ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. Ιωαννίδου-Παπά, Ε.Δ.
Αρ. Υπόθεσης: 2917/23
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ
N. K.
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ
-----------------------------------
Ημερομηνία: 31 Ιουλίου 2025
Εμφανίσεις:
Για την Κατηγορούσα Αρχή: κα Χρ.Κυριακίδου
Για τον Κατηγορούμενο: καμία εμφάνιση
Κατηγορούμενος απών
ΠΟΙΝΗ
Ο κατηγορούμενος έχει κριθεί ένοχος ερήμην του κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας στην κατηγορία της παράνομης κατοχής ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως ‘’Α’', κατά παράβαση των άρθρων 2, 3 ΠΡΩΤΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ Μέρος Ι, 6(1)(2), 24, 30, 31, 31Α και ΤΡΙΤΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ του Περί Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νόμου 29/77 όπως τροποποιήθηκε (κατηγορία 1) και της παράνομης χρήσης ελεγχόμενου φαρμάκου Τάξεως ‘’Α’’, κατά παράβαση των άρθρων 10(α), 24(1) και 30, 31 ΠΡΩΤΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ, Μέρος Ι και Τρίτος Πίνακας του Περί Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών Νόμου 29/77, όπως τροποποιήθηκε (κατηγορία 2).
Τα γεγονότα της υπόθεσης εκτίθενται αναλυτικά στην απόφαση του Δικαστηρίου, ημερομηνίας 31/07/2025, λαμβάνονται υπόψη στο σύνολο τους και δεν χρήζουν επανάληψης. Συνοπτικά αναφέρω ότι στις 22/03/2019 ενώ ο κατηγορούμενος ήταν συνοδηγός σε όχημα το οποίο ανακόπηκε από την αστυνομία κατόπιν σωματικής έρευνας στον ίδιο από τον Λοχ.70 Γ.Γεωργίου ανευρέθηκε στη κατοχή του ένα τεμάχιο άσπρου χαρτονιού μέσα στο οποίο υπήρχε ποσότητα άσπρης κρυσταλλικής ουσίας (τεκμήριο 5) η οποία ως διαπιστώθηκε κατόπιν επιστημονικών εξετάσεων της Δρ.Μ.Κωνσταντίνου – Υπεύθυνης Χημικού του Γενικού Χημείου του Κράτους ήταν μεθαμφεταμίνη βάρους 0,18 του γραμμαρίου (τεκμήριο 9). Ο κατηγορούμενος τόσο κατά την σωματική έρευνα όσο και κατά τη λήψη της θεληματικής κατάθεσης (τεκμήριο 2) που έδωσε παραδέχθηκε (γραπτή κατηγορία - τεκμήριο 3) ότι η ανευρεθείσα μεθαμφεταμίνη είναι δική του, για δική του χρήση εφόσον είναι χρήστης ναρκωτικών από το 2016 περίπου. Επίσης αυτός παραδέχθηκε ότι την 21/03/2019 παράνομα χρησιμοποίησε μεθαμφεταμίνη.
Τα αδικήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο κατηγορούμενος είναι σοβαρά, αυτό διαφαίνεται και από τη σοβαρότητα που προσδίδεται σ' αυτά από τον νομοθέτη, όπως προσδιορίζεται από το ανώτατο όριο ποινής που προβλέπεται από τον Νόμο. Για το αδίκημα της παράνομης κατοχής της μεθαμφεταμίνης, η οποία αποτελεί ελεγχόμενο φάρμακο τάξεως Α΄ προβλέπεται ποινή φυλάκισης μέχρι 12 χρόνια ή χρηματική ποινή ή και οι δύο αυτές ποινές. Και για το αδίκημα της παράνομης χρήσης ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α και Β προβλέπεται ποινή φυλάκισης διά βίου ή χρηματική ποινή ή και οι δύο αυτές ποινές.
Περαιτέρω η σοβαρότητα των αδικημάτων διαφαίνεται και από το γεγονός ότι αυτά αφορούν ναρκωτικά τα οποία όπως επανειλημμένα έχει τονιστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο ενσπείρουν τον πόνο και την δυστυχία σε μεγάλο αριθμό νέων κυρίως ανθρώπων και των οικογενειών τους.
Επιπλέον πρόκειται για αδικήματα, τα οποία βρίσκονται σε έξαρση και συναφώς καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για επιβολή αποτρεπτικών ποινών.
Στην Παγιαβλάς ν.Αστυνομίας(1998)2ΑΑΔ,240 λέχθηκαν σχετικά τα εξής:
«Η χρήση ναρκωτικών έχει, όντως, προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις, γεγονός που επιβάλλει, κατά κανόνα, την επιβολή αποτρεπτικών ποινών, όπως και πρόσφατα διαπιστώθηκε στην Παυλίδης κ.ά. ν. Αστυνομίας, Ποινικές Εφέσεις 6162 και 6162/15.7.96.
Η χρήση ναρκωτικών έχει ποικιλόμορφα χαρακτηριστεί ως κοινωνική μάστιγα και ως νάρκη στο θεμέλιο της κοινωνίας. Αποτελούν τα ναρκωτικά κίνδυνο, τόσο για τη φυσική, όσο και για την κοινωνική ευημερία του κοινού. Η έξαρση, η οποία παρατηρείται στη χρήση ναρκωτικών, καθιστά την αποτροπή κυρίαρχο στοιχείο στον καθορισμό της φύσης της ποινής, γεγονός που καθιστά τη φυλάκιση εμφανή επιλογή».
Το είδος και η ποσότητα των ναρκωτικών και ο σκοπός για τον οποίο κατέχονται, είναι μεταξύ των σοβαρών παραγόντων που λαμβάνονται υπόψη από το Δικαστήριο κατά τον καθορισμό της ποινής.
Είναι γεγονός ότι τόσο ο σχετικός Νόμος όσο και η Νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, προβαίνουν σε μια διαφοροποίηση ως προς την μεταχείριση των χρηστών σε αντίθεση με τους εμπόρους ναρκωτικών. Σύμφωνα με το άρθρο 30(4)(β)(iii) το αδίκημα καθίσταται λιγότερο σοβαρό μεταξύ άλλων και από το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος δεν είχε οιανδήποτε ανάμειξη σε εμπορία ή διακίνηση ναρκωτικών και ότι το παράπτωμα του σχετίζεται αποκλειστικά με τη χρήση ναρκωτικών. Στην υπόθεση Beyki ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση 52/07 ημερομηνίας 23.1.2008 λέχθηκαν σχετικά τα ακόλουθα:
«Είναι θεμελιωμένο ότι τα ναρκωτικά αποτελούν σοβαρότατο κίνδυνο για τον άνθρωπο, ο οποίος κίνδυνος πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι αυστηρές ποινές που επιβάλλονται για αδικήματα σχετιζόμενα με ναρκωτικά είναι το μέσο που έχουν τα δικαστήρια για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Γι' αυτό και οι ποινές που συνήθως επιβάλλονται για τέτοια αδικήματα ενέχουν και το στοιχείο της αποτροπής. Όμως, θεμελιωμένη είναι και η αρχή της διάκρισης της σοβαρότητας των αδικημάτων που αφορούν σε εμπορία ναρκωτικών και εκείνων που αφορούν σε κατοχή και χρήση. Οι έμποροι ναρκωτικών, όπως λέχθηκε στην Afroughi (ανωτέρω), καθιστούν επάγγελμα τους τη διασπορά του θανάτου και ως εκ τούτου είναι δύσκολο να ανευρεθούν ερείσματα για μετριασμό των ποινών που επιβάλλονται σ' αυτούς. Για τους χρήστες ναρκωτικών, όμως, υπάρχει κάποιο περιορισμένο περιθώριο για επίδειξη επιεικείας, το οποίον (περιθώριο) σχετίζεται με την αδυναμία του ανθρώπου και ειδικά των χρηστών ναρκωτικών, ανάλογα βέβαια με τις περιστάσεις της κάθε υπόθεσης.»
Ακόμη όμως και στην περίπτωση των χρηστών, η ποινή φυλάκισης δεν είναι ως θέμα αρχής κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, λανθασμένη. Σε σχέση με την αντιμετώπιση των χρηστών στην Παγιαβλάς (ανωτέρο) αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
«Πράγματι, γίνεται διάκριση μεταξύ εμπόρων και χρηστών ναρκωτικών. Στην περίπτωση των πρώτων, η ανάγκη για την επιβολή αποτρεπτικών ποινών είναι κατάδηλη. Αποζούν από τη διασπορά της καταστροφής. Η διάκριση, όμως, μεταξύ των δύο κατηγοριών παραβατών, αμβλύνεται σε μεγάλο βαθμό, αναλογιζόμενοι ότι είναι οι χρήστες που συντηρούν την εμπορία ναρκωτικών. Χωρίς τους χρήστες, δε θα υπήρχε αγορά για τα ναρκωτικά. Η καταπολέμηση του κακού στη γένεσή του διέρχεται μέσα από την καταπολέμηση της κατανάλωσης ναρκωτικών. Έτσι, και στην περίπωση των χρηστών, συντρέχουν ισχυροί λόγοι για την επιβολή αποτρεπτικών ποινών.»
Η μικρή ποσότητα ναρκωτικών επίσης πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Όμως, από μόνο του το γεγονός αυτό, δεν έχει αναγκαία αποφασιστική σημασία. Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να συνδυάζεται με άλλους μετριαστικούς παράγοντες όπως π.χ η απουσία εμπορίας και η περιστασιακή χρήση (βλ. Τρύφωνος ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφεση 202/08 ημερ. 19.3.2009 και Σελλής ν. Δημοκρατίας (2005) 2 Α.Α.Δ. 215).
Για προσδιορισμό και εξατομίκευση της ποινής στην παρούσα υπόθεση λαμβάνω λοιπόν υπόψη μου τη σοβαρότητα των αδικημάτων, ως αυτή διαφαίνεται και από τις περιστάσεις που περιβάλλουν τη διάπραξη τους καθώς και την ανάγκη επιβολής αποτρεπτικών ποινών ενόψει και της ανησυχητικής έξαρσης, η οποία παρατηρείται αλλά και των συνεπειών τέτοιας φύσης αδικημάτων στην κοινωνία.
Παρά τα πιο πάνω είναι καθήκον του Δικαστηρίου να λαμβάνει υπόψη του όλα τα ελαφρυντικά στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί από την υπεράσπιση περιλαμβανομένων των ατομικών συνθηκών του παραβάτη καθώς και εκείνα που πηγάζουν από τα γεγονότα της υπόθεσης, για εξισορρόπηση της ποινής ούτως ώστε αυτή να μη συνιστά απλώς τιμωρία, αλλά να αρμόζει στο πρόσωπο του συγκεκριμένου παραβάτη. Η διαδικασία εξατομίκευσης της ποινής όμως δεν πρέπει να συνεπάγεται εξουδετέρωση ούτε της σοβαρότητας του αδικήματος ούτε του στοιχείου της αποτροπής, όταν συντρέχουν λόγοι για την απόδοση αποτρεπτικού χαρακτήρα στην ποινή τόσο για τον ίδιο τον κατηγορούμενο όσο και για το κοινό γενικότερα (βλ. Ιωάννου κ.α ν. Δημοκρατίας (2003) 2 Α.Α.Δ. 171 και Αστυνομία ν. Toorac Fashion Ltd (1993) 2 Α.Α.Δ. 17).
Η διαδικασία όπως αναφέρθηκε διεξήχθηκε ερήμην του κατηγορουμένου, συνεπώς αναφορικά με τις προσωπικές του συνθήκες το Δικαστήριο έχει ενώπιον του ότι αυτός είναι ηλικίας 37 ετών και λευκού ποινικού μητρώου. Επίσης, αυτός κατείχε μικρή ποσότητα μεθαμφεταμίνης δηλαδή 0,18 του γραμμαρίου, όμως αυτό αποτελεί ελεγχόμενο φάρμακο τάξεως Α.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που λαμβάνεται υπόψη προς όφελος του κατηγορουμένου είναι ο χρόνος που παρήλθε από τη διάπραξη των αδικημάτων. Ως έχει νομολογηθεί η πάροδος αρκετού χρόνου από τη διάπραξη του αδικήματος είναι στοιχείο ουσιώδες που λαμβάνεται υπόψη στην επιβολή της ποινής, ειδικά αναφορικά με το είδος της ποινής, δηλαδή αν θα επιβληθεί ποινή φυλάκισης. Εκτός στις περιπτώσεις που θεωρείται απόλυτα αναγκαίο, είναι ανεπιθύμητη η επιβολή ποινής φυλάκισης μετά από περέλευση μακρού χρόνου από την ημέρα διάπραξης του αδικήματος. Η πάροδος τέτοιου μακρού χρόνου μειώνει ουσιαστικά την αποτρεπτικότητα της ποινής και δεν ασκεί αναμορφωτικό ρόλο για τον κατηγορούμενο. Περαιτέρω οι προσωπικές συνθήκες ενός κατηγορουμένου στο διάστημα αυτό μπορεί να αλλάξουν ριζικά (βλ. Γενικός Εισαγγελέας ν. Αβρααμίδη (1993) 2 ΑΑΔ 355). Ερχόμενη λοιπόν στην παρούσα διαπιστώνεται ότι τα αδικήματα διαπράχθηκαν στις 21 και 22 Μαρτίου του 2019, το κατηγορητήριο καταχωρίστηκε στις 06/03/2023, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά και το Δικαστήριο καλείται να επιβάλλει ποινή έξι χρόνια μετά από τη διάπραξη αυτών.
Τόσο ο χρόνος όσο και λοιποί παράγοντες λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη για σκοπούς μετριασμού της ποινής. Συνεκτιμώντας λοιπόν όλα τα δεδομένα κρίνω ότι στην παρούσα δεν ενδείκνυται η ποινή φυλάκισης στον κατηγορούμενο στον οποίο επιβάλλω τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη κατηγορία €300 πρόστιμο (εκάστη).
Το Τεκμήριο 5 να κατασχεθεί και να καταστραφεί και €80 έξοδα της διαδικασίας να καταβληθούν από τον κατηγορούμενο.
(Υπ.) ......................................
Γ.Ιωαννίδου - Παπά, Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο