ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΓΟΝΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ
Ενώπιον: Σ. Νεοφύτου, Δ.
Αρ. Αίτησης:332/21
Μεταξύ:
Α.Φ.
Αιτητής
-και-
Μ.Ε.Α.
Καθ’ ης η αίτηση
Ημερομηνία: 16 Οκτωβρίου 2025
Εμφανίσεις:
Για Αιτητή : Α. Τζίρτη (κα)
Για Καθ’ ης η αίτηση: Α. Παπαδοπούλου (κα) δια Ελένη Βραχίμη και Σια
ΑΠΟΦΑΣΗ
(Μόνο σε σχέση με τα έξοδα)
Με εναρκτήρια αίτηση ημερομηνίας 16.07.2021 ο Αιτητής αξίωνε τις ακόλουθες θεραπείες:
1. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να διατάσσεται η καθ’ ης η αίτηση να μεταφέρει την ανήλικη θυγατέρα των διαδίκων σε παιδοψυχολόγο σε εβδομαδιαία βάση ως θα κριθεί αναγκαίο με βάση την/τον ειδικό και/ή ως οι οδηγίες του Δικαστηρίου, μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης στην ποινική υπόθεση 93461/21 του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
2. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να τίθεται σε επίβλεψη και/ή παρακολούθηση η ανήλικη και η οικογένεια της ανήλικης και/ή της καθ’ ης η αίτηση, από λειτουργό του γραφείου ευημερίας, καθόλη τη διάρκεια εκκρεμοδικίας της ποινικής υπόθεσης 93461/21 του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας και μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης, σε σχέση με μη αρνητική επιρροή της ανήλικης από την καθ’ ης ηαίτηση και/ή αποξένωσης της από τον Αιτητή - πατέρα της.
3. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να τροποποιείται η πρόνοια της παραγράφου 5 του διατάγματος το οποίο εκδόθηκε στην αίτηση Γ.Μ.71/15 του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στις 30/6/16, με τρόπο ώστε να η διάρκεια του ταξιδιού να μην ξεπερνά τις 10 μέρες, μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης στην ποινική υπόθεση 93461/21 του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
4. Διάταγμα του Σεβαστού Δικαστηρίου με το οποίο να αναστέλλεται η πρόνοια της παραγράφου 6 του διατάγματος το οποίο εκδόθηκε στην αίτηση Γ.Μ.71/15 του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στις 30/6/16, με τρόπο ώστε μία φορά το χρόνο ως η παράγραφος 5 του διατάγματος θα επιτρέπεται να ταξιδέψει εκτός Κύπρου η ανήλικη, μέχρι την έκδοση τελικής απόφασης στην ποινική υπόθεση 93461/21 του Κακουργιοδικείου Λευκωσίας και/ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου.
Στα πλαίσια της πιο πάνω αίτησης, ο Αιτητής καταχώρισε αίτηση δια κλήσεως για την έκδοση ενδιάμεσων διαταγμάτων με θεραπείες ταυτόσημες ως οι θεραπείες 1,3 και 4 της εναρκτήριας αίτησης. Στις 08.10.2021 εκδόθηκε εκ συμφώνου ενδιάμεσο διάταγμα για παρακολούθηση της ανήλικης από παιδοψυχολόγο. Οι αιτούμενες θεραπείες 2 και 3 της δια κλήσεως αίτησης απορρίφθηκαν μετά από ακρόαση της ενδιάμεσης αίτησης με απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 26.01.2022. Τα έξοδα της αίτησης επιδικάστηκαν υπέρ της Καθ’ ης η αίτηση και εναντίον του Αιτητή.
Στις 20.01.2022 ο Αιτητής καταχώρισε αίτηση παρακοής του ενδιάμεσου διατάγματος εναντίον της Καθ’ ης η αίτηση, η οποία μετά από ακρόαση απορρίφθηκε με απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 31.10.2022. Τα έξοδα της αίτησης επιδικάστηκαν υπέρ της Καθ’ ης η αίτηση και εναντίον του Καθ’ ου η αίτηση.
Σημειώνεται ότι στις 03.02.2022, η συνήγορος του Αιτητή απέσυρε τις αιτούμενες θεραπείες 2 και 3 της εναρκτήριας αίτησης.
Όπως προκύπτει από το φάκελο της υπόθεσης, η ανήλικη άρχισε να παρακολουθείται από παιδοψυχολόγο για ένα μικρό διάστημα, εφόσον περί τον Ιούλιο του 2022 η Καθ’ ης η αίτηση την μετέφερε στην Ελλάδα για διακοπές και έκτοτε δεν έχει επιστρέψει. Μετά από ενέργειες του Αιτητή και καταχώριση αίτησης στην Ελληνική Δημοκρατία για επιστροφή της ανήλικης με βάση τη Σύβαση της Χάγης για Διεθνή Απαγωγή, εκδόθηκε αμετάκλητη απόφαση για επιστροφή της στην Κύπρο, ήτοι στο συνήθη τόπο διαμονής της.
Η Καθ’ ης η αίτηση μέχρι σήμερα δεν έχει συμμορφωθεί με την πιο πάνω απόφαση και παρά το ότι έχει καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης με αναστολή σε δύο ποινικές υποθέσεις στην Ελλάδα, εξακολουθεί να κατακρατεί την ανήλικη παράνομα.
Σημειώνεται επίσης ότι περί τις 07.12.2023 η ποινική υπόθεση με αριθμό 9346/21 που εκκρεμούσε εναντίον του Αιτητή αναστάληκε
Παρά την πιο πάνω εξέλιξη, η υπόθεση παρέμεινε εκκρεμής στο Δικαστήριο. Οι δύο πλευρές συμφωνούν σήμερα ότι είχε καταστεί πλέον άνευ αντικειμένου, δεν μπορούν όμως να καταλήξουν ως προς το θέμα των εξόδων, θέμα το οποίο παρέμεινε να αποφασιστεί από το Δικαστήριο.
Με τις αγορεύσεις τους οι συνήγοροι με αναφορά σε νομολογία επιχειρηματολογούν υπέρ των θέσεων τους. Η συνήγορος του Αιτητή υποστηρίζει ότι ο Αιτητής αναγκάζεται να αποσύρει την αίτηση του λόγω της συμπεριφοράς της Καθ’ ης η αίτηση, η οποία κατακρατεί την ανήλικη παράνομα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να καθίσταται άνευ αντικειμένου η παρούσα αίτηση. Υποστηρίζει ότι η Καθ’ ης η αίτηση με διάφορες δικαιολογίες μέσω των συνηγόρων που την εκπροσωπούσαν στο παρελθόν, κέρδιζε χρόνο και παράλληλα προχωρούσε τη δικαστική διαδικασία, ενώ δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στην Κύπρο. Είναι έκδηλο κατά την ίδια ότι τα έξοδα της εναρκτήριας αίτησης πρέπει να επιδικαστούν υπέρ του Αιτητή, ο οποίος λόγω της συμπεριφοράς της Καθ’ ης η αίτηση αναγκάστηκε αρχικά να καταχωρίσει την παρούσα αίτηση για να προστατέψει το δικαίωμα επικοινωνίας του και ακολούθως να λάβει δικαστικά μέτρα στο εξωτερικό για επιστροφή της ανήλικης και να υποστεί οικονομική ζημιά. Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αποσύρει την παρούσα αίτηση γιατί η Καθ’ ης η αίτηση την έχει καταστήσει άνευ αντικειμένου, εφόσον η ποινική υπόθεση αναστάληκε επειδή η Αιτήτρια δεν την προώθησε. Με αυτά τα δεδομένα ζητά όπως η αίτηση απορριφθεί με έξοδα εις βάρος της Καθ’ ης η αίτηση.
Η συνήγορος της Καθ’ ης η αίτηση από την άλλη, υποστηρίζει ότι το Δικαστήριο πρέπει να ακολουθήσει τον γενικό κανόνα που θέλει τον αποτυχών διάδικο να διατάσσεται να καταβάλει τα έξοδα. Όλες οι αιτούμενες θεραπείες είχαν ως χρονικό ορίζοντα την ολοκλήρωση της ποινικής υπόθεσης στην οποία ο Αιτητής ήταν κατηγορούμενος, υπόθεση που αναστάλθηκε περί τον Δεκέμβριο του 2023. Θα έπρεπε ο Αιτητής να είχε αποσύρει έκτοτε την αίτηση κάτι που δεν έπραξε μέχρι και σήμερα. Κατά την κρίση της, ο Αιτητής πρέπει να διαταχθεί να καταβάλει τα έξοδα της διαδικασίας.
Νομική Πτυχή
Η επιδίκαση εξόδων αποτελεί έργο ενάσκησης της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου η οποία πηγάζει από τον Περί Δικαστηρίου Νόμο του 1960, (Ν.14/60) άρθρο 43 και τους Πολιτικής Δικονομίας Θεσμούς Δ.59, θ.1.
Ο βασικός κανόνας είναι ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται με γνώμονα το αποτέλεσμα της υπόθεσης. Στην απόφαση Μιχαήλ Χάσικος κ.α. v. Ανδρέα Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, στη σελίδα 393 λέχθηκαν τα εξής:
«Η απονομή των εξόδων ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Η ευχέρεια ασκείται δικαστικά με γνώμονα, ως κύριο μέτρο, το αποτέλεσμα της υπόθεσης. Τόσο βαθειά θεμελιωμένη είναι η αρχή αυτή στην αστική διαδικασία, τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα, ώστε να μη δίδονται κατά κανόνα λόγοι (εξυπακούονται) για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου όταν η διαταγή για τα έξοδα συνάδει με την αρχή αυτή. Οι λόγοι για τους οποίους τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα (στην αστική διαδικασία) είναι ευνόητοι: Η δικαίωση δε συνεπάγεται δαπάνη»
Στην Πολιτική Αίτηση Ελένης Στεφάνου Μετζίτη Αρ. 50/2010, ημερομηνίας 22/06/2010, επαναλήφθηκαν οι αρχές με βάση τις οποίες ασκείται η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου στο θέμα επιδίκαση εξόδων. Συγκεκριμένα λέχθηκαν τα εξής:
« Στην υπόθεση Θρασυβούλου v. Arto Estates Limited (1993) 1 ΑΑΔ 12, το Δικαστήριο ξεκαθάρισε ότι η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου ασκείται δικαστικά μόνο εφόσον εκπηγάζει από την στάθμιση των σχετικών γεγονότων, των εσωγενών παραγόντων, αποκλειόμενου κάθε εξωγενούς παράγοντα. Στην ίδια υπόθεση τονίστηκε ότι είναι θεμελιωμένο ότι ο βασικός παράγων που διέπει την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του δικαστηρίου ως προς τα έξοδα είναι το αποτέλεσμα της δίκης. Θεωρείται ασύννομο ο δικαιωθείς διάδικος να επωμίζεται τα έξοδα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του και εύλογο να τα επωμίζεται ο αποτυχών διάδικος, η αδικαιολόγητη προσφυγή του οποίου στο δικαστήριο αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία των εξόδων. Κλασσικό παράδειγμα εξαίρεσης από τον κανόνα αποτελεί η περίπτωση επιτυχόντα διάδικου ο οποίος με το χειρισμό της υπόθεσης του συμβάλλει στην αύξηση των εξόδων της δίκης. Σε μια τέτοια περίπτωση δικαιολογείται ο μετριασμός της εφαρμογής του κανόνα ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα και η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου, ώστε να αντανακλάται η συμβολή του επιτυχόντα διαδίκου στην διόγκωση των εξόδων. »
Στην ίδια απόφαση λέχθηκε ότι μόνο όταν υπάρχει καλός λόγος εκδίδεται διαφορετική διαταγή ως προς τα έξοδα, εφόσον δεν είναι αποδεκτή η στέρηση των εξόδων του επιτυχόντα διάδικου χωρίς αποχρώντα λόγο.
Στην Μαυρονικόλα ν. Ξάνθου, (2016) 1 Α.Α.Δ. ημερομηνίας 07/06/2016, το Ανώτατο Δικαστήριο επισήμανε τα ακόλουθα σε σχέση με το ζήτημα των εξόδων։
«Το θέμα των εξόδων ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία πρέπει να ασκείται δικαστικά και όχι αυθαίρετα. Ο κανόνας ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα της δίκης, τυγχάνει εφαρμογής και σε ενδιάμεσες αποφάσεις, όπως αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η οποία επέλυσε οριστικά το ζήτημα της παρακοής στο διάταγμα του Δικαστηρίου που τέθηκε με την αίτηση του εφεσίβλητου (βλ. Δημοκρατία v. Milouca Motor Trading Ltd (2000) 1 A.A.Δ. 630). Απόκλιση από τον κανόνα δικαιολογείται μόνο εφόσον συντρέχουν ικανοί λόγοι, οι οποίοι ανάγονται στη γενεσιουργό αιτία της πρόκλησης του συνόλου ή μέρους των εξόδων της δίκης, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση που διάδικος συνέβαλε αδικαιολόγητα στη διόγκωση των εξόδων της δίκης για λόγους που δεν σχετίζονταν με το αποτέλεσμα (βλ. Spinneys Cyprus Ltd v. Χρίστου κ.ά (2004) 1 Α.Α.Δ. 1833, Θρασυβούλου v. Arto Estates Ltd (1993) 1 A.A.Δ. 12 και Χρυσοστόμου v. Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού Λτδ (2015) 1 Α.Α.Δ. 2221).
Περαιτέρω, στην Μάρω Ζαβρού ν. Ελενίτσας Μιχαηλίδου (1996) 1 Α.Α.Δ. 477, υποδείχθηκαν τα ακόλουθα։
«Η έκδοση διαταγής για έξοδα εμπίπτει στη διακριτική εξουσία του εκδικάζοντος δικαστηρίου. Στην άσκηση αυτής της εξουσίας προέχει ο κανόνας λογικής σύμφωνα με τον οποίο τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα της υπόθεσης. Τόσο μάλιστα είναι ισχυρός που από μόνος του παρέχει την αιτιολόγηση στην κάθε αντίστοιχη εξέλιξη χωρίς να παρίσταται ανάγκη εξειδίκευσης. Παρέκκλιση δικαιολογείται μόνο εφόσον συντρέχει άλλη επαρκής περίσταση που πρέπει βέβαια να εκτίθεται».
Έχει επίσης νομολογηθεί ότι η διαγωγή και η συμπεριφορά των διαδίκων καθώς και η υπαιτιότητα τους στην δημιουργία των εξόδων είναι παράγοντες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από το Δικαστήριο κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας.
Στην υπό εξέταση περίπτωση, ορθά οι δύο πλευρές συμφωνούν ότι η υπόθεση έχει καταστεί πλέον άνευ αντικειμένου και γι’ αυτό η συνήγορος του Αιτητή ζήτησε να την αποσύρει. Δεν υπάρχει ένσταση από πλευράς της Καθ’ ης η αίτηση για την απόσυρση και επομένως η αίτηση απορρίπτεται ως αποσυρθείσα.
Όσον αφορά στο γιατί η αίτηση κατέστη άνευ αντικειμένου, η μεν πλευρά του Αιτητή αποδίδει ευθύνη στην Καθ’ ης η αίτηση και στην ενέργεια της να απομακρύνει την ανήλικη από την Κύπρο, η δε Καθ’ ης η αίτηση στο γεγονός ότι με την αναστολή της ποινικής υπόθεσης εναντίον του Αιτητή, οι αιτούμενες θεραπείες δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν.
Από το λεκτικό των αιτούμενων θεραπειών 1 και 2, οι οποίες παρέμειναν σε εκκρεμότητα, προκύπτει ξεκάθαρα ότι αυτές, εάν εγκρίνονταν, θα ίσχυαν μέχρι την περάτωση της ποινικής υπόθεσης με αρ. 9346/21, εφόσον ο Αιτητής στην ουσία ζητούσε διατάγματα για να προστατέψει το δικαίωμα επικοινωνίας του, ως ο ίδιος ισχυρίζεται, μέχρι την εκδίκαση της ποινικής υπόθεσης.
Η ενέργεια της Καθ’ ης η αίτηση να μεταφέρει την ανήλικη εκτός της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου έχει κριθεί από τα Ελληνικά Δικαστήρια, όπου έχει διαταχθεί η επιστροφή της. Προκύπτει ότι από το 2022 που αυτή εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα με την ανήλικη, η υπόθεση παρέμεινε σε εκκρεμότητα για να διαπιστωθεί κατά πόσον θα επιστρέψει. Η απόφαση για την επιστροφή εκδόθηκε περί το Μάϊο του 2023, η δε ποινική υπόθεση αναστάληκε από τον Δεκέμβριο του 2023. Συνεπώς, από εκείνο το χρονικό σημείο, η παρούσα υπόθεση έπαυσε να έχει οποιοδήποτε αντικείμενο, όχι επειδή η Καθ’ ης η αίτηση μετέφερε την ανήλικη στο εξωτερικό αλλά λόγω της αναστολής της ποινικής υπόθεσης. Μπορεί η αναστολή να ήταν επακόλουθο της ενέργειας της Καθ’ ης η αίτηση, ωστόσο αυστηρά ομιλούντες ο Αιτητής θα έπρεπε να είχε αποσύρει την αίτηση του έκτοτε, εφόσον ο ίδιος έθεσε χρονικά περιθώρια ισχύος των αιτούμενων διαταγμάτων.
Με αυτά τα δεδομένα και για σκοπούς επιδίκασης των εξόδων της διαδικασίας είναι αδιάφορος ο λόγος που η ποινική υπόθεση αναστάληκε. Ό,τι έχει σημασία είναι ότι η παρούσα θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί από τον Δεκέμβριο του 2023.
Περαιτέρω, η οποιαδήποτε πρόγνωση και/ή υπόθεση για το ποιος θα ήταν τελικά ο επιτυχών διάδικος εάν η αίτηση προχωρούσε σε ακρόαση, και η επιδίκαση εξόδων πάνω σε αυτή την υποθετική βάση, καθιστά την απόφαση για επιδίκαση εξόδων όχι μόνο αυθαίρετη αλλά και παρακινδυνευμένη. Στις περιπτώσεις όπου μία αίτηση αποσύρεται, υπό προϋποθέσεις η άλλη πλευρά ενδέχεται να θεωρείται επιτυχών διάδικος, εκτός εάν υπάρχουν λόγοι που δεικνύουν το αντίθετο.
Στην υπό κρίση περίπτωση, η υπόθεση αποσύρθηκε λόγω του ότι κατέστη άνευ αντικειμένου. Δεν διαπιστώνεται ότι η απόσυρση δύναται να αποδοθεί στην μία ή στην άλλη πλευρά ούτως ώστε να υπάρχει επιτυχών διάδικος και να τίθεται θέμα εξόδων, ούτε ότι η απόσυρση ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα των ενεργειών της Καθ’ ης η αίτηση, ως ο ισχυρισμός της συνηγόρου του Αιτητή, εφόσον ο ίδιος επέλεξε να διατηρεί την υπόθεση «εν ζωή» από τον Δεκέμβριο του 2023.
Ως προς τη θέση της συνηγόρου του Αιτητή ότι η επιδίκαση εξόδων στηρίζεται στο να επιδικάζονται έξοδα εναντίον του μέρους που έχει προκαλέσει με τη στάση και συμπεριφορά του τα έξοδα θα ήθελα να σημειώσω τα εξής.
Και οι δύο διάδικοι με την στάση και συμπεριφορά τους έχουν προκαλέσει τη δημιουργία εξόδων. Η Καθ’ ης η αίτηση με την ενέργεια της να απομακρύνει την ανήλικη από την Κύπρο, επικαλούμενη διάφορες προφάσεις για να κερδίζει χρόνο αφήνοντας να νοηθεί ότι θα επιστρέψει και ο Αιτητής, ο οποίος θα έπρεπε να είχε αποσύρει την αίτηση μόλις αυτή κατέστη άνευ αντικειμένου.
Συμπληρωματικά με τα πιο πάνω, κρίνω ορθό να αναφερθώ στο θέμα της κατάχρησης διαδικασίας εφόσον το θίγει η συνήγορος του Αιτητή στην αγόρευση της. Ως η ίδια αναφέρει, εκκρεμεί ακόμα μία υπόθεση γονικής μέριμνας στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας, με αρ. 270/21, την οποία καταχώρισε η Αιτήτρια. Με αυτήν αξιώνει την τροποποίηση του υφιστάμενου διατάγματος γονικής μέριμνας που εκδόθηκε στην αίτηση 71/15 και την άσκηση της αποκλειστικά από την ίδια. Ακολούθησε η καταχώριση της παρούσας αίτησης από τον Καθ’ ου η αίτηση, όπου μεταξύ άλλων αιτείται και αυτός την τροποποίηση του υφιστάμενου διατάγματος γονικής μέριμνας, με αριθμό 71/15 και συγκεκριμένα κάποιων όρων αυτού. Ο Αιτητής θα μπορούσε και θα έπρεπε κατά την κρίση μου να καταχωρίσει ανταπαίτηση στην αίτηση της Αιτήτριας με αρ. 270/21, η οποία προηγείται της δικής του, αξιώνοντας τις θεραπείες που αξιώνει με την παρούσα, είτε να τροποποιήσει τα δικόγραφα του εάν είχε ήδη καταχωρίσει υπεράσπιση. Εν τούτοις ο ίδιος επέλεξε να καταχωρίσει νέα αίτηση (βλ. xxx v.xxx, Έφεση Αρ. 33/2016, ημερομηνία 28.05.2019).
Με βάση όλα τα ανωτέρω και λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη ότι στην υπό εξέταση εναρκτήρια αίτηση ουσιαστικά με την απόσυρση της και στην απουσία ένστασης από την άλλη πλευρά, δεν προέκυψε νικητής και ηττημένος, ούτε βέβαια μπορεί να γίνει από το Δικαστήριο οποιαδήποτε πρόβλεψη αποτελέσματος στην απουσία μαρτυρίας, θεωρώ ότι η διακριτική μου ευχέρεια θα πρέπει να ασκηθεί με τρόπο που η κατανομή εξόδων να είναι δίκαια. Δηλαδή, κάθε πλευρά να επιβαρυνθεί τα έξοδα της.
Θα ήθελα τέλος να υπενθυμίσω, ότι η δικαιοδοσία για τη γονική μέριμνα δεν έχει το στοιχείο της αντιπαράθεσης μεταξύ των γονέων αλλά αντίθετα έχει ως άξονα το κοινό καθήκον των γονέων για τη φροντίδα των παιδιών τους και συνισταμένη την ευημερία τους. Η διαδικασία που έχει ως αντικείμενο την ρύθμιση της γονικής μέριμνας ανηλίκων δεν έχει χαρακτήρα αντιπαράθεσης αλλά ερευνητικό χαρακτήρα, με στόχο την διαπίστωση των συμφερόντων των ανηλίκων (βλ. Ιωαννίδης κ.ά. ν. Ιωαννίδη κ.ά. (2002) 1 (Γ) ΑΑΔ Σελ. 1446, 1452, Στυλιανού ν. Στυλιανού (1993) 1 ΑΑΔ 130). Όπως δε έχει λεχθεί στην Φανή Δαμιανού v. Ευάγγελου Δαμιανού 1989 (1) ΑΑΔ), στόχος του Δικαστηρίου σε αυτού του είδους τις υποθέσεις παραμένει ο καθορισμός του συμφέροντος των ανηλίκων και όχι το βάσιμο των διεκδικήσεων των αντιδικούντων γονέων.
Με βάση όλα τα πιο πάνω κρίνω ότι είναι η κατάλληλη περίπτωση κάθε πλευρά να επωμιστεί τα έξοδα της.
(Υπ.)………………….
Σ. Νεοφύτου, Δ
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο