<< Επιστροφή

Αριθμός 190/2025

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Α1' Πολιτικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ασημίνα Υφαντή, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Βρυσηίδα Θωμάτου - Εισηγήτρια, Γεώργιο Σχοινοχωρίτη, Ευτύχιο Νικόπουλο και Βαρβάρα Πάπαρη, Αρεοπαγίτες.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 19 Φεβρουαρίου 2024, με την παρουσία και του Γραμματέα Γ. Φ., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

Του αναιρεσείοντος: Ι. Σ. του Α., κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ανδρέα Μπαζούρο με δήλωση κατ' άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ και δεν κατέθεσε προτάσεις.

Του αναιρεσιβλήτου: Κ. Σ. (K. S.) του J., κατοίκου ..., ο οποίος παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου δικηγόρου του Ιωάννη Πορτοκάλη και κατέθεσε προτάσεις.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από .../2013 αγωγή του ήδη αναιρεσιβλήτου, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: .../2020 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και .../2022 του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από .../2022 αίτησή του.

Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο πληρεξούσιος του αναιρεσιβλήτου ζήτησε την απόρριψη της αιτήσεως και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Με την κρινόμενη αίτηση αναίρεσης, προσβάλλεται η εκδοθείσα αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, με αριθμό .../2022 τελεσίδικη απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, το οποίο μετά από συνεκδίκαση αντίθετων εφέσεων των διαδίκων, κατά της .../2020 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που είχε δεχθεί εν μέρει την αγωγή του αναιρεσίβλητου, για την επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, από αδικοπραξία, αναγνωρίζοντας την υποχρέωση του αναιρεσείοντος να του καταβάλει για την αιτία αυτή, το ποσό των 15.000 ευρώ, απέρριψε την έφεση του αναιρεσείοντος, δέχθηκε την έφεση του αναιρεσίβλητου, εξαφάνισε την εκκαλούμενη απόφαση και κρατώντας και δικάζοντας την υπόθεση, δέχθηκε κατά ένα μέρος την αγωγή, αναγνωρίζοντας την υποχρέωση του αναιρεσείοντος, να του καταβάλει για την άνω αιτία, το μεγαλύτερο ποσό των 25.000 ευρώ. Η αίτηση αναίρεσης ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 552, 553, 556, 558, 564, 566 παρ. 1 ΚΠολΔ), είναι συνεπώς παραδεκτή (άρθρο 577 παρ. 1) και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρο 577 παρ. 3 ΚΠολΔ).
Από το άρθρο 932 ΑΚ, προκύπτει ότι σκοπός της διάταξης είναι να επιτυγχάνεται μία υπό ευρεία έννοια αποκατάσταση του παθόντος για την ηθική του βλάβη, λόγω της αδικοπραξίας, ώστε αυτός να απολαύει μία δίκαιη και επαρκή ανακούφιση και παρηγοριά, χωρίς, από το άλλο μέρος, να εμπορευματοποιείται η προσβληθείσα ηθική αξία και να επεκτείνεται υπέρμετρα το ύψος της αποζημίωσης για ηθική βλάβη, που δεν μπορεί να αποτιμηθεί επακριβώς σε χρήμα. Με βάση το σκοπό αυτό αντλούνται, στη συνέχεια, ως ουσιώδη χαρακτηριστικά της έννοιας του ''ευλόγου'' εκείνα τα στοιχεία, που αποτελούν τα πλέον πρόσφορα μέσα για την εκπλήρωση του εν λόγω σκοπού της διάταξης. Τέτοια στοιχεία είναι κυρίως, το είδος και η βαρύτητα της ηθικής προσβολής, η περιουσιακή, κοινωνική και προσωπική κατάσταση των μερών και κυρίως του παθόντος, η βαρύτητα του πταίσματος του δράστη (στο βαθμό που επηρεάζει την ένταση της ηθικής βλάβης), η βαρύτητα του τυχόν συντρέχοντος πταίσματος του θύματος, οι όλες ειδικότερες συνθήκες πρόκλησης της ηθικής βλάβης. Τα στοιχεία αυτά πρέπει να οδηγούν το Δικαστή να σχηματίσει την κατά το άρθρο 932 ΑΚ εύλογη κρίση του, όχι κατά τις υποκειμενικές του ανέλεγκτες αντιλήψεις, αλλά κατ' εφαρμογή του αντικειμενικού μέτρου που θα εφάρμοζε και ο νομοθέτης, αν έθετε ο ίδιος τον κανόνα αποκατάστασης της ηθικής βλάβης στην ατομική περίπτωση. Συνάγεται δε το αντικειμενικό αυτό μέτρο από τον ανωτέρω σκοπό του άρθρου 932 ΑΚ και, μέσω αυτού, από την όλη κλίμακα των υπερκείμενων σκοπών του συστήματος αποζημίωσης, λόγω αδικοπραξίας του ΑΚ. Η κρίση του Δικαστηρίου της ουσίας, όσον αφορά το ύψος της επιδικαστέας χρηματικής ικανοποίησης αποφασίζεται (κατ' αρχήν αναιρετικά ανέλεγκτα), με βάση τους ισχυρισμούς και τα αποδεικτικά στοιχεία, που θέτουν στη διάθεσή του οι διάδικοι. Επιβάλλεται, όμως, σε κάθε περίπτωση, να τηρείται, κατά τον καθορισμό του επιδικαζόμενου ποσού, η αρχή της αναλογικότητας ως γενική νομική αρχή και δη αυξημένης τυπικής ισχύος (άρθρα 2 παρ. 1 και 25 του ισχύοντος Συντάγματος), με την έννοια ότι η σχετική κρίση του Δικαστηρίου, δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια, όπως αυτά διαπιστώνονται από τα δεδομένα της κοινής πείρας και την κοινή περί δικαίου συνείδηση σε ορισμένο τόπο και χρόνο, που αποτυπώνονται στη συνήθη πρακτική των Δικαστηρίων. Και τούτο, διότι μια απόφαση, με την οποία επιδικάζεται ένα ευτελές ή υπέρμετρα μεγάλο ποσό, ως δήθεν εύλογο κατά την ελεύθερη κρίση του Δικαστηρίου, προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης, ευτελίζει, στην πρώτη περίπτωση (όσον αφορά τον παθόντα), το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου, και στη δεύτερη (όσον αφορά τον υπόχρεο), το δικαίωμα της περιουσίας του, αφού το Δικαστήριο επεμβαίνοντας στη διαφορά μεταξύ ιδιωτών πρέπει, όπως προαναφέρθηκε, να τηρεί μια δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα, με παράλληλη προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι, η έννοια της αναλογικότητας είναι έννοια αυστηρότερη του ''ευλόγου'' και συνακόλουθα το ''εύλογο'' εμπεριέχεται αναγκαίως στο ''ανάλογο''. Άλλωστε την αρχή αυτή, υπό την προεκτεθείσα έννοια, εκφράζει και η υπερνομοθετικής ισχύος διάταξη του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, υπό, την έννοια ότι πρέπει να υπάρχει μια ανεκτή σχέση αναλογικότητας μεταξύ των χρησιμοποιούμενων μέσων και του σκοπού που επιδιώκει κάθε μέτρο, το οποίο αποστερεί ένα άτομο από θεμελιακό δικαίωμά του, όπως από την ιδιοκτησία του. Ενόψει όλων αυτών η κρίση του Δικαστηρίου της ουσίας, ως προς το ύψος του ποσού της επιδικασθείσας χρηματικής ικανοποίησης, πρέπει να ελέγχεται αναιρετικά, για το αν παραβιάζεται ευθέως ή εκ πλαγίου (άρθρο 559 ΚΠολΔ από τους αριθμούς 1 ή 19, αντίστοιχα) η αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 2 παρ. 1 και 25 του Συντάγματος), υπό την προεκτεθείσα έννοια, αλλά και όταν διαπιστώνεται υπέρβαση από το δικαστήριο της ουσίας των ακραίων ορίων της διακριτικής του ευχέρειας (ΟλΑΠ 9/2015, ΑΠ 1257/2023, ΑΠ 593/2023, ΑΠ 501/2021, ΑΠ 79/2020, ΑΠ 80/2018). Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθμ. 1 εδ. α ΚΠολΔ, αναίρεση επιτρέπεται αν παραβιάστηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι ερμηνευτικοί κανόνες των δικαιοπραξιών. Ο κανόνας δικαίου παραβιάζεται αν δεν εφαρμοστεί, ενώ συνέτρεχαν οι πραγματικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή του, ή αν εφαρμοστεί, ενώ δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις αυτές, καθώς και αν εφαρμοστεί εσφαλμένα, η δε παραβίαση εκδηλώνεται, είτε ως ψευδής ερμηνεία του κανόνα δικαίου, δηλαδή όταν το δικαστήριο της ουσίας προσέδωσε σ' αυτόν έννοια διαφορετική από την αληθινή, είτε ως κακή εφαρμογή, ήτοι εσφαλμένη υπαγωγή σ' αυτόν των πραγματικών περιστατικών της ατομικής περίπτωσης, που καταλήγει σε εσφαλμένο συμπέρασμα με τη μορφή διατακτικού (ΟλΑΠ 1/2016, ΟλΑΠ 2/2013, ΟλΑΠ 7/2006). Με το λόγο αυτό αναίρεσης ελέγχονται τα σφάλματα του δικαστηρίου της ουσίας κατά την εκτίμηση της νομικής βασιμότητας της αγωγής και των ισχυρισμών (ενστάσεων) των διαδίκων, καθώς και τα νομικά σφάλματα του ίδιου δικαστηρίου κατά την έρευνα της ουσίας της διαφοράς. Ελέγχεται δηλαδή, αν η αγωγή, ένσταση κλπ, ορθά απορρίφθηκε ως μη νόμιμη ή αν κατά παράβαση κανόνα ουσιαστικού κανόνα δικαίου έγινε δεκτή ως νόμιμη, ή απορρίφθηκε ή έγινε δεκτή κατ' ουσίαν. Στην τελευταία δε περίπτωση, η παραβίαση του κανόνα αυτού κρίνεται με βάση τα πραγματικά περιστατικά που ανελέγκτως δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν ή δεν αποδείχθηκαν το δικαστήριο της ουσίας και ιδρύεται ο άνω λόγος αναίρεσης, αν οι πραγματικές παραδοχές της απόφασης καθιστούν προφανή την παράβαση (ΟλΑΠ 3/2020, ΟλΑΠ 18/2018, ΑΠ 521/2023).

Στην προκείμενη περίπτωση, με το μοναδικό λόγο αναίρεσης, αποδίδεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η πλημμέλεια από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, συνιστάμενη στο ότι το Εφετείο παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας κατά την εφαρμογή του ουσιαστικού κανόνα του άρθρου 932 ΑΚ, καθορίζοντας την εύλογη χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης του αναιρεσίβλητου, από τη διαπραχθείσα σε βάρος του αδικοπραξία, στο ποσό των 25.000 ευρώ. Από την παραδεκτή κατ' άρθρο 561 παρ. 2 ΚΠολΔ, επισκόπηση της προσβαλλόμενης απόφασης προκύπτει ότι το Εφετείο, ως προς το ενδιαφέρον τον ερευνώμενο αναιρετικό λόγο μέρος, δέχθηκε τα ακόλουθα: ".... Κατά το έτος 2008, οι διάδικοι κατοικούσαν στην ίδια πολυκατοικία επί της οδού ..., στο ..., σε ιδιόκτητα διαμερίσματα του τρίτου και τετάρτου ορόφου της πολυκατοικίας αντίστοιχα. Στις 7.11.2008 και περί ώρα 15.10, συνεργείο τοποθετούσε πυροσβεστήρες στην πολυκατοικία έχοντας σταθμεύσει όχηµα στην είσοδο του χώρου στάθµευσης της πολυκατοικίας. Ο ενάγων (αναιρεσίβλητος) επιστρέφοντας από την εργασία του µε το αυτοκίνητό του, όταν αντιλήφθηκε το παραπάνω όχηµα να εμποδίζει την είσοδό του στο γκαράζ της πολυκατοικίας, άρχισε να κορνάρει επανειλημμένα. Ο εναγόµενος (αναιρεσείων), που ως διαχειριστής της πολυκατοικίας παρακολουθούσε τις εργασίες από το διαμέρισμά του, ενοχλημένος από τα κορναρίσµατα του ενάγοντος, κατέβηκε στον χώρο της πιλοτής και επιτέθηκε στον ενάγοντα βρίζοντας αυτόν µε τις φράσεις, "κωλοαλβανέ, µαλάκα, άντε ....". Συγκεκριμένα, ο εναγόµενος µε τις υπέρτερες σωματικές δυνάµεις του - καθώς ήταν εύσωμος, µε βάρος µεγαλύτερο των 100 κιλών και ηλικίας 32 ετών, σε αντίθεση µε τον ενάγοντα που είχε κανονική σωματική διάπλαση και ήταν ηλικίας 55 ετών - αφού έριξε τον ενάγοντα στο έδαφος και ενώ ο τελευταίος βρισκόταν σε ύπτια θέση, κάθισε πάνω στον κορμό του στο ύψος της κοιλιάς, τοποθέτησε τους μηρούς του δεξιά και αριστερά από τον θώρακά του και ενεργώντας µε πρόθεση άσκησε σ' αυτόν µεγάλη πίεση µε τους μηρούς και τα γόνατα, ενώ ταυτόχρονα τον έσφιγγε µε τα χέρια του στον λαιμό του και συνέχιζε να τον εξυβρίζει µε τις παραπάνω φράσεις. Στο σηµείο έσπευσαν διερχόµενοι, γείτονες και οι υπάλληλοι του συνεργείου που τοποθετούσε τους πυροσβεστήρες και χώρισαν τους διαδίκους. Ο ενάγων κατέφυγε στο διαμέρισμά του, επειδή όµως ένιωθε έντονους πόνους στα πλευρά και δύσπνοια, κάλεσε το ΕΚΑΒ και μεταφέρθηκε µε ασθενοφόρο στο ΓΝΑ "ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ". Εκεί υποβλήθηκε σε εξέταση και αξονική τομογραφία θώρακος, από τις οποίες προέκυψε ότι είχε υποστεί θλάση µαλακών µορίων θωρακικού τοιχώματος δεξιά, υποδόριο εμφύσημα δεξιά, κάταγμα στο πέμπτο πλευρό δεξιά και πνευμοθώρακα δεξιά ικανού βαθμού µε υποαερισµό πνευμόνων. Για την αντιμετώπιση του πνευµοθώρακα υπεβλήθη σε παροχέτευση δεξιού ηµιθωρακίου µε τοποθέτηση θωρακικού σωλήνα (Βullaw) και διακομίστηκε σε θωρακοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου, "Η ΣΩΤΗΡΙΑ", για περαιτέρω αντιμετώπιση. Ο ενάγων εξήλθε του νοσοκομείου στις 10.11.2008 µε ιαθέντα τον πνευµοθώρακα και σε καλή κατάσταση, του χορηγήθηκε δε ένας μήνας αναρωτικής άδειας (βλ. .... ). Κατά τη διάρκεια της ως άνω αποθεραπείας του ενάγοντος, ο τελευταίος δεν ήταν σε θέση να εργασθεί. Από τον Ιανουάριο του 2009, όµως, ο ενάγων εργάσθηκε κανονικά ως οικοδόμος, όπως προκύπτει από την κατάσταση ενσήµων του ασφαλιστικού του φορέα (ΙΚΑ). Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι κατά το χρονικό διάστηµα από 18.11.2009 έως 25.8.2010 αντιμετώπισε έντονη μετατραυµατική θωρακαλγία δεξιά, συνεπεία της οποίας επισκέφθηκε επανειλημμένα το ιατρείο πόνου του νοσοκομείου "Η ΣΩΤΗΡΙΑ" και έλαβε ειδική αναλγητική θεραπεία, ενώ έλαβε και επίδοµα ασθενείας από το ΙΚΑ, λόγω ανικανότητας για εργασία, για το χρονικό διάστηµα από τις 9.12.2009 έως τις 13.1.2010 (....). Ο εναγόµενος πρωτοδίκως προέβαλε την ένσταση συντρέχοντος πταίσµατος του ενάγοντος, ένσταση την οποία επανέφερε και ως λόγο της έφεσής του, ισχυριζόμενος ότι τέλεσε την παραπάνω πράξη του ευρισκόμενος σε άµυνα έναντι άδικης επίθεσης του ενάγοντος, καθώς ο τελευταίος του επιτέθηκε και τον χτύπησε στο κεφάλι µε µια σακούλα του σούπερ μάρκετ γεμάτη κονσέρβες. Ο ισχυρισμός αυτός είναι απορριπτέος ως ουσιαστικά αβάσιµος, διότι αν όντως είχε συμβεί η προαναφερόµενη επίθεση του ενάγοντος και είχε υποστεί ο εναγόµενος οποιαδήποτε σωματική βλάβη, θα είχε φροντίσει αφενός να το αναφέρει στις αστυνομικές αρχές που κλήθηκαν από τον ίδιο και μετέβησαν στο χώρο του επεισοδίου λίγα λεπτά µετά το τέλος αυτού (βλ..... ), αφετέρου να υποβληθεί άµεσα σε σχετικές ιατρικές εξετάσεις και όχι µετά την πάροδο 5 ηµερών και ενώ είχε ήδη υποβληθεί σχετική έγκληση σε βάρος του από τον ενάγοντα από τις 10.11.2008. .... Εξάλλου, από τα προσκοµισθέντα από τον εναγόµενο σχετικά ιατρικά έγγραφα (.....) δεν προκύπτει οποιοδήποτε παθολογικό εύρημα.... Την ως άνω κρίση περί σοβαρού τραυματισμού του ενάγοντος και χωρίς να έχει προηγηθεί επίθεση του τελευταίου προς τον εναγόµενο, η οποία θα τον περιέφερε σε κατάσταση άμυνας, επιρρωνύει και η υπ' αριθ. .../2016 αµετάκλητη απόφαση του Γ' Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών, το οποίο κήρυξε τον εναγόµενο ένοχο για την προπεριγραφόµενη σωματική βλάβη του ενάγοντος, την οποία χαρακτήρισε ως επικίνδυνη σωματική βλάβη, απορρίπτοντας τον αυτοτελή ισχυρισμό του περί άρσης του άδικου χαρακτήρα της πράξης λόγω άµυνας. Σημειωτέον ότι η ως άνω αμετάκλητη, ποινική απόφαση δεν παράγει µεν δεδικασµένο για την υπό κρίση υπόθεση, πλην, όμως, λαμβάνεται υπόψη για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων ( ....). Ως εκ τούτου, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο δέχθηκε ότι έλαβε χώρα η προπεριγραφόµενη αδικοπρακτική συµπεριφορά του εναγοµένου και απέρριψε ως αβάσιµους τους ισχυρισμούς του περί άµυνας και συντρέχοντος πταίσµατος του ενάγοντος, ορθώς εφάρμοσε τον νόµο και εκτίµησε τις αποδείξεις, απορριπτοµένων ως αβάσιµων των σχετικών λόγων της έφεσης του εναγοµένου. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η παραπάνω αδικοπρακτική συμπεριφορά του εναγοµένου προκάλεσε ηθική βλάβη στον ενάγοντα για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούται χρηματική ικανοποίηση. Το ύψος αυτής πρέπει να ορισθεί στο ποσό των είκοσι πέντε χιλιάδων ευρώ (25.000), το οποίο το Δικαστήριο κρίνει εύλογο και δίκαιο, σταθµίζοντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα η αδικοπραξία, το είδος και τη σοβαρότητα του τραυματισμού του, το χρονικό διάστηµα που απαιτήθηκε για την αποθεραπεία του (παρέμεινε νοσηλευόµενος στο νοσοκομείο για 3 ηµέρες, δεν ήταν ικανός προς εργασία για 48 ηµέρες εντός του 2008 και για 36 ηµέρες εντός του 2009, κατά τις οποίες επιδοτήθηκε από το ΙΚΑ, ενώ υπέφερε από νευραλγίες και ελάµβανε αναλγητική θεραπεία για χρονικό διάστηµα περίπου 10 µηνών), την ηλικία του κατά το χρόνο του επεισοδίου (55 ετών), το βαθµό του πταίσµατος του εναγοµένου, καθώς και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των μερών, ιδίως του εναγοµένου, ο οποίος διατηρεί πρατήριο υγρών καυσίμων (από τα προσκοµισθέντα από τον εναγόµενο εκκαθαριστικά των Φορολογικών ετών 2017-2018 προκύπτουν µεν ετήσια εισοδήµατα 10.776 ευρώ και 38.149 ευρώ αντίστοιχα, πλην όµως τα ακαθάριστα ετήσια έσοδα από επιχειρηματική δραστηριότητα ανήλθαν στα ποσά των 5.778.000 ευρώ και 6.196.000 ευρώ αντίστοιχα, παρουσιάζοντας µια αδικαιολόγητη απόκλιση από τα δηλωθέντα εισοδήματα), το οποίο σε συνδυασμό µε το ότι κατά τη διάρκεια της αστικής και ποινικής αντιδικίας µε τον ενάγοντα ζήτησε τη σύνταξη τριών ιδιωτικών γνωµοδοτήσεων, δύο ιατρικών και µιας γραφολογικής, καταβάλλοντας αντίστοιχες αμοιβές στους γνωµοδοτήσαντες, ενώ τα έτη 2012-2014 κατέβαλε µια σηµαντική δωρεά ύψους 4.500 ευρώ για την κατασκευή ψηφιδωτού στον Ι.Ν. Αγίας Αικατερίνης Ιλίου, συνηγορούν στην κρίση ότι η οικονομική του κατάσταση είναι αρκετά καλή. Επομένως, το πρωτο-βάθμιο Δικαστήριο, το οποίο µε την εκκαλουµένη απόφαση επιδίκασε στον ενάγοντα για την ανωτέρω αιτία το ποσό των 15.000 ευρώ έσφαλε ως προς την εκτίµηση των αποδείξεων .....". Έτσι που έκρινε Εφετείο, με το να επιδικάσει στον ενάγοντα και ήδη αναιρεσίβλητο, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από την αναφερόμενη στην προσβαλλόμενη απόφαση παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος, το άνω ποσό των 25.000 ευρώ, δεν παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας και δεν υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας, δεδομένου ότι το ποσό αυτό κατά την κοινή πείρα, τη δικαστηριακή πρακτική και τη συνείδηση για το δίκαιο, δεν υπερτερεί και μάλιστα καταφανώς, εκείνων που συνήθως επιδικάζονται σε παρόμοιες περιπτώσεις χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης και δεν είναι υπερβολικό. Επομένως, ο ως άνω αναιρετικός λόγος από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, με τον οποίο ο αναιρεσείων υποστηρίζει τα αντίθετα, είναι αβάσιμος. Κατόπιν αυτών, μη υπάρχοντος άλλου λόγου προς έρευνα, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση αναίρεσης, να διαταχθεί η εισαγωγή του κατατεθέντος παραβόλου στο δημόσιο ταμείο (αρθρ. 495 παρ. 3 ΚΠολΔ) και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων, λόγω της ήττας του, στα δικαστικά έξοδα του αναιρεσίβλητου, που κατέθεσε προτάσεις, σύμφωνα με το σχετικό νόμιμο αίτημα του τελευταίου (άρθρα 106, 176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απορρίπτει την από 21-9-2022 αίτηση αναίρεσης της με αριθμό .../2022 τελεσίδικης απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών.

Διατάσσει την εισαγωγή του παραβόλου που κατατέθηκε από τον αναιρεσείοντα για την άσκηση της αναίρεσης, στο δημόσιο ταμείο.

Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα του αναιρεσίβλητου, τα οποία ορίζει σε δύο χιλιάδες επτακόσια (2.700) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 23 Οκτωβρίου 2024.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 3 Φεβρουαρίου 2025.

Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

<< Επιστροφή