ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Ιωαννίδου – Παπά, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 8079/25
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ
ν
Ρ.A
Κατηγορούμενος
Ημερομηνία: 25 Ιουνίου 2025
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κ.Α.Μανώλη
Για τον Κατηγορούμενο: κ.Α.Κορέλλης
Κατηγορούμενος παρών
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει στο παρόν κατηγορητήριο πέντε κατηγορίες, ήτοι της συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος (κατηγορία 1, 2), της παράνομης κατοχής ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α’ και Β' (κατηγορία 3,5), της παράνομης κατοχής ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Β' με σκοπό την προμήθεια του σε άλλα πρόσωπα (κατηγορία 4), αδικήματα κατά παράβαση του περί Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νόμου 29/77 όπως τροποποιήθηκε.
Η υπόθεση σε προγενέστερο στάδιο έχει παραπεμφθεί από το Δικαστήριο ενώπιον του Κακουργιοδικείου Λεμεσού, το οποίο συνεδριάζει στις 29/07/2025.
Μετά την εξέλιξη αυτή ο συνήγορος της Κατηγορούσας Αρχής υπέβαλε αίτημα όπως το Δικαστήριο διατάξει την κράτηση του κατηγορούμενου μέχρι τη δίκη του, καθότι υπάρχει κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων και προς υποστήριξη του αιτήματος του κατέθεσε ενώπιον του Δικαστηρίου, δέσμη αποτελούμενη από 6 κατηγορητήρια ποινικών υποθέσεων, οι οποίες εκκρεμούν ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, ως επίσης και ενώπιον του Κακουργιοδικείου, τα οποία έχουν κατατεθεί ως Τεκμήριο Γ, χωρίς την ένσταση της Υπεράσπισης.
Ο συνήγορος του κατηγορουμένου ανέφερε ότι στο παρόν στάδιο δεν φέρει ένσταση στην αιτούμενη κράτηση, αλλά επιφυλάσσει το δικαίωμα του να το θέσει ενώπιον του Κακουργιοδικείου.
Η κράτηση ενός υπόδικου μέχρι τη δίκη ή η επιβολή όρων για σκοπούς εξασφάλισης της παρουσίας του στο Δικαστήριο εμπίπτει στη διακριτική ευχέρεια του Πρωτόδικου Δικαστηρίου με αφετηρία βεβαίως την ατομική ελευθερία και ότι η κράτηση είναι μέτρο κατ΄εξαίρεση.
Έχει πλειστάκις νομολογηθεί ότι το Δικαστήριο αποφασίζοντας ζήτημα κράτησης υπόπτου προσώπου μέχρι τη δίκη του οφείλει να έχει αφετηρία τη βασική αρχή ότι ο υπόδικος δικαιούται να παραμείνει ελεύθερος εφόσον όπου τίθενται όροι που συμβάλλουν στην προσέλευση του κατά τη δίκη, αυτός συμμορφώνεται, (Χατζηδημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 109). Κράτηση ατόμου που δεν δικαιολογείται από τους παράγοντες που έχουν καθορισθεί από τη νομολογία αντιβαίνει το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο άλλωστε είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την έννοια της δίκαιης δίκης, που, όπως λέχθηκε και στη Νικολάου ν. Αστυνομίας (2008) 2 Α.Α.Δ. 790, αποτελούν δύο καλά θεμελιωμένες αρχές στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας, αλλά και στις πρόνοιες της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. νομολογία ( και Χουσείν v. Δημοκρατίας, Ποινική έφεση 80/19, ημερ. 8.7.19, Ανδρονίκου v. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 159/18, ημερ. 4.4.18), ECLI:CY:AD:2018:B159.
Το Δικαστήριο κάθε φορά που καλείται να αποφασίσει κράτηση ατόμου ασκεί βέβαια διακριτική ευχέρεια στη βάση του Άρθρου 157(1) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155, τέτοια δε ευχέρεια πρέπει να αποφασίζεται σε συνάρτηση με τα νομολογιακά κριτήρια και τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Επειδή διατάγματα αυτής της φύσης επηρεάζουν την ελευθερία του ατόμου, η έκδοσή τους θα πρέπει να δικαιολογείται δικαστικά.
Στη Γενικός Εισαγγελέας v. Κυριάκου (2001) 2 Α.Α.Δ. 373, αναφέρεται ότι ο κανόνας ότι οι υπόδικοι αφήνονται ελεύθεροι, κάμπτεται μόνο εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι. Ως ζήτημα γενικής αρχής, η οποία κατοχυρώνεται και συνταγματικά, ένας υπόδικος δικαιούται να παραμείνει ελεύθερος με εγγύηση στις περιπτώσεις όπου υπάρχει προσδοκία ότι θα προσέλθει στο Δικαστήριο για να δικαστεί. Ανάγκη περιορισμού του πολίτη πρέπει να διαπιστώνεται δικαστικά σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και να επιβάλλεται από τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης (Ανδρέας Καραγιώργης κ.ά. v. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 92 και Μωϋσίδης ν. Αστυνομίας (2005) 2 ΑΑΔ, 138
Η κράτηση ή μη ενός κατηγορούμενου εξετάζεται με αναφορά:
(α) στον κίνδυνο μη προσέλευσής του στο Δικαστήριο κατά τη δικάσιμο, ο οποίος καθορίζεται από τη σοβαρότητα του αδικήματος, την πιθανότητα καταδίκης, και το ενδεχόμενο επιβολής αυτστηρής ποινής,
(β) στην πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων, και
(γ) στην πιθανότητα επηρεασμού μαρτύρων.
Οι τρεις αυτοί λόγοι δεν είναι ανάγκη να συνυπάρχουν, αλλά, δύνανται, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, να επενεργήσουν κατά τρόπο που να δικαιολογούν την κράτηση (Ανδρονίκου (ανωτέρω)). Χρειάζεται ισοζυγισμένη στάθμιση όλων των παραγόντων και καθένας από τους πιο πάνω παράγοντες εξετάζεται χωριστά. (Ανδρέου εναντίον Αστυνομίας,ποινική έφεση με αρ.129/20 ημερομηνίας 20.8.20 (υπόθεση ναρκωτικών).
Αναφορικά με τη πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων, σημειώνω ότι περί πιθανολόγησης μόνο ο λόγος. Δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία. Αρκεί να δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα (Χαραλάμπους v. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση 113/15, ημερ. 2.6.15). Μπορεί να στοιχειοθετηθεί είτε από στοιχεία που αφορούν σε προηγούμενη καταδίκη ή προηγούμενες καταδίκες είτε και από το γεγονός ότι εναντίον του κατηγορούμενου εκκρεμούν προς εκδίκαση ή καταχώρηση άλλες υποθέσεις σε σχέση με διάπραξη άλλων παρόμοιων αδικημάτων (Νικολάου v. Αστυνομίας (2012) 2 Α.Α.Δ. 840, Γενικός Εισαγγελέας v Ρένου Κυριάκου κ.α. (2001) 2 ΑΑΔ 373, Αριστοδήμου v Δημοκρατίας(2009) 2 ΑΑΔ 567. Η πλήρης απόδειξη πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων δεν είναι ούτε και θεωρητικά δυνατή (Νικολάου v. Δημοκρατίας (2013) 2 Α.Α.Δ. 227), Πιριπίτσης ν. Δημοκρατίας (2010) 2 ΑΑΔ, 9,
Στην Χριστούδιας v Αστυνομίας (2001) 2 ΑΑΔ 689 κρίθηκε ότι το Δικαστήριο μπορεί και από το κατηγορητήριο της υπόθεσης να οδηγηθεί σε συμπέρασμα πιθανολόγησης διάπραξης νέων αδικημάτων.
Αρκεί να δημιουργείται μια ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα στη βάση του συνόλου του υλικού που τίθεται ενώπιον του Δικαστηρίου, αφού η πιθανότητα διάπραξης άλλων αδικημάτων είναι δυνατό να προκύπτει είτε από στοιχεία που προέρχονται από το ιστορικό του υπόδικου ή της υπόθεσης είτε από εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της υπόθεσης (Χ΄΄ Δημητρίου ν. Δημοκρατίας (1997) 2 ΑΑΔ, 45, Φενερίδης (1998) 1(Δ) ΑΑΔ, 2101, Πατατάρης ν. Αστυνομίας (2012) 2 ΑΑΔ, 46, Σπανού κ.α. ν. Δημοκρατίας (2013) 2 ΑΑΔ, 89 και Χαραλάμπους ν. Δημοκρατίας, Ποινική Έφεση 113/15 (Σχ. με 115/15), απόφαση ημερομηνίας 02.06.2015, Αργύρη εναντίον Δημοκρατίας, Ποιν.Έφεση 195/20 23.12.20).
Στην Σάββα v Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 176/17, 20.9.17, ECLI:CY:AD:2017:D308 λέχθηκαν τα εξής: « την πτυχή του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων η ευπαίδευτη πρωτόδικος δικαστής ανέφερε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η καταγγελία δεν οδηγεί απαραίτητα προς μόνο μια κατεύθυνση. Ορθά επεσήμανε περαιτέρω τη σημασία που έχει το όλο ιστορικό ώστε να κριθούν οι ανησυχίες εύλογες ή όχι. Παρέπεμψε δε σε σχετική νομολογία την Τσιάκκας ν. Δημοκρατίας (2002) 2 Α.Α.Δ. 164 και τη Σιακαλή ν. Δημοκρατίας (1997) 2 Α.Α.Δ. 130, θέτοντας μάλιστα εκτενή αποσπάσματα των υποθέσεων αυτών. Κατέληξε δε αναφέροντας ότι «έχοντας υπόψη τις περιστάσεις της υπόθεσης, τη φύση των αδικημάτων και των διαφόρων καταγγελιών, το ιστορικό δεικνύει πράγματι σοβαρή ανησυχία και εγκυμονεί ενδεχομένως κινδύνους διάπραξης άλλων αδικημάτων».
Η κατ΄ ισχυρισμόν διάπραξη μεγάλου αριθμού αδικημάτων ως εμφαίνονται στο κατηγορητήριο, εντός ελάχιστου χρόνου δεικνύει την ύπαρξη ροπής και τη δυνατότητα διάπραξης νέων αδικημάτων. (Σκούρου ν. Αστυνομίας (2011) 2 ΑΑΔ, 140).
Επίσης παραπέμπω στην Ποινική Έφεση 84/24 ημερομηνίας 16/04/2024 Δημοκρατία v. Χαρίτου Θεμιστοκλέους, στην οποία ο εφεσείων αντιμετώπιζε παρόμοιες κατηγορίες και εναντίον του εκκρεμούσαν τρεις υποθέσεις ναρκωτικών και διερευνάτο ακόμα μία. Η έφεση του απορρίφθηκε από το Εφετείο. Με αυτήν είχε προσβληθεί η ορθότητα της απόφασης του παραπέμποντος Δικαστηρίου να απορρίψει το αίτημα της Κατηγορούσας Αρχής για την κράτησή του εφεσίβλητου, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους. Το αίτημα κράτησης σε αυτήν στηριζόταν στον κίνδυνο φυγοδικίας και διάπραξης άλλων αδικημάτων. Ειδικότερα εναντίον του εφεσίβλητου εκκρεμούσαν τρείς άλλες ποινικές υποθέσεις και στην τρίτη βαρύνετο με κατηγορίες κατοχής ναρκωτικών ενός γραμμαρίου μεθαμφεταμίνης, ενός γραμμαρίου κάνναβης, χρήση κάνναβης και επίσης κατείχε το ποσό των €2.000, το οποίο ήταν προϊόν διάπραξης γενεσιουργού αδικήματος. Το Δικαστήριο ανέφερε τα εξής: «δεν διαλανθάνει της προσοχής μας ότι για μερικούς μήνες που ο εφεσίβλητος αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους στην ποινική υπόθεση με αριθμό 7946/22 μέχρι την καταχώρηση της ποινικής υπόθεσης 19682/22 βρισκόταν αντιμέτωπος με τις σοβαρότερες κατηγορίες που σχετίζονται με 23 κιλά και 443, 2 γραμμάρια κάνναβης. Όμως βάση της εν λόγω ενδιάμεσης απόφασης του Κακουργιοδικείου δεν υπήρχε πιθανότητα καταδίκης σε εκείνες τις κατηγορίες και επομένως ούτε κίνητρο φυγοδικίας. Για το θέμα της ύπαρξης προηγούμενων καταδικών και ύπαρξης εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων εναντίον υπόδικου το Εφετείο παρέπεμψε στη Σιακαλλή που ανέφερα προηγουμένως. Επίσης έγινε παραπομπή στην Γενικός Εισαγγελέας v. Κυριάκου (2001) 2 Α.Α.Δ 373 και σε άλλες πρόσφατες αποφάσεις του Εφετείου.
Ακόμη στην ίδια υπόθεση έχουν αναφερθεί τα εξής: «τονίζεται ότι όπου η κατ' ισχυρισμό διάπραξη των αδικημάτων που αφορά η ποινική υπόθεση εναντίον κατηγορουμένου, λαμβάνει χώρα εντός περιόδου που βρίσκεται ελεύθερος υπό όρους για άλλη ποινική υπόθεση για αδικήματα ίδιας φύσης ή σοβαρότητας, τότε ο παράγοντας αυτός αποκτά αυξημένη σημασία κατά την εξέταση του υπό αναφορά κινδύνου. Δεν συμφωνούμε με τη κρίση του Πρωτόδικου ότι χρειαζόταν οτιδήποτε πέραν της αδιαμφισβήτητης αναφοράς στην ύπαρξη άλλων εκκρεμουσών ποινικών υποθέσεων για συγκεκριμένες ποσότητες ναρκωτικών, για σκοπούς πιθανολόγησης του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων. Οι διευκρινίσεις οι οποίες δόθηκαν ενώπιόν μας για τις κατηγορίες τις οποίες στην πραγματικότητα αντιμετωπίζει στην ποινική υπόθεση ΧΧΧ ουδόλως αποδυναμώνουν την ύπαρξη του εν λόγω κινδύνου». Συνακόλουθα διατάχθηκε η κράτηση του εφεσίβλητου.
Στην υπόθεση Στέφανος Κωνσταντίνου v. Αστυνομίας Ποινική Έφεση 271/23 ημερομηνίας 24/01/2024 επικυρώθηκε η πρωτόδικη απόφαση για την ύπαρξη κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων σε αδικήματα κλοπής από αντιπρόσωπο κάτι το οποίο είχε εξεταστεί από το Πρωτόδικο Δικαστήριο. Το Εφετείο προέβηκε σε αναφορά στη Γενικός Εισαγγελέας v. Νίκου Π.Ε 145/23 ημερομηνίας 21/07/2023 αναφέροντας ότι « αναφορικά με τον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων δεν επαρκεί μια γενική δήλωση και ότι ο κίνδυνος πρέπει να είναι εύλογος».
Επίσης στην πρόσφατη Π.Ε. 290/24 Μιχάλης Γεωργίου v. Δημοκρατίας ημερομηνίας 09/12/2024 απορρίφθηκε η έφεση του Εφεσείοντα. Το Δικαστήριο αποφάσισε ότι υπήρχε κίνδυνος φυγοδικίας και κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων. Έγινε μνεία πάλι των υποθέσεων που εκκρεμούσαν εναντίον του και κλείνοντας το Εφετείο είπε ότι όλα αυτά συνεκτιμούμενα δημιουργούσαν την εικόνα προσώπου, το οποίο έχει την τάση ή ροπή ενασχόλησης με όπλα και εκρηκτικά. Συνεπώς η έφεση του απορρίφθηκε.
Με τα ενώπιόν μου δεδομένα έχοντας υπόψη μου το Τεκμήριο Γ, το οποίο έχει καταχωριστεί από την Κατηγορούσα Αρχή και είναι αναντίλεκτο διαφαίνεται ότι εκκρεμούν 6 ποινικές υποθέσεις παρόμοιας φύσεως εναντίον του κατηγορούμενου, τόσο ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού όσο και η ποινική υπόθεση 2960/25 ενώπιον του Κακουργιοδικείου. Απ΄αυτό προκύπτει εκ πρώτης όψεως και χωρίς να παραγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας ότι ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά αδικήματα με την δράση του να εκτυλίσσεται από το 2016 μέχρι και σήμερα.
Συνεπώς, τα πιο πάνω συνεκτιμούμενα είναι τέτοια ώστε κατά την κρίση μου δημιουργούν την ισχυρή εντύπωση ύπαρξης πιθανότητας διάπραξης άλλων αδικημάτων ομοειδών ή μη σε περίπτωση που αυτός αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Τέλος εξετάζοντας τον χρόνο που μεσολαβεί μέχρι την ημερομηνία που έχει οριστεί η παρούσα υπόθεση θα πρέπει να λεχθούν τα ακόλουθα:
Ο χρόνος για τον οποίο διατάσσεται η κράτηση υποδίκου αναμφίβολα αποτελεί παράγοντα που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη εφόσον, ως έχει προαναφερθεί, η κράτηση προσώπου χωρίς καταδίκη από αρμόδιο Δικαστήριο είναι ένα μέτρο που λαμβάνεται κατ' εξαίρεση και εφόσον συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Οι προεκτάσεις της χρονικής διάρκειας της κράτησης αποτελούν θέμα που ανάγεται στην διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου και εξετάζεται μέσα στα πλαίσια των ιδιαίτερων περιστατικών κάθε περίπτωσης. Με βάση τη Χατζηδημητρίου ανωτέρω το μήκος του χρόνου πρέπει να σταθμίζεται έναντι του βαθμού της πρόβλεψης του ενδεχομένου που προορίζεται να αποτελέσει το έρεισμα κρίσης.
Στα πλαίσια αυτά κρίνω ότι το χρονικό διάστημα των 34 ημερών που ορίστηκε η υπόθεση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικό.
Εν κατακλείδι το Δικαστήριο ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια δεν έχει άλλη επιλογή από του να εκδώσει διάταγμα κράτησης του κατηγορούμενου μέχρι τις 29/7/2025 που είναι ορισμένη η παρούσα υπόθεση στο Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λεμεσού.
Συνεπώς αυτός θα παραμείνει υπό κράτηση μέχρι τότε. Να εκδοθεί διάταγμα προσαγωγής του.
(Υπ. )..........................................
Γ. Ιωαννίδου ‑ Παπά, Ε.Δ
ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο