ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟΥ: Λ. Μουγής, Π.Ε.Δ.
Μ. Χριστοδούλου, Α.Ε.Δ.
Α. Θωμά-Θεοδοσίου, Προσ. Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 11214/2023
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ν.
ΔΔ
Κατηγορουμένου
Ημερομηνία: 6 Μαΐου, 2025.
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: Ο κ. Μ. Κουτσόφτας.
Για τον Κατηγορούμενο: Ο κ. Χρ. Δημητρίου.
Κατηγορούμενος παρών.
ΠΟΙΝΗ
Η κυκλοφορία της απόφασης υπόκειται σε περιορισμό και απαγορεύεται η οποιαδήποτε δημοσίευση ή δημοσιοποίηση της χωρίς την άδεια του εκδικάζοντος Δικαστηρίου.
Ο κατηγορούμενος έχει κριθεί ένοχος μετά από ακροαματική διαδικασία σε τέσσερις κατηγορίες για τα αδικήματα του βιασμού, κατά παράβαση του άρθρου 144 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 (κατηγορία 1), της σεξουαλικής κακοποίησης διά διείσδυσης, κατά παράβαση του άρθρου 4 και 146(Α) του Ποινικού Κώδικα (κατηγορία 2), εξαναγκασμού σε πράξεις σεξουαλικού χαρακτήρα, κατά παράβαση των άρθρων 4 και 146(Ε) του Ποινικού Κώδικα (κατηγορία 3), ως επίσης και για σεξουαλική παρενόχληση, κατά παράβαση των άρθρων 2, 5(α) και 7 του Περί της Πρόληψης και της Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και περί Συναφών Θεμάτων Νόμου 115(Ι)/2021 (κατηγορία 4).
Τα γεγονότα που συνθέτουν τη διάπραξη των αδικημάτων καταγράφονται ως επί το πλείστον στα ευρήματα του Δικαστηρίου στην αιτιολογημένη απόφαση μας ημερομηνίας 10/4/2025 και τα οποία παραθέτουμε για σκοπούς της παρούσας.
«Στις 24/7/2023 η ΜΚ3 πήγε στην μπυραρία [ ] στην Ορόκλινη, όπου ήταν θαμώνας την τελευταία ενάμιση εβδομάδα, ιδιοκτησίας του ΜΚ2. Καθόταν σε τραπέζι με τους ΜΚ2 και ΜΥ1 όταν πήγε στο τραπέζι τους ο κατηγορούμενος και της συστήθηκε ως ΔΔ. Η ΜΚ3 του έκανε αστείο αν είναι ο «ΧΧ». Στις 25/7/2023 μετέβηκε και πάλι στην εν λόγω μπυραρία και κάθισε με τους ΜΚ2 και ΜΥ1, ο οποίος ΜΥ1 είναι αδελφός του κατηγορούμενου. Σε κάποια στιγμή και ενώ η ΜΚ3 έβαζε μουσική της φώναξε ο κατηγορούμενος να πάει στο τραπέζι του λέγοντας της «έλα ρε μαγκούι να σε γνωρίσω εσένα που βάλλεις τέτοια μουσική». Μίλησαν αρκετή ώρα και στη συνέχεια της είπε να μεταβούν στην μπυραρία [ ] και πάλι στην Ορόκλινη. Ο ΜΚ2 είπε στον κατηγορούμενο να την αφήσει ήσυχη και να μην την πάρει πουθενά χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πήγαν τελικά στην μπυραρία [ ] και μαζί τους πήγε και ο ΜΚ2 που της είπε ότι ο κατηγορούμενος μπορούσε να τα σπάσει όλα. Εκεί κάθισε η ΜΚ3 κάθισε με τον ΜΚ2 και άκουσε τον κατηγορούμενο που μιλούσε με τον ιδιοκτήτη της αναφερόμενης μπυραρίας ότι έκανε χρήση κοκαΐνης. Μετά την κουβέντα του με τον ιδιοκτήτη της μπυραρίας ο κατηγορούμενος της είπε να πάνε για ποτό στην Πύλα. Ο ΜΚ2 εξέφρασε και πάλι τις αντιρρήσεις του τόσο προς την ΜΚ3 όσο και προς τον κατηγορούμενο. Ο κατηγορούμενος υποσχέθηκε ότι θα την προστάτευε αφού ήταν σαν ξαδέρφια. Η ΜΚ3 πήγε στην Πύλα στο υποστατικό [ ], μαζί με τον κατηγορούμενο. Εκεί ο κατηγορούμενος προσπαθούσε να τη φιλήσει με την ΜΚ3 να αντιδρά και να μην τον αφήνει. Της έλεγε επίσης ότι είναι πολύ όμορφη και έχει πολύ ωραία χείλη. Όταν έφυγαν από το μπαράκι [ ] ο κατηγορούμενος της είπε να πάνε σε παραλία στην Ορόκλινη με την ΜΚ3 να μην δέχεται φοβούμενη να μείνει μόνη μαζί του διότι θα ήθελε να κάνουν sex κάτι το οποίο η τελευταία δεν επιθυμούσε. Της είπε τότε ή θάλασσα ή σπίτι του και κατέληξαν στο σπίτι του. Εκεί κάθισαν στα σκαλιά της οικίας του και μιλούσαν. Γύρω στις 5:00 της είπε να πάνε μέσα που είχε κλιματισμό. Η ΜΚ3 πήγε στην τουαλέτα και όταν επέστρεψε στο δωμάτιο βρισκόταν ο κατηγορούμενος φορώντας μόνο το εσώρουχο του. Της είπε ότι του αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά και την τράβηξε με την βία στο κρεββάτι. Άρχισε να την φιλά με την ΜΚ3 να του φωνάζει να σταματήσει. Τον έσπρωχνε αλλά λόγω της δύναμης του δεν μπορούσε να τον απωθήσει. Ανέβηκε πάνω της και παρά την προσπάθεια της να τον σπρώξει με τις γροθιές και την παλάμη της δεν τα κατάφερε καθότι δεν είχε αρκετή δύναμη. Τον κτυπούσε στο στήθος και στα χέρια. Ο κατηγορούμενος έβαλε το χέρι του μέσα από το παντελόνι και το εσώρουχο της ΜΚ3 και έβαλε δύο δάκτυλα στον κόλπο της. Του έλεγε συνέχεια όχι και τον έσπρωχνε. Κατάφερε, αφού σηκώθηκε για να μπορεί και της έβγαλε το παντελόνι που φορούσε όχι όμως και το εσώρουχο αφού το κρατούσε πολύ σφιχτά. Της τράβηξε το εσώρουχο στο πλάι και έβαλε το πέος του στον κόλπο της χωρίς να βάλει προφυλακτικό. Συνέχισε να τον κτυπά και να τον σπρώχνει με τον κατηγορούμενο να συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα της σηκώνοντας και την φανέλα της και φιλώντας την στο στήθος. Παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες της δεν κατάφερε κάτι με τον κατηγορούμενο να της λέει «αφού είσαι δική μου, δεν μπορώ να σταματήσω, αυτό είναι το φυσιολογικό, μα αφού θέλω σε, όσο πιο πολύ παλεύκεις τόσο πιο πολλά καυλώνω» και δεν σταματούσε. Της είπε ότι ήθελε να τελειώσει πάνω της στο πρόσωπο της, στο στόμα της, με την ίδια να του λέει να μην τελειώσει μέσα της. Η απάντηση που έλαβε από τον κατηγορούμενο ήταν «γιατί δεν θέλεις μικρά Δ». Σε κάποια στιγμή ηρέμησε και έφυγε από πάνω της. Συνέχισε όμως να την κρατά και δεν την άφηνε να φύγει. Η ίδια είχε εξασθενήσει και ζαλιζόταν και δεν ήταν καλά ούτε σωματικά ούτε ψυχικά και ήταν τόσο εξουθενωμένη. Της είπε «εν τζιαι λοαρκάζεις τον βιασμό τούτον. Είσαι δική μου τζιαι ήθελες το». Η ΜΚ3 του ανάφερε ότι την βίασε και ο κατηγορούμενος της είπε είναι γι΄ αυτό το λόγο που δεν πάει με Κύπριες γιατί οι Κύπριες το θεωρούν βιασμό και πάει μόνο με ξένες. Η ΜΚ3 έμεινε εκεί μέχρι να κοιμηθεί και στη συνέχεια πήρε την τσάντα της και έφυγε πηγαίνοντας προς το σπίτι της που είναι τρία λεπτά δρόμος. Δεν είπε σε κανένα τίποτε εκείνη την ώρα ούτε και στην μητέρα της που ήταν στο σπίτι. Στις 26/7/2023 γύρω στις 20:30 πήγε στην μπυραρία [ ] όπου εκεί ανέφερε στον ΜΚ2 τι έγινε. Την ρώτησε αν την βίασε ο κατηγορούμενος και του απάντησε θετικά. Στις 27/7/2023 περί ώρα 0:100 πρόβηκε σε καταγγελία στον αστυνομικό σταθμό Ορόκλινης για βιασμό της από τον κατηγορούμενο. Την ίδια μέρα η ΜΚ3 εξετάστηκε από τον ιατροδικαστή Νικόλα Χαραλάμπους με την πρωκτική, περιπρωκτική, κόλπο και αιδοίο να είναι φυσιολογικά. Στις 27/7/2023 και ώρα 12:10 εναντίον του κατηγορούμενου εκδόθηκαν Δικαστικά εντάλματα έρευνας και σύλληψης και συνελήφθηκε στις 14:40. Στις 28/7/2023 εξετάστηκε από τον ιατροδικαστή Νικόλα Χαραλάμπους χωρίς να φέρει κακώσεις σώματος. Από την ΜΚ3 λήφθηκε αίμα και ούρα όπου εντοπίστηκαν οι ουσίες βενλαφαξίνη και τραζοδόνη που ανήκουν στην κατηγορία των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων ενώ στα δείγματα ούρων και αίματος που λήφθηκαν από τον κατηγορούμενο εντοπίστηκε η ουσία βενζοϋλοεκγονίνη που αποτελεί μεταβολίτη της κοκαΐνης με την ανίχνευση της να υποδηλώνει τη λήψη κοκαΐνης.»
Δηλώθηκε τέλος ότι ο κατηγορούμενος είναι λευκού ποινικού μητρώου.
Για σκοπούς επιμέτρησης και επιβολής ποινής, ετοιμάστηκε έκθεση του Γραφείου Ευημερίας όπου αναφέρονται οι προσωπικές, οικογενειακές και άλλες περιστάσεις του κατηγορούμενου. Είναι ηλικίας 53 ετών, έγγαμος σε διάσταση και πατέρας 3 παιδιών. Μεγάλωσε στην επαρχία Λάρνακας απ΄ όπου κατάγονται οι γονείς του. Ο πατέρας του 77 ετών είναι καρκινοπαθής και πριν τη συνταξιοδότηση του εργαζόταν ως μάγειρας. Για κάποια χρόνια διατηρούσε δικό του εστιατόριο στην Ορόκλινη. Η μητέρα του 85 χρονών, εργάστηκε ως καθαρίστρια και αντιμετωπίζει πολλαπλά ορθοπεδικά και κινητικά προβλήματα. Ο κατηγορούμενος είναι το μεγαλύτερο από τα 4 παιδιά της οικογένειας με τη μεγαλύτερη από τις αδελφές του να έχει αποβιώσει το 1997 από καρκίνο. Ο ίδιος φοίτησε μέχρι την Β τάξη Γυμνασίου οπόταν και διέκοψε και άρχισε να εργάζεται. Εργάστηκε ως μαραγκός, βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων, εργάτης σε οικοδομές, καθώς επίσης και σερβιτόρος. Αποστρατεύτηκε το 1994 όταν πήρε απαλλαγή λόγω ψυχολογικών προβλημάτων που παρουσίασε. Συνέχισε να εργάζεται ως σερβιτόρος και μπάρμαν και σε ηλικία 23 ετών μέχρι και το 2003, απασχολείτο ως οδηγός ταξί. Λειτούργησε δική του ταβέρνα στην Ορόκλινη και το 2019 τερμάτισε τη λειτουργία της. Στη συνέχεια κατασκεύασε λυόμενο υποστατικό στην αυλή του σπιτιού του το οποίο λειτουργούσε ως εργαστήρι ζαχαροπλαστικής. Το 1997 απέκτησε το πρώτο του παιδί εκτός γάμου το οποίο αναγνώρισε και που διαμένει στην Αγγλία. Αν και τα πρώτα χρόνια διατηρούσε κάποια επικοινωνία, εδώ και αρκετό καιρό δεν έχει οποιαδήποτε επαφή με το παιδί του. Το 2005 τέλεσε γάμο με γυναίκα από την Ρωσία με την οποία είχαν ήδη αποκτήσει δύο παιδιά. Το 2007 μετέβηκε οικογενειακώς στην Αμερική για διακοπές όπου βρίσκονταν τα πεθερικά του και τότε ήρθε σε διάσταση με την σύζυγο του καθώς εκείνη επιθυμούσε να παραμείνει με τα παιδιά στην Αμερική. Μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί διαζύγιο. Για 13 χρόνια δεν είχε επαφή με τα παιδιά του παρά τις δικές του προσπάθειες να επιστρέψουν στην Κύπρο. Σταδιακά οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν και τα στήριζε οικονομικά στο μέγιστο των δυνατοτήτων του τα οποία συνεχίζουν να διαμένουν στην Αμερική. Η μεγαλύτερη του κόρη είναι φοιτήτρια ενώ ο γιος του εργάζεται ως τζαμοκαθαριστής. Από το 2010 μέχρι το 2019 συμβίωνε με γυναίκα από την Βουλγαρία με την οποία οδηγήθηκε σε οριστικό χωρισμό λόγω δικής του υπαιτιότητας αφού διατηρούσε παράλληλες σχέσεις. Την περίοδο 2021-2022 μετέβηκε στην Αμερική για 6 μήνες. Επιστρέφοντας στην Κύπρο εργαζόταν ως οδηγός μικρού λεωφορείου.
Ο συνήγορος υπεράσπισης αγορεύοντας περαιτέρω για σκοπούς μετριασμού της ποινής αναφέρθηκε στο χαρακτήρα του κατηγορούμενου ότι είναι άτομο αγαπητό και φιλήσυχο, ως επίσης και στο λευκό ποινικό μητρώο του και τη μη εμπλοκή του σε οποιοδήποτε αδίκημα στα 40 χρόνια της ζωής του που μπορούσε να κριθεί ως ποινικά υπεύθυνος. Τέθηκε περαιτέρω η συνεργασία του με τις ανακριτικές αρχές πριν την σύλληψη του και την καταχώριση της υπόθεσης αλλά και μετά, αφού δεν προσπάθησε να αποκρύψει οτιδήποτε. Προέβαλε επίσης ο κύριος Δημητρίου ότι δεν υπήρχε προσχεδιασμός για την διάπραξη των αδικημάτων αλλά ούτε και εξανάγκασε την παραπονούμενη να μείνει μαζί του παρά το ότι, σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, έδειξε τις προθέσεις του για ερωτική συνεύρεση μαζί της. Υπήρχε, σύμφωνα με τον συνήγορο υπεράσπισης, μία συνεχής ανοχή και όχι μια ισχυρή αντίσταση από πλευράς της. Η παρούσα υπόθεση εισηγήθηκε, διαφοροποιείται από άλλες σοβαρότερες δεδομένου και του βαθμού επίθεσης αναφερόμενος και σε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Δέχθηκε η υπεράσπιση ότι υπήρξε βλάβη στην παραπονούμενη αλλά δεν τέθηκε σε ποιο βαθμό, λαμβανομένου υπόψη ότι την επόμενη μέρα του βιασμού της επισκέφθηκε την μπυραρία που σύχναζε ο κατηγορούμενος και έβαζε μουσική. Μας κάλεσε επίσης ο κύριος Δημητρίου να συνυπολογίσουμε το ότι ο πατέρας του είναι καρκινοπαθής και τον μεταφέρει αρκετές φορές την εβδομάδα στο ογκολογικό και η μητέρα του αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα και βρίσκεται καθηλωμένη και οποιεσδήποτε κινήσεις της γίνονται με την βοήθεια του κατηγορούμενου. Η φυλάκιση του θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στην οικογένεια του. Υπό τις πιο πάνω συνθήκες μας κάλεσε ο συνήγορος υπεράσπισης να δείξουμε κάθε δυνατή επιείκεια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αδικήματα που ο κατηγορούμενος διέπραξε είναι σοβαρά με τα σοβαρότερα να είναι αυτά του βιασμού και της σεξουαλικής κακοποίησης διά διείσδυσης (κατηγορίες 1 και 2). Η σοβαρότητα τους αντικατοπτρίζεται στην υπό του νόμου προβλεπόμενη ποινή η οποία σύμφωνα με τα αντίστοιχα άρθρα 144 και 146Α του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154, είναι αυτή της δια βίου φυλάκισης. Για το δε αδίκημα του εξαναγκασμού σε πράξεις σεξουαλικού χαρακτήρα, που αφορά η κατηγορία 3, η ποινή που επιφέρει, σύμφωνα με το άρθρο 146Ε του Κεφ. 154 είναι αυτή της φυλάκισης που δεν υπερβαίνει τα δέκα χρόνια ενώ για την κατηγορία 4 προβλεπόμενη ποινή στη βάση του άρθρου 7 του Περί της Πρόληψης και της Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και Περί Συναφών Θεμάτων Νόμου 115(Ι)/2021 είναι αυτή της φυλάκισης που δεν υπερβαίνει τα 5 χρόνια ή και χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις €10.000.
Πέραν της σοβαρότητας των αδικημάτων αντανακλώνται και οι κοινωνικά ζημιογόνες επιπτώσεις τους. Όπως τονίστηκε στη Σοφοκλέους ν. Δημοκρατίας (1998) 2 ΑΑΔ 259, σε σεξουαλικά αδικήματα πρέπει να επιβάλλεται αποτρεπτική ποινή για την καταστολή τους ενόψει της ιδιαίτερης σοβαρότητας τους ως εγκλημάτων αφού όχι μόνο στρέφονται κατά των ηθών αλλά προσβάλλουν και την προσωπικότητα του θύματος.
Βασικό συστατικό στοιχείο του αδικήματος του βιασμού είναι η απουσία συναίνεσης για την επέμβαση στο σώμα και συνεπακόλουθα στην προσωπικότητα άλλου ανθρώπου. Εξ ορισμού ο βιασμός συνιστά μία από τις χείριστες μορφές βίας εναντίον άλλου προσώπου.
Στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Hunganu, Ποινική Έφεση Αρ. 130/2020, ημερομηνίας 20/7/21, ECLI:CY:AD:2021:B348 τέθηκαν τα ακόλουθα:
«Καθ’ όσον αφορά την Κατηγορία του βιασμού θα πρέπει εξ' αρχής να υπομνηστεί ότι η φυλάκιση δια βίου που προβλέπεται ως η μέγιστη ποινή αντικατοπτρίζει τη σοβαρότητα που προσδίδεται στο συγκεκριμένο έγκλημα από το Νόμο και αντανακλά τις κοινωνικά ζημιογόνες επιπτώσεις του (xxx xxx Rana κ.ά. ν. Δημοκρατίας (2004) 2 Α.Α.Δ. 489, 500). Χωρίς αμφιβολία το αδίκημα αυτό συνιστά μια από τις χειρότερες μορφές καταπάτησης και εξευτελισμού της προσωπικότητας μιας γυναίκας. Και τούτο γιατί παραβιάζει το αναφαίρετο της δικαίωμα να έρχεται σε σεξουαλική επαφή μόνο εφόσον η ίδια δίδει τη συγκατάθεση και αποδοχή της. Η επέμβαση στο αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, ιδιαιτέρως όταν επέρχεται με την άσκηση βίας μεγαλύτερης από εκείνη που είναι συνυφασμένη με την διάπραξη του αδικήματος, επιτάσσει την αυστηρή τιμωρία του παραβάτη. Σε σεξουαλικά αδικήματα πρέπει να επιβάλλεται αποτρεπτική ποινή για την καταστολή τους, ενόψει της ιδιαίτερης σοβαρότητας τους ως εγκλημάτων τα οποία όχι μόνο στρέφονται κατά των ηθών, αλλά και γιατί προσβάλλουν την προσωπικότητα του θύματος (Σοφοκλέους ν. Δημοκρατίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 259, Δημοκρατία v. Κυριάκου (2008) 2 Α.Α.Δ. 562 και Fowokan v. Δημοκρατίας (2014) 2 Α.Α.Δ. 36). Ανάλογα με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης, η ποινή μπορεί να είναι ιδιαίτερα αυστηρή και πολυετής (Γιάγκου ν. Δημοκρατίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 67).»
Πέραν των πιο πάνω θα πρέπει επιπρόσθετα να τεθεί ότι διαπιστώνεται ανησυχητική τάση στη διάπραξη σεξουαλικών αδικημάτων και αντλούμε Δικαστική γνώση από τον αριθμό των υποθέσεων που εκκρεμούν ενώπιον μας και ένας μεγάλος αριθμός τους αφορά αδικήματα σεξουαλικής φύσεως. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο παράγοντας της αποτροπής να προβάλλει ως ιδιαίτερα σημαντικός (βλ. Ομήρου ν. Δημοκρατίας Ποινική Έφεση Αρ. 91/2017 ημερομηνίας 2/5/2018), ECLI:CY:AD:2018:B214.
Στην υπόθεση Selmani ν. Δημοκρατίας (2016) 2Β ΑΑΔ 854, που αφορούσε βιασμό επιβεβαιώθηκε ότι επιβάλλεται η καταφυγή σε αυστηρότερες ποινές όταν διαπιστώνεται αυξητική τάση, επιμονή ή έξαρση σε παρόμοιας φύσης αδικημάτων.
Αναφορικά με τις αρχές βάση των οποίων το Δικαστήριο προβαίνει σε επιμέτρηση της ποινής σε υποθέσεις σεξουαλικών αδικημάτων παραπέμπουμε στην υπόθεση Στυλιανού ν. Δημοκρατίας (2015) 2Β ΑΑΔ 680, όπου τέθηκε ότι τα Κυπριακά Δικαστήρια άντλησαν ιδιαίτερη βοήθεια και καθοδήγηση στον τρόπο αντιμετώπισης σε σχέση με την ποινή σε αδικήματα βιασμού από την Αγγλική νομολογία επισημαίνοντας τα ακόλουθα:
«Τα Κυπριακά Δικαστήρια άντλησαν ιδιαίτερη βοήθεια και καθοδήγηση στον τρόπο αντιμετώπισης αναφορικά με το θέμα της ποινής σε αδικήματα βιασμού από την αγγλική νομολογία. Ως προς τη συγκριτική τοποθέτηση του αδικήματος σε κλίμακα σοβαρότητας, καθοδήγηση παρέχει η απόφαση στην υπόθεση Keith Billam a.o. [1986] 3 Crim. App. Rep. (S) 48. Ο Lord Chief Justice στις σελ. 50-51 αναφέρει τα ακόλουθα (σε ελεύθερη μετάφραση):
«Για βιασμό ο οποίος διαπράττεται χωρίς οποιονδήποτε επιβαρυντικό ή ελαφρυντικό παράγοντα, σε μία υπόθεση μετά από ακρόαση πρέπει να λαμβάνεται ως σημείο αφετηρίας ποινής τα πέντε χρόνια φυλάκισης. Όταν ο βιασμός διαπράττεται από δύο ή περισσότερα πρόσωπα από κοινού, ή όταν υπήρξε παραβίαση εισόδου στον τόπο διαμονής του θύματος ή από πρόσωπο που είχε ευθύνη απέναντι του θύματος ή από πρόσωπο που έχει απαγάγει το θύμα και το κρατά αιχμάλωτο, η αφετηρία ποινής πρέπει να είναι οκτώ χρόνια.
Στο ύψιστο σημείο της κλίμακος ποινής κατατάσσεται συμπεριφορά κατηγορουμένου η οποία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πολλαπλός βιασμός (campaign of rape) έναντι αριθμού γυναικών. Αντιπροσωπεύει ασυνήθη κίνδυνο και ποινή 15 χρόνων είναι πιο κατάλληλη.
Όταν η συμπεριφορά του κατηγορούμενου παρουσιάζει ψυχοπαθητικές τάσεις ή σοβαρή διατάραξη προσωπικότητας και είναι εν δυνάμει κίνδυνος για τις γυναίκες για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, η ποινή ισόβιας κάθειρξης δεν θα είναι ακατάλληλη.
Το έγκλημα, εν πάση περιπτώσει, πρέπει να θεωρείται ότι ενέχει επιβαρυντικά στοιχεία, όταν συντρέχει ένας από τους πιο κάτω παράγοντες:
(1) Η βία που χρησιμοποιήθηκε είναι υπερβολική
(2) Όταν χρησιμοποιείται όπλο (weapon) για εκφοβισμό ή πρόκληση βλάβης στο θύμα
(3) Όταν ο βιασμός επαναλαμβάνεται
(4) Όταν έχει προσεκτικά σχεδιασθεί
(5) Όταν ο κατηγορούμενος έχει προηγούμενες καταδίκες για βιασμό ή άλλα σεξουαλικά αδικήματα ή αδικήματα βίας
(6) Όταν το θύμα έχει υποβληθεί σε σεξουαλικό εξευτελισμό
(7) Το θύμα είναι πολύ νεαρό είτε πολύ ηλικιωμένο
(8) Οι επιπτώσεις στο θύμα (ψυχικές ή σωματικές) είναι ιδιαζούσης σοβαρότητας
Εφόσον, ένας ή περισσότεροι από τους πιο πάνω παράγοντες συντρέχουν, η ποινή πρέπει να είναι ουσιωδώς υψηλότερη από το αφετηριακό σημείο.»
Παρά το γεγονός ότι τα πιο πάνω δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα εντούτοις μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθοδηγητικά από τα Κυπριακά Δικαστήρια (Βλ. Χριστοφή ν. Δημοκρατίας (2009) 2 ΑΑΔ 323). Να προσθέσουμε εδώ ότι και στην Hunganu (ανωτέρω), έγινε αναφορά και στις κατευθυντήριες οδηγίες που περιλαμβάνονται στο Sexual Offences Definitive Guideline του Συμβουλίου Επιβολής Ποινών του Ηνωμένου Βασιλείου (Sentencing Council ) του 2014 που βασίζεται κατ’ ουσίαν στην υπόθεση Millberry and others (2003) Cr. App. R (S) 31, η οποία θεωρείται ως κατευθυντήρια απόφαση μέσω της οποίας κλήθηκε το Δικαστήριο να αναθεωρήσει την πρακτική που ακολουθείτο κατά την επιβολή ποινής σε υποθέσεις βιασμού.
Θα πρέπει εδώ όμως να τονίσουμε ότι ένα από τα αδικήματα, στα οποία ο κατηγορούμενος έχει κριθεί ένοχος, έχει και σαν νομικό υπόβαθρο του τον Περί της Πρόληψης και της Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και Περί Συναφών Θεμάτων Νόμο 115(Ι)/2021 που τέθηκε σε ισχύ στις 13/5/2021. Ο νομοθέτης με την θέσπιση του εν λόγω νόμου στοχεύει, ως τίθεται και στο προοίμιο του, την πρόληψη και καταστολή των μορφών βίας που ασκούνται εναντίον των γυναικών είτε αυτές είναι σωματικές είτε ψυχολογικές είτε σεξουαλικές αλλά και την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων και γενικότερα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο δε άρθρο 11 του νόμου τίθενται οι περιστάσεις που λαμβάνονται ως επιβαρυντικές κατά την επιμέτρηση της ποινής, εφόσον δεν αποτελούν ήδη μέρος των συστατικών στοιχείων του αδικήματος, που είναι:
«11…………………………………………………………………………………
(α) το αδίκηµα διαπράχθηκε εναντίον προσώπου από πρώην ή νυν σύζυγο ή σύντροφο ή µέλος της οικογένειάς του ή από πρόσωπο που συζεί ή συζούσε µε το θύµα ή από πρόσωπο το οποίο έχει καταχραστεί ή εκµεταλλευτεί θέση εξουσίας, εµπιστοσύνης ή επιρροής·
(β) το αδίκηµα ή τα συναφή αδικήµατα διαπράχθηκαν κατά συρροή·
(γ) το αδίκηµα διαπράχθηκε εναντίον προσώπου το οποίο είναι σε ευάλωτη θέση συνεπεία διανοητικής ή σωµατικής αναπηρίας ή κατάστασης εξάρτησης ή κατά γυναίκας η οποία εγκυµονούσε κατά τον χρόνο διάπραξης του αδικήµατος ή που τελούσε υπό άλλες ειδικές συνθήκες·
(δ) το αδίκηµα διαπράχθηκε εναντίον ή στην παρουσία παιδιού, ήτοι εντός του οπτικού ή ακουστικού πεδίου αυτού·
(ε) το αδίκηµα διαπράχθηκε από δύο (2) ή περισσότερα πρόσωπα ενεργούντα από κοινού·
(στ ) του αδικήµατος προηγήθηκε η άσκηση ακραίας βίας, εξαναγκασµού ή απειλής ή αυτό συνοδεύθηκε από τέτοια βία, εξαναγκασµό ή απειλή·
(ζ) το αδίκηµα διαπράχθηκε µε τη χρήση ή υπό την απειλή όπλου ή άλλου επικίνδυνου αντικειµένου· (η) το αδίκηµα είχε ως αποτέλεσµα την πρόκληση σοβαρής βλάβης στο θύµα·
(θ) ο καταδικασθείς προηγουµένως είχε καταδικαστεί για αδίκηµα της ίδιας φύσεως·
(ι) το αδίκηµα διαπράχθηκε από δηµόσιο λειτουργό κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του:»
Στην υπό εξέταση περίπτωση ο κατηγορούμενος έχοντας ως στόχο την σεξουαλική συνεύρεση του με την παραπονούμενη και που την εκδήλωσε ακόμη πριν την μετάβαση τους στην οικία του, δεν άκουσε την άρνηση της τελευταίας προς τούτο. Του έδειξε και αυτή με τον πιο σαφή τρόπο από την πρώτη στιγμή ότι δεν συναινούσε σε ερωτική πράξη μαζί του όταν αντιλήφθηκε ότι σε κάτι τέτοιο αποσκοπούσε ο κατηγορούμενος. Δεν την άκουσε όπως δεν την άκουσε και όταν με την βία την τράβηξε στο κρεβάτι εντός του υπνοδωματίου στην οικία του. Η άρνηση της ήταν και λεκτική και σωματική. Τον έσπρωχνε και τον κτυπούσε με τα χέρια της σε μία απέλπιδα προσπάθεια της να αποφύγει τον βιασμό και εξευτελισμό της. Η σωματική δύναμη του κατηγορούμενου την περιόρισε έτσι ώστε να πετύχει διείσδυση του πέους του στο σώμα της και παρά την προσπάθεια της, δεν κατάφερε να του ξεφύγει με αποτέλεσμα να καταστεί αντικείμενο ερωτικής εκμετάλλευσης του που επιθυμούσε να ικανοποιήσει της σεξουαλικές ορμές του. Στέρησε ο κατηγορούμενος με την έκνομη συμπεριφορά του, το δικαίωμα της παραπονούμενης να διαθέσει το σώμα της ως η ίδια επιθυμούσε. Το στοιχείο που επικαλέστηκε ο συνήγορος υπεράσπισης ότι η παραπονούμενη είχε την κάθε ευκαιρία όχι απλώς να φύγει από την οικία του κατηγορούμενου αλλά και να μην πάει ευθύς εξαρχής και ότι είναι από μόνη της που τον ακολούθησε, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία αλλά ούτε και ελαφρυντικό για την συμπεριφορά του. Έχουμε εξηγήσει στην απόφαση μας το στοιχείο αυτό και δεν είναι αναγκαίο να τα επαναλάβουμε. Απλώς ελλείπει η άσκηση βίας από πλευράς του για μεταφορά της παραπονούμενης στην οικία του κάτι που θα αποτελούσε ένα επιβαρυντικό στοιχείο. Το ότι μετέβηκε στην οικία του σε κάθε περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να την βιάσει τη στιγμή που η παραπονούμενη του είπε και του έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ήταν αντίθετη σε συνουσία μαζί του. Ούτε και ότι δεν τέθηκε ο βαθμός των επιπτώσεων στην παραπονούμενη μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό παράγοντα στα πλαίσια επιμέτρησης της ποινής. Αυτό αποτελεί ευτύχημα για το θύμα και δεν προσφέρεται ως ελαφρυντικό για τον θύτη. Ακόμη και το ότι δεν τέθηκε ότι η παραπονούμενη, από τη συμπεριφορά του κατηγορούμενου, είχε επιπτώσεις δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως μετριαστικός παράγοντας προς όφελος του αφού ακόμα και αν δεν υπήρξαν τέτοιες στο θύμα δεν οφείλεται καθ΄ οιονδήποτε τρόπο σε αυτόν. Το αντίθετο μάλιστα. Θα μπορούσε η συμπεριφορά του πέραν της παραβίασης του σώματος της να προκαλέσει ψυχικές επιπτώσεις στην παραπονούμενη. Δεν παραβλέπουμε, ως διατύπωσε το Ανώτατο Δικαστήριο στην ΜΘ ν. Αστυνομίας (2005) 2 ΑΑΔ 17 πως αποτελεί διαπίστωση κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, ότι συμπεριφορές ως αυτή που επέδειξε στην προκειμένη περίπτωση ο κατηγορούμενος, δεν είναι χωρίς επιπτώσεις για το θύμα, ακόμη και αν δεν έχει παρουσιαστεί (όπως εδώ), μαρτυρία πραγματογνωμόνων (βλ. επίσης, ΚΧ ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση 272/17, ημερ. 26/9/19), ECLI:CY:AD:2019:B397. Δεν παραγνωρίζουμε επίσης ότι ο κατηγορούμενος δεν έλαβε προφυλάξεις κατά τον χρόνο του βιασμού, με την παραπονούμενη να του λέει αν μην εκσπερματώσει μέσα της. Αν και δεν έχουμε καταλήξει σε εύρημα ότι υπήρξε εκσπερμάτωση εν τούτοις η μη λήψη προφυλακτικών μέτρων δημιουργεί άλλους δυνητικούς κινδύνους για μεταδιδόμενα νοσήματα.
Προσθέτουμε τέλος, ότι ο κατηγορούμενος, όπως είχε δικαίωμα να πράξει, επέμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή στην αθωότητα του με αποτέλεσμα εντούτοις, ως υποδείχθηκε στην Κλείτου ν. Δημοκρατίας (2011) 2 ΑΑΔ 113, 128), να μη «… δικαιούται να επικαλεσθεί την επιείκεια του Δικαστηρίου, αφού δεν έχει επιδείξει οποιαδήποτε μετάνοια» (βλ. επίσης, ΗΕ ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφ. 50/18, ημ. 8/4/20, ECLI:CY:AD:2020:B120, Ομήρου ν. Δημοκρατίας, Ποιν. Έφεση 91/17, ημερ. 2/5/18), ECLI:CY:AD:2018:B214. Περαιτέρω η παραπονούμενη κλήθηκε κι κατάθεσε ενώπιον του Δικαστηρίου ζώντας ξανά τα γεγονότα του βιασμού της. Ως τέθηκε και στην Bakhit v. Δημοκρατίας Ποιν. Έφεση 56/2022 ημερ.7/4/2023, ECLI:CY:AD:2023:D136, «Σε ό,τι αφορά ειδικά την παραδοχή σε υποθέσεις βιασμού, όπως υποδεικνύεται στην υπόθεση Στυλιανού (ανωτέρω), «Η περαιτέρω ταλαιπωρία (distress) του θύματος, σε περίπτωση που δώσει μαρτυρία, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παραδοχή, ίσως περισσότερο από άλλα αδικήματα, θα πρέπει, υπό κανονικές συνθήκες, να έχει ως αποτέλεσμα κάποια έκπτωση από την ποινή που θα επιβαλλόταν. Το ύψος της έκπτωσης αυτής βεβαίως ερίζεται σε όλα τα περιστατικά της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας καταδίκης σε περίπτωση ακρόασης». Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, στα πλαίσια της ακροαματικής διαδικασίας, η παραπονούμενη αναγκάστηκε να βιώσει για ακόμα μια φορά τα κατ’ επανάληψη διαδραματισθέντα σε βάρος της, από τον Εφεσείοντα.».
Παρά τα πιο πάνω όμως το καθήκον του Δικαστηρίου για εξατομίκευση της ποινής δεν μειώνεται αλλά ούτε και ατονεί αφού οφείλει να προσεγγίζει την κάθε περίπτωση στη βάση των δικών της γεγονότων και τον κάθε κατηγορούμενο, ανάλογα με τις προσωπικές και άλλες περιστάσεις του (βλ. Παναγιώτου ν. Δημοκρατίας (2008) 2 ΑΑΔ 478). Από την άλλη όμως η διεργασία εξατομίκευσης δεν σημαίνει ότι θα πρέπει ταυτόχρονα να υπερακοντίζει και το άλλο Δικαστικό καθήκον για την επιβολή της αρμόζουσας για τον συγκεκριμένο παραβάτη ποινής.
Προς όφελος του λαμβάνουμε υπόψη μας το λευκό ποινικό μητρώο του, τις οικογενειακές και προσωπικές του περιστάσεις, το γεγονός ότι η μητέρα του, πέραν του ότι είναι μεγάλης ηλικίας, αντιμετωπίζει και κινητικά προβλήματα με τον κατηγορούμενο να την βοηθά, ως επίσης και ότι ο πατέρας του είναι καρκινοπαθής και τον μεταφέρει στο ογκολογικό για θεραπεία. Δεν παραβλέπουμε τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν τόσο στον ίδιο όσο και στην οικογένεια του με την επιβολή ποινής φυλάκισης. Σε κάθε περίπτωση όμως η συμπεριφορά του, ως ανωτέρω την παραθέσαμε και η μεγάλη απαξία που τα αδικήματα αυτής της φύσεως ενέχουν, εξουδετερώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις προσωπικές περιστάσεις του κατηγορούμενου, ως αυτές έχουν τεθεί από πλευράς υπεράσπισης (βλ. Selmani ν. Δημοκρατίας, (2016) 2Α ΑΑΔ 854). Προσμετρούμε τέλος προς όφελος του την συνεργασία που είχε με τις ανακριτικές αρχές κατά τη διερεύνηση της υπόθεσης.
Σε σχέση προς την ποινολογική μεταχείριση κατηγορούμενων σε παρόμοιας φύσης υποθέσεις και προβαίνοντας πάντοτε στις ανάλογες και επιβαλλόμενες αναπροσαρμογές στη βάση τού τι ισχύει εδώ ως ζήτημα γεγονότων (παραδείγματος χάριν σε σχέση προς την ύπαρξη ή όχι παραδοχής, τη λήψη προφυλακτικών μέτρων κατά τη σεξουαλική επαφή, την έκταση της βίας που ο δράστης επέδειξε πέραν της απολύτως απαραίτητης για να διαπραχθεί ο βιασμός, τη συμπεριφορά του κατηγορουμένου μετά την εκτέλεση του εγκλήματος) και έχοντας συγχρόνως κατά νουν πως «Προηγούμενες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αναφορικά με τις επιβληθείσες ποινές, είναι ενδεικτικές του μέτρου τιμωρίας συγκεκριμένων εγκλημάτων και των παραμέτρων του καθορισμού της ποινής. Δεν έχουν, όμως, το δεσμευτικό χαρακτήρα, που ενέχει ο καθορισμός αρχών δικαίου. Και τούτο, γιατί η ποινή που επιβάλλεται σε κάθε υπόθεση είναι αλληλένδετη με τις ιδιαιτερότητες των γεγονότων που την συνθέτουν και με τις ιδιαιτερότητες των συνθηκών του παραβάτη.» (βλ. Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας (2000) 2 ΑΑΔ 1), αναδεικνύουμε ως καθοδηγητικές και ενδεικτικές και τις ακόλουθες αποφάσεις:
Στην υπόθεση Fowokan ν. Δημοκρατίας (2014) 2(Α) ΑΑΔ 36, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε ποινή φυλάκισης 8 ετών, μετά από ακρόαση, για τον βιασμό γυναίκας ηλικίας 28 ετών. Ο κατηγορούμενος ήταν 34 ετών και λευκού ποινικού μητρώου. Επιμετρήθηκαν, ανάμεσα σε άλλα, οι προσωπικές και οικογενειακές συνθήκες του κατηγορουμένου και το ότι η ποινή φυλάκισης θα οδηγούσε στη διακοπή των μεταπτυχιακών του σπουδών. Η υπόθεση δεν ήταν, κρίθηκε, από τις χειρότερες του είδους. Έγινε δεκτό ως μετριαστικό στοιχείο το ότι ο κατηγορούμενος μετέφερε την παραπονούμενη με το όχημα του πίσω στο σημείο από όπου την είχε παραλάβει και πως εισάκουσε τις εκκλήσεις της και έλαβε προφυλάξεις προτού την βιάσει. Εντοπίστηκαν και επιβαρυντικά στοιχεία, ήτοι ότι ο κατηγορούμενος αδιαφορώντας για το πρόσωπο της παραπονούμενης και παρότι τούτη τον παρακαλούσε να σταματήσει, συνέχισε να ασκεί βία μέχρι κάμψεως της αντίστασης της. Υπήρξε και προσχεδιασμός, αφού ο κατηγορούμενος είχε οδηγήσει την παραπονούμενη στο διαμέρισμα του προσποιούμενος πως ξέχασε κάτι και την κάλεσε να ανεβούν μαζί, δήθεν για να το παραλάβει. Θεωρήθηκε περαιτέρω ως επιβαρυντικό και το ότι, μετά τον βιασμό, ο κατηγορούμενος υποχρέωσε την παραπονούμενη να λουστεί ώστε να εξαφανιστούν τα όποια σημάδια της εγκληματικής του πράξης.
Στην υπόθεση Ivarsson ν. Δημοκρατίας (2016) 2Β ΑΑΔ 1207, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε ποινή φυλάκισης 7 ετών σε κατηγορούμενο ηλικίας 23 ετών (22 ετών κατά τη διάπραξη), για τον βιασμό κοπέλας 26 ετών, μετά από ακρόαση. Ο κατηγορούμενος τη βίαζε για περίπου 20 λεπτά, χωρίς προφυλακτικό. Εκσπερμάτωσε στον κόλπο της. Χρησιμοποίησε βία πέραν της απαραίτητης προς υλοποίηση του στόχου του, με την παραπονούμενη να βρίσκεται σε ευάλωτη θέση λόγω και της κατανάλωσης αλκοόλ (κάτι που γνώριζε ο κατηγορούμενος). Μετά τον βιασμό, ο κατηγορούμενος, εξευτελίζοντας την παραπονούμενη, την έσπρωξε σχεδόν ολόγυμνη έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο την βίασε, με αυτήν να τρέχει στους διαδρόμους ζητώντας βοήθεια.
Στην υπόθεση Tarita ν. Δημοκρατίας, (2016) 2A AAΔ.621, επιβλήθηκε μετά από ακρόαση ποινή φυλάκισης 12 ετών η οποία μειώθηκε σε 10 έτη αφού λήφθηκε υπόψη το νεαρό της ηλικίας των κατηγορούμενων (27 ετών) καθώς και το λευκό ποινικό μητρώο τους ως επίσης και οι περιστάσεις διάπραξης του αδικήματος. Η παραπονούμενη που ηλικίας 50 ετών, μπήκε στο αυτοκίνητο των κατηγορούμενων κατόπιν πρόσκλησης τους να τη μεταφέρουν στον προορισμό της και αντί αυτού παρέκκλιναν της πορείας τους και κατευθύνθηκαν σε απόμερο μέρος, σε δάσος, οπόταν προχώρησαν σε διαδοχικές πράξεις βιασμού, όπως και εξαναγκασμού της σε στοματικό σεξ, χωρίς όμως να χρησιμοποιηθεί υπέρμετρη βία ενώ αυτή καθ’ όλη τη διάρκεια της πράξης έκλαιγε και τους παρακαλούσε να την αφήσουν ελεύθερη.
Στην υπόθεση Selmani ν. Δημοκρατίας (ανωτέρω), επικυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο η ποινή φυλάκισης των 10 ετών που επιβλήθηκε από το Κακουργιοδικείο κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας. Οι κατηγορούμενοι γνώριζαν την παραπονούμενη και όταν αυτή επιχείρησε να φύγει από τον χώρο όπου βρίσκονταν την έσπρωξαν σε εγκαταλελειμμένη αποθήκη λέγοντας της ότι ήθελαν να έρθουν σε σεξουαλική επαφή μαζί της και όταν αυτή αρνήθηκε ο ένας εξ αυτών της επιτέθηκε και της τράβηξε κάτω το παντελόνι και το εσώρουχό της, με τον άλλο να την βιάζει από τον κόλπο με τη βοήθεια του πρώτου, ο οποίος της κρατούσε τα πόδια στο έδαφος.
Στην υπόθεση Κυπριανού ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση Αρ. 137/17, ημερομηνίας 26/4/2018, επικυρώθηκε η ποινή φυλάκισης των 8 ετών κατόπιν παραδοχής σε δυο κατηγορίες βιασμού πρωκτικού και κολπικού που έλαβαν χώρα κατά το ίδιο επεισόδιο που εκτυλίχθηκε σε δημόσιες τουαλέτες με τη χρήση υπέρμετρης βίας και αφού στη συνέχεια ακολούθησε εξευτελισμός του θύματος που ανάγκασε το θύμα να κυκλοφορεί γυμνή στην παρουσία τρίτων παρισταμένων.
Στην υπόθεση Bakhit v. Δημοκρατίας (ανωτέρω) το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την ποινή φυλάκισης 10 ετών που το Κακουργιοδικείο επέβαλε στον εφεσείοντα μετά από ακρόαση σε αδικήματα βιασμού επισημαίνοντας ότι ορθά κρίθηκε από το Κακουργιοδικείο ως επιβαρυντικοί παράγοντες ότι ο Εφεσείων ασκούσε υπέρμετρη σωματική βία στην παραπονούμενη, εν διαστάσει σύζυγο του, εξαναγκάζοντας την να συναινέσει, ώστε να έλθει σε παράνομη συνουσία μαζί του, κτυπώντας την στη πλάτη, στο χέρι, στο πόδι και τραβώντας την, γεγονότα που διαδραματίζονταν στην παρουσία των παιδιών τους, αλλά και απειλώντας την ότι θα προέβαινε σε ενέργειες προς το Τμήμα Μετανάστευσης ώστε αυτή και τα παιδιά τους να επιστρέψουν στην Αίγυπτο, ως και ότι θα πληροφορούσε τους δικούς της στην Αίγυπτο ότι αυτή διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση, όπως και το γεγονός ότι αυτή η συμπεριφορά του ήταν επαναλαμβανόμενη και μακράς διάρκειας, αφού σε διάστημα ενός έτους (μεταξύ 1/6/2020 και 21/6/2021) βίασε την παραπονούμενη σε 11 διαφορετικές περιπτώσεις και ημερομηνίες.
Οφείλουμε εδώ να προβούμε σε μία επισήμανση ως προς ποινή που επιβλήθηκε σε συγκεκριμένη υπόθεση και την οποία επικαλέστηκε η πλευρά της υπεράσπισης.
Ο κύριος Δημητρίου αναφέρθηκε στην υπόθεση Αντωνίου ν. Δημοκρατίας Πολιτική Έφεση Αρ. 80/17, ημερομηνίας 17/9/19, ECLI:CY:AD:2019:B372, όπου το Πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε κατόπιν ακρόασης, ποινή φυλάκισης 6 ετών για το αδίκημα του βιασμού. Ο εφεσείων απήγαγε και βίασε την παραπονούμενη η οποία ήταν πρώην σύζυγος του.
Στην εν λόγω υπόθεση αν και η έφεση αφορούσε πέραν της καταδίκης και την ποινή, εν τούτοις δεν προσβλήθηκε το ύψος της που ήταν όντως 6 χρόνια. Αυτό που προσβλήθηκε ως προς την ποινή ήταν η αναφορά του Κακουργιοδικείου για το στοιχείο του προσχεδιασμού και ότι αυτή η αναφορά δεν υποστηριζόταν από τα ευρήματα του. Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε το λόγο έφεσης ως αλυσιτελή αφού δεν είχε προσβληθεί το ύψος της ποινής. Υπό αυτά τα δεδομένα δεν μπορούμε να λάβουμε καθοδήγηση από την απόφαση στην εν λόγω υπόθεση εφόσον η έφεση δεν είχε ως αντικείμενο εξέτασης το ύψος της ποινής.
Συνεκτιμώντας λοιπόν όλα όσα πιο πάνω παραθέσαμε και συζητήσαμε και λαμβάνοντας υπόψιν τα γεγονότα της υπό κρίση περίπτωσης και τους μετριαστικούς παράγοντες που η υπεράσπιση έθεσε, κρίνουμε ότι μοναδική ενδεικνυόμενη ποινή υπό τις περιστάσεις είναι αναπόφευκτα αυτή της φυλάκισης.
Ως εκ τούτου επιβάλλουμε στον κατηγορούμενο τις ακόλουθες ποινές φυλάκισης:
Στην πρώτη κατηγορία ποινή φυλάκισης 8 ετών.
Στην δεύτερη κατηγορία ποινή φυλάκισης 8 ετών.
Στην τρίτη κατηγορία ποινή φυλάκισης 3 1/2 ετών
Στην τέταρτη κατηγορία ποινή φυλάκισης 2 ετών.
Οι ποινές θα συντρέχουν.
Ο χρόνος που ο κατηγορούμενος τέλεσε σε προφυλάκιση στην παρούσα υπόθεση (από 10/4/2025 ), να συνυπολογιστεί κατά το άρθρο 117(1) του Περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155.
Τα έξοδα της διαδικασίας που ανέρχονται σε €80, να καταβληθούν από τη Δημοκρατία.
(Υπ.) ………………………..
Λ. Μουγής, Π.Ε.Δ.
(Υπ.) ………………………..
Μ. Χριστοδούλου, Α.Ε.Δ.
(Υπ.) ………………………..
Α. Θωμά-Θεοδοσίου, Προσ. Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο