβαθρο γεγονότων που η ίδια έχει παραθέσει, επιδιώκεται μονομερώς η από πλευράς της, πλήρης αποδέσμευση του υπό κρίση λογαριασμού παρά την εκκρεμότητα της Αίτησης Εκκαθάρισης και τις συνέπειες που αυτή δύναται να επιφέρει. Από τις πιο πάνω νομικές αρχές, προκύπτει ότι δύναται να αποδεσμευτεί περιουσία της εταιρείας σε περιπτώσεις που εκκρεμεί αίτηση εκκαθάρισης εναντίον της αλλά η εν λόγω αποδέσμευση ασκείται Δικαστικά και με περιορισμούς, και έχοντας πάντα υπόψη τις πιο πάνω αναφερόμενες παραμέτρους και προϋποθέσεις. Περαιτέρω, θεωρώ ότι, προκύπτει επίσης από τις πιο πάνω αρχές ότι η σχετική άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου, πρέπει να ασκείται στα πλαίσια της νομοθεσίας που αφορά την εκκαθάριση μιας εταιρείας και όσο αφορά την δικονομική πτυχή του ζητήματος και συγκεκριμένα στα πλαίσια της ίδιας της Αίτησης Εκκαθάρισης, η οποία οδήγησε στην παγοποίηση του τραπεζικού λογαριασμού.

 

15.          Σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση στην ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Η «ΚΕΝΤΡΙΚΗ» ΛΙΜΙΤΕΔ κ.ά. v. NASO ELIADOU INSURANCE AGENTS AND CONSULTANTS LTD, Πολιτική Έφεση Ε80/2023 (i-justice), ημερομηνίας 23.09.2024, η ακολουθητέα διαδικασία εκδίκασης για Αιτήσεις Εκκαθάρισης, -petition- προκύπτει εν μέρει από το Άρθρο 213 του Κεφ. 113, εν μέρει από τον Περί Εταιρειών Διαδικαστικό Κανονισμό (396/1944) και, όπου δεν υπάρχει ειδική πρόνοια για αντιμετώπιση εγερθέντος ζητήματος, συμπληρωματικά εφαρμόζονται οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας, στο βαθμό όμως που η όποια εφαρμογή τους δεν αντίκειται στις πρόνοιες είτε του Κεφ. 113 είτε των προαναφερόμενων Κανονισμών.[5] Ως ρητά αναφέρεται στο Μέρος 60 των ως άνω Κανονισμών, υπό τον τίτλο «ΠΑΛΙΕΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ», και συγκεκριμένα στον κ.60.1.(3): «Οι παρόντες κανονισμοί δεν εφαρμόζονται σε σχέση με ειδικές διαδικασίες ή ειδικές δικαιοδοσίες για τις οποίες ισχύουν συγκεκριμένοι διαδικαστικοί κανονισμοί, οι οποίοι προβλέπονται από συγκεκριμένο νόμο ή κανονισμό. Νοείται ότι στο βαθμό που ο συγκεκριμένος νόμος ή κανονισμός παραπέμπει στην, ή επιτρέπει την, εφαρμογή των εκάστοτε κανονισμών πολιτικής δικονομίας, τότε εφαρμόζονται οι παρόντες κανονισμοί στο βαθμό που προβλέπεται.»

 

16.          Εφόσον υφίσταται σε εκκρεμότητα ειδική διαδικασία, υπό τη μορφή Κυρίως Αίτησης (Petition) για την εκκαθάριση της Αιτήτριας εταιρείας, η οποία προκύπτει από συγκεκριμένο Νόμο και Κανονισμό και για την οποία εφαρμόζεται ειδική διαδικασία και, για τους λόγους που έχω αναφέρει πιο πάνω, κρίνω ότι είναι στο πλαίσιο της εν λόγω διαδικασίας που θα έπρεπε η Αιτήτρια να προωθήσει το αίτημα της, καταλήγω στο ότι το αντικείμενο της υπό εξέταση Αίτησης, τουλάχιστον έχοντας υπόψη τα δεδομένα της παρούσας υπόθεσης ως αυτά έχουν παρουσιαστεί από πλευράς της ίδιας της Αιτήτριας, δεν βρίσκει έρεισμα στην διαδικασία που εγείρεται με βάση το Μέρος 23 καν.2(2).

 

17.          Υπό το φως των όσων έχω αναφέρει πιο πάνω, και αφού καταλήγω στο ότι η υπό εξέταση Αίτηση δεν είναι το κατάλληλο δικονομικό μέσο και πλαίσιο για την προώθηση του αιτήματος της Αιτήτριας, αυτή πρέπει να απορριφθεί. Ως εκ τούτου η υπό κρίση Αίτηση απορρίπτεται.  Καμιά διαταγή για έξοδα.

 

 

 

                                                                                    (Υπ.)............................

                                                                                   Αφρ. Χαραλαμπίδη, Ε.Δ.

Πιστόν Αντίγραφο

 

Πρωτοκολλητής